Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Grażyna Kobus

Sędziowie: SO Alicja Chrzan

SR Hanna Płonka (del.)

Protokolant: Bogusława Mierzwa

po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2014r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy

z powództwa T. S.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...)w D.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie

z dnia 17 grudnia 2013 r., sygn. akt I C 750/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej 1.200 zł kosztów postępowania apelacyjnego;

III.  przyznaje adwokatowi M. Z. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 1.476 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zasądzono od pozwanego, Skarbu Państwa – (...)w D.na rzecz powoda T. S.kwotę 570 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 maja 2010 r. do dnia zapłaty oraz oddalono dalej idące powództwo i przyznano od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżanowie na rzecz adwokata M. Z.kwotę 2952 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, nie obciążając powoda kosztami procesu.

Za postawę tego rozstrzygnięcia Sad przyjął następujące ustalenia faktyczne:

W czasie transportu powoda z (...)w Ś.do (...)w D.zaginął depozyt zastrzeżony należący do powoda, na który składały się z telefonu P., karty (...)i kluczy. Na skutek utraty przedmiotów stanowiących depozyt, powód obawiał się że jego rzeczy mógł przywłaszczyć sobie inny osadzony. Jednak po opuszczeniu (...)powód wymienił zamki w drzwiach mieszkania dopiero po upływie dwóch miesięcy. Mieszkanie nie zostało okradzione. Powód kilkukrotnie wcześniej gubił klucze, wówczas rodzice, z którymi mieszkał wymieniali zamki. Powód w telefonie posiadał dużo kontaktów do znajomych, z którymi nie może się z powodu jego utraty kontaktować. Powód czuł się zwodzony przez Administrację (...)w D.. Nie mógł spać, tracił czas na wyjaśnianie tej sprawy. Dotknęła go utrata danych zawartych w telefonie. Wartość utraconego depozytu wyniosła 570 zł. Składające się na depozyt rzeczy pozwanego niewątpliwie uległy zaginięciu w wyniku zaniedbania strony pozwanej stanowiącego czyn niedozwolony z art. 415 K.c. i art. 417 § 1 K.c. Wartość utraconego mienia nie była kwestionowana przez stronę pozwaną, więc można ją uznać za okoliczność przyznaną w świetle art. 230 K.p.c. Oddaleniu podlegało natomiast roszczenie o zadośćuczynienie, gdyż powód nie wykazał iż doszło do naruszenia jego dóbr osobistych. Utrata określonych przedmiotów zazwyczaj wiąże się z ujemnymi przeżyciami, które jednak nie stanowią naruszenia dóbr osobistych określonych w art. 23 K.c. Sad uznał więc, iż szkoda po stronie powoda miała charakter wyłącznie majątkowy. Powód nie wskazała jakie dobro osobiste zostało naruszone, powołując się jedynie na stres, stan obawy, cierpienia psychiczne czy utratę kontaktów zawartych w telefonie. Naruszenie spokoju psychicznego człowieka i jego uczuć, które nie da się sprowadzić do naruszenia któregoś z wymienionych lub uznanych w judykaturze dóbr, nie podlega ochronie. Nie można uznać, iż zawsze przykrość czy ból psychiczny stanowią naruszenie dóbr osobistych.

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne, Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powoda kwotę 570 zł oddalając powództwo w pozostałym zakresie odnośnie zadośćuczynienia w kwocie 20 000 zł.

Apelację od rozstrzygnięć zawartych w punkcie II tego wyroku wniósł pełnomocnik powoda, który domagał się zmiany wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 20 000 zł, tytułem zadośćuczynienia, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na rzecz pełnomocnika powoda kosztów nieopłaconej w całości pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, według norm przepisanych. W apelacji podniesiono zarzuty:

1.Naruszenia przepisów postępowania - art. 233 § 1 K.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny w sposób dowolny, skutkujący błędną oceną prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, polegającej na braku uznania, iż utrata numerów telefonów do osób bliskich, zwłaszcza w sytuacji izolacji więziennej powoda stanowi naruszenie jego dobra osobistego - prawa do utrzymywania kontaktów z osobami bliskimi, utrata osobistych danych powoda w wyniku deliktu pozwanego, stanowi naruszenie jego dobra osobistego, tj. prawa do prywatności, ignorowanie oraz zwodzenie przez pozwaną powoda w jego próbach wyjaśnienia kwestii zaginionego depozytu stanowi naruszenie jego dobra osobistego, tj. godności, doznanie ujemnych przeżyć psychicznych wynikających z deliktu takich jak stan niepewności i obawy o bezpieczeństwo mieszkania, kłopoty ze snem, nerwica, cierpienia psychiczne wywołane pozbawienia możliwości utrzymywania kontaktów z osobami bliskimi, stanowi u pozwanego rozstrój zdrowia.

2. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 415 K.c. i 417 § 1 K.c. w zw. z art. 444 § 1 K.c. i 445 § 1 K.c. oraz art. 415 i 417 K.c. w zw. z art. 448 § 1 K.c. poprzez ich niezastosowanie i nie zasądzenie kwoty zadośćuczynienia, pomimo iż z oceny prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, że delikt pozwanej doprowadził do naruszenia dóbr osobistych powoda oraz wywołania u niego rozstroju zdrowia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie podlega uwzględnieniu, a podniesione w niej zarzuty naruszenia prawa procesowego i materialnego nie znajdują potwierdzenia w okolicznościach sprawy. Przyjmując bezsporne w istocie ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji za swoje, Sąd Okręgowy podziela także ocenę prawną tego stanu faktycznego oraz wyciągnięte z tej oceny wnioski, co zwalnia z potrzeby ponownego przytaczania powołanych już w uzasadnieniu sądu pierwszej instancji argumentów.

Dodatkowo odnośnie podniesionych zarzutów należy wskazać na następujące kwestie: - ocena prawidłowości zastosowanych przepisów prawa materialnego może być dokonana jedynie po uprzednim ustaleniu, że ustalenia faktyczne, stanowiące podstawę rozstrzygnięcia są błędne. Nie sposób zgodzić się z powodem, iż brak możliwości kontaktowania się z rodziną w czasie izolacji w areszcie stanowi naruszenie jego dobra osobistego. Zgodnie bowiem z obowiązującymi przepisami osobom pozbawionym wolności (tymczasowo aresztowanym, skazanym) nie wolno korzystać z telefonii komórkowej (art. 110a § 4 Kodeksu karnego wykonawczego - skazany nie może posiadać, poza depozytem, środków łączności oraz przedmiotów i dokumentów, które mogą stanowić zagrożenie dla porządku lub bezpieczeństwa w zakładzie karnym). Trudno wiec zgodzić się w tym względzie z zarzutami apelacji mówiącymi o utracie szczególnej wartości osobistej, prywatnej i emocjonalnej polegającej na niemożności kontaktowania się z bliskimi oraz znajomymi w czasie pobytu w (...). Nie można się także zgodzić z zarzutami powoda odnośnie obaw o bezpieczeństwo mieszkania. Z ustaleń sądu pierwszej instancji wynika bowiem jednoznacznie, iż zamki w mieszkaniu powoda zostały wymienione dopiero po dwóch miesiącach od zginięcia kluczy, nie wskazuje to zdaniem Sądu Okręgowego na stan niepewności powoda i obawy o jego bezpieczeństwo. Należy przy tym wskazać, że według ugruntowanego w orzecznictwie stanowiska, zarzut obrazy przepisu art.233 § 1 K.p.c. nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystniejszej dla skarżącego oceny materiału dowodowego ( porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 roku, II CKN 572/99 ).Sąd Rejonowy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy, wbrew zarzutom apelacji, nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać. Jedynie w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to tylko wtedy przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 roku, sygn. akt II CKN 817/00). W postępowaniu przed sadem pierwszej instancji powód nie przedstawił natomiast żadnych wniosków dowodowych pozwalających sądowi na ustalenie naruszenia dóbr osobistych w świetle art. 23 K.c. , jak wskazywana nerwica, bezsenność, wewnętrzny lęk.

Nie sposób tez zgodzić się z naruszeniem przepisów prawa materialnego wskazanych w pkt II apelacji, tj. art. 415 K.c. i 417 § 1 K.c. w zw. z art. 444 § 1 K.c. i 445 § 1 K.c. oraz art. 415 i 417 K.c. w zw. z art. 448 § 1 K.c. poprzez ich niezastosowanie i nie zasądzenie kwoty zadośćuczynieni na rzecz powoda. Z treści powołanych przez pełnomocnika powoda przepisów wynika, iż pozwany w wyniku zaistniałych zdarzeń doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, co, mogłoby skutkować zastosowaniem przez Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie przepisów wskazanych w apelacji. Taka sytuacja jednak nie została w żaden sposób udowodniona przez powoda, dlatego też słusznie sąd pierwszej instancji nie oparła się na treści art. 444 czy też 445 K.c. Z powodu zaś braku wykazania przez powoda w postępowaniu dowodowym naruszenia dóbr osobistych, nie istniała także możliwość zastosowania reguł opisanych w treści przepisu art. 448 K.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego jako bezzasadną.