Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 sierpnia 2020 roku wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. B. kwoty 12.394,29 zł, w tym kwoty 11.546,45 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 12 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty. Domagał się również zasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów sądowych. Postanowieniem z dnia 13 listopada 2020 roku sprawa została umorzona, po czym w dniu 11 lutego 2021 roku powód wniósł tożsame powództwo przed Sąd Rejonowy w Częstochowie.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki gotówkowej z dnia 14 listopada 2018 roku, jaką zawarł z pozwanym P. B.. Na podstawie przedmiotowej umowy pożyczkodawca udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 13.499 zł, natomiast pozwany zobowiązał się do zwrotu pożyczonej sumy wraz z odsetkami umownymi, zgodnie z harmonogramem spłaty. Pomimo kierowanych do niego wezwań i monitów pozwany nie wywiązywał się z obowiązku spłaty kolejnych rat pożyczki. W związku z powyższym powód wypowiedział mu umowę pożyczki ze skutkiem na dzień 09 lipca 2020 roku. Przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego powód wystosował do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty. Pozwany do chwili obecnej nie uregulował spornej należności na rzecz powoda. Na kwotę roszczenia składają się: niespłacony kapitał pożyczki w kwocie 11.546,45 zł oraz zaległe odsetki w kwocie 847,84 zł.

Pozwany nie uznał roszczenia powoda i wniósł o jego oddalenie w całości, jak również zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że powód nie wykazał zasadności swojego roszczenia tak co do zasady, jak i co do wysokości. W szczególności nie wykazał istnienia spornego zobowiązania. Zaprzeczył też, aby przedmiotowa pożyczka została mu wypłacona, jak również podniósł zarzut przedwczesności powództwa.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 listopada 2018 roku pozwany P. B. zawarł z powodem (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z treścią umowy pożyczkodawca udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 13.499 zł, z czego kwota 4.000 zł została przeznaczona na spłatę istniejących zobowiązań finansowych pozwanego wobec banku (...) w W., a pozostałą kwotę w wysokości 9.499 zł przelano na rachunek bankowy pozwanego prowadzony dla niego w powodowym Banku. Pożyczkodawca naliczał od pożyczonego kapitału odsetki umowne w wysokości 9,99% w stosunku rocznym. W sytuacji wystąpienia opóźnień w spłacie rat pożyczki, pożyczkodawca był uprawniony do naliczania od kapitału przeterminowanego odsetek umownych za opóźnienie w wysokości dwukrotności stopy odsetek ustawowych za opóźnienie. Spłata zaciągniętego zobowiązania miała nastąpić w 60 miesięcznych ratach o wysokości 288,01 zł (ostatnia rata 288,02 zł) płatnych do 31-go dnia każdego miesiąca, począwszy od miesiąca grudnia 2018 roku. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wyniosła 17.280,61 zł.

( dowód: umowa pożyczki nr (...) z 14.11.2018r. z załącznikami k.7-8, harmonogram spłaty k.9-9 verte, potwierdzenie wypłaty pożyczki k.61-62)

Pozwany podjął się spłaty zobowiązania, jednakże po pewnym okresie czasu zaprzestał terminowego regulowania wymagalnych rat pożyczki. Wobec powstałych zaległości w spłacie pożyczki powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty z dnia 15 marca 2020 roku. Z uwagi na brak reakcji ze strony pożyczkobiorcy, w dniu 15 maja 2020 roku powód wypowiedział mu przedmiotową umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, który upływał w dniu 08 lipca 2020 roku. W dniu 11 sierpnia 2020 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych Banku, z którego wynika, iż zadłużenie pozwanego P. B. z tytułu spornej umowy pożyczki wynosi na dzień sporządzenia wyciągu 12.394,29 zł.

( dowód: historia spłaty pożyczki k. 8 verte, wezwanie do zapłaty z 15.03.2020r. z potwierdzeniem doręczenia k.10-11, wypowiedzenie umowy z wezwaniem do zapłaty z 15.05.2020r. z potwierdzeniem doręczenia k.11-12, wyciąg z ksiąg rachunkowych Banku z 11.08.2020r. k.13-13 verte)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na załączonych do akt sprawy dokumentach, które nie budziły wątpliwości czy zostały sporządzone przez osoby, których podpisy znajdują się pod ich treścią lub też, czy pochodzą one od organów w ich treści wskazanych. Forma i treść tych pism były właściwe dla dokonania czynności w nich opisanych, a ich wiarygodność i rzetelność nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą prawną roszczenia powoda był przepis art. 720 i nast. k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki jest umową dwustronnie zobowiązującą. Obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był sporny. Pozwany kwestionował wszelkie podniesione przez bank okoliczności. W szczególności poddawał w wątpliwość istnienie spornego stosunku zobowiązaniowego, jego wysokość i wymagalność.

Po przeanalizowaniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż roszczenie powoda jest w pełni uzasadnione tak co do zasady, jak i co do wysokości. Stanowisko powoda poza ogólnym zaprzeczeniem roszczeniu powoda nie zostało poparte żadnymi środkami dowodowymi. Tymczasem powód przedstawił obszerny i rzeczowy materiał dowodowy, z którego wynika tak zasada, jak i wysokość jego roszczenia. Istnienie spornej należności zostało potwierdzone poświadczoną za zgodność z oryginałem kopią umowy pożyczki z dnia 14 listopada 2018 roku, na której pozwany złożył swój własnoręczny podpis. Wbrew twierdzeniom pozwanego powód przedstawił także potwierdzenia wykonania dwóch przelewów bankowych, za sprawą których dokonano wypłaty całkowitej kwoty pożyczki (częściowo na spłatę konsolidowanego zadłużenia, a częściowo w formie środków pieniężnych przelanych na rachunek bankowy pozwanego). Pozwany pomimo zaprzeczania istnieniu spornego zobowiązania nie przedstawił w tym kierunku żadnych dowodów, jak również nie był w stanie skutecznie podważyć mocy dowodowej dokumentów przedstawionych przez powoda.

Powód przedstawił także szczegółowe wyliczenie dłużnej kwoty odpowiadające zarówno zapisom samej umowy, jak i przepisom traktującym o wysokości zobowiązań odsetkowych opartych o stopy referencyjne ogłaszane przez Narodowy Bank Polski, a które ulegały kilkukrotnym zmianom w pierwszej połowie 2020 roku. Sposób wyliczenia odsetek został w sposób klarowny przedstawiony w wyciągu z ksiąg banku datowanym na dzień 11 sierpnia 2020 roku. Zarówno należność główna, jak i skapitalizowane odsetki w swojej wysokości uwzględniały wszelkie dokonane przez pożyczkobiorcę wpłaty wynikające z przedłożonego przez powodowy Bank zestawienia operacji. Pozwany nie przedłożył tymczasem żadnych dokumentów świadczących o tym, aby dokonał na rzecz powoda jakichkolwiek wpłat ponad te, wynikające z przytoczonego zestawienia. Z uwagi na powyższe w ocenie Sądu wysokość objętego pozwem roszczenia została dowiedziona w sposób nie budzący wątpliwości.

Jednocześnie nie można przyznać racji stronie pozwanej, jakoby objęta pozwem wierzytelność nie była wymagalna, a powództwo przedwczesne. Powód przedstawił Sądowi dokumenty z których wynika wprost, że Bank wystosował do niego pisemne wezwanie do zapłaty wymagalnego zadłużenia, które zostało skierowany pod adres wskazany przez niego przy zawieraniu umowy. Po bezskutecznym upływie zakreślonego pozwanemu terminu powód wysłał na ten sam adres pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zawierające kolejne wezwanie do zapłaty. W rezultacie należało uznać, że powód poczynił wszelkie dostępne dla niego starania, aby wyegzekwować od pozwanego należne środki, a wobec ich bezskuteczności w sposób prawidłowy i zgodny z umową wypowiedział mu stosunek pożyczki stawiając całą pozostałą do spłaty kwotę w stan wymagalności począwszy od dnia 08 lipca 2020 roku.

W tak ustalonym stanie faktycznym i prawnym Sąd stwierdził, iż roszczenie powoda należało uwzględnić w całości. Odsetki od należności głównej zasądzono na podstawie przepisów art. 481 § 1 i § 2 ¹ k.c. od dnia następnego po wystawieniu wyciągu z ksiąg rachunkowych banku.

Rozstrzygając w zakresie kosztów postępowania Sąd zastosował ogólną zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania wynikającą z art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem strona przegrywająca proces zobowiązana jest do zwrotu jego kosztów przeciwnikowi. Powód poniósł koszty procesu w postaci opłaty od pozwu (750 zł) oraz notarialnego uwierzytelnienia pełnomocnictwa procesowego (3,69 zł), które dały sumę 753,69 zł. Pełnomocnik powoda – pracownik banku – nie mieści się w gronie podmiotów wymienionych w art. 99 k.p.c., w związku z czym powodowi nie przysługuje zwrot kosztów jego wynagrodzenia. Pozwany przegrał proces w całości, a zatem zobowiązany jest do zwrotu jego kosztów na rzecz powoda. Odsetki od kwoty zasądzonej tytułem kosztów procesu przyznano w oparciu o art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Z/: Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego bez pouczenia.