Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2021r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Stachurska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 stycznia 2021r. w Warszawie

sprawy M. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 14 września 2018 roku, znak: (...) oraz

z dnia 7 listopada 2018 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznaje M. S. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 18 lipca 2014 roku do 28 lutego 2017 roku.

sędzia Agnieszka Stachurska

UZASADNIENIE

M. S. (1) w dniu 12 października 2018r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 14 września 2018r., znak: (...), odmawiającej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że był niezdolny do pracy od 17 stycznia 2014r. do 17 lipca 2014r., tj. 182 dni (zasiłek chorobowy został przyznany wyrokami Sądu Rejonowego dla (...) w W. z dnia 19 października 2016r. w sprawie o sygn. akt VI U 152/14 oraz z dnia 31 sierpnia 2017r. w sprawie o sygn. akt VI U 159/17, a także wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 16 stycznia 2018r., sygn. akt VII Ua 86/17). W dniu 8 lipca 2014r. złożył wniosek o świadczenie rehabilitacyjne, którego rozpoznanie zostało wstrzymane przez organ rentowy do czasu sądowego rozstrzygnięcia spraw o zasiłek chorobowy. Z kolei w dniu 9 grudnia 2016r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 11 kwietnia 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił przyznania prawa do tego świadczenia. Wydana w tym przedmiocie decyzja ZUS została zmieniona wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2018r., wydanym w sprawie o sygn. akt VII U 599/17, który przyznał ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2017r. na stałe.

W dalszej części odwołania ubezpieczony wyjaśniał, że w dniu 20 lutego 2018r. zwrócił się do organu rentowego o wydanie decyzji w przedmiocie wniosku o świadczenie rehabilitacyjne. W toku postępowania został skierowany na badanie do lekarza orzecznika, który po badaniu przeprowadzonym w dniu 20 czerwca 2018r. stwierdził trwałą częściową niezdolność do pracy z dniem 19 września 2013r. Z orzeczeniem lekarza orzecznika nie zgodził się jednak Zakład Ubezpieczeń Społecznych i sprawa była przedmiotem rozpoznania przez Komisję Lekarską, która w orzeczeniu z dnia 17 lipca 2018r. potwierdziła niezdolność do pracy ubezpieczonego, ale od 4 września 2016r. Na tej podstawie w dniu 27 lipca 2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję odmawiającą ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 18 lipca 2014r. Organ rentowy wskazał, że ubezpieczony jest trwale częściowo niezdolny do pracy i przysługuje mu prawo do renty, a za datę złożenia wniosku o rentę będzie przyjęta data złożenia wniosku o świadczenie rehabilitacyjne. Mimo tego w dniu 14 września 2018r. ZUS odmówił przyznania prawa do renty (odwołanie z dnia 9 października 2018r., k. 2 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o zawieszenie postępowania w sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt. 1 k.p.c. do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Apelacyjnym w przedmiocie rozważenia zasadności przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe. Jednocześnie organ rentowy poinformował, iż decyzją z dnia 7 listopada 2018r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że za datę złożenia wniosku przyjął datę wniosku o świadczenie rehabilitacyjne, tj. 4 lipca 2014r. (odpowiedź na odwołanie z dnia 15 listopada 2018r., k. 12 a.s.).

M. S. (1) w dniu 28 listopada 2018r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 7 listopada 2018r., znak:(...)odmawiającej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt. VII U 1530/18 ( odwołanie z dnia 27 listopada 2018r., k. 2 akt o sygn. VII U 1530/18).

Zarządzeniem z dnia 11 stycznia 2019r. sprawy o sygn. VII U 1530/18 i VII U 1386/18 zostały połączone celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia (zarządzenie z dnia 11 stycznia 2019r., k. 17 akt o sygn. VII U 1530/18).

Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 11 stycznia 2019r. zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. (postanowienie z dnia 11 stycznia 2019r., k. 16 a.s.).

W dniu 20 lutego 2020r. Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie o sygn. akt III AUa 730/18 oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2018r., wydanego w sprawie o sygn. akt VII U 599/19 ( wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 16 kwietnia 2018r., k. 30 a.s.). Postanowieniem z dnia 10 marca 2020r. Sąd Okręgowy podjął więc postępowanie, zaś postanowieniem z dnia 19 października 2020r. dopuścił dowód z dokumentów z akt sprawy prowadzonej przez Sąd Okręgowy Warszawa — P. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pod sygnaturą VIIU 599/17, tj.: wyroku Sądu Okręgowego (...) P. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 kwietnia 2018r. wraz z uzasadnieniem oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 lutego 2020r. (III AUa 730/18) wraz z uzasadnieniem. Poza tym Sąd na podstawie art. 278 ¹ k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy M. G. (1) z dnia 25 października 2017r. oraz z dnia 1 grudnia 2017r., sporządzonych na zlecenie Sądu Okręgowego Warszawa — P. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie oznaczonej sygnaturą VII U 599/17 (postanowienie z dnia 10 marca 2020r., k. 31 a.s., postanowienie z dnia 19 października 2020r., k. 60 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. (1) w okresie od 6 grudnia 1999r. do 3 października 2011r. oraz od 6 października 2011r. do 21 stycznia 2014r. był zatrudniony jako zaopatrzeniowiec, a potem magazynier, w pierwszym z ww. okresów w (...) M. G. (2), zaś w drugim – w (...) E. G.. W okresach od 28 stycznia 2013r. do 8 lutego 2013r., od 5 września 2013r. do 20 września 2013r. oraz od 17 stycznia 2014r. do 21 stycznia 2014r. otrzymał od pracodawcy wynagrodzenie za czas choroby (świadectwo pracy z dnia 21 stycznia 2014r., k. 7 tom II akt rentowych; zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 17 czerwca 2014r., k. 10-13 tom II akt rentowych; poświadczenie dla celów emerytalno – rentowych z 15 grudnia 2016r., k. 16-20 tom II akt rentowych). Po 21 stycznia 2014r. był nadal niezdolny do pracy. Wyrokiem Sądu Okręgowego (...)Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 stycznia 2018r., wydanym w sprawie VII Ua 86/17, na okres od 14 marca 2014r. do 17 lipca 2014r. został mu przyznany zasiłek chorobowy (wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 stycznia 2018r., k. 13 akt rentowych).

W dniu 4 lipca 2014r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego. W związku z tym wnioskiem został skierowany na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który w dniu 20 czerwca 2018r. wydał orzeczenie stwierdzające brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Zarazem wskazał, że ubezpieczony jest trwale częściowo niezdolny do pracy, a data powstania częściowej niezdolności do pracy to 19 września 2013r. (orzeczenie lekarza orzecznika z 20 czerwca 2018r., k. 9 a.s.). Wobec tego orzeczenia został zgłoszony zarzut wadliwości i sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 17 lipca 2018r. potwierdziła stanowisko lekarza orzecznika z tym tylko wyjątkiem, że jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy ustaliła dzień 4 września 2016r. (orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17 lipca 2018r., k. 7-8 a.s.). W związku z tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. decyzją z dnia 27 lipca 2018r. odmówił M. S. (1) przyznania świadczenia rehabilitacyjnego od 18 lipca 2014r. Jednocześnie pouczył ubezpieczonego, że może wystąpić z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy i wskazał, że w przypadku zgłoszenia takiego wniosku w ciągu miesiąca od otrzymania tej decyzji, za datę złożenia wniosku o rentę będzie przyjęta data złożenia wniosku o świadczenie rehabilitacyjne (decyzja ZUS z dnia 27 lipca 2018r., k. 4 a.s.).

W dniu 9 grudnia 2016r. M. S. (1) złożył po raz pierwszy wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek o rentę wraz z załącznikami, k. 1-7 tom II akt rentowych). W toku postępowania wyjaśniającego został skierowany na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu, wydanym w dniu 3 stycznia 2017r., uznał go za częściowo niezdolnego do pracy do 30 czerwca 2017r. Ponadto wskazał, że orzeczona niezdolność do pracy powstała w dniu 4 września 2016r. oraz istnieje celowość przeprowadzenia rehabilitacji leczniczej w zakresie narządu ruchu w systemie stacjonarnym (orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 3 stycznia 2017r., k. 14-15 tom II akt rentowych).

W oparciu o powyższe orzeczenie Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. decyzją z dnia 26 stycznia 2017r., znak:(...), odmówił M. S. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że częściowa niezdolność ubezpieczonego do pracy powstała 4 września 2016r., a zatem po upływie 18 miesięcy od ostatniego okresu ubezpieczenia. Wobec tego ubezpieczony nie spełnia jednego z warunków do przyznania ww. świadczenia (decyzja organu rentowego z dnia 26 stycznia 2017r., k. 24 akt rentowych).

W dniu 17 marca 2017r. M. S. (1) ponownie złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek, k. 27 tom II akt rentowych). Po jego rozpoznaniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wydał w dniu 11 kwietnia 2017r. decyzję odmowną. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że ubezpieczony nie spełnił przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, warunkującej prawo do świadczenia, bowiem jego niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ostatniego okresu ubezpieczenia. Jednocześnie organ rentowy zaznaczył, że ogólny staż pracy ubezpieczonego wynosi 22 lata, 2 miesiące i 26 dni (decyzja organu rentowego z dnia 11 kwietnia 2017r., k. 34 tom II akt rentowych).

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji, inicjując postępowanie w sprawie o sygn. akt VII U 599/17 . W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie postanowieniem z dnia 6 października 2017r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy celem ustalenia daty początkowej częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy. W opinii z dnia 25 października 2017r. biegły sądowy ortopeda M. G. (1) wskazał, że analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie pozwalają stwierdzić, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od września 2013 roku, kiedy to ujawniono deformację w obrębie kręgosłupa lędźwiowego, spowodowaną skoliozą ze zmianami zwyrodnieniowo-wytwórczymi wtórnymi i kręgozmykiem. Biegły zaznaczył także, iż taki stan kręgosłupa uniemożliwia wykonywanie prac fizycznych związanych z dźwiganiem i noszeniem. Stwierdzona dysfunkcja i deformacja kręgosłupa uniemożliwiają również wykonywanie pracy w wymuszonej pozycji, a więc pracę kierowcy. Według biegłego ubezpieczony może wykonywać jedynie prace w niepełnym wymiarze czasu pracy i niewymagające dźwigania i noszenia. Zmiany, jakie u niego występują, mają charakter utrwalony i nie rokują poprawy. Wobec tego ubezpieczony jest od dnia 19 września 2013r. częściowo, trwale niezdolny do pracy (postanowienie z dnia 19 października 2020r., k. 60 a.s., opinia sądowo – lekarska M. G. (1), k. 63-64 a.s.).

W opinii uzupełniającej biegły sądowy z dziedziny ortopedii M. G. (1) zaakcentował, że stwierdzona przez niego częściowa niezdolność do pracy ubezpieczonego jest spowodowana skoliotyczną deformacją kręgosłupa lędźwiowego ze zmianami zwyrodnieniowymi i kręgozmykiem. Te zmiany w obrębie kręgosłupa zostały stwierdzone w badaniu RTG z dnia 19 września 2013r., a wyniki badania, jakie przeprowadził biegły w dniu 25 października 2017r., korelują z ww. badaniem RTG. Dodatkowo, patrząc na zdjęcie RTG wykonane 19 września 2013r., według biegłego sądowego, można mieć pewność, że badanie przeprowadzone w dniu 24 stycznia 2014r. przez Lekarza Orzecznika ZUS i zapis mówiący o prawidłowej ruchomości kręgosłupa, są nieprawdziwe, bowiem osoba z takimi zmianami, jakie występują u ubezpieczonego, nie może mieć prawidłowej ruchomości kręgosłupa (opinia uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy M. G. (1), k. 65 a.s.).

Sąd Okręgowy (...) w sprawie o sygn. akt VIIU 599/17, ustalając datę powstania u ubezpieczonego niezdolności do pracy, oparł się na opiniach wydanych przez biegłego sądowego ortopedę i wobec faktu, że niezdolność do pracy powstała we wrześniu 2013r. stwierdził, że ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki konieczne do uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2018r. zmieniona została więc decyzja z dnia 11 kwietnia 2017r. poprzez przyznanie M. S. (1) renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2017r. na stałe. Apelacja organu rentowego od powyższego wyroku, została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 lutego 2020r., wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 730/18 (wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga wydany w sprawie o sygn. akt VII U 599//17 wraz z uzasadnieniem, k. 66-75 a.s., wyrok Sądu Apelacyjnego wydany w sprawie o sygn. akt III AUa 730/18, k. 76-98 a.s.).

W toku postępowania dotyczącego odwołania od decyzji z dnia 11 kwietnia 2017r., w dniu 23 sierpnia 2018r. M. S. (1) złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. kolejny wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 3-7 akt rentowych). Decyzją dnia 14 września 2018r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 17 lipca 2018r., która stwierdziła, że M. S. (2) jest trwale częściowo niezdolny do pracy, a jako datę powstania niezdolności do pracy oznaczyła 4 września 2016r. W związku z tym ubezpieczony nie spełnia jednego z warunków koniecznych do przyznania ww. świadczenia, ponieważ niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania okresów składkowych i nieskładkowych (ostatnim dniem pozostawania w ubezpieczeniu był dzień 21 stycznia 2014r., a datą wyczerpania zasiłku chorobowego przyznanego wyrokiem sądu był dzień 17 lipca 2014r.) ( decyzja z dnia 14 września 2018r., k. 21 akt rentowych).

W dniu 7 listopada 2018r. organ rentowy wydał decyzję zmieniającą decyzję z dnia 14 września 2018r. w ten sposób, że za datę złożenia wniosku przyjął dzień złożenia wniosku o świadczenie rehabilitacyjne, tj. 4 lipca 2014r. W pozostałym zakresie decyzja pozostała niezmieniona (decyzja z dnia 7 listopada 2018r., nieoznaczone karty akt rentowych).

Wskazany stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o powołane dokumenty zgromadzone w rozpatrywanej sprawie, w tym również na podstawie dokumentów z akt sprawy prowadzonej przez Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie pod sygn. akt VII U 599/17. Ich autentyczność oraz zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu, dlatego Sąd ocenił je jako wiarygodne.

Podstawę ustaleń stanowiły również dwie opinie (główna i uzupełniająca) biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. G. (1) z dnia 25 października 2017r. oraz z dnia 1 grudnia 2017r., które zostały sporządzone na zlecenie Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w sprawie o sygn. akt VII U 599/17 i dopuszczone jako dowód, na podstawie art. 278 ¹ k.p.c., w przedmiotowej sprawie. Wymieniony przepis pozwala aktualnie na dopuszczenie opinii biegłego, która została przygotowana w innym postępowaniu. W takim przypadku opinia ta ma moc dowodową opinii biegłego taką samą, jak gdyby została sporządzona przez biegłego także na potrzeby toczącego się aktualnie postępowania.

Ww. opinie biegłego zostały ocenione jako rzetelne oraz wyczerpujące, jasno i logicznie uzasadnione. Zostały one sporządzone przez biegłego sądowego o specjalności odpowiadającej schorzeniom rozpoznanym u ubezpieczonego, którego kwalifikacje oraz doświadczenie nie budzą wątpliwości. Biegły, po analizie dokumentacji oraz przeprowadzeniu badania, ustalił charakter i zakres dysfunkcji, jakie występują u M. S. (1). Wyjaśnił przy tym rozbieżności w określeniu daty powstania niezdolności do pracy, jakie zaistniały pomiędzy jego opinią a orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS. Wyjaśnienia biegłego, ze względu na rodzaj argumentacji, zostały ocenione jako rzetelne i przekonujące.

Sąd Okręgowy zaważył co następuje:

Odwołania M. S. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia z dnia 14 września 2018r., znak: (...), oraz z dnia 7 listopada 2018r., znak: (...) jako uzasadnione, zasługiwały na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2021r., poz. 291 – dalej jako ustawa emerytalna), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4)  nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

W przedmiotowej sprawie, w której M. S. (1) odwołał się od dwóch decyzji, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, uzasadniając odmowę przyznania prawa do renty wskazywał, że ubezpieczony:

- jeśli chodzi o decyzję z dnia 14 września 2018r., nie spełnia warunku do jej przyznania, ponieważ częściowa niezdolność do pracy powstała w dniu 4 września 2016r., tj. po upływie 18 miesięcy od ustania okresów składkowych i nieskładkowych (ostatnim dniem pozostawania w ubezpieczeniu był 21 stycznia 2014r., a datą wyczerpania zasiłku chorobowego przyznanego przez sąd był 17 lipca 2014r.);

- jeśli chodzi o decyzję z dnia 7 listopada 2018r., nie spełnia warunków do jej przyznania, albowiem na dzień złożenia wniosku (ZUS przyjął za datę złożenia wniosku o rentę datę wniosku o świadczenie rehabilitacyjne, tj. 4 lipca 2014r.) nie był niezdolny do pracy, a ponadto częściowa niezdolność do pracy powstała w dniu 4 września 2016r., a więc po upływie 18 miesięcy od ustania okresów składkowych i nieskładkowych (ostatnim dniem pozostawania w ubezpieczeniu był 21 stycznia 2014r., a datą wyczerpania zasiłku chorobowego przyznanego na podstawie wyroku był 17 lipca 2014r.).

Uwzględniając stanowisko organu rentowego, zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w prowadzonym postępowaniu było ustalenie, w jakiej dacie M. S. (1) stał się niezdolny do pracy i czy jest to przyjęta przez organ rentowy data 4 września 2016r.

Biorąc pod uwagę, że w sprawie dotyczącej wniosku M. S. (1) o rentę z tytułu niezdolności do pracy, toczyło się już postępowanie sądowe, zakończone prawomocnym wyrokiem, Sąd ocenił, że w przedmiotowej sprawie – z uwagi na wskazaną okoliczność – znajdzie zastosowanie art. 365 § 1 k.p.c. Stanowi on, że prawomocne orzeczenie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz organy państwowe i administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądu oznacza, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak to przyjęto we wcześniejszym prawomocnym wyroku, co gwarantuje poszanowanie dla orzeczenia sądu ustalającego lub regulującego stosunek prawny stanowiący przedmiot rozstrzygnięcia. W kolejnym postepowaniu, w którym pojawia się dana kwestia, nie może być ona już ponownie badana. Związanie prawomocnym orzeczeniem oznacza zatem niedopuszczalność czynienia sprzecznych z nim ustaleń, ani też przeprowadzania ponownego postępowania dowodowego w tym zakresie. Związanie rozciąga się również na ustalenie prejudycjalne, będące podstawą wydanego wyroku, stąd w sytuacji związania prawomocnym wyrokiem sądu i ustaleniami faktycznymi, niedopuszczalne jest w innej sprawie dokonywanie ustaleń i ocen sprzecznych z prawomocnie osądzoną sprawą. Dodatkowo wymaga podkreślenia, że utrwalony orzeczniczo jest pogląd, że wyrok sądowy korzysta z przymiotu powagi rzeczy osądzonej, w zakresie objętym jego sentencją. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z 3 czerwca 2008r., I UK 323/07 wyjaśnił: W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego powagę rzeczy osądzonej ma w zasadzie tylko rozstrzygnięcie zawarte w sentencji wyroku, a nie uzasadnienie (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 17 września 1957r., I CO 20/57, OSPiKA 1958 Nr 10, poz. 261 oraz orzeczenie Sądu Najwyższego z 15 marca 2002r., II CKN 1415/00, niepublikowane). Jeżeli jednak sentencja wyroku nie zawiera wyraźnych granic rozstrzygnięcia, aby ustalić granice powagi rzeczy osądzonej należy w pierwszej kolejności dokonać wykładni wyroku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 25 lutego 1998r., II UKN 594/97, OSNAPiUS 1999 Nr 1, poz. 37). Następnie należy się posłużyć treścią uzasadnienia (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 17 marca 1950r., WaC 339/49, OSN 1951 nr III, poz. 65), a jeśli nie zostało ono sporządzone, sąd orzekający musi sam - na podstawie akt sprawy - odtworzyć rozumowanie sądu, który wydał badane rozstrzygnięcie (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 18 czerwca 1955r., III CR 199/54, OSN 1956 Nr 4, poz. 100). Poglądy orzecznictwa prowadzą więc do wniosku, że powagą rzeczy osądzonej objęte są istotne prawnie okoliczności faktyczne, które determinowały konkretne rozstrzygnięcie. W przypadku sprawy o rentę, powagą rzeczy osądzonej objęte są wszystkie przesłanki prawa do renty, czyli także niezdolność do pracy, a w tym stopień i data powstania niezdolności (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 14 marca 2019r., III AUa 384/18).

Uwzględniając powołane poglądy, Sąd orzekając w przedmiotowej sprawie - na podstawie analizowanego przepisu - był związany orzeczeniem, jakie w sporze między tymi samymi stronami zapadło w sprawie o sygn. VIIU 599/17. Przy czym związanie to odnosiło się nie tylko do samego faktu przyznania ubezpieczonemu prawa do renty, ale także stopnia niezdolności do pracy i daty jej powstania, która jest odmienna niż ustalił organ rentowy. W konsekwencji nie było ani potrzeby, ani możliwości czynienia odmiennych ustaleń, wbrew treści orzeczenia, które już zapadło. W konsekwencji Sąd – zgodnie z tym, co zostało prawomocnie przesądzone w dniu 20 lutego 2020r. w ww. sprawie – przyjął, że niezdolność M. S. (1) do pracy powstała 19 września 2013r.

Na wypadek, gdyby nie podzielić wskazanego stanowiska, Sąd w przedmiotowej sprawie dopuścił na podstawie art. 278 ¹ k.p.c. dowód z opinii biegłego sądowego ortopedy M. G. (1) z dnia 25 października 2017r. oraz z dnia 1 grudnia 2017r., sporządzonych na zlecenie Sądu Okręgowego Warszawa — P. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie oznaczonej sygnaturą VIIU 599/17. Z opinii tych wynika, że M. S. (1) jest od dnia 19 września 2013r. trwale częściowo niezdolny do pracy. W opinii uzupełniającej M. G. (1) wyjaśnił, iż niezdolność do pracy ubezpieczonego jest spowodowana skoliotyczną deformacją kręgosłupa lędźwiowego ze zmianami zwyrodnieniowymi i z kręgozmykiem II. Zmiany te zostały stwierdzone w badaniu RTG, wykonanym właśnie dnia 19 września 2013r. Patrząc na to badanie, zdaniem biegłego, można mieć pewność, że zapis dotyczący badania przeprowadzonego w dniu 24 stycznia 2014r. przez lekarza orzecznika i mówiący o prawidłowej ruchomości kręgosłupa, jest nieprawdziwy i nie koreluje z wykonanym badaniem RTG. Ubezpieczony z takimi zmianami w kręgosłupie lędźwiowym nie może mieć bowiem prawidłowej ruchomości kręgosłupa (opinia biegłego sądowego M. G. (1) z dnia 25 października 2017r., k. 63-64 a.s. oraz opinia uzupełniająca z dnia 1 grudnia 2017r., k. 65 a.s.).

Opierając się na wskazanych opiniach biegłego ortopedy, do których w toczącym się postępowaniu ani ubezpieczony, ani organ rentowy nie zgłosili zastrzeżeń, Sąd przyjął, że datą powstania częściowej niezdolności do pracy M. S. (1) jest 19 września 2013r.

Powyższe - niezależnie od tego, czy zaaprobuje się pogląd odwołujący się do art. 365 k.p.c., czy też stanowisko wskazujące na konieczność prowadzenia postępowania dowodowego w zakresie daty powstania u ubezpieczonego niezdolności do pracy - prowadzi do wniosku, że wbrew stanowisku organu rentowego, ubezpieczony spełnia przesłankę określoną w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej, albowiem ostatni okres jego ubezpieczenia ustał w dniu 21 lutego 2014r. Niezdolność do pracy datuje się natomiast od września 2013r., a więc jej początek przypada na czas, kiedy M. S. (1) był zatrudniony u E. G. prowadzącej (...). To z kolei oznacza, że zaskarżone decyzje nie odpowiadają prawu. Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił je więc w ten sposób, że przyznał M. S. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 18 lipca 2014 roku do 28 lutego 2017r. Data, do której Sąd przyznał ubezpieczonemu świadczenie rentowe ma związek z datą, od której organ rentowy – wykonując prawomocny wyrok - przyznał już prawo do renty. Takie świadczenie M. S. (1) uzyskał od 1 marca 2017r. i dlatego w przedmiotowej sprawie Sąd, dokonując zmiany zaskarżonych decyzji, przyznał mu je do dnia 28 lutego 2017r. Z kolei ustalając datę, od której ubezpieczonemu przysługuje prawo do wnioskowanego świadczenia, Sąd Okręgowy oparł się na regulacji art. 129 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. W analizowanej sprawie datą złożenia wniosku o rentę była data, w której ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o świadczenie rehabilitacyjne, a więc 4 lipca 2014r. Jednak do dnia 17 lipca 2014r. pobierał zasiłek chorobowy, a poza tym, sam w piśmie z dnia 12 maja 2020r. (k. 35 a.s.) podał, że wnioskuje o przyznanie renty od 18 lipca 2014r. Ta więc data stała się datą początkową, od której Sąd przyznał ubezpieczonemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.