Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 1004/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego wG. z dnia 15 września 2021 r., sygn. akt (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego P. H. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Apelacja obrońcy oskarżonego:

1.  Naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 11 § 2 i 3 kodeksu karnego poprzez ich niezastosowanie i błędne przyjęcie, iż oskarżony swoim zachowaniem popełnił dwa przestępstwa tj. z punktu I aktu oskarżenia – z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i z punktu II aktu oskarżenia – z art. 178 § 1 k.k. podczas gdy zastosowaniu w/w przepisów prawa materialnego zachowanie oskarżonego powinno być kwalifikowane jako jedno przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. w zb. z art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

2.  Naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia tj. art. 7 k.p.k. polegające na błędnej ocenie dowodów w postaci zeznań J. H. (1) oraz wyjaśnień oskarżonego poprzez odmowę przyznania im wiarygodności oraz wniosków z opinii biegłego z zakresu toksykologii w zakresie w którym w/w dowody wskazują na spożywanie przez oskarżonego alkoholu w postaci wódki po wypadku poprzez odmowę nadania im wiarygodności i uznanie, iż w/w stanowią jedynie ustaloną linię obrony oraz mało prawdopodobną wersję, podczas gdy z w/w spójnych i korelujących ze sobą dowodów wynika, iż oskarżony wraz z pokrzywdzonym spożywali alkohol również po wypadku, czego nie wykluczył biegły toksykolog;

3.  Naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, tj. art. 7 k.p.k. polegające na błędnej ocenie dowodów w postaci zeznań J. H. (1) oraz wyjaśnień oskarżonego poprzez odmowę dania im wiarygodności w zakresie w którym Sąd uznał, iż oskarżony nie zachował ostrożności i nie dostosował prędkości do warunków drogowych i przy skręcie w lewo stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem i doprowadził do przewrócenia się pojazdu, podczas gdy zgodnie z w/w spójnymi i korelującymi ze sobą dowodami bezpośrednią przyczyną zaistnienia wypadku był niewidoczny (porośnięty trawą uskok ziemi), a zatem okoliczność od oskarżonego niezależna;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na uznaniu, iż nie zachodzą przesłanki uzasadniające wydanie wobec oskarżonego P. H. (1) wyroku warunkowo umarzającego postępowania karne, podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie wskazuje, iż wina oraz społeczna szkodliwość przestępstwa popełnionego przez oskarżonego nie są znaczne, okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości, a postawa P. H. (1) jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz wysokość zagrożenia ustawowego karą za popełniony czyn uzasadniają przekonanie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego co do zasady nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przede wszystkim podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie, przy zachowaniu reguł art. 7 k.p.k., stan faktyczny pozwalały na uznanie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu w pkt. I i II wyroku czynów. Zaznaczyć zatem należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego. Tym samym analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy oskarżonego. Zatem ustalenia faktyczne w zakresie przyjętego zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem.

Podzielić również należało stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie nie dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego oraz korespondującym w tym zakresie zeznaniom pokrzywdzonego co do rzekomego spożywania przez nich alkoholu tuż po wypadku. Jak słusznie wskazał Sąd I instancji zarówno oskarżony jak i świadek nie wskazali na tę okoliczność w trakcie postępowania przygotowawczego, zaś dopiero na etapie postępowania sądowego. Na aprobatę zasługuje wskazanie przez Sąd meriti także okoliczności wykluczającą wiarygodność oskarżonego w tym zakresie tj. niemożność poddania się badaniu analizatorem wydechu ze względu na obrażenia wargi. Sąd odwoławczy podziela zatem stanowisko wskazane w uzasadnieniu Sądu I instancji wskazujące tym bardziej na niemożność spożycia przez oskarżonego wódki, która nadmienić należy do dość drażniącego alkoholu.

W tym kontekście całkowicie chybiony jest zarzut z pkt 2 apelacji w zakresie nie podzielenia twierdzeń oskarżonego i J. H. co do spożywania oraz hipotetycznych wniosków zawartych w opinii biegłego z 14 czerwca 2021 r. Podkreślić jeszcze raz należy, że Sąd I instancji całkowicie trafnie nie przyjął takiej zmienionej wersji zdarzenia i prawidłowo ustalił, że wymienieni, w tym oskarżony alkohol spożywali jedynie przed wypadkiem. Tym samym przy deklarowanej przez P. H. ilości alkoholu spożytej przed wypadkiem wynik badania alkoholu we krwi oskarżonego - 1,09 promila w pełni koresponduje z wnioskami opinii biegłego- 0,85-1,16 promila- k.284-285.

Odnosząc się do trzeciego zarzutu podniesionego przez skarżącego w apelacji, również w tym wypadku nie można podzielić stanowiska wskazującego na naruszenie przez Sąd I Instancji art. 7 k.p.k. Nie można bowiem uznać za spójne i korelujące ze sobą zeznania świadka oraz wyjaśnienia oskarżonego w zakresie niedostosowania przez sprawcę reguł ostrożności i prędkości do warunków drogowych. Pamiętać bowiem należy, że na rozbieżności w zakresie okoliczności wypadku wskazuje choćby zeznanie pokrzywdzonego (k.11-12), który wskazał początkowo, że wraz z oskarżonym nie mieli zamiaru wjazdu na łąkę, a przyczyną wypadku było wpadnięcie w poślizg i dopiero wjazd na skarpę, co doprowadziło do przewrócenia się pojazdu mechanicznego, zaś w postępowaniu sądowym pokrzywdzony zeznał, że dopiero przy zamierzonym zjeździe na łąkę quad stracił równowagę i doszło do jego wywrócenia (k. 247-248). Na niewiarygodność wersji oskarżonego i świadka wskazują nie tylko zeznania i wyjaśnienia złożone w rzeczonym postępowaniu, ale także dokumentacja fotograficzna miejsca zdarzenia, dołączona do akt sprawy. Nie może ujść uwadze fakt, że gdyby oskarżony miał zamiar wjazdu na łąkę, powinien upewnić się wcześniej, że taki manewr może wykonać. Jak wskazują dołączone zdjęcia takiej decyzji oskarżony podjąć nie powinien, choćby poprzez widoczne ogrodzenie łąki drutem kolczastym i zauważalne drewniane słupki. Ponadto o ile zważy się na faktyczne bardzo duże doświadczenie oskarżonego w zakresie kierowania pojazdami mechanicznymi, w żadnym razie przyczyną wypadku nie mógł być „niewidoczny(porośnięty trawą) uskok ziemi” a był nim stan nietrzeźwości P. H..

Dokonując analizy pierwszego zarzutu wskazanego w apelacji – naruszenia przepisów prawa materialnego tj. art. 11 § 2 i 3 k.k. wskazać należy, że zachowanie sprawcy kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka odurzającego, który w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek komunikacyjny, stanowi dwa odrębne czyny zabronione, jeden określony w art. 178a § 1 lub 2 k.k., drugi zaś w art. 177 § 1 lub 2 k.k. w zw. z art. 178 a § 1 k.k. Tego rodzaju subsumpcja ustaleń faktycznych pod powołane wyżej przepisy ustawy karnej stanowi więc zasadę, zaś ewentualna redukcja ocen prawnokarnych, polegająca na przyjęciu, że występek zakwalifikowany z art. 178a § 1 lub 2 k.k. stanowi współukarane przestępstwo uprzednie, może być dokonana jedynie wyjątkowo, z uwzględnieniem okoliczności konkretnego przypadku. – tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 czerwca 2008 r., sygn. akt III KK 41/08, Lex nr 436431.

Zauważyć należy, że w sprawie ustalono, iż oskarżony przed wypadkiem prowadził pojazd mechaniczny znajdując się w stanie nietrzeźwości. Do wypadku nie doszło bezpośrednio po uruchomieniu pojazdu i rozpoczęciu jazdy. Wprawdzie w opisie obydwóch czynów przyjęto to samo określenie miejsca i czasu, jednak określenie to nie jest punktowe i odnosi się do pewnego okresu czasu (w dniu 25 sierpnia 2020 r. około godziny 17:30) jak i miejsca ( na drodze gminnej(...) trasy T.-O., gm. R. ). Prawidłowo zatem przyjął Sąd I instancji, że stan abstrakcyjnego zagrożenia, spowodowanego prowadzeniem pojazdu w stanie nietrzeźwości, nie trwał na tyle krótko, aby po porównaniu stopnia społecznej szkodliwości obu czynów dojść do konkluzji, że czyn zakwalifikowany z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., który stanowiłby podstawę skazania, w pełni pozwalałby na oddanie stopnia bezprawia kryminalnego zachowania oskarżonego. Słusznie zatem wskazał, Sąd I instancji wskazał, że oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa określonego w art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., bowiem będąc w stanie nietrzeźwości umyślnie naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym spowodował wypadek, w którym obrażenia ciała poniósł pasażer J. H. (1), a także wypełnił znamiona czynu określonego w art. 178 a § 1 k.k., albowiem prowadził w stanie nietrzeźwości pojazd mechaniczny w ruchu lądowym. Należy w tym miejscu pamiętać, że oskarżony nie spowodował wypadku bezpośrednio po uruchomieniu pojazdu mechanicznego, nie można w tym aspekcie mówić o wyjątkowej bliskości czasu i miejsca jazdy. Zauważyć przy tym należy, że oskarżony i świadek J. H. podawali, ze przed wywróceniem się pojazdu jechali około 1,5 km, 1-2 minuty ( k.246, k.247 odw.) i to już sprzeciwia się przyjęciu instytucji z art.11§2 kk, przy czym w tym miejscu wskazać należy, że przyjęcie realnego zbiegu przestępstw czy też kumulatywnej kwalifikacji nie ma faktycznego znaczenia dla konsekwencji, które ponosi oskarżony w związku ze skazaniem.

Sąd II Instancji nie uznał również za możliwe podzielenia zarzutu IV wywiedzionej apelacji. Zgodnie z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. O stopniu społecznej szkodliwości decydują określone w art. 115 § 2 k.k. okoliczności natury przedmiotowej (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia), jak i podmiotowej (postać zamiaru albo brak zamiaru dokonania czynu zabronionego, motywacja sprawcy). Na stopień zawinienia poza ustaleniem przesłanek do przypisania winy, a więc dojrzałości sprawcy, jego poczytalności, rozpoznawalności bezprawności czynu, w istotny sposób wpływa stopień społecznej szkodliwości czynu.

W przypadku występku kierowania pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości, jako zasadniczą okoliczność dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zasadniczą dla wymiaru kary, traktuje się stopień nietrzeźwości sprawcy. W przypadku oskarżonego, ów stopień nietrzeźwości jest wysoki, bowiem sięga 1,51; 1,27 l; 1.09 l promila alkoholu etylowego we krwi.

Społeczna szkodliwość uwarunkowana jest również konkretnymi warunkami ruchu drogowego oraz zagrożeniem, jakie nietrzeźwy kierowca powoduje w stosunku do innych uczestników ruchu. Należy pamiętać, że oskarżony poruszał się pojazdem mechanicznym na drodze gminnej w okresie letnim około godziny 17.30. Należy podkreślić, że zgodnie z przedstawioną dokumentacją fotograficzną droga ta wbrew twierdzeniom skarżącego, nie jest drogą mało uczęszczaną. P. H. był świadomy uprzedniego spożycia alkoholu a ponadto przewoził quadem, a zatem mało stabilnym pojazdem, pasażera, który także znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Wszystkie wskazane tu okoliczności każą przyjmować, że ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia winy oskarżonego dokonana przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa. Tak stopień winy, jaki i stopień społecznej szkodliwości czynu, należy w sprawie oceniać, jako znaczne. To zaś musi skutkować przyjęciem, że zastosowanie warunkowego umorzenie postępowania w stosunku do oskarżonego nie było możliwe.

Jednakże Sąd II instancji dostrzegł, że utrzymanie wyroku w części dotyczącej wysokości środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 4 byłby rażąco niesprawiedliwy (art. 440 k.p.k.), bowiem należy zauważyć, że oskarżony jest osobą niekaraną, stopień nietrzeźwości oskarżonego nie był bardzo wysoki, Nadto oskarżony P. H. (1) żałuje popełnienia czynu oraz wyraża skruchę a także poczynił starania zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Wniosek

1.  Na podstawie art. 399 §1 k.p.k. zmianę opisu kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt I i II aktu oskarżenia poprzez uznanie P. H. (1) za winnego tego, że w dniu 25 sierpnia 2020 roku, ok. godz. 17:30, na drodze gminnej (...) trasy T.-O., gm. R., umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1 i art. 45 ust 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz 602) w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu 0,85-1,16 promila alkoholu etylowego we krwi i kierując quadem marki Y. (...) o nr rej.(...), nie zachował ostrożności i nie zauważył przy zjeżdżaniu z drogi na łąkę zarośniętego trawą około 60 cm uskoku, w wyniku czego doszło do przewrócenia się quada, a pasażer quada J. H. (1) doznał obrażeń ciała w postaci złamania żebra VI i VII po stronie lewej, stłuczenia płuc, rany szarpanej okolicy powłok jamy brzusznej oraz otarcia naskórka lewej okolicy lędźwiowej, stawu kolanowego prawego oraz lewego przedramienia, skutkiem czego było naruszenie prawidłowej czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., tj. winnego popełnienia jednego przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. w zb. z art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec P. H. (1) oskarżonego o przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. w zb. z art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na następujących warunkach: na okres próby 3 lat, na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. odstąpienie od orzekania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych; na podstawie art. 39 pkt 7 k.k. w zw. z art. 67 § 3 k.k. orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku zapłaty świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 2.000,00 złotych lub wyższej; na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. obciążenie oskarżonego kosztami postępowania karnego

Na wypadek gdyby Sąd nie przychylił się do argumentów zawartych w uzasadnieniu niniejszego pisma dotyczących prawa materialnego wniósł o warunkowe umorzenie postępowania karnego przeciwko P. H. (1) za przestępstwa:

1.  spowodowania wypadku drogowego w stanie nietrzeźwości z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., na następujących warunkach: na okres próby 3 lat ; na podstawie art. 39 pkt 7 k.k. w zw. z art. 67 § 3 k.k. orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku zapłaty świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1.000,00 złotych; na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. obciążenie oskarżonego kosztami niniejszego postępowania;

2.  Kierowania pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości z art. 178a § 1 k.k., na następujących warunkach: na okres próby 3 lat ; na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. odstąpienie od orzekania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych; nałożenie na oskarżonego podstawie art. 39 pkt 7 k.k. w zw. z art. 67 § 3 k.k. obowiązku zapłaty świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 2.000,00 złotych; na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. obciążenie oskarżonego kosztami niniejszego postępowania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z uznaniem za niezasadne zarzutów podniesionych w apelacji nie można było przychylić się do sformułowanych w apelacji wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok, za wyjątkiem rozstrzygnięcia o łączyn środku karnym zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sformułowany przez obrońcę oskarżonego zarzuty okazał się niezasadne. Odnosząc się do podniesionej argumentacji, trzeba stwierdzić, że przeprowadzona kontrola instancyjna nie wykazała tego, aby Sąd Rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę, dopuścił się naruszenia przepisów prawa materialnego, prawa karnego procesowego, względnie błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia oraz mogącego mieć wpływ na jego treść. Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów, poczynione zostały na podstawie prawidłowej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazała błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna była ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, znajdując odzwierciedlenie w uzasadnieniu orzeczenia. W uzasadnieniu Sąd wskazał jakie fakty uznał za ustalone, na czym oparł poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski co do winy oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów, subsumcji prawnej jego zachowania, jak i w konsekwencji orzeczonej kary.

Sąd nie stwierdził również uchybień z art. 439 k.p.k., które to należałoby uwzględnić z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana rozstrzygnięcia z punktu 3 wyroku, poprzez orzeczenie łącznego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Rzeczonej zmiany dokonano na podstawie art. 440 k.p.k., mając na względzie że oskarżony jest osobą niekaraną, stopień nietrzeźwości oskarżonego nie był bardzo wysoki, Nadto oskarżony P. H. (1) żałuje popełnienia czynu oraz wyraża skruchę a także poczynił starania zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Uwzględniając kształt przyjętego rozstrzygnięcia, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze uznając, iż ich uiszczenie mieści się w możliwościach finansowych oskarżonego.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejowego w G. z dnia 15 września 2021 roku, sygn. akt(...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana