Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 marca 2015 roku

Powódka I. D. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) z siedzibą w W. kwoty 3.585,60 zł tytułem odszkodowania za uszkodzenie samochodu osobowego marki F. (...) należącego do powódki, w wypadku komunikacyjnym w dniu 10 stycznia 2014 roku w Ł., do którego doszło z winy kierującego samochodem marki M. (...) A. K., który wyprzedzał na skrzyżowaniu i przed przejściem dla pieszych jadący przed nim pojazd, wjechał w drogę wyjazdową z placu targowego, na której stała powódka i oczekiwała na możliwość włączenia się do ruchu, i uderzył w jej samochód. Auto sprawcy w dacie wypadku posiadało ubezpieczenie OC w pozwanym (...), a powódka obwiniona o spowodowanie tej kolizji została prawomocnym wyrokiem Sądu uniewinniona.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa twierdząc, że powódka w żaden sposób nie wykazała, że to ubezpieczony ponosi odpowiedzialność za skutki tego zdarzenia drogowego.

Poza sporem jest, że pozwane (...) w dniu 10 stycznia 2014 roku udzielało ochrony ubezpieczeniowej z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych posiadaczowi pojazdu mechanicznego M. (...), którym kierował A. K..

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje.

W dniu 10 stycznia 2014 roku około godziny 5.55 w Ł. na ulicy (...) w rejonie Placu (...) doszło do zderzenia samochodu osobowego F. (...) nr rej. (...), którym kierowała powódka, z samochodem M. (...) nr rej. (...), którym kierował A. K..

Po zdarzeniu obydwa samochody zostały przestawione z miejsca kolizji.

Na skutek zderzenia pojazdy uległy uszkodzeniu.

Dowód : notatka urzędowa k. 1 i 33 akt SR w Łańcucie II W 110/14, zeznania powódki I. D. k. 26-27 akt SR w Łańcucie II W 110/14, k. 100 – 101, zeznania świadka A. K. k. 27-28 akt SR w Łańcucie II W 110/14, k. 99 – 100, zeznania świadka P. J. k. 7, zeznania świadka A. P. k. 28 akt SR w Łańcucie II W 110/14, zeznania świadka K. K. k. 29 akt SR w Łańcucie II W 110/14, dokumentacja fotograficzna k. 54 – 58, opinia biegłego W. K. k. 72 – 79 i k. 95 - 96 akt SR w Łańcucie II W 110/14, k. 92 – 94

W samochodzie powódki F. (...) powstały następujące grupy śladów uszkodzeń : przełamany zderzak przedni nad lewym reflektorem z rozdzieleniami w lewym narożu oraz pod kloszem lewego reflektora, rozbity lewy reflektor z przemieszczeniem gniazda do komory silnika, przełamane czoło przedniego lewego błotnika do wysokości szczytu nadkola oraz przełamane z rozwarstwieniem i otarciami lewe przednie naroże pokrywy komory silnika, a w samochodzie M. (...) - przełamane i rozerwane lewe naroże zderzaka przedniego pod lewym reflektorem, wyrwana i rozdzielona ramka lewego reflektora z brakiem fragmentu, przełamane czoło lewego przedniego błotnika części przedniej .

Dowód : notatka urzędowa k. 1 i 33 akt SR w Łańcucie II W 110/14, opinia biegłego W. K. k. 72 – 79 i k. 95 - 96 akt SR w Łańcucie II W 110/14, k. 92 – 94

Powódka I. D. i świadek P. J. zeznali, że opisane wyżej uszkodzenia obu pojazdów powstały w sytuacji, gdy powódka kierująca samochodem F. (...) wyjeżdżając z placu targowego zatrzymała się na przejściu dla pieszych, przygotowywała się do skrętu w prawo i wówczas świadek A. K., który kierował samochodem M. i wyprzedzał ciągnik, zaczął gwałtowanie hamować, wpadł w poślizg i wjechał w samochód powódki. Do kolizji doszło poza drogą, którą przed zderzeniem poruszał się samochód M. kierowany przez A. K..

Dowód : zeznania powódki I. D. k. 26-27 akt SR w Łańcucie II W 110/14, k. 100 – 101, zeznania świadka P. J. k. 7

Natomiast świadek A. K. zeznał, że prawidłowo wyprzedzał jadący przed nim ciągnik z przyczepą. W trakcie manewru wyprzedzania, kiedy był już na lewym pasie jezdni, na ten pas wjechał samochód kierowany przez powódkę i jechał w jego kierunku. Świadek A. K. zaczął hamować, samochód powódki stanął, w tym czasie ciągnik zdążył już odjechać, a świadek A. K. chcąc uniknąć kolizji próbował wrócić na swój pas ruchu, ale nie zdążył i uderzył lewym przodem swojego samochodu w lewy przód samochodu powódki. Do zderzenia obu pojazdów doszło na drodze, którą poruszał się kierujący samochodem M. świadek A. K..

Dowód : zeznania świadka A. K. k. 27-28 akt SR w Łańcucie II W 110/14, k. 99 – 100

Biegły sądowy W. K., specjalista z zakresu rekonstrukcji i badań wypadków drogowych, stwierdził w opinii, że rzeczowy materiał dowodowy wskazuje, że do kolizji pojazdów mogło dojść w sytuacji ruchowej wynikającej z treści zeznań świadka A. K., czyli w sytuacji, kiedy kierująca samochodem F. (...) włączając się do ruchu zajechała drogę kierującemu samochodem M..

Sytuacja ruchowa deklarowana przez powódkę i świadka P. J. nie koresponduje z przebiegiem i kierunkiem uszkodzeń na obu pojazdach oraz położeniem samochodów widocznyh na dokumentacji fotograficznej z miejsca kolizji.

Zdaniem biegłego nie można stwierdzić stanowczo, że po pierwsze przyczyną kolizji było wyłącznie niewłaściwe zachowanie się powódki, po wtóre że wyłączną przyczyną kolizji była niewłaściwa technika jazdy kierującego samochodem marki M. A. K. oraz wreszcie po trzecie, nie można stwierdzić stanowczo co było bezpośrednią przyczyną kolizji, ponieważ brak jest wystarczającego rzeczowego materiału dowodowego.

Dowód : opinia biegłego W. K. k. 72 – 79 i k. 95 - 96 akt SR w Łańcucie II W 110/14, k. 92 – 94

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów jako pochodzące od uprawnionych organów w zakresie ich kompetencji, sporządzone w przepisanej formie, a nadto niekwestionowane przez strony.

Sąd uznał za wiarygodną opinię biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych W. K.. Opinia biegłego została sporządzona z należytą rzetelnością, jest pełna i jasna, nie zawiera sprzeczności. Biegły dokonał właściwej analizy dowodów zebranych w sprawie oraz w sposób logiczny wypowiedział się na temat możliwych okoliczności powstania uszkodzeń pojazdów. Opinia została opracowana przez biegłego z zakresu rekonstrukcji kolizji drogowych, a zatem opiniujący posiada te wiadomości specjalne, które są niezbędne do stwierdzenia okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy i jest kompletna, dokładna i zrozumiała.

Okoliczności przebiegu kolizji drogowej w dniu 10 stycznia 2014 roku z udziałem powódki i świadka A. K. ograniczają możliwość sięgnięcia po inne niż osobowe środki dowodowe.

Zeznania słuchanych w sprawie osób są rozbieżne. Ze swej istoty są to dowody o jednakowym charakterze, a z braku innych dowodów rozbieżności tych nie da się usunąć.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 822 kc ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej zobowiązany jest do zapłacenia określonego odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec którego odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony.

Wobec tego przy ocenie wymagalności roszczeń w stosunku do ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego właściwe są przepisy i zasady prawa cywilnego dotyczące odpowiedzialności posiadacza pojazdu i wymagalności roszczeń w stosunku do niego (por. wyrok SN z 3 maja 1972 r., I CR 57/72 – OSP 1973/4/78).

W myśl art. 436 par. 2 kc w wypadku, tak jak w przedmiotowej sprawie, zderzenia pojazdów, wzajemna odpowiedzialność uczestników zdarzenia kształtuje się na zasadach ogólnych, co sprowadza się do oceniania tej odpowiedzialności według przesłanek z art. 415 kc, a więc na zasadzie winy.

Powoduje to takie ukształtowanie ciężaru dowodu (art. 6 kc), że poszkodowany musi wykazać nie tylko istnienie szkody, jej rozmiar i związek przyczynowy między szkodą a ruchem mechanicznego środka komunikacji, ale także okoliczności pozwalające na postawienie drugiemu uczestnikowi zdarzenia zarzutu zawinionego działania prowadzącego do powstania szkody.

Czyn zawiniony musi być przy tym bezprawny, a więc niezgodny z obowiązującymi zasadami porządku prawnego (por. wyrok SN z 18 kwietnia 2001 roku I PKN 361/00, OSN 2003/3/62).

Tym samym, aby ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego odpowiadał za wyrządzoną przez niego szkodę, to szkoda ta musi być wynikiem złamania przez ubezpieczonego określonej reguły postępowania wyznaczonej przez normy prawa lub zasady współżycia społecznego.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwała na postawienie współuczestnikowi zdarzenia w dniu 10 stycznia 2014 roku zarzutu zawinionego wyrządzenia powódce szkody w postaci uszkodzenia jej samochodu, na skutek niezachowania reguł ruchu drogowego,

Okoliczność, że powódka w postępowaniu w sprawie o wykroczenie została uniewinniona od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 86 par. 1 kw nie powoduje w sposób automatyczny wskazania na bezprawność działania drugiego uczestnika wypadku, któremu żadnego zarzutu nie postawiono.

Po wypadku, jeszcze przed przybyciem Policji, pojazdy zostały przestawione, ale policjanci oceniający zdarzenie na miejscu byli przekonani o winie powódki, stąd zamiar ukarania jej mandatem.

Powołany w obecnym postępowaniu biegły stwierdził, że pewna rekonstrukcja przebiegu wypadku nie jest możliwa, ale nie zgodził się z twierdzeniami powódki, co do jego przebiegu, gdyż przeczy im charakter i umiejscowienie uszkodzeń pojazdów.

Biegły skłaniał się do uznania, że to jednak powódka spowodowała wypadek.

Należy przy tym mieć na uwadze, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności wniosków biegłego z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego, czy zamiast nich wyprowadzać własnych twierdzeń (por. m.in. wyrok SN z 19 grudnia 1990 r., I PR 148/90, LEX nr 5319).

W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że brak jest danych dostatecznie uzasadniających zarzut powódki, że wyłączną przyczyną kolizji była niewłaściwa technika jazdy kierującego samochodem marki M. A. K..

Zgodnie z powołaną wyżej regułą art. 6 kc nakazującą rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo na twierdzeniu, które nie zostało udowodnione, Sąd powództwo oddalił.

Sąd oddalił wnioski obu stron o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy samochodowego dla weryfikacji poprawności kosztorysu naprawy samochodu powódki, ponieważ powództwo okazało się nieuzasadnione co do zasady.

O kosztach procesu na rzecz pozwanego Sąd orzekł na podstawie art. 102 kpc mając na uwadze poziom dochodów powódki, która jest emerytowaną pielęgniarką.