Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 września 2021r.

Sąd Okręgowy w Toruniu III Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Danuta Dybska

po rozpoznaniu skargi M. J. s. J.

na decyzję Dyrektora Zakładu Karnego (...) w G. z dnia 14 lipca 2021r. o wymierzeniu kary dyscyplinarnej w postaci udzielenia widzeń w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z osobą odwiedzającą na okres dwóch miesięcy

na podstawie art. 7§5 kkw

postanawia

I.  utrzymać w mocy zaskarżoną decyzję Dyrektora Zakładu Karnego (...) w G.;

II.  zwolnić skazanego od zapłaty wydatków postępowania, którymi obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2021r. Dyrektor Zakładu Karnego (...) w G. wymierzył skazanemu karę dyscyplinarną w postaci udzielenia widzeń w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z osobą odwiedzającą na okres dwóch miesięcy, za przekroczenie dyscyplinarne popełnione w dniu 10 lipca 2021 roku.

Decyzję w terminie zaskarżył skazany. W treści skargi wskazał, że w dniu 10 lipca 2021r. doszło pomiędzy nim a dowódcą zmiany do wymiany zdań. Skazany podał, że zwrócił funkcjonariuszowi uwagę, że ,,nie podsłuchuje się rozmów z adwokatami”. Zaprzeczył, aby użył wobec funkcjonariusza słów wulgarnych. W dniu 13 lipca br. od wychowawcy skazany dowiedział się, że został wobec niego sporządzony wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej. W dniu 14 lipca w czasie doprowadzania do dyrektora zakładu karnego, użyto wobec niego środków przymusu bezpośredniego, choć - w ocenie skazanego - nie było ku temu powodu. Polegało to na wykręcaniu mu rąk, zmuszaniu do klęczenia na podłodze, a ,,funkcjonariusze robili wszystko by sprawić mu jak największy ból”. W takich okolicznościach wysłuchiwał decyzji dyrektora o wymierzeniu kary dyscyplinarnej. Skazany dalej wywodził, że zapis z kamery potwierdzi jego słowa. Podał także, że nie odczytano mu treści wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej.

Skarga nie została uwzględniona przez Dyrektora.

Sąd Penitencjarny zważył co następuje:

Skarga skazanego jest niezasadna.

Instytucja skargi przewidziana w art. 7§1 kkw przysługuje tylko z powodu niezgodności skarżonej decyzji z prawem, a badanie przedmiotowej decyzji nie wykazało naruszenia obowiązujących przepisów prawa, które miałoby skutkować uznaniem jej za nielegalną. Decyzja wydana została zgodnie z przepisami, przez kompetentny organ, w ramach obowiązującej procedury, w oparciu o miarodajny materiał dowodowy.

Podkreślić należy, że w dniu 10 lipca 2021 roku został sporządzony wniosek o wymierzenie skazanemu kary dyscyplinarnej za to, że w czasie wydawanego posiłku na zapytanie zastępcy dowódcy zmiany jak jest wyprowiantowany zachowywał się nieregulaminowo, używał słów wulgarnych w stosunku do funkcjonariusza.

Opisane zdarzenie miało miejsce podczas wydawania obiadu, gdzie skazany usiłował wymusić na osadzonym wydającym posiłek zamianę zupy z diety L na P. Na pytanie funkcjonariusza o rodzaj diety zaordynowanej skazanemu ten odpowiedział w sposób uwłaczający godności funkcjonariusza, używając przy tym wulgarnych określeń.

W toku postępowania dyscyplinarnego, w rozmowie z wychowawcą dotyczącej w/w przekroczenia, skazany odmówił składania wyjaśnień, bagatelizował całą sytuację. Był pobudzony, gestykulował. Pozostawał bezkrytyczny wobec swojego zachowania, winą za zaistniałą sytuację obarczał funkcjonariusza Służby Więziennej.

W dalszym toku postępowania dyscyplinarnego, wobec Dyrektora Zakładu Karnego (...) w G., skazany przyznał, że opisane zdarzenie miało miejsce. Nadal jednak pozostawał bezkrytyczny wobec popełnionego przekroczenia. Stwierdził cyt. : „ Ten dowódca zawsze się mnie czepia, to mu pojechałem. Nie będzie mi mówił jaką zupę mam odbierać. Nie będę tu nikogo przepraszał”.

W ocenie Sądu, powyższe zachowanie skazanego niewątpliwie stanowiło podstawę do wymierzenia mu kary dyscyplinarnej. Skazany naruszył bowiem elementarny obowiązek osadzonych określony w art. 116§1 pkt 1 kkw, w myśl którego jest zobowiązany do przestrzegania przepisów określających zasady i tryb wykonywania kary, ustalonego w zakładzie karnym porządku oraz wykonywania poleceń przełożonych i innych osób uprawnionych, a w szczególności poprawnego zachowania się. Nadto, w myśl art. 116a pkt 2 kkw, skazanemu nie wolno posługiwać się wyrazami lub zwrotami powszechni uznawanymi za wulgarne lub obelżywe albo gwarą przestępców.

Skazany nie jest uprawniony do dowolnego zmieniania ustalonego mu rodzaju diety, zaś funkcjonariusz SW ma obowiązek kontrolowania aby posiłki wydawane skazanemu były zgodne z ustaloną dla niego dietą. Nie sposób zatem podzielić stanowiska skarżącego, że funkcjonariusz SW podejmując opisaną wyżej interwencję zachował się wobec skazanego „w sposób prowokacyjny”. Było to bowiem zachowanie w pełni profesjonalne i ze wszech miar uzasadnione. Okoliczności przedmiotowego zdarzenia dowodzą, że skazany w sposób wręcz jaskrawy naruszył nie tylko obowiązujący w zakładzie karnym porządek, ale zachował się w sposób absolutnie niedopuszczalny wobec funkcjonariusza SW wykonującego prawidłowo swe obowiązki służbowe. Zachowanie skazanego nie znajduje żadnego usprawiedliwienia. Wymagało zatem odpowiedniej reakcji ze strony dyrektora Zakładu Karnego. Decyzja o wymierzeniu kary dyscyplinarnej w postaci udzielenie widzeń w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z osobą odwiedzającą na okres dwóch miesięcy była reakcją adekwatną do rodzaju naruszonego przez skazanego obowiązku oraz złamanego zakazu, a także współmierna do stopnia naruszenia obowiązującego w zakładzie porządku. Uwzględniała nadto stosunek skazanego do popełnionego przekroczenia (bezkrytyczny) oraz jego dotychczasową postawę (naganną). Została zatem wydana w zgodnie z dyrektywami wymiaru kary dyscyplinarnej opisanymi w art. 145 § 1 kkw.

Skazanemu za ww. przekroczenie została wymierzona kara dyscyplinarna w myśl art. 143§1 pkt 6 kkw tj. udzielenie widzeń w sposób uniemożliwiający bezpośredni kontakt z osobą odwiedzającą na okres dwóch miesięcy. Kary tej nie sposób postrzegać w kategoriach rażąco surowej, a więc niesprawiedliwej.

Wbrew twierdzeniom skazanego, zarówno w dniu 13 lipca br. (przez wychowawcę), jak i w dniu wymierzenia mu kary, skazany został zapoznany z treścią wniosku o wymierzenie kary dyscyplinarnej, co wynika z informacji zawartych w zaskarżonej decyzji.

Jeśli zaś chodzi o kwestię użycia wobec skazanego środków przymusu bezpośredniego to, jak ustalono, w związku z podejrzeniem, że skazany może prezentować postawę agresywną wobec funkcjonariuszy Służby Więziennej podczas rozpatrywania wniosku o wymierzenie kary, prewencyjnie, w celu zapobieżenia agresji ze strony skazanego, użyto środków przymusu bezpośredniego w postaci siły fizycznej - technik transportowych oraz kajdanek zakładanych na ręce trzymane z tyłu. Wskazać także należy, że ta kwestia była już przedmiotem skargi obrońcy skazanego z dnia 15 lipca 2021 roku. Szczegółowe wyjaśnienia zostały zawarte w odpowiedzi na skargę z dnia 22 lipca 2021 roku. Jak wynika z poczynionych ustaleń, nie potwierdzono aby funkcjonariusze wykręcali ręce skazanego oraz przewrócili go na ziemię. Co więcej, skazany po odstąpieniu od prewencyjnego użycia środków przymusu bezpośredniego, nie zgłaszał żadnych dolegliwości.

Odnosząc się natomiast do zarzutu niewłaściwego zachowania funkcjonariusza w postaci m.in. podsłuchiwania rozmów z adwokatem, zlecania tego innym funkcjonariuszom oraz zachowywania się w sposób prowokujący, nie ustalono by takie sytuacje miały miejsce. Zarzuty skazanego nie znajdują żadnych podstaw faktycznych. Skazany winien przemyśleć swe dotychczasowe zachowanie w toku odbywanej kary, bowiem widać, że eskaluje ono w kierunku, który może skutkować zastosowaniem kar surowszych. Podobne zachowania skazanego nie będą tolerowane. W rezultacie mogą skutkować wreszcie pociągnięciem go do odpowiedzialności karnej za przestępstwo znieważenia funkcjonariusza SW podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych.

Reasumując, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie brak jest zatem podstaw do postrzegania zaskarżonej decyzji w kategoriach niezgodnej z prawem (nielegalnej).

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na mocy art. 624§1 kpk w zw. z art. 1§2 kkw.