Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

AKa 290/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 10 września 2020 r. sygn. akt III K 26/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

w zakresie punktu I. części rozstrzygającej wyroku - naruszenie przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na jego treść, polegającą na obrazie art. 7 k.p.k., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś przez niedostateczne uwzględnienie treści zeznań T. N. (1) i M. M. oraz pozostałych dowodów wymienionych w akcie oskarżenia, przy jednoczesnym uczynieniu podstawą ustaleń wyjaśnień oskarżonego, co do braku zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonego podczas gdy zasady wiedzy i doświadczenia życiowego wskazują, iż z uwagi na grożąca mu surową karę B. K. był zainteresowany, aby nie ujawniać faktycznego zamiaru podjętych przez niego działań
w dniach objętych zarzutami,
a ocena tych wyjaśnień powinna zostać skonfrontowana
z elementami przedmiotowymi zachowania oskarżonego, jak również przez pryzmat wersji przedstawionych przez wyżej wskazanych świadków, które to dowody ocenione łącznie, zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k., powinny doprowadzić do skazania oskarżonego za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zb. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 163 § 1 pkt. 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy zgromadził kompletny materiał dowodowy, który poddał wnikliwej ocenie. Wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. W świetle tejże oceny ewidentnie prawidłowo Sąd pierwszej instancji dokonał także zamiaru, z jakim działał oskarżony, a także spowodowanego przezeń skutku.

Bezspornym jest, że jedynym bezpośrednim dowodem winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzuconego mu w pkt I czynu były jego wyjaśnienia, które wbrew twierdzeniom apelującego korespondowały
z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym. Jednocześnie Prokurator nie wskazuje na żaden dowód potwierdzający jego twierdzenie dotyczące „manifestowania przez oskarżonego chęci pozbawienia życia pokrzywdzonego” w chwili dokonania zarzuconego mu czynu. Skarga apelacyjna sprowadza się natomiast do powielenia wszystkich okoliczności, które były przedmiotem bardzo szczegółowych rozważań w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Przypomnieć należy, iż przedmiotem rozważań Sądu pierwszej instancji był sposób działania oskarżonego oraz ocena jego motywacji. Niesporne jest, że B. K. podpalił kołdrę
w mieszkaniu Z. S. (1), od której zapalił się tapczan,
a ogień rozprzestrzenił w pozostałych częściach budynku. Również nie ma wątpliwości, iż w tym mieszkaniu nikt wówczas nie przebywał. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie były spójne, konsekwentne i korespondowały z opiniami biegłego z zakresu pożarnictwa. W reakcji na twierdzenia apelującego wskazać należy, iż pomimo wcześniejszego pobicia Z. S. (1) oraz grożenia mu pozbawieniem życia i podpaleniem, oskarżony podczas gdy miał wiedzę co do miejsca przebywania pokrzywdzonego oraz sposobność podłożenia ognia bliżej tego miejsca, ograniczył się tylko do wzniecenia pożaru w mieszkaniu pokrzywdzonego, w którym wówczas nikt nie przebywał. Skoro miał, jak twierdzi skarżący, zamiar pozbawienia życia Z. S. (1) powinien dalej kontynuować ów zamiar, chociażby oddalając się z miejsca zdarzenia, do czego miał niczym nieograniczoną możliwość. Tymczasem po wyjściu
z budynku, w niedługim czasie po dokonaniu podpalenia, oskarżony poinformował telefonicznie o pożarze odpowiednie służby (vide karta 791-792). Ocenić zamiar oskarżonego należy w oparciu o miejsce wzniecenia pożaru, w którym w ów momencie nikt się nie znajdował, jak również mając na uwadze, iż pokrzywdzony pomimo, iż w tym czasie spał to nie przebywał sam w mieszkaniu znajdującym się w sąsiedztwie. W tych okolicznościach całkowicie zasadnie Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony nie miał zamiaru pozbawienia życia jakiejkolwiek osoby, w tym w szczególności pokrzywdzonego.

Z kolei okoliczność, że B. K. w chwili czynu był pod wpływem alkoholu wynika z poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, ale na pewno nie ma żadnego wpływu na przyjętą kwalifikację prawną czynu.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego B. K. odnośnie czynu zarzuconego mu w pkt I. części wstępnej tego orzeczenia za winnego tego, że w nocy 14 listopada 2018 r. około godziny 00:30 w B., działając
z zamiarem bezpośrednim, usiłował pozbawić życia Z. S. (1) w ten sposób, że sprowadził pożar bloku mieszkalnego w B. przy ulicy (...), zagrażający życiu lub zdrowiu wielu osób, tj. jego mieszkańców oraz innych przebywających w tym czasie w budynku osób, w tym: Z. S. (1), T. N. (1), M. M., M. N., J. P. (1), L. D., D. B., M. K., P. B., M. B., M. O., A. P., B. H., J. P. (2), F. W., J. S., V. B., G. H., M. P., K. P. i S. P., S. K., ten sposób, że przy użyciu zapałek podpalił odzież, kołdry, pościel, znajdujące się na tapczanie
w pokoju lokalu oznaczonego numerem (...), zajmowanego przez Z. S. (1), a także spowodował obrażenia ciała A. P. w postaci oparzenia termicznego II/III stopnia twarzy, szyi, rąk oraz kończyn dolnych, które naruszyły czynności tych narządów ciała wyżej wymienionej na okres przekraczający 7 dni, a także spowodował zniszczenia
i uszkodzenia mienia w postaci spalenia, nadpaleń, okopceń, stopień elementów konstrukcyjnych i wyposażenia ww. budynku oraz znajdujących się w nim mieszkań, na szkodę:

- Wspólnoty Mieszkaniowej ul. (...) w B.,
o wartości 42.884,48 zł.,

- Miasta B. w postaci lokalu mieszkalnego oznaczonego numerem (...), o wartości 47.768,04 zł. oraz (...) S.A.
w W.,

- P. i A. G. oraz (...) S.A. w W. w postaci mieszkania oznaczonego numerem (...), o wartości 7.676,22 zł.,

- E. K. oraz (...) SA. w P. w postaci mieszkania oznaczonego numerem (...), o wartości 3.888,33 zł.,

- M. O. w postaci mieszkania oznaczonego numerem (...), o wartości około 15.971,69 zł., czym działał na szkodę wyżej wymienionych pokrzywdzonych, jednakże swojego zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonego Z..

Zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie IV. części rozstrzygającej wyroku poprzez wymierzenie ww. sprawcy kary łącznej w wysokości 15 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek skarżącego nie zasługiwał na uwzględnienie, albowiem zarzut mający prowadzić do ich uwzględnienia okazał się nieskuteczny,
z powodów o których była mowa szczegółowo powyżej. Czyni to tym samym niezasadnym wniosek prokuratora o wymierzenie oskarżonemu kary 15 lat pozbawienia wolności.

3.2.

w zakresie punktu III. części rozstrzygającej wyroku naruszenie przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na jego treść, polegającą na obrazie art. 7 k.p.k., poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny zebranego
w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś przez niedostateczne uwzględnienie treści zeznań T. N. (2)
i M. M. oraz pozostałych dowodów wymienionych w akcie oskarżenia, przy jednoczesnym uczynieniu podstawą ustaleń wyjaśnień oskarżonego, co do braku zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonego, podczas gdy zasady wiedzy i doświadczenia życiowego wskazują, iż z uwagi na grożąca mu surową karę B. K. był zainteresowany, aby nie ujawniać faktycznego zamiaru podjętych przez niego działań
w dniach objętych zarzutami,
a ocena tych wyjaśnień powinna zostać skonfrontowana
z elementami przedmiotowymi zachowania oskarżonego, jak również przez pryzmat wersji przedstawionych przez wyżej wskazanych świadków, które to dowody ocenione łącznie, zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k., powinny doprowadzić do skazania oskarżonego za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zb. z art. 148 § 1 k.k w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przypomnienia wymaga to, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w tej materii przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

- stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

- jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku
(zob. postanowienie SN z dnia 1 września 2010 r., IV KK 78/10, OSNwSK 2010, nr 1, poz. 1653).

Sąd Okręgowy uczynił zadość przytoczonym wyżej wymogom, a swój tok rozumowania, który doprowadził go do wydania zaskarżonego wyroku, zaprezentował w uzasadnieniu, które czyni zadość wymogom określonym
w art. 424 k.p.k.

Sąd Apelacyjny zbadał tę ocenę w oparciu o krytykę przedstawioną
w skardze apelacyjnej prokuratora i nie znalazł powodów do jej kwestionowania w stopniu oczekiwanym przez apelującego. Generalnie brak było podstaw do zasadnego twierdzenia o obrazie przepisu art. 7 k.p.k. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż sam zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się, jak w omawianej apelacji, do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, nie dostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (vide postanowienie SN z dnia 26.07.2007 r., IV KK 175/07, OSNwSK 2007/1/1738). Tymczasem autor apelacji zarzucając obrazę tego przepisu, nie wskazał na konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, zaś ograniczył się jedynie do przytoczenia generaliów twierdząc, że obraza przepisu art. 7 k.p.k. miała polegać na przyznaniu nadmiernej mocy dowodowej określonym źródłom dowodowym – wyjaśnieniom oskarżonego, a nadto swobodnej oceny dowodów z zeznań T. N. (1) i M. M. oraz pozostałych dowodów wymienionych w akcie oskarżenia.

Autor apelacji przywołując zeznania świadka M. M. („B. zaczął demolować mieszkanie Z., tzn. wywracać meble. Rzucił o podłogę małym telewizorem. W pewnym momencie próbowałem przytrzymać upadającą meblościankę, ale nie dałem rady. (...) Chciałem wyprowadzić B. z tego mieszkania, ale nie dałem rady. (...) Poszedłem do T. i za mną przyszedł tam B.. On od razu wpadł w jakąś furię, usiadł na śpiącym Z. i zaczął go bić. Okładał go jak leciało pięściami po głowie, rękach, nogach, po ciele. Z. nałożył w swojej obronie poduszkę na głowę. B. okładał tak Z. około minuty do dwóch minut”. „zobaczyłem jak B. bije Z., słyszał też jak B. krzyczał do Z., że zabije go za to, co powiedział na jego ojca. Powtórzył te groźby ze dwa, może więcej razy”) snuje jedynie hipotezę, iż gdyby w „szale nienawiści” nie został ściągnięty z bitego kolegi i „przyduszony do podłogi”, niewątpliwie kontynuowałby napaść i zrealizował swój zamysł zabójstwa pokrzywdzonego.

Również oceniając zasadność omawianego zarzutu, należy mieć na uwadze, iż w zakresie rozważań Sądu pierwszej instancji był zarówno przedmiot, którym posłużył się sprawca, jak i sposób jego działania. Niesporne jest, że B. K. zadawał ciosy pięściami, podczas gdy miał sposobność zadać je również innymi przedmiotami znajdującymi się w mieszkaniu. Tymczasem, pomimo spoczywania pokrzywdzonego na kanapie, ograniczył się do zadawania ciosów pięściami, mimo niczym nieograniczonej możliwości atakowania Z. S. (2) wykorzystując element zaskoczenia. Nadto oskarżony niejako nie pozbawił pokrzywdzonego zastosowanego przez niego środka obrony w postaci poduszki, którą osłaniał głowę w trakcie wymierzania przez oskarżonego ciosów. Ocenić zamiar oskarżonego należy również w oparciu o rodzaj i charakter obrażeń
w świetle zeznań oskarżonego oraz wyjaśnień świadków (w tym
w szczególności przywołanych przez apelującego), ale i opinii sądowo lekarskiej nie wynika, iż zadawał ciosy z dużą siłą, jak również zadawał je w głowę (okolice łuku brwiowego, okolice czołowe, oczodoły, część jarzmową, okolice potyliczne głowy oraz ucho) udo i żebra. Zasadnie zatem Sąd pierwszej instancji doszedł do wniosku, iż zamiarem oskarżonego było pobicie Z. S. (1), zniszczenie jego mienia, wywołanie
w nim poczucia strachu i zagrożenia, ale nie pozbawienie życia.

Owych okoliczność apelujący w ogóle nie dostrzega, zaś to, że w niniejszej sprawie sąd pierwszej instancji ocenił poszczególne dowody pod kątem ich wiarygodności nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego autor apelacji, wcale jeszcze nie oznacza, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguł wyrażonych w cytowanym przepisie.

Nadto nie sposób odnieść się do stwierdzenia apelującego, jakoby Sąd pierwszej instancji kształtował swe przekonanie na podstawie nie wszystkich przeprowadzonych dowodów, skoro nie wykazał jakie to dowody jego zdaniem ów sąd pominął.

Wniosek

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego B. K.
odnośnie czynu zarzuconego mu w pkt. I. części wstępnej tego orzeczenia za winnego
popełnienia tego, że w nocy 13 listopada 2018 r. około godziny 23:30 - 23:45 w B. przy ulicy (...), w lokalu oznaczonym numerem (...), działając z zamiarem bezpośrednim, usiłował pozbawić życia Z. S. (1)
w ten sposób, że wielokrotnie, na oślep i ze znaczną siłą, uderzał leżącego na tapczanie Z. S. (1) pięściami
w newralgiczne dla życia części ciała, tj. w głowę, twarz, tułów,
a nadto w nogę, czym spowodował obrażenia jego ciała
w postaci: urazu głowy połączonego z raną, obrzękiem, sińcami twarzy i otarciami skóry, urazu uda lewego z obrzękiem
w części przedniej, które naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres nie przekraczający 7 dni, jednakże swojego zamiaru pozbawienia życia Z. S. (1) nie zrealizował z uwagi na-podjętą przez M. M.
i T. N. (1) interwencję, polegającą na jego odciągnięciu od pokrzywdzonego
i obezwładnieniu, tj. czynu kwalifikowanego z art. 13 § 1 kk
w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz wymierzenie za ten czyn kary 8 lat pozbawienia wolności.

Zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie IV. części rozstrzygającej wyroku poprzez wymierzenie ww. sprawcy kary łącznej w wysokości 15 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek skarżącego nie zasługiwał na uwzględnienie, albowiem zarzut mający prowadzić do ich uwzględnienia okazał się nieskuteczny,
z powodów o których była mowa szczegółowo powyżej. Czyni to tym samym niezasadnym wniosek prokuratora o wymierzenie oskarżonemu kary 15 lat pozbawienia wolności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego w płaszczyźnie przyjętej w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 10 września 2020 r. sygn. akt III K 26/20 kwalifikacji prawnej zarzucanych mu czynów.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zgromadził materiał dowodowy, a następnie wszystkie dowody w sposób staranny i przekonywujący ocenił. Wskazał, które z nich uznał za wiarygodne, a które nie i dlaczego. Postępowanie odwoławcze nie wykazało po stronie sądu pierwszej instancji – oprócz niewspółmierności orzeczonej kary zasadniczej – innych uchybień. Brak było także podstaw wskazanych w przepisach art. 439 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k., uzasadniających uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków złożonych apelacji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Karę łączną pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za czyn przypisany mu w punkcie I części dyspozytywnej, obniżono do 6 (sześciu) lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy należycie oceniając zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, jako wysoki i wymierzając karę wskazał okoliczności obciążające
i łagodzące. Jednocześnie jednak, nie ulega żadnej wątpliwości, iż oskarżony po podpaleniu pokoju pokrzywdzonego, opuścił budynek i obserwował całe zdarzenie na zewnątrz. Gdy zauważył, że pożar znacznie się rozprzestrzenia zadzwonił do odpowiednich służb, które przybyły i podjęły stosowne działania. Okoliczność ta została również dostrzeżona przez Sąd Okręgowy, jednakże jedynie w kontekście instytucji czynnego żalu. I tak, Sąd pierwszej instancji, wskazuje, iż gdyby nawet rozważać odpowiedzialność oskarżanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. to z uwagi na jego zachowanie, zastosowanie miałaby art. 15 § 1 k.k., zgodnie z którym nie podlega karze za usiłowanie, kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Dostrzegając więc wagę zachowania oskarżonego, który po sprowadzeniu pożaru, zadzwonił na nr 112 i zawiadomił o pożarze, co skutkowało podjęciem natychmiastowej akcji ratowniczej i zagaszeniem ognia, Sąd Okręgowy bierze tę okoliczność pod uwagę jedynie w kontekście usiłowania zabójstwa, jednocześnie nie uwzględniając tak ustalonego
i niekwestionowanego zachowania skazanego w katalogu przesłanek łagodzących, co niewątpliwie należało zrobić.

Ostatecznie zatem, mając na uwadze pominięcie przez Sąd Okręgowy istotnej okoliczności łagodzącej, orzeczona kara nie uwzględniała
w należytym stopniu wszystkich przesłanek wymiaru kary określonych
w art. 53 k.k., należało obniżyć orzeczoną karę łączną do 6 (sześciu) lat.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Wobec uznania zarzutów przedstawionych w apelacji obrońcy za niezasadne konieczne było proporcjonalne obciążenie kosztami postępowania, w tym odpowiednią opłatą w kwocie 600 (sześciuset) złotych za obie instancje, B. K. – jako strony, która wnosiła niezasadny środek zaskarżenia. Wobec stwierdzenia, iż oskarżony jest zdolny do podjęcia pracy, z uwagi na swój młody wiek i stan zdrowia, nie było podstaw do zwolnienia od ponoszenia kosztów postępowania.

7.  PODPIS

SSA Małgorzata Jankowska SSA Piotr Brodniak SSA Janusz Jaromin

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt I, III wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana