Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

19 października 2021 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie 19 października 2021 r. w W.

odwołania D. R. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z 18 maja 2021 r., znak (...)

o rekompensatę

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje D. R. (1) prawo do rekompensaty;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz D. R. (1) 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sygn. akt VII U 985/21

UZASADNIENIE

D. R. (1) złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 18 maja 2021 r., nr: (...), odmawiającej przyznania prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że legitymuje się wymaganym 15 - letnim okresem zatrudnienia w warunkach szczególnych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił jako wykonywanej w warunkach szczególnych pracy od 1 października 1986 r. do 30 września 2003 r. w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku montera konstrukcji metalowych na wysokości. Organ rentowy wydając skarżoną decyzję powołał się na to, że w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych z 5 marca 2004 r. występuje rozbieżność z pracą wskazaną w świadectwie pracy z 31 października 2003 r., jednak to świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych powinno stanowić podstawę ustaleń Zakładu. Ubezpieczony wskazał także, że okoliczności, od których uzależnione jest prawo do emerytury mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym także zeznaniami świadków. Z kolei wykonywanie przez niego pracy w warunkach szczególnych w ww. okresie czasu zostało przez niego wykazane za pomocą dokumentacji osobowej, w tym zaświadczenia lekarskiego z 26 października 1998 r., z którego wynika, że stosowne badanie lekarskie zostało przeprowadzone w celu stwierdzenia zdolności do podejmowania pracy jako monter konstrukcji aluminiowych na wysokości. Ubezpieczony podkreślił, że nie wykonywał innych prac poza pracami monterskimi. Wskazał, że zajmował się montażem elewacji na wysokości, takich budynków w W. jak m.in. hotel (...), czy budynek (...) w W. przy ul. (...) oraz Centrum (...). Nadto przez cały okres zatrudnienia otrzymywał dodatek z tytułu pracy na wysokości, co znajduje potwierdzenie w dokumentacji osobowej oraz informacjach przekazywanych do ZUS. Posiadał również uprawnienia do pracy na wysokości, tj. uprawnienia, których nie posiadali wszyscy montażyści, a wyłącznie ci, którzy pracowali na wysokości. Zdaniem ubezpieczonego, zaskarżoną decyzją organ rentowy niezasadnie odmówił mu prawa do rekompensaty, albowiem wykonywany przez niego zawód jest ujęty w Wykazie A, Dziale V, pod poz. 5 pkt 1, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zaakcentował także, że o szczególnych warunkach pracy nie decyduje nazwa zajmowanego stanowiska, a rodzaj pracy rzeczywiście wykonywanej przez pracownika. W jego przypadku, nazwa stanowiska w świadectwie pracy została wpisana w sposób dowolny, pomimo zakresu wykonywanych zadań w charakterze montera konstrukcji stalowych na wysokości. Ubezpieczony dodał, że organ rentowy, wydając zaskarżoną decyzję, nie uwzględnił części przedłożonych przez niego dokumentów, dotyczących pracy w ww. zakładzie pracy wobec, czego zawnioskował o przeprowadzenie dowodu z całej załączonej do akt organu rentowego dokumentacji, w tym z list płac i akt osobowych z lat 1986-2003. D. R. (1) wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie na jego rzecz prawa do dochodzonego świadczenia oraz o zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (odwołanie z 23 czerwca 2021 r. k. 3-6 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że ubezpieczony na 1 stycznia 1999 r. nie spełnił przesłanki, co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Zaznaczył, że zgodnie z § 1 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.), właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w warunkach szczególnych, wymienione w wykazach A i B. Wykazy te muszą być zgodne z wykazami, stanowiącymi załącznik do ww. Rozporządzenia. Organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach na potrzeby ustalenia prawa do rekompensaty okresu zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w W. od 1 października 1986 r. do 30 września 2003 r. Pracodawca, syndyk masy upadłości na świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 5 marca 2004 r. wskazał, że ubezpieczony wykonywał prace montera konstrukcji na wysokości na stanowisku montera konstrukcji, powołując się na załącznik do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 r. Natomiast w świadectwie pracy z dnia 31 października 2003 r. pracodawca wskazał, że odwołujący w okresie od 1 października 1986 r. do 31 października 2003 r. wykonywał pracę brygadzisty-montera konstrukcji metalowych i montera konstrukcji aluminiowej. W ocenie zakładu, załączone do odwołania dodatkowe dokumenty nie stanowią wystarczających środków dowodowych na okoliczność ustalenia pracy w warunkach szczególnych na danym stanowisku pracy wykonywanej stale, w pełnym wymiarze czasu pracy (odpowiedź na odwołanie z 23 lipca 2021 r. k. 10 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. R. (1), ur. (...) jest z zawodu technikiem budownictwa. Od 23 września 1976 r. do 27 kwietnia 1979 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) na stanowiskach technika-stażysty i technika budowy w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 28 kwietnia 1977 r. do 12 kwietnia 1979 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Następnie od 5 maja 1979 r. do 31 sierpnia 1982 r. był zatrudniony jako technik budowy i inspektor bhp i p.poż. w (...) Kombinacie w L., a od 1 września 1982 r. do 31 maja 1985 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku kierowcy w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 15 października 1985 r. do 31 lipca 1986 r. ubezpieczony prowadził własną działalność gospodarczą z zakresu rzemiosła (kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych k. 2, książeczka wojskowa k. 3-6, świadectwo pracy z 30 kwietnia 1979 r. k. 7, świadectwo pracy z 31 sierpnia 1982 r. k. 8, świadectwo pracy z 27 czerwca 1985 r. k. 9, decyzja k. 10, a także zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 11-12 tom I a.r.).

29 września 1986 r. D. R. (1) zwrócił się do dyrektora (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. z podaniem o zatrudnienie go w ww. zakładzie pracy na stanowisku montera konstrukcji stalowych. Przed podjęciem zatrudnienia, 21 września 1986 r. ubezpieczony przedłożył też orzeczenie lekarskie, że jest zdolny do wykonywania pracy w charakterze montera konstrukcji stalowych na wysokości. Przez cały okres zatrudnienia na ww. stanowisku pracy, do obowiązków ubezpieczonego należał montaż konstrukcji stalowych, okładzin elewacyjnych, jak również ślusarki okiennej i drzwiowej. Do wykonywania tych czynności używał wiertarek udarowych, elektrycznych, zakręcarek, a także szlifierek kątowych, w zależności od konstrukcji. W przypadku, gdy ubezpieczony pracował na urządzeniach zewnętrznych, to stosował szelki bezpieczeństwa na rusztowaniach i aparaty bezpieczeństwa, stojaki, które w pewnym momencie się zapinały, były zakotwiczone do stropu. Ubezpieczony był zmuszony używać tych zabezpieczeń, ponieważ pracował na wysokości. Z tymi zabezpieczeniami pracował przez cały dzień podczas pracy na rusztowaniu. Ubezpieczony wykonywał wyłącznie prace monterskie na wysokości, także w okresach oddelegowania go do pracy na budowach eksportowych w RFN, tj. w okresach od 14 listopada 1991 r. do 21 grudnia 1991 r. oraz od 1 lutego 1992 r. do 15 kwietnia 1992 r. 1 maja 1995 r. ubezpieczonemu powierzono dodatkowe obowiązki brygadzisty, co polegało na tym, że nadzorował on pracę pozostałych monterów - rano rozdzielał im pracę, a następnie sam przystępował do wykonywania czynności monterskich. 1 stycznia 1997 r. ubezpieczony został przeniesiony do pracy na Oddziale (...), jednak jego stanowisko oraz charakter pracy nie uległy zmianie. Nadal wykonywał prace monterskie na wysokości, w tym m.in. przy budowie hotelu (...) w W. na wysokości 142 metrów, przy remoncie iglicy (...), przy budynkach (...) i (...), a także przy budowie Centrum (...). Ubezpieczony wykonywał też wyposażenie dekoracyjne na stacji metra (...) i (...), na wysokości 2 metrów. Za granicą pracował na lotnisku w H. na wysokości - przy budowie hangaru, w którym stacjonują największe samoloty pasażerskie. W tym czasie zajmował się montażem suwnic, a następnie pracował też przy budowie magazynu zbożowego, budował całą konstrukcję i taśmociągi rozprowadzające zboże. Ubezpieczony posiadał uprawnienia do pracy na wysokości, przeszedł w tym zakresie stosowne szkolenie oraz odbył specjalistyczne badania. W trakcie całego okresu zatrudnienia otrzymywał również dodatek wysokościowy, którego kwota była uzależniona od tego, na jakiej wysokości były wykonywane prace. Ubezpieczony wszystkie opisane powyżej prace wykonywał stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy, bez względu na porę roku i temperaturę panującą na zewnątrz. Ubezpieczony zarządzał też brygadą, składającą się z sześciu pracowników. Ubezpieczony pracował co najmniej 8 godzin dziennie, tj. od 7:00 do 15:00, a niekiedy w nadgodzinach oraz w soboty. Stosunek pracy został rozwiązany 31 października 2003 r. z powodu likwidacji przedsiębiorstwa. W świadectwie pracy z 31 października 2003 r. syndyk masy upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości w W. wskazał, że w okresie od 1 października 1986 r. do 31 października 2003 r. ubezpieczony był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w ww. zakładzie pracy na stanowiskach brygadzisty-montera konstrukcji metalowych oraz montera konstrukcji aluminiowej, natomiast rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło wyłącznie z przyczyn dotyczących zakładu pracy (zeznania świadka E. R. k. 22-23, zeznania odwołującego k. 23-24 a.s., karty wynagrodzeń, zaświadczenia o ukończeniu szkoleń, zaświadczenia lekarskie, arkusz ocen pracownika, angaż z 29 maja 1995 r. i z 30 grudnia 1996 r., umowy o pracę za granicą wraz z aneksami, świadectwo pracy z 31 października 2003 r. – dokumentacja osobowa).

5 marca 2004 r. syndyk masy upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości z siedzibą w W. J. M. wystawił odwołującemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym zaświadczył, że w okresie od 1 października 1986 r. do 30 września 2003 r. D. R. (1) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace montera konstrukcji na wysokości na stanowisku montera konstrukcji, które to prace są wymienione w Wykazie A, Dziale V, pod poz. 5 pkt. 1, stanowiącym załącznik do Zarządzenia Nr (...)Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dz. Urz. MB i PMB Nr 3, poz. 6) (świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 5 tom (...) a.r.).

W okresie od 3 stycznia 2006 r. do 26 kwietnia 2021 r. ubezpieczony pracował w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym (...) Z. E. w W. na stanowisku montera aluminiowych konstrukcji okiennych. Stosunek pracy został rozwiązany na mocy porozumienia stron, w związku z przejściem na emeryturę (świadectwo pracy z 27 kwietnia 2021 r. k. 4 tom II a.s.).

27 kwietnia 2021 r. D. R. (1) złożył wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o emeryturę wraz z rekompensatą z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Po rozpoznaniu wniosku przyznano mu prawo do tego świadczenia od 1 kwietnia 2021 r., co nastąpiło w decyzji z 18 maja 2021 r., znak: (...) . Organ rentowy odmówił jednak ubezpieczonemu przyznania prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych wskazując, że ubezpieczony nie udokumentował, co najmniej 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych (wniosek z 27 kwietnia 2021 r. k. 1-3 i decyzja z 18 maja 2021 r., k. 8-10 tom II a.r.).

Od niekorzystnej decyzji organu rentowego, D. R. (1) złożył odwołanie do tut. sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z 23 czerwca 2021 r. k. 3-6 a.s.).

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych dokumentów, a także zeznań świadka E. R. oraz zeznań ubezpieczonego D. R. (1). Wśród dokumentów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych sąd uwzględnił dokumentację z akt osobowych ubezpieczonego, dotyczącą okresu jego zatrudnienia w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz dokumenty dołączone do akt organu rentowego, których wiarygodność nie budziła wątpliwości sądu. Zeznania świadka i ubezpieczonego, sąd ocenił jako w pełni wiarygodne, gdyż ich treść korelowała ze sobą i była zbieżna z treścią dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych i osobowych ubezpieczonego. Sąd miał na uwadze, że świadek E. R. jest żoną ubezpieczonego, jednak nie miało to wpływu na ocenę jej zeznań, gdyż charakter pracy ubezpieczonego został potwierdzony przede wszystkim załączoną dokumentacją osobową, a zeznania świadka i ubezpieczonego pokrywały się z tym, co zostało stwierdzone w dokumentach, a zatem nie można odmówić im przymiotu wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie D. R. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 18 maja 2021 r., znak: (...), podlegało uwzględnieniu.

Regulacja dotycząca rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, o którą ubiegał się ubezpieczony, została wprowadzona do ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2021 r., poz. 1621). Art. 2 pkt 5 tej ustawy zawiera definicję rekompensaty rozumianej jako odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Z kolei warunki jej przyznawania oraz sposób jej obliczenia wskazują art. 21 – 23 zamieszczone w Rozdziale III „Rekompensata”. Art. 23 stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę oraz, że przyznawana jest ona w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W treści art. 21 ust. 1 ustawy wskazano natomiast, że rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Z art. 21 ust. 2 ustawy wynika zaś, że rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, o której mowa w cytowanych przepisach, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Wskazywane art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty: 1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej, 2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego, co najmniej 15 lat. Z kolei w art. 21 ust. 2 tej ustawy została zawarta przesłanka negatywna, którą stanowi nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Może ona budzić wątpliwości, gdyż literalna wykładnia tego wyrwanego z kontekstu normatywnego przepisu może prowadzić do wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Skoro jednak, zgodnie z art. 23 ustawy o emeryturach pomostowych, rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Przyjąć wiec należy, że rekompensata nie przysługuje tym ubezpieczonym, którzy zostali objęci ubezpieczeniem społecznym lub rozpoczęli służbę po 31 grudnia 1998 r. Słuszność wskazanej interpretacji potwierdził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 17 grudnia 2015 r. (III AUa 717/15, Lex nr 1964970).

Jeśli chodzi o wskazane wyżej przesłanki pozytywne nabycia prawa do rekompensaty, to analiza cytowanych przepisów ustawy o emeryturach pomostowych, prowadzi do wniosku, że prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie jak przy ustalaniu tego okresu na potrzeby przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, tak przy ustalaniu prawa do rekompensaty będą uwzględnione tylko okresy, w których praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zdaniem sądu, ubezpieczony legitymuje się wymaganym okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wskazał, że nie uwzględnił do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia D. R. (1) w (...) sp. z o.o. w W. w okresie od 1 października 1986 r. do 30 września 2003 r. wskazując przy tym, że na świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z 5 marca 2004 r. pracodawca stwierdził, że ubezpieczony wykonywał prace montera konstrukcji na wysokości na stanowisku montera konstrukcji, powołując się na załącznik do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 r., natomiast w świadectwie pracy z 31 października 2003 r. pracodawca wskazał, że odwołujący w okresie od 1 października 1986 r. do 31 października 2003 r. wykonywał pracę brygadzisty-montera konstrukcji metalowych i montera konstrukcji aluminiowej. Wymaga podkreślenia, że w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania prawa do rekompensaty, dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. Wynika to z tego, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych nie ma takich ograniczeń dowodowych jak w postępowaniu przez Zakładem. Okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

Z przeprowadzonych przez sąd dowodów jednoznacznie wynika, że D. R. (1) pracował w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku montera konstrukcji metalowych na wysokości. Również będąc zatrudniony jako brygadzista - monter konstrukcji metalowych na wysokości, realizował te same czynności, co pracownicy pracujący na stanowiskach monterskich, którym przydzielał prace i których nadzorował. Przy tym praca ta była wykonywana przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a czynności, które wówczas wykonywał sąd opisał ustalając stan faktyczny. Zostały one w taki sam sposób zaprezentowane przez świadka oraz potwierdzone przez ubezpieczonego podczas przesłuchania. Ponadto te same czynności ubezpieczony wykonywał zarówno w macierzystym zakładzie pracy, jak i w trakcie oddelegowania do pracy na budowach eksportowych. Posiadał przy tym stosowne uprawnienia do pracy na wysokości, potwierdzone orzeczeniem lekarskim załączonym do akt osobowych, bez których nie mógłby wykonywać swojej pracy. Pobierał też dodatek wysokościowy, co przedstawią karty wynagrodzeń z powyższego okresu zatrudnienia. Sąd dokonał dokładnej analizy czynności świadczonych przez ubezpieczonego i uwzględnił uciążliwości występujące w miejscu jego pracy, biorąc jednocześnie pod uwagę ich wpływ na ogólny stan zdrowia. Na tej podstawie, sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczony pracując jako monter konstrukcji metalowych na wysokości oraz brygadzista – monter konstrukcji metalowych na wysokości wykonywał prace wskazane w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U z 1983r., Nr 8, poz. 43 ze zm.) wymienione w dziale V „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych” pkt 5 „Prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości”. Dodatkowo praca ubezpieczonego, została wymieniona w zarządzeniu resortowym wydanym na podstawie § 1 ust. 2 ww. rozporządzenia, tj. w zarządzeniu Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk w zakładach podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, w którym prace te zostały określone jako monter urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości (pkt 1), monter konstrukcji żelbetowych i prefabrykowanych na wysokości (pkt 2) i cieśla wykonujący prace na wysokości (pkt 3).

Zdaniem sądu, cały okres zatrudnienia ubezpieczonego w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. podlegał zaliczeniu jako okres pracy w warunkach szczególnych. Okres ten jest wystarczający do tego, aby przyjąć, że D. R. (2) spełnił przesłankę, od której ustawa o emeryturach pomostowych uzależnia przyznanie prawa do rekompensaty, a więc posiada 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych. Poza tą przesłanką, w przypadku ubezpieczonego spełnione są także inne warunki, o których była mowa, tj. D. R. (1) nie nabył prawa do emerytury pomostowej, a emerytura, którą uzyskał w 2021 r. nie była emeryturą wcześniejszą, ale przyznaną mu w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego. To z kolei oznacza, że nie wystąpiła przesłanka negatywna, o której wcześniej była mowa, zatem zachodzą podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do rekompensaty.

W związku z powyższym, sąd uwzględnił odwołanie ubezpieczonego D. R. (1), dokonując zmiany zaskarżonej decyzji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. (pkt 1 wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego, sąd orzekł w pkt 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając od organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 180 zł, której wysokość została ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).