Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 stycznia 2020 roku, wydanym w sprawie z powództwa M. J. przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszu Gwarancyjnemu z siedzibą w W. o zapłatę Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi :

1.  zasądził od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w

W. na rzecz M. J. kwotę 4.428,00 (cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem i 00/100) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty,

2.  szczegółowe rozliczenie kosztów procesu pozostawił referendarzowi

sądowemu przy zachowaniu, że powód wygrał proces w całości i nie istnieją podstawy do odstąpienia od obciążenia pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu

Swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych, które przedstawiają się następująco:

2 kwietnia 2015 roku samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będący własnością D. O. uległ uszkodzeniu. Sprawca zdarzenia kierujący pojazdem o numerze rejestracyjnym (...) w chwili kolizji nie posiadał polisy OC pojazdów mechanicznych. Na miejsce zdarzenia przyjechali funkcjonariusze Policji. Uszkodzony pojazd nie nadawał się do użytku.

8 kwietnia 2015 roku została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego numer (...) marki O. (...) pomiędzy A..pl (...) z siedzibą w S. (wynajmującym) a D. O. (najemcą). Najem pojazdu zastępczego rozpoczął się w dniu zawarcia umowy o godzinie 13.30. Stawka dobowa wynosiła 180 złotych netto. Koszt całkowity najmu miał zostać ustalony po zakończeniu najmu pojazdu.

Pojazd uszkodzony w wyniku kolizji z 2 kwietnia 2015 roku służył D. O. w szczególności do załatwiania spraw codziennych.

Szkoda w pojeździe marki S. (...) została zgłoszona do ubezpieczyciela 3

kwietnia 2015 roku. Naprawa zakończyła się 25 kwietnia 2015 roku. Tego samego dnia

najemca odebrał samochód z naprawy.

Proces likwidacji szkody został zrealizowany w ramach polisy AC w (...) Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

A..pl (...) z siedzibą w S. 28 kwietnia 2015 roku wystawiło fakturę VAT numer (...) za najem pojazdu B za 20 dni, w stawce 180 złotych netto, opiewającą na łączną kwotę 3600 złotych netto, zaś 4428 złotych brutto. Termin płatności został oznaczony na 12 maja 2015 roku.

8 kwietnia 2015 roku w Ł. pomiędzy D. O. (cedentem) a A..pl (...) z siedzibą w S. (cesjonariuszem) została zawarta umowa cesji wierzytelności, na podstawie której cedent oświadczył, że w związku ze szkodą komunikacyjną z 2 kwietnia 2015 roku (numer (...)), „likwidowaną” przez (...) S.A. z siedzibą w W., poniósł szkodę związaną z utratą możliwości korzystania z samochodu marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącego własność cedenta. Samochód ten jest niezbędny cedentowi do wykonywania obowiązków zawodowych i rodzinnych (§1 umowy).

Faktura VAT wystawiona przez powoda nie została zapłacona. (...) Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. oraz Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny z siedzibą w W. odmówiły przyjęcia odpowiedzialności za skutki zdarzenia z 2 kwietnia 2015 roku.

Okres najmu pojazdu zastępczego trwał od 8 kwietnia 2015 roku do 27 kwietnia 2015 roku, łącznie 20 dni kalendarzowych. Dzienna stawka najmu wynosiła 180 złotych netto tj. 221,40 złotych brutto.

Pojazd został faktycznie zwrócony 27 kwietnia 2015 roku, wobec tego czas najmu był uzasadniony czasem likwidacji szkody i naprawą pojazdu.

Uszkodzony pojazd to S. (...) – klasa B. Poszkodowany wynajął na czas naprawy pojazd O. (...) – również klasa B. Samochód uszkodzony i wynajęty były tej samej klasy.

Pozwany kwestionował zasadność oraz wysokość powództwa, wskazując, iż poszkodowany będąc objętym ubezpieczeniem dobrowolnym (AC) winien w pierwszej kolejności skorzystać z pojazdu zastępczego udostępnionego mu przez ubezpieczyciela, zaś odpowiedzialność pozwanego zaktualizowałaby się dopiero w części niezaspokojonej.

Sąd Rejonowy uznał powództwo za zasadne. Poza sporem pozostawała odpowiedzialność strony pozwanej za skutki zdarzenia z 2 kwietnia 2015 roku. Jego sprawca w chwili kolizji nie posiadał ubezpieczenia OC pojazdów mechanicznych. Powyższe zaktualizowało odpowiedzialność pozwanego za skutki ww. zderzenia pojazdów.

Sąd Rejonowy uznał, że koszt najmu pojazdu zastępczego był normalnym następstwem zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi pozwany.

Biegły przyjął w sposób stanowczy i jednoznaczny za zasadny czas trwania najmu pojazdu zastępczego obejmujący okres od 8 kwietnia 2015 roku do 27 kwietnia 2015 roku. Pozostawał on w ścisłej korelacji z procesem likwidacji szkody oraz naprawą pojazdu. Nie budzi też wątpliwości zasadność skorzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego przez okres 20 dni. Co do stawki dobowej, to u strony powodowej wynosiła ona 180 złotych netto. Biegły wydający opinię w sprawie zwrócił uwagę, iż stawka najmu pojazdu zastępczego uzależniona jest od kilku aspektów i waha się na terenie Ł. w granicach od 124 złotych do 289,50 złotych, zaś średnia stawka dobowa najmu pojazdu wynosi 199,65 złotych. W świetle powyższych okoliczności wysokość stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego powoda nie jest zdaniem Sądu wygórowana i odpowiada cenom obowiązującym w wypożyczalniach samochodów zastępczych na terenie Ł.. Koszt najmu pojazdu zastępczego poszkodowanego został w sposób należyty i niebudzący wątpliwości udokumentowany na podstawie załączonej do akt sprawy faktury VAT.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo. Podstawą rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania odsetek ustawowych za opóźnienie jest art. 481 § 1 k.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana, zaskarżając rozstrzygnięcie w części, tj. co do pkt. I. w zakresie kwoty 1.548,80 złotych.

Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił naruszenie przepisu prawa materialnego określonego w art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2214) poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy powód mógł zaspokoić swoje roszczenie z tytułu uszkodzenia stanowiącego jego własność samochodu marki S. (...) – z umowy ubezpieczenia dobrowolnego assistance.

Wobec podniesionych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. I poprzez zastąpienie wyrazów „kwotę 4.428 zł wyrazami „kwotę 2.878,20 zł” oraz zmianę w pkt. III. i pkt IV. poprzez rozstrzygnięcie o kosztach procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy;. Nadto wniósł o zasądzenie od powoda kosztów postępowania za II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji wraz ze zgłoszonymi w niej wnioskami dowodowymi oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest uzasadniona.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy jako prawidłowe Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne.

W ramach zarzutu naruszenia art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, przypomnieć wypada, że przepis ten stanowi, że jeżeli poszkodowany, w przypadku szkody w mieniu, może zaspokoić roszczenie na podstawie umowy ubezpieczenia dobrowolnego, Fundusz wyrównuje szkodę w części, w której nie może być zaspokojona, wraz z uwzględnieniem utraconych zniżek składki oraz prawa do zniżek składki.

Z materiału dowodowego w sprawie wynika, że uszkodzony pojazd marki S. (...) w chwili zdarzenia był objęty ochroną ubezpieczeniową świadczoną przez (...) Towarzystwo (...) S. A. z siedzibą w W. z tytułu dobrowolnego ubezpieczenia (...) Casco. W ramach tego ubezpieczenia, jak wywodzi pozwany, poszkodowany mógł skorzystać z wynajmu auta zastępczego od dnia szkody przez kolejne 7 dni (assistance).

Ubezpieczyciel nie zaspokoił roszczenia powoda, powołując się na brak merytorycznych podstaw do rozpatrzenia roszczenia wynajmu pojazdu zastępczego, bowiem nie są one objęte zakresem ubezpieczenia uregulowanym zapisami OWU AC

Warto również mieć na uwadze, iż zgodnie z art. 826 § 1 k.c., w razie zajścia wypadku, ubezpieczający obowiązany jest użyć dostępnych mu środków w celu ratowania przedmiotu ubezpieczenia oraz zapobieżenia szkodzie lub zmniejszenia jej rozmiarów. Oznacza to zarazem, że poszkodowany nie powinien swoim zachowaniem doprowadzać do zwiększenia rozmiarów szkody. Obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań, zmierzających do zminimalizowania szkody. Poszkodowany powinien więc - kierując się zasadą minimalizowania szkody - wynająć pojazd zastępczy, mając na uwadze koszt tych usług, odpowiadający średnim cenom, stosowanym na lokalnym rynku. Wymaganiom tym uczynił zadość powód - wynajął pojazd zastępczy w czasie rzeczywistego naprawienia szkody, odpowiadający średnim cenom rynku a także odpowiadający tej samej klasie B.

W niniejszej sprawie fakt konieczności wypożyczenia pojazdu zastępczego nie był kwestionowany, spór dotyczył długości okresu najmu, za który odpowiedzialność ponosi pozwany. Skarżący w toku postępowania podniósł, iż poszkodowany w pierwszej kolejności powinien skorzystać z samochodu udostępnionego przez 7 dni w ramach dobrowolnego ubezpieczenia assistance. Jednakże, materiał dowodowy nie pozwala na zweryfikowanie powyższej tezy. Ubezpieczenie assistance jest ubezpieczeniem dobrowolnym, regulowanym przez strony umowy, której zapisy mogą być dowolnie ustalone i różnić się w poszczególnych umowach. W aktach sprawy nie ma materiału, z którego wynikać miałyby warunki opisanej dobrowolnej umowy, na którą powołuje się skarżący, brak jest także akt szkodowych, zawierających kluczowe decyzje w sprawie, brak jest również wykazania rzeczywistej możliwości skorzystania z pojazdu zastępczego w ramach dobrowolnej umowy u ubezpieczyciela (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.).

W tym stanie rzeczy apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na koszy poniesione przez powoda złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w kwocie 450 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.).