Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 11 lutego 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2021 roku w Łodzi

sprawy z powództwa E. C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G.

przeciwko A. M.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanej A. M. na rzecz powoda E. C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. kwotę 4.651,53 zł (cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14 % w stosunku rocznym, przy czym nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, od dnia 14 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałej części,

3. znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty procesu.

Sygn. akt VIII C 984/20

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2020 roku powód E. C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wytoczył przeciwko pozwanej A. M. w e.p.u. powództwo o zapłatę kwoty 9.428,56 zł wraz umownymi odsetkami w wysokości 14% od dnia 14 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną kwoty z tytułu zawartej w dniu 1 lipca 2019 roku z pierwotnym wierzycielem umowy pożyczki nr (...). Pozwana nie spłaciła swojego zobowiązania, na skutek czego umowa pożyczki została wypowiedziana i z dniem 10 grudnia 2019 roku wynikające z niej zadłużenie stało się wymagalne. Na mocy umowy cesji powód nabył wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z przedmiotowej umowy.

(pozew w e.p.u. k. 4-6)

W dniu 10 marca 2020 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożyła pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżając go w całości i wnosząc o uchylenie nakazu w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej czynnej, nieważności oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, jako złożonego przez osobę nieupoważnioną oraz braku udowodnienia roszczenia co do zasady i wysokości.

Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2020 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i przekazał rozpoznanie przedmiotowej sprawy do tut. Sądu.

(nakaz zapłaty k. 6v., sprzeciw k. 7v.-9, postanowienie k. 11)

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda podtrzymał pozew w całości. Wyjaśnił, że legitymacja czynna powoda wynika z załączonej umowy cesji, przy czym już w treści umowy pożyczki (§ 12) pozwana została poinformowana, że pożyczkodawca dokona przelewu wierzytelności na rzecz powoda. Odnośnie oświadczenia o wypowiedzeniu wskazał, że zostało ono złożone przez osobę uprawnioną, wymienioną w KRS. Ponadto podniósł, że pozwana spłaciła kwotę 910 zł, co zostało zaliczone na poczet kapitału (423,18 zł), odsetek umownych (171,73 zł) oraz karnych (315,09 zł), a także, iż naliczone na gruncie umowy koszty mieszczą się w limicie zakreślonym art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim.

(odpowiedź na sprzeciw k. 14-17)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Pełnomocnik powoda uzupełniająco wyjaśnił, że wysokość pożyczki netto dochodzonej pozwem wynosi 4.377,73 zł, odsetek umownych liczonych od kwoty 4.800 zł za okres od dnia 2 lipca 2019 roku do dnia 10 grudnia 2019 roku wynosi 213,04 zł, zaś odsetek karnych liczonych od dnia 11 grudnia 2019 roku do dnia 13 stycznia 2020 roku wynosi 60,76 zł.

(protokół rozprawy k. 73-73v, k. 78-78v., pismo procesowe k. 75)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 lipca 2019 roku pozwana A. M. zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. umowę pożyczki nr (...), na mocy której pierwotny wierzyciel udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 4.800 zł. Pozwana zobowiązała się spłacić otrzymaną kwotę wraz z prowizją – 4.800 zł oraz odsetkami umownymi – 1.567,11 zł (10% w skali roku), w 36 miesięcznych ratach po 310 zł pierwsze 35 rat i 317,11 zł ostatnia rata, wymagalnych do 5-go dnia każdego miesiąca. Termin spłaty pożyczki strony umowy oznaczyły na dzień 5 lipca 2022 roku. Niespłacenie raty pożyczki w terminie skutkowało powstaniem zadłużenia przeterminowanego, od którego pożyczkodawca był uprawniony naliczać odsetki karne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym w przypadku zalegania przez pożyczkobiorcę ze spłatą co najmniej 1 raty pożyczki po bezskutecznym podjęciu co najmniej 1 czynności windykacyjnej.

W § 12 umowy wskazano, że pożyczkodawca będzie uprawniony i dokona cesji wszystkich wierzytelności pieniężnych wynikających z umowy w terminie do ostatniego dnia miesiąca, w którym nastąpiło uruchomienie pożyczki oraz że nabywcą wierzytelności będzie E. C.. Ponadto wskazano, że wszystkie świadczenia pieniężne wynikające z umowy i z nią związane regulowane będą przez pożyczkobiorcę bezpośrednio na odpowiedni rachunek cesjonariusza.

Umowa pożyczki wraz z załącznikami w postaci harmonogramu spłat, formularza informacyjnego, dyspozycji uruchomienia pożyczki, klauzuli informacyjnej cesjonariusza oraz zgody na potrącenie z wynagrodzenia zostały podpisane przez A. M..

W dniu 1 lipca 2019 roku pierwotny wierzyciel przelał na rachunek pozwanej wskazany w dyspozycji uruchomienia pożyczki kwotę 4.800 zł.

(umowa pożyczki z załącznikami k. 33-37, harmonogram spłat k. 38, formularz informacyjny k. 39-42, klauzula informacyjna cesjonariusza k. 43, potwierdzenie przelewu k. 44, okoliczności bezsporne)

W dniu 26 listopada 2014 roku powód (...) w G. zawarł z (...) Sp. z o.o. w G. umowę sprzedaży wierzytelności przyszłych w ramach procesu sekurytyzacji, na mocy której cedent oświadczył, że sprzedaje powodowi wszystkie przyszłe wierzytelności powstałe w okresie jej obowiązywania. Nabycie wierzytelności miało następować w dniu roboczym, w którym cesjonariusz otrzyma listę wierzytelności. Umowa cesji została zawarta na czas nieoznaczony.

W liście wierzytelności nr 324 z dnia 5 lipca 2019 roku wskazano, że wysokość zobowiązania pozwanej (całkowita kwota pożyczki) wynosi łącznie 9.600 zł (równowartość kwoty pożyczki netto oraz prowizji).

(umowa cesji k. 45-52, wyciąg z listy wierzytelności z dnia 5 lipca 2019 roku k. 84)

Na poczet spłaty zobowiązania pozwana uiściła wyłącznie kwotę 910 zł.

W dniu 7 listopada 2019 roku powód wystawił wezwanie do zapłaty, w którym określił zadłużenie pozwanej na kwotę 838,19 zł. A. M. nie spłaciła powstałego zadłużenia, w konsekwencji pismem z dnia 10 grudnia 2019 roku, doręczonym w dniu 17 grudnia 2019 roku, powód wypowiedział stosunek umowny ze skutkiem natychmiastowym oraz wezwał do spłaty zadłużenia w łącznej kwocie 9.403,61 zł w terminie 3 dni. Pod oświadczeniem o wypowiedzeniu podpis złożył prezes zarządu powodowej spółki.

(wypowiedzenie umowy k. 57, potwierdzenie odbioru k. 58-58v., wezwanie do zapłaty k. 60-62)

Do dnia wyrokowania pozwana nie spłaciła zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w części.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu braku legitymacji czynnej powoda. Zarzut ten okazał się niezasadny. W ocenie Sądu zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy jest wystarczający do wykazania, iż nabyła ona ze skutkiem prawnym wierzytelność wobec pozwanej wynikającą z umowy pożyczki z dnia 1 lipca 2019 roku. Powód złożył do akt sprawy umowę sprzedaży wierzytelności wraz z listą wierzytelności. Przedłożone dokumenty zostały podpisane przez osoby upoważnione do reprezentowania cedenta i cesjonariusza, wykazane w odpisach KRS, wobec czego brak jest podstaw do kwestionowania ich prawdziwości. Umowa cesji precyzowała przy tym dokładnie co jest jej przedmiotem oraz na jakich zasadach będzie następować sprzedaż poszczególnych wierzytelności. Oczywiste jest przy tym, że lista wierzytelności nie została złożona w formie kompletnej, a jedynie skróconej, tj. pozwalającej na weryfikację konkretnej wierzytelności (tu: przysługującej wobec pozwanej), co jednak nie umniejsza jej mocy dowodowej. Nie może budzić wątpliwości, że na potrzeby przedmiotowego procesu koniecznym było jedynie wykazanie, iż umowa cesji przenosiła tą konkretną wierzytelność stanowiącą źródło żądania powoda. W konsekwencji zbędnym było przedłożenie całości wykazu. Przypomnienia wymaga w tym miejscu, że już w treści umowy pożyczki (§ 12) pozwana została poinformowana, że pożyczkodawca przeniesienie wszystkie wierzytelności wynikające z tej umowy na rzecz powoda oraz, że spłata zobowiązania będzie następować na rachunek bankowy cesjonariusza. Kontynuując rozważania w zakresie omawianego zarzutu podkreślenia wymaga także, iż wierzytelność objęta cesją została w odpowiedni sposób oznaczona, co pozwala na jej pełną identyfikację. Godzi się przypomnieć, że zgodnie z dyspozycją art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. Jest to jedynie zmiana podmiotowa stosunku zobowiązaniowego. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy przelewu, wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami. Całość powyższych rozważań prowadzi do wniosku, iż strona powodowa wykazała swoją legitymację procesową. Złożone do akt dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż przejście wierzytelności miało miejsce, wynika z nich bowiem kiedy i pomiędzy jakimi stronami doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, wobec kogo wierzytelność przysługiwała, jakie było źródło jej powstania oraz jaka była wysokość zadłużenia pozwanej w dacie nabycia wierzytelności przez powoda.

W przedmiotowej sprawie niesporne były twierdzenia faktyczne powoda o tym, że pozwaną łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki z dnia 1 lipca 2019 roku, na mocy której pozwana otrzymała pożyczkę w kwocie 4.800 zł, którą wraz z odsetkami umownymi i prowizją zobowiązała się spłacić w 36 miesięcznych ratach. Powód na potwierdzenie przedmiotowego stosunku zobowiązaniowego przedłożył umowę pożyczki wraz z załącznikami, w tym harmonogramem i formularzem informacyjnym, pod którymi to dokumentami widnieje podpis/parafa pozwanej. Do akt sprawy zostało załączone również potwierdzenie przelania na rachunek bankowy wskazany w dyspozycji uruchomienia pożyczki kwoty 4.800 zł. W konsekwencji Sąd uznał, że powód wykazał swoje roszczenie co do zasady. W oparciu o twierdzenia powoda Sąd przyjął ponadto, iż na poczet zadłużenia pozwana dokonała spłaty wyłącznie kwoty 910 zł, w następstwie czego umowa została wypowiedziana, a całość zadłużenia postawiona w stan wymagalności. Wyjaśnienia wymaga, że to na pozwanej ciążyła powinność wykazania, iż spłaciła zadłużenie w całości, bądź też w zakresie większym, aniżeli wskazywanym przez powoda, jeśli z faktu tego chciała wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Obowiązkowi temu A. M. nawet nie starała się sprostać. W świetle postanowień umowy nie budzi także wątpliwości, że powód był uprawniony do wypowiedzenia stosunku umownego, w dacie składania oświadczenia w tym zakresie pozwana pozostawała bowiem w zwłoce z zapłatą kwoty 1.055,68 zł przewyższającej wartość jednej raty. Warunek z § 8 umowy pożyczki należało więc uznać za spełniony. Powód poprzez załączenie oświadczenia o wypowiedzeniu oraz potwierdzenia odbioru wykazał przy tym fakt wysłania dłużnikowi pisma wypowiadającego umowę, zaś samo oświadczenie o wypowiedzeniu zostało podpisane przez prezesa powodowej spółki.

Poza sporem pozostawało ponadto, że pierwotny wierzyciel jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej m.in. w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych, a strona pozwana, jako osoba fizyczna jest konsumentem. Dlatego też należało ustalić, czy postanowienia umowy z dnia 1 lipca 2019 roku były dla jej stron wiążące. Sąd bowiem może, a nawet powinien dokonywać oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem. Ocena ta może zostać dokonana również in concreto w toczącym się miedzy przedsiębiorcą, a konsumentem sporze, którego przedmiotem są skutki prawne określone postanowieniami umowy. Umowy konsumenckie podlegają bowiem ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 ¹ §1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez proferenta (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 roku, VI Ca 228/07, LEX).

Przypomnienia wymaga, że na kwotę do spłaty poza kapitałem pożyczki i odsetkami umownymi, składało się również wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 4.800 zł, a więc odpowiadającej sumie wypłaconej pozwanej. W ocenie Sądu postanowienia przedmiotowej umowy, w której zastrzeżono prowizję uznać należy za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 58 § 2 k.c. , art. 353 ¹ k.c. i art. 5 k.c. , stanowiące obejście przepisu art. 359 § 2 ¹ k.c. o odsetkach maksymalnych, a także za stanowiące niedozwolone klauzule umowne w myśl art. 385 ¹ § 1 k.c. W myśl bowiem tego ostatniego przepisu, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Dokonując analizy treści umowy Sąd ustalił, że pożyczkodawca podjął próbę obejścia przepisu art. 359 § 2 ¹ k.c. poprzez zastosowanie wynagrodzenia prowizyjnego, co znajduje odzwierciedlenie w znacznie przekraczającej odsetki maksymalne rzeczywistej wysokości tegoż. Mając na względzie, że w niniejszym przypadku mamy do czynienia z obrotem konsumenckim, Sąd uznał, iż stosowany przez pierwotnego wierzyciela zabieg prowadzi do naruszenia interesów konsumenta. Zastrzeżenie takich prowizji, zmierzające do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych jest niedopuszczalne ( art. 359 § 2 ¹ k.c. ), a zatem jako sprzeczne z ustawą – nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy ( art. 58 § 1 k.c. ). Wskazania wymaga, że w sprawie w ogóle nie wyjaśniono kryteriów, jakimi kierował się pożyczkodawca ustalając wysokość prowizji. O ile za niesporne uznać należy, że pożyczkodawca ma prawo pobierać wynagrodzenie z tytułu udzielenia pożyczki, to jednocześnie oczywistym pozostaje, iż wynagrodzenie to nie może być kształtowane w sposób dowolny. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż przepisy ustawy o kredycie konsumenckim (art. 36a) ograniczają wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu poprzez wprowadzenie matematycznego wzoru służącego do obliczenia tychże. Wzór ten ustala bowiem maksymalną, a nie powszechnie obowiązującą wysokość kosztów dodatkowych. Zamieszczony w ustawie wzór nie może stanowić sposobu obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych przez dodawanie do kwot spłaty bliżej nieuzasadnionych i z niczego nie wynikających dodatkowych obciążeń. Pożyczkodawca udzielając pożyczki w wysokości 4.800 zł i pobierając od tej kwoty odsetki umowne nie może doliczać do kwoty spłat dalszych 4.800 zł tylko dlatego, że z wzoru zawartego w art. 36a cyt. wyżej ustawy taka kwota odnośnie tej pożyczki może być wyliczona. Nie budzi przy tym wątpliwości, że wprowadzenie do ustawy o kredycie konsumenckim konstrukcji pozaodsetkowych kosztów kredytu nie wyłącza możliwości badania, czy zapisy umowne przewidujące tego rodzaju koszty nie stanowią niedozwolonych klauzul umownych. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 października 2020 roku (V CNP 7/20, L.) „ustalenie opłaty przygotowawczej, opłaty za pakiet oraz prowizji w wysokości 100 % faktycznie otrzymanej kwoty pożyczki nie pozwalało na stwierdzenie, że świadczeniu konsumenta odpowiadało wzajemne świadczenie podmiotu udzielającego pożyczki”. Wprawdzie sporna prowizja została ustalona w umowie zawartej przez strony, to jednak pamiętać należy, że swoboda umów nie pozostaje całkowicie dowolna i podlega pewnym ograniczeniom. I tak, w myśl art. 353 ¹ k.c. treść lub cel stosunku prawnego ułożonego przez strony nie może sprzeciwiać się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Tymczasem zapisy umowy odnoszące się do przedmiotowej prowizji są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i kształtują obowiązki drugiej strony umowy (pożyczkobiorcy – pozwanej) w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, albowiem określona przez pożyczkodawcę prowizja nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia. W tym miejscu wypada przypomnieć, że w judykaturze uznaje się, że pod pojęciem działania wbrew dobrym obyczajom – przy kształtowaniu treści stosunku zobowiązaniowego – kryje się wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku, natomiast przez rażące naruszenie interesów konsumenta rozumie się nieusprawiedliwioną dysproporcję – na niekorzyść konsumenta – praw i obowiązków stron, wynikających z umowy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04, Biul. SN 2005/11/ 13 oraz z dnia 3 lutego 2006 roku, I CK 297/05, Biul. SN 2006/5-6/12). Dokonując oceny rzetelności określonego postanowienia umowy konsumenckiej należy zawsze rozważyć indywidualnie rozkład obciążeń, kosztów i ryzyka, jaki wiąże się z przyjętymi rozwiązaniami oraz zbadać jak wyglądałyby prawa lub obowiązki konsumenta w sytuacji, w której postanowienie to nie zostałoby zastrzeżone, pamiętając jednocześnie podczas dokonywania kontroli o tym, że każdorazowo istotny jest charakter stosunku prawnego regulowanego umową, który w konkretnej sytuacji może usprawiedliwiać zastosowaną konstrukcję i odejście do typowych reguł wyznaczonych przepisami dyspozytywnymi. Wskazać wreszcie należy, że nie jest rolą Sądu ustalanie, w jakiej wysokości pożyczkodawca był uprawniony naliczyć prowizję od udzielonej pozwanej pożyczki. To powód winien wykazać kryteria, jakimi kierował się ten podmiot ustalając omawianą opłatę i właściwie uzasadnić konieczność naliczenia wynagrodzenia w tej właśnie wysokości, której to powinności powód nie sprostał. W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że postanowienia umowy odnoszące się do prowizji nie wiążą pozwanej.

Reasumując Sąd doszedł do przekonania, że powód był uprawniony żądać zwrotu niespłaconego kapitału pożyczki – 4.377,73 zł, odsetek umownych – 213,04 zł oraz odsetek karnych – 60,76 zł, a więc łącznie kwoty 4.651,53 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.651,53 zł z umownymi odsetkami w wysokości 14% w stosunku rocznym, nie wyższymi od dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, od dnia 14 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. znosząc je wzajemnie pomiędzy stronami (powód wygrał w 49,33 %).

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji.