Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VIII K 262/18

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. W., J. C.

w okresie od początku grudnia 2016 r. do dnia 20 stycznia 2017 r. w W. przy ul. (...), przy ul. (...) oraz w innych miejscach na terenie W., działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci pieniędzy w kwocie 300.000 złotych, doprowadzili E. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w postaci pieniędzy w kwocie 230.000 złotych w ten sposób, że wprowadzili w/w pokrzywdzonego w błąd co do swojego doświadczenia zawodowego wskazując na swoje związki ze służbami specjalnymi, w tym z Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Centralnym Biurem Śledczym Policji, jak również przedstawili nieprawdziwe okoliczności co do posiadania kontaktów z aktualnymi i byłymi funkcjonariuszami służb specjalnych, co sprowadzało się do tego, że w trakcie bezpośrednich oraz telefonicznych kontaktów z E. S. deklarowali, że wykorzystując swoje doświadczenie zawodowe oraz przy udziale byłych i obecnych funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Centralnego Biura Śledczego Policji podejmą działania i czynności dotyczące interesu prawnego E. H., które miały być ukierunkowane na doprowadzenie do zawarcia ugody pomiędzy E. H. i D. R., a w konsekwencji wykorzystując błędne przekonanie E. S. w przedmiocie istnienia w/w okoliczności uzyskali od w/w pokrzywdzonego pieniądze w łącznej kwocie 230.000 złotych, które E. S. przekazał w formie dwóch płatności gotówkowych w związku z w/w fikcyjnymi działaniami i czynnościami, które miały być realizowane przez byłych i obecnych funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Centralnego Biura Śledczego Policji, przy czym M. W. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku - Białej sygn. akt III K 25/12 z dn. 4 września 2012 r., tj.:

- wobec oskarżonego M. W. - popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 24 czerwca 2020 roku w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

– wobec oskarżonego J. C. – popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 24 czerwca 2020 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

konflikt między D. R., a jej byłym partnerem E. H.

zeznania E. S.

k. 6-7

zeznania D. S.

k. 271-274, k. 1196-1197

poszukiwanie przez aktualnego partnera D. R. – E. S. – kontaktu z osobami, które podjęłyby się załagodzenia sporu między E. H. a D. R.; rekomendowanie przez adw. K. K. M. W., przekazanie przez adw. K. K. (2) kontaktu telefonicznego do M. W.

zeznania E. S.

k. 7-10, k. 16-18, k. 75-83, k. 726-728, k. 743-748, k. 836-841, k. 1164-1168

zeznania K. K. (2)

k. 243-247, k. 1168-1168v

spotkanie E. S. z M. W. na początku grudnia 2016 r. w hotelu (...) w W., podjęcie się przez M. W. zadania załatwienia sprawy z E. H. za kwotę 300.000 złotych; utwierdzanie E. S. przez M. W. w przekonaniu, że posiada on kontakty wśród byłych i obecnych funkcjonariuszy ABW i CBŚP, przedstawienie przez M. W. J. C. jako emerytowanego „człowieka z branży” służb specjalnych

zeznania E. S.

jak wyżej

wyjaśnienia M. W.

k. 539-547, k. 731-733, k. 766-771, k. 774-776

Kolejne spotkania E. S.:

⚫

z M. W. i J. C. oraz z udziałem D. R. i D. B. w dniu 13 grudnia 2016 r. w hotelu (...) w W., przedstawienie D. R. planu postępowania w sprawie E. H.;

⚫

z M. W. i J. C., z udziałem D. B. w dniu 14 grudnia 2016 r. w hotelu (...) w W.; przekazanie przez E. S. M. W. kwoty 150.000 złotych w gotówce tytułem zapłaty za wykonanie zlecenia;

⚫

z M. W. i J. C. między 14 a 20 grudnia 2016 r.; przedstawienie przez obu mężczyzn E. S. J. M. określanego jako (...) i zaprezentowanego jako emerytowany funkcjonariusz ABW koordynujący akcję dotyczącą E. H.;

⚫

z M. W. i J. C., z udziałem D. B. w dniu 20 grudnia 2016 r. w Radio (...) przy ul. (...) w W.; udział w spotkaniu J. M. i adw. K. K. (2); przekazanie kwoty 80.000 złotych przez E. S. M. W. w banku (...).

wyjaśnienia M. W.

jak wyżej

częściowo wyjaśnienia J. C.

k. 349-350, k. 432-436, k. 572-577, k. 774-776

częściowo zeznania E. S.

jak wyżej

częściowo zeznania J. M.

k. 193-195, k. 311-316, k. 735-736, k. 738-739, k. 1231-1233v

zeznania D. S.

jak wyżej

potwierdzenia transakcji bankowych z dnia 13, 14 i 20 grudnia 2016 r.

k. 12

protokół oględzin zapisu monitoringu wraz ze zdjęciami

k. 36-54

protokół oględzin telefonu D. B. wraz ze zdjęciami

k. 639-643

zeznania D. B.

k. 526-530, k. 591-593, k. 1197-1197v

wprowadzenia E. S. przez M. W. i J. C. w błąd co do ich doświadczenia zawodowego, poprzez wskazywanie na ich związki ze służbami specjalnymi, w tym z Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Centralnym Biurem Śledczym Policji, jak również przedstawianie nieprawdziwych okoliczności co do posiadania kontaktów z aktualnymi i byłymi funkcjonariuszami służb specjalnych

zeznania E. S.

jak wyżej

wyjaśnienia M. W.

jak wyżej

zeznania D. S.

jak wyżej

zeznania K. K. (2)

k. 243-247, k. 1168-1168v

zatrzymanie przez policję w dniu 30 grudnia 2016 r. M. K., B. P., J. W. i C. B. w biurze E. H. przy ul. (...)

zeznania E. S.

jak wyżej

protokoły zatrzymania osób

k. 116-121

wyjaśnienia M. K.

k. 220-222

Kolejne spotkania E. S.:

⚫

z M. W. i J. C. na początku stycznia 2017 r. w Radio (...) przy ul. (...) w W., przedstawienie przez obu mężczyzn E. S. K. B. określanego jako (...) i zaprezentowanie go jako funkcjonariusza (...), którego rolą miała być koordynacja dalszych działań wobec E. H.;

⚫

z M. W., J. C. i K. B. w połowie stycznia 2017 r. pod teatrem (...) w W.; skierowanie do E. S. prośby o przekazanie kwoty 15.000 złotych na pomoc prawną dla zatrzymanych w biurze E. H.;

⚫

z M. W., J. C. i K. B. przy udziale D. S. w dniu 19 stycznia 2017 r. w hotelu (...) w W.; domaganie się przez M. W. i J. C. przekazania kwoty 70.000 złotych przez E. S. tytułem dokończenia płatności; odmowa dokonania żądanej płatności.

zeznania E. S.

jak wyżej

wyjaśnienia M. W.

jak wyżej

zeznania D. S.

jak wyżej

częściowo wyjaśnienia J. C.

jak wyżej

protokół oględzin zapisu monitoringu wraz ze zdjęciami

k. 60-71

częściowo zeznania K. B.

k. 893-896, k. 1198

popełnienie przez M. W. przestępstwa w warunkach recydywy specjalnej zwykłej

dane o karalności M. W.

t. VII, k. 1212-1216

wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku - Białej z dnia 4 września 2012 r. sygn. akt III K 25/12

t. II, k. 405-407

poczytalność M. W. w czasie czynu

opinia sądowo-psychiatryczna

t. IV, k 617-620

poczytalność J. C. w czasie czynu

opinia sądowo-psychiatryczna

t. III, k 514-516

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. W., J. C.

jak wyżej

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

doprowadzenie pokrzywdzonego E. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 174.900 złotych przez M. W. i J. C.

zeznania E. S.

k. 7-10, k. 16-18, k. 75-83, k. 726-728, k. 743-748, k. 836-841, k. 1164-1168

OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Przed przystąpieniem do oceny poszczególnych dowodów, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych czynionych w niniejszej sprawie, należy podkreślić, że Sąd bardzo ostrożnie podchodził do relacji kluczowych osobowych źródeł dowodowych, tj. oskarżonych M. W. i J. C., pokrzywdzonego E. S. i D. S., ale także J. M., K. B. i K. K. (2). Powyższe ostrożne podejście wymuszone jest specyfiką przedmiotowej sprawy, powiązanej przedmiotowo i podmiotowo ze sprawami przeciwko E. S. i D. S. rozpoznawanymi przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie. W sprawach tych część osób (w tym E. S. i D. R.), które w sprawie niniejszej występują w charakterze świadków, stoi pod zarzutami popełnienia szeregu czynów zabronionych. Z drugiej strony występujący w niemniejszej sprawie oskarżeni mają w jednej ze spraw toczących się przed Sądem mokotowskim status (...) (VIII K 219/18), a w innej status (...) (XIV K 293/19). To wszystko powoduje, że wyjaśnienia i zeznania wskazanych wyżej kluczowych źródeł osobowych, nachodzą na siebie w poszczególnych sprawach, a także, co najważniejsze, kreują w nich podstawę dowodową. Podstawę dowodową, która będzie miała wpływ na kwestie odpowiedzialności karnej wymienionych osób we wszystkich tych sprawach. W tym kontekście można zatem stwierdzić, że zarówno oskarżeni w tej sprawie, jak i pokrzywdzony i świadkowie D. R., J. M. czy K. B. jadą na przysłowiowym „jednym wózku”.

Za zasadnością powyższej tezy przemawia chociażby analiza zeznań E. S. w odniesieniu do J. C.. O ile pokrzywdzony na etapie śledztwa w sposób jednoznaczny wskazywał na zaangażowanie tego oskarżonego w sprawę, o tyle na rozprawie, a zwłaszcza w końcowej jej części owo zaangażowanie starał się minimalizować, a nawet, o czym świadczą wystąpienie końcowe oskarżyciela posiłkowego i jego pełnomocników, je pomijać.

W tej sytuacji akcentowane na wstępie wywodu podejście Sądu orzekającego uznać należy za całkowicie usprawiedliwione.

1.1.1.

wyjaśnienia M. W.

Pomimo pozycji procesowej oskarżonego to właśnie jego wyjaśnienia okazały się kluczowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Należy podkreślić, że M. W. dość konsekwentnie, od samego początku opisywał przebieg zdarzeń i wskazywał na zaangażowanie poszczególnych osób. W odróżnieniu od pozostałych najważniejszych źródeł osobowych M. W. nie został „złapany” na żadnym istotnym kłamstwie czy przeinaczeniu rzeczywistości. Jego wersję zdarzeń potwierdzają w szczególności tak obiektywne dowody jak zdjęcia, w tym z monitoringu (k. 38-54, k. 63-71, k. 641), czy analiza połączeń telefonicznych. Pokrywają się one też w znacznym zakresie z depozycjami pokrzywdzonego E. S., przynajmniej w tych fragmentach, które Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności. Warto także podkreślić, że oskarżony w żaden sposób nie kwestionował swojej odpowiedzialności, nie starał się jej przerzucać na inne osoby. Taka postawa całkowicie wyróżnia tego oskarżonego na tle pozostałych kluczowych źródeł osobowych, w tym J. C., E. S., czy D. S..

1.1.1.

częściowo wyjaśnienia J. C.

Sąd uznał wyjaśnienia J. C. złożone w toku postepowania przygotowawczego za wiarygodne jedynie w części, w której potwierdził on, że wraz z M. W. spotykał się z E. S., a przedmiotem tych spotkań były działania zmierzające do nakłonienia E. H. do zawarcia ugody z D. S.. W tym zakresie relacja oskarżonego koresponduje z wyjaśnieniami M. W., zeznaniami E. S. i D. B. oraz materiałem w postaci zdjęć i nagrań z monitoringu.

Poza wskazanymi wyżej elementami wyjaśnienia J. C. Sąd ocenił jako niewiarygodne, ukierunkowane wyłącznie na polepszenie jego sytuacji procesowej. Dotyczy to w szczególności tych fragmentów, które tyczą się poziomu zaangażowania tego oskarżonego w działania wobec E. H., a co za tym idzie poziomu jego świadomości co do charakteru podejmowanych działań. Poza wyjaśnieniami M. W. za taką oceną relacji oskarżonego przemawia analiza szeregu dowodów osobowych, w tym zeznań D. B. oraz złożonych w śledztwie zeznań E. S. i J. M. (193-195, k. 311-313). Z tego materiału w sposób jednoznaczny wynika, że J. C. nie był przypadkowym, niezorientowanym uczestnikiem spotkań z E. S., tylko osobą, która, podobnie jak M. W., kreowała fałszywą rzeczywistość na potrzeby tej sprawy. Należy przy tym podkreślić, że zarówno J. M., jak i K. B. (a zatem osoby określane mianem odpowiednio (...) i (...)) byli znajomymi J. C., a nie M. W.. Według J. M. to właśnie J. C. był głównym inspiratorem działań podejmowanych wobec E. H. w dniach 20 i 30 grudnia 2016 r. Potwierdza to poniekąd obecność oskarżonego w okolicy biura E. H. w dniu 30 grudnia 2016 r. w momencie podejmowanych wobec niego działań (k. 313). O fakcie zaangażowania tego oskarżonego w sprawę świadczy wreszcie skala kontaktów między J. C. i E. S. (k. 649), przekazywanie pieniędzy J. M. tytułem zapłaty za wykonanie zlecenia (k. 312), a także fakt, że to właśnie J. C. domagał się od E. S. zapłaty brakujących 70.000 złotych za realizację zadania ( vide k. 10, k. 18, k. 82, k. 728).

Mając na uwadze te wszystkie okoliczności Sąd ocenił wyjaśnienia J. C. wyłącznie jako przyjętą przez niego linię obrony.

1.1.1.

częściowo zeznania E. S.

Jest to niewątpliwie jeden z kluczowych dowodów w niniejszej sprawie, przy czym jego istota sprowadza się do potwierdzenia okoliczności nawiązania kontaktu z M. W., terminów spotkań świadka z udziałem M. W., J. C., J. M. ((...)) i K. B. ((...)), a zwłaszcza przekazywania oskarżonym kwot pieniężnych tytułem załatwienia ugody między E. H. i D. R.. Sąd analizując depozycje E. S. pod kątem ich wiarygodności uznał przekaz świadka w powyższych fragmentach za prawdziwy, gdyż korespondował on zarówno z wiarygodnymi wyjaśnieniami M. W., jak i dowodami pozaosobowymi, w tym nagraniami monitoringu, zdjęciami, czy wydrukami dyspozycji wypłat pieniędzy.

W relacji E. S. pojawiły się jednak elementy, co do których wiarygodność tego źródła dowodowego została w ocenie Sądu skutecznie podważona. Dotyczy to w szczególności okoliczności związanych z zaangażowaniem D. R. w działania podejmowane wobec E. H.. W tych fragmentach, a w szczególności tych, które dotyczyły udziału D. R. w spotkaniu z oskarżonymi w grudniu 2016 r. zeznania pokrzywdzonego rozmijają się z wyjaśnieniami M. W., ale także z tak obiektywnym dowodem jak zdjęcie zrobione przez D. B.. Zdaniem Sądu pokrzywdzony, jako osoba bardzo zaangażowana emocjonalnie w relację z D. R. starał się w swych zeznaniach chronić ją przed ewentualną odpowiedzialnością karną.

1.1.1.

częściowo zeznania D. S.

Depozycje tego świadka nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, jako że nie dotyczyły okoliczności związanych z nawiązaniem przez E. S. relacji z M. W. i J. C. oraz doprowadzenia E. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Niezależnie od powyższego zeznanie D. R. budziło jednak wątpliwości co do ich wiarygodności w zakresie odnoszącym się do świadomości tego świadka co do działań planowanych wobec jej byłego partnera E. H.. W ocenie Sądu świadek mogła tę wiedzę powziąć już w połowie grudnia 2016 r., kiedy to uczestniczyła w spotkaniu z udziałem E. S., M. W. i J. C.. Wskazują na to w szczególności wyjaśnienia M. W., a po części także zeznania D. B. potwierdzone zrobioną przy okazji tego spotkania fotografią (k. 641). Odmienna w tym zakresie relacja E. S. została oceniona przez Sąd jako próba ochrony swojej partnerki życiowej przed zamieszaniem jej w przedmiotową sprawę.

1.1.1.

częściowo zeznania J. M.

Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne jedynie w niewielkim zakresie, dotyczącym przede wszystkim potwierdzenia jego udziału w spotkaniach z E. S., J. C. i M. W.. W pozostałym zakresie depozycje J. M. zdeterminowane były, zdaniem Sądu, troską o własny interes procesowy w sprawie rozpoznawanej przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Mokotowa w Warszawie, gdzie występuje w charakterze oskarżonego. Widoczne to było zwłaszcza przy składaniu przez J. M. zeznań przed tutejszym Sądem, gdzie starał się marginalizować swoje zaangażowanie w sprawę, jak również zaangażowanie J. C.. Co do tej ostatniej okoliczności bardzo pomocne okazało się zeznanie świadka zlożone w sprawie mokotowskiej (k. 193 i n.), gdzie J. M. bardzo konkretnie wskazuje na zaangażowanie J. C. w sprawę.

1.1.1.

zeznania K. K. (2)

Relacja tego świadka tylko w niewielkim stopniu była przydatna do czynienia ustaleń faktycznych. K. K. (2) w sposób, który koresponduje z depozycjami E. S. opisał okoliczności nawiązania relacji między nimi jak również przekazanie kontaktu do M. W.. To samo dotyczy późniejszego spotkania z udziałem obu mężczyzn, a także M. W., J. C. i J. M. w Radio (...) przy ul. (...), które miało miejsce po pierwszej „wizycie” u E. H. w dniu 20 grudnia 2016 r. Sąd uznał zeznania świadka w tym zakresie za wiarygodne. Należy podkreślić, że świadek w swej relacji wskazał na aktywny udział w rozmowach J. C., jak również to, że sprawą zawarcia ugody między D. R. a E. H. miały się zajmować osoby posiadające stopień pułkownika i majora

1.1.1.

zeznania D. B.

Świadek – kierowca oskarżonego M. W. – w sposób spójny i konsekwentny relacjonował przebieg zdarzeń i swoje zaangażowanie w spotkaniach z udziałem E. S., M. W. i J. C.. W tym zakresie jego zeznania korespondują z

zeznaniami E. S., czy wyjaśnieniami M. W.. Istotnym elementem tych relacji było potwierdzenie zaangażowania J. C. w rozmowy prowadzone z E. S..

1.1.1.

zeznania M. R.

świadek - znajomy pokrzywdzonego E. S., który wsparł go kwotą pożyczki w wysokości 50.000 złotych, która stanowiła następnie składową sumy 150.000 złotych przekazanej w dniu 14 grudnia 2016 r. M. W. potwierdził relację E. S. w tym zakresie; Sąd ocenił ten dowód jako wiarygodny, choć irrelewantny z punktu widzenia kluczowych ustaleń stanu fatycznego.

1.1.1.

potwierdzenia transakcji bankowych z dnia 13, 14 i 20 grudnia 2016 r.

materiał ze swej natury obiektywny, spójny z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny, niekwestionowany przez strony

1.1.1.

dane telekomunikacyjne udostępnione przez (...) S.A. i (...) S.A.

materiał ze swej natury obiektywny, spójny z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny, niekwestionowany przez strony

opinia sądowo-psychiatryczna dot. M. W.

sporządzona przez osoby kompetentne – specjalistów w dziedzinie psychiatrii; jej wnioski nie były kwestionowane przez strony

opinia sądowo-psychiatryczna dot. J. C.

sporządzona przez osoby kompetentne – specjalistów w dziedzinie psychiatrii; jej wnioski nie były kwestionowane przez strony

analiza kryminalna bilingów i miejsc logowań telefonów komórkowych z dn. 21.12.2017 r.

dowód niekwestionowany przez strony

Protokoły oględzin monitoringu wraz z załącznikami (wydruki ujęć)

dowód niekwestionowany przez strony, potwierdza daty spotkań i osoby w nich uczestniczące, a także fakt wizyty w banku (...) i obecne tam osoby

Protokół oględzin telefonu D. B. wraz z załącznikami (wydruki fotografii)

dowód niekwestionowany przez strony

dane o karalności M. W.

dowód niekwestionowany przez strony

dane o karalności J. C.

dowód niekwestionowany przez strony

Wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku - Białej sygn. akt III K 25/12 z dn. 4 września 2012 r.

prawomocne orzeczenie

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

częściowo wyjaśnienia J. C.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego, złożone w toku w postepowania przygotowawczego wyłącznie jako przyjętą przez niego linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej za zarzucany mu czyn; argumenty przemawiające za taką oceną tego dowodu zostały przedstawione wyżej w części 2.1.

częściowo zeznania J. M.

W świetle zgromadzonych dowodów, Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka, zwłaszcza tym złożonym na rozprawie głownej, w których wskazywał, że J. C. w obecności E. S. nie kreował się na osobę mającą powiązania ze służbami specjalnymi. Sąd miał na uwadze relacje koleżeńskie, łączące świadka z oskarżonym J. C., a także pozostałe okoliczności przedstawione przy omawianiu wiarygodności tego dowodu w części 2.1.

zeznania W. P.

dowód nie wnosił nic istotnego w zakresie ustalenia faktów

zeznania K. B.

świadek potwierdził swoją obecność przy spotkaniu, do którego doszło w Hotelu (...) w dniu 20 stycznia 2017 r., jednak zaprzeczył, aby zwracano się do niego tytułując go stopniem pułkownika; relacja K. B. pozostaje w całkowitej opozycji do zeznań pokrzywdzonego E. S. i wyjaśnień M. W. i jako taka nie zasługiwała na wiarę.

zeznania C. B.

Dowód z wyjaśnień tej osoby zatrzymanej w związku z najściem na biuro E. H. w dniu 30 grudnia 2016 r. nie wnosił nic istotnego w zakresie ustalenia faktów w niniejszym postępowaniu

zeznania E. H.

dowód w niniejszym postępowaniu nie wnosi nic istotnego w zakresie ustalenia faktów – świadek nie miał wiedzy o relacji E. S. oraz M. W. i J. C..

zeznania B. P.

Dowód z wyjaśnień tej osoby zatrzymanej w związku z najściem na biuro E. H. w dniu 30 grudnia 2016 r. nie wnosił nic istotnego w zakresie ustalenia faktów w niniejszym postępowaniu

zeznania M. K.

Dowód z wyjaśnień tej osoby zatrzymanej w związku z najściem na biuro E. H. w dniu 30 grudnia 2016 r. nie wnosił nic istotnego w zakresie ustalenia faktów w niniejszym postępowaniu

zeznania J. W.

Dowód z wyjaśnień tej osoby zatrzymanej w związku z najściem na biuro E. H. w dniu 30 grudnia 2016 r. nie wnosił nic istotnego w zakresie ustalenia faktów w niniejszym postępowaniu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zebrane w niniejszej sprawie dowody wykazały, że oskarżeni M. W. i J. C. w okresie od początku grudnia 2016 r. do dnia 20 stycznia 2017 r. w W. przy ul. (...), przy ul. (...) oraz w innych miejscach na terenie W., działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci pieniędzy w kwocie 300.000 złotych, doprowadzili E. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w postaci pieniędzy w kwocie 230.000 złotych w ten sposób, że wprowadzili w/w pokrzywdzonego w błąd co do swojego doświadczenia zawodowego wskazując na swoje związki ze służbami specjalnymi, w tym z Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Centralnym Biurem Śledczym Policji, jak również przedstawili nieprawdziwe okoliczności co do posiadania kontaktów z aktualnymi i byłymi funkcjonariuszami służb specjalnych, co sprowadzało się do tego, że w trakcie bezpośrednich oraz telefonicznych kontaktów z E. S. deklarowali, że wykorzystując swoje doświadczenie zawodowe oraz przy udziale byłych i obecnych funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Centralnego Biura Śledczego Policji podejmą działania i czynności dotyczące interesu prawnego E. H., które miały być ukierunkowane na doprowadzenie do zawarcia ugody pomiędzy E. H. i D. R., a w konsekwencji wykorzystując błędne przekonanie E. S. w przedmiocie istnienia w/w okoliczności uzyskali od w/w pokrzywdzonego pieniądze w łącznej kwocie 230.000 złotych, które E. S. przekazał w formie dwóch płatności gotówkowych w związku z w/w fikcyjnymi działaniami i czynnościami, które miały być realizowane przez byłych i obecnych funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Centralnego Biura Śledczego Policji, przy czym M. W. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku - Białej sygn. akt III K 25/12 z dn. 4 września 2012 r.

Istota występku stypizowanego w art. 286 § 1 k.k. sprowadza się do doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym przy wykorzystaniu trzech sposobów: poprzez wprowadzenie w błąd, poprzez wyzyskanie błędu lub poprzez wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Wprowadzenie w błąd, jako znamię czynności wykonawczej oszustwa, polega na doprowadzeniu do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. Chodzi o szeroki zakres zachowań kłamliwych, jako źródła wprowadzenia w błąd co do okoliczności istotnych, więc tych, które są przyczyną niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Sposób wprowadzenia w błąd może być rozmaity - zamierzony cel sprawcy może być osiągnięty przy użyciu słowa, dokumentów lub innych przedmiotów bądź zachowania się sprawcy.

Oskarżeni M. W. i J. C. zapewnieniami o swoich związkach ze służbami specjalnymi bezsprzecznie wprowadzili E. S. w błąd co do tych okoliczności. Oskarżeni, działając wspólnie i w porozumieniu wywołali u E. S. przekonanie, że za kwotę 300.000 złotych, dzięki swoim kontaktom i posiadanemu doświadczeniu zawodowemu, są w stanie wynegocjować z E. H. zawarcie ugody z D. R.. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że pokrzywdzony, jakkolwiek był gotów przekazać 300.000 złotych w zamian za doprowadzenie do zawarcia ugody między E. H. a D. R., nie powierzyłby tego zadania oskarżonym, gdyby nie pozostawał w błędzie co do ich faktycznych możliwości, wynikających z ich rzekomych powiązań m.in. z Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Centralnym Biurem Śledczym Policji.

Błąd, który swoimi zapewnieniami oskarżeni wywołali w świadomości pokrzywdzonego, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez E. S.. W ocenie Sądu powyższe (...) świadczy o bezpośrednim zamiarze wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, który powodował, że rozporządzenie mieniem dokonane przez E. S. miało, z punktu widzenia jego interesów, charakter niekorzystny. Zdaniem Sądu te wszystkie elementy potwierdzają istnienie po stronie oskarżonych oszukańczego zamiaru już na początku grudnia 2017 roku, kiedy to oskarżeni zaczęli budować w pokrzywdzonym błędne przekonanie o posiadanych przez siebie powiązaniach ze służbami specjalnymi.

Z uwagi na powyższe okoliczności Sąd uznał, że oskarżeni działali z zamiarem bezpośrednim, który obejmował zarówno osiągnięcie korzyści majątkowej, doprowadzenie E. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, jak i sposób działania polegający wprowadzeniu pokrzywdzonego w błąd co do swojego doświadczenia zawodowego, wskazując na swoje związki ze służbami specjalnymi, oraz utrzymywanie kontaktów z aktualnymi i byłymi funkcjonariuszami służb specjalnych. Tym samym swoim zachowaniem wyczerpali oni znamiona przestępstwa oszustwa.

W ocenie Sądu nie budzi także wątpliwości popełnienie przez M. W. i J. C. przestępstwa w formule czynu ciągłego. Oskarżeni swój z góry powzięty zamiar realizowali poprzez podejmowanie w określonych, krótkich odstępach czasu różnego rodzaju działań nakierowanych na wywołanie w E. S. błędnego przekonania o swoim rzekomym doświadczeniu, a także utwierdzaniu go w tym przekonaniu. Świadczy o tym chociażby stopniowe wprowadzanie przez nich kolejnych „aktorów” – najpierw (...) – J. M., następnie (...) – K. B..

W świetle poczynionych w toku przewodu sądowego ustaleń, Sąd zdecydował się jednak na modyfikację opisu czynu, polegającą na korekcie kwoty, jaką oskarżeni uzyskali od pokrzywdzonego w ramach zarzucanego im czynu.

Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, oskarżeni, w ramach zarzucanego im czynu, uzyskali od E. S. łączną kwotę 230.000 złotych, w następujących transzach:

1.  150.000 złotych w dniu 14 grudnia 2016 roku,

2.  80.000 złotych w dniu 20 grudnia 2016 roku.

W ocenie Sądu, pozostałe płatności, jakich dokonał E. S., a więc kwota 9.900 złotych, która miała zostać przekazana w zamian za zapewnienie D. R. bezpieczeństwa w okresie świąt Bożego Narodzenia w 2016 roku oraz kwota 15.000 złotych, przekazana na pomoc prawną dla osób zatrzymanych w biurze E. H., nie są objęte czynem zarzucanym oskarżonym, gdyż kwoty te nie zostały przekazane w zamian za podjęcie działań zmierzających do doprowadzenia do zawarcia ugody pomiędzy E. H. i D. R..

W odniesieniu do przypisanego oskarżonemu M. W. działania w warunkach powrotu do przestępstwa wskazać należy, że przypisanie recydywy, o której mowa w art. 64 § 1 k.k., jest możliwe, jeśli sprawca był wcześniej skazany za przestępstwo umyślne, na karę pozbawienia wolności i odbył z tej kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś przed upływem 5 lat od odbycia tej kary w takim co najmniej rozmiarze sprawca popełnił kolejne przestępstwo umyślne oraz podobne do tego, za które został poprzednio skazany. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, bowiem wyrokiem łącznym z dnia 4 września 2012 roku, sygn. III K 25/12, Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej wymierzył M. W. karę łączną 6 lat pozbawienia wolności, zaliczając na postawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej okres 5 lat pozbawienia wolności w sprawie III K 37/00 oraz okres pozbawienia wolności w sprawie III K 98/00 w okresie od dnia 13 kwietnia 2008 roku do dnia 31 lipca 2008 roku. Postanowieniem z dnia 2 września 2013 roku (sygn. VIII Kow 1467/12/wz) M. W. został przedterminowo warunkowo zwolniony z odbywania reszty orzeczonej kary 6 lat pozbawienia wolności. Kara łączna orzeczona wyrokiem w sprawie o sygn. III K 25/12 orzeczona została za umyślne przestępstwa m.in. z art. 286 § 1 k.k. i 284 § 2 k.k., stanowiące przestępstwa podobne do przestępstwa będącego przedmiotem niniejszej sprawy, albowiem obydwa czyny godzą w tożsame dobro prawnie chronione, jakim jest mienie.

Z uwagi na popełnienie przez oskarżonych przestępstwa w stosunku do mienia znacznej wartości, koniecznym było nadto uzupełnienie kwalifikacji prawnej o art. art. 294 § 1 k.k. Mieniem znacznej wartości, zgodnie z art. 115 § 5 k.k. jest mienie, którego wartość w chwili popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych, a próg ten został przekroczony przez sprawców.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. W.

I

I

Wymierzając oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności, Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

W ocenie Sądu, kara w takim wymiarze jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Czyni ona także zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, jak również spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, w tym ugruntowania przekonania o nieuchronności kary za popełnienie przestępstwa.

Miarkując wysokość kary Sąd miał na uwadze następujące okoliczności obciążające:

⚫

motywacja sprawcy,

⚫

wysokość wyrządzonej szkody,

⚫

uprzednia wielokrotna karalność,

⚫

sprawstwo w warunkach recydywy specjalnej zwykłej.

Główną okolicznością, jaką Sąd brał pod uwagę miarkując wysokość kary, był rozmiar wyrządzonej szkody oraz wartość mienia, którego niekorzystne rozporządzenie stanowiło przedmiot postepowania w niniejszej sprawie. Wartość mienia, które zostało w sposób niekorzystny rozporządzone wynosi 230.000 złotych. Kwota ta, zgodnie z art. 115 § 5 k.k. stanowi mienie znacznej wartości.

Kolejną okolicznością, jaką Sąd miał na uwadze, był fakt, że swoim działaniem sprawca godził w istotne dobro chronione prawem, jakim jest mienie.

Nie bez wpływu na wyrokowanie w niniejszej sprawie pozostawał fakt karalności oskarżonego. Jak wynika z informacji uzyskanych z Krajowego Rejestru Karnego, oskarżony M. W. był wielokrotnie karany, a czyn objęty przedmiotowym postępowaniem popełnił w warunkach recydywy specjalnej zwykłej.

Ponadto wymierzając karę, Sąd miał na uwadze sposób działania oraz motywacje sprawcy – oskarżony kierował się niskimi pobudkami, działając w sposób zaplanowany, z chęci zysku, wykorzystując przy tym sytuację, w jakiej znajdował się pokrzywdzony, wynikającą z chęci pomocy swojej partnerce życiowej. Ponadto pomimo upływu ponad 4 lat w żaden sposób nie starał się naprawić szkody wyrządzonej E. S..

Okolicznością łagodzącą, która Sąd wziął pod uwagę było przyznanie się oskarżonego do zarzucanego mu czynu oraz postawa prezentowana przez niego w toku postępowania – oskarżony złożył szczegółowe wyjaśnienia, które stały się istotnym dowodem w niniejszym postepowaniu.

J. C.

I

I

Wymierzając oskarżonemu karę mieszaną w wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.

W ocenie Sądu, kara w takim wymiarze jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Wymierzona kara czyni także zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa, w tym ugruntowania przekonania o nieuchronności kary za popełnienie przestępstwa.

Miarkując wysokość kary Sąd miał na uwadze następujące okoliczności obciążające:

⚫

motywacja sprawcy,

⚫

wysokość wyrządzonej szkody.

Główną okolicznością, jaką Sąd brał pod uwagę miarkując wysokość kary, był rozmiar wyrządzonej szkody oraz wartość mienia, którego niekorzystne rozporządzenie stanowiło przedmiot postepowania w niniejszej sprawie. Wartość mienia, które zostało w sposób niekorzystny rozporządzone wynosi 230.000 złotych. Kwota ta, zgodnie z art. 115 § 5 k.k. stanowi mienie znacznej wartości.

Kolejną okolicznością, jaką Sąd miał na uwadze, był fakt, że swoim działaniem sprawca godził w istotne dobro chronione prawem, jakim jest mienie.

Ponadto wymierzając karę, Sąd miał na uwadze sposób działania oraz motywacje sprawcy – oskarżony kierował się niskimi pobudkami, działając w sposób zaplanowany, z chęci zysku, wykorzystując przy tym sytuację, w jakiej znajdował się pokrzywdzony, wynikającą z chęci pomocy swojej partnerce życiowej. Ponadto pomimo upływu ponad 4 lat w żaden sposób nie starał się naprawić szkody wyrządzonej E. S..

Okolicznością łagodzącą, jaką Sąd brał pod uwagę był fakt, iż oskarżony nie był wcześniej karany.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. C.

II

I

W związku ze stosowaniem w toku postępowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, na podstawie art. 63 § 1 k.k., Sąd zaliczył oskarżonemu J. C. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 16 maja 2017 roku do dnia 10 października 2017 roku, uznając karę pozbawienia wolności w tej części za wykonaną.

M. W., J. C.

III

I

Sąd przychylił się do wniosku oskarżyciela posiłkowego i tym samym orzekł tytułem środka kompensacyjnego wobec oskarżonych M. W. i J. C. obowiązek naprawienia szkody, zobowiązując oskarżonych solidarnie do zapłaty kwoty 230.000 złotych na rzecz pokrzywdzonego E. S..

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

O kosztach procesu Sąd orzekł kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania wynikającą z art. 627 k.p.k.

Podstawą dla orzeczenia opłat wobec M. W. były przepisy art. 2 ust. 1 pkt 4, ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, natomiast wobec J. C. art. 2 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Podpis

sędzia SO Maciej Gruszczyński