Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2022 r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Beata Łapińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Rudecka

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2022 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku Z. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o odszkodowanie z tytułu zwiększenia uszczerbku na zdrowiu

na skutek apelacji wnioskodawcy Z. W. (1) od wyroku Sądu Rejonowego

w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 7 października 2020 r. sygn. akt IV U 60/17

1.  oddala apelację,

2.  przyznaje ze Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. adwokatowi Ł. P. kwotę 120,00zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wnioskodawcy Z. W. (1).

Sygn. akt VUa 5/21

UZASADNIENIE

(...) Oddział w T. decyzją z dnia 10.1.17r. sygn. (...) odmówił Z. W. (1) prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu choroby zawodowej. W uzasadnieniu wskazał, że orzeczeniem z 10.X.2002r. lekarz orzecznik ustalił 20% uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami choroby zawodowej stwierdzonej decyzją nr (...) znak (...) z dnia 10.VII.2000r. i odszkodowanie z tego tytułu zostało wypłacone. Obecnie komisja lekarska ustaliła orzeczeniem z 3.1.2017r., że uszczerbek na zdrowiu nie uległ pogorszeniu i wynosi 20%. Nie ma więc podstaw do przyznania odszkodowania z tytułu zwiększenia uszczerbku na zdrowiu.

Z. W. (1) złożył odwołanie od 2 decyzji z 10.1.2017r., tj. decyzji dotyczącej prawa do jednorazowego odszkodowania i decyzji dotyczącej renty z tytułu niezdolności do pracy. Podniósł, że decyzje są sprzeczne z przepisami prawa, aktualnym stanem zdrowia skarżącego i encyklopedyczną wiedzą medyczną. Wniósł o rozpatrzenie obydwu decyzji w jednym procesie ze względów ekonomicznych, ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Odwołujący podniósł, że lekarze orzecznicy w orzeczeniach z 15.XI.2016r, tak jak i w orzeczeniach z lat 2000, 2002 i 2006 zlekceważyli obowiązujące przepisy i ponad stuletni dorobek medycyny w zakresie zatruć dwusiarczkiem węgla. Wprawdzie uznał obecnie encefalopatię oraz częściową niezdolność do pracy, lecz wbrew przepisom uznał zaledwie 15% wg tabeli 184, lekceważąc przepisy prawne w tym dyspozycje zawarte w uwadze do pkt 184, tj. zespołów objawów klinicznych opisanych w przedstawionej dokumentacji lekarskiej, nie uwzględniając rodzajów uszkodzeń organizmu oraz następstw stwierdzonej choroby zawodowej, powodujących uszczerbek na zdrowiu i w konsekwencji naruszenie sprawności organizmu powodującej niezdolność do pracy i niezdolność do samodzielnej egzystencji.

ZUS nie uznał odwołania i wniósł o jego oddalenie podnosząc, że uszczerbek na zdrowiu nie uległ zwiększeniu i brak podstaw do przyznania odszkodowania.

Postanowieniem z dnia 19 maja 2017 roku Sąd Rejonowy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustanowił dla Z. W. (1) pełnomocnika z urzędu.

Wyrokiem z dnia 1 października 2020 roku, sygn. akt IVU 60/17 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz Z. W. (1) kwotę 11.700,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 10 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za dalsze 15 % (piętnaście procent) uszczerbku na zdrowiu oraz przyznał adwokatowi M. C. za reprezentowanie z urzędu Z. W. (1) wynagrodzenie w kwocie 90,00 złotych płatne ze Skarbu Państwa — Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim.

Postanowieniem z dnia 19 października 2020 roku Sąd Rejonowy przyznał pełnomocnikowi wnioskodawcy za reprezentowanie z urzędu Z. W. (1) dodatkową kwotę 20,70 złotych, a postanowieniem z dnia 27 października 2020 roku zwolnił adwokata M. C. z reprezentowania z urzędu Z. W. (1) i zwrócił się do Okręgowej Rady Adwokackiej w C. o wyznaczenie dla wnioskodawcy pełnomocnika z urzędu.

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne

i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

Z. W. (1) przez wiele lat pracował w (...) w T., w której to fabryce był narażony na działanie dwusiarczku węgla.

(...) Inspektor Sanitarny w T. decyzją nr (...) z 10.VII.00r. stwierdził u Z. W. chorobę zawodową —przewlekłe zatrucie dwusiarczkiem węgla pod postacią encefalopatii i polineuropatii czuciowej.

ZUS ustalił w 2002r. uszczerbek na zdrowiu spowodowany skutkami choroby zawodowej w wysokości 20% i wypłacił odszkodowanie za taki właśnie uszczerbek.

Z. W. (1) wystąpił w 2016r. o odszkodowanie za zwiększenie uszczerbku na zdrowiu. Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z 15.XI.2016r. ustalił u wnioskodawcy uszczerbek na zdrowiu w wysokości 35% z pozycji 184 tabeli.

Komisja lekarska ZUS rozpatrująca sprawę w wobec zakwestionowania orzeczenia lekarza orzecznika przez organy nadzorcze ZUS orzeczeniem z 13.XII.2016r. ustaliła wysokość uszczerbku na zdrowiu u wnioskodawcy w wysokości 20% z pozycji 184 tabeli.

Ponowne orzeczenie komisja wydała dnia 3.1.2017r. i ustaliła 20% uszczerbku na zdrowiu. W oparciu o to orzeczenie ZUS wydał decyzje odmawiającą wnioskodawcy odszkodowania z tytułu zwiększenia uszczerbku na zdrowiu.

Z. W. (1) cierpi na encefalopatię po zatruciu dwusiarczkiem węgla, niedowład połowiczy prawostronny i polineuropatię czuciową. Zmiany chorobowe w postaci przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla pod postacią encefalopatii i polineuropatii czuciowej były od dawna uznawane jako związane z pracą i były podstawą ustalenia u wnioskodawcy choroby zawodowej.

Wnioskodawca cierpi na organiczne zaburzenia osobowości i procesów poznawczych bez otępienia. Zaburzenia neurologiczne i psychiczne spowodowane są uszkodzeniem mózgu (encefalopatią), u wnioskodawcy jest to zespół psychoorganiczny (charakteropatia), Zaburzenia te prezentują umiarkowany deficyt, wymagają okresowo leczenia psychiatrycznego. Procesy poznawcze badane w testach psychologicznych dały wynik na poziomie 91 centyli, co oznacza że możliwości intelektualne są na poziomie wyższym od wyników przeciętnych, a tym samym nie można stwierdzić cech otępienia.

Taki stan skutkuje uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 35%. Biegli ocenili stan zdrowia Z. W. na podstawie wykonanych badań, testów psychologicznych. Biegli mieli dostęp do wykonanych na potrzeby procesu o rentę opinii oraz opinii wydanych w latach ubiegłych w innych sprawach dotyczących roszczeń wnioskodawcy o odszkodowanie i o prawo do renty. Badania psychologiczne wykonane na potrzeby niniejszej sprawy wspólnie z badaniami psychiatrycznymi zawierają wnioski takiej treści, jak i wnioski w opinii z 2009r., w której nie stwierdzono cech otępienia przy jednoczesnym występowaniu obniżenia procesów poznawczych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, Sąd Rejonowy uznał odwołanie za uzasadnione.

Sąd I instancji uznał ustalenia uszczerbku na zdrowiu określone w opiniach biegłych za prawidłowe. Sąd ten stwierdził, że biegli korzystali z dostępnej dokumentacji medycznej, mieli możliwość zapoznania się z wieloma opiniami wydanymi w różnych sprawach, jakie prowadzone były dla ustalenia uprawnień rentowych i samej choroby zawodowej wnioskodawcy. W tych opiniach wykonanych na przestrzeni wielu lat biegli nie wszystkie schorzenia wiązali z wykonywaną przez wnioskodawcę pracą, w tym niedosłuch i zaburzenia błędnika oraz chorobę kręgosłupa. Takie wnioski co do tych schorzeń Sąd uznał za utrwalone rozpoznaniami dokonanymi przez biegłych, jak i przez organy rentowe oraz orzekające o stwierdzeniu choroby zawodowej i nie ma podstaw, aby je kwestionować.

Sąd Rejonowy uznał, że należało także przyjąć, że właściwie określono u wnioskodawcy uszczerbek na zdrowiu w wysokości 35%. Wnioskodawca podnosił w swoich pismach kwestionujących decyzję ZUS oraz w toku niniejszego procesu kwestionując wnioski biegłych, że stan jego zdrowia należy oceniać z pkt 184 tabeli, jednak z uwzględnieniem uwag do tego punktu tabeli, które wskazują na zasadność dokonywania oceny w oparciu o pkt 9 tabeli, w którym określono uszczerbek na zdrowiu związany z encefalopatią i różnymi jej stanami. Z. W. wnosił o ustalenie uszczerbku na zdrowiu na poziomie 100%, podnosząc że sama encefalopatia ze zmianami charakterologicznymi to już 50-70%. Jednak biegli lekarze w opiniach nie wskazują na istnienie cech otępienia. Zespół psychoorganiczny (charakteropatia), na jaki cierpi wnioskodawca to zaburzenia neurologiczne i psychiczne spowodowane organicznym uszkodzeniem mózgu. Jednak zaawansowanie schorzenia nie dając cech otępienia występuje jako zaburzenia procesów poznawczych, bez objawów psychotycznych, występuje drażliwy nastrój, drobiazgowość, rozwlekłość wypowiedzi, werbalizacja poczucia niesprawiedliwości i krzywdy. Wnioskodawca jest drażliwy, napięty w kontaktach, impulsywny, z labilnym nastrojem. Taki stan zaburzeń daje- jak zasadnie przyjęli biegli- podstawę do klasyfikowania uszczerbku na zdrowiu u Z. W. z pozycji 183 oraz 9 c tabeli i ustalenia go w wysokości 35%.

Sąd Rejonowy wskazał, że Z. W. (1) otrzymał odszkodowanie za 20% uszczerbek na zdrowiu. Od daty orzekania w tym zakresie minęło kilkanaście lat i w tym okresie czasu stan zdrowia związany z chorobą zawodową uległ zmianie, pogorszył się.

Sąd I instancji podniósł, że zgodnie z art. 12 ust.2 ustawy wypadkowej odszkodowanie przysługuje za zwiększenie uszczerbku na zdrowiu, o ile wzrost uszczerbku wynosi co najmniej 10%. W sprawie niniejszej zwiększenie uszczerbku na zdrowiu u Z. W. wyniosło 15%. Zdaniem tego Sądu ZUS odmawiając wnioskodawcy odszkodowania oparł się o niewłaściwie określony uszczerbek na zdrowiu. Właściwa ocena uszczerbku na zdrowiu to 35%, a wobec powyższego wnioskodawca ma prawo do odszkodowania za 15% wzrost uszczerbku. Decyzja ZUS została wydana w dniu 10.1.17r., a wówczas wysokość odszkodowania za 1% uszczerbku na zdrowiu wynosiła 780,00zł. Dlatego odszkodowanie dla wnioskodawcy wynosi 11.700,00zł. Taką też kwotę Sąd zasądził od ZUS na rzecz Z. W. (1) jako odszkodowanie za zwiększony o 15% uszczerbek na zdrowiu.

Powyższy wyrok, zaskarżył pełnomocnik z urzędu ubezpieczonego w zakresie punktu 1 w części nieuwzględnienia dalszego uszczerbku na zdrowiu, powyżej orzeczonych 15%.

Apelacja zredagowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżonemu wyrokowi zarzuca:

1. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 227 w zw. z art. 236 par. 1 w zw. z art. 205[121 par. 2 a także art. 235[2] par. 2 oraz art. 130 par. 1 w zw. z art. 126 par. 1. pkt. 6) k.p.c. co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez:

- nierozpoznanie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z pisemnej opinii biegłego z zakresu medycyny pracy zgłoszonego w piśmie Ubezpieczonego z dnia 2 października 2020r., co doprowadziło do wydania rozstrzygnięcia bez przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego i w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie przez Sąd pierwszej instancji uszczerbku na zdrowiu Ubezpieczonego na poziomie 35%, a następnie przyznania odszkodowania za 15% wzrostu uszczerbku, a ponadto

- niewezwanie Ubezpieczonego do poprawienia (uzupełnienia) pisma - złożenia przez Ubezpieczonego podpisu pod ww. pismem, co mogło doprowadzić do nienadania ww. pismu prawidłowego biegu, a w konsekwencji nierozpoznania zgłoszonego w nim wniosku dowodowego, przy czym Strona skarżąca zaznacza, że z uwagi na nieodniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do ww. kwestii, nie ma możliwości stwierdzenia, czy wskazany błąd formalny był rzeczywistą przyczyną nierozpoznania wniosku dowodowego;

2. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 227 w zw. z art. 233 par. 1 i 2 w zw. z art. 278 z art. 285 par. 1 i art. 286 k.p.c., co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez oparcie rozstrzygnięcia na opiniach biegłych, którzy w sposób uznaniowy ocenili uszczerbek na zdrowiu Ubezpieczonego na poziomie 35%, a jednocześnie w uzasadnieniu złożonych opinii nie wyjaśnili w sposób wyczerpujący z czego wynika, tak właśnie określony procentowo stopień uszczerbku na zdrowiu Ubezpieczonego, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych poprzez ustalenie stopnia uszczerbku na zdrowiu Ubezpieczonego na poziomie 35%.

Apelujący wnosił o:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie zgodnie z żądaniem wyrażonym przez Ubezpieczonego w odwołaniu z dnia 17 stycznia 2017 r. (to jest przyznanie odszkodowania za dalsze 65% uszczerbku na zdrowiu) i w tym zakresie o przeprowadzenie dowodu z pisemnej opinii biegłego z zakresu medycyny pracy na okoliczności wskazane w piśmie Ubezpieczonego z dnia 2 października 2020 r., przy czym rozszerzył tezę dowodową poprzez wskazanie, czy pozostałe schorzenia stwierdzone u Ubezpieczonego (w tym niedosłuch, zaburzenia błędnika) mają związek z rozpoznaną encefalopatią po zatruciu dwusiarczkiem węgla, niedowładem połowicznym prawostronnym, polineuropatią czuciową, a jeżeli tak to, czy również powinny być one uwzględnione przy określaniu procentowego stopnia uszczerbku na zdrowiu Ubezpieczonego ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, ponadto o przeprowadzenie rozprawy na podstawie art. 374 k.p.c. oraz o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji (z uwzględnieniem stawki podatku VAT) i oświadczył, iż koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części.

Sąd Okręgowy uzupełniając materiał dowodowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy i dodatkowo ustalił :

U wnioskodawcy stwierdza się obecnie szereg odchyleń o podłożu neurologicznym od stanu prawidłowego, w tym: osłabioną siłę mięśniową kończyn prawych, osłabienie czucia w kończynie górnej prawej, dodatni objaw babińskiego po stronie prawej, osłabienie czucia na kończynie dolnej prawej, chód chwiejny i hemiparetyczny oraz chwiejną próbę R.. Powyższym zmianom czynnościowym ośrodkowego układu nerwowego towarzyszą również objawy w zakresie zdrowia psychicznego o charakterze zespołu psychoorganicznego w stopniu umiarkowanym, które łącznie z wcześniej wymienionymi składają się na obraz encefalopatii toksycznej, wywołanej wieloletnią ekspozycją na dwusiarczek węgla. Stały procentowy uszczerbek na zdrowiu w następstwie rozpoznanej choroby zawodowej u wnioskodawcy uległ zwiększeniu o 15 % i wynosi obecnie 35 % , zgodnie z pozycją 183 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. Należy nadmienić, że pozycja 183 powyższego rozporządzenia dotyczy zatruć ostrych albo przewlekłych lub ich następstw wywołanych przez substancje chemiczne, a zatem jest właściwa dla szacowania u skarżącego uszczerbku na zdrowiu, z uwagi na fakt , iż wskazana powyżej pozycja rozporządzenia przewiduje długotrwały bądź stały uszczerbek na zdrowiu w wysokości od 0 do 100 %. Odwołujący się w następstwie przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla doznał uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Wszystkie wskazane powyżej nieprawidłowości w zakresie układu nerwowego należy rozpatrywać łącznie, jako zespół objawów klinicznych towarzyszących przewlekłemu zatruciu w postaci encefalopatii toksycznej.

Brak jest zatem uzasadnienia szacowania osobno uszczerbku wynikającego z niewielkiego niedowładu kończyny górniej prawej , kończyny dolnej prawej , osłabienia czucia na kończynie dolnej prawej czy zaburzeń równowagi. Takiej możliwości nie daje także rozdział O rozporządzenia z dnia 18 grudnia 2002 r. dotyczący chorób zawodowych , w przypadku , których stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu określa się w zależności od skutków , jakie choroba pozostawiła w określonych narządach i układach.

U wnioskodawcy doszło do zwiększenia stałego uszczerbku na zdrowiu o 15 % do łącznej wielkości 35 %.

( dowód: opinia podstawowa biegłego z zakresu medycyny pracy J. G. – k. 315-318 oraz opinia uzupełniająca – k. 331-332 akt sprawy )

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego okazała się bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy badając zasadność zawartych w apelacji zarzutów uwzgędnił zawarty w niej wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego medycny pracy , której celem miało być ustalenie, czy nastąpiło u wnioskodawcy zwiększenie stałego uszczerbku na zdrowiu i w jakim procencie w związku z chorobą zawodowa – przewlekłym zatruciem dwusiarczkiem węgla pod postacią encefalopatii i polineuropatii czuciowej . Biegły medycyny pracy J. G. wydając opinię oparł się na pełnej dokumentacji medycznej i orzeczniczej jak też zgromadzonym materiale dowodowym w postaci opinii biegłych neurologa oraz psychiatry.

Biegły ten u wnioskodawcy stwierdził obecnie szereg odchyleń o podłożu neurologicznym od stanu prawidłowego, w tym: osłabioną siłę mięśniową kończyn prawych, osłabienie czucia w kończynie górnej prawej, dodatni objaw B. po stronie prawej, osłabienie czucia na kończynie dolnej prawej, chód chwiejny i hemiparetyczny oraz chwiejną próbę R.. Zaznaczył, iż powyższym zmianom czynnościowym ośrodkowego układu nerwowego towarzyszą również objawy w zakresie zdrowia psychicznego o charakterze zespołu psychoorganicznego w stopniu umiarkowanym, które łącznie z wcześniej wymienionymi składają się na obraz encefalopatii toksycznej, wywołanej wieloletnią ekspozycją na dwusiarczek węgla. Biegły ten podzielił wnioski końcowe biegłych neurologa i psychiatry , iż stały procentowy uszczerbek na zdrowiu w następstwie rozpoznanej choroby zawodowej u wnioskodawcy uległ zwiększeniu o 15 % i wynosi obecnie 35 % , zgodnie z pozycją 183 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. Podkreślił, że pozycja 183 powyższego rozporządzenia dotyczy zatruć ostrych albo przewlekłych lub ich następstw wywołanych przez substancje chemiczne, a zatem jest właściwa dla szacowania u skarżącego uszczerbku na zdrowiu, z uwagi na fakt , iż wskazana powyżej pozycja rozporządzenia przewiduje długotrwały bądź stały uszczerbek na zdrowiu w wysokości od 0 do 100 %. Odwołujący się w następstwie przewlekłego zatrucia dwusiarczkiem węgla doznał uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Biegły nie zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż każde ze schorzeń należy oceniać oddzielnie i uszczerbki sumować. Wszystkie wskazane powyżej nieprawidłowości w zakresie układu nerwowego należało w jego ocenie rozpatrywać łącznie, jako zespół objawów klinicznych towarzyszących przewlekłemu zatruciu w postaci encefalopatii toksycznej.

Sąd Okręgowy uznał powyższa opinię za fachową, kompletną , wnikliwą i korespondującą z pozostałymi opiniami biegłych : neurologa oraz psychiatry.

Należy zgodzić się z biegłym, iż uszczerbek u wnioskodawcy należało rozpoznać na podstawie pozycji 183 , która dotyczy ostrych lub przewlekłych zatruć lub ich następstw wywołanych przez substancje chemiczne. Oceniając występujące u skarżącego następstwa w postaci uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego biegły ocenił łącznie na 35 %. W sposób kategoryczny stwierdził on , iż brak jest uzasadnienia, jak tego chce ubezpieczony, szacowania osobno uszczerbku wynikającego z niewielkiego niedowładu kończyny górniej prawej , kończyny dolnej prawej , osłabienia czucia na kończynie dolnej prawej czy zaburzeń równowagi. Takiej możliwości nie daje także rozdział O rozporządzenia z dnia 18 grudnia 2002 r. dotyczący chorób zawodowych , w przypadku , których stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu określa się w zależności od skutków , jakie choroba pozostawiła w określonych narządach i układach.

Podzielając zatem w pełni powyższą opinię Sąd Okręgowy uznał za niezasadny zawarty w apelacji zarzut naruszenia przepisu art. 233 kpc .

Sąd Rejonowy prawidłowo oparł się na zgodnych opiniach biegłych neurologa i psychiatry uznając je za fachowe i przekonywujące . Sąd Okręgowy weryfikując zarzut dowolności oceny tych opinii dopuścił dowód z opinii biegłego medycyny pracy , którego wnioski końcowe potwierdziły trafność rozstrzygnięcia Sądu I Instancji. Ostatecznie więc Sąd Okręgowy w pełni podzielił ustalenia faktyczne i ocenę zebranego materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy.

Zarzuty podniesione w apelacji, w ocenie Sądu Okręgowego, nie zasługiwały zatem na uwzględnienie i stanowiły wyłącznie polemikę z prawidłowo poczynionymi przez Sąd I instancji ustaleniami .

Za chybiony należało więc uznać podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c.

Zgodnie z tym przepisem ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w konkretnej sprawie wyraża istotę sądzenia w części dotyczącej ustalenia faktów, tj. rozstrzygania spornych kwestii na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się z dowodami. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego myślenia wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego będące wyznacznikiem granic dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich przydatności w konkretnej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Tylko w przypadku wykazania, ze brak jest powiązania w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd; nie jest tu wystarczająca sama polemika naprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dni 25 stycznia 2005 r., II PK 159/2004, OSNP 2005/17 poz. 267; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r. IV CKN 1316/200).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga przy tym wskazania, że sąd uchybił zasadą logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak SN w orz. Z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98 nie publ.; por. też orz. z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, nr. 7, poz. 10 i z 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/00, OSNAPiUS 2000, nr. 19, poz. 732).

Podsumowując powyższe należy podkreślić, iż naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie można upatrywać w takiej ocenie materiału dowodowego, która jest logiczna, zgodna ze wskazaniami doświadczenia życiowego, poziomem aktualnej wiedzy w danej dziedzinie oraz dokonana w sposób wszechstronny.

Takiego zarzutu Sądowi I instancji w niniejszej sprawie niewątpliwie nie można podstawić. Dokonana przez ten Sąd ocena całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego została dokonana w sposób wszechstronny, zgodny z regułami logiki oraz zasadami doświadczenia życiowego , a wnioski końcowe opinii biegłych neurologa i psychiatry pokrywają się z opinią biegłego medycyny pracy sporządzającego opinię w postępowaniu apelacyjnym.

Zawarte w apelacji zarzuty dotyczące opinii biegłych oraz stanowisko dotyczące obowiązku sumowania poszczególnych schorzeń , które w ocenie ubezpieczonego winno dać 100 % uszczerbek na zdrowiu nie znalazły potwierdzenia w zgromadzonych dowodach i stanowią li tylko gołosłowną polemikę z prawidłowymi, wzajemnie ze sobą korespondującymi wnioskami końcowymi opinii wszystkich biegłych , którzy oceniali procent uszczerbku na zdrowiu u ubezpieczonego i zgodnie przyjęli, iż uległ on zwiększeniu z 20 % do 35 %.

Reasumując wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu, a apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w punkcie 1 sentencji.