Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 czerwca 2021r. Sąd Rejonowy zasądził od strony pozwanej Towarzystwa (...) SA w W. na rzecz powoda A. K. kwotę 1361,99 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: od kwoty 1185 zł od 5 marca 2020r. i od kwoty 176,99 zł. od 11 sierpnia 2020r., a dalej idące powództwo oddalił oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy przyjął za własne (art. 387 § 2 ^{( 1 )}pkt 1 kpc), a ponadto ustalił: w dniu 25 lutego 2020r. powód odbył wizyty lekarskie, których koszty wyniosły: konsultacji (...) - 120 zł. i konsultacji (...) – 150 zł. ( dowód: faktury z 25.02.2020r. – k. (...)).

Rozważając poczynione ustalenia faktyczne, Sąd Rejonowy uznał powództwo za częściowo uzasadnione. Powołując przepisy art. 444 § 1 i 445 § 1 kc Sąd wskazał, że celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej - krzywdy. Krzywdą określa się cierpienia fizyczne i psychiczne. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym są ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia. Celem zadośćuczynienia pieniężnego jest złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych – dlatego zadośćuczynienie obejmuje wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości, zaś w orzecznictwie przyjęto, że zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową, zasadą jest indywidualizacja okoliczności określających rozmiar krzywdy, przy uwzględnieniu konkretnego przypadku, w którym doszło do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Jedynie w wyjątkowych przypadkach (np. z powodu znikomości doznanej krzywdy) sąd może odmówić zasądzenia jakiegokolwiek zadośćuczynienia Trafnie natomiast podkreśla się w doktrynie, jak wskazał Sąd, że odmowa zasądzenia zadośćuczynienia powinna być oparta na obiektywnych podstawach. Oznacza to, że muszą wystąpić obiektywnie weryfikowalne przesłanki wskazujące na brak krzywdy w danym wypadku lub jej znikomość. Mając na uwadze powyższe poglądy ugruntowane w orzecznictwie i doktrynie, które Sąd Rejonowy w pełni podzielił, należało, w ocenie tego Sądu przede wszystkim wskazać, iż zgodnie z opinią biegłego sądowego z zakresu (...), R. B., powód w konsekwencji powyższej kolizji w ruchu drogowym doznał typowego urazu kręgosłupa w odcinku szyjnym tzw. „(...)” o natężeniu (...)stopni. Badania wykonane bezpośrednio po wypadku nie wykazały objawów neurologicznych towarzyszących urazom wyższych stopni. Dolegliwości występujące u powoda po wyżej opisanej kolizji były fizjologiczną odpowiedzią tkanek na negatywny zewnętrzny bodziec i stanowiły ochronę (sygnał ostrzegawczy) przed możliwością powstania uszkodzeń. Ból odczuwany przez powoda w okresie po powyższym wypadku miał umiarkowane nasilenie. Przedłużający się okres odczuwania dolegliwości, które zmuszały powoda do przyjmowania leków przeciwbólowych, był spowodowany istniejącymi u powoda zmianami zwyrodnieniowymi. Wypadek, w którym uczestniczył powód, nie spowodował powstania u niego trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a jedynie przejściowo ograniczenie (upośledzenie) sprawności fizycznej - bez dłuższego wpływu na ogólną sytuację życiową powoda. Leczenie zastosowane u powoda po powyższym wypadku przebiegało w sposób standardowy. Rokowanie co do powrotu powoda do stanu sprzed daty wypadku jest dobre. Powyższa opinia biegłego nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Zdaniem Sądu pierwszej instancji opinia powyższa wydana została po uprzednim kompleksowym zapoznaniu się przez biegłego ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wyprowadzone przez biegłego wnioski odpowiadają nie tylko zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, ale również znajdują one oparcie w całokształcie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności w postaci dokumentacji medycznej. Sąd podzielił stanowisko wyrażone w toku postępowania przez biegłego, którego opinia została wydana w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, ze znajomością przedmiotu sprawy i przedmiotu opinii, z uwzględnieniem również długoletniego doświadczenia zawodowego biegłego, co znalazło odzwierciedlenie w treści jego opinii. Zdaniem Sądu Rejonowego – w świetle powyższego należało przyjąć, że nie zachodziły przesłanki do przyznania powodowi zadośćuczynienia w kwocie wyższej, aniżeli 1000 zł, ponieważ w wyniku kolizji w ruchu drogowym z dnia 20 stycznia 2020 r. nie doszło do powstania u niego uszczerbku na zdrowiu (powód nie doznał żadnego uszczerbku na zdrowiu), a co za tym idzie dolegliwości i dyskomfort, których powód doznał w związku z powyższym wypadkiem miały umiarkowane nasilenie, co wprost wskazał biegły z zakresu (...), R. B., w treści swej opinii, wydanej po przeprowadzeniu badania powoda, przy czym nie można tu pomijać, że odczuwanie przez powoda dolegliwości było spowodowane także istniejącymi u powoda już uprzednio zmianami zwyrodnieniowymi, co także wynikało z treści opinii. Zdaniem Sądu – powód wprawdzie doznał krzywdy w konsekwencji wyżej opisanego wypadku, ale jej znikomość nie uzasadnia przyznania powodowi zadośćuczynienia w kwocie wyższej, aniżeli 1000 zł, zwłaszcza że leczenie zastosowane u powoda po powyższym wypadku przebiegało w sposób standardowy, a rokowanie co do powrotu powoda do stanu sprzed daty wypadku jest dobre, jak wynikało z opinii biegłego. Mając na uwadze powyższe względy Sąd Rejonowy uznał, że kwota 1 000 zł stanowi należytą kompensatę za krzywdę doznaną przez powoda w wyniku wypadku z 20 stycznia 2020 r., przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość i nie jest nadmierna, lecz utrzymana w rozsądnych granicach.

W ocenie Sądu Rejonowego - zasadnym było także żądanie przez powoda kwoty (...) zł, ponieważ powód poniósł koszty zakupu kołnierza (...), a mianowicie 35 zł, zaś dniu 27 stycznia 2020 r. był konsultowany przez specjalistę z zakresu (...), w konsekwencji czego powód zmuszony był ponieść koszty zakupu zleconych mu podczas tej konsultacji leków, a mianowicie łącznie 56,99 zł oraz koszty wyżej opisanej (...)– 150 zł. W dniu 17 lutego 2020 r. powód był konsultowany (...). Koszt powyższej konsultacji (...)z 17 lutego 2020 r., a to w kwocie 120 zł, został opłacony przez powoda. Łącznie wyżej wskazane koszty leczenia i zakupu kołnierza (...) wyniosły 361,99 zł i wyłącznie w powyższym zakresie koszty te, a poniesione przez powoda w konsekwencji i w związku ze skutkami wypadku, któremu powód uległ w dniu 20 stycznia 2020 r., Sąd uznał za poniesione zasadnie, które to żądanie zostało udowodnione przez powoda w oparciu o dowody z dokumentów w postaci zaświadczeń lekarskich wyżej wskazanych i faktur. Zdaniem Sądu, powyższe koszty - w świetle art.361§1 i 2 k.c. - były niezbędne dla prawidłowej diagnostyki i leczenia powoda w związku z dolegliwościami, których doznał w konsekwencji opisanego wyżej wypadku. Okolicznością powszechnie znaną, nie wymagającą dowodu, jest fakt długotrwałości oczekiwania na konsultacje u lekarzy specjalistów z zakresu (...) w ramach świadczeń (...), nawet w sytuacji, gdy są to konsultacje oznaczone jako pilne. Zatem twierdzenia, że powód miał możliwość korzystania z bezpłatnych usług świadczonych w ramach (...) należy uznać za całkowite oderwane od realiów rzeczywistości. W ocenie Sądu Rejonowego – pozostałe zgłoszone przez powoda roszczenia z tytułu kosztów leczenia i rehabilitacji nie zasługują na uwzględnienie, ponieważ nie zostały udowodnione, a w szczególności powód nie wykazał, że poniesienie przez niego powyższych kosztów w kwocie ponad 361,99 zł było uzasadnione, tj. – że zostały one poniesione w konsekwencji i w związku ze skutkami wypadku, któremu uległ on w dniu 20 stycznia 2020 r., a nadto – że były niezbędne dla prawidłowej diagnostyki i leczenia oraz rehabilitacji powoda w związku z dolegliwościami, których doznał w konsekwencji opisanego wyżej wypadku. Przede wszystkim należy zauważyć, że powód nie wnosił o przeprowadzenie dowodu z biegłego z zakresu ortopedii na okoliczność, czy wyżej opisane koszty były niezbędne dla prawidłowej diagnostyki i leczenia oraz rehabilitacji powoda w związku z dolegliwościami, których doznał w konsekwencji opisanego wyżej wypadku, przy czym nie sposób też pominąć, że u powoda już przed powyższym wypadkiem występowały zmiany zwyrodnieniowe, co również w treści swej opinii zawarł biegły R. B., a zatem zachodzi wątpliwość, czy dalsze leczenie, a nadto rehabilitacja - poza konsultacjami dniu 27 stycznia 2020 r. u specjalisty z zakresu (...) i w dniu 17 lutego 2020 r. u (...) - pozostawały w związku z wypadkiem, któremu powód uległ w dniu 20 stycznia 2020 r., czy też zostały one wywołane przez wyżej opisane, a występujące u powoda już uprzednio zmiany zwyrodnieniowe. Powód – w ocenie Sądu – okoliczności tych nie udowodnił, a to na nim, w myśl art. 6 k.c., spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności, z których wywodzi skutki prawne.

Zdaniem Sądu, zasadnym jest żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 1 000 zł zasądzonej na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia od dnia 5 marca 2020 r., jak również od kwoty 185 zł zasądzonej na rzecz powoda tytułem kosztów zakupu (...), a mianowicie 35 zł i kosztów konsultacji w dniu 27 stycznia 2020 r. przez specjalistę z zakresu (...), tj.150 zł - od dnia 5 marca 2020r., ponieważ pismo zawierające konkretyzację żądania powoda co do wysokości powyższych żądań, a opatrzone datą 30 stycznia 2020 r., zostało doręczone stronie pozwanej w dniu 5 lutego 2020 r., a zatem uwzględniając trzydziestodniowy ustawowy termin obowiązujący stronę pozwaną, odsetki te należne są od dnia 5 marca 2020r. Natomiast żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 176,99 zł, zasądzonej na rzecz powoda tytułem kosztów zakupu leków - 56,99 zł i kosztów konsultacji w dniu 17 lutego 2020r. przez specjalistę z zakresu (...), tj.120 zł, zasadnym jest od dnia 11 sierpnia 2020 r., a zatem dopiero od dnia następnego po doręczeniu stronie pozwanej odpisu pozwu, ponieważ żądania te nie zostały skonkretyzowane co do wysokości w piśmie powoda z datą 30 stycznia 2020 r.

W apelacji od powyższego wyroku powód zarzucił:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 w zw. z art. 361 § 1 kc, poprzez błędne przyjęcie, że dotychczas wypłacona kwota 1000 zł zadośćuczynienia stanowi sumę odpowiednią do kompensacji krzywdy doznanej przez powoda,

- naruszenie art. 233 § 1 kpc, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów,

- art. 233 § 1 kpc, poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na jego rzecz dodatkowej kwoty 4000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 2029,60 zł tytułem odszkodowania, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz o zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Rozważając całość poczynionych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy zważył co następuje. Apelacja powoda podlegała częściowemu uwzględnieniu.

Za uzasadnione zatem w całości Sąd Okręgowy uznał roszczenie skarżącego odnośnie kwoty żądanego zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku ze zdarzeniem z 20 stycznia 2020r. Sąd Rejonowy czyniąc prawidłowe ustalenia faktyczne dotyczące doznanej przez powoda krzywdy w wyniku zdarzenia, nie doszacował jednak wysokości adekwatnego zadośćuczynienia do doznanych przez niego obrażeń ciała i ich skutków. Jak wynika zatem z ustaleń tego Sądu, powód po zdarzeniu został przewieziony przez zespół ratownictwa medycznego i przyjęty w trybie nagłym na szpitalny oddział ratunkowy, gdzie poddany został procedurom diagnostycznym: (...) głowy, (...) kręgosłupa szyjnego (...) kręgosłupa piersiowego, (...) stawu ramiennego lewego oraz konsultacji okulistycznej. Przy przyjęciu na oddział powód zgłaszał dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i piersiowego oraz stawu ramiennego lewego, a także zaburzenia widzenia. Jak wynika natomiast z opinii biegłego z zakresu (...) i (...) i co również prawidłowo ustali Sąd pierwszej instancji, ból w okresie po wypadku, miał u powoda nasilenie umiarkowane, osiągając natężenie do(...) (...). Treść opinii biegłego wskazuje również, że leczenie przeprowadzone u powoda, które było standardowe, oprócz zastosowanej diagnostyki w możliwie szerokim zakresie, polegało na zaopatrzeniu kręgosłupa szyjnego, przez ograniczenie jego ruchomości, stosowaniu leków przeciwbólowych i zabiegów fizjoterapeutycznych. Mając zatem na względzie te okoliczności, a także wysokość zadośćuczynień przyznawanych pokrzywdzonym w licznych innych toczących się sprawach o podobnych stanach faktycznych i przy braku wystąpienia trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, co także miało miejsce w rozpoznawanej sprawie, a także zważywszy na przede wszystkim kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w ocenie Sądu Okręgowego adekwatna wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia powinna zamykać się kwotą żądaną przez niego, tj. w łącznej wysokości 5000 zł. (nawet mając na względzie występujące u powoda samoistne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, na co także wskazywał w opinii biegły) i brak jest podstaw do uznania tak sformułowanego żądania, w okolicznościach sprawy, za zawyżone.

Za częściowo uzasadnione Sąd Okręgowy uznał również żądanie powoda w zakresie odszkodowania za poniesione koszty leczenia. Mając zatem na względzie, że uzasadnione (i za takie też zostały trafnie uznane przez Sąd Rejonowy) były poniesione przez niego koszty zakupu kołnierza ortopedycznego, leków oraz wizyt lekarskich, wydatkowane w okresie od 27 stycznia 2020r. do 17 lutego 2020r. (k. (...)), to za także usprawiedliwione, w ocenie Sądu Okręgowego, uznać należało również koszty konsultacji (...) (120 zł – (...)) i ortopedycznej (150 zł - (...)), poniesione w niedużej odległości czasowej od wyżej wskazanego okresu leczenia, tj. w dniu 25 lutego 2020r. Zatem koszty zasądzonego na rzecz powoda odszkodowania tytułem kosztów leczenia, podlegały podwyższeniu o dalszą kwotę 270 zł., przy czym skoro roszenia z tego tytuły nie były wcześniej przez powoda zgłaszane pozwanej, odsetki należne od tej kwoty podlegały zasądzeniu dopiero od dnia następnego po doręczeniu stronie pozwanej odpisu pozwu (jak przyjął również Sąd Rejonowy co do zasądzonej kwoty odszkodowania w wysokości 176,99 zł). Natomiast dalej idące żądanie powoda w tym zakresie nie było już uzasadnione i w tym przedmiocie Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji. Zatem powód nie wykazał związku kosztów wizyty lekarskiej, zakupu leków, kosztów rehabilitacji, czy badania MR kręgosłupa lędźwiowego, poniesionych w okresie późniejszym - w marcu i maju 2020r. (k. (...)), z obrażeniami doznanym w wyniku zdarzenia, w szczególności wobec występowania u niego również wyżej wskazanych samoistnych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok, zmieniając także orzeczenie o kosztach procesu, stosownie do wyniku sprawy (art. 100 zd. pierwsze w zw. z art. 108 § 1 zd. 2 kpc). Dalej idąca apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w myśl powołanego art. 100 zd. pierwsze w zw. z art. 391 § 1 kpc, rozdzielając je stosunkowo, stosownie do wyniku sprawy i przy kosztach poniesionych przez powoda w kwocie 1300 zł (400 zł opłata od apelacji i 900 zł – wynagrodzenie pełnomocnika) i koszach pozwanego w wysokości 900 zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika.

​  Sygn. akt II Ca 1068/21 Ś., (...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)