Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2021 roku

Sąd Rejonowy w Opocznie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Anna Olejnik

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2021 roku w Opocznie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. B. kwotę 12.000,00 (dwanaście tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

-

od kwoty 3.000,00 (trzy tysiące) złotych od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 1.000,00 (jeden tysiąc) złotych od dnia 4 września 2020 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 8.000,00 (osiem tysięcy) złotych od dnia 25 maja 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. B. kwotę 119,76 (sto dziewiętnaście 76/100) złotych tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 października 2020 roku;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda R. B. kwotę 5.326,65 (pięć tysięcy trzysta dwadzieścia sześć 65/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.Za zgodność z or

ygi Sygn. akt I C 534/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 sierpnia 2020 roku powód R. B., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 4.000 złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.000 złotych od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia zapłaty oraz liczonymi od kwoty 1.000 złotych od dnia następnego po upływie 30 dni od doręczenia pozwu pozwanemu, a także zasądzenia od pozwanego kwoty 692,66 złotych tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 529,18 złotych od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia zapłaty, od kwoty 163,48 złotych od dnia następnego po upływie 30 dni od doręczenia pozwanemu pozwu. Nadto powód wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swojego żądania wskazywał, iż w dniu 23 sierpnia 2017 roku był uczestnikiem zdarzenia drogowego, w wyniku którego doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Sprawca zdarzenia posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeniowym /pozew k. 3-9/.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Pozwana nie uznała roszczenia powoda co do wysokości. Pozwany wskazał, iż przyjął odpowiedzialność za zdarzenie i dokonał na rzecz powoda wypłaty kwot: 500 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 100 złotych tytułem odszkodowania /odpowiedź na pozew k. 20-21/.

Po sporządzeniu opinii przez biegłych lekarzy: ortopedy traumatologa i neurologa, powód rozszerzył powództwo żądając zasądzenia na jego rzecz kwoty 12.000 złotych tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od: kwoty 3.000 złotych od dnia 23 lipca 2018 roku do dnia zapłaty, kwoty 1.000 złotych od dnia 1 września 2020 roku do dnia zapłaty i kwoty 8.000 złotych od dnia 25 maja 2021 roku do dnia zapłaty /pismo k.59/.

Pozwany nie uznawał powództwa, także w rozszerzonym zakresie / pismo k. 74/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 sierpnia 2017r. około godziny 13.00 B. powód poruszał się wraz z żoną samochodem osobowym marki A. o nr rej. (...) jadąc z domu w kierunku O.. W miejscowości B. powód podjął manewr wyprzedzania samochodu ciężarowego – śmieciarki. Kierujący samochodem ciężarowym chcąc wykonać manewr skrętu w lewo, nie zachował należytych środków ostrożności przy zmianie pasa ruchu i uderzył w wyprzedający go samochód osobowy, którym kierował powód.

Na miejsce zdarzenia została wezwana policja. Kierujący pojazdem ciężarowym marki (...) o nr rej. (...) K. G. został ukarany mandatem karnym, który przyjął.

/okoliczności bezsporne, a nadto notatka policyjna w aktach szkody płyta CD k. 26, zeznania świadka B. B. k. 33v, częściowo zeznania świadka K. G..33v-34/

W dniu zdarzenia powód jechał na dworzec PKP w O., skąd miał jechać pociągiem do W. do pracy. Posiadał już wcześniej zakupiony bilet na ten pociąg, jednak na dworzec już nie dotarł i w tym dniu nie pojechał do pracy.

/dowód: zeznania świadka B. B. k. 33v, bilet (...) k. 13/

Bezpośrednio po zdarzeniu ani powód ani jego pasażerka – żona B. B. nie odczuwali żadnych dolegliwości. Dopiero po kilku godzinach powód zaczął odczuwać ból karku i barku. Wobec powyższego udał się na Oddział ratunkowy Szpitala w K.. Tam wykonano powodowi RTG i stwierdzono skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa, skręcenie kręgosłupa szyjnego, stłuczenie kręgosłupa. Zalecono noszenie miękkiego kołnierza S., przepisano leki przeciwbólowe i przeciwzapalne oraz skierowano do dalszego leczenia w poradni ortopedycznej.

Powód leczył się w poradni ortopedycznej, neurologicznej i u lekarza pierwszego kontaktu, przeszedł rehabilitację w ramach NFZ. Do dnia dzisiejszego odczuwa ból kręgosłupa, drętwienie rąk. Dolegliwości tych nie odczuwał przed kolizją.

Po zdarzeniu powód nie korzystał ze zwolnienia lekarskiego, gdyż prowadzi własną działalność gospodarczą. Po około dwóch tygodniach wrócił do pracy.

/dowód: karta pobytu w (...) k. 11, historia wizyt k. 12, zeznania świadka B. B. k. 33v/

Opiniujący w sprawie biegli sądowi: z zakresu ortopedii-traumatologii, rehabilitacji medycznej Z. K. i z zakresu neurologii K. L. stwierdzili, że w następstwie wypadku z dnia 23 sierpnia 2017 roku powód doznał urazu skrętnego odcinka szyjnego z przewlekłym zespołem bólowym oraz urazu lewego stawu barkowego. Uznali, iż powód w wyniku zdarzenia doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5% (poz. 94a tabeli stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r.). Wskazali, iż dolegliwości bólowe utrzymują się u powoda powyżej 6 miesięcy od zdarzenia, do dnia dzisiejszego, wymagał leczenia specjalistycznego, leczenia rehabilitacyjnego oraz rozszerzonej diagnostyki o badanie MR. Biegli stwierdzili u powoda niesymetryczne ruchy rotacyjne i ograniczenie zgięcia do lewego boku, a także wzmożone napięcie mięśni karku oraz bolesność palpacyjną kresy potylicznej i wyrostków kolczystych dolnego odcinka kręgosłupa szyjnego. Dodatkowo biegły neurolog stwierdził obecność objawów korzeniowych bez objawów ubytkowych. W oparciu o badanie MR z dnia 21 lutego 2020 roku biegli stwierdzili zmiany w krążkach międzykręgowych w postaci dehydracji na poziomie C2-C7, centralną wypuklinę krążka międzykręgowego C4-C5, C5-C6, zmiany przeciążeniowe w stawach międzykręgowych. Biegli wskazali, iż badanie MR z 2020 roku nie wykazało zmian zwyrodnieniowych oraz chorób samoistnych w zakresie kręgosłupa szyjnego. Uraz przeciążeniowo-skrętny kręgosłupa w dniu23 sierpnia 2017 roku mógł mieć wpływ na powstanie zmian, o których mowa wyżej. Biegli podali, iż przed zdarzeniem powód nie cierpiał na dolegliwości kręgosłupa, od zdarzenia dolegliwości bólowe utrzymują się u powoda do dnia dzisiejszego, okresowo nawet się nasilają. W przypadku przeciążenia odcinak szyjnego powód może wymagać leczenia rehabilitacyjnego lub farmakologicznego.

/dowód: opinia Instytutu (...) Sp. z o.o. wraz z opinią uzupełniającą k. 45-55, 76-77/

Powód zgłosił swoje roszczenie o zapłatę odszkodowania (629,18 złotych) oraz zadośćuczynienia (3.500 złotych) u pozwanego, u którego polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych posiadał właściciel pojazdu ciężarowego.

Pozwany przyjął odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie z dnia 23 sierpnia 2017 roku i decyzją z dnia 5 lipca 2018 roku przyznał powodowi zadośćuczynienie w wysokości 500 złotych oraz kwotę 100 złotych tytułem odszkodowania (50 złotych tytułem kosztów leczenia oraz 50 złotych tytułem kosztów przejazdów do lekarza).

/dowód: zgłoszenie szkody, decyzja – akta szkody płyta CD k. 26/

Sąd zważył, co następuje:

Tytułem wstępu należy wskazać, iż okoliczności zdarzenia oraz odpowiedzialność pozwanego za jego skutki nie były sporne między stronami. Głównie badanie Sądu skupiło się na badaniu wysokości żądania powoda.

Powództwo zasługuje na uwzględnienie co do zasady i w większości co do wysokości.

Zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. pełni funkcję kompensacyjną, przyznana suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Podstawowym kryterium określającym rozmiar należytego zadośćuczynienia jest rozmiar doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych, ich intensywność i nieodwracalność skutków. Ocenie podlegają również cierpienia psychiczne związane zarówno z ich przebiegiem, jak i w razie ich nieodwracalności ze skutkami, jakie wywołują w sferze życia prywatnego i zawodowego. Rozgraniczać należy te sytuacje, w których doznane urazy zostały wyleczone i nie będą miały dalszych skutków i wpływu na życie poszkodowanego w przyszłości od tych, w których urazy będą powodowały dalsze cierpienia i krzywdę oraz będą rzutowały na poziom życia i jego jakość. Zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzoną czynem niedozwolonym jest świadczeniem przyznawanym jednorazowo, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę za wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno te, których poszkodowany już doznał, jak i te które zapewne w związku z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, wystąpią u osoby poszkodowanego w przyszłości, jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego. Poza wymienionymi okolicznościami na rozmiar zadośćuczynienia może mieć wpływ także wiek osoby poszkodowanej, utrata szans na normalne życie, rozwój zainteresowań czy osiągnięcie zamierzonych celów, poczucie bezradności, utrata zdolności do pracy. Biorąc pod uwagę powyższe kryteria Sąd uznał, że żądanie w zakresie zadośćuczynienia należało uwzględnić w dochodzonej wysokości. Sąd uznał, że zadośćuczynienie pieniężne w kwocie 12.500 zł jest adekwatne w rozumieniu przepisu art. 445 §1 k.c. Strona pozwana wypłaciła dotychczas powodowi 500 zł, dlatego Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda z tytułu zadośćuczynienia 12.000 zł.

Celem zadośćuczynienia z art. 445 §1 k.c. jest kompensacja doznanej krzywdy, a więc złagodzenie cierpienia psychicznego i fizycznego będącego skutkiem uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia czynem niedozwolonym. Z uwagi na swój kompensacyjny charakter zadośćuczynienie nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi przedstawiać dla poszkodowanego ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną naruszoną przez doznane cierpienia. Sąd miał na uwadze kompensacyjny, indywidualny i całościowy charakter zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, a w konsekwencji wymóg, by przyznana z tego tytułu kwota miała ekonomicznie odczuwalną dla powoda wartość.

Biegli sądowi z zakresu ortopedii i traumatologii oraz z zakresu neurologii stwierdzili, że doznane obrażenia wskutek wypadku wywołały u powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu wynoszący 5%. Podkreślić jednak należy, że trwały czy długotrwały uszczerbek na zdrowiu jako podstawa ustalenia wysokości zadośćuczynienia jest tylko jednym z wyznaczników wysokości zadośćuczynienia, określając w sposób procentowy jaka jest skala trwałych, negatywnych skutków wypadku u pokrzywdzonego. Określenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia uzależnione jest od wielu okoliczności, wśród których wskazywany jest w szczególności rozmiar uszkodzenia ciała, związane z nim oraz jego leczeniem dolegliwości fizyczne i cierpienia psychiczne, czas ich trwania i stopień intensywności, trwałość skutków urazu (kalectwo, oszpecenie), prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, możliwości wykonywania zawodu, zaspokajania potrzeb kulturalnych itp., a nadto poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa, pozbawienie możliwości osobistego wychowywania dzieci i zajmowania się gospodarstwem domowym, konieczność korzystania z pomocy innych osób przy prostych czynnościach życia codziennego.

Podkreślić należy, że powód przed wypadkiem był osobą zdrową, aktywną i sprawną fizycznie. To, że powód nie korzystał ze zwolnień lekarskich, nie oznacza, że nie odczuwał dolegliwości związanych ze zdarzeniem. Krótki pobyt w domu, odpoczynek i odciążenie kręgosłupa pozwoliły mu na powrót do pracy. Powód prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług budowlano-remontowych. Praca ta wymaga od niego dużej sprawności fizycznej. A jak wskazali biegli przy okresowych przeciążeniach kręgosłupa, a z pewnością w swojej pracy powód ich nie uniknie, dolegliwości mogą się nasilać i wymagać leczenia zarówno farmakologicznego jak i rehabilitacyjnego. Świadczy o tum choćby fakt, iż dolegliwości nasiliły się u powoda po roku od zdarzenia, co skutkowało podjęciem leczenia neurologicznego. Takie sytuacje mogą się zdarzać w przyszłości, w przypadku przeciążeń kręgosłupa w odcinku szyjnym. Uraz, jakiego doznał powód, wymaga od niego jednak mniejszej aktywności fizycznej niż przed wypadkiem (będzie musiał uważać w pracy, może mniej pracować, by nie przeciążąć kręgosłupa).

Sąd uznał, że opinie biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii oraz neurologii są wiarygodne, zostały wydane na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie, badanie powoda, a także w oparciu o fachową wiedzę i doświadczenie biegłych. Żadna ze stron nie przedstawiła materiału dowodowego, który pozwoliłby na zakwestionowanie prawdziwości twierdzeń biegłych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że kwota 12.500 zł będzie odpowiednią rekompensatą dla powoda za doznaną krzywdę, uwzględniającą rozmiar odczuwanych cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania leczenia i rehabilitacji oraz skutki zaistniałego zdarzenia w codziennym życiu powoda, uwzględniając więc wypłaconą przez ubezpieczyciela kwotę 500 zł, zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda tytułem dopłaty kwotę 12.000 zł.

Jeżeli chodzi o odsetki, to zasadą jest, że zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez pokrzywdzonego do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 §1 k.c.). Od tej chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 §1 k.c.). Zobowiązany do zapłaty zadośćuczynienia powinien zatem spełnić swoje świadczenie na rzecz poszkodowanego niezwłocznie po otrzymaniu od niego stosownego wezwania, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek od należnej wierzycielowi sumy. Dodać należy, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity – Dz. U. z 2018 r. poz. 473 z późn. zm.), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Odsetki zostały zasądzone od kwoty 3.000 złotych dnia 23 lipca 2018r., gdyż powód pismem z dnia 6 czerwca 2018r. wezwał stronę pozwaną do zapłaty 3.500 zł tytułem zadośćuczynienia (zatem do 6 lipca pozwany winien spełnić świadczenie, powód żądał odsetek od 23 lipca, zatem Sąd zasądził zgodnie z żądaniem. Żądanie wyższej sumy zadośćuczynienia , tj. 4.000 złotych powód zgłosił w pozwie, o czym pozwany dowiedział się w dniu 3 września 2020r. (k. 20) i od tego czasu pozostaje w opóźnieniu, o pozostałej wysokości żądania dowiedział się zaś w dniu 7 maja 2021 roku.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W myśl art. 444 §1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Obowiązek kompensaty kosztów, zgodnie z art. 444 §1 k.c. obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia. W szczególności będą to koszty leczenia, a więc wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią, rehabilitacją poszkodowanego. Poszkodowany może domagać się także zwrotu kosztów opieki nad nim i kosztów rehabilitacji poniesionych przez członków jego najbliższej rodziny.

Powód domagał się odszkodowania w kwocie 692,66 zł. Na koszty te złożyły się: 400,00 złotych utraconego zarobku w dniu zdarzenia, gdyż powód nie dotarł do pracy, 22,90 złotych tytułem kosztów biletu na pociąg, którego powód w dniu zdarzenia nie wykorzystał, 160 złotych tytułem kosztu dwóch wizyt lekarskich u lekarza neurologa oraz 59,76 złotych tytułem kosztów dojazdu do lekarza neurologa. Sąd uznał, iż powód wykazał, iż w związku z wypadkiem poniósł szkodę w wysokości 219,76 złotych, na którą złożyły się koszty dwóch wizyt u lekarza neurologa (załączone faktury k. 14-15) oraz koszt dojazdu do lekarza w wysokości 59,76 złotych (przychodnia położona była w odległości 18 km od miejsca zamieszkania powoda). Co prawda powodowi, jako osobie ubezpieczonej, przysługują świadczenia w ramach NFZ, jednak okolicznością powszechnie znaną jest, iż oczekiwanie na wizytę u lekarza specjalisty trwa często ponad rok. Zatem w przypadku nasilenia się objawów bólowych u powoda uzasadnione było skorzystanie z leczenia neurologicznego prywatnie. Jest to uzasadniony koszt, który powód musiał ponieść w związku z wypadkiem. Również dojazdy do lekarza były uzasadnione, gdyż powód mieszka w niewielkiej miejscowości, gdzie nie ma opieki medycznej, zwłaszcza specjalistycznej na miejscu. Wybrał przychodnię położoną najbliżej swojego miejsca zamieszkania. Za nieuzasadnione Sąd uznał żądanie zwrotu kosztów utraconego zarobku w wysokości 400 złotych. Powód nie wykazał, by rzeczywiście utracił zarobek. Co prawda nie stawił się w dniu zdarzenia do pracy. Jednak należy pamiętać, że powód prowadzi własną działalność gospodarczą, a jak wskazała świadek B. B., powód dokończył pracę, do której jechał w dniu wypadku w terminie późniejszym i otrzymał za nią wynagrodzenie. Powód nie wykazał, by wynagrodzenie jego było mniejsze niż umówione. Również koszt zakupu biletu nie mieści się zdaniem Sądu w kategorii następstw wypadku. Powód dokonał zakupu wcześniej, a nie w związku z wypadkiem. Nie wykazał, by poniósł koszty biletu później. Odsetki od kwoty 119,79 zł zostały zasądzone od dnia 4 października 2020r., gdyż pozwany o powyższym żądaniu dowiedział się z chwilą doręczenia pozwu, tj. 3 września 2020 roku. Początkowy termin naliczania odsetek za opóźnienie od zasądzonej kwoty znajduje identyczne uzasadnienie jak w przypadku odsetek od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia. A więc z upływem 30 dni od zgłoszenia żądania przez powoda pozwany pozostaje w opóźnieniu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

W punkcie trzecim sentencji wyroku, Sąd orzekł o kosztach postepowania w oparciu o treść art.100 k.p.c., w myśl którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeśli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania lub gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W niniejszej sprawie powód wygrał proces w ponad 95%, zatem sąd uznał, iż uległ tylko w nieznacznej części swego żądania. Wobec powyższego Sąd obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu wszystkich kosztów na rzecz powoda. Na koszty te złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 400 złotych oraz opłata od rozszerzonego powództwa w kwocie 350 złotych, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł ustalone w oparciu o §2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz koszty wynagrodzenia biegłych 959, łącznie 5.326,65 złotych

nałem świadczy