Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2021 roku

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Mariusz Metera

Protokolant: Martyna Siwiec

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2021 roku w Warszawie

sprawy z powództwa R. G. (1), P. G., A. G., K. N., A. K., T. N., K. D. i B. D.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda R. G. (1) kwotę 186.907,26 zł (sto osiemdziesiąt sześć tysięcy dziewięćset siedem złotych dwadzieścia sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 185.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. G. kwotę 101.907,26 zł (sto jeden tysięcy dziewięćset siedem złotych dwadzieścia sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 100.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

III.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda A. G. kwotę 102.452,19 zł (sto dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt dwa złote dziewiętnaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 100.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

IV.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. N. kwotę 80.284,93 zł (osiemdziesiąt tysięcy dwieście osiemdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 80.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

V.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki A. K. kwotę 55.219,93 zł (pięćdziesiąt pięć tysięcy dwieście dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 55.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

VI.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda T. N. kwotę 61.948,22 zł (sześćdziesiąt jeden tysięcy dziewięćset czterdzieści osiem złotych dwadzieścia dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 60.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

VII.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. D. kwotę 30.974,11 zł (trzydzieści tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote jedenaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 30.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

VIII.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda B. D. kwotę 30.974,11 zł (trzydzieści tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote jedenaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 30.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

IX.  oddala żądania pozwu w pozostałym zakresie;

X.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda R. G. (1) kwotę 14.213 zł (czternaście tysięcy dwieście trzynaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

XI.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda P. G. kwotę 9.213 zł (dziewięć tysięcy dwieście trzynaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

XII.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda A. G. kwotę 9.119 zł (dziewięć tysięcy dziewiętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

XIII.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. N. kwotę 8.132 zł (osiem tysięcy sto trzydzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

XIV.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki A. K. kwotę 6.878 zł (sześć tysięcy osiemset siedemdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

XV.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda T. N. kwotę 7.215 zł (siedem tysięcy dwieście piętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

XVI.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki K. D. kwotę 3.607,50 zł (trzy tysiące sześćset siedem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

XVII.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda B. D. kwotę 3.607,50 zł (trzy tysiące sześćset siedem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

XVIII.  poleca pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie kwotę 11.129,40 zł (jedenaście tysięcy sto dwadzieścia dziewięć złotych czterdzieści groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt II C 801/19

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 8 lutego 2021 roku

R. G. (1), P. G., A. G., K. N., A. K., B. N. i T. N., wnieśli pozew o zapłatę przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.. W złożonym pozwie powodowie wnieśli o:

1.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda R. G. (1):

a)  kwoty 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia, stosownie do art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. za naruszenie dobra osobistego w postaci utraty więzi z żoną R. G. (2), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

b)  kwoty 50.000 zł tytułem odszkodowania na podstawie art. 446 § 3 k.c. z powodu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej w następstwie śmierci żony R. G. (2), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

c)  kwoty 1.907,26 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych za okres od 21 lipca 2011 roku do dnia 21 grudnia 2011 roku od kwoty 35.000 zł,

d)  odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 113.019,59 zł, stosownie do art. 482 § 1 k.c.;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda P. G.:

a)  kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia, stosownie do art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. za naruszenie dobra osobistego w postaci utraty więzi z matką R. G. (2), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

b)  kwoty 1.907,26 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych za okres od 21 lipca 2011 roku do dnia 21 grudnia 2011 roku od kwoty 35.000 zł,

c)  odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 57.463,43 zł, stosownie do art. 482 § 1 k.c.;

3.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda A. G.:

a)  kwoty 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia, stosownie do art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. za naruszenie dobra osobistego w postaci utraty więzi z matką R. G. (2), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

b)  kwoty 2.452,19 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych za okres od 21 lipca 2011 roku do dnia 21 grudnia 2011 roku od kwoty 45.000 zł (oczywista omyłka pisarska w żądaniu pozwu, co wynika z uzasadnienia pozwu),

c)  odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 58.008,36 zł, stosownie do art. 482 § 1 k.c.;

4.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki K. N.:

a)  kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia, stosownie do art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. za naruszenie dobra osobistego w postaci utraty więzi z córką R. G. (2), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

b)  kwoty 20.000 zł tytułem odszkodowania na podstawie art. 446 § 3 k.c. z powodu znacznego pogorszenia sytuacji życiowej w następstwie śmierci córki R. G. (2), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

c)  kwoty 284,93 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych za okres od 21 lipca 2011 roku do dnia 30 sierpnia 2011 roku od kwoty 20.000 zł,

d)  odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 44.737,86 zł, stosownie do art. 482 § 1 k.c.;

5.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki A. K.:

a)  kwoty 55.000 zł tytułem zadośćuczynienia, stosownie do art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. za naruszenie dobra osobistego w postaci utraty więzi z siostrą R. G. (2), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

b)  kwoty 219,04 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych za okres od 21 lipca 2011 roku do dnia 31 sierpnia 2011 roku od kwoty 15.000 zł,

c)  odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 30.774,93 zł, stosownie do art. 482 § 1 k.c.;

6.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki B. N.:

a)  kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia, stosownie do art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. za naruszenie dobra osobistego w postaci utraty więzi z siostrą R. G. (2), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

b)  kwoty 1.948,22 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych za okres od 21 lipca 2011 roku do dnia 18 stycznia 2013 roku od kwoty 10.000 zł,

c)  odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 35.281,91 zł, stosownie do art. 482 § 1 k.c.;

7.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda T. N.:

a)  kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia, stosownie do art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. za naruszenie dobra osobistego w postaci utraty więzi z siostrą R. G. (2), wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty,

b)  kwoty 1.948,22 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych za okres od 21 lipca 2011 roku do dnia 18 stycznia 2013 roku od kwoty 10.000 zł,

c)  odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 35.281,91 zł, stosownie do art. 482 § 1 k.c.;

8.  zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z powodów zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Pismem z dnia 7 kwietnia 2017 roku (k. 515v), powodowie cofnęli pozew w zakresie żądań opisanych wyżej w punktach 1d, 2c, 3c, 4d, 5c, 6c i 7c.

Postanowieniem z dnia 11 października 2017 roku (k. 560), tut. Sąd umorzył postępowanie w sprawie w zakresie żądań opisanych wyżej w punktach 1d, 2c, 3c, 4d, 5c, 6c i 7c. Wskazane postanowienie jest prawomocne.

W dniu 11 września 2018 roku zmarła powódka B. N. a postanowieniem z dnia 12 marca 2019 roku (k. 801), tut. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c.

Postanowieniem z dnia 14 maja 2019 roku (k. 824), tut. Sąd podjął zawieszone postępowanie z udziałem po stronie powodowej następców prawnych B. N. w osobach K. D. i B. D..

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od każdego z powodów na rzecz strony pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 marca 2008 roku w W. doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego R. G. (2) doznała urazu wielonarządowego, skutkującego jej zgonem na miejscu zdarzenia. Sprawcą wypadku był K. K., który prowadząc swój pojazd znajdował się wówczas w stanie nietrzeźwości i na skrzyżowaniu nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi kierowanemu przez R. G. (2), czym doprowadził do zderzenia pojazdów.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2009 roku, sygn. akt III K 797/08, K. K. został skazany m.in. za przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. na karę 5 lat pozbawienia wolności.

(okoliczności bezsporne, odpis wyroku – k. 163-182)

W dacie wypadku R. G. (2) miała 45 lat i pozostawała od 1988 roku w szczęśliwym związku małżeńskim z R. G. (1). Ze związku tego mieli dwóch synów – P. G., urodzonego we wrześniu 1989 roku (w dacie wypadku 18,5 roku) oraz A. G. urodzonego we wrześniu 1993 roku (w dacie wypadku 14,5 roku). R. G. (2) ukończyła psychologię, jednak pracowała głównie dla towarzystwa ubezpieczeniowego jako agent ubezpieczeniowy, później była też związana z (...). Była osobą pozytywnie nastawioną do życia, kochającą ludzi, łatwo nawiązującą kontakty. W 2008 roku miała przerwę w pracy. Zajmowała się wówczas domem, opieką nad synami, jak również wspieraniem synów w nauce, zwłaszcza, że starszy z nich miał wkrótce zdawać maturę. Utrzymywaniem rodziny zajmował się wówczas R. G. (1), który prowadził firmę zajmującą się sprzedażą biletów lotniczych i obsługą podróży korporacyjnych, osiągając z tego tytułu dochody rzędu 12.500 zł miesięcznie. Rodzina żyła na wysokim poziomie, wyjeżdżała na wakacje, wspierała finansowo również członków rodziny R. G. (2).

Mimo, że R. G. (2) od lat zamieszkiwała w W. utrzymywała bliskie relacje ze swoją matką K. N. oraz z młodszym rodzeństwem A. K., B. N. i T. N., którzy zamieszkiwali wówczas w K. (gdzie wspólnie się wychowywali) i P.. R. G. (2) organizowała rodzinne imprezy okolicznościowe dla całej rodziny, często z rodziną spotykała się na wspólnych wyjazdach wakacyjnych. R. G. (2) wspierała finansowo członków rodziny.

Po wypadku sytuacja rodziny G. nagle drastycznie się zmieniła. Synowie R. G. (2) i R. G. (1) pozostali bez opieki, którą na co dzień dotychczas sprawowała ich matka. Opiekę nad nimi musiał przejąć R. G. (1), znacznie ograniczając czas, który dotychczas poświęcał na rozwój dobrze prosperującej firmy. Musiał zaprzestać wyjeżdżania na wyjazdy w delegacje związane z pracą, a wcześniej bywał na delegacjach nawet przez 3 miesiące w roku. W opiece pomagała mu teściowa - K. N., która przyjechała z K. celem pomocy. Musiała tym samym ograniczyć swoją pracę na kontrakcie jako położna. K. N. sprzątała i gotowała, chodziła na spacery z wnukami, rozmawiała z nimi, spędzała z nimi wakacje. R. G. (1) przez pierwsze 3 miesiące po śmierci żony był zupełnie zdezorientowany, korzystał nawet z pomocy świeckiej egzorcystki. Dochody firmy prowadzonej przez R. G. (1) znacznie spadły, zaś na koniec 2008 roku jego firma wykazała stratę ponad 300.000 zł, mimo, że wcześniej wykazywała zyski. Nagle powód musiał obniżyć swoje wynagrodzenie do kwoty 7.500 zł. W październiku 2009 roku powód rozpoczął biznes wydawniczy, czego musiał się uczyć, a projekt nie przynosił pozytywnych efektów. Obecnie powód zarabia około 5.000 zł miesięcznie. A. G. musiał być dowożony do szkoły, zaś po szkole wracał do pustego domu, w którym poprzednio witała go matka. Zamknął się zupełnie w sobie, stał się małomówny, nieufny, ma problemy z nawiązywaniem kontaktów. Korzystał z pomocy psychologa. Słabo zdał egzamin gimnazjalny, poszedł do technikum hotelarsko-turystycznego i matura też nie poszła mu dobrze, a następnie zaczął uczęszczać na studia z zakresu archeologii, jednak już dwukrotnie powtarzał kolejne roku studiów. Stracił wsparcie matki, która na co dzień pomagała mu w lekcjach. Nie ma on sprecyzowanych planów zawodowych ani życiowych. P. G. również przeżył załamanie, chodził do psychologa, ostatecznie zdał maturę na średnie oceny, następnie poszedł do prywatnej szkoły filmowej na operatorstwo, do której chodził jednak tylko pół roku bo sobie z tymi studiami nie poradził z uwagi na brak wiary w siebie, brak motywacji. Skończył licencjat z turystyki, następnie zainteresował się dziennikarstwem, którego jednak nie ukończył. Wcześniej miał plany pójścia do (...) Szkoły (...) na fotografię albo operatorstwo, w czym wspierała go matka. Plany nie zostały jednak zrealizowane z uwagi na słabo zdaną maturę. Ostatecznie pracuje u taty i nie osiągnął wykształcenia i pracy jakie chciałby mieć. Stracił najważniejszą osobę w swoim życiu, która była z nim na co dzień i go wspierała.

R. G. (2) została pochowana w K.. Za każdym razem gdy rodzina G. jedzie do K. (raz na 2-3 miesiące) odwiedza jej grób. W domu pozostały pamiątki po R. G. (2) w postaci zdjęć. Zamawiane są msze święte w intencji zmarłej.

R. G. (2) po studiach w P., przeprowadziła się do W.. Utrzymywała stały kontakt telefoniczny z rodziną z K., zwłaszcza z matką, z którą rozmawiała nawet 2 razy dziennie.

K. N. jeździła często do W. pomagać córce przy opiece nad wnukami. Podobnie rodzina G. jeździła na imprezy rodzinne do K.. K. N. odwiedza grób córki średnio raz w tygodniu. R. G. (2) pomagała finansowo matce, gdyż ta niewiele zarabiała jako położna. Więź między R. G. (2) a jej matką wykraczała poza tę, która łączy matkę z córką, była to więź przyjaźni, wzajemnego szacunku, podziwu, nacechowania ciepłem i wzajemną akceptacją. Silna żałoba utrzymywała się przez okres około 2 lat, obecnie nadal występują tego objawy choć o mniejszym nasileniu. Przez 3 lata korzystała z psychiatry i leczenia farmakologicznego.

B. N. miała bliskie relacje z R. G. (2). Siostra wspierała ją psychicznie (w tym w decyzji o rozwodzie) i finansowo, kupowała jej różne rzeczy, w tym ubrania. Dzwoniła do niej praktycznie codziennie. B. N. była dyrektorem szkoły, a po śmierci siostry przeżyła załamanie nerwowe, po którym musiała leczyć się psychiatrycznie. Siostra stanowiła dla niej istotne psychiczne wsparcie w trudnej pracy. Po śmierci siostry B. N. leczyła się psychiatrycznie przez półtora roku, gdyż nie mogła sobie poradzić w tej sytuacji. Była na rocznym urlopie dla poratowania zdrowia. Bała się wychodzić z domu. W ostatnim okresie życia była na rencie z tego powodu. Zmarła 11 września 2018 roku. R. G. (2) była wsparciem dla B. N. także przy wychowywaniu jej dzieci, zabierała je na wakacje za granicę.

A. K. była zżyta z R. G. (2). Miały podobny krąg znajomych. Ich dzieci wzajemnie się lubiły i odwiedzały. Razem wyjeżdżały na wspólne wyjazdy, nawet miesięczne. Wakacje spędzały razem i święta, wspólnie obchodziły rodzinne imprezy okolicznościowe. Musiała o śmierci siostry powiedzieć matce, widziała też zwłoki siostry w Prokuraturze. Po śmierci siostry odbyła kilka wizyt u psychiatry. Miała traumę po śmierci siostry tak daleką, że musiała korzystać z urlopu zdrowotnego. Korzystała z terapii przez okres 5 miesięcy.

T. N. miał bliskie relacje z R. G. (2), która wspierała go psychicznie i finansowo, zwłaszcza gdy nie miał pracy. Święta zawsze spędzali razem, pomagał jej przy dzieciach. Dzwonili do siebie często. Była dla niego autorytetem. Z uwagi na przeżycia związane ze śmiercią siostry udał się do psychologa. Nie założył własnej rodziny, pomagał w wychowywaniu synów siostry. Nadal stosuje mechanizm wyparcia, nie przyjmuje do wiadomości faktu śmierci siostry.

Dowód: przesłuchanie stron – k. 617-621, 633-638, 877-878, dokumenty – k. 155-347, 644-673, opinie biegłych – k. 733-797, 891-903

Powodowie zgłosili swoje roszczenia do pozwanego w dniach 5 kwietnia 2011 roku, 18 czerwca 2011 roku i ostatecznie 20 czerwca 2011 roku.

Pozwany wydał następujące decyzje:

1)  w dniu 30 sierpnia 2011 roku o przyznaniu K. N. kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia z art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c.,

2)  w dniu 31 sierpnia 2011 roku o przyznaniu A. K. kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia z art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c.,

3)  w dniu 21 grudnia 2011 roku o przyznaniu A. G. kwoty 45.000 zł tytułem odszkodowania z art. 446 § 3 k.c.,

4)  w dniu 21 grudnia 2011 roku o przyznaniu P. G. kwoty 35.000 zł tytułem odszkodowania z art. 446 § 3 k.c.,

5)  w dniu 21 grudnia 2011 roku o przyznaniu R. G. (1) kwoty 35.000 zł tytułem odszkodowania z art. 446 § 3 k.c.,

6)  w dniu 18 stycznia 2013 roku o przyznaniu B. N. kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia z art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c.,

7)  w dniu 18 stycznia 2013 roku o przyznaniu T. N. kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia z art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c..

Dowód: decyzje – k. 78-88, opinie pozwanego – k. 110-149, zgłoszenie szkody – k. 151-156, korespondencja z pozwanym – k. 349-467

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w odparciu o dokumentację dołączoną do akt niniejszej sprawy, opinie biegłych, oraz przesłuchanie stron ograniczone do przesłuchania strony powodowej. Przeprowadzone dowody przedstawiają wiarygodny ciąg zdarzeń a wnioski z nich wypływające układają się w logiczną całość. Okoliczności podawane przez powodów znajdują odzwierciedlenie w załączonych przez nich dokumentach, jak również w opiniach biegłych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w przeważające części zasługuje na uwzględnienie.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że pozwany ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną za skutki zdarzenia z dnia 16 marca 2008 roku, w wyniku którego zmarła R. G. (2).

W myśl art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r – o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, „z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia”. Artykuł 35 stanowi natomiast, iż „ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu”.

Nie ulega zatem wątpliwości, że co do zasady ciąży na pozwanym szeroko rozumiany obowiązek odszkodowawczy, ponieważ sprawca wypadku K. K., skazany prawomocnym wyrokiem za przestępstwo odnoszące się do wypadku drogowego, zawarł z pozwanym umowę ubezpieczenia w zakresie OC i wypadek zdarzył się w okresie odpowiedzialności pozwanego. Pozwany dał temu też wyraz, przyznając powodom różne kwoty decyzjami z dnia 30 sierpnia 2011r., 31 sierpnia 2011 r., 21 grudnia 2011 r. i 13 stycznia 2013 r.

Na wstępie rozważań wskazać należy, iż brak jest podstaw do przyjęcia w jakimkolwiek zakresie przyczynienia się R. G. (2) do powstania lub zwiększenia szkody w rozumieniu art. 362 k.c. Nie pojawiły się na to żadne dowody.

Tutejszy Sąd wskazuje przy tym, że w całości podziela argumentację zawartą w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2010 roku, wydanej w sprawie III CZP 76/10, zgodnie z którą najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 k.c. w związku z art. 24 § 1 k.c. zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 r.

Zadośćuczynienie ma kompensować uszczerbek niemajątkowy doznany przez najbliższych członków rodziny zmarłego. Kompensacji podlega krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych członków rodziny będących wynikiem śmierci najbliższej osoby, a także ma pomóc im przystosować się do nowej rzeczywistości. Kwestia zadośćuczynienia pieniężnego stwarza wiele problemów w praktyce, gdyż szkoda niemajątkowa jest bardzo trudna do ustalenia i wymierzenia. Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, w dużej mierze wypracowała je judykatura, szczególnie orzecznictwo Sądu Najwyższego. W ocenie Sądu, odnośnie wysokości zadośćuczynienia jedynie pomocniczo można się odwołać do orzecznictwa dotyczącego art. 445 k.c. Wynika to z faktu, że art. 446 § 4 k.c. nie wiąże wystąpienia krzywdy ze szkodą ujętą w kategoriach medycznych. I tak, w wyroku z dnia 26 lutego 1962 (IV CR902/61, OSNCP 1963 nr 5, poz.107) Sąd Najwyższy stwierdził, iż „ zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość”. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1998 r. (II CKN 756/97 nie publ.) „ treść art. 445 pozostawia – z woli ustawodawcy - swobodę sądowi orzekającemu w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy – uwzględnić indywidualne właściwości i subiektywne odczucia osoby pokrzywdzonej”. Jak słusznie zwrócił uwagę Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 kwietnia 2010r. (I ACa 178/10) – mierzenie skali cierpienia osoby, która nie doznała uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia, pozostaje poza możliwościami dowodowymi Sądu i zakładu ubezpieczeń. Tym samym zadośćuczynienie ma kompensować nie tyle doznany ból spowodowany śmiercią osoby bliskiej, lecz przedwczesną utratę członka rodziny. Nie oznacza to jednak, że nie należy brać pod uwagę takich okoliczności jak: poczucie osamotnienia, cierpienie moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, stopień w jakim pozostali członkowie rodziny będą umieli odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile zdolni są zaakceptować obecny stan rzeczy. Należy za Sądem Apelacyjnym w Łodzi powtórzyć, że z uwagi na ciężar gatunkowy dobra osobistego w postaci prawa do życia w rodzinie, powinno ono w hierarchii wartości zasługiwać na wzmożoną w porównaniu z innymi dobrami ochronę. Naruszenie tego dobra stanowi dalece większą dolegliwość psychiczną dla członka rodziny zmarłego, niż w przypadku innych dóbr, a jej skutki rozciągają się na całe życie osób bliskich.

W ocenie Sądu, należy zwrócić także uwagę na odrębność regulacji o jakich mowa w art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c. oraz art. 446 § 3 k.c. Przepisy art. 446 § 3 k.c. mają na celu przyznanie samego odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej, zaś nie obejmują w sobie kwestii związanej z zadośćuczynieniem za śmierć osoby bliskiej, których podstawę stanowi art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać, należy, że R. G. (2) była osobą wyjątkową i istotną dla wszystkich powodów w niniejszej sprawie. Stanowiła ogniwo scalające wszystkie te osoby, była codziennym wsparciem zarówno dla męża, dzieci, jak i matki oraz rodzeństwa. Na skutek wypadku pozostawiła po sobie męża w wieku 45 lat i dwoje dzieci w wieku 14,5 i 18,5 roku, jak również matkę, dwie siostry i brata. Przed wypadkiem rodzina była kompletna i szczęśliwa, uczestniczyła we wspólnych spotkaniach, spędzała wspólnie wakacje, święta i inne uroczystości. R. G. (2) wraz z mężem i dziećmi często widywali się i rozmawiali z jej matką i rodzeństwem mimo odległości jaka ich dzieliła. R. G. (2) tworzyła dom dla męża i synów, stanowiąc dla nich wszystkich nieocenione wsparcie. W ostatnich latach życia poświęcała się opiece nad synami i dbaniem o męża i dom. Dzięki temu rozwój synów stron przebiegał prawidłowo, harmonijnie w szczęściu. Synowi mieli swoje plany i czuli się spokojni wiedząc, że zawsze znajdą wsparcie w matce. R. G. (1) mógł rozwijać swoją działalność, uzyskiwać samodzielnie dochody pozwalające na dostatnie życie całej rodzinie. Podobnie, matka i rodzeństwo R. G. (2) zawsze mogło liczyć na wsparcie psychiczne, jak również materialne z jej strony. W pierwszej połowie 2008 roku roztaczała się wizja kolejnych licznych lat szczęścia dla całej rodziny.

Na skutek śmierci R. G. (2), powodowie nie potrafią odnaleźć się w nowej rzeczywistości, w której nie ma żony, matki, córki i siostry. Ich życie uległo całkowitej zmianie.

R. G. (1) przez wiele miesięcy nie był w stanie w żaden sposób funkcjonować na co dzień z uwagi na problemy psychiczne, co doprowadziło do tego, że udał się nawet do lokalnej egzorcystki. Musiał przemodelować całkowicie system swojej pracy, której nie mógł poświęcać tak wiele czasu jak dotychczas. Należało przejąć bowiem opiekę nad synami, którzy znajdowali się w trudnym nastoletnim wieku i potrzebowali pomocy nie tylko w odnalezieniu się w nowej tragicznej sytuacji, lecz także w załatwieniu bieżących spraw życiowych związanych ze szkołą, maturą i egzaminami. Na skutek powyższego, zarobki powoda drastycznie zaczęły spadać na przestrzeni lat z kwoty 12.500 zł w 2008 roku do około 5.000 zł w chwili obecnej. Trauma związana ze śmiercią żony jest ogromna i trwa do chwili obecnej, zwłaszcza, że powód znał R. G. (2) kilkadziesiąt lat i był z nią w szczęśliwym małżeństwie. Pamięć po zmarłej jest przez niego kultywowana.

Mając na uwadze skalę cierpień R. G. (1) doznanych na skutek śmierci ukochanej żony, opisywaną przez powodów, biegłych, jak również przy uwzględnieniu tego jak ważną dla niego osobą była R. G. (2), Sąd uznał, iż kwota 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego związane z utratą więzi z osobą bliską dochodzona przez powoda nie jest wygórowana i nie odbiega od kwot przyznawanych w innych tego typu sprawach. W tym zakresie zatem uwzględniono żądanie pozwu w całości.

Rozważając natomiast wysokość dochodzonej przez powoda R. G. (1) kwoty odszkodowania z art. 446 § 3 k.c. z tytułu pogorszenia sytuacji życiowej, Sąd doszedł do przekonania, iż dochodzona przez powoda kwota jest częściowo zawyżona. Powód z tego tytułu uzyskał już od pozwanego kwotę 35.000 zł. Zarobki powoda na przestrzeni lat zmniejszyły się z 12.500 zł do 5.000 zł, co istotnie wpłynęło na życie całej jego rodziny. Zdaniem Sądu, przy uwzględnieniu okoliczności sprawy, faktu, iż powód musiał przemodelować swoje życie, obowiązki zawodowe i znaczną część czasu poświęcać na wychowywanie synów, jak również na przyszłość utracił wsparcie żony, zasadne jest uznanie, iż łącznie z tytułu pogorszenia się jego sytuacji życiowej należna powinna być dla niego kwota 70.000 zł. Skoro zaś powód otrzymał już 35.000 zł, zasądzono od pozwanego na jego rzecz kolejną kwotę 35.000 zł z tego tytułu. W pozostałym zakresie powództwo powoda oparte o art. 446 § 3 k.c. zostało oddalone, o czym orzeczono w punkcie IX wyroku.

Zasadne okazało się w całości roszczenie R. G. (1) oparte o art. 481 k.c. a dotyczące skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie. Kwota 35.000 zł została przyznana powodowi w dniu 21 grudnia 2011 roku, zaś 30-dniowy termin ustawowy (art. 14 cytowanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) na rozpatrzenie wniosku w postępowaniu likwidacyjnym upływał 20 lipca 2011 roku. Za okres od 21 lipca 2011 roku do 21 grudnia 2011 roku powodowi należą się zatem skapitalizowane odsetki za opóźnienie od kwoty 35.000 zł w kwocie łącznej 1.907,26 zł, które to roszczenie zostało uwzględnione w całości przez Sąd.

Z uwagi na powyższe, w punkcie I wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda R. G. (1) kwotę łączną 186.907,26 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (na podstawie art. 481 k.c.) od kwoty 185.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty. Jak wskazano wyżej, w dacie 20 lipca 2011 roku pozwanemu mijał termin na zaspokojenie roszczeń powoda.

Powód P. G. na skutek wypadku stracił ukochaną matkę i stało się to w jednym z najtrudniejszych momentów w jego życiu – w okresie zdawania egzaminu dojrzałości. Za życia matki mógł na co dzień liczyć na jej wsparcie w dążeniach do wymarzonych studiów i wymarzonego zawodu, jak też na pomoc w zdobywaniu wiedzy do tego potrzebnej. Ostatecznie, na skutek utraty matki powód nie był w stanie zdać matury na poziomie pozwalającym mu na dostanie się na wymarzone studia, następnie nie był w stanie zdobyć kwalifikacji umożliwiających mu na wykonywanie wymarzonego zawodu. Nie ukończył studiów takich jakie planował. Pracuje w firmie ojca, mimo, że pierwotnie jego plany szły w zupełnie innym kierunku. Cierpienia doznane przez powoda wobec utraty osoby dla niego najbliższej, z którą spędzał codziennie wiele godzin i która stanowiła dla niego wsparcie i inspirację, są nie do opisania.

Mając na uwadze skalę cierpień P. G. doznanych na skutek śmierci ukochanej matki, opisywaną przez powodów, biegłych, jak również przy uwzględnieniu tego jak ważną dla niego osobą była R. G. (2), Sąd uznał, iż kwota 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego związane z utratą więzi z osobą bliską dochodzona przez powoda nie jest wygórowana i nie odbiega od kwot przyznawanych w innych tego typu sprawach. W tym zakresie zatem uwzględniono żądanie pozwu w całości.

Zasadne okazało się w całości roszczenie P. G. oparte o art. 481 k.c. a dotyczące skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie. Kwota 35.000 zł została przyznana powodowi w dniu 21 grudnia 2011 roku, zaś 30-dniowy termin ustawowy (art. 14 cytowanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) na rozpatrzenie wniosku w postępowaniu likwidacyjnym upływał 20 lipca 2011 roku. Za okres od 21 lipca 2011 roku do 21 grudnia 2011 roku powodowi należą się zatem skapitalizowane odsetki za opóźnienie od kwoty 35.000 zł w kwocie łącznej 1.907,26 zł, które to roszczenie zostało uwzględnione w całości przez Sąd.

Z uwagi na powyższe, w punkcie II wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda P. G. kwotę łączną 101.907,26 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (na podstawie art. 481 k.c.) od kwoty 100.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty. Jak wskazano wyżej, w dacie 20 lipca 2011 roku pozwanemu mijał termin na zaspokojenie roszczeń powoda.

Powód A. G. na skutek wypadku stracił ukochaną matkę i stało się to w jednym z najtrudniejszych momentów w jego życiu – w okresie dojrzewania. Za życia matki mógł na co dzień liczyć na jej wsparcie codziennych trudnościach związanych ze szkołą, relacjach z rówieśnikami. Ostatecznie, na skutek utraty matki powód stał się osobą bardzo zamkniętą w sobie, ograniczającą kontakty z innymi osobami. Nie udało mu się dobrze zdać egzaminu gimnazjalnego ani matury, zaś obecnie nie ma on sprecyzowanych planów na życie. Cierpienia doznane przez powoda wobec utraty osoby dla niego najbliższej, z którą spędzał codziennie wiele godzin i która stanowiła dla niego wsparcie i inspirację, są nie do opisania.

Mając na uwadze skalę cierpień A. G. doznanych na skutek śmierci ukochanej matki, opisywaną przez powodów, biegłych, jak również przy uwzględnieniu tego jak ważną dla niego osobą była R. G. (2), Sąd uznał, iż kwota 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego związane z utratą więzi z osobą bliską dochodzona przez powoda nie jest wygórowana i nie odbiega od kwot przyznawanych w innych tego typu sprawach. W tym zakresie zatem uwzględniono żądanie pozwu w całości.

Zasadne okazało się w całości roszczenie A. G. oparte o art. 481 k.c. a dotyczące skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie. Kwota 45.000 zł została przyznana powodowi w dniu 21 grudnia 2011 roku, zaś 30-dniowy termin ustawowy (art. 14 cytowanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) na rozpatrzenie wniosku w postępowaniu likwidacyjnym upływał 20 lipca 2011 roku. Za okres od 21 lipca 2011 roku do 21 grudnia 2011 roku powodowi należą się zatem skapitalizowane odsetki za opóźnienie od kwoty 45.000 zł w kwocie łącznej 2.452,19 zł, które to roszczenie zostało uwzględnione w całości przez Sąd.

Z uwagi na powyższe, w punkcie III wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda A. G. kwotę łączną 102.452,19 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (na podstawie art. 481 k.c.) od kwoty 100.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty. Jak wskazano wyżej, w dacie 20 lipca 2011 roku pozwanemu mijał termin na zaspokojenie roszczeń powoda.

Powódka K. N. na skutek wypadku straciła ukochaną córkę. Za życia córki utrzymywała z nią bardzo bliskie, przyjacielskie relacje i mogła na co dzień liczyć na jej wsparcie zarówno psychiczne, jak i finansowe. Ostatecznie, na skutek utraty córki powódka utraciła jej wsparcie, musiała podjąć się pomocy R. G. (1) w wychowywaniu jego synów. Powódka przeżywała silną żałobę przez 2 lata, zaś przez 3 lata korzystała z pomocy psychiatry i leków. Cierpienia doznane przez powódkę wobec utraty osoby dla niej najbliższej, z którą utrzymywała przyjacielskie relacje i która stanowiła dla niej szerokie wsparcie, są nie do opisania.

Mając na uwadze skalę cierpień K. N. doznanych na skutek śmierci ukochanej córki, opisywaną przez powodów, biegłych, jak również przy uwzględnieniu tego jak ważną dla niej osobą była R. G. (2), Sąd uznał, iż dodatkowa, poza już otrzymaną sumą 20.000 zł, kwota 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego związane z utratą więzi z osobą bliską dochodzona przez powódkę nie jest wygórowana i nie odbiega od kwot przyznawanych w innych tego typu sprawach. W tym zakresie zatem uwzględniono żądanie pozwu w całości.

Rozważając natomiast wysokość dochodzonej przez powódkę K. N. kwoty odszkodowania z art. 446 § 3 k.c. z tytułu pogorszenia sytuacji życiowej, Sąd doszedł do przekonania, iż dochodzona przez powódkę kwota nie jest zawyżona. Powódka z tego tytułu nie uzyskała dotychczas od pozwanego żadnej sumy. Zdaniem Sądu, przy uwzględnieniu okoliczności sprawy, faktu, iż powódka musiał przemodelować swoje życie, obowiązki zawodowe i znaczną część czasu poświęcać na wychowywanie wnuków, jak również tego, że na przyszłość utraciła szerokie wsparcie córki, zasadne jest uznanie, iż z tytułu pogorszenia się jej sytuacji życiowej należna powinna być dla niej kwota 20.000 zł.

Zasadne okazało się w całości roszczenie K. N. oparte o art. 481 k.c. a dotyczące skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie. Kwota 20.000 zł została przyznana powódce w dniu 30 sierpnia 2011 roku, zaś 30-dniowy termin ustawowy (art. 14 cytowanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) na rozpatrzenie wniosku w postępowaniu likwidacyjnym upływał 20 lipca 2011 roku. Za okres od 21 lipca 2011 roku do 30 sierpnia 2011 roku powódce należą się zatem skapitalizowane odsetki za opóźnienie od kwoty 20.000 zł w kwocie łącznej 284,93 zł, które to roszczenie zostało uwzględnione w całości przez Sąd.

Z uwagi na powyższe, w punkcie IV wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powódki K. N. kwotę łączną 80.284,93 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (na podstawie art. 481 k.c.) od kwoty 80.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty. Jak wskazano wyżej, w dacie 20 lipca 2011 roku pozwanemu mijał termin na zaspokojenie roszczeń powódki.

Powódka A. K. na skutek wypadku straciła ukochaną siostrę. Za życia siostry utrzymywała z nią bardzo bliskie, przyjacielskie relacje i mogła na co dzień liczyć na jej wsparcie zarówno psychiczne, jak i finansowe. Często spędzały razem czas na uroczystościach rodzinnych, wakacjach. Ostatecznie, na skutek utraty siostry powódka utraciła jej wsparcie. Powódka przeżywała utratę siostry tak dalece, że odbyła kilka wizyt u psychiatry, korzystała w pracy z urlopu zdrowotnego. Cierpienia doznane przez powódkę wobec utraty osoby dla niej najbliższej, z którą utrzymywała przyjacielskie relacje i która stanowiła dla niej szerokie wsparcie, są ogromne.

Mając na uwadze skalę cierpień A. K. doznanych na skutek śmierci ukochanej siostry, opisywaną przez powodów, biegłych, jak również przy uwzględnieniu tego jak ważną dla niej osobą była R. G. (2), Sąd uznał, iż dodatkowa, poza już otrzymaną sumą 15.000 zł, kwota 55.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego związane z utratą więzi z osobą bliską dochodzona przez powódkę nie jest wygórowana i nie odbiega od kwot przyznawanych w innych tego typu sprawach. W tym zakresie zatem uwzględniono żądanie pozwu w całości.

Zasadne okazało się w całości roszczenie A. K. oparte o art. 481 k.c. a dotyczące skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie. Kwota 15.000 zł została przyznana powódce w dniu 31 sierpnia 2011 roku, zaś 30-dniowy termin ustawowy (art. 14 cytowanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) na rozpatrzenie wniosku w postępowaniu likwidacyjnym upływał 20 lipca 2011 roku. Za okres od 21 lipca 2011 roku do 31 sierpnia 2011 roku powódce należą się zatem skapitalizowane odsetki za opóźnienie od kwoty 15.000 zł w kwocie łącznej 219,93 zł, które to roszczenie zostało uwzględnione w całości przez Sąd.

Z uwagi na powyższe, w punkcie V wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powódki A. K. kwotę łączną 55.219,93 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (na podstawie art. 481 k.c.) od kwoty 55.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty. Jak wskazano wyżej, w dacie 20 lipca 2011 roku pozwanemu mijał termin na zaspokojenie roszczeń powódki.

Powód T. N. na skutek wypadku stracił ukochaną siostrę. Za życia siostry utrzymywał z nią bardzo bliskie, przyjacielskie relacje i mógł na co dzień liczyć na jej wsparcie zarówno psychiczne, jak i finansowe. Często spędzali razem czas na uroczystościach rodzinnych, wakacjach. Ostatecznie, na skutek utraty siostry powód utraciła jej wsparcie. Powód przeżywała utratę siostry tak dalece, że korzystał ze wsparcia psychologa, jednak nadal jest na etapie wyparcia faktu śmierci siostry. Cierpienia doznane przez powoda wobec utraty osoby dla niego najbliższej, z którą utrzymywał przyjacielskie relacje i która stanowiła dla niego szerokie wsparcie, są ogromne.

Mając na uwadze skalę cierpień T. N. doznanych na skutek śmierci ukochanej siostry, opisywaną przez powodów, biegłych, jak również przy uwzględnieniu tego jak ważną dla niego osobą była R. G. (2), Sąd uznał, iż dodatkowa, poza już otrzymaną sumą 10.000 zł, kwota 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego związane z utratą więzi z osobą bliską dochodzona przez powoda nie jest wygórowana i nie odbiega od kwot przyznawanych w innych tego typu sprawach. W tym zakresie zatem uwzględniono żądanie pozwu w całości.

Zasadne okazało się w całości roszczenie T. N. oparte o art. 481 k.c. a dotyczące skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie. Kwota 10.000 zł została przyznana powodowi w dniu 18 stycznia 2013 roku, zaś 30-dniowy termin ustawowy (art. 14 cytowanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) na rozpatrzenie wniosku w postępowaniu likwidacyjnym upływał 20 lipca 2011 roku. Za okres od 21 lipca 2011 roku do 18 stycznia 2013 roku powodowi należą się zatem skapitalizowane odsetki za opóźnienie od kwoty 10.000 zł w kwocie łącznej 1.948,22 zł, które to roszczenie zostało uwzględnione w całości przez Sąd.

Z uwagi na powyższe, w punkcie VI wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda T. N. kwotę łączną 61.948,22 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (na podstawie art. 481 k.c.) od kwoty 60.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty. Jak wskazano wyżej, w dacie 20 lipca 2011 roku pozwanemu mijał termin na zaspokojenie roszczeń powoda.

Pierwotna powódka B. N. na skutek wypadku straciła ukochaną siostrę. Za życia siostry utrzymywała z nią bardzo bliskie, przyjacielskie relacje i mogła na co dzień liczyć na jej wsparcie zarówno psychiczne, jak i finansowe. Często spędzały razem czas na uroczystościach rodzinnych, wakacjach. Ostatecznie, na skutek utraty siostry powódka utraciła jej wsparcie, istotnie załamała się psychicznie, potrzebowała intensywnego i stałego leczenia psychiatrycznego. Po śmierci siostry B. N. leczyła się psychiatrycznie przez półtora roku, gdyż nie mogła sobie poradzić w tej sytuacji. Była na rocznym urlopie dla poratowania zdrowia. Bała się wychodzić z domu. W ostatnim okresie życia była na rencie z tego powodu. Zmarła 11 września 2018 roku. R. G. (2) była wsparciem dla B. N. także przy wychowywaniu jej dzieci, zabierała je na wakacje za granicę. Cierpienia doznane przez powódkę wobec utraty osoby dla niej najbliższej, z którą utrzymywała przyjacielskie relacje i która stanowiła dla niej szerokie wsparcie, były ogromne.

Mając na uwadze skalę cierpień B. N. doznanych na skutek śmierci ukochanej siostry, opisywaną przez powodów, biegłych, jak również przy uwzględnieniu tego jak ważną dla niej osobą była R. G. (2), Sąd uznał, iż dodatkowa, poza już otrzymaną sumą 10.000 zł, kwota 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego związane z utratą więzi z osobą bliską dochodzona przez pierwotną powódkę nie jest wygórowana i nie odbiega od kwot przyznawanych w innych tego typu sprawach.

Zasadne okazało się w całości roszczenie zgłoszone pierwotnie przez B. N. oparte o art. 481 k.c. a dotyczące skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie. Kwota 10.000 zł została przyznana powódce w dniu 18 stycznia 2013 roku, zaś 30-dniowy termin ustawowy (art. 14 cytowanej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) na rozpatrzenie wniosku w postępowaniu likwidacyjnym upływał 20 lipca 2011 roku. Za okres od 21 lipca 2011 roku do 13 stycznia 2013 roku powódce należały się zatem skapitalizowane odsetki za opóźnienie od kwoty 10.000 zł w kwocie łącznej 1.948,22 zł.

Z uwagi na to, że B. N. zmarła w roku procesu, zaś jej spadkobiercami w udziałach po ½ części zostali powodowie K. D. i B. D., przy przyjęciu faktu, iż roszczenia B. N. dochodzone w niniejszej sprawie wobec pozwanego wchodzą w skład spadku po niej (art. 922 § 1 k.c.), tut. Sąd:

a)  w punkcie VII wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki K. D. kwotę łączną 30.974,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (na podstawie art. 481 k.c.) od kwoty 30.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty, tytułem połowy roszczeń przysługujących pierwotnie B. N.. Jak wskazano wyżej, w dacie 20 lipca 2011 roku pozwanemu mijał termin na zaspokojenie roszczeń powódki pierwotnej,

b)  w punkcie VIII wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda B. D. kwotę łączną 30.974,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (na podstawie art. 481 k.c.) od kwoty 30.000 zł od dnia 21 lipca 2011 roku do dnia zapłaty, tytułem połowy roszczeń przysługujących pierwotnie B. N.. Jak wskazano wyżej, w dacie 20 lipca 2011 roku pozwanemu mijał termin na zaspokojenie roszczeń powódki pierwotnej.

O kosztach procesu należnych powodowi R. G. (1) orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., przy przyjęciu, że uległ on jedynie nieznacznie w zakresie zgłoszonych w sprawie roszczeń (około 7,5%), a zatem obciążono kosztami przez niego poniesionymi w całości pozwanego. Powód poniósł koszty procesu w postaci: opłaty sądowej od pozwu – 10.096 zł, kosztów zastępstwa procesowego – 3.600 zł, zaliczki – 500 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł, czyli łącznie 14.213 zł.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie X wyroku.

O kosztach procesu poniesionych przez powodów P. G., A. G., K. N., A. K. i T. N. orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Wskazani powodowie ponieśli następujące koszty procesu:

a)  P. G. poniósł koszty procesu w postaci: opłaty sądowej od pozwu – 5.096 zł, kosztów zastępstwa procesowego – 3.600 zł, zaliczki – 500 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł, czyli łącznie 9.213 zł, zatem orzeczono jak w punkcie XI wyroku,

b)  A. G. poniósł koszty procesu w postaci: opłaty sądowej od pozwu – 5.002 zł, kosztów zastępstwa procesowego – 3.600 zł, zaliczki – 500 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł, czyli łącznie 9.119 zł, zatem orzeczono jak w punkcie XII wyroku,

c)  K. N. poniosła koszty procesu w postaci: opłaty sądowej od pozwu – 4.015 zł, kosztów zastępstwa procesowego – 3.600 zł, zaliczki – 500 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł, czyli łącznie 8.132 zł, zatem orzeczono jak w punkcie XIII wyroku,

d)  A. K. poniosła koszty procesu w postaci: opłaty sądowej od pozwu – 2.761 zł, kosztów zastępstwa procesowego – 3.600 zł, zaliczki – 500 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł, czyli łącznie 6.878 zł, zatem orzeczono jak w punkcie XIV wyroku,

e)  T. N. poniósł koszty procesu w postaci: opłaty sądowej od pozwu – 3.098 zł, kosztów zastępstwa procesowego – 3.600 zł, zaliczki – 500 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł, czyli łącznie 7.215 zł, zatem orzeczono jak w punkcie XV wyroku.

O kosztach procesu poniesionych przez powodów K. D. i B. D. orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przy uwzględnieniu jednak, iż weszli oni w sytuację procesową pierwotnej powódki B. N.. Skoro zatem B. N. poniosła koszty procesu w postaci: opłaty sądowej od pozwu – 3.098 zł, kosztów zastępstwa procesowego – 3.600 zł, zaliczki – 500 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł, czyli łącznie 7.215 zł, należało na rzecz K. D. i B. D. zasądzić po połowie tych kosztów, czyli po 3.607,50 zł, zatem orzeczono jak w punktach XVI i XVII wyroku.

Z uwagi na to, że powstały nieuiszczone koszty sądowe w łącznej kwocie 11.129,40 zł (9.040,50 zł – k. 850, 2.588,90 zł – k. 915, minus 500 zł zaliczki dotychczas nierozliczonej a zaliczonej na poczet sprawy), na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 i 100 k.p.c., polecono pobrać w całości od pozwanego nieuiszczone koszty sądowe, stosownie do wyniku sprawy, o czym orzeczono w punkcie XVIII wyroku.

Wobec powyższego, orzeczono jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

(...)