Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2014r.

Sąd Rejonowy w Trzebnicy V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w M.

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Rafał Kuriata

Protokolant: Karolina Szanfisz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 marca 2014r.

sprawy z powództwa (...) z siedzibą we W.

przeciwko N. P.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  kosztami postępowania obciąża stronę powodową.

Sygn. akt V C upr 337/13

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...)we W., działając przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, skierowała do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym i wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, by pozwana N. S.zapłaciła stronie powodowej kwotę 805,26 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 17 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180,00 zł oraz innych kosztów w wysokości 0,54 zł.

W uzasadnieniu wskazała, że pozwana i (...) Sp. z o.o. zawarli umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych o nr dłużnika 1. (...), na podstawie której pozwana otrzymała dostęp do usług świadczonych przez (...) Centertel i zobowiązała się do uiszczania opłat. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. W następstwie powyższego pierwotny wierzyciel wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia. Następnie – wobec bierności pozwanej – w dniu 31 maja 2012 r. zawarł ze strona powodową umowę przelewu wierzytelności, cedując na jej rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym. Nadto strona powodowa wskazała, że zadłużenie pozwanej wynosi 805,26 zł, w tym należność główna 524,83 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 280,43 zł. Podniosła, że wezwała pozwaną do zapłaty, jednakże zadłużenie nie zostało uregulowane.

Postanowieniem z dnia 21 maja 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie sprawy tut. Sądowi.

Strona powodowa w dniu 18 lipca 2013 r. uzupełniła braki formalne pozwu, składając go na urzędowym formularzu i dołączając pełnomocnictwo procesowe.

Na rozprawie w dniu 13 marca 2014 r. pozwana ostatecznie zakwestionowała dochodzone roszczenie wskazując że nie wie dokładnie z czego wynika kwota żądania pozwu.

Aktualnie pozwana nazywa się N. P., nazwisko rodowe S..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 maja 2012 r. (...) Sp. z o.o.z siedzibą w W.zawarła ze stroną powodową (...) we W.porozumienie w zakresie nabycia wierzytelności na podstawie umowy z dnia 23 grudnia 2010 r.

(dowód: porozumienie z dnia 31 maja 2010 r. k. 20)

W dniu 4 marca 2013 r. zostało wystawione pismo, w którym wskazano istnienie długu po stronie pozwanej i wezwano ją do spłaty całości powstałej zaległości.

(dowód: pismo z 4.03.2013 r. k. 21)

W wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego wystawionym w dniu 17 kwietnia 2013 r. strona powodowa oświadczyła, że w dniu 31 maja 2012 r. nabyła od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wierzytelność wobec pozwanej, wynikającą z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych o nr dłużnika 1. (...) w wysokości: 805,26 zł, w tym należność główna 524,83 zł i odsetki w kwocie 280,43 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego

i ewidencji analitycznej nr S/219/119/ (...) z 17.04.2013 r. k. 23)

Pozwaną i (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

(dowód: przesłuchanie pozwanej k. 35)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie spór dotyczył zasadności i wysokości dochodzonej kwoty. Pozwana przyznała, że zawierała umowę z pierwotnym wierzycielem jednakże zakwestionowała dochodzoną przez stronę powodową kwotę gdyż jak podała nie wie z czego ona wynika i za co dokładnie została naliczona.

Na wstępie wskazać należy, że ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach zaoferowanych przez stronę powodową oraz przesłuchaniu pozwanej albowiem dowody te nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności.

W obecnym kształcie procesu cywilnego ustawowo podkreślono jego kontradyktoryjny charakter, czego potwierdzeniem są regulacje zawarte w art. 232 k.p.c. oraz w art. 6 k.c. Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania. To one są dysponentem toczącego się procesu i od nich zależy jego wynik. Mają bowiem obowiązek przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona powodowa reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, będącego radcą prawnym i dlatego Sąd przyjął odpowiednio wysoki miernik staranności po stronie powodowej co do konieczności podejmowania czynności procesowych, uwzględniający zawodowe kwalifikacje pełnomocnika.

Strona powodowa, formułując żądanie w niniejszej sprawie, powołała się na umowę zawartą przez pierwotnego wierzyciela z pozwaną i zaoferowała jako materiał dowodowy jedynie porozumienie będące załącznikiem do umowy cesji, pismo informujące o istnieniu zaległości i wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego.

W ocenie Sądu zaoferowany materiał dowodowy – w świetle zarzutów postawionych przez pozwaną – jest niewystarczający dla uwzględnienia żądania. Przede wszystkim zauważyć należy, że strona powodowa nie wykazała, że skutecznie nabyła od (...) Sp. z o.o. wierzytelność wobec pozwanej. Dołączone do pozwu porozumienie z dnia 31 maja 2012 r. będące załącznikiem do umowy cesji wierzytelności, która to umowa nie została przedłożona, nie zawiera żadnych szczegółowych informacji dotyczących zbywanych wierzytelności. Nadto strona powodowa, nie udowodniła – wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi – zasad obciążenia pozwanej opłatą na rzecz pierwotnego wierzyciela i daty powstania zaległości w płatności. Powołała się w zakresie istnienia, wysokości i terminów płatności zadłużenia jedynie na wyciąg z ksiąg funduszu, który wobec treści uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 r. wydanej w sprawie III CZP 65/09 i treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r. w sprawie P 1/10 może być utożsamiany jedynie z dokumentem prywatnym, z którym nie wiąże się domniemanie prawne, że zapisana w księgach funduszu wierzytelność w istocie istnieje. Brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonania takiego wpisu.

Skoro strona powodowa nie wykazała skutecznej cesji wierzytelności, nie przedłożyła umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych ani nie zaoferowała dowodów potwierdzających wysokość dochodzonej kwoty, żądanie pozwu jako nieudowodnione podlegało oddaleniu w całości, o czym orzeczono w pkt I. sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w pkt II. wyroku wydano na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c.