Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 623/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

W. K.

czyn zabroniony przypisany oskarżonemu w punkcie I-szym części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 18 marca 2019 roku około godziny 9-ej w G. w okolicy skrzyżowania ulicy (...) nie było opadów atmosferycznych, jezdnie ulic miały nawierzchnie asfaltowe, nawierzchnie były suche. Ulica (...) była drogą podporządkowaną względem ulicy (...), która była drogą z pierwszeństwem przejazdu. Na ulicy (...), przed wjazdem na skrzyżowanie z ulicą (...), był ustawiony znak pionowy A-7 "ustąp pierwszeństwa".

Na ulicy (...) obowiązywało ograniczenie prędkości ruchu pojazdów do 40 km/h. Jezdnia ulicy (...) miała 7 metrów szerokości, przeznaczona do ruchu w obydwu kierunkach. Oś jezdni, przed i za skrzyżowaniem, wyznaczona była białą podwójną ciągłą linią, na skrzyżowaniu białą linią pojedynczą przerywaną. Na przedłużeniu prostolinijnego odcinka prawej krawędzi jezdni z przed skrzyżowania, w obręb wyjazdu z części ulicy (...), usytuowanej po prawej stronie ulicy (...), znajdowało się oznakowanie poziome białą linią przerywaną.

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

50v.

protokół oględzin miejsca

33-34

Tego dnia ulicą (...) motocyklem marki K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poruszał się S. S.. Wymieniony mężczyzna jechał ulicą (...) z miejsca zamieszkania od strony ulicy (...) M. w kierunku centrum miasta G. i miał zamiar przejechać przez skrzyżowanie ulicy (...) z ulicą (...) na wprost.

zeznania świadka S. S.

40v.

O tej samej porze ulicą (...) poruszał się samochód marki P. (...) o nr rej. (...) kierowany przez K. W.. Wymieniony pojazd wjeżdżał na skrzyżowanie z ulicą (...) z części ulicy (...), usytuowanej po prawej stronie ulicy (...), skręcający w lewo, w kierunku ulicy (...) M.. Przed wjazdem na skrzyżowanie z samochodu kierowanego przez K. W. wysiadł jego kolega Ł. M..

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

50v.-51

S. S. dojeżdżając do skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...) zobaczył po swojej prawej stronie samochód dostawczy kierowany przez K. W..

zeznania świadka S. S.

40v.

Około godziny 9:20 po dojechaniu do skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...) zatrzymał swój pojazd, a następnie rozpoczął wykonywanie manewru skrętu w lewą stronę. Gdy samochód kierowany przez K. W. znalazł się na pasie ruchu ulicy (...), nadjechał motocykl kierowany przez S. S.. Po tym, jak K. W. zobaczył motocykl, zatrzymał swój pojazd na pasie ruchu ulicy (...).

S. S. podjął manewr hamowania. Motocykl kierowany przez S. S. przednią częścią z kołem przednim uderzył w lewy bok samochodu kierowanego przez K. W..

Do zderzenia pojazdów doszło wzdłuż ulicy (...), tuż przed oznakowaniem poziomym osi jezdni ulicy (...) na jego końcu przy prawej krawędzi jezdni ulicy (...). Samochód marki P. stał w chwili uderzenia w niego przez motocykl.

Prędkość motocykla w chwili wjeżdżania samochodu kierowanego przez K. W. na jezdnię ulicy (...) wynosiła powyżej 94 km/h, prędkość motocykla przed rozpoczęciem awaryjnego hamowania przekraczała 68 km/h, prędkość motocykla w chwili uderzenia w samochód oskarżonego przekraczała 55 km/h.

zeznania świadka S. S.

40v.

protokół oględzin pojazdu

8-9

szkic ogólny wraz ze zdjęciami

14-21

opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G.

214-247

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

50-51

zeznania świadka K. L.

36-37

zeznania świadka P. H.

42v.

zeznania świadka P. Z.

45v.-46

S. S. oraz K. W. w czasie zdarzenia nie byli pod wpływem alkoholu. S. S. w czasie zdarzenia nie miał uprawnień do kierowania motocyklami.

protokoły badania na zawartość alkoholu

3-4

W wyniku zdarzenia S. S. doznał wieloodłamowego złamania trzonów kości łokciowej i promieniowej lewej z przemieszczeniem, złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej - wyrostka rylcowatego kości promieniowej bez przemieszczenia. Wymienione obrażenia spowodowały naruszenie czynności/funkcji narządu ruchu na okres powyżej siedmiu dni.

W wyniku zdarzenia K. W. doznał miernego obrzęku i zasinienia lewego barku, bolesności w rzucie mięśnia naramiennego i okolicy wyrostka barkowego, z zachowaniem ruchomości czynnej.

opinia sądowo -lekarska

29

dokumentacja medyczna

27, 164-166

K. W. w przeszłości był dwukrotnie karany za popełnienie przestępstw. Wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 grudnia 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 248/14 wymieniony został skazany za przestępstwo z art. 207 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył. Z kolei wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 2 kwietnia 2019 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1470/18 K. W. został skazany za przestępstwo z art. 209 k.k. na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności.

K. W. nie był uprzednio karany za wykroczenia związane z ruchem drogowym.

karta karna

275

informacja K. w G.

47

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

W. K.

czyn zabroniony przypisany oskarżonemu w punkcie I-szym części dyspozytywnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Za nieudowodniony sąd uznał fakt, że kierujący motocyklem K. poruszał się z prędkością dopuszczalną administracyjnie.

zeznania świadka S. S.

170v.

Za nieudowodniony sąd uznał fakt, że oskarżony K. W., przed rozpoczęciem manewru skrętu w lewą stronę, nie miał możliwości zauważenia nadjeżdżającego motocykla kierowanego przez pokrzywdzonego S. S..

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

50-51

Za nieudowodniony sąd uznał fakt, że oskarżony K. W. nie miał możliwości zaobserwowania motocykla pokrzywdzonego z uwagi na wzniesienie terenu występujące przy skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...).

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

169v.

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

Sąd częściowo dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Wyjaśnienia oskarżonego są wewnętrznie spójne, co oznacza, że pomiędzy jego depozycjami złożonymi w toku postępowania przygotowawczego (k. 50v.-51), a depozycjami złożonymi w toku postępowania sądowego (k. 169v.-170) nie ma tego rodzaju różnic, które podważałyby ich wiarygodność. Zdaniem sądu pozytywna ocena wiarygodności wspomnianego dowodu odnosi się do tych okoliczności, które znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd dał zatem wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do tego, że przed dojechaniem do skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...) z jego samochodu wysiadł jego kolega, gdyż w tym zakresie znajdują potwierdzenie w ...

Sąd dał także wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do tego, że po dojechaniu do skrzyżowania zatrzymał swój pojazd, a dopiero następnie rozpoczął wykonywanie manewru w lewą stronę, gdyż w tym zakresie znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka K. L. (k. 36-37).

zeznania świadka S. S.

Sąd częściowo dał wiarę zeznaniom tego świadka co do przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Zeznania tego świadka są wewnętrznie spójne, co oznacza, że pomiędzy jego depozycjami złożonymi w toku postępowania przygotowawczego (k. 40v.), a depozycjami złożonymi w toku postępowania sądowego (k. 170-170v.) nie ma tego rodzaju różnic, które podważałyby ich wiarygodność. Zdaniem sądu pozytywna ocena wiarygodności wspomnianego dowodu odnosi się do tych okoliczności, które znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Mając na uwadze powyższe uwagi sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka co do kierunku poruszania się w czasie zdarzenia, a więc z miejsca zamieszkania w kierunku centrum G..

Sąd dał także wiarę zeznaniom świadka S. S. co do tego, że uderzył w samochód kierowany przez K. W. z jego lewej strony w drzwi kierowcy, gdyż w tym zakresie znajdowały wsparcie w protokole oględzin samochodu (k. 8-9), a także szkicu ogólnym wraz ze zdjęciami (k. 14-21).

Sąd dał także wiarę zeznaniom tego świadka co do obrażeń doznanych w wyniku zdarzenia, gdyż w tym zakresie znajdują potwierdzenie w dokumentacji medycznej (k. 27).

Sąd dał także wiarę zeznaniom tego świadka co do tego, że przed uderzeniem w samochód oskarżonego podjął manewr hamowania, gdyż w tym zakresie były zgodne z zeznaniami świadka P. H. (k. 42v.).

Sąd dał także wiarę zeznaniom tego świadka co do tego, że w czasie zdarzenia nie miał uprawnień do kierowania motocyklem.

opinia sądowo -lekarska

Sąd podzielił wnioski wynikające z opinii biegłego (k. 29). Wymieniona opinia została sporządzona na podstawie dokumentacji lekarskiej wymienionej w treści opinii. Opinia została sporządzona przez biegłego o dużym doświadczeniu w zakresie sporządzania opinii na potrzeby postępowań karnych. Opinia ma charakter kategoryczny. Wnioski opinii pozwoliły sądowi na ocenę, czy zostało wyczerpane jedno ze znamiona czynu zabronionego będącego przedmiotem postępowania.

opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G.

Sąd w całości podzielił wnioski opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G. (k. 214-247, k. 280-281).

Wspomniany dowód został sporządzony nie tylko w oparciu o całokształt materiałów zgromadzonych w aktach sprawy, ale także na podstawie wyników oględzin rzeczoznawczych oraz pomiarów na miejscu zdarzenia wykonanych przez opiniującego.

Za pozytywną oceną wspomnianego dowodu przemawia nadto sposób jej sporządzenia. W tym zakresie należy podkreślić, że biegły w swej opinii zawsze wskazywał, na jakiej podstawie wyciągał określone wnioski, a nadto w razie potrzeby biegły w celu wyrażenia określonych stanowisk dokonywał stosowne wyliczenia, a także wykonywał symulacje w programie PC C., co znajdowało odzwierciedlenie w treści opinii. Taki sposób sporządzenia opinii zdaniem sądu pozwalał na jej ocenę zarówno przez strony postępowania, a także przez sąd.

Za pozytywną oceną wniosków opinii biegłego przemawia także, że biegły w sposób przekonujący uzupełnił pisemną opinię odpowiadając na pytania stron w trakcie rozprawie głównej (k. 280-281). W związku z tym biegły składając ustną uzupełniającą opinię podkreślił, że jako biegły nie może odpowiedzieć na pytanie, kto jest sprawcą danego zdarzenia, gdyż w tym zakresie ocena ta należy do sądu, a nie do biegłego. Z podobnego względu biegły nie wskazał stopnia przyczynienia się przez uczestników zdarzenia do kolizji pojazdów. Biegły wskazał także, jak należy rozumieć pojęcia przyczynienia się do zdarzenia oraz stworzenie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu. W tym zakresie biegły wskazał, że przyczynienie się jest oceną tego, czy zachowanie danego uczestnika pozostawało w związku z zaistnieniem zdarzenia, zaś zagrożenie jest oceną tego, czy zachowanie jednego uczestnika miało wpływ na ruch innego uczestnika. Zdaniem biegłego wspomniane pojęcia mogą współistnieć. W ocenie biegłego do oskarżonego ma zastosowanie i jedno i drugie pojęcie, a w przypadku kierującego motocyklem materiał rzeczowy pozwala określić, że przyczynił się on do zdarzenia. W uzupełnieniu tych słów biegły wskazał, że w przypadku kierującego motocyklem bezpośredni związek jego zachowania z zaistnieniem zdarzenia wynikał z nadmiernej prędkości ruchu. Nadto biegły dodał, że miał on możliwość uniknięcia zderzenia z samochodem oskarżonego. W tym zakresie w protokole rozprawy zapisano wyrażenia "zderzenia z samochodem osobowym", co jednak zdaniem sądu nie podważa pozytywnej oceny wniosków opinii biegłego.

zeznania świadka K. L.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. L. (k. 36-37, 172-172v.) co do tego, że pokrzywdzony przed uderzeniem w samochód oskarżonego poruszał się z prędkością przekraczającą ograniczenie do 40 km/h, gdyż w tym zakresie korespondowały z zeznaniami świadka P. H., P. Z., a także dowodem z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G..

Sąd dał także wiarę zeznaniom tego świadka co do tego, że oskarżony po dojechaniu do skrzyżowania ulicy (...) z ulicą (...), a przed rozpoczęciem wykonywania manewru w lewą stronę w ulicę (...) zatrzymał swój pojazd, gdyż w tym zakresie były zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego K. W..

zeznania świadka P. H.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. H. (k. 42v., k. 171v.-172) co do tego, że pokrzywdzony przed uderzeniem w samochód oskarżonego poruszał się z prędkością przekraczającą ograniczenie do 40 km/h, gdyż w tym zakresie korespondowały z zeznaniami świadka K. L., P. Z., a także dowodem z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G..

Sąd dał także wiarę zeznaniom analizowanego świadka co do tego, że kierujący motocyklem S. S. podjął manewr hamowania, gdyż w tym zakresie są zbieżne z zeznaniami świadka S. S., a także świadka P. Z..

zeznania świadka P. Z.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. Z. (k. 45v.-46, k. 170v.-171v.) co do tego, że pokrzywdzony przed uderzeniem w samochód oskarżonego poruszał się z prędkością przekraczającą ograniczenie do 40 km/h, gdyż w tym zakresie korespondowały z zeznaniami świadka K. L., P. H., a także dowodem z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G..

Sąd dał także wiarę zeznaniom analizowanego świadka co do tego, że kierujący motocyklem S. S. podjął manewr hamowania, gdyż w tym zakresie są zbieżne z zeznaniami świadka S. S., a także świadka P. H..

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

zeznania świadka S. S.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka S. S. co do tego, że przed kolizją z samochodem oskarżonego poruszał się motocyklem z prędkością dopuszczalną administracyjnie (k. 170v.). W tym zakresie wiarygodności zeznaniom tego świadka przeczy dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G., gdzie wskazano, że pokrzywdzony poruszał się z wyższą prędkością.

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. W. co do tego, że przed rozpoczęciem manewru skrętu w lewą stronę, nie miał możliwości zauważenia nadjeżdżającego motocykla kierowanego przez pokrzywdzonego S. S.. W tym zakresie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego przeczy dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G., wedle którego oskarżony miał taką możliwość. W tym miejscu należy przypomnieć, że jak wynika z opinii biegłego, której sąd dał wiarę, oskarżony miał możliwość rozpoznać prędkość kierującego motocyklem, jako wynoszącą powyżej 68 km/h, z odległości przekraczającej 66 metrów, miał także możliwość rozpoznać prędkość kierującego motocyklem, jako wynoszącą powyżej 94 km/h, z odległości przekraczającej powyżej 78 metrów. W tym kontekście biegły wskazał na to, że gdyby w chwili wjeżdżania samochodu oskarżonego na jezdnię ulicy (...) jego odległość od motocykla przekraczała 57 metry, to ze względu na prędkość motocykla wynoszącą powyżej 94 km/h, możliwą do oceny przez oskarżonego kierującego samochodem ze znacznie większej odległości jak 57 metry, należałoby przyjąć, że oskarżony nienależycie obserwował przedpole jazdy, podczas rozpoczynania wjazdu na skrzyżowanie w zakresie oceny prędkości jazdy motocykla, jako znacznie wyższej od dopuszczalnej administracyjnie, nie zezwalającej na bezpieczne wykonanie manewru skręcania.

wyjaśnienia oskarżonego K. W.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. W. co do tego, że nie miał możliwości zaobserwowania motocykla pokrzywdzonego z uwagi na wzniesienie terenu występujące przy skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...), gdyż w tym zakresie wiarygodności tego dowodu przeczy dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G.. Zgodnie z treścią tej opinii do zdarzenia doszło w miejscu - skrzyżowanie - którego ukształtowanie nie ograniczało widoczności motocykla, w kierunku z jakiego on nadjechał ulicą (...), na odcinku nie krótszym niż 100 metrów (s. 26 opinii). Sąd podzielił ten wniosek opinii biegłego, gdyż został wyrażony na podstawie akt sprawy, informacji ogólnodostępnych w internecie, a także oględzin miejsca zdarzenia przez biegłego.

dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. S.

Sąd nie podzielił wniosków pisemnej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. S. (k. 58-91).

Biegły nie określił wszakże prędkości pojazdu oskarżonego, a także pojazdu pokrzywdzonego przed zderzeniem. Dodatkowo biegły nie wskazał, w jaki sposób określił, że w czasie zderzenia prędkość motocykla wynosiła około 40 km/h. Biegły nie udzielił przekonujących odpowiedzi w trakcie składania ustnej uzupełniającej opinii w trakcie rozprawy głównej (k. 200a). Biegły podtrzymał wniosek, że nie ma możliwości ustalenia prędkości pojazdu pokrzywdzonego przed kolizją z samochodem oskarżonego.

Zdaniem sądu wymienione braki opinii wspomnianego biegłego uniemożliwiały przyjęcie wniosków wynikających z tej opinii na potrzeby oceny zachowania uczestników zdarzenia. Zdaniem sądu określenie prędkości motocykla przed zderzeniem, a także w czasie zderzenia miało zasadnicze znaczenie dla określenia odległości, w jakiej pojazd pokrzywdzonego znajdował się w momencie wjeżdżania samochodu oskarżonego na ulicę (...), a w konsekwencji dla określenia, czy oskarżony miał możliwość zaobserwowania w tym momencie pojazdu pokrzywdzonego. Przytoczone okoliczności miały natomiast zasadnicze znaczenie dla oceny, czy oskarżony miał możliwość wywiązania się z nakazu ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdowi pokrzywdzonego.

dowód z dokumentu prywatnego mgr inż. S. D.

Sąd nie podzielił wniosków pisemnej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. S. D. (k. 183-191). W pierwszej kolejności należy wskazać na to, że wnioski wynikające ze wskazanego dokumentu nie są kategoryczne. W ten sposób należy wszakże ocenić wniosek wynikający ze wspomnianego dokumentu, wedle którego fakt braku posiadania uprawnień do kierowania motocyklem przez pokrzywdzonego mógł mieć związek przyczynowy ze zdarzeniem z dnia 18 marca 2019 r. Nadto, we wskazanym dokumencie nie określono w sposób precyzyjny prędkości, z jaką poruszał się motocyklista. W ten sposób należy wszakże ocenić wskazanie przez autora dokumentu, że prędkość, z jaką poruszał się motocyklista wynosiła nie mniej niż 80 km/h.

Zdaniem sądu wymienione braki wspomnianego dokumentu uniemożliwiały przyjęcie wniosków z niego wynikających na potrzeby oceny zachowania uczestników zdarzenia. Zdaniem sądu określenie prędkości motocykla przed zderzeniem, a także w czasie zderzenia miało zasadnicze znaczenie dla określenia odległości, w jakiej pojazd pokrzywdzonego znajdował się w momencie wjeżdżania samochodu oskarżonego na ulicę (...), a w konsekwencji dla określenia, czy oskarżony miał możliwość zaobserwowania w tym momencie pojazdu pokrzywdzonego. Przytoczone okoliczności miały natomiast zasadnicze znaczenie dla oceny, czy oskarżony miał możliwość wywiązania się z nakazu ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdowi pokrzywdzonego.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

W. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W akcie oskarżenia zarzucono oskarżonemu popełnienie występku określonego w art. 177 § 1 k.k. Mając na uwadze ustalenia faktyczne poczynione w niniejszym postępowaniu, oceniane pod kątem, czy oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona wskazanego czynu zabronionego, sąd doszedł do następujących wniosków.

Zdaniem sądu oskarżony K. W. w czasie zdarzenia, poruszając się drogą podporządkowaną, naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że zbliżając się do skrzyżowania ulic (...) nie zachował szczególnej ostrożności, w wyniku czego podczas włączania się do ruchu z ulicy (...), która jest drogą podporządkowaną i oznakowaną tarczą znaku drogowego A-7 - "ustąp pierwszeństwa" względem ulicy (...), skręcając w lewą stronę nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu motocyklowi kierowanemu przez pokrzywdzonego S. S..

Mając na uwadze opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G., której wnioski sąd podzielił, należało przyjąć, że oskarżony nie zachował szczególnej ostrożności, gdyż nienależycie obserwował przedpole jazdy, podczas rozpoczynania wjazdu na skrzyżowanie, w zakresie oceny prędkości jazdy motocykla, jako znacznie wyższej od dopuszczalnej administracyjnie, nie zezwalającej na bezpieczne wykonanie manewru skręcania.

W uzasadnieniu tego wniosku należało odwołać się do ustaleń biegłego w zakresie prędkości jazdy motocykla oraz możliwości oskarżonego zaobserwowania i należytej oceny prędkości motocykla. W związku z tym należało przypomnieć, iż z opinii biegłego, na podstawie wykonanych przez biegłego symulacji wynika, że prędkość motocykla w chwili wjeżdżania samochodu oskarżonego na jezdnię ulicy (...) wynosiła powyżej 94 km/h, prędkość motocykla przed rozpoczęciem awaryjnego hamowania przekraczała 68 km/h, prędkość motocykla w chwili uderzenia w samochód oskarżonego przekraczała 55 km/h. Uwzględniając, że w czasie wjeżdżania samochodu oskarżonego na jezdnię ulicy (...) prędkość motocykla wynosiła 94 km/h, to w tym momencie motocykl znajdował się w odległości nie mniejszej niż 57 metrów od miejsca kolizji z samochodem oskarżonego. Uwzględniając, że przed rozpoczęciem hamowania prędkość motocykla przekraczała 68 km/h, to w tym momencie motocykl znajdował się w odległości powyżej 27 metrów od miejsca kolizji.

Zdaniem sądu oskarżony K. W. miał możliwość zauważenia motocykla i należytej oceny jego prędkości. Jak wynika z opinii biegłego, której wnioski sąd podzielił, oskarżony miał możliwość rozpoznać prędkość kierującego motocyklem, jako wynoszącą powyżej 68 km/h, z odległości przekraczającej 66 metrów, miał także możliwość rozpoznać prędkość kierującego motocyklem, jako wynoszącą powyżej 94 km/h, z odległości przekraczającej powyżej 78 metrów. W tym kontekście biegły wskazał na to, że gdyby w chwili wjeżdżania samochodu oskarżonego na jezdnię ulicy (...) jego odległość od motocykla przekraczała 57 metry, to ze względu na prędkość motocykla wynoszącą powyżej 94 km/h, możliwą do oceny przez oskarżonego kierującego samochodem ze znacznie większej odległości jak 57 metry. Aprobując przytoczony wniosek opinii biegłego należało zdaniem sądu przyjąć, że oskarżony K. W. nienależycie obserwował przedpole jazdy, podczas rozpoczynania wjazdu na skrzyżowanie w zakresie oceny prędkości jazdy motocykla, jako znacznie wyższej od dopuszczalnej administracyjnie, nie zezwalającej na bezpieczne wykonanie manewru skręcania.

Wbrew wyjaśnieniom oskarżonego jego możliwości zaobserwowania motocykla pokrzywdzonego nie wykluczało wzniesienie terenu występujące przy skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...). W tym zakresie sąd podzielił wszakże wniosek wynikający z dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G.. Zgodnie z treścią tej opinii do zdarzenia doszło w miejscu - skrzyżowanie - którego ukształtowanie nie ograniczało widoczności motocykla, w kierunku z jakiego on nadjechał ulicą (...), na odcinku nie krótszym niż 100 metrów (s. 26 opinii).

Z tego względu należało zdaniem sądu przyjąć w ślad za opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G., że oskarżony stworzył zagrożenie bezpieczeństwa na drodze wjeżdżając na jezdnię ulicy (...) podczas realizacji manewru skręcania w lewo, gdy z jego lewej strony nadjeżdżał widoczny dla niego motocykl kierowany przez pokrzywdzonego S. S.. W ślad za wspomnianym dowodem z opinii biegłego należało zdaniem sądu przyjąć, że oskarżony nie tylko stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ale także przyczynił się do zaistnienia zdarzenia, gdyż zachowanie oskarżonego pozostawało w związku z zaistnieniem zdarzenia.

Nie zachowanie przez oskarżonego K. W. szczególnej ostrożności przy zbliżaniu się do skrzyżowania, wynikające z nienależytej obserwacji przedpola jazdy, w konsekwencji doprowadziło do nieustąpienia przez oskarżonego pierwszeństwa przejazdu motocyklowi kierowanemu przez pokrzywdzonego. Oskarżony miał możliwość wywiązania się z nakazu ustąpienia pierwszeństwa przejazdu, gdyż jak wynika z przytoczonej powyżej opinii biegłego mgr inż. W. G. miał możliwość rozpoznania prędkości motocykla. Zdaniem sądu w zgromadzonym materiale dowodowym brak jest podstaw do przyjęcia, że oskarżony naruszył wymienione reguły ostrożności w ruchu drogowym umyślnie, stąd też sąd przyjął, że oskarżony naruszył je nieumyślnie.

W wyniku naruszenia przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ślad za opinią biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G. - motocykl marki K. przednią częścią z kołem uderzył w lewy bok samochodu marki P. (...) kierowanego przez oskarżonego.

Naruszenie przez oskarżonego reguł ostrożności w ruchu drogowym skutkowało powstaniem u pokrzywdzonego obrażeń ciała. W wyniku zdarzenia S. S. doznał wieloodłamowego złamania trzonów kości łokciowej i promieniowej lewej z przemieszczeniem, złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej - wyrostka rylcowatego kości promieniowej bez przemieszczenia. Wymienione obrażenia spowodowały naruszenie czynności/funkcji narządu ruchu na okres powyżej siedmiu dni.

Pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego reguł ruchu drogowego, a zaistniałym skutkiem wystąpił adekwatny związek przyczynowy. Gdyby wszakże oskarżony zachował szczególną ostrożność i należycie obserwował przedpole jazdy, to ustąpiłby pierwszeństwa przejazdu motocyklowi pokrzywdzonego. W konsekwencji nie doszłoby do doznania przez pokrzywdzonego obrażeń ciała.

Uznając, że oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona występku określonego w art. 177 § 1 k.k. nie sposób pominąć znaczenia dla takiej oceny zachowania pokrzywdzonego. W tym zakresie należy przypomnieć, że na podstawie uznanego przez sąd za wiarygodny dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G. należało przyjąć, że pokrzywdzony S. S. swym zachowaniem przyczynił się bezpośrednio do zaistnienia kolizji z samochodem oskarżonego ze względu na nieprawidłową obserwację przedpola jazdy, skutkującą spóźnionym rozpoznaniem zagrożenia bezpieczeństwa na drodze, jak i ze względu na jazdę z prędkością znacznie przekraczającą administracyjnie dopuszczalną. Ze wspomnianej opinii biegłego wynika wszakże, że gdyby pokrzywdzony należycie obserwował przedpole jazdy i zareagował niezwłocznie awaryjnym hamowaniem lub przez podjęcie średniointensywnego zjazdu w bok, w lewo o około 2 metry, bezpośrednio po przekroczeniu przodem samochodu P. (...) prawej krawędzi jezdni ulicy (...), to uniknąłby kolizji, niezależnie od faktycznej prędkości jego jazdy przez zdarzeniem, tj. wynoszącej powyżej 68 km/h lub nawet powyżej 94 km/h.

Zdaniem sądu naruszenie reguł ruchu drogowego przez pokrzywdzonego we wskazanym zakresie nie mogło jednak prowadzić do uwolnienia oskarżonego od odpowiedzialności karnej za popełnienie występku określonego w art. 177 § 1 k.k. Naruszenie reguł ruchu drogowego przez jednego z uczestników ruchu drogowego nie zwalniało oskarżonego z obowiązku przestrzegania reguł ruchu drogowego, a konkretnie z obowiązku ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pokrzywdzonemu, w sytuacji, gdy oskarżony - co wynika z przytoczonej już wcześniej opinii biegłego - miał możliwość wywiązania się z przestrzegania wskazanej reguły ostrożności obowiązującej w ruchu drogowym, gdyż, wjeżdżając na ulicę (...), miał możliwość rozpoznania prędkości kierującego motocyklem pokrzywdzonego S. S..

Zdaniem sądu oskarżony powinien zostać uwolniony od odpowiedzialności karnej za popełnienie występku określonego w art. 177 § 1 k.k. tylko wówczas, gdyby przyjąć, że oskarżony nie naruszył żadnych reguł ostrożności (np. gdyby wjeżdżając na jezdnię ulicy (...) nie miał możliwości rozpoznania prędkości motocykla pokrzywdzonego), bądź też gdyby przyjąć, że naruszenie tych reguł nie pozostawało w związku z powstaniem obrażeń ciała u pokrzywdzonego. Zdaniem sądu z tego rodzaju sytuacjami w niniejszej sprawie nie mieliśmy do czynienia.

Zdaniem sądu oskarżony wyczerpał nie tylko przedmiotowe, ale i podmiotowe znamiona występku określonego w art. 177 § 1 k.k. Oskarżony miał wszakże możliwość wywiązania się z reguł ostrożności w ruchu drogowym. Oskarżony nie miał zamiaru popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 177 § 1 k.k., lecz popełnił (...) na skutek nie stosowania się do zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dlatego też sąd przyjął, że oskarżony wskutek naruszenia reguł ostrożności nieumyślnie spowodował wypadek, w którym pokrzywdzony S. S. doznał obrażeń ciała na okres powyżej siedmiu dni.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. K.

I

I

Ustawowe zagrożenie karą w przypadku występku określonego w art. 177 § 1 k.k. stanowi kara pozbawienia wolności do lat trzech. W przypadku tego typu sankcji ustawodawca umożliwia wymierzenie w miejsce kary pozbawienia wolności kary grzywny albo kary ograniczenia wolności w ramach instytucji uregulowanej w art. 37a § 1 k.k.

Zdaniem sądu stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie był znaczny.

Dokonując takiej oceny stopnia bezprawia zachowania oskarżonego sąd na niekorzyść oskarżonego uwzględnił znaczenie naruszonych przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zachowanie szczególnej ostrożności oraz ustąpienie pierwszeństwa w ruchu stanowią wszakże niewątpliwie jedne z podstawowych reguł ostrożności w ruchu drogowym.

Na niekorzyść oskarżonego sąd uwzględnił również rodzaj obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego w wyniku zdarzenia. W tym zakresie należy przypomnieć, że z opinii biegłego wynika, że pokrzywdzony S. S. doznał wieloodłamowego złamania trzonów kości łokciowej i promieniowej lewej z przemieszczeniem, złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej - wyrostka rylcowatego kości promieniowej bez przemieszczenia. Wymienione obrażenia spowodowały naruszenie czynności/funkcji narządu ruchu na okres powyżej siedmiu dni.

W ramach oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd na korzyść oskarżonego sąd uwzględnił przyczynienie się pokrzywdzonego do zaistnienia zdarzenia. Jak wynika wszakże z dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego mgr inż. W. G. pokrzywdzony S. S. swym zachowaniem przyczynił się bezpośrednio do zaistnienia kolizji z samochodem oskarżonego ze względu na nieprawidłową obserwację przedpola jazdy, skutkującą spóźnionym rozpoznaniem zagrożenia bezpieczeństwa na drodze, jak i ze względu na jazdę z prędkością znacznie przekraczającą administracyjnie dopuszczalną.

Mając na uwadze dyrektywę współmierności kary do stopnia winy oskarżonego sąd przyjął, że stopień winy oskarżonego także nie był znaczny. Oskarżony nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Oskarżony nieumyślnie spowodował wypadek określony w art. 177 § 1 k.k.

Mając na uwadze dyrektywę prewencji indywidualnej sąd na niekorzyść oskarżonego uwzględnił, że w przeszłości był dwukrotnie karany za popełnienie przestępstw. Wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 grudnia 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 248/14 wymieniony został skazany za przestępstwo z art. 207 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył. Z kolei wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 2 kwietnia 2019 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1470/18 K. W. został skazany za przestępstwo z art. 209 k.k. na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności. Na korzyść oskarżonego sąd uwzględnił natomiast okoliczność, że oskarżony K. W. nie był uprzednio karany za wykroczenia związane z ruchem drogowym.

Mając na uwadze całokształt wymienionych okoliczności sąd uznał, że wymierzenie oskarżonemu sankcji przewidzianej w art. 177 § 1 k.k. nie jest celowe, a cele kary spełni wymierzenie mu kary stu stawek dziennych grzywny. Zdaniem sąd wymierzona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, który nie był znaczny, a nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który również nie był znaczny. Wymierzeniu kary grzywny zdaniem sądu nie sprzeciwia się dyrektywa prewencji indywidualnej. Przestępstwa, za które uprzednio był skazany oskarżony, są innego rodzaju niż czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania. Wymierzona oskarżonemu kara realizuje również wskazania wynikające z dyrektywy prewencji ogólnej, gdyż uzmysławia społeczeństwu, że brak przestrzegania zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego skutkujący powstaniem obrażeń ciała u innej osoby spotyka się z reakcją organów wymiaru sprawiedliwości.

Określając stawkę dzienną kary grzywny sąd miał z jednej strony na uwadze obowiązek utrzymania przez oskarżonego dwójkę małoletnich dzieci, a z drugiej strony podejmowanie przez niego pracy zarobkowej i uzyskiwanie z tego tytułu kwoty 1250 zł miesięcznie (k. 169). Dlatego też sąd ustalił stawkę dzienną orzeczonej kary grzywny na kwotę piętnastu złotych.

W. K.

II

I

W wyniku zdarzenia pokrzywdzony S. S. doznał wieloodłamowego złamania trzonów kości łokciowej i promieniowej lewej z przemieszczeniem, złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej - wyrostka rylcowatego kości promieniowej bez przemieszczenia. Wymienione obrażenia spowodowały naruszenie czynności/funkcji narządu ruchu na okres powyżej siedmiu dni. Z tego powodu niewątpliwie pokrzywdzony doznał określonej krzywdy. Precyzyjne określenie wysokości tego uszczerbku w ramach niniejszego postępowania karnego nie było możliwe. W tym celu należałoby dokonać dalszych czynności procesowych, takich, jak np. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychologa. Niewątpliwie przyczyniłoby się to do przedłużenia niniejszego postępowania. Stąd też sąd, uznając, że orzeczenie obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę byłoby znacznie utrudnione, na podstawie art. 46 § 2 zd. 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 1500 złotych. Jeżeli pokrzywdzony uważa, że zasądzona kwota nie odpowiada krzywdzie, którą doznał w wyniku zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania, może dochodzić uzupełniającego zadośćuczynienia pieniężnego w toku odrębnego postępowania cywilnego.

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Wobec oskarżonego został wydany nieprawomocny wyrok skazujący. Oskarżyciel posiłkowy w toku postępowania przed sądem korzystał z pomocy prawnej pełnomocnika z wyboru (k. 143). Stąd też na podstawie art. 627 k.p.k. sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego wydatki postępowania w kwocie 1848 złotych. Wysokość tych wydatków sąd ustalił stosując przepisy § 11 ust. 2 pkt 3, § 16 oraz § 17 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 ze zm.).

IV

Oskarżony w toku postępowania przed sądem był reprezentowany przez obrońcę z urzędu (k. 139). Obrońca uczestniczył w rozprawach przed sądem. Obrońca złożył wniosek o zasądzenie kosztów obrony. Stąd też, na podstawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. z 2019 r. Dz. U. poz. 18) sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu kwotę 1008 zł plus 23% podatku VAT.

V

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych sąd obciążył oskarżonego opłatą w kwocie 150 zł. Podejmując takie rozstrzygnięcie sąd miał na uwadze podejmowanie przez oskarżonego pracy zarobkowej i uzyskiwanie z tego tytułu dochodów w kwocie 1250 zł miesięcznie (k. 169).

VI

Mając na uwadze treść art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania. Podejmując takie rozstrzygnięcie sąd miał na uwadze obowiązek utrzymania przez oskarżonego dwójki małoletnich dzieci (k. 169).

Podpis