Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2013 roku, II C 658/12 w sprawie z powództwa A. K. przeciwko K. K. o zadośćuczynienie Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi o zapłatę oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył powód, zaskarżając wskazany wyrok w całości, wnosząc o jego zmianę. W uzasadnieniu A. K. wywiódł, iż zagarnięcie przedmiotowego mienia to bezsporna wina pozwanej, o czym świadczyć ma szereg okoliczności zaprezentowanych w treści apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako oczywiście bezzasadna podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Odnosząc się do twierdzeń apelującego należy je uznać za stanowiące wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i jako takie nie mogące skutkować zmianą zaskarżonego wyroku. Trafnie bowiem uznał Sąd I instancji, iż roszczenie odszkodowawcze nie zostało przez powoda udowodnione. Dla odpowiedzialności deliktowej na podstawie art. 415 k.c. konieczne jest bowiem wykazanie winy sprawcy, wysokości poniesionej szkody, a także związku przyczynowego między zawinionym zachowaniem sprawcy a szkodą. Ciężar dowodu wskazanych okoliczności spoczywał na powodzie, któremu to obowiązkowi powód nie sprostał. Zgodnie z bowiem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową regułę rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnoprawnym wskazując przede wszystkim, kogo obciążają skutki niepowodzenia procesu dowodzenia (tak zwany ciężar dowodu w znaczeniu materialnoprawnym). W świetle wynikającej z tego przepisu reguły, za prawdziwe mogą być w procesie cywilnym przyjęte jedynie te fakty, które zostały udowodnione przez stronę obciążoną ciężarem ich dowodzenia, zaś pominięte powinny zostać te fakty, które przez stronę obciążoną obowiązkiem dowodzenia nie zostały w sposób należyty wykazane.

W niniejszej sprawie powód nie udowodnił żadnej z powyższych trzech przesłanek, przede wszystkim nie wykazał na czym konkretnie miało polegać zdarzenie szkodzące i w jakiej wysokości poniósł na jego skutek szkodę. Zasadnie podnosi Sąd I Instancji, iż w zakresie przedmiotów nabytych przed ustaniem między stronami w dniu 1 sierpnia 2002 roku wspólności ustawowej małżeńskiej powód nie udowodnił, iż zostały nabyte ze środków pochodzących z majątku odrębnego. Ponadto, co do wszystkich spornych przedmiotów, również tych nabytych po dniu 1 sierpnia 2002 roku (fax-modemu, komputera, odtwarzacza dvd, krzesła obrotowego), A. K. nie wykazał, jaką szkodę majątkową poniósł przez to, iż nie mógł ich użytkować. W szczególności powód nie udowodnił, iż sporne przedmioty służyły mu dla wykonywania działalności gospodarczej. Przedstawione faktury potwierdzają jedynie fakt, iż najpóźniej w dniu 2 kwietnia 2004 roku A. K. prowadził jeszcze działalność gospodarczą pod firmą (...), nie wskazują natomiast jakie było konkretne przeznaczenie zakupionych przedmiotów. Powód nie przedstawił żadnych okoliczności, które wskazywałyby na poniesioną przez niego z tego tytułu stratę bądź utracone korzyści. A zatem twierdzenia apelującego powoda, iż pozwana pozbawiła go środków do wykonywania zawodu i doprowadziła do utraty rynku zbytu i w konsekwencji do bezrobocia pozostają gołosłowne. Tym bardziej trudno mówić o jakiejkolwiek próbie wykazania przez powoda wysokości poniesionej szkody, skoro niewątpliwie za taką nie może być uznana wartość spornych przedmiotów w dniu zakupu.

Ponadto, trafnie Sąd I instancji przyjął, iż powód nie udowodnił w jakiejkolwiek postaci winy pozwanej, nie oferując Sądowi w tym zakresie żadnego dowodu. W szczególności, za taki nie można uznać przedstawionej przez powoda oraz dołączonej do apelacji dokumentacji dotyczącej interwencji przy ulicy (...) w Ł., z której jedynie wynika, iż pozwana wymieniła zamki w drzwiach, jednocześnie jednak sam powód przedstawił wyrok w którym oddalono jego powództwo o przywrócenie naruszonego posiadania wskazanego lokalu. A. K. nie wykazał nawet, iż przed wytoczeniem powództwa wzywał byłą żonę o wydanie mu spornych przedmiotów.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu i zasądził od przegrywającego spór powoda A. K. na rzecz pozwanej kwotę 1.200 zł. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej, ustalone na podstawie § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).