Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 05 sierpnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś

po rozpoznaniu w dniu 05 sierpnia 2021 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki M. C. kwotę 5 533,58 zł (pięć tysięcy pięćset trzydzieści trzy 58/100 złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 grudnia 2014r do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 229,66 zł (dwieście dwadzieścia dziewięć 66/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

4.  zwraca powódce kwotę 136,00 zł (sto trzydzieści sześć złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt V GC 2172/18

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 15 grudnia 2021r. do Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy VIII Wydziału Gospodarczego M. C., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Odszkodowania, Windykacja, (...) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 8.382,46 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 01 grudnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty. Nadto, powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej spółki kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż dochodzona przez powódkę należność stanowi różnicę między kosztami naprawy wynikającymi z kalkulacji naprawy sporządzonej przez powódkę, a kwotą wypłaconego przez pozwanego odszkodowania, który uznał zwoją odpowiedzialność co do zasady, w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 27 października 2014r. Powódka wskazała, iż w drodze umowy cesji nabyła od poszkodowanej wierzytelność służącą jej względem pozwanego ubezpieczyciela wierzyciela.

Postanowieniem z dnia 21 lutego 2018r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie VIII Wydział Gospodarczy wydanym w sprawie VIII GC 6710/17 stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do tut. Sądu.

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt V GNc 3406/18.

W dniu 6 sierpnia 2018r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu V Wydziale Gospodarczym wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł w dniu 28 sierpnia 2018r. sprzeciw od opisanego powyżej nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Pozwany ubezpieczyciel wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany przyznał, iż uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił poszkodowanej kwotę 5.355,10 zł netto, uznając powstałą w pojeździe szkodę za częściową. Nadto, pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powódki wskazując, iż wynika on z nieważności umowy cesji wierzytelności.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 października 2014r. na skutek kolizji drogowej uszkodzeniu uległa naczepa marki (...) o nr rej. (...) 9UX2. Była to naczepa do ciągnika siodłowego marki R.. Pojazd stanowił własność D. W..

Dowód: druk zgłoszenia szkody k. 63-65, zeznania świadka D. W.

- e-protokół z rozprawy z dn. 14.10.2020r. 00:05:39-00:08:59

Sprawca zdarzenia posiadał u pozwanej wykupioną polisę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych (okoliczność bezsporna).

Poszkodowana zleciła naprawę naczepy serwisowi (...). Koszt naprawy naczepy został wyceniony na kwotę 13.737,56 zł netto.

Dowód: wycena naprawy k. 8, zeznania świadka D. W. - e-

protokół z rozprawy z dn. 14.10.2020r. 00:14:09-00:18:16

W dniu 12 października 2017r. powódka zawarła z D. W. umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przejęła wierzytelność przysługującą poszkodowanej wobec pozwanego ubezpieczyciela z tytułu odszkodowania za szkodę na pojeździe marki (...) o nr rej. (...) 9UX2 będącą przedmiotem postępowania likwidacyjnego zarejestrowanego pod numerem (...).

Dowód: umowa cesji wierzytelności z dn. 12.10.2017r. k. 6

Pismem z dnia 20 listopada 2014r. pozwany ubezpieczyciel przyznał poszkodowanej odszkodowanie za szkodę z dnia 27 października 2014r. w kwocie 1.810,00 zł. Szkoda została zakwalifikowana jako częściowa.

Dowód: decyzja (...) S.A. wraz z kosztorysem naprawy k. 13, 14-15, zeznania

świadka A. L. - e-protokół z rozprawy z dn.

07.08.2019r. 00:25:36-00:30:40

Pozwany ubezpieczyciel pismem z dnia 16 grudnia 2014r. poinformował poszkodowaną, iż łączny zaakceptowany koszt naprawy wyniesie kwotę 13.221,56 zł netto. Warunkiem uznania odszkodowania w takiej kwocie miło być przedłożenie faktury dokumentującej faktyczną naprawę naczepy w warsztacie. Do czasu dostarczenia pozwanemu faktury przygotowano dopłatę do odszkodowania wg kalkulacji pozwanego.

Dowód: pismo pozwanego z dn. 16.12.2014r. k. 132, zeznania świadka

A. Litwa - e-protokół z rozprawy z dn. 07.08.2019r.

00:19:17-00:25:36

Pismem z dnia 18 grudnia 2014r. pozwany poinformował poszkodowaną o przyznaniu odszkodowania za szkodę z dnia 27 października 2014r. w kwocie 5.355,10 zł ( dopłata kwoty 3.545,10 zł).

Dowód: decyzja pozwanego k. 12, kosztorys naprawy k. 14-15

Uwzględniając stawkę za roboczogodzinę w okresie wystąpienia szkody na kwotę 90,00 zł oraz stan rzeczowy zgodny z kosztorysami stron bez uwzględnienia kosztu wykonania szablonu napisu (...), czasu przygotowania i zakończenia naprawy oraz kosztu wyposażenia skrzydła drzwi, koszt naprawy naczepy wyniósł kwotę 10.888,68 zł netto. Samochód był w szóstym roku eksploatacji, nie udowodniono serwisowania naczepy w (...). Nie udokumentowano konieczności i zakresu wymiany osprzętu drzwi tylnych lewych. Dla przedmiotowej naczepy dla części wymagających wymiany nie ma zamienników o jakości (...). Wymiana części na nowe oryginalne nie zwiększyłaby wartości naczepy.

Dowód: opinia biegłego sądowego mgr. inż. J. P. k. 264-288

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci dokumentów, które w ocenie Sądu nie budzą wątpliwości, a ich treść i autentyczność nie była przez strony kwestionowana.

Nadto, Sąd ustalił stan faktyczny niniejszej sprawy w oparciu o zeznania świadków A. L. i D. W., które były spójne, logiczne i rzeczowe oraz zgodne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym oraz na podstawie opinii biegłego sądowego mgr. inż. J. P..

Sąd nie uwzględnił w ustaleniach zeznań świadka Ł. M., albowiem świadek wskazał, że mimo, że zajmuje się likwidowaniem szkód u pozwanego ubezpieczyciela, nie pamięta przedmiotowej sprawy i nie mógł złożyć merytorycznych zeznań.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powództwo w znacznym stopniu zasługiwało na uwzględnienie.

W kwestii zarzutu pozwanego ubezpieczyciela odnośnie braku legitymacji procesowej powódki należy wskazać art. 509 kodeksu cywilnego. Zgodnie z przytoczonym przepisem wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Nie sposób zgodzić się z pozwanym, iż umowa cesji wierzytelności nie wskazuje osoby dłużnika, ani nie określa prawidłowo podstawy przelewanej wierzytelności. Do pozwu została załączona umowa cesji wierzytelności powódki z poszkodowaną D. W., z której wynika, iż poszkodowana przelała wierzytelność – prawo do odszkodowania za szkodę na pojeździe marki (...) o nr rej. (...) 9UX2 powstałą jako bezpośredni skutek zdarzenia będącego przedmiotem postępowania likwidacyjnego zarejestrowanego pod nr (...).

Kwestia odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela za szkodę w pojeździe jest uregulowana w art. 822 k.c. Zgodnie z § 1 powołanego przepisu przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie zaś z art. 822 § 4 k.c. uprawiony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Roszczenie to, określane mianem actio directa, polega na tym, że w chwili powstania obowiązku naprawienia szkody po stronie osoby ubezpieczonej z mocy prawa powstaje również równoległy stosunek zobowiązaniowy łączący poszkodowanego i ubezpieczyciela. Zdaniem Sądu umowa przelewu wierzytelności jedynie wobec ubezpieczyciela sprawcy czynu niedozwolonego, nie obejmująca wierzytelności wobec samego sprawcy szkody jest dopuszczalna z uwagi na powstanie w oparciu o w/w przepis odrębnego, równoległego roszczenia wobec pozwanego. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 10 stycznia 2002r., (...) 353/99 (L. N. nr (...)) stwierdził, że roszczenie poszkodowanego wobec ubezpieczyciela, powołującego się na umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dłużnika z bezpośredniego stosunku zobowiązaniowego wyznaczają granice odpowiedzialności ubezpieczyciela wobec ubezpieczonego. Powołane w uzasadnieniu pozwu orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2012r., V CSK 219/11 dotyczy sprzedaży dokonywanej w postępowaniu upadłościowym oraz zawiera tezę, że przelew wierzytelności w stosunku do jednego z dłużników solidarnych wywiera skutek w stosunku do pozostałych dłużników. Orzeczenie to nie ma więc żadnego odniesienia do umowy cesji wierzytelności zawartej przez powódkę i poszkodowaną.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.) w związku z art. 1 pkt 1 tej ustawy, odszkodowanie należne od zakładu ubezpieczeń odpowiadającego w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdów ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela jest tożsamy z zakresem odpowiedzialności cywilnoprawnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym wynikającym z przepisów kodeksu cywilnego określających zakres odpowiedzialności odszkodowawczej.

Stosownie do treści przepisu art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1). W tych granicach w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). Naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Gdyby jednak przywrócenie stanu poprzedniego było nie możliwe, albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.). Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W przedmiotowej sprawie bezsporna była odpowiedzialność sprawcy kolizji za skutki zdarzenia z dnia 27 października 2014r. Sprawca kolizji posiadał zawartą u pozwanego umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zatem to ubezpieczyciel co do zasady odpowiadał za uszkodzenie pojazdu poszkodowanej, co w niniejszej sprawie pozostawało poza sporem. Sporny natomiast był koszt naprawy dokonany przez poszkodowaną oraz sposób ustalenia kosztorysu naprawy.

Z uwagi na konieczność ustalenia kosztu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego. Biegły przedstawił cztery warianty wyceny kosztów naprawy naczepy. Zdaniem Sądu najbardziej adekwatnym dla ustalenia wysokości odszkodowania był wariant ustalający wysokość odszkodowania na kwotę 10.888,68 zł, przy użyciu nowych oryginalnych części, z uwagi na brak zamienników o jakości (...) dla przedmiotowej naczepy. Nadto, biegły uwzględnił stawkę za roboczogodzinę w wysokości 90,00zł, która w 2014r. przeciętnie występowała w zakładach nieautoryzowanych przez producenta specjalizujących się w naprawie naczep. Biegły wskazał, iż uszkodzona naczepa była 6-letnia, nie udowodniono zaś serwisowania naczepy w autoryzowanych serwisach. Biegły nie uwzględnił również kosztów wykonania szablonu napisu (...), oraz nie udokumentowano konieczności i zakresu wymiany osprzętu drzwi tylnych lewych.

Sąd podzielił opinię biegłego i uznał, iż przedstawiony przez niego wariant 4 opinii stanowił najbardziej racjonalny wariant naprawy samochodu. Z uwagi na to, Sąd uwzględnił w pkt. 1 wyroku różnicę między kosztem naprawy (10.888,68zł) a wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem w kwocie (5.355,10 zł).

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo ( pkt 2 sentencji wyroku).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 359 kc, art. 481 § 1 kc oraz art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr124, poz.1152 z późn. zm.).

Orzeczenie o kosztach postępowania wydano na podstawie art. 100 zd.1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, stosunkowo je rozdzielając.

Sąd uwzględnił powództwo w 66 %. Na koszty postępowania złożyły się opłata sądowa od pozwu w kwocie 420 zł, wynagrodzenie biegłego w kwocie 864 zł i wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 1800 zł w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. z 2015r. poz. 1804 ze zm.) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Łącznie koszty postępowania wyniosły 3.101 zł, co oznacza, że powódka powinien ponieść 34% kosztów, czyli kwotę 1.054 zł, a poniosła koszty w kwocie 1.284 zł (opłata sądowa od pozwu i wynagrodzenie biegłego).

Różnicę tych kwot pozwany winien zwrócić powódce, o czym orzeczono w pkt.3 sentencji wyroku.

Sąd zwrócił również powódce niewykorzystaną część zaliczki, uiszczonej w kwocie 1.000 zł na poczet wynagrodzenia biegłego (pkt.4 wyroku).

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś