Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

Sędzia Agnieszka Bierza

Protokolant

protokolant Magdalena Masłowska

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 807/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

P. K.

w dniu 10 października 2019 r. w R. na terenie parku w rejonie ulicy (...), działając razem z innymi nieustalonymi osobami wziął udział w pobiciu W. Ł., D. J. i B. F., w ten sposób, że D. J. był bity i kopany po całym ciele, W. Ł. został uderzony w twarz a B. F. został kopnięty w łokieć
i podczas tego zdarzenia pokrzywdzonych narażono na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 kk, a ponadto wskutek tego pobicia D. J. doznał stłuczenia twarzoczaszki ze złamaniem dolnej ściany prawego oczodołu, złamaniem wyrostka czołowego kości szczękowej prawej oraz prawej kości nosowej, rozedmy tkanek miękkich powieki dolnej prawej i dolnej części oczodołu prawego, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, natomiast W. Ł. doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownego stłuczenia głowy z niewielkim obrzękiem i bolesnością szczęki co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Pomiędzy D. J. i G. N. doszło do konfliktu, gdyż ten ostatni miał obrażać dziewczynę D. W.. Chcąc wyjaśnić tę sytuację pokrzywdzony umówił się z G. N. na spotkanie w parku przy ul. (...) w R. w dniu 10 października 2019 r. o godz. 7.30. Treść wiadomości pokrzywdzonego sugerowała, że może dojść do pobicia G. N.. D. J. spotkał w parku swoich kolegów, m.in. W. Ł. i B. F. i z nimi czekał na G. N.. Tego ostatniego przywiózł do R. jego ojciec D. N., który wiedział, że syn jest umówiony z kolegą i znał treść wiadomości od pokrzywdzonego. W parku na G. N. czekało trzech mężczyzn, w tym oskarżony P. K., który w tamtym czasie był pracownikiem D. N..

G. N. z tymi trzema mężczyznami podszedł do pokrzywdzonych. D. J. wyszedł na przeciw G. N. chcąc z nim odejść na bok, aby porozmawiać. Wtedy został zaatakowany przez mężczyzn, którzy uderzali go po twarzy i głowie, następnie został przewrócony na ziemię i kopany po ciele. Nadto W. Ł. został uderzony przez jednego z napastników pięścią w twarz, zaś B. F. został kopnięty w łokieć. Jeden ze sprawców krzyczał, wskazując na G. N., że nie może mu spaść włos z głowy. Po pobiciu sprawcy oraz G. N. uciekli z miejsca zdarzenia. G. N. odebrał z Palcu Wolności ojciec i odwiózł go do domu.

zeznania D. J.

34,16

zeznania M. J.

5,6, 163

zeznania W. Ł.

44-45, 162-163

zeznania H. Ł.

15v, 163

zeznania B. F.

30-31, 161v-162

zeznania G. N.

23-24, 163v-164

zeznania D. N.

222v

tablica poglądowa

29

protokół zatrzymania płyty DVD i płyta z zapisem monitoringu

40-43

2. Na skutek pobicia D. J. doznał stłuczenia twarzoczaszki ze złamaniem dolnej ściany prawego oczodołu, złamaniem wyrostka czołowego kości szczękowej prawej oraz prawej kości nosowej, rozedmy tkanek miękkich powieki dolnej prawej i dolnej części oczodołu prawego, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, natomiast W. Ł. doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownego stłuczenia głowy
z niewielkim obrzękiem i bolesnością szczęki, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni. D. J. przebywał w szpitalu 9 dni.

opinie sądowo-lekarskie

52,54

dokumentacja medyczna

36-38,46

3. Oskarżony P. K. był w przeszłości karany.

karta karna

77, 186-188

2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

---

---

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

---

---

---

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2

zeznania M. J.

Sąd ocenił zeznania M. J. jako szczere i zgodne z prawdą, mimo że nie był on naocznym świadkiem pobicia syna. W swoich zeznaniach przestawił to, co relacjonował mu D. J. oraz przedstawił skutki pobicia syna i jego kolegów. Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań świadka.

1, 2

zeznania H. Ł.

Jej zeznania były wiarygodne, choć nie była bezpośrednim świadkiem pobicia syna. Wiedzę o zdarzeniu czerpała z relacji pokrzywdzonego W. Ł., który wskazał jej, że został uderzony przez jednego ze sprawców pięścią w twarz oraz, że celem ataku był D., a on dostał, bo był w pobliżu. Relacja tego świadka koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym i brak jest podstaw do jej kwestionowania.

1,2

zeznania W. Ł.

Za wiarygodną sąd uznał również zeznania tego świadka, gdyż były one logiczne, konsekwentne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek podał, że gdy wraz D. J., B. F. i innymi kolegami przebywał w parku, to podeszło do nich 3-4 mężczyzn, którzy zaczęli ich bić, on dostał od jednego z nich pięścią w twarz. Świadek potwierdził, że najbardziej został pobity D. J., którzy był uderzany, przewrócony i kopany. Biły go i kopały 2 albo 3 osoby. Dodał, że potem słyszał, że tych napastników nasłał G. N., który stał w pobliżu i przyglądał się tej sytuacji. Na tablicy poglądowej świadek rozpoznał oskarżonego jako jednego ze sprawców wskazując, że w trakcie zdarzenia miał on czapkę z daszkiem.

Ustalając stan faktyczny sąd oparł się również na zeznaniach W. Ł., gdyż nie pojawiły się żadne okoliczności podważające jego wiarygodność.

1

zeznania B. F.

Zeznania świadka były szczere, logiczne i konsekwentne. Świadek zeznał, że gdy był w parku z D. J. i W. Ł., to podeszło do nich trzech mężczyzn ubranych w stroje robocze, którzy zaczęli ich bić. Świadek podał, że najbardziej dostał D., a on zaś został kopnięty przez jednego z napastników w łokieć. B. F. zeznał też, że ci mężczyźni krzyczeli, że „ma mu nie spaść włos z głowy” wskazując na chłopaka w białej bluzie. Później od D. dowiedział się, że to G. N., z którym chciał porozmawiać, bo ten wulgarnie odnosił się do jego dziewczyny. Na tablicy poglądowej świadek rozpoznał jako jednego ze sprawców oskarżonego P. K., wskazując, że wydaje mu się, że to ten napastnik bez czapki.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, gdyż nie ujawniły się okoliczności podważające ich wiarygodność. Korespondują one z zeznaniami D. J. i W. Ł., jak również z zapisem z monitoringu. Świadek ten jako osoba obca dla oskarżonego nie miał żadnych powodów, by go bezpodstawnie wskazywać jako sprawcę pobicia.

1

częściowo zeznania G. N.

Za zgodne z prawdą sąd uznał zeznania świadka odnośnie przyczyny stawienia się w parku w dniu 10 października 2019 roku oraz odnośnie tego, że doszło do pobicia D. J. i jego kolegów. Powyższe jest bezsporne i wynika z całokształtu zebranego materiału dowodowego. Niewątpliwie też do R. przywiózł świadka jego ojciec i po zdarzeniu go odebrał. Niewątpliwie też świadek uciekł z miejsca zdarzenia wraz z napastnikami. Ucieczka została zarejestrowana na monitoringu miejskim.

1,2

zeznania D. J.

Również zeznania tego świadka zasługują na wiarę. Przedstawił on przyczyny spotkania się z G. N. w parku oraz okoliczności pobicia jego i kolegów. Podał, że on sam był uderzany pięściami w twarz i głowę, następnie został przewrócony na ziemię i jak leżał, to został kopnięty w okolice rąk. Świadek zeznał, że gdy sprawcy uciekali, to uciekł z nimi G. N.. Potwierdził też, że jeden ze sprawców wskazując na G. krzyknął „żeby więcej mu włos z głowy nie spadł”. Dodał też, że nie widział czy jego koledzy byli bici, ale wie od nich, że też dostali. D. J. opisał też obrażenia jakich doznał na skutek pobicia. Na okazanej tablicy poglądowej nie rozpoznał nikogo.

Zeznania świadka były logiczne, spójne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. W ocenie sądu świadek szczerze przedstawił przebieg wydarzeń, o jego wiarygodności świadczy również to, że uczciwie przyznał, że nie rozpoznaje nikogo na tablicy poglądowej. Brak jest podstaw do kwestionowania zeznań tego świadka.

1

częściowo zeznania D. N.

Sąd dał wiarę znacznej części zeznań świadka, gdyż nie ujawniły się okoliczności, które podważałyby ich wiarygodność. Świadek podał, że jego syn G. był świadkiem pobicia, ale nie znał szczegółów. Potwierdził, że oskarżony P. K. był jego pracownikiem i jednocześnie zaprzeczył, aby zlecił mu pobicie kolegi syna. Przy czym sąd jest przekonany, że do pobicia pokrzywdzonych, przede wszystkim D. J., doszło na polecenie czy prośbę D. N. lub G. N., choć żaden dowód bezpośrednio na to nie wskazuje. Wskazuje zaś na to szereg poszlak i zasady logicznego rozumowania.

2

Dokumentacja medyczna

Brak podstaw do kwestionowania dokumentów.

2

Opinie sądowo -lekarskie

W stosunku do opinii sądowo- lekarskich sąd nie znalazł żadnych podstaw uzasadniających podważenie prawdziwości wynikających z nich wniosków. Opinie te nie były również w żaden sposób kwestionowane przez strony postępowania. Są one bowiem pełne i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Tym samym sąd oparł się na nich przy ustalaniu obrażeń ciała jakich w dniu 10 października 2019 r. doznali D. J. i W. Ł..

1

Tablica poglądowa

Brak podstaw do jej kwestionowania

1

Protokół zatrzymania płyty DVD i płyta zawierająca zapis monitoringu

Brak podstaw do kwestionowania dokumentu i zapisu z monitoringu.

3

Karta karna

Potwierdza, że oskarżony był w przeszłości karany.

Brak podstaw do kwestionowania dokumentu urzędowego.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

wyjaśnienia oskarżonego P. K.

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Przyznał jedynie, że zna D. N., u którego w przeszłości pracował. Wskazał, że nie rozpoznaje nikogo na zapisie z monitoringu, jego tam nie ma.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za gołosłowną linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełniony występek. Oskarżonego jako sprawcę pobicia rozpoznali B. F. i W. Ł.. Przy czym B. F. nie był pewien jak oskarżony był ubrany w trakcie zdarzenia, ale jest to okoliczność, która nie podważa wiarygodności rozpoznania oskarżonego przez świadka. Należy mieć bowiem na uwadze, że zdarzenie miało przebieg dynamiczny, w pobliżu było kilka osób, stąd świadek mógł nie pamiętać czy oskarżony miał czapkę czy też nie. Natomiast świadek W. Ł. prawidłowo wskazał na zapisie z monitoringu osobę oskarżonego. Również sąd po obejrzeniu zapisu z monitoringu nie miał wątpliwości, że jednym z napastników był P. K.. Sąd rozpoznał go po sylwetce oraz rysach twarzy, jak również lekko odstających uszach. W trakcie zdarzenia oskarżony był ubrany na szaro i miał założoną czapkę z daszkiem.

Postanowienie o wyłączeniu materiałów do odrębnego postępowania

Orzeczenie to nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

1

częściowo zeznania G. N.

Sąd odmówił wiary zeznaniom świadka, gdy twierdził, że gdy czekał w parku na D. J., to podeszło do niego 3 mężczyzn, którzy zapytali go co tu robi, a on odpowiedział, że umówił się z D., ale on przyszedł z kolegami i chcą go pobić, a wtedy ci mężczyźni zaproponowali, że mu pomogą, a on się zgodził. Przed sądem dodał, że nie namawiał ich do pobicia D.. Powyższe jest nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Z zapisu monitoringu wynika, że sprawcy na kogoś czekają i jak się okazało czekali na G. N.. Sąd nie wierzy, aby to był przypadek, że jednym z tych mężczyzn był pracownik ojca G. N., a ten ostatni o tym nie wiedział. Nadto z zeznań świadka wynika, że w parku było więcej osób, dlaczego więc ci mężczyźni zaczepili akurat jego? Sąd nie zdołał ustalić czy to G. N. czy też D. N. nakłonili oskarżonego do pobicia pokrzywdzonych. Niewątpliwie celem ataku miał być D. J., a sprawcy bezmyślnie atakowali również jego kolegów. Nadto skoro ci mężczyźni, według słów świadka, mieli tylko mu towarzyszyć, aby nie pobił go D. J. z kolegami, to dlaczego zatem pobili pokrzywdzonych? Sąd zważył, że zeznania świadka był niekonsekwentne, np. twierdził, że na spotkanie w parku przyjechał autobusem, a potem jednak przyznał, że przywiózł go ojciec. Natomiast przed sądem często zasłaniał się niepamięcią z uwagi na upływ czasu od dnia pobicia oraz stresem związanym z tym zdarzeniem.

Zdaniem sądu świadek nie mówił prawdy odnośnie sprawców pobicia, gdyż to z jego inicjatywy lub z inicjatywny jego ojca doszło do pobicia D. J. i jego kolegów.

1

częściowo zeznania D. N.

Sąd odmówił wiary świadkowi, gdy twierdził, że na zapisie z monitoringu rozpoznaje tylko swojego syna, nie rozpoznaje innych osób, nie zna ich. Zdaniem sądu świadek, który znał oskarżonego P. K. zapewne go rozpoznał, jednak nie ujawnił tego przed sądem. Jak już wskazano powyżej, sąd nie miał żadnych wątpliwości, że jednym ze sprawców ujawnionych na zapisie z monitoringu jest właśnie oskarżony.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

P. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W świetle zebranego materiału dowodowego, w tym zeznań świadków i zapisu z monitoringu, sąd nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu opisanego w art. 158 §1 kk.

Przez udział w pobiciu należy rozumieć czynną napaść przynajmniej dwóch osób na inną osobę lub osoby. Zgodnie z orzecznictwem (wyrok SN z 28.07.1972 r. OSNKW 1972/11/181, wyrok SA w Białymstoku z dnia 25 listopada 1997 r., II Aka 85/97, OSA 1998/10/56) do przyjęcia udziału w bójce lub pobiciu nie jest konieczne, aby konkretna osoba zadała innej osobie cios w postaci uderzenia lub kopnięcia itp. Do przyjęcia udziału w bójce lub pobiciu wystarczy „świadome połączenie działania jednego ze sprawców z działaniem drugiego człowieka lub większej grupy osób przeciwko innemu człowiekowi lub grupie ludzi”. Odpowiedzialność za udział w pobiciu ma charakter wspólnej odpowiedzialności za następstwa działania, co stanowi odstępstwo od zasady indywidualizacji odpowiedzialności karnej. Sprawcy odpowiadają niezależnie od tego, czy można ustalić, który z nich spowodował konkretne następstwa, ale pod warunkiem, że każdy z nich możliwość nastąpienia ich przewidywał lub mógł i powinien przewidzieć.

Nie ma znaczenia, ile ciosów zadał każdy ze sprawców i kogo uderzał. Działali oni bowiem wspólnie i w porozumieniu, jeden akceptował zachowanie drugiego. Nie podważa też wiarygodności pokrzywdzonych to, że nie potrafili stanowczo i jednoznacznie wskazać, który ze sprawców uderzał poszczególnych pokrzywdzonych. Zdarzenie miało bowiem przebieg dynamiczny, brało w nim udział kilka osób, pokrzywdzeni byli zdziwieni atakiem na nich. Zatem szczegóły zajścia mogły umknąć ich uwadze, zaś kiedy zeznawali przed sądem minęło sporo czasu od dnia wydarzeń, stąd pewnych okoliczności nie pamiętali.

Odnosząc się do bezpośredniego niebezpieczeństwa wystąpienia skutku określonego art. 157 § 1 kk, to należy wskazać, że pokrzywdzony D. J. był uderzany i kopany po całym ciele, w tym po twarzy i głowie, W. Ł. został uderzony pięścią w twarz, zaś B. F. został kopnięty w łokieć. Co istotne, na skutek pobicia D. J. faktycznie doznał obrażeń, które naruszyły czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni, zaś W. Ł. doznał obrażeń ciała, które naruszyły czynności narządów jego ciała na okres do 7 dni. B. F. nie doznał obrażeń, ale kopnięcie w łokieć było narażeniem go na nastąpienie skutku określonego w art. 157 §1 kk. Sprawcy zaś działali wspólnie i w porozumieniu, jeden akceptował zachowania drugiego. Mimo, że celem ataku był D. J., to sprawcy bezmyślnie atakowali też jego kolegów. Mając na uwadze sposób działania napastników, tj. sposób zadawania ciosów i ich umiejscowienie, to przyjąć należy, że ciosy te były zagrożeniem dla zdrowia pokrzywdzonych i narażeniem ich na spowodowanie skutku określonego w art. 157 § 1 kk (odnośnie D. J. skutek taki nastąpił).

Po analizie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w powiązaniu ze sobą i z uwzględnieniem wskazań wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego sąd uznał, że wina oskarżonego Ł. K. nie budzi wątpliwości, a swoim zachowaniem wyczerpał on ustawowe znamiona przestępstwa z art. 158 § 1 kk. Bowiem w dniu 10 października 2019 r. w R. na terenie parku w rejonie ulicy (...), działając razem z innymi nieustalonymi osobami wziął udział w pobiciu W. Ł., D. J. i B. F., w ten sposób, że D. J. był bity i kopany po całym ciele, W. Ł. został uderzony w twarz, a B. F. został kopnięty w łokieć
i podczas tego zdarzenia pokrzywdzonych narażono na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 kk, a ponadto wskutek tego pobicia D. J. doznał stłuczenia twarzoczaszki ze złamaniem dolnej ściany prawego oczodołu, złamaniem wyrostka czołowego kości szczękowej prawej oraz prawej kości nosowej, rozedmy tkanek miękkich powieki dolnej prawej i dolnej części oczodołu prawego, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, natomiast W. Ł. doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownego stłuczenia głowy
z niewielkim obrzękiem i bolesnością szczęki co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni.

Jak już wskazywano powyżej P. K. został rozpoznany jako jeden ze sprawców pobicia przez B. F. i W. Ł.. Również sąd nie miał wątpliwości, że widoczny na zapisie z monitoringu napastnik w czapce z daszkiem to oskarżony. Nie ustalono tylko czy oskarżony został nakłoniony do pobicia D. J. przez G. N. czy też przez jego ojca D. N.. Jak już wskazano powyżej sąd za niewiarygodne uznał zeznania G. N., że nie znał sprawców i że oni sami podeszli do niego w parku i zaproponowali pomoc. Z zapisu monitoringu wyraźnie wynika, że ci mężczyźni na kogoś czekają, a następnie wraz z G. N. znajdują się przy pokrzywdzonych i ich biją. Kamera na miejscu zdarzenia była kamerą obrotową, stąd zarejestrowała tylko część zdarzenia. Sąd nie wierzy, aby to był czysty przypadek, że wśród napastników był pracownik D. N.. W świetle powyższych rozważań wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości, podobnie jak to, że działał on na prośbę czy polecenie D. N. lub jego syna G. N..

Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu z art. 158§1kk sąd wziął pod uwagę, że swoim zachowaniem godził on w dobro prawne o tak doniosłym znaczeniu jakim jest zdrowie człowieka. Sąd uwzględnił nadto sposób działania sprawców, w tym oskarżonego, których zachowanie odznaczało się dużym stopniem agresji wobec pokrzywdzonych, szczególnie wobec D. J.. Miał również na uwadze obrażenia ciała, jakich na skutek pobicia doznali pokrzywdzeni. W konsekwencji sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest znaczny.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wyłączałyby lub ograniczały winę oskarżonego P. K.. Posiada on odpowiednie do wieku doświadczenie życiowe, powinien zatem znać obowiązujące normy prawne i przewidywać konsekwencje zachowania sprzecznego z prawem. Oskarżonemu można przypisać zatem winę w chwili popełnienia czynów, albowiem uzasadnionym było wymagać od niego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie jakiekolwiek przesłanki uniemożliwiające jej przypisanie. Można zatem zarzucić oskarżonemu, że mając możliwość wyboru nie dał posłuchu normie prawnej.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

---

---

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

---

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

---

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

---

☐

1.7.  Uniewinnienie

---

---

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

---

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. K.

1

1

Wymierzając karę oskarżonemu sąd miał na uwadze, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy i uwzględniała stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Sąd baczył także na to, by orzeczona kara spełniała swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego uświadamiając mu naganność jego postępowania. Wpływ na wymiar kary miały też względy prewencji ogólnej. Kara winna bowiem świadczyć o braku tolerancji dla zachowania, jakiego dopuścił się oskarżony. Kara ma również uświadomić społeczeństwu konieczność respektowania podstawowych zasad współżycia w społeczeństwie oraz wskazuje na to, że brak poszanowania obowiązującego prawa, jego lekceważenie powoduje niekorzystne konsekwencje. Orzekając karę sąd uwzględnił ponadto motywację oskarżonego, sposób jego zachowania, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw jakie powstały na skutek popełnionego przez niego występku. Sąd wziął również pod uwagę fakt, że na niekorzyść oskarżonego przemawia to, że był on wcześniej karany.

Mając zatem na względzie wyżej wskazane okoliczności oraz granice ustawowego zagrożenia dla przypisanego oskarżonemu czynu, sąd wymierzył mu na mocy art. 158 § 1 kk karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Dotkliwość w/w kary nie przekracza bowiem, w ocenie sądu, stopnia winy oskarżonego oraz uwzględnia stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Nadto tak orzeczona kara pozbawienia wolności równocześnie spełni swoje cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej. Należy podkreślić, że oskarżony jest sprawcą zupełnie niepoprawnym, lekceważącym jawnie porządek prawny, popełniającym kolejne przestępstwa. Fakt wcześniejszego skazania go nie zmienił jego postawy wobec dóbr chronionych prawem. Oskarżony zatem, w ocenie sądu, nie wykazuje zupełnie woli zmiany swego nagannego postępowania, co rodzi konieczność odpowiedniego oddziaływania na jego postawę w przyszłości. Oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, pozbawioną poczucia norm i zasad, pozostaje całkowicie bezkrytyczny wobec własnego postępowania, z poczuciem zupełnej bezkarności. Jedynie jego izolacja w zakładzie karnym przez orzeczony - stosunkowo krótki – okres czasu uzmysłowi mu w pełni karygodność popełnionego czynu i tym samym zapobiegnie ponownemu popełnieniu przezeń przestępstwa. Zdaniem sądu kara wymierzona oskarżonemu winna wyrobić w nim krytyczny stosunek do popełnionego przez niego czynu oparty na przekonaniu, że każde złamanie przez niego prawa może wiązać się z dalszą izolacją od społeczeństwa. Wymiar kary orzeczonej oskarżonemu jest ponadto, w ocenie sądu, odpowiedni również dla osiągnięcia jej celu w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i ugruntowania w nim przekonania o konieczności respektowania obowiązujących norm prawnych.

2

Na mocy art. 46 § 2 kk sąd orzekł wobec oskarżonego środek kompensacyjny w postaci nawiązki poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: D. J. kwoty 2.000 złotych, W. Ł. kwoty 300 złotych i B. F. kwoty 200 złotych. Nawiązka winna mieć wyłącznie charakter kompensacyjny, polegający na przezwyciężeniu przykrych doznań pokrzywdzonych, nie ma natomiast funkcji represyjnej. Ustalając wysokość kwoty nawiązki sąd wziął pod uwagę skutki zachowania się oskarżonego, a to fakt, że D. J. i W. Ł. doznali obrażeń ciała, zaś wszyscy pokrzywdzeni byli narażeni na wystąpienie skutków z art. 157 §1 kk. Przede wszystkim D. J. został mocno pobity, spędził wiele dni w szpitalu. Czyn oskarżonego odbił się zapewne na psychice pokrzywdzonych. W ocenie sądu zasądzone kwoty są adekwatne do okoliczności zdarzenia i rekompensują krzywdy, jakich doznali pokrzywdzeni. Na marginesie wskazać należy, że pokrzywdzeni mogą domagać się wyższej kwoty nawiązki czy zadośćuczynienia w drodze postępowania cywilnego.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-----

------

------

-----

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

--------

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na mocy art. 627 kpk i art. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego P. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się wydatki w wysokości 258,70 złotych (koszty doręczeń, karty karnej i opinii biegłego z zakresu medycyny) oraz opłata w wysokości 120 złotych. Sąd uznał bowiem, że oskarżony może ponieść te należności na rzecz Skarbu Państwa bez nadmiernego uszczerbku dla swojej sytuacji materialnej.

1.1Podpis