Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 07 maja 2020 roku D. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w C. wniósł o zasądzenie od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwoty 3.360 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu wskazano, że w dniu 20 listopada 2019 roku doszło do wypadku samochodowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd należący do B. R.. Właścicielka pojazdu wraz ze swoim partnerem W. K., któremu udzieliła stosownych upoważnień, skorzystała z oferty powoda dotyczącej najmu pojazdu zastępczego na czas likwidacji szkody. Następnie poszkodowana przelała na powoda przysługującą jej wierzytelność z tytułu odszkodowania za przedmiotowe zdarzenie, jako formę zapłaty za korzystanie z pojazdu zastępczego. Sprawca wypadku nie posiadał w chwili zdarzenia wykupionej polisy OC, wobec czego za szkodę odpowiada pozwany, którego w trakcie likwidacji szkody reprezentowało Towarzystwo (...). Poszkodowani korzystali z pojazdu zastępczego przez okres 42 dni. Z tego tytułu powód wystawił fakturę VAT na kwotę 6.720 zł. W ramach postępowania likwidacyjnego pozwany co do zasady uznał swoją odpowiedzialność i dwiema odrębnymi decyzjami przyznał powodowi odszkodowanie w łącznej wysokości 3.360 zł brutto. Roszczenie objęte pozwem w niniejszej sprawie dotyczy pozostałej do zapłaty kwoty 3.360 zł wynikającej z w/w faktury VAT.

W dniu 18 maja 2020 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Częstochowie wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym, od którego pozwany skutecznie wniósł sprzeciw. Domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany nie przeczył, że spoczywa na nim odpowiedzialność odszkodowawcza za skutki zdarzenia z dnia 20 listopada 2019 roku. Nie kwestionował także okoliczności wypadku, oraz przebiegu postępowania likwidacyjnego. Zarzucił natomiast, że powód zastosował znacząco zawyżoną stawkę dobową czynszu najmu pojazdu zastępczego. Podkreślił też, że poszkodowani zostali poinformowani o możliwości skorzystania z najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanego, lub górnemu limitowi kosztów najmu do jakiego pozwany zrekompensuje wydatki w przypadku zdecydowania się na samodzielne wynajęcie samochodu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 listopada 2019 roku w C. doszło do wypadku samochodowego, w wyniku którego został uszkodzony należący do B. R. pojazd marki O. (...) o nr rej. (...). Na miejsce zdarzenia wezwana została pomoc drogowa. Samochód poszkodowanej został odholowany na parking. Bezpośrednio po jego odholowaniu wieloletni partner życiowy poszkodowanej – W. K., działając z jej upoważnienia zawarł z powodem D. K. umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) o nr rej (...). Dobowa stawka czynszu najmu wynosiła 160 zł brutto, a umowa obowiązywała przez okres 42 dni. Po zwróceniu samochodu powód w dniu 07 stycznia 2020 roku wystawił z tytułu najmu pojazdu fakturę VAT na kwotę 6.720 zł brutto.

W dniu zdarzenia sprawca wypadku nie posiadał ważnego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, wobec czego szkoda została zgłoszona do pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W., w imieniu którego postępowanie likwidacyjne przeprowadziło Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.. W dniu 08 stycznia 2020 roku pozwany wydał decyzję, w której uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przyznał na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 1.840 zł. W dniu 06 kwietnia 2020 roku powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty pozostałej kwoty objętej fakturą tj. 4.880 zł. W dniu 20 kwietnia 2020 roku pozwany wydał kolejną decyzję, którą przyznał na rzecz powoda dodatkowe 1.520 zł, tj. uznał roszczenie w łącznej wysokości 3.360 zł. W pozostałym zakresie pozwany odmówił uwzględnienia roszczeń powoda.

W dniu 22 listopada 2019 roku pozwany skierował do poszkodowanych ofertę najmu pojazdu zastępczego, w której wskazał, że maksymalna dobowa stawka czynszu najmu, jaka podlega rekompensacie przez (...) wynosi 80 zł brutto. W. K. otrzymał przedmiotową ofertę, jednakże nie był zainteresowany zawieraniem umowy najmu pojazdu zastępczego z korespondentem pozwanego, albowiem w chwili otrzymania oferty otrzymał już samochód zastępczy od powoda.

(dowód: okoliczności częściowo bezsporne, a także: umowa najmu z 22.11.2019r. k.15-15 verte, wyciąg z akt postępowania likwidacyjnego k.40-43, akta postępowania likwidacyjnego na płycie CD k.58, faktura VAT z 07.01.2020r. k.16, decyzja z 08.01.2020r. k.36-37, wezwanie do zapłaty z 06.04.2020r. k.27-28, decyzja z 20.04.2020r. k.38-39, oferta najmu pojazdu zastępczego (...) z 22.11.2019r. k.54-54 verte, zeznania świadków: W. K. k.60-61, B. R. k.61-62)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny pozostawał pomiędzy stronami bezsporny. Pozwany nie kwestionował tego, że spoczywa na nim odpowiedzialność odszkodowawcza za skutki wypadku z dnia 08 maja 2019 roku, którą przyjął na siebie dobrowolnie poprzez wydanie dwóch decyzji przyznających powodowi częściowe odszkodowanie. Obie strony postępowania pozostawały zgodne co do uzasadnionego czasokresu najmu pojazdu zastępczego, jak również segmentu w jakim pojazd ten powinien się znaleźć. Spór dotyczył wyłącznie wysokości dobowej stawki czynszu najmu pojazdu.

Po przeanalizowaniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, że roszczenie powoda jest uzasadnione. Stawka dobowa kosztów najmu na poziomie 160 zł brutto była w ocenie Sądu prawidłowa – pozwany nie wykazał, aby przedmiotowa stawka wykraczała poza zakres cen rynkowych analogicznych usług. Strona pozwana podnosiła wprawdzie, że przedmiotowa kwota była zawyżona, albowiem pozwany był gotów wynająć poszkodowanemu podobny pojazd w kwocie niższej. Sąd wziął jednak pod uwagę, że w dacie skierowania do poszkodowanych oferty najmu samochodu zastępczego przez korespondenta (...), posiadali oni już pojazd wypożyczony im przez powoda i to z tej przyczyny nie nawiązali kontaktu z pozwanym w celu uzyskania pojazdu zastępczego. W ocenie Sądu działalność z zakresu udostępniania ofiarom wypadków komunikacyjnych pojazdów zastępczych rządzi się prawami rynku i kluczowy jest czas reakcji w dotarciu do klienta. Pozwany spóźnił się ze swoją ofertą. Poszkodowani w chwili jej otrzymania posiadali już pojazd zastępczy przekazany im na wygodnych warunkach (brak obciążenia ich jakimikolwiek kosztami) wobec czego zrozumiałym jest, że nie byli zainteresowani ofertą pozwanego. Opierając się o załączone do akt sprawy cenniki, jak również wiedzę posiadaną przez Sąd z urzędu z uwagi na rozpatrywanie wielu analogicznych spraw można też stwierdzić, że przyjęta przez powoda dobowa stawka czynszu najmu na poziomie 160 zł brutto nie wykraczała ponad średnie stawki stosowane na wolnym rynku dla najmu pojazdów z segmentu C. Sąd nie przeczy, że Fundusz miał możliwość zorganizowania pojazdu w przystępniejszej cenie, tym niemniej stawki przyjęte przez powoda nie mogą zostać uznane za zawyżone, gdyż mieszczą się w ramach przeciętnego wynagrodzenia za wynajem podobnych pojazdów.

W tak ustalonym stanie faktycznym i prawnym Sąd stwierdził, że roszczenie powoda jest w pełni uzasadnione, a powództwo należało uwzględnić w całości – zgodnie z wyliczeniem zawartym w pozwie, do całkowitej kwoty objętej fakturą VAT z dnia 07 stycznia 2020 roku. Odsetki od należności głównej zasądzono na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c.

Rozstrzygając w przedmiocie kosztów procesu Sąd zastosował ogólną zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania wynikającą z art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem strona przegrywająca proces zobowiązana jest do zwrotu jego kosztów przeciwnikowi. Powód poniósł koszty procesu w postaci: opłaty od pozwu (200 zł), wynagrodzenia pełnomocnika (900 zł) oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł), które dały sumę 1.117 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda wynika z § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości treści z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Pozwany przegrał proces w całości, a zatem zobowiązany jest do zwrotu jego kosztów na rzecz powoda. Odsetki od kosztów procesu zasądzono w oparciu o przepis art. 98 § 1 ¹ k.p.c.