Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód J. G. w dniu 12 stycznia 2018 roku wniósł pozew przeciwko Skarbowi Państwa Dyrektorowi Aresztu Śledczego W. – S. o zasądzenie na jego rzecz kwoty 10 000 zł tytułem odszkodowania za utratę depozytu i poniesione szkody moralne.

Wskazał, że w depozycie Aresztu Śledczego W. S. pozostawił telewizor (...) P. (...) z dekoderem pilotem i przewodem antenowym, czajnik elektryczny 800 W, torbę skórzaną z ubraniami( markowe spodnie, koszule, koszulki, obuwie) . Przy czym podał, że dokładny spis depozytu znajduje się od 12 sierpnia 2012 r. w dokumentacji Aresztu Śledczego W. – S. co potwierdził Dyrektor Aresztu Śledczego.

Powód stwierdził, że przebywając w Zakładzie Karnym od 15 maja 2015 roku gdzie odbywa karę pozbawienia wolności do 2024 r. nie ma możliwości korzystania z zagubionych przez pozwanego rzeczy co powoduje ogromne straty na jego zdrowiu i psychice. Przyznał, że przez kilka miesięcy miał możliwość korzystania z czajnika który został mu wydany przez Areszt Śledczy ale od marca 2016 r. po przewiezieniu powoda do Aresztu Śledczego B. został pozbawiony wydanego mu czajnika. Czajnik bowiem został wydany na czas przebywania powoda w A.Ś. W. S..

Pismem z dnia 23 czerwca 2020 r (k-170) powód określił wartość zagubionych rzeczy w depozycie na kwotę 4500 zł. Jak podał chcąc zawrzeć ugodę zwrócił się do Dyrektora AŚ S. w 2015 r. o wypłacenie kwoty 2500 zł tytułem zwrotu połowy wartości utraconego depozytu. Jednak do ugody nie doszło, żądana kwota nie została mu wypłacona, chociaż Dyrektor AŚ. przyznał, że depozyt został zagubiony.

W trakcie postępowania przed Sądem powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i stwierdził, że nigdy swoich rzeczy nie odzyskał.

( pozew k- 1 przesłuchanie powoda k-216)

Pozwany w odpowiedzi na pozew (k- 38) przyznał, że powód przebywał w A. Ś. S. w okresach od 13 lipca 2012 do 1 marca 2013 od 2 czerwca 2015 do 28 października 2015 od 4 listopada 2015 do 17 marca 2016 r. Pozwany jednocześnie zaprzeczył, aby powód utracił depozyt jak również zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia.

Sąd ustalił stan faktyczny:

Bezsporny był między stronami fakt przebywania powoda w Areszcie Śledczym S.. Sporny okazał się fakt zagubienia przez pozwanego depozytu powoda jak również jego wartość.

Powód w dniu 11 czerwca 2015 r (k-88) wystosował pismo do Aresztu Śledczego W. S. w przedmiocie zaginięcia telewizora powoda (...) P. (...) z pilotem anteną , czajnika 800 W oraz brązowej torby skórzanej z ubraniami, które pozostały w Areszcie Śledczym
W. S. w oddziale zewnętrznym znajdującym się w G. ( k- 54 sprawozdanie). Odpowiadając na pismo powoda w dniu 30 czerwca 2015 r Dyrektor Aresztu uznał skargę osadzonego (powoda) z dnia 11.06.2015 r. za zasadną ( pismo Dyrektora do osadzonego k – 7) . Jednocześnie Dyrektor wskazał, że ta sytuacja miała charakter incydentalny . Poinformował także o możliwości złożenia skargi na sposób załatwienia skargi osadzonego do Dyrektora Okręgowego Służby więziennej w W.). Poza udzieleniem odpowiedzi Dyrektor wszczął postępowanie wewnętrzne. Na skutek tego postępowania ustalono, że osadzony (powód) w czasie przebywania w A.Ś. został zatrudniony w Domu Pomocy Społecznej w B. i w dniu 1 marca 2013 r po pracy nie powrócił do jednostki.

W związku z powyższym starszy oddziałowy wraz z dwoma osadzonymi sporządzili protokół komisyjnego zapakowania rzeczy należących do osadzonego (powoda) oraz rzeczy należących do aresztu a wydanych powodowi. Zapakowano paczkę zawierającą rzeczy własne osadzonego (powoda) . W protokole wyszczególniono wszystkie rzeczy należące do osadzonego a znajdujące się w celi. (k- 98) Zapakowano telewizor P. (...) razem z pilotem i przewodem (k-58) 6 szt. par slipów męskich , 1 para skarpetek. 2 szt. Gąbki 4 szt. maszynki do golenia plastikowe, 1 szczoteczka do zębów 1 szt. żelu do golenia N., 1 szt grzebień 2 szt. mydła toaletowego używanego 1 szt. pasty do zębów 1 szt. klapki koloru brązowego. Rzeczy te znajdowały się w torbie skórzanej brązowej. Po zapakowaniu rzeczy złożono w magazynie depozytowym. W dniu 4 marca 2013 r. rzeczy powoda zostały wraz z dokumentacją przekazane do AŚ. W. S.. Postępowanie wewnętrzne służby więziennej wykazało, że powyższy depozyt zaginął ale nie ustalono w którym dokładnie momencie doszło do zagubienia rzeczy osadzonego ( powoda), jak też nie ustalono winnych tego stanu rzeczy. Nie budził także wątpliwości fakt posiadania przez osadzonego wskazanych przedmiotów. Powód otrzymał paczkę w dniu 13 sierpnia 2012 roku której nadawcą była A. G. w której otrzymał część następnie zagubionych rzeczy.

Funkcjonariusze, którzy przeprowadzili postępowanie sprawdzające stwierdzili, że trudno wycenić wartość zagubionych rzeczy z uwagi na brak karty depozytowej ale przyznali, że bezsprzecznie do zaginięcia przedmiotów osadzonego przyczynili się funkcjonariusze AŚ. W skład zaginionych rzeczy wchodził: Telewizor P. (...) model 19 pilot do telewizora i przewód, czajnik 800 W koloru niebieskiego, oraz torba skórzana z zawartością (k-54-57 Sprawozdanie z przeprowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie ustalenia odpowiedzialności funkcjonariuszy służby więziennej zaginięcia przedmiotów osadzonego ( powoda) )

Sąd dał wiarę przedstawionym dokumentom które zostały przedstawione przez pozwanego w przedmiocie zaginięcia depozytu powoda, które nie były kwestionowane przez powoda. Powód ( osadzony) w dniu 7 lipca 2015 r. zwrócił się do Dyrektora AŚ. W. S. o wypłacenie mu kwoty 2 060 zł tytułem zadośćuczynienia za utracone rzeczy. W odpowiedzi z dnia 21 lipca 2015 r. (k-8) Dyrektor AŚ. Stwierdził, że osadzony (powód) nie określił w żaden sposób podstaw wyliczenia szkody poniesionej z tytułu utraconych przedmiotów, a wartość szkody została wskazana w sposób dowolny. Dyrektor uznał za niemożliwe spełnienie roszczeń finansowych powoda. Jednocześnie prośbę osadzonego o udostępnienie czajnika i telewizora rozpoznał pozytywnie, ale z uwagi na fakt że AŚ. nie posiadał na stanie telewizorów osadzony telewizora nie otrzymał. Udostępniono czajnik ale tylko na okres przebywania osadzonego w AŚ. S..

Wobec tego, że powód nie określił w pozwie wartości poszczególnych rzeczy a zażądał zasądzenie łącznej kwoty 10 000 zł zaś pozwany nie uznał powództwa i zakwestionował wysokość dochodzonej kwoty Sąd na wniosek powoda dopuścił dowód z opinii biegłego d/s. ruchomości.

Biegły T. Z. sporządził opinie (k-136) w której wycenił wszystkie rzeczy , które należały do powoda protokolarnie zostały zapakowane w celi powoda i przekazane do depozytu. Biegły wskazał, że łączna wartość zagubionych rzeczy wynosi 870 zł (k-158). W opinii uzupełniającej wskazał, że wartość torby skórzanej w której zapakowane były rzeczy wynosi 380 zł. Zatem łączna wartość zagubionego depozytu wyniosła 870+380=1250 zł. Sąd uznał opinię biegłego za rzetelną i wiarygodną . Jak również żadna ze stron postępowania nie zakwestionowała wyliczeń biegłego. Biegły zgodnie z dyspozycją Sądu wycenił rzeczy które znalazły się w protokole sporządzonym przy ich pakowaniu w celi osadzonego (powoda) . Także powód w pozwie wskazał, że dokładny spis depozytu znajduje się u pozwanego i tego spisu nie kwestionował. Dlatego też Sąd nie uwzględnił dodatkowych rzeczy które powód wskazał w piśmie z dnia 23.06.2020 r (k-170) jak spodnie dżinsowe L., garnitur biały lniany, spodnie lniane , koszula z konopi indyjskich, dres bawełniany A.. , pasek skórzany, buty skórzane i buty sportowe N. .W ocenie Sądu powód nie udowodnił aby rzeczy te znajdowały się w depozycie i aby zaginęły. Dlatego też Sąd nie dał wiary tym twierdzeniom, które pojawiły się w trakcie postępowania w roku 2020 po dwóch latach procedowania.

Sąd zważył;

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone przed Sądem wykazało, że powód posiadał w celi rzeczy które następnie oddane do depozytu zaginęły. Były to rzeczy osobiste, które znajdowały się w celi osadzonego powoda i zostały protokolarnie spisane i przekazane do depozytu w chwili kiedy osadzony nie wrócił do celi po skończonej pracy. Fakt ten przyznał pośrednio pozwany albowiem z dokumentacji Aresztu Śledczego złożonej przez pozwanego wprost wynika, że postępowanie wewnętrzne służby więziennej wykazało zagubienie depozytu powoda. A zatem należało ustalić wartość zagubionych rzeczy. W tym celu Sąd na wniosek powoda powołał dowód z opinii biegłego. Biegły oszacował wartość zagubionych przedmiotów na kwotę 1250 zł. Sąd przyjął tą wartość która nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd uznał, że na skutek zagubienia depozytu powoda przez pozwanego powód poniósł szkodę we własnym mieniu. Odpowiedzialność pozwanego nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości. A zatem pozwany zobowiązany jest do wypłacenia na rzecz powoda odszkodowania. Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z których szkoda wynikła. Zgodnie z § 2 tegoż przepisu naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Niewątpliwie na skutek zagubienia rzeczy osobistych przez pozwanego należących do powoda powód poniósł szkodę materialna , którą powinien pokryć pozwany. Wysokość szkody została wyliczona przez biegłego na kwotę 1250 zł. Dlatego też Sąd uznał powództwo do kwoty 1250 zł. w zakresie strat materialnych.

Odnośnie strat moralnych jak to określił powód Sąd uznał że poprzez utratę depozytu w szczególności czajnika i telewizora , rzeczy osobistych niezbędnych do funkcjonowania dla osadzonego naruszone zostały dobra osobiste powoda art. 23 k.c. takie jak zdrowie i wolność. Dobra te zasługują na ochronę art. 24 k.c. Powód mógł żądać zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego z tytułu naruszenia tych dóbr. Powód poprzez brak dostępu do czajnika który został zagubiony nie miał możliwości korzystania w razie potrzeby z gorącego napoju, na szwank zostało narażone jego zdrowie. Natomiast brak dostępu do telewizora ( w sytuacji udzielenia zgody aby taki telewizor posiadał w celi) a powód miał zgodę na posiadanie telewizora w celi jest naruszeniem prawa do wolności. Oczywistą kwestią jest że powód odbywa karę pozbawienia wolności i już samo odbywanie kary pozbawienia wolności jest dolegliwością . nie ma zatem podstaw aby karać powoda dodatkowo brakiem dostępu do informacji poprzez zagubienie jego telewizora. Zostały naruszone dobra osobiste powoda w postaci wolności wyboru , powód nie miał kontaktu z rzeczywistością istniejącą poza murami zakładu karnego, z powodu braku dostępu do informacji (brak telewizora) powód nie mógł wyrobić sobie poglądu na istniejącą rzeczywistość. Z tego też powodu wobec naruszenia dóbr osobistych w postaci zdrowia i wolności Sąd przyznał powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 750 zł, która w ocenie Sądu jest adekwatna do zakresu i rodzaju naruszeń dóbr osobistych.

Zatem łączna zasądzona kwota wyniosła 2000 zł 1250 zł +750 zł= 2000 zł. W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił co do kwoty 8 000 zł uznając że brak jest podstaw do zasądzenia kwoty 10 000 zł , która w ocenie Sądu jest kwotą wygórowaną niepopartą żadnymi dowodami.

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 102 k.p.c. i nie obciążył powoda kosztami postępowania w części oddalającej powództwo uznając że powód nie jest w stanie ich pokryć gdyż odbywa karę pozbawienia wolności i nie ma żadnych dochodów. Sąd nieuiszczoną opłatę od pozwu oraz nieuiszczone wydatki na biegłego przejął na rachunek Skarbu Państwa,

Sędzia Lucyna Wądołowska

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.

Sędzia Lucyna Wądołowska