Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2014r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2014r. w S.

sprawy L. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wcześniejszą emeryturę

w związku z odwołaniem L. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 8 kwietnia 2013 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje L. P. prawo do emerytury od dnia 14 lutego 2013r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 08.04.2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., powołując się na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) oraz ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz.1440), odmówił L. P. prawa do emerytury z uwagi na brak 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W odwołaniu wnioskodawczyni domagała się zmiany decyzji organu rentowego, uwzględnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych całego okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) – późniejszym Zakładzie (...) Spółce z o.o. w A. i przyznania prawa d wcześniejszej emerytury. Podniosła, iż przez cały okres zatrudnienia pracowała na stanowisku obuwnika montażysty, jednak z uwagi na likwidację zakładu pracy nie jest w stanie przedłożyć żadnych nowych dowodów na okoliczność pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje :

L. P. (ur. (...)) w dniu 14.02.2013r. wystąpiła z wnioskiem o emeryturę.

Na dzień 01.01.1999r. organ rentowy uwzględnił 20 lat 10 miesięcy 3 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Staż pracy w warunkach szczególnych zaliczony przez ZUS wiązał się z zatrudnieniem odwołującej w (...) Zakładach (...) – później (...) Sp. z o.o. w A.. W tym zakładzie była zatrudniona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od 26.08.1978r. do 22.02.1998r. Organ rentowy do stażu pracy w warunkach uwzględnił następujące okresy: od 01.10.1979r. do 23.09.1981r., od 01.11.1982r. do 28.08.1988r., od 16.12.1988r. do 29.10.1989r., od 01.01.1992r. do 30.11.1995r. (z wyłączeniem okresu zasiłku chorobowego od 23.11.1994r. do 02.12.1994r.), od 01.08.1996r. do 31.12.1996r., od 01.03.1997r. do 31.03.1997r., od 01.09.1997r. do 31.10.1997r. i od 01.01.1998r. do 22.02.1998r. Z decyzji organu rentowego wynika, iż uwzględniony okres pracy w warunkach szczególnych wyniósł 13 lat 6 miesięcy 19 dni, jednak suma tych okresów w rzeczywistości wynosi 13 lat 4 miesiące i 19 dni (informacja ZUS k.31). Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił następujących okresów: od 26.08.1978r. do 30.09.1979r. – z uwagi na brak świadectwa pracy w warunkach szczególnych; od 24.09.1981r. do 31.10.1982r. – urlop wychowawczy; od 29.08.1988r. do 15.12.1988r. – urlop bezpłatny; od 30.10.1989r. do 29.10.1991r. – urlop wychowawczy; od 30.10.1991r. do 31.12.1991r., od 01.12.1995r. do 31.07.1996r., od 01.01.1997r. do 28.02.1997r., 01.04.1997r. do 31.08.1997r. i od 01.11.1997r. do 31.12.1997r. z uwagi na brak świadectwa pracy w warunkach szczególnych; oraz okresu pobierania zasiłku chorobowego od 23.11.1994r. do 02.12.1994r.

Wnioskodawczyni posiadała świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w którym były pracodawca uwzględnił następujące okresy: od 01.09.1995r. do 30.11.1995r. obuwnik montażysta (formowanie), od 01.08.1996r. do 31.12.1996r. obuwnik montażysta (drasanie i formowanie), od 01.03.1997r. do 31.03.1997r. i od 01.09.1997r. do 31.10.1997r. obuwnik montażysta (drasanie) oraz od 01.01.1998r. do 22.02.1998r. obuwnik montażysta (drasanie) (k. 10 akt ZUS).

W oparciu o dokumentacje pracowniczą (koperty k. 11 i 25) oraz zeznania świadków – B. J. (k. 39-39 odwr. 02:37-12:40) i K. S. (k. 39-39 odwr. 12:55-19:48) ustalono, iż przez cały okres zatrudnienia odwołująca pracowała na stanowisku obuwnika – montażysty. Jej stanowisko pracy znajdowało się na hali, gdzie praca odbywała się przy dwóch taśmach produkcyjnych. Przy taśmach odbywały się kolejne etapy produkcji obuwia. Wnioskodawczyni przez cały okres zatrudnienia wykonywała czynności związane z klejeniem. Pracowała w akordzie, w systemie dwuzmianowym. Na zmianie pracowało 30-40 osób, w tym 3-4 osoby, które kleiły elementy obuwia. W razie konieczności odwołująca wykonywała również czynności związane ze zdzieraniem skóry (drasowanie). Z akt osobowych wynikają okresy przerw w pracy spowodowane urlopami wychowawczymi i korzystania z urlopu bezpłatnego. Również świadkowie potwierdzili, iż odwołująca była na dłuższych urlopach, jednak po powrocie automatycznie wracała na stanowisko montażysty i wykonywała prace przy klejeniu.

W związku z powyższym do stażu pracy w warunkach szczególnych uwzględniono pozostały okres zatrudnienia w (...) Zakładach (...) – późniejszej Spółce (...), od 26.08.1978r. do 30.09.1979r. (1 rok 1 miesiąc 6 dni), od 30.10.1991r. do 31.12.1991r. (2 miesiące 2 dni), od 01.12.1995r. do 31.07.1996r. (8 miesięcy), od 01.01.1997r. do 28.02.1997r. (2 miesiące) od 01.04.1997r. do 31.08.1997r. (5 miesięcy) i od 01.11.1997r. do 31.12.1997r. (2 miesiące).

Sąd zważył, co następuje:

Prawo do emerytury w obniżonym wieku zgodnie z treścią art. 184 ust.1 i 2 w zw. z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz.1440) przysługuje ubezpieczonym urodzonym - tak jak wnioskodawczyni – po 31.12.1948r., jeżeli pracowali w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, posiadają staż ubezpieczeniowy w wymiarze 20 lat (w przypadku kobiet), ukończyli 55 rok życia, nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Ilość lat pracy warunkach szczególnych oraz wymaganych okresów składkowych i nieskładkowych ustala się na dzień wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, czyli 01.01.1999r.

Zgodnie z dyspozycją art. 32 ust.2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS
za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się osoby, które były zatrudnione przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej, ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Przepis art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS odnośnie wieku, stażu pracy oraz charakteru wykonywanej pracy, uprawnionych do emerytury odsyła do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). §3 i 4 rozporządzenia, prawo do emerytury uzależniają od spełniania przez kobiety łącznie następujących warunków: posiadanie 20-letniego okresu zatrudnienia, w tym 15 lat pracy w szczególnych warunkach i ukończenie 55 roku życia. Zgodnie z §2 ust.1 rozporządzenia w sprawie wieku…, zaliczeniu do okresów pracy w warunkach szczególnych podlegają te, w których praca była świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie do stażu pracy w warunkach szczególnych uwzględniono okresy pominięte przez organ rentowy, a dotyczące zatrudnienia w (...) Zakładach (...) – późniejszej Spółce (...). Zatem uwzględnieniu do stażu pracy w warunkach szczególnych podlegał okres pracy w tym zakładzie, z wyłączeniem okresów urlopów wychowawczych (od 24.09.1981r. do 31.10.1982r. i od 30.10.1989r. do 29.10.1991r.), urlopu bezpłatnego (od 29.08.1988r. do 15.12.1988r.) i zasiłku chorobowego (od 23.11.1994r. do 02.12.1994r.).

W uwzględnionych okresach odwołująca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracowała na stanowisku obuwnika – montażysty. Z akt osobowych nie wynika, aby w trakcie zatrudnienia była przenoszona na inne stanowiska pracy. Nazwa stanowiska była ogólna, jednak w oparciu o zeznania świadków ustalono, iż przez cały okres wykonywała prace związane z klejeniem poszczególnych elementów produkowane obuwia oraz prace związane ze zdzieraniem skóry (drasowanie). Zeznania świadków były wiarygodne, spójne i nie budziły wątpliwości Sądu. Świadkowie pracowali z odwołującą w spornym okresie, w tym samym zakładzie, również przy taśmie na tzw. montażu i na tych samych zmianach. Z zeznań świadków wynikał nie tylko rodzaj rzeczywiście wykonywanych przez wnioskodawczynię prac, ale również wyjaśniono kwestie związane z prowadzeniem przez byłego pracodawcę dokumentacji pracowniczej. Akta osobowe odwołującej oceniono jako kompletne, gdyż na ich podstawie udało się ustalić okres zatrudnienia, a także przerwy – urlopy. W aktach tych znajdują się również odręczne notatki, jednak bez podpisu osoby, która je sporządziła czy daty. Niemożliwe jest również ustalenie ich rzeczywistej treści, ani celu ich sporządzenia i złożenia w aktach osobowych odwołującej. Z tego powodu zapiski te nie zostały uwzględnione przez Sąd.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono również, iż świadectwo pracy w warunkach pracy, które wnioskodawczyni uzyskała od pracodawcy, nie odpowiadało rzeczywistości. Zestawienie tego dokumentu z innymi dowodami wskazało, iż wnioskodawczyni przez cały czas pracowała w warunkach szczególnych, a nie tylko w okresach wybiórczo uwzględnionych przez pracodawcę.

Konkludując, Sąd przyjął, iż w spornym okresie wnioskodawczyni pracował w warunkach szczególnych w związku z zapisem w Wykazie A Dziale VII poz. 12 i 14. Udowodniony przez nią staż pracy w warunkach szczególnych był wyższy od wymaganych 15 lat i tym samym dawał podstawę do uwzględnienie odwołania i przyznania prawa do wcześniejszej emerytury.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 kpc orzeczono, jak w sentencji.

mt