Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 112/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2016 roku, sygnatura akt XVIII K 264/10

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Sad odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

----------------------

------------------------------------------------------------

-------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

----------------------

--------------------------------------------------------------

-------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

---------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

----------------

-------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Powołując się na przepisy art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt. 2 kpk wyrokowi zarzucono:

I.  w zakresie czynu z pkt III sentencji wyroku (pkt. III a/o) obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 413 § 2 pkt. 1 kpk w zw. z art. 332 § 1 pkt. 2 kpk w zw. z art. 337 § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez zaniechanie dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu D. R. (1), polegające na odstąpieniu od wskazania czasu, miejsca, czynności sprawczej, sposobu działania i okoliczności rzekomo popełnionego czynu tj. brak opisu jakiego zachowania dopuścił się D. R. (1), a wskazanie w to miejsce działań podejmowanych przez M. R. (1) i D. S. bez określenia na czym miało polegać przestępne zachowanie D. R. (1),

II.  obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 kpk poprzez dowolną, dokonaną wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, ocenę materiału dowodowego w sprawie, w szczególności poprzez fragmentaryczną i wybiórczą analizę zeznań świadków, a w konsekwencji wadliwe uznanie, że D. R. (1) jest winny zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy prawidłowa analiza materiału aktowego prowadzi do wniosku przeciwnego, zwłaszcza, że:

⚫

w zakresie czynu z pkt II sentencji wyroku (pkt. II a/o) tj. rozboju w m. (...) materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że D. R. (1) był w dniu 30.04.2008 r. obecny w domu pokrzywdzonego G. K. (1) oraz że uczestniczył w tym zdarzeniu, albowiem zeznania świadków oceniane przez Sąd orzekający jako wiarygodne są wewnętrznie sprzeczne i niekonsekwentne oraz niepotwierdzone pozostałym materiałem w postaci śladów biologicznych, w szczególności:

-

pokrzywdzony G. K. (1) zeznał „ Ja myślę, że R. uczestniczył w rozboju na mojej osobie, rozpoznaję go na podstawie wyglądu, wzrostu, jest wyższy”' by następnie zeznać „ Ja nie jestem w stanie powiedzieć, czy którekolwiek ze słów jakich użyłem w swoich zeznaniach wskazywało czy to był R.. Ja nie widziałem po twarzy, ja nie twierdzę, że to R. brał udział w napadzie, to jest moje domniemanie. Byłbym w stanie rozpoznać po głosie R., po sposobie poruszania się (…) Postura R. na przestrzeni lat od momentu naszego pobytu w AŚ do dnia dzisiejszego nie zmieniła się, moim zdaniem jest średniej budowy ciała” oraz „ ja nie mam żadnych dowodów potwierdzających znajomość R. i W., więc nie wiem jak mogło dojść, że R. dokonał na mnie napadu z namowy W.. Ja w tym protokole przedstawiłem wszystkie możliwe konfiguracje napastników" oraz „ na pewnym etapie przesłuchań padły z mojej strony wszystkie nazwiska osób, które mogły mieć coś wspólnego z tym napadem” (protokół rozprawy z dnia 22.02.2011 r.),

-

Sąd orzekający przyjął, iż świadek S. K. „ który miał dużo większą od niego [G. K. (1)] swobodę, bez żadnej wątpliwości wskazywał na oskarżonych jako na sprawców przestępstwa”, w sytuacji gdy zeznania tego świadka są mało konkretne i nie zawierają w istocie wskazania na osobę D. R. (1), oraz wskazują na trudności świadka w określeniu postury sprawców „ Oni zakładali mi na głowę koszulę, ten jeden to robił – świadek wskazuje na B., a później przyszedł ten na sali, tj. B. i oddał broń temu grubemu” oraz „ Ten wysoki to ten cienki (…) Ja opowiadam o dwóch osobach. Mały to ten obecny na S., ten gruby to ten co wysoki”, przy czym wbrew ocenie Sądu a quo S. K. miał utrudnioną pozycję do obserwacji „ Oni zakładali mi na głowę koszulę” i „ ściągnął mnie na podłogę, żona powiedziała żeby nie leżał na brzuchu bo się uduszę” (protokół rozprawy z dnia 22.02.2011 r.), ponadto znający oskarżonego G. K. (1) wskazał, że D. R. (1) „ moim zdaniem jest średniej budowy ciała”,

-

świadek E. K. zeznała, że „ Tego 1-szego i 2-go ja i mąż rozpoznaliśmy po budowie i wzroście i ich zachowaniu. Żaden z nich nie zdjął w czasie napadu kominiarki, ja ich nie mogę poznać po twarzy, ani po głosie. A Wiec tylko po wzroście i budowie ciała”, przy czym świadek wskazała, że „ Ja ich wcześniej nie widziałam, po raz 1-szy po tym napadzie zobaczyłam tych mężczyzn 2 tygodnie temu w sądzie” (protokół rozprawy z dnia 22.02.2011 r.), nie jest to wiec rozpoznanie kategoryczne, przy czym wątpliwe w świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki jest, by E. K. i S. K. (zwłaszcza wobec jego trudności w identyfikowaniu postury sprawców), po prawie 3 latach od zdarzenia, rozpoznali jedynie po sposobie poruszania się osoby, które wcześniej nie były im znane, a możliwość obserwacji miała miejsce jedynie na sali sądowej, ponadto świadkowie nie wskazują, aby w sposobie poruszania się D. R. (1) były widoczne jakieś szczególne, indywidualne cechy pozwalające na identyfikację.

-

Sąd orzekający „dopasowywuje” fragmentarycznie wybrane zeznania świadka B. B. (2) pod określoną tezę, że D. R. (1) musiał być odebrany z lasu po dokonaniu rozboju w m. M.: „świadek na etapie postępowania przygotowawczego wskazał, że do samochodu S. koloru jasnoniebieskiego, spośród tych trzech mężczyzn w lesie, wsiadł najwyższy, co wskazuje na rozpoznanego przez niego D. R. a do drugiego pojazdu dwaj pozostali, w tym D. B.. Świadek ten zeznał też, że wśród tych mężczyzn był prawdopodobnie jeden w okularach co oznacza, że mógł mieć na myśli L. K., o którym wiadomo, że w przeciwieństwie do D. R. i D. B. nosił je, w sytuacji gdy B. B. (2) zeznał, że „ na sali nie widzę tych co ze mną jechali, oni byli mojego wzrostu” (protokół rozprawy z dnia 29.03.2011 r.) oraz „ Ja nie miałam do czynienia z żadną z tych osób, którę tu siedzą. Ja nie pamiętam i nie mogę wykluczyć, że któryś z oskarżonych tam był, ale nie mogę wskazać bo nie pamiętam. To była chwila z tego lasu, ja 2 odwoziłem” (protokół rozprawy z dnia 02.03.2012 r.),

-

Sąd orzekający dokonuje nieuprawnionej nadinterpretacji zeznań świadka incognito (wskazując w uzasadnieniu wyroku, że de facto jest to B. B. (2): „ Z kolei podczas rozprawy sądowej w dniu 18.12.2013 r. wśród okazywanych mu oskarżonych, jako osobę pierwszą rozpoznał D. R. ”), co jest nieuprawnionym stwarzaniem pozorów, że świadków jest więcej niż w rzeczywistości, wyciągając z powyższej wypowiedzi wniosek, że świadek rozpoznał D. R. (1) jako mężczyznę, którego odbierał z lasu po zdarzeniu w m. M., w sytuacji, gdy analiza depozycji świadka złożonych przed Sądem w dniach 18.12.2013 r. nie pozwala na wysnucie takiego wniosku: „ Pierwszej osoby nie widziałem nigdy. Drugiej nie widziałem nigdy. Prostuję tą drugą osobę widziałem. a tych pozostałych nie widziałem”. przy czym dalej (str. 4 protokołu) przewodniczący stwierdza, że „ świadek anonimowy wśród okazanych oskarżonych jako osobę pierwszą rozpoznał D. R. (1) ”,

-

Sąd orzekający oparł rozstrzygnięcie na części zeznań świadka G. K. (1), wskazującego że „ na udział R. wskazywały same te przyjazdy do mnie, jego wydzwanianie. Dla mnie było oczywiste, że współpraca R. w sprawie z papierosów zakończy się tak, że zostanę okradziony przez niego, bo z doświadczenia w tym przemycie wiem, że osoby które w tym nie uczestniczą kradną tym, które w tym przemycie uczestniczą. Ja o tym nie mówiłem wcześniej, bo nikt mnie nie pytał”, ulegając tym samym sugestiom i domysłom pokrzywdzonego, co do których on sam nie miał pewności ( vide zeznania z dnia 22.02.2011 r.) w sytuacji gdy fakt znajomości D. R. (1) z pokrzywdzonym oraz jego wizyta u pokrzywdzonego w dniu 19.04.2008 r. (a także analiza połączeń telefonicznych z dnia 30.04.2008 r.) w żaden sposób nie dowodzi, że D. R. (1) był obecny w domu pokrzywdzonego w czasie napadu w dniu 30.04.2008 r., przy czym z zeznań samego pokrzywdzonego wynika, że wizyta oskarżonego miała na celu poczynienie uzgodnień w zakresie handlu papierosami,

-

Sąd orzekający przyjmuje, iż sprawcy rozboju w m. (...) posługiwali się bronią palną: „ ...Mężczyźni Ci mieli ze sobą broń...”, „ …drugi przeładował karabina (...) i przyłożył do głowy G. K. ”, „ …Jeden z nich miał bliżej nieokreślony pistolet” (str. 2-3 Uzasadnienia) wobec jednoczesnego zaniechania wskazania dowodów pozwalających na ustalenie, iż w toku inkryminowanych wydarzeń posługiwano się bronią w rozumieniu art. 7 ust. 1 Ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, a nie chociażby jej atrapami,

⚫

w zakresie czynu z pkt. III sentencji wyroku (pkt III a/o) materiał dowodowy oceniony w sposób wnikliwy nie pozwala na przyjęcie, że D. R. (1) miał jakikolwiek udział i wiedzę odnośnie wyłudzenia kredytu hipotecznego z Banku (...) S.A. w W., w szczególności że uczestniczył w wyborze kredytobiorcy i dostarczył M. R. (1) dokumenty wymagane do uzyskania kredytu, zwłaszcza że:

-

M. R. (1) na rozprawie w dniu 11.12.2014 roku zeznał, że „ A. S. (1) do mnie przyjeżdżał w sprawie tego kredytu” i „ nikt więcej się ze mną nie kontaktował w tej sprawie” oraz „ Poza wyjazdem do T. nie jeździłem z D. R. (1). Nie informował mnie też oskarżony co do kredytu na mieszkanie. Nie pamiętam czy to zaświadczenie o prace które wystawił mi oskarżony było później wykorzystane przy tym kredycie” oraz „ D. R. (1) nie miał nic wspólnego z kredytem na mieszkanie. Przyjeżdżał do mnie A. S. (1) i to on utrzymywał ze mną kontakt. a nie D. R. (1) ”.

-

S. S. (1) na rozprawie w dniu 07.11.2011 roku zeznała „ Księgi wieczyste ja osobiście w tej sprawie brałam. D. R. nie przedsięwziął żadnej czynności technicznej w związku z tym. Z tego co się orientuję to R. mógł znać tylko S., nie znał S., R. i Z.. Ja jeździłam z R. i braćmi R. do T.. Podczas wyjazdu do T. R. nie rozmawiał z R. o wyłudzeniach kredytów bankowych, w tym o (...) S.A w sprawie Z.. Z tego co pamiętam to R. nie mówił, że bracia R. mają być slupami. Poza sytuacją podróży do T. ja nie widziałam M. R. w towarzystwie (...) ”.

-

w materiale aktowym sprawy brak jest dowodów wskazujących na czym polegać miał udział D. R. (1) w wyłudzeniu kredytu w (...) S.A. w W., przy czym również Sąd a quo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wskazuje jak miała być rola D. R. (1) w inkryminowanym przestępstwie.

⚫

w zakresie czynu z pkt. IV sentencji wyroku (pkt IV i V a/o) zeznania M. R. (1) obciążające w ocenie Sądu orzekającego D. R. (1) są chwiejne i niekonsekwentne w zakresie pochodzenia zaświadczeń o zatrudnieniu, które miały być następnie użyte do wyłudzenia kredytów bankowych, przy czym Sąd uznaje za wiarygodne depozycje M. R. (1) w całości jedynie z wyłączeniem tych fragmentów, które świadczą na korzyść D. R. (1), co jest działaniem dowolnym, zwłaszcza że:

-

M. R. (1) wyjaśniał (k. 13.580, 13.579, 13.578, 14.275-14.277 akt), że fałszywe zaświadczenie o zatrudnieniu w firmie (...) pochodziło nie od D. R. (1), a od D. B. (2),

-

oskarżony D. R. (1) konsekwentnie wyjaśniał, że wskazał M. R. (1) osobę, która wystawi mu zaświadczenie o zarobkach, działając na prośbę tego współoskarżonego i nigdy nie interesował się czy w związku z tym zostały wzięte kredyty bankowe oraz że nie wypełniał żadnych zaświadczeń o zatrudnieniu A. R.,

-

na podstawie zeznań M. R. (1) i A. R., stanowiących jedyne dowody, skutkujące uznaniem winy oskarżonego w zakresie czynów z pkt. IV i V a/o (pkt IV sentencji wyroku) nie można ustalić okoliczności „załatwienia” przez D. R. (1) zaświadczeń o zatrudnieniu, które następnie miały być przekazane braciom R., co jednocześnie podważa wiarygodność świadków w tym zakresie,

⚫

w zakresie czynu z pkt I sentencji wyroku (pkt I a/o) materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że D. R. (1) w okresie od 01 grudnia 2008 roku do 30 czerwca 2009 roku brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełniania przestępstw przeciwko mieniu oraz obrotowi gospodarczemu, w szczególności:

-

Sąd a quo wskazuje (str. 320 uzasadnienia), że D. R. (1) miał uczestniczyć w grupie przestępczej o konfiguracji osobowej ściśle związanej z próbą wyłudzenia kredytu bankowego na zakup mieszkania O. Z. i to właściwie na dokonaniu tego przestępstwa miała być skoncentrowana rzekoma grupa, w sytuacji gdy D. R. (1) nie miał z tym zdarzeniem żadnego związku, a zarówno opis czynu zarzuconego mu w pkt III a/o (wyłudzenie kredytu z (...) S.A.) oraz materiał dowodowy sprawy wskazuje, że oskarżony nie podjął żadnej czynności, nawet pomocniczej, związanej z wyłudzeniem kredytu na zakup mieszkania O. Z. oraz nie podejmował w tym zakresie żadnych ustaleń z innymi członkami rzekomej grupy tj. w/w zdarzeniu nie uczestniczył.

-

nie ustalono wbrew twierdzeniu Sądu a quo schematu organizacyjnego rzekomej grupy, nawet w strukturze poziomej i o niskim stopniu zorganizowania, uwzględniając podział ról poszczególnych członków grupy, przy czym Sąd orzekający ogranicza się w tym zakresie właściwie jedynie do ogólnikowych twierdzeń, że taka grupa istniała, a o jej wysokim stopniu zorganizowania świadczy dość duża ilość sprawców (str. 320 Uzasadnienia wyroku), przy czym Sąd nie wskazuje w uzasadnieniu wyroku na czym miały polegać powiązania organizacyjne oraz socjologiczno-psychologiczne pomiędzy członkami grupy,

-

D. R. (1) miał uczestniczyć w grupie przestępczej, w której działać mieli również m. in. D. S., W. R. i D. Z. i S. S. (1), w sytuacji gdy ta ostania na rozprawie w dniu 07.11.2011 roku zeznała „ Z tego co się orientuję to R. mógł znać tylko S., nie znał S., R. i Z. ”, przy czym wbrew twierdzeniu Sądu orzekającego, przy uwzględnieniu zasad logiki i doświadczenia życiowego mało prawdopodobne jest by w tak nielicznej grupie (ok. 10 osób), w dodatku zawiązanej w celu popełnienia jednego przestępstwa (pkt. III a/o) polegającego na wyłudzeniu kredytu na zakup mieszkania O. Z., poszczególni członkowie grupy mieli się nie znać.

Z uwagi na powyższe zarzuty wnoszę o:

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

W odniesieniu do zarzutu z pkt. II apelacji obrońcy:

Co do czynu przypisanego oskarżonemu D. R. (1) w punkcie II sentencji wyroku (rozbój w M.) wbrew zarzutom apelacji stwierdzić należy, że Sąd I instancji nie dopuścił się wskazanej obrazy przepisów art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 kpk. Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie zachowując zasady wynikające z przepisów procesowych i finalnie nie poczynił wadliwych ustaleń faktycznych. Dokonując kontroli instancyjnej oceny dowodów sąd odwoławczy uznał, że nie wykazuje ona błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) i nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy. Również obrońca, pomimo obszernych zarzutów, zawierających szereg cytatów z zeznań świadków nie wykazał konkretnych błędów faktycznych lub logicznych w rozumowaniu sądu. Sad Okręgowy sprostał bowiem zadaniu rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, a nadto swoje stanowisko wyczerpująco i logicznie uargumentował. Zauważyć jednocześnie należy, ze nie stanowi podstawy stwierdzenia błędu w ustaleniach faktycznych fakt, że sąd obdarzył określony dowód wiarą jedynie w części. W obszarze jednego dowodu sąd może bowiem uznać za niewiarygodną określoną część depozycji źródła dowodowego, zaś w innej części obdarzyć je wiarą (takiej oceny Sad meriti dokonał np. oceniając zeznania B. B. (2)) Słusznie sąd ten przyjął na podstawie prawidłowo zgromadzonego i właściwie ocenionego materiału dowodowego, że oskarżony R. był jednym ze współsprawców rozboju dokonanego na osobie G. K. (1). Wskazują na powyższe pozostające ze sobą we wzajemnym powiązaniu dowody, w tym w szczególności zeznania świadków S. K. i E. K., którzy rozpoznali oskarżonego jako sprawcę zdarzenia, co zostało szeroko omówione przez Sad meriti w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Ich zeznania dały podstawę zarówno do przyjęcia sprawstwa D. R. (1) jak i okoliczności, że w trakcie zdarzenia używana była przez sprawców broń palna, a nie atrapa broni, co sugeruje obrońca w apelacji. Jednocześnie, jak właściwie wykazał Sąd meriti zeznania tych świadków korespondują i uzupełniają zeznania pokrzywdzonego G. K. (1), który choć nie rozpoznał oskarżonego w trakcie zdarzenia to wytypował go jako napastnika na podstawie innych, szczegółowo opisanych okoliczności, w szczególności sekwencji zdarzeń, które nastąpiły przed i po dokonaniu rozboju. Świadek G. K. (1) logicznie i przekonywająco powiązał wcześniejsze wizyty D. R. (1), które prawidłowo odczytał jako penetracja terenu i sondowanie możliwości dokonania rozboju. Jednocześnie fakt wcześniejszych wizyt oskarżonego na posesji K. został bezsprzecznie ustalony nie tylko na podstawie zeznań pokrzywdzonego ale również dowodów w postaci bilingów telefonicznych. Słusznie cel tych wizyt (rzekome uzgodnienia w zakresie handlu papierosami) wskazywany przez oskarżonego uznał Sad Okręgowy za niewiarygodny, a swoje stanowisko w tym zakresie właściwie uzasadnił. Co istotne, po jednej z takich wizyt oskarżony R. został zatrzymany do kontroli policyjnej, a wraz z nim obecni byli zarówno oskarżony L. K. (2) jak i D. B. (2), ustaleni jako współsprawcy przedmiotowego rozboju.

Zarzuty obrońcy dotyczące ustaleń Sądu I instancji są przy tym polemiczne, a w argumentacji ucieka się on do cytowania wyrwanych z kontekstu zeznań osób pokrzywdzonych zdarzeniem tj G., E. i S. K.. Tymczasem zeznania te analizowane w całości i we wzajemnym powiązaniu oraz w powiązaniu z pozostałymi dowodami w sprawie pozwalają na ustalenie, że D. R. (1) był współsprawca rozboju w M.. Niebagatelną jest przy tym okoliczność, iż w wizytach odbytych przed rozbojem na posesji G. K. (1) towarzyszył oskarżonemu D. B. (2), który choć sam przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, to z uwagi na obawę o własne bezpieczeństwo chronił osobę D. R. (1). D. B. (2) szczegółowo przy tym opisał przebieg zdarzenia a jego relacja koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonego oraz świadków S. K. i E. K..

Wersja ustalona przez Sąd na podstawie tych dowodów znajduje pełne potwierdzenie i wsparcie w zeznaniach świadka incognito oraz świadka B. B. (2), o których obrońca mówi, że to jedna i ta sama osoba, a co sugeruje również pisemne uzasadnienie Sądu Okręgowego. Wbrew tezie postawionej przez obrońcę z zeznań tych świadków bez wątpienia wynika, że to właśnie między innymi D. R. (1) został odebrany z lasu po dokonaniu rozboju na osobie G. K. (1). Sąd meriti bardzo dokładnie szczegółowo i zgodnie z zasadami logiki ocenił zeznania tych świadków. Ustalił, że w oparciu o zeznania świadka anonimowego doszło do ujawnienia miejsca gdzie sprawcy pozostawili swoje ubrania z napadu ale również, że rozpoznał on bez żadnych wątpliwości D. R. (1) jako jedną z osób, którą odebrał po zdarzeniu.

Wskazywane wyżej dowody, prawidłowo ocenione w świetle art. 7 kpk przez Sąd Okręgowy znajdują również potwierdzenie i wsparcie w dowodach w postaci bilingów telefonicznych, obrazujących między innymi kontakty D. R. (1) z żoną w okresie napadu w M., z telefonu odnalezionego później w samochodzie Ł. S..

Odnośnie pozostałych wskazanych w punkcie II apelacji naruszeń przepisów prawa procesowego to należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych jednoznacznie wynika, że przepis art. 4 kpk określa jedną z ogólnych zasad postępowania, którą jest konieczność uwzględniania przez organy prowadzące postępowanie karne zarówno okoliczności przemawiających na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego i z tego względu przepis ten nie może stanowić samodzielnej podstawy zarzutu odwoławczego. Jednocześnie obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie (art. 410 kpk) nie oznacza, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące gdyż jest uprawniony do orzeczenia na podstawie jednych dowodów i pominięcia innych, jeśli ich treść jest rozbieżna. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sad Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 410 kpk. Sad ten prawidłowo przyjął za podstawę swojego orzeczenia tylko te dowody i okoliczności, które w procesie uznał za wiarygodne.

Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd Okręgowy nie naruszył również przepisu art. 424 k.p.k. Obraza tego przepisu nigdy nie stanowiła i nie stanowi naruszenia prawa procesowego o charakterze mającym wpływ na treść orzeczenia, skoro do sporządzenia uzasadnienia dochodzi po wydaniu wyroku. Nadto, z uwagi na treść art. 455a k.p.k. obowiązującego od 1.07.2015 r., podnoszenie tego rodzaju zarzutu jest niezasadne i bezcelowe, skoro nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. Ponadto w samej apelacji trudno doszukać się uzasadnienia stanowiska obrońcy w zakresie uchybień w uzasadnieniu Sadu I Instancji, w tym również w zakresie przypisanego rozboju w M..

W zakresie czynu z pkt. III sentencji wyroku wbrew twierdzeniom apelującego materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że D. R. (1) brał udział w wyłudzeniu kredytu hipotecznego z Banku (...) S.A. w W., w szczególności brał udział w wyborze kredytobiorcy i dostarczył M. R. (1) dokumenty wymagane do uzyskania kredytu. Oskarżony osobiście nie wypełnił znamion przypisanego mu czynu, stąd taki a nie inny przyjęty przez Sąd meriti jego opis (odnośnie zarzutu z punktu I apelacji). Niemniej jednak czynnie uczestniczył w zorganizowaniu i koordynowaniu przestępnego procederu, co było jego zadaniem w ramach przypisanego podziału ról. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika przy tym niezbicie, ze jego rola była niebagatelna. W pierwszym rzędzie podkreślić należy, ze Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił w tym zakresie depozycje S. S. (1), która potwierdziła, wbrew twierdzeniom apelacji udział oskarżonego w tym przestępczym procederze. Rozpoznała ona oskarżonego jako podobnego do D. pseudonim (...), z którym jeździła do T. w celu wyrobienia książeczek wojskowych dla M. R. i jego brata, które to książeczki były niezbędne dla uzyskania przedmiotowego kredytu. Kolejno, już w trakcie czynności okazania ze stuprocentową pewnością rozpoznała D. R. jako wcześniej opisywanego (...) Wskazuje na udział D. R. opisywana przez S. S. (1) sytuacja gdy oskarżony miał pretensję, że S. nie dostarczył mu dowodu osobistego koniecznego do wyłudzenia kredytu. Wedle jej depozycji również druki zaświadczeń z Banku przesłała na prośbę S. D. R., który mówił jej, ze chce wziąć kredyt na D. R. (3). S. S. (1) potwierdziła również, że gdy jechała wspólnie z R. i R. do T. R. miał potwierdzić, że kredyt ma być wzięty na niego. Jednocześnie te zeznania S. S. (1) nie stoją w sprzeczności z cytowanymi przez obrońcę depozycjami z rozprawy, że „D. R. nie przedsięwziął żadnej czynności technicznej w związku z tym” Wskazane dowody ukazują jednoznacznie, że D. R. w zakresie tego czynu był w pewnym sensie szarą eminencją, która działała w taki sposób aby utrudnić wykrycie jego roli. Rola ta wynika również z analizy nagrań operacyjnych rozmów telefonicznych opisanych w uzasadnieniu na kartach 249 – 255. Lektura apelacji, w tym w zakresie cytowanych depozycji S. S. (1) pozwala na wysnucie zastrzeżenia, że są one cytowane wybiórczo i wyrwane z kontekstu. Analiza całokształtu tych dowodów wskazuje, ze S. S. (1) konsekwentnie twierdziła, że w sprawie związanej z przedmiotowym wyłudzeniem kredytu kontaktowała się z panami: R., R., S. i Z..

Również D. P. S. jako osoby związane ze sprawa kredytu wskazał D. R. i A. S. i opisał sytuację gdy był namawiany w toku procesu aby nie obciążać (...). D.P. S. precyzyjnie opisał przebieg zdarzeń związany z wzięciem kredytu i wskazał na osoby, które miały pobierać pieniądze.

Jednocześnie należy przyznać rację skarżącemu, ze uzasadnienie w zakresie tego czynu zawiera mankamenty, co wynika zapewne z wielości osób zaangażowanych w proceder wyłudzenia kredytu hipotecznego. Jednakże uważna lektura uzasadnienia orzeczenia Sądu I instancji pozwala na odtworzenie ustalonej przez ten sąd roli D. R. (1). Wprost o sprawstwie oskarżonego D. R. (1) zeznawali zarówno A. R. jak i jego brat M..

W zakresie czynu z pkt. IV sentencji wyroku również stwierdzić należy, że Sąd I instancji nie dopuścił się wskazanej obrazy przepisów art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 kpk. Wywiedzione w tym zakresie zarzuty są chybione i bezpodstawne. W ocenie Sadu odwoławczego skarżący zarówno w treści zarzutów, jak również w uzasadnieniu apelacji nie wykazał w sposób przekonujący, że Sąd Okręgowy przy ocenie wymienionych dowodów rzeczywiście przekroczył granice swobodnej oceny dowodów określone w art. 7 kpk. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika także, że Sąd Okręgowy dokonał analizy i oceny wszystkich dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i ustalenia sprawstwa oskarżonego D. R. (1) w zakresie przypisanego mu w punkcie IV wyroku czynu. Sąd przy tej analizie i ocenie nie pominął żadnego z istotnych dowodów i dotyczy to zarówno dowodów obciążających oskarżonego, jak również dowodów przeciwnych, tym samym oczywistym jest, że nie doszło do naruszenia art. 410 kpk. Jednocześnie przepis art. 410 kpk jest przepisem szczególnym do art. 92 kpk. Tym samym nie można zarzucić orzeczeniu naruszenia łącznie art. 410 kpk i 92 kpk. Art. 410 kpk jako lex specialis względem art. 92 kpk, odnosi się do dowodów ujawnionych w toku rozprawy, zaś art. 92 kpk odnosi się do całokształtu ustaleń faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia sądu na każdym etapie postępowania.

Wbrew zarzutom słusznie Sąd Okręgowy swoje przekonanie o winie oskarżonego D. R. (1) na zeznaniach M. R. (1) i A. R.. Jednocześnie stawiając zarzut oparcia się przez sąd na części zeznań M. R. (1) i niedanie wiary innej części zeznań tej osoby zdaje się zapominać, że obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie oznacza, że orzekając sąd ma brać za podstawę orzeczenia okoliczności wzajem sobie przeczące. Ma pełne prawo również część zeznań jednego źródła dowodowego ocenić jako wiarygodne, a w pozostałej części wiarygodności tej odmówić. Niemniej jednak rzetelna i zgodna z wymogami art. 7 kpk ocena zeznań wyżej wymienionych świadków pozwoliła Sądowi meriti na pewne ustalenia, że to właśnie oskarżony D. R. (1) „załatwił” zarówno M. R. (1) jak i A. R. fałszywe zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach z firmy (...), (...) i Handel Odzieżą Używaną w W.”. Jednocześnie jak wynika z tych zeznań i co ustalił również Sąd Okręgowy część pieniędzy z wyłudzonych kredytów (gdyby do wyłudzenia doszło) miała zostać przekazana właśnie D. R. (1). Odnośnie wyjaśnień M. R., że przedmiotowe zaświadczenia uzyskał od D. B. (2) a nie D. R. (1) Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej ich oceny a swoje stanowisko logicznie i przekonywająco uzasadnił na kartach 283 – 285 pisemnych motywów. Z wyjaśnieniami i zeznaniami M. R. korespondują przy tym zeznania A. R., jego brata. Dowody te potwierdzają, że oskarżony D. R. (1) współdziałał z braćmi R. w usiłowaniu dokonania oszustw i wyłudzeń kredytów.

Bezpodstawne są zarzuty apelacji w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I wyroku. Wbrew twierdzeniom apelacji uczestnictwo D. R. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej nie było ograniczone wyłącznie do jego udziału w w wyłudzeniu kredytu bankowego na zakup mieszkania O. Z.. Obrońca w swojej apelacji ponownie stosuje taktykę cytowania wyrwanej z kontekstu treści uzasadnienia sądu. Z opisu czynu wynika bezsprzecznie, że grupa przestępcza do której należał również D. R. (1) miała na celu popełnianie różnych przestępstw przeciwko mieniu i obrotowi gospodarczemu, w tym w szczególności w postaci fałszowania dokumentów, wyłudzenia poświadczeń nieprawdy i wyłudzania kredytów. Jako podstawę dowodową swoich twierdzeń wskazał Sąd meriti źródła osobowe w postaci zeznań i wyjaśnień osób wchodzących w skład grupy oraz dowody z odsłuchu rozmów telefonicznych, które prawidłowo, godnie z kryteriami art. 7 kpk ocenił. Przypomnieć należy również, odnosząc się do zarzutów obrońcy, że warunkiem uczestnictwa w grupie przestępczej nie jest, jak chciałby to widzieć obrońca znajomość wzajemna wszystkich jej członków, co wskazywano niejednokrotnie w orzecznictwie sądów i poglądach doktryny.

Wniosek

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wnioski obrońcy są niezasadne. Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił przebieg stanu faktycznego i dokonał właściwej subsumpcji zachowania oskarżonego D. R. (1) pod wskazane normy prawne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość orzeczenia, za wyjątkiem zmiany wyroku w jego punkcie IV polegającej na uzupełnieniu kwalifikacji prawnej czynu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Podniesione w apelacji obrońcy zarzuty nie zostały potwierdzone w postępowaniu apelacyjnym, a nadto sąd odwoławczy nie stwierdził także okoliczności prowadzących do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia poza granicami środków odwoławczych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok w punkcie IV został zmieniony w ten sposób, że podstawę skazania uzupełniono o art. 12 kk

Zwięźle o powodach zmiany.

Kwalifikacja nie odpowiadała przyjętemu przez Sąd Okręgowy opisowi czynu, gdzie oskarżony został uznany za winnego działania w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

III

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokat D. D. (1) kwotę 840 złotych, powiększoną o podatek VAT, z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, co znajduje uzasadnienie w treści art. 618 § 1 pkt 11 kpk.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

IV

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych obciążono go wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym oraz opłatą.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak

Rafał Kaniok Ewa Leszczyńska-Furtak

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia w stosunku do D. R. (1)

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana