Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Justyna Barczyk-Swalska
Protokolant:	sekretarz sądowy Karolina Skiba

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2021 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko Z. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 59.725,69 zł (pięćdziesiąt dziewięć tysięcy siedemset dwadzieścia pięć złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z:

- odsetkami umownymi w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3-miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększonego o 15 punktów procentowych, jednak nie wyższymi od odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 55.677,79 zł (pięćdziesiąt pięć tysięcy sześćset siedemdziesiąt siedem złotych siedemdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 17 maja 2018 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.866,90 zł (trzy tysiące osiemset sześćdziesiąt sześć złotych dziewięćdziesiąt groszy) od dnia 26 maja 2018 r. roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.060, 36 zł (trzy tysiące sześćdziesiąt złotych trzydzieści sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 2465/18

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2018 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zasądzenie od Z. M. kwoty 59.725,69 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3-miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększonego o 15 punktów procentowych, jednak nie wyższymi od odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 55.677,79 złotych od dnia 17 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.866,90 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż dochodzona kwota stanowi zadłużenie pozwanego z tytułu umowy kredytowej nr (...) z dnia 31 grudnia 2014 roku. Na jego wysokość składa się kwota 55.677,79 złotych kapitału, kwota 2.171,58 złotych odsetek umownych z tytułu korzystania z kapitału za okres od dnia 23 października 2017 roku do dnia 18 marca 2018 roku, kwota 1.695,32 złotych tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 14% liczonych za okres od dnia 31 października 2017 roku do dnia 16 maja 2018 roku oraz kwota 181 złotych tytułem opłat i prowizji.

W dniu 25 lipca 2018 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziale Cywilnym postanowił przekazać sprawę do tutejszego Sądu jako sądu właściwości ogólnej pozwanego.

W dniu 1 marca 2019 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

Pozwany Z. M. zaskarżył ww. nakaz zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości, podnosząc, iż powód nie wykazał istnienia wierzytelności, jej wysokości i wymagalności. Zaprzeczył, jakoby zawarł z powodem umowę z dnia 31 grudnia 2014 roku i aby umowa ta była skuteczna. W ocenie pozwanego powód nie wykazał bowiem, aby pracownik banku podpisujący umowę był uprawniony do jej zawarcia. Dodatkowo pozwany podał, iż nie został przedłożony żaden dowód, który pozwalałby na weryfikację stanowiska powoda, w tym w szczególności dowodu takiego nie może stanowić wyciąg z ksiąg banku czy wydruki komputerowe. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał sposobu wyliczenia kwot dochodzonych pozwem, zaś przedłożone rozliczenie kredytu stanowi wyłącznie harmonogram kredytu, którego pozwany nie akceptował. Dodatkowo pozwany zakwestionował fakt skutecznego doręczenia mu wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 grudnia 2014 roku Z. M. zawarł z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę kredytową nr (...) o kredyt złotowy obrotowy. Umowa została zawarta w siedzibie powoda przy pl. (...) w S., zaś w imieniu powoda umowę podpisali upoważnieni pracownicy banku.

Na podstawie ww. umowy powodowy bank przyznał pozwanemu kredyt w wysokości 110.000 złotych z obowiązkiem spłaty w okresie od dnia 31 grudnia 2014 roku do dnia 23 grudnia 2019 roku. Kredyt był przeznaczony na sfinansowanie bieżącej działalności gospodarczej powoda w postaci kancelarii radcy prawnego.

Zgodnie z § 3 umowy oprocentowanie kredytu było zmienne, ustalone w dniu podpisania umowy w oparciu o stawkę WIBOR 3M, powiększoną o stałą marżę banku w wysokości 7,20 %. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie wynosiło łącznie 9,26 % w stosunku rocznym. Zmiany oprocentowania kredytu następowały w trybie kwartalnym, poprzez zmianę stawki WIBOR 3M, obliczanej jako średnia wysokość stawek WIBOR 3M z ostatnich dziesięciu dniu roboczych ostatniego miesiąca danego kwartału kalendarzowego. Zmienione oprocentowanie obowiązuje od pierwszego dnia miesiąca rozpoczynającego każdy kolejny kwartał kalendarzowy, z tym że miesiąc, w którym postawiono kwotę kredytu do dyspozycji kredytobiorcy liczy się za pełny miesiąc kalendarzowy.

Kwota kredytu została postawiona do dyspozycji kredytobiorcy na jego rachunku bieżącym nr (...), prowadzonym przez powodowy bank.

Pozwany jako kredytobiorca zobowiązał się dokonać w okresie obowiązywania umowy spłaty rat kapitałowych kredytu i odsetek zgodnie z zestawieniem rat i odsetek, stanowiących załącznik do umowy. Spłata następowała poprzez obciążenie przez bank rachunku bieżącego pozwanego w terminach płatności należności banku.

Na podstawie § 7 umowy kredytobiorca zobowiązał się do zapewnienia średniomiesięcznych wpływów na rachunek w wysokości 3-krotności raty kapitałowo-odsetkowej.

Zgodnie z § 10 umowy bank może wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielonego kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej. Termin wypowiedzenia wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy – 7 dni.

W § 12 OWU wskazano, iż bank jest uprawniony do wypowiedzenia w całości albo w części umowy z ważnych powodów, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, w szczególności, m.in. jeśli klient nieterminowo reguluje zobowiązania z tytułu spłaty rat kapitału, oprocentowania lub innych należności umownych. Wypowiedzenia bank dokonuje na piśmie i doręcza klientowi listem, faksem lub do rąk własnych.

W trakcie realizacji umowy kilkakrotnie doszło do zmiany wysokości oprocentowania kredytu, o czym pozwany informowany był na piśmie.

Dowód:

- umowa kredytowa nr (...) z dnia 31 grudnia 2014 roku, k. 25-28, 99-102;

- OWU, k. 29-31, 103-104;

- dyspozycja uruchomienia kredytu, k. 98-98 verte;

- zestawienie rat i odsetek, k. 105-105 verte;

- zawiadomienie o zmianie oprocentowania z dnia 3 listopada 2016 roku wraz z załącznikiem, k. 106-107;

- zawiadomienie o zmianie oprocentowania z dnia 26 stycznia 2016 roku wraz z załącznikiem, k. 108-109;

Pozwany nie spłacał rat zgodnie z harmonogramem.

Pismem z dnia 29 grudnia 2017 roku nadanym na adres kancelarii pozwanego, powód wezwał go do zapłaty zaległości z tytułu ww. umowy, w tym 5.592,30 złotych tytułem należności głównej, 1.102,55 złotych tytułem odsetek umownych, 80,51 złotych tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej oraz 45 złotych + 15 złotych tytułem kosztów i opłat za czynności banku, w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy. Wezwanie do zapłaty zostało podpisane przez upoważnionego pracownika powoda P. W..

Wobec braku spłaty, pismem z dnia 31 stycznia 2018 roku nadanym na adres kancelarii pozwanego, powód wypowiedział pozwanemu umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy zostało podpisane przez upoważnionego pracownika powoda A. B..

Wypowiedzenie umowy odebrał upoważniony do odbioru korespondencji pracownik pozwanego w dniu 8 lutego 2018 roku.

Pismem z dnia 20 marca 2018 roku powód ponowił wezwanie pozwanego do zapłaty.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 29 grudnia 2017 roku wraz z potwierdzeniem nadania, k. 32-34, 112-115;

- wypowiedzenie umowy kredytu z dnia 31 stycznia 2018 roku wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 35-37, k. 110-111verte;

- pełnomocnictwo dla A. B., k. 116;

- wezwanie do zapłaty z dnia 20 marca 2018 roku wraz z potwierdzeniem nadania, k. 38-39;

- pełnomocnictwo dla P. W., k. 117-117 verte;

W dniu 17 maja 2018 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdził, iż zobowiązanie Z. M. z tytułu umowy kredytu nr (...) z dnia 31 grudnia 2014 roku wynosi łącznie na dzień 17 maja 2018 roku kwotę 59.725,69 złotych, w tym należność główna w wysokości 55.677,79 złotych, odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 9,92 % od dnia 31 grudnia 2014 roku do dnia 20 marca 2018 roku w kwocie 2.171,58 złotych, odsetki za opóźnienie naliczane od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 14% od dnia 23 października 2017 roku do dnia 17 maja 2018 roku w kwocie 1.695,32 złotych oraz opłaty i inne prowizje w kwocie 181 złotych.

Wyciąg został podpisany przez upoważnionego pracownika banku (...) i zawiera pieczęć banku.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg banku z dnia 17 maja 2018 roku, k. 16;

- pełnomocnictwo, k. 17-18;

- odpis KRS powoda, k. 20-24;

- rozliczenie kredytu, k. 42-53.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą prawną przedmiotowego powództwa była zawarta w dniu 31 grudnia 2014 roku umowa o kredyt nr (...).

Powód wywodził zatem swoje roszczenie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe.

Zgodnie z ww. przepisem przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zaoferowane przez stronę powodową, co do wiarygodności których Sąd miał zastrzeżeń. Dowody przedłożone przez powoda okazały się wystarczające dla uwzględnienia wniesionego przezeń powództwa w całości. Nieuzasadnione natomiast okazały się podnoszone przez pozwanego zarzuty, zgłoszone w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

W tym zakresie wskazać należy, iż na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie Sąd ustalił, że umowa kredytowa z dnia 31 grudnia 2014 roku została skutecznie zawarta pomiędzy powodem, a pozwanym w oddziale powodowego banku w S.. Przedmiotowa umowa została zawarta przez pracowników powodowego banku umocowanych do składania tego typu oświadczeń w jego imieniu.

Zważyć bowiem należy, iż zgodnie z treścią art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Oznacza to, że każdy, kto z osobą czynną w lokalu przedsiębiorstwa zawrze umowę tego rodzaju, jakie zwykle są zawierane w tym lokalu, może spodziewać się, że jej skutki prawne powstaną bezpośrednio dla przedsiębiorstwa.

Jednocześnie pozwany, wbrew rozkładowi ciężaru dowodu w tym zakresie, nie przedłożył żadnego dowodu dającego podstawę do przyjęcia, że przedmiotowa umowa została podpisana poza lokalem przedsiębiorstwa. Zauważyć przy tym trzeba, iż we wstępnej części umowy wskazano zarówno czas jak i miejsce podpisania umowy, zaś każda ze stron dokumentu została opatrzona podpisem pozwanego i upoważnionego pracownika powoda. Na ostatniej stronie umowy widnieją podpisy pracowników powoda oraz pieczątka oddziału powodowego banku w S., w którym umowa została zawarta, tj. pl. (...), (...)-(...) S..

Wskazać przy tym należy, iż pozwany nie podjął inicjatywy dowodowej zmierzającej w kierunku podważenia autentyczności swojego podpisu na przedmiotowym dokumencie, co również mogłoby skutkować nieważnością umowy. Z tych też względów Sąd uznał, że pozwany zapoznał się z umową i złożył pod nią własnoręczny podpis, dając tym samym wolę zawarcia umowy i wywiązywania się z nałożonych obowiązków. Powód w wystarczający sposób wykazał natomiast istnienie stosunku zobowiązaniowego pomiędzy stronami niniejszego postępowania.

Na podstawie przedmiotowej umowy powodowy bank wypłacił pozwanemu kredyt w kwocie 110.000 złotych, zaś pozwany zobowiązał się do jego spłaty. W przypadku nieterminowej spłaty powodowy bank uprawniony był do wypowiedzenia umowy na warunkach wskazanych w umowie i OWU. Powód wypłacił pozwanemu środki z umowy na jego rachunek bankowy, co wprost wynika z dyspozycji wypłaty, zaś pozwany z nich skorzystał i nie spłacił kredytu na zasadach określonych w umowie, co skutkowało powstaniem zadłużenia i wypowiedzeniem umowy przez bank.

Na podstawie przedłożonych przez powoda dokumentów Sąd uznał, iż powód wykazał fakt udzielenia kredytu pozwanemu, brak spłaty przez pozwanego rat kredytu, powstania zadłużenia, skuteczności wezwania pozwanego do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż rację ma pozwany że wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nie stanowi dokumentu urzędowego, jednakże w dalszym ciągu stanowi on dokument prywatny, a powód wykazał, że osoba, która sporządziła ten wyciąg była należycie umocowana do składania takich oświadczeń w jego imieniu (pełnomocnictwo dla A. B., k. 116). Dokument ten, jak każdy inny dowód, podlega ocenie zgodnie z przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Przedmiotowy wyciąg z ksiąg bankowych w pełni koreluje z twierdzeniami pozwu i postanowieniami umowy, zaś wyliczenia w nim zawarte są logiczne i prawidłowe z punktu widzenia działań matematycznych. Sąd nie znalazł podstaw, aby je kwestionować.

Pozwany chcąc podważyć wartość dowodową tego wyciągu i kwotę w nim wskazaną, powinien był wykazać, iż jego zadłużenie wobec powoda określone jest inną kwotą z uwagi np. na dokonywane wpłaty. Jednakże poza ogólnymi zarzutami i kwestionowaniem pozwu w całości, pozwany nie zaoferował na tę okoliczność żadnego dowodu. Zarzuty pozwanego w tym zakresie były bardzo ogólnikowe, nie sposób z nich wywnioskować, co konkretnie pozwany zarzucał powodowi, jeśli chodzi o wysokość roszczenia.

Z tych samych względów Sąd nie znalazł również podstaw, aby kwestionować przedłożone przez powoda rozliczenie umowy, czy zestawienie rat i odsetek.

Z przedłożonych dokumentów, w tym umowy, wynika nie tylko dochodzona należność główna, ale także należności odsetkowe i dodatkowe koszty, opłaty i prowizje.

Stwierdzenia przy tym wymagało, że wbrew twierdzeniom pozwanego, zarówno wezwanie do zapłaty jak i wypowiedzenie umowy zostały skutecznie doręczone pozwanemu. Zostały one skierowane na wskazany przez pozwanego w umowie adres jego kancelarii prawniczej i odebrane przez pracownika kancelarii. Nie sposób uznać, iż odebrała je osoba nieupoważniona. Pozwany w tym zakresie nie zaoferował żadnego dowodu.

Sąd miał na uwadze, iż w niniejszej sprawie zachodziły również wskazane w umowie podstawy do dokonania wypowiedzenia umowy przez bank. W trakcie trwania umowy pozwany nie dotrzymywał warunków udzielonego kredytu, gdyż nie spłacał terminowo rat kredytu, co wygenerowało zadłużenie. Spotkało się to z wezwaniami ze strony banku, a w konsekwencji również i wypowiedzeniem umowy. W związku z powyższym roszczenie powoda wynikające z umowy stało się wymagalne w całości z upływem 30-dniowego terminu od dnia otrzymania wypowiedzenia przez pozwanego, tj. z dniem 10 marca 2018 roku.

Nawet jednak gdyby uznać twierdzenia pozwanego o nieskuteczności wypowiedzenia umowy za słuszne (czego Sąd nie uznaje), to zważyć należy, iż roszczenie z niej wynikające i tak byłoby już postawione w stan całkowitej wymagalności, albowiem przedmiotowa umowa została zawarta na okres do dnia 23 grudnia 2019 roku, a ten czas już upłynął w toku procesu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu w całości, o czym Sąd orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

O odsetkach od zasądzonej kwoty Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powoda i na podstawie zapisów umowy.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c.

Zgodnie z ww. przepisami strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego.

Powód jest stroną wygrywającą sprawę, któremu pozwany winien zwrócić w świetle powyższej regulacji koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Na zasądzone koszty procesu składa się zatem opłata sądowa od pozwu w kwocie 2.987 złotych, opłata skarbowa – 34 złotych i opłata za odpisy notarialne w kwocie 39,36 złotych.

Mając na uwadze powyższe, pozwany winien zapłacić powodowi kwotę 3.060,36 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 2465/18

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień.

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

3.  Akta przedłożyć z apelacją lub za 21 dni z zpo – celem upr i zwrotu na rzecz powoda zaliczki na biegłego.

S., dnia 8 lipca 2021 r.