Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Strona powodowa L.spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. pozwem z 3 września 2020 r. (data nadania) wniosła o zasądzenie od strony pozwanej B. M. spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 659,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 30 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając swoje żądanie, strona powodowa wskazała, że nabyła od kredytobiorcy będącego konsumentem roszczenia oparte na art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim, a wynikające z wcześniejszej spłaty kredytu i konieczności proporcjonalnego zwrotu prowizji przez stronę pozwaną. Kwota 659,13 zł dochodzona jest tytułem zwrotu prowizji.

(pozew k. 3-5)

Strona pozwanaB. M.spółka akcyjna z siedzibą w W. złożyła odpowiedź na pozew, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko podniosła, że:

-

brak podstaw do proporcjonalnego zwrotu prowizji, albowiem prowizja nie była w żadnej z umów związana z czasem jej trwania,

-

umowa przelewu jest nieważna, albowiem nastąpiła pod wpływem błędu, podstępu albo wyzysku,

-

istnieje inna możliwość rozliczenia prowizji pozostałej do spłaty niż metoda liniowa,

Strona pozwana jednocześnie przyznała fakt zawarcia umowy kredytowej i jej wcześniejszej spłaty przez cedenta (kredytobiorcę). Z ostrożności procesowej pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczeń powoda w zakresie żądania odsetek.

(odpowiedź na pozew k. 33-41)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. B. zawarła z B. M. spółką akcyjną z siedzibą w W. 24 lutego 2015 r. umowę kredytu konsumenckiego (pożyczki konsolidacyjnej) nr (...) na okres 72 miesięcy z datą płatności raty przypadającą w 25 dniu każdego miesiąca, z prowizją w wysokości 799,12 zł; kredytobiorca dokonał całkowitej spłaty 14 marca 2016.

(okoliczności niesporne, a nadto dowody: umowa k. 11-12; oświadczenie o dokonaniu całkowitej spłaty kredytu konsumenckiego k. 17)

24 sierpnia 2020 r. M. B. dokonała na rzecz strony powodowej przelewu wierzytelności wynikających z tytułu wyżej wymienionej umowy opartej na art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim (obowiązek proporcjonalnego zwrotu kosztów kredytu).

(dowód: umowa cesji z kartami podpisów k. 13-15)

Pismem z 24 sierpnia 2020 r. strona powodowa wezwała bezskutecznie do zapłaty stronę pozwaną.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 18)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów. Podkreślenia wymaga fakt, że w dużej mierze nie był on sporny, a zarzuty strony pozwanej dotyczyły jedynie istnienia, względnie ważności umowy cesji, a w pozostałym zakresie spór miał charakter jedynie prawny.

W ocenie Sądu umowa cesji była ważna, a przedstawiony przez stronę powodową odpis tej umowy nie budził wątpliwości co do formy, pochodzenia, ani treści.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało w przeważającej mierze na uwzględnienie.

Strona powodowa oparła swoje roszczenie na umowie przelewu wierzytelności.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z powyższego wynika, że w wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela.

Dla przyjęcia skuteczności cesji podstawowe znaczenia ma wykazanie istnienia przelewanej wierzytelności, a więc okoliczności, z których wynika, że prawo takie przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi, a w następnej kolejności wykazanie, że do cesji doszło w sposób prawidłowy.

W przedmiotowej sprawie – w ocenie Sądu – nie ulega wątpliwości, że doszło do skutecznej umowy cesji wierzytelności pomiędzy stroną powodową a pierwotnym wierzycielem.

Zgodnie art. 49 ust. 1 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą.

Art. 52 ustawy precyzuje, że kredytodawca jest zobowiązany do rozliczenia z konsumentem kredytu w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu w całości.

Nie ulega wątpliwości, że kosztem, który podlega obniżeniu o okres, o który skrócono czas obowiązywania umowy kredytu jest zarówno prowizja jak i opłata przygotowawcza (tak: Uchwała Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej z 12 grudnia 2019 roku, III CZP 45/19 oraz Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 września 2019 roku, C-383/18, L. vs. (...) ).

Obniżenie to – w ocenie Sądu – winno nastąpić w proporcji do czasu skrócenia umowy, czyli obniżenie prowizji powinno nastąpić o taki sam ułamek, o jaki doszło do skrócenia czasu trwania umowy kredytowej na skutek całkowitej spłaty.

W niniejszej sprawie powoduje to konieczność zwrotu prowizji w wysokości nie niższej niż wskazana w żądaniu strony powodowej. Sąd przy tym – porównując stosunek żądanych kwot do kwot pierwotnie pobranych prowizji ze stosunkiem czasu, o który skrócono umowę do pierwotnie planowanego czasu trwania umowy – nie dopatrzył się błędów w wyliczeniach strony powodowej.

Z tych przyczyn Sąd zasądził dochodzone kwoty, zgodnie z żądaniem pozwu (punkt 1. wyroku), oddalając powództwo tylko co do żądania zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie (punkt 2. wyroku).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. zgodnie z którym dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. W myśl art. 52 ww. ustawy o kredycie konsumenckim kredytodawca jest zobowiązany do rozliczenia z konsumentem kredytu w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu w całości. Na gruncie niniejszej sprawy pozwany Bank winien rozliczyć kredyty udzielone cedentowi najpóźniej do dnia 28 marca 2016 r. Podkreślić przy tym wymaga, że odsetki jako świadczenie okresowe podlegają trzyletniemu terminowi przedawnienia. Pozew w niniejszej sprawie został złożony 3 września 2020 r., co za tym idzie powód mógł domagać się nieprzedawnionych odsetek od 3 września 2017 r., w pozostałym zakresie uległy one przedawnieniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie 3. wyroku na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., nakładając jedynie na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, uznając, że powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Mając zatem na względzie powyższe Sąd uznał, że zasadnym będzie obciążenie pozwanego kosztami procesu poniesionymi przez powoda, zasądzając od pozwanego na jego rzecz kwotę 387 zł, na którą złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 100 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika powoda – radcy prawnego w stawce minimalnej w wysokości 270 zł, ustalonej zgodnie z przepisem § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015, poz. 1804 ze zm.) oraz 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  odstąpić od doręczenia za pośrednictwem portalu informacyjnego;

2.  niniejsze zarządzenie umieszone zostało na portalu w celach informacyjnych i nie wywołuje skutków procesowych, doręczenie wywołujące skutki procesowe nastąpi w trybie k.p.c. za pośrednictwem operatora pocztowego;

3.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego bez pouczenia.

W., 5 października 2021 roku