Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

J. Ł. mieszka w W. przy ul. (...). Od października 2018 roku wielokrotnie głośno odtwarzał muzykę, co przeszkadzało w normalnym życiu jego sąsiadce A. K., która po pracy nie mogła odpocząć i bywała w ciągłym napięciu. A. K. próbowała zwracać uwagę J. Ł., jednakże bezskutecznie.

W dniu 01 grudnia 2019 roku ok. godz. 16:55 J. Ł. odtwarzał głośno muzykę, przez co zakłócił spokój sąsiadce A. K.. Wobec tego kobieta wezwała policję. Na miejsce przyjechał patrol policji w osobach sierż. szt. G. Z. i st. sierż. W. S., którzy potwierdzili zakłócenie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: w całości zeznań oskarżycielki posiłkowej A. K. (k. 107v-108), w całości zeznań świadków J. O. (k. 28, 108v-109), K. N. (k. 31a, 108), I. K. (k. 33, 109-109v), funkcjonariuszy policji G. Z. (k. 130-130v) i W. S. (k. 130v-131), rejestru (k. 13, 103), pisma ze Spółdzielni mieszkaniowej (k. 14, 18-20, 95), notatek urzędowych (k. 17, 22), kserokopii notatników służbowych (k. 23-24), wykazu próśb o interwencję policji (k. 104), zdjęć (k. 123-128).

Obwiniony J. Ł. w wyjaśnieniach złożonych pisemnie (k. 38) nie przyznał się do zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że zarzut jest pozbawiony jakichkolwiek podstaw, a w dniu 1 grudnia 2019 r. nie zgłosiła się do niego żadna osoba w związku z głośno słuchaną muzyką.

W sprzeciwie od wyroku nakazowego (k. 57) obwiniony zarzucił rażące naruszenie prawa i brak jakichkolwiek podstaw zarzuconego mu czynu. Podniósł, że nie zna osoby o danych A. K., zobaczył je pierwszy raz w pouczeniu z dnia 23 marca 2019 r. Ponadto w dniu 1 grudnia 2019 r. do jego mieszkania nie zgłosiła się żadna osoba. Nadto nie zostały uwzględnione jego wyjaśniania w toku czynności wyjaśniających w piśmie z dnia 21.04.2020r. oraz nie udostępniono mu akt postępowania ani treści zawiadomień, donosów składanych przez A. K..

Wobec niestawiennictwa na rozprawie, obwiniony nie składał wyjaśnień przed Sądem.

Wyjaśnienia obwinionego Sądu uznał za niewiarygodne, bowiem w świetle nieosobowego materiału dowodowego, w szczególności kserokopii notatnika służbowego funkcjonariuszy Policji uczestniczących w interwencji i notatki urzędowej potwierdzających zdarzenie z dnia 1 grudnia 2019 r. oraz zeznań świadków potwierdzających głośne słuchanie muzyki przez obwinionego, jego wersja stanowi jedynie przyjętą przez niego linię obrony.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania: oskarżycielki posiłkowej A. K., która opisała okoliczności zakłócania jej spokoju w dniu 1 grudnia 2019 r. oraz odniosła się do uciążliwości, jaką powoduje słuchanie przez sąsiada muzyki; świadka J. O., która potwierdziła, że J. Ł. od kilku lat słucha muzyki o różnych porach dnia, jednakże nie mieszka w bezpośrednim sąsiedztwie z mężczyzną i nie jest to dla niej aż tak uciążliwe; świadka K. N., która mieszka naprzeciwko mieszkania J. Ł. i potwierdziła, że od kilku lat dobiega z tego mieszkania głośna muzyka oraz dziwne odgłosy wydawane przez mężczyznę; świadka I. K., która w okresie od 15 czerwca 2019 r. do końca sierpnia 2019 r. mieszkała u A. K. i potwierdziła, że sąsiad z zza ściany w tym okresie głośno słuchał muzyki.

Sąd zeznania powyższe obdarzył wiarą, gdyż wzajemnie się potwierdzały oraz były zgodne z nieosobowym materiałem dowodowym, zgromadzonym w niniejszej sprawie, jak też wskazaniami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd uznał również za w pełni wiarygodne zeznania funkcjonariuszy policji G. Z. i W. S., którzy w dniu 1 grudnia 2019 r. zostali wezwani do miejsca zamieszkania obwinionego w związku z głośno słuchaną przez niego muzyką. Świadkowie nie pamiętali szczegółów interwencji, powtórzyli informacje, które zawarli w notatniku służbowym. Sąd obdarzył zeznania powyższe wiarą w całości, uwzględniając, że świadkowie są dla obwinionego osobami obcymi, zaś kontakt świadków z osobą obwinionego miał charakter przypadkowy, wynikający z pełnienia w dniu zdarzenia obowiązków w związku ze służbą w Policji. Treść złożonych przez świadków zeznań koresponduje z treścią sporządzonej z podjętej interwencji notatki.

Nie budziły wątpliwości Sądu pozostałe dowody nieosobowe, zgromadzone w sprawie, w szczególności notatki urzędowe (k. 17, 22), kserokopia notatników służbowych (k. 23-24) – dowody zgromadzone zostały prawidłowo, zaś dokumenty sporządzone stosownie do regulacji, określających ich formę i treść przez osoby do tego uprawnione. Sąd nie znalazł podstaw, by dowodom powyższym odmówić wiary.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 51 §1 k.w. ten, kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Przedmiotem ochrony, określonym w art. 51 k.w., jest prawo obywateli do niezakłóconego spokoju i porządku publicznego oraz niezakłócony spoczynek nocny, które to nie powinny być zakłócone jakimikolwiek zachowaniami wykraczającymi poza ogólnie, czy też zwyczajowo przyjęte normy społecznego zachowania się. Naruszenie tej normy w jej podstawowej postaci, określonej w §1 powołanego przepisu, może nastąpić poprzez takie zachowanie człowieka, które odbiega od powszechnie, zwyczajowo przyjętych norm postępowania w określonej sytuacji, czyli w danym miejscu, czasie i okolicznościach, i które jest zdolne zakłócić spokój, porządek publiczny spoczynek nocny albo też wywołać zgorszenie w miejscu publicznym. (Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz do art. 51 k. w. )

W powyższym kontekście Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić wiary zeznaniom świadków, będących sąsiadami J. Ł., co do uciążliwości słuchanej przez niego głośno muzyki. Skoro zatem zachowanie obwinionego było głośne w takim stopniu, że stanowiło zakłócenie spokoju, Sąd przyjął, że obwiniony winien kontrolować panujący w jego mieszkaniu poziom hałasu, poprzez zaniechanie odtwarzania głośno muzyki. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że obwiniony zachowaniem swoim, zrealizowanym w dniu 1 grudnia 2019r. ok. godz. 16:55, wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 51 §1 kw.

Wymierzając obwinionemu karę za wskazany powyżej czyn Sąd kierował się wskazaniami z art. 33 k.w.

Sąd uznał stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego za umiarkowanie znaczny – w powyższym zakresie Sąd uwzględnił, że obwiniony słuchał muzyki o bardzo wysokim natężeniu dźwięku, tj. heavy metal i hard rock. Analogicznie Sąd ocenił stopień zawinienia obwinionego, mając na uwadze rejestry, które przedstawiła oskarżycielka posiłkowa oraz jej zeznania i pozostałych świadków, z których wynika, że działania obwinionego miały występować również w przeszłości.

Ocenione w powyższy sposób: stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd przyjął jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary.

Zaś jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim właściwości i warunki osobiste obwinionego, w tym ustabilizowany tryb życia.

Powyższe okoliczności skłoniły Sąd do uznania, że obwinionemu winna zostać wymierzona kara grzywny w wysokości 200 zł. W ocenie Sądu wymierzona w powyższej wysokości kara jest karą adekwatną do stopnia zawinienia obwinionego, stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu oraz karą spełniającą cele stawiane wymiarowi kary w zakresie wychowawczym i zapobiegawczym, jak też w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczona kara stanowi w ocenie Sądu sygnał dla obwinionego, że zarzucony mu czyn został oceniony jako społecznie szkodliwy i ma powstrzymać obwinionego od podjęcia analogicznych działań w przyszłości.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. w zw. z art. 118 § 1 i 2 k.p.w. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania przed sądem, ustaloną na podstawie § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2467), a nadto kwotę 20 zł tytułem zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających, ustaloną na podstawie § 2 ww. rozporządzenia, jak również kwotę 30 złotych tytułem opłaty (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).