Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 11 lutego 2013 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Szepelak

Sędziowie SSO Anna Bałazińska – Goliszewska (spr.)

SSO Jerzy Menzel

Protokolant Aneta Malewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marka Janczyńskiego

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 11 lutego 2013 r.

zażalenia obrońcy S. Z.

oskarżonego o czyny z art. 217 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

z dnia 14 stycznia 2013 r. sygn. akt II K 548/12

w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanowił:

zażalenia nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej, sygn. akt II K 548/12 na podstawie art. 249 § 1 i 2 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. i art. 259 § 1 i 2 k.p.k. przedłużył stosowanie wobec S. Z. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 21 kwietnia 2012 r., sygn. akt II Kp 107/12, przedłużonego postanowieniem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 16 lipca 2012 r., sygn. akt II Kp 167/12 oraz postanowieniem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 10 października 2012 r., sygn. akt II K 548/12 na okres dalszych dwóch miesięcy, tj. do dnia 15 marca 2013 r.

Na powołane postanowienie zażalenie wniósł obrońca oskarżonego i zaskarżając ww. orzeczenie w całości, zarzucił:

1.  Naruszenie przepisów postępowania, a to art. 249 k.p.k. i art. 258 k.p.k. poprzez przedłużenie okresu tymczasowego, w sytuacji, kiedy ocena postawy podejrzanego, jego warunków osobistych, jak i postawionych zarzutów prowadzi do jednoznacznego wniosku, że środek ten stosowany już 9 miesięcy spełnił swoją rolę i zapewnił prawidłowy tok postępowania, a na obecnym etapie nie występuje żadna obawa matactwa ze strony podejrzanego jak również jego ukrycia się czy też ucieczki, zaś ocena przeprowadzonych dotychczas dowodów pozwala na stwierdzenie, że ewentualna rola podejrzanego w zdarzeniach była znikoma, a co do jednego zarzutu wręcz nie występuje dostateczne uprawdopodobnienie popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu, co powoduje, że obecnie wystarczające są w niniejszej sprawie środki zapobiegawczego o charakterze wolnościowym;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na ustaleniu, iż występuje obawa, że podejrzany będzie nakłaniał świadków do składania fałszywych zeznań, jak również, że może podjąć próbę ukrywania się lub ucieczki, co powoduje, że jedynie izolacyjny środek zapobiegawczy może zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania, w sytuacji, kiedy ocena osoby oskarżonego, jego dotychczasowej postawy charakteryzującej się tym, że nigdy nie podejmował żadnych czynności bezprawnie wpływających na postępowanie prowadzone przeciwko niemu, stawiał się na wezwania organów, na każdym jej etapie, a ponadto posiada stałe miejsce zamieszkania, uzyskuje stały dochód, posiada dobrą opinię w miejscu zamieszkania, mając zasadniczo ustabilizowaną sytuację osobistą, a jednocześnie uwzględnienie faktu, że w sprawie zebrano znaczny materiał dowodowy, na którego treść oskarżony nie ma wpływu, prowadzi do wniosku, że w niniejszej sprawie nie występuje obawa bezprawnego wpływania przez niego na tok postępowania.

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego postanowienia i orzeczenie co do istoty poprzez przedłużenie okresu stosowania tymczasowego wobec podejrzanego z tym zastrzeżeniem, że zostanie on zmieniony na poręczenie majątkowe w wysokości 5000, - zł, dozór policji w miejscu zamieszkania podejrzanego wykonywany dwa razy w tygodniu oraz zakaz opuszczania kraju połączony z zatrzymaniem paszportu, w wypadku wpłacenia w terminie 7 dni poręczenia majątkowego w wysokości 5000, - zł na rachunek bankowy Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza akt sprawy wskazuje, iż stanowisko Sądu Rejonowego w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego jest słuszne.

Słusznie Sąd Rejonowy uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy wskazuje na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony dopuścił się zarzuconych mu czynów. Zostały zatem spełnione przesłanki z art. 249 § 1 kpk.

W ocenie Sądu Okręgowego, słusznie także ustalił Sąd I instancji, iż na obecnym etapie postępowania jedynie izolacja oskarżonego w sposób prawidłowy zabezpieczy dalszy tok postępowania jurysdykcyjnego. S. Z. zarzucono m.in. popełnienie dwóch występków wyczerpujących znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 § 1 k.k., za które ustawa przewiduje surowe zagrożenie karą pozbawienia wolności. Biorąc zatem pod uwagę charakter stawianych mu zarzutów, realne jest wymierzenie mu surowej kary - w myśl art. 258 § 2 k.p.k. Zagrożenie surową karą pozbawienia wolności stwarza natomiast samo w sobie uzasadnione domniemanie, że oskarżony może w toku toczącego się postępowania podejmować czynności destabilizujące to postępowanie, w tym uchylać się przed wymiarem sprawiedliwości. Z uwagi na to, że wskazywana okoliczność ma charakter domniemania prawnego, nie jest konieczne dowodowe wykazywanie, aby S. Z. w przeszłości konkretne działania w tym kierunku już podejmował. Przy czym, niezależnie od powyższego, charakter zarzucanych oskarżonemu przestępstw, rodzi obawę, iż w warunkach wolnościowych S. Z. mógłby podjąć próby bezprawnego wpłynięcia na treść zeznań pokrzywdzonych oraz świadków, dla przedstawienia korzystnej dla niego wersji wydarzeń. Realna jest zatem obawa matactwa procesowego z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Zwłaszcza gdy będziemy mieli na uwadze, jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy, iż świadkami w niniejszej sprawie są osoby pochodzące z małej społeczności, utrzymujące wspólne kontakty, z którymi oskarżony miał bezpośredni kontakt.

Nie jest zatem zasadny zarzut skarżącego, iż w przedmiotowej sprawie byłoby wystarczające zastosowanie innego, nieizolacyjnego środka zapobiegawczego.

Przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania uzasadnione jest zatem wagą stawianych oskarżonemu zarzutów, a także koniecznością ustalenia obiektywnego przebiegu zdarzenia. Dlatego też na obecnym etapie postępowania, kiedy toczy się postępowanie jurysdykcyjne nieizolacyjne środki zapobiegawcze nie są wystarczające do zabezpieczenia prawidłowego jego przebiegu.

Z tych powodów, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.