Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2022 r.

Sąd Rejonowy w Puławach IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Gałkowska

Protokolant st.sekr.sąd. Agnieszka Wójciak

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2022 r. w Puławach

sprawy z powództwa M. Ś.

przeciwko (...) Spółka z o.o. w D.

o ustalenie istnienia stosunku pracy

1.  Oddala powództwo;

2.  Nakazuje wypłacić r.pr. P. G. ustanowionemu z urzędu z sum budżetowych Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Puławach) kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) powiększoną o obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

3.  Nie obciąża powódki kosztami procesu.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 11 września 2020r. ( data stempla pocztowego) powódka M. O., obecnie Ś., wnosiła o ustalenie, że łączył ją z pozwanym (...) Sp. z o.o. w D., począwszy do 20 stycznia 2020r., stosunek pracy.

Pozwany (...) Sp. z o.o. w D. powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił co następuje:

Przedmiotem działalności prowadzonej przez pozwany (...) Sp. z o.o. w D. jest min. prowadzenie sklepu (...) w D. ( zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki (...) słuchanego w trybie art. 299 kpc 00:12:53 nagrania rozprawy z dnia 18.02.22).

Powódka M. O., obecnie Ś., zawarła w dniu 20 stycznia 2020r. z pozwanym (...) Sp. z o.o. w D. na piśmie umowę zlecenia i zgodnie z §1 i § 2 pkt 1 tej umowy, w okresie od 20 stycznia 2020r. do 30 kwietnia 2020r. powódka miała wykonywać czynności zlecone jej tj. wykonać zlecenie polegające na przeprowadzaniu degustacji i promocji wybranego produktu i prace porządkowe w sklepie w miejscu wybranym przez zleceniodawcę ( k.27-28, 70-71). W momencie zawierania tej umowy powódka oświadczyła, że z uwagi na egzaminy maturalne, interesuje ją zawarcie umowy zlecenia, zaznaczając, że będzie wskazywała kiedy i w jakich godzinach będzie wykonywać zlecenie oraz w jakich miesiącach będzie pracować więcej, a w jakich mniej ( zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki (...) słuchanego w trybie art. 299 kpc, zeznania świadków złożone na piśmie: A. B. k.194-200, E. S. k.201-208, K. B. k.209-219 ). Powódka przed podpisaniem umowy zlecenia zapoznała się z jej treścią, przedstawiono jej różnicę pomiędzy umową o pracę, a umową cywilnoprawną (zeznania świadka K. B. złożone na piśmie k.209-219). W § 3 pkt c tej umowy zawarte jest oświadczenie powódki, iż „z uwagi na moją dyspozycyjność preferuję, wybieram i akceptuję formę niniejszej umowy jako umowę zlecenie. Jestem świadom różnic między zatrudnieniem opartym na stosunku pracy, a świadczeniem usług opartym na cywilnoprawnym stosunku zobowiązaniowym będącym przedmiotem tej umowy” ( k.27). W § 2 pkt 3 tej umowy zapisano, że powódka swoje zlecenie ma wykonywać osobiście, jeśli jednak będzie musiała powierzyć jakieś czynności osobie trzeciej, to powinna uzyskać zgodę zleceniodawcy.

Zgodnie z § 4 tej umowy, potwierdzeniem czasu wykonywania czynności określonych w §1 będzie ewidencja godzin wykonywania umowy zlecenia, obejmująca okres miesiąca kalendarzowego, w którym wskazywana jest ilość godzin i minut przepracowanych danego dnia. Powódka w okresie trwania tej umowy wykonywała swoje obowiązki w sklepie (...), zgłaszała kierownikowi sklepu (...), którego dnia i w jakich godzinach będzie przychodziła wykonywać umowę zlecenie, wpisywała godziny i dni swojej pracy w ewidencję przepracowanych godzin – umowa zlecenie (ewidencja przepracowanych godzin – umowa zlecenie k. 75-79, zeznania świadków: A. B. E. S., K. B.). Powódka w kwietniu łącznie przepracowała 54 godziny, a w okresach od 9 do15 kwietnia i od 17 do 30 kwietnia w ogóle nie wykonywała zlecenia ( ewidencja k.78). Powódka nie podpisywała listy obecności ( zeznania świadków złożone na piśmie: A. B., E. S., K. B.).

Powódka w ramach umowy zlecenia zajmowała się przeprowadzaniem degustacji i promocji wędlin, wykonywała prace porządkowe i pomocnicze w sklepie w dziale tradycji ( zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki (...), zeznania świadka A. B.). E.S. nie nadzorowała i nie koordynowała pracy powódki, nie wydawała jej poleceń ( zeznania świadka E. S.).

Powódka po każdym miesiącu wystawiała rachunek za wykonaną pracę, a pozwana spółka w terminie 14 dni dokonywała wypłat wynagrodzenia w wysokości ustalonej w § 5 umowy ( k.80- 89, zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki (...), zeznania świadka K. B.).

Na podstawie oświadczenia powódki z 20 stycznia 2020r. nie została ona objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym, ale od dnia 1 marca 2020r., wobec wyrażenia chęci przystąpienia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, została zgłoszona do tego ubezpieczenia, przy czym stosowne oświadczenie złożyła 5 marca 2020r. ( k73, 74, 90-98, zeznania świadka K. B.).

W dniu 30 kwietnia 2020r. powódka i prezes pozwanej spółki, na wniosek powódki, zawarli kolejną umowę zlecenia i zgodnie z §1 i § 2 pkt 1 tej umowy, w okresie od 1 maja 2020r. do 31 maja 2020r. powódka miała wykonywać zlecenie polegające na przeprowadzeniu wsparcia prac personelu pomocniczego, implantacji towaru na dziale suchym i przemysłowym, prace porządkowe na sklepie ( k.25-26). W momencie zawierania tej umowy powódka nie podniosła, że nie interesuje jej już wykonywania pracy w ramach umowy zlecenie, tylko chciałaby, aby zawarta była umowa o pracę ( zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki (...), zeznania świadka K. B.). Pozostała treść tej umowy zlecenia, a w szczególności treść § 3 pkt c, § 2 pkt 3, § 4 była analogiczna jak w umowie zlecenia zawartej na piśmie z dnia 20 stycznia 2020r. ( bezsporne). Powódka w maju zgłosiła E. S., którego dnia i w jakich godzinach będzie wykonywać zlecenie, co zapisała w ewidencji przepracowanych godzin ( ewidencja k.79). Powódka w maju wykonywała w sklepie takie same czynności jak w poprzednim okresie trwania umowy zlecenia ( bezsporne). E.S. nie nadzorowała i nie koordynowała pracy powódki, nie wydawała jej poleceń ( zeznania świadka E. S.). Powódka w czerwcu wystawiła pozwanemu rachunek za wykonaną w maju pracę, a pozwana spółka dokonała wypłaty wynagrodzenia ( k.84, 89, zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki (...), zeznania świadka K. B.).

W dniu 1 czerwca 2020r. powódka zgłosiła się do Prezesa zarządu pozwanej spółki prosząc go o zawarcie kolejnej umowy, poinformowała go wtedy o tym, ze jest w ciąży, ale M. B. odmówił zawarcia kolejnej umowy (zeznania prezesa zarządu pozwanej spółki (...)). Tego dnia powódka złożyła zaświadczenie lekarskie stwierdzające jej niezdolność do pracy od 31 maja 2020r. ( k.99).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone do akt sprawy, a wskazane wyżej, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Także sąd obdarzył wiarą zeznania świadków: A. B. E. S. i K. B. jako że zgodnie ze sobą, a także z dokumentami złożonymi do akt sprawy opisują stan faktyczny, są one spójne, konkretne, świadkowie udzielili wyczerpującej odpowiedzi na każde z pytań postawionych im przez strony. Sąd dał wiarę zeznaniom Prezesa Zarządu pozwanej spółki (...) słuchanego w trybie art. 299 kpc w całości, jako że opis stanu faktycznego przedstawiony przez niego, w szczególności co do okoliczności zawierania kolejnych umów zlecenia, a także warunków wykonywania przez powódkę czynności w ramach kolejnych umów, w tym co do dni i godzin wykonywania tych czynności, jest zgodny z dokumentami złożonymi do akt sprawy, a także z zeznaniami świadków: A. B. E. S. i K. B., których zeznania sąd obdarzył wiarą w całości. Natomiast opis stanu faktycznego przedstawiany przez powódkę podczas jej zeznań składanych w trybie art. 299 kpc ( 00:08:41 nagrania rozprawy z dnia 18.02.22), co do czynności które wykonywała w okresie od 20 stycznia 2020r., a więc co do tego, że przychodziła do pracy zgodnie z grafikiem ustalonym przez kierownika, na zmiany, co do tego, że nie mogła wysłać do pracy za siebie innej osoby trzeciej, jest sprzeczny z zeznaniami świadków: A. B. E. S. i K. B., a także z dokumentami, w szczególności z ewidencją godzin przepracowanych. Zatem zeznania powódki w tym zakresie pozostają gołosłowne, nie poparte żadnymi dowodami i wprost sprzeczne z zapisami kolejnych umów zlecenia podpisanych przez powódkę. Zeznania świadka W. B. (00:01:27 nagrania rozprawy z dnia 18.02.22) nie wniosły nic do sprawy i nie zostały poddane analizie przez sąd.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Roszczenie powódki o ustalenie, że w od 20 stycznia 2020r. łączyła ją z pozwanym (...) Sp. z o.o. w D. umowa o pracę, a nie kolejno zawierane przez strony na piśmie umowy zlecenia, nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.22§1 kp przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. §1 ¹ tegoż przepisu stanowi, iż zatrudnienie w warunkach określonych w §1 jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy zaś §1 ² w/w przepisu stanowi, iż nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w §1.

Powództwo o ustalenie istnienia stosunku pracy to uprawnienie przysługujące osobie zatrudnionej na innej podstawie niż umowa o pracę, jeśli warunki w jakich wykonuje świadczenie, odpowiadają stosunkowi pracy. Roszczenie to ma przeciwdziałać niezgodnemu z prawem zastępowaniu umów o pracę umowami cywilnoprawnymi. Roszczenie o ustalenie istnienia stosunku pracy jest roszczeniem w trybie art.189kpc, zgodnie z którym, można żądać ustalenia przez sąd istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy strona ma w tym interes prawny. Strona ma interes prawny w żądaniu ustalenia istnienia stosunku prawnego lub prawa wówczas, gdy istnieje niepewność prawa lub stosunku prawnego z przyczyn faktycznych lub prawnych. Interes prawny oznacza obiektywną konieczność (potrzebę prawną) udzielenia ochrony określonej sferze prawnej, gdy powstała sytuacja, która grozi naruszeniem prawa przysługującego uprawnionemu, bądź powstała wątpliwość co do jego istnienia.

Powódka w treści pozwu i jego uzasadnienia wskazała, że ma interes prawny w zakresie swojego żądania ustalenia istnienia stosunku pracy, bo wykazanie rzeczywistego stażu pracowniczego jest jej potrzebne do ustalenia aktualnych uprawnień pracowniczych, a także wymogów przewidzianych przez przepisy prawa ubezpieczeń społecznych. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, ustalenie stosunku pracy warunkuje prawo do niektórych bieżących i przyszłych świadczeń z ubezpieczeń społecznych i innych stosunków pracy, a także rzutuje na ich wysokość. W sporze o istnienie stosunku pracy, żądanie jego ustalenia zawsze stanowi o żywotnym prawie (interesie) powoda pracownika nie tylko aktualnym, lecz i przyszłym, nie tylko w sferze zatrudnienia, lecz i ubezpieczenia społecznego (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2009 r., II PK 156/09). Uznanie danego stosunku prawnego za umowę o pracę (podczas gdy nosi on nazwę np. umowy zlecenia) nie następuje bowiem z mocy prawa ex lege, ale wymaga ustalenia istnienia umowy o pracę. Strona zainteresowana takim ustaleniem powinna wystąpić do sądu pracy ze stosownym powództwem i udowodnić, że stosunek prawny nosi cechy umowy o pracę. Zatem stwierdzić należy, iż powódka ma oczywiście interes prawny w przedmiotowym ustaleniu.

Ciężar dowodu spoczywa więc na osobie, która dąży do ustalenia istnienia umowy pracę. Pamiętać też należy, że zgodnie z art.3 kpc, strony obowiązane są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten statuuje zasadę kontradyktoryjności w procesie, co oznacza, że ciężar wskazania niezbędnych dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach procesowych a działania sądu z urzędu jest dopuszczalne tylko w wyjątkowych przypadkach. Zatem sąd ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie opierał się wyłącznie na dowodach zgłoszonych przez profesjonalnych pełnomocników stron.

W ocenie sądu, z zebranego w sprawie materiale dowodowego nie wynika absolutnie, żeby zasadnym było żądanie powódki ustalenia, iż od 20 stycznia 2020r. zatrudnienie jej w pozwanym (...) Sp. z o.o. w D., mimo zawarcia na piśmie pomiędzy stronami dwóch kolejnych umów zlecenia, odbywało się jednakże w warunkach określonych w §1 art.22§1 kp, a więc było stosunkiem pracy.

W świetle ustalonego już orzecznictwa Sądu Najwyższego, sąd rozstrzygając czy dany stosunek prawny miał charakter stosunku pracy, powinien zbadać dwie przesłanki tj. wolę stron i cechy stosunku, który łączył strony i na tej podstawie ustalić rodzaj zatrudnienia. Stosunek pracy bowiem wykazuje wiele podobieństw do stosunków cywilnoprawnych, lecz różni się takimi właściwościami jak: dobrowolność zobowiązania, zarobkowy charakter, osobisty charakter świadczenia pracy, podporządkowanie pracownika wyrażające się przede wszystkim w możliwości wydawania pracownikom poleceń dotyczących pracy, stałe godziny pracy, określone miejsce wykonywania pracy, podpisywanie list obecności. Ustawodawca nie wprowadza zakazu nawiązywania stosunków cywilnoprawnych, których przedmiotem byłoby świadczenie pracy, ani nie wprowadza w art. 22§1 ¹ kp domniemania zawarcia umowy o pracę. Na podstawie art.22§1 ¹ kp nie można bowiem przyjąć, że każde zatrudnienie jest zatrudnieniem „w warunkach” określonych w §1 tegoż przepisu. Przepis ten tylko potwierdza przekonanie, że o rodzaju stosunku prawnego, na podstawie którego świadczona jest praca, decyduje nie jej formalna nazwa, lecz – jak już wyżej wskazano po pierwsze - rzeczywista wola stron. O wyborze rodzaju podstawy prawnej zatrudnienia decydują bowiem zainteresowane strony ( art. 353 ¹ kc w zw. z art.300kp), kierując się nie tyle przesłanką przedmiotu zobowiązania, ile sposobu jego realizacji. Zatrudnienie nie musi mieć charakteru pracowniczego i praca może być wykonywana na podstawie umów cywilnoprawnych, a decydujące znaczenie ma zamiar ukształtowania w określony sposób treści łączącego strony stosunku prawnego, zamiar towarzyszący zawarciu i kontynuowaniu stosunku umownego. W myśl art.65§2 kc w umowach należy badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Zasada swobody umów art. (353 ¹ kc) polega w pierwszej kolejności na możliwości wyboru przez strony rodzaju stosunku prawnego, który będzie je łączył.

Przenosząc powyższe rozważania na realia przedmiotowej sprawy, to stwierdzić należy, że zarówno świadomą wolą powódki, jak i pozwanej spółki było, aby powódka w okresie od 20 stycznia 2020r. do 30 kwietnia 2020r. oraz od 1 maja 2020r do 31 maja 2020r. wykonywała na rzecz pozwanej spółki czynności w ramach nie stosunku pracy, tylko właśnie umowy cywilnoprawnej. Treść każdej z umów zlecenia była każdorazowo sporządzana na piśmie przez pozwaną spółkę, a więc bez wątpienia wolą strony pozwanej było przez cały ten czas, aby strony łączyła umowa zlecenia, lecz jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań świadków: A. B., E. S. i K. B. oraz zeznań Prezesa Zarządu pozwanej spółki (...) słuchanego w trybie art. 299 kpc, także i wolą powódki było, aby łączyła ja z pozwaną spółką umowa cywilnoprawna, jako że w ramach tej umowy mogła ona elastycznie kształtować swój czas pracy, a było to dla niej istotne bowiem w maju 2020r. zdawała maturę. Powódka przyznaje, że faktycznie wtedy przygotowywała się ona do zdawania matury i przyznaje, iż miała pełną wiedzę i świadomość, że zawiera, zarówno w dniu 20 stycznia, jak i 30 kwietnia, umowy zlecenia i na to się godziła. W treści obu umów zlecenia zawarte jest min. oświadczenie powódki o treści: „z uwagi na moją dyspozycyjność preferuję, wybieram i akceptuję formę niniejszej umowy jako umowę zlecenie. Jestem świadom różnic między zatrudnieniem opartym na stosunku pracy, a świadczeniem usług opartym na cywilnoprawnym stosunku zobowiązaniowym będącym przedmiotem tej umowy”. Zatem nie ulega żadnej wątpliwości, że w wolą stron przy zawieraniu umowy zlecenia zarówno w dniu 20 stycznia, jak i 30 kwietnią 2020r., było to, aby były to umowy zlecenia.

Także, w ocenie sądu, ustalone w toku trwania niniejszego postępowania faktyczne cechy stosunku prawnego, który łączył strony w okresie 20 stycznia 2020r. do 31 maja 2020r. pozwalają na przyjęcie, że strony faktycznie łączyła umowa zlecenia, czyli zgodnie z zawartą na piśmie, z woli obu stron, umową.

Jak już wyżej podniesiono, umowa o pracę posiada cechy charakterystyczne i podstawową cechą umowy o pracę, odróżniającą ją od umowy cywilnoprawnej nie jest pozostawanie w dyspozycji pracodawcy (zleceniodawcy), bo to może też występować w umowie zlecenia, lecz tą cechą jest wykonywanie pracy pod kierownictwem pracodawcy, czyli wykonywanie pracy podporządkowanej i ta cecha ma charakter konstrukcyjny dla istnienia stosunku pracy. Podporządkowanie pracownika przełożonemu oznacza, że pracownik wykonuje pracę na jego rzecz i pod jego kierownictwem, a więc jest zobowiązany do wykonywania jego poleceń. Na to pojęcie składa się również oznaczenie przez pracodawcę czasu wykonywania pracy. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań świadków: A. B. E. S. i K. B. wynika, że powódka sama decydowała którego dnia i na ile godzin przychodzi do pracy w sklepie, aby wykonywać swoje czynności, nie było w tym zakresie żadnej stałości. O tym że tak było, świadczy bez wątpienia dokumentacja prowadzona przez pozwaną spółkę, którą wypełniała i każdego dnia pracy podpisywała powódka tj. ewidencja przepracowanych godzin – umowa zlecenie. Zgodnie z § 4 obu umów zlecenia, właśnie potwierdzeniem czasu wykonywania czynności przez powódkę w każdym miesiącu była ewidencja godzin wykonywania umowy zlecenia, obejmująca okres miesiąca kalendarzowego, w którym wskazywana była ilość godzin i minut przepracowanych danego dnia. Z analizy tej dokumentacji wynika, że powódka nie pracowała w stałych godzinach pracy, na powtarzalnych zmianach liczących określoną liczbę stałych godzin pracy, bo – jak wynika z ewidencji, tych godzin pracy w poszczególnych dniach było od 4 do 11, a powódka przychodziła do pracy na różne godziny, niecodziennie, nieregularnie, co przede wszystkim widoczne jest w kwietniu, w którym łącznie przepracowała tylko 54 godziny, a w okresach od 9 do15 kwietnia i od 17 do 30 kwietnia w ogóle nie wykonywała zlecenia. Oczywiście powódka musiała zgłaszać kierownikowi sklepu (...), którego dnia i w jakich godzinach będzie przychodziła wykonywać umowę zlecenie, a kiedy nie przyjdzie do sklepu, bo przecież kierujący sklepem musiał wiedzieć, czy danego dnia powódka będzie w sklepie wykonywać jakieś czynności, po to aby zapewnić odpowiednią organizację pracy. Jednakże, z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby kiedykolwiek ktoś z kierujących sklepem polecił powódce wykonywanie przez nią pracy w konkretnych dniach i godzinach, to był jej wybór. Także z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, iżby ktokolwiek powódce wydawał polecenia co do tego w jaki sposób ma wykonywać swoje obowiązki przewidziane w umowach zlecenia. Oczywiście współpraca pomiędzy powódką a kierownictwem sklepu, czy też osobami z działu, na którym ona swoje obowiązki wykonywała musiała istnieć, bo powódka np. wykonując prace porządkowe, pomocnicze musiała usłyszeć od zarządzających sklepem jakie czynności są do wykonania, ale to nie oznacza, że ktoś jej wydawał polecenia pracownicze.

Praca świadczona na podstawie umowy o pracę jest zawsze pracą świadczoną osobiście przez pracownika. W ramach stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do osobistego wykonywania czynności objętych umówionym rodzajem pracy i nie może powierzyć ich realizacji osobom trzecim. Stosunek pracy opiera się bowiem na zasadzie szczególnego zaufania między jego stronami.
Jak wynika z treści § 2 pkt 3 obu umów podpisanych, czyli zaakceptowanych przez strony, powódka swoje zlecenie miała wykonywać osobiście, ale jeśli jednak będzie musiała powierzyć jakieś czynności osobie trzeciej, to powinna uzyskać zgodę zleceniodawcy. Takie ustalenie powodowało, iż wolą zleceniodawcy, co jest zrozumiałe było, aby to powódka osobiście wykonywała w sklepie powierzone jej obowiązki, ale też przewidział możliwość, iżby zamiast powódki, osoba trzecia wykonywała te czynności w sklepie, ale warunkiem było uzyskanie zgody pozwanej spółki. Takie zaś ustalenie na pewno nie jest charakterystyczne dla stosunku pracy, który wymaga bezwzględnie, aby praca wykonywana była wyłącznie przez osobę z którą umowa była zawarta.

Reasumując uznać należy, iż powódka miała od samego początku, czyli od dnia podpisania pierwszej umowy świadomość, iż zarząd pozwanej spółki proponuje jej wykonywanie przez nią czynności od 20 stycznia 2020r. w ramach stosunku cywilnoprawnego, a ten rodzaj umowy odpowiadał wówczas jej woli, zaś wykonywanie przez nią faktycznych czynności w okresie od 20 stycznia do 31 maja 2020r. odbywało się w warunkach zgodnych z treścią zawartych przez strony umów cywilnoprawnych, a tym samym było zgodne z treścią przepisów kc, w szczególności z treścią art. 734, 735 i 744 kc.

Wobec powyższego sąd orzekł jak w sentencji.

O kosztach sąd orzekł w oparciu o przepis art. 102k.p.c., który to przepis ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest to rozwiązanie szczególne, nie podlegające wykładni rozszerzającej, wymagające do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Do okoliczności branych pod uwagę przez sąd, przy ocenie przesłanek zastosowania dyspozycji omawianego przepisu, zaliczyć można nie tylko te związane z samym przebiegiem postępowania, ale również dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony. Taka właśnie sytuacja zaistniała w okolicznościach niniejszej sprawy.

Orzeczenie o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uzasadnia przepis §15 ust 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ( Dz.U. z 2019r, poz. 68).

Zarządzenie: odp. wyroku z uzasadnieniem doręczyć za pośrednictwem P.I. r.pr. (...).