Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: sędzia Juliusz Ciejek

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2021 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko R. R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 183.901 zł 69 gr (sto osiemdziesiąt trzy tysiące dziewięćset jeden złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) z odsetkami z tym, że od kwot:

- 164.260 zł 91 gr z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

- 8.618 zł 04 gr z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

- 11.022 zł 74 gr z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 9.213 (dziewięć tysięcy dwieście trzynaście) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 173/21

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 12.02.2021 r. ( data wpływu: 15 lutego 2021 r. ) powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o rozpoznanie sprawy w postępowaniu upominawczym i zasądzenie od pozwanego R. R. na rzecz powoda kwoty 183.902 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami:

- od kwoty kapitału 164.260,91 zł w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od dnia 12.02.2021 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi od kwoty odsetek umownych 8.618,04 zł od wytoczenia powództwa do dnia zapłaty,

- ustawowymi od kwoty odsetek karnych 11.022,74 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Ponadto, powód wniósł o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że strony zawarły umowę kredytu nr (...) z dnia 29.05.2017 r., która następnie została zmieniona aneksem z dnia 17.04.2018 r. Pozwany nie wywiązał się z terminowego dokonywania spłat w wysokości ustalonych w zawartej umowie. Z uwagi na wypowiedzenie umowy cała należność stała się wymagalna z dniem 13.07.2020 r. ( pozew k. 4-5).

Z uwagi na wniesienie przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym ( k. 1).

Pozwany R. R. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu przyznał, że zawarł umowę nr (...) z 26.05.2017 r. i na jej poczet dokonywał wpłat, zgodnie z tabelą przedstawioną przez powoda. Pozwany zakwestionował umocowanie do podpisania z nim umowy w imieniu powoda. Pozwany zakwestionował, że kwota 192.282,04 zł stanowiła kapitał umowy, jednocześnie kwestionując wyciąg z ksiąg banku z dnia 12.02.2021 r. podnosząc, że jest to dokument prywatny. Pozwany podniósł również zarzut w przedmiocie braku skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu, poprzez brak spełnienia przez powoda przesłanki z art. 75 c ustawy prawo bankowe. Ponadto, pozwany podniósł, że umowa zawiera szereg klauzul abuzywnych, w tym postanowienia § 6 umowy. Wskazał, że pojęcia używane w umowie celowo wprowadzają konsumenta w błąd. Powódka do kwoty „udzielonego kredytu” wciąga również koszty tego kredytu, co stanowi kwotę o 28% wyższa od kwoty udzielonego pozwanemu kredytu. Kwota odsetek jest naliczona od kwoty kredytu łącznie z jej kosztem w postaci prowizji oraz składki ubezpieczenia. Pozwany powołała się na art. 720 k.c. oraz art. 5 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim. Kolejny zarzut dotyczył umowy ubezpieczenia na życie – powód nie wykazał woli zawarcia takiego ubezpieczenia przez pozwanego oraz brak jest dowodów na to, że takie ubezpieczenie zostało w ogóle zawarte. Pozwany zarzucił stosowanie przez powoda nieuczciwych praktyk rynkowych – zachowanie powoda było sprzeczne z dobrymi obyczajami oraz w istotny sposób zniekształcało zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta w związku z zawarciem umowy. Pozwany zarzucił powodowi naruszenie art. 70 ustawy prawo bankowe oraz wskazał, że złożył w dniu 29.03.2021 r. oświadczenie o sankcji kredytu darmowego w oparciu o art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim(odpowiedź na pozew k. 64-68).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany R. R. w dniu 29 maja 2017 r. zawarł z powodem (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) sporządzoną w dniu 26.05.2017 r.

Przedmiotem powyższej umowy było udzielenie pozwanemu kredytu w kwocie 192.283,04 zł z przeznaczeniem na sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych kredytobiorcy w kwocie 150.000 zł , prowizji bankowej za udzielenie kredytu w kwocie 19.209,07 zł, składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy albo hospitalizacji w wyniku NW w kwocie 23.073,97 zł (§ 1 ust. 1 oraz 2 umowy). Umowa zawarta została na okres 120 miesięcy w formie rat równych kapitałowo–odsetkowych ( § 1 ust. 1 oraz § 3 ust. 2 umowy).

W § 1 ust. 2 pkt c) umowy wskazano, że kosztami ponoszonymi przez kredytobiorcę obok prowizji banku i składki ubezpieczeniowej są odsetki od kapitału w kwocie 97.110,47 zł.

Kredyt był oprocentowany według stałej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosi 8,79% w stosunku rocznym (§ 2 ust. 1 umowy). Zgodnie z § 2 ust. 2 umowy całkowita kwota kredytu wynosi 150.000 zł i nie obejmuje ona kredytowanych kosztów kredytu, a całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę ustalona w dniu zawarcia umowy wynosi 289.393,51 zł.

W § 6 ust. 1 umowy została umieszczona Tabela opłat i prowizji. W ust. 2 ww. paragrafu wskazano okoliczności wpływające na zmianę wysokości opłat i prowizji. Zaś w ust. 3 wskazano, że zmieniona Tabela obowiązuje kredytobiorcę, wówczas jeżeli Bank doręczy mu treść zmian, a kredytobiorca nie wypowie umowy w terminie 1 miesiąca od daty doręczenia tej zmiany. Brak oświadczenia o wypowiedzeniu umowy (powinno zostać złożone na piśmie), powodowały, że wprowadzone zmiany Tabeli wiążą kredytobiorcę z dniem wprowadzenia ich w życie. W przypadku wypowiedzenia umowy kredytobiorca zgodnie z umową był zobowiązany do niezwłocznej spłaty kredytu.

(dowód: umowa – k. 7-10, karta informacyjna kredytobiorcy – k. 90-92 potwierdzenie realizacji przelewu – k. 87)

Przy zawarciu umowy o kredyt pozwany podpisał również wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia na wypadek zgonu, całkowitej niezdolności do pracy albo hospitalizacji. Umowa ubezpieczenia została zawarta. Następnie pismem z dnia 19.02.2018 r. pozwany wypowiedział umowę ubezpieczenia oraz wniósł o zwrot niewykorzystanej składki. Z tego tytułu uzyskała zwrot w kwocie 6.068,77 zł.

(dowód: wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia – k. 88-89, potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczenia – k. 93, pismo pozwanego k. 94, potwierdzenie przelewu – k. 95)

W dniu 17.04.2018 r. strony zawarły aneks do umowy kredytu na podstawie którego, okres spłaty udzielonego kredytu został wydłużony o 3 miesiące, jednocześnie wprowadzając na trzymiesięczny okres karencję w spłacie kredytu.

(dowód: aneks do umowy kredytu – k. 11-12, wniosek o restrukturyzację zadłużenia – k. 13, haromonogram spłat kredytu – k. 13v-14)

W dniu 25.02.2020 r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty zaległości w spłacie kredytu, wyznaczając 14 dniowy termin na uregulowanie należności, jednocześnie wysyłając formularz wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Następnie, w dniu 18.05.2020 r. powód skierował do pozwanego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, które zostało odebrane w dniu 25.05.2020 r.

Powód wysłał do powoda również ostateczne wezwanie do zapłaty w dniu 14.07.2020 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 25.02.2020 r. – k. 15-17, potwierdzenie nadania wezwania – k. 18, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zał. wraz z zwrotnym potwierdzeniem odbioru – k. 19-21, ostateczne wezwanie do zapłaty – k. 22)

Powód w dniu 12.02.2021 r. wystawił wyciąg bankowy, zgodnie z którym niespłacone i wymagalne zadłużenie na ten dzień wynosiło 186.090,69 zł i obejmowało:

- należność główną z tytułu niespłaconego kapitału w kwocie 164.260,91 zł,

- niespłacone odsetki umowne naliczone według stopy procentowej w wysokości 7,20% za okres korzystania z kapitały od powstania zaległości dnia 20.12.2019 r. do dnia 12.07.2020 r. tj. ostatniego dnia obowiązywania umowy w kwocie 8.618,04 zł,

- niespłacone odsetki za opóźnienie naliczone według stopy procentowej w wysokości 11,20% od dnia 20.12.2019 r. do dnia 11.02.2021 r. tj. dnia poprzedzającego sporządzenie wyciągu, w kwocie: 11.022,74 zł,

- opłaty i inne prowizje w kwocie 2.189 zł.

(dowód: wyciąg bankowy – k. 6, raport zestawienie należności i spłat kredytu w PLN za okres od 29.05.2017 r. do 22.06.2020 r. – k. 23-28, szczegółowe rozliczenie kredytu – k. 101-103)

Odpis pozwu został doręczony pozwanemu w dniu 16.03.2021 r., a następnie w dniu 29.03.2021 r. pozwany skierował do powoda pismo w przedmiocie reklamacji zawartej umowy kredytu oraz złożył oświadczenie o skorzystaniu z sankcji darmowego kredytu.

(dowód: pismo pozwanego wraz z potwierdzeniem nadania – k. 69-74)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle ustalonych okoliczności faktycznych powództwo podlegało uwzględnieniu w całości. Powód wykazał zasadność jak i wysokość dochodzonego przez siebie roszczenia.

Stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone do akt sprawy, których wiarygodności żadna ze stron nie kwestionowała. Powód mimo odebrania wezwania na rozprawę nie stawił się w wyznaczonym terminie. W związku z powyższym, z uwagi na nie stawienie się powoda oraz brak usprawiedliwienia przez niego swojej obecności, Sąd na podstawie art. 302 k.p.c. pominął dowód z przesłuchania stron.

Okolicznością bezsporną w niniejszej sprawie było zawarcie umowy kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...) przez strony niniejszego postępowania oraz to, że kredyt nie został spłacony. Natomiast sporne pomiędzy stronami było:

1.  umocowanie osoby, który podpisała umowę kredytu w imieniu powoda,

2.  wysokość udzielonego kredytu oraz wartości wskazane w wyciągu bankowym z dnia 12.02.2021 r. jak również wysokość naliczonych odsetek od kwoty prowizji i składki ubezpieczeniowej, zawarcie umowy ubezpieczenia przez pozwanego,

3.  zastosowanie w umowie klauzul abuzywnych oraz stosowanie przez powoda nieuczciwych praktyk, czego konsekwencją miało być złożenie oświadczenia przez pozwanego o sankcji darmowego kredytu,

4.  skuteczność wypowiedzenia z dnia 18 maja 2020 r.

W pierwszej kolejności odnosząc się do kwestionowanego przez pozwanego braku umocowania osoby, która podpisała umowę w imieniu banku do złożenia podpisu na umowie po stronie powodowego banku. W imieniu banku podpis złożył jego pracownik, a podpisanie umowy miało miejsce w siedzibie powoda. Jak słusznie wskazał powód, w tym wypadku znajduje zastosowanie przepis art. 97 k.c., który stanowi „ Osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.” W związku z tym, nie jest konieczne dodatkowe pełnomocnictwo osoby podpisującej umowę po stronie banku, aby umowa została skutecznie zawarta i jest ważna. W związku z tym zarzut podniesiony przez pozwanego okazał się niezasadny.

Kolejnym argumentem podniesionym przez pozwanego było to, że kwota udzielonego kredytu tj. 192.283,04 zł, nie jest równa kwocie wypłaconego pozwanemu kredytu w wysokości 150.000 zł. W ocenie Sądu, powyższa argumentacja również nie jest zasadna i nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Zgodnie z § 1 ust. 1 w zw. z § 1 ust. 2 umowy powód udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 192.283,04 zł na cele tam szczegółowo wskazane. Celami tymi było sfinansowanie potrzeb konsumpcyjnych pozwanego w kwocie 150.000 zł, prowizji bankowej za udzielenie kredytu w kwocie 19.209,07 zł oraz składki ubezpieczeniowej w kwocie 23.073,97 zł. Z powyższego wynika, że owszem kwotą którą faktycznie do dyspozycji otrzymał pozwany była kwota 150.000 zł. Jednak pozwany nie uregulował ani prowizji, ani składki ubezpieczeniowej z własnych środków lecz były one kredytowane przez bank. Powyższe oznacza, że wydatki te (prowizji i składka ubezpieczeniowa) zostały pokryte z kwoty udzielonego kredytu – a więc pozwany zaciągnął kredyt nie na kwotę 150.000 zł lecz na kwotę 192.283,04 zł.

W zakresie ubezpieczenia pozwany wskazał, że po pierwsze nie miał woli zawarcia takiej umowy ubezpieczenia oraz, że w sprawie nie zostało wykazane, że takie ubezpieczenie zostało w ogóle zawarte. Powyższym twierdzeniom przeczą dokumenty złożone do sprawy przez powoda tj. wniosek o zawarcie umowy ubezpieczenia ( k. 88-89), potwierdzenie ubezpieczenia – k. 93. Ponadto, skoro pozwany wypowiedział umowę ubezpieczenia pismem z dnia 19.02.2018 r. ( data wpływu: 22.02.2018 r.) oraz wniósł o zwrot niewykorzystanej kwoty składki tzn., że miał świadomość, iż taka umowa została zawarta, i co najważniejsze, że podpisał wniosek o jej zawarcie. W związku z powyższym, wszelkie twierdzenia pozwanego w tym zakresie należy uznać wyłącznie za linię obrony w niniejszej sprawie.

Pozwany jednocześnie zarzucał, że od nieprawidłowej kwoty powód nalicza odsetki, bowiem również od prowizji oraz składki ubezpieczeniowej. Jednak, jak zostało wskazane wcześniej, kredyt został udzielony również na sfinansowanie ww. wydatków, a wiec bank nie naliczał odsetek od poniesionych opłat, lecz od kwoty udzielonego kredytu. W umowie § 1 ust. 2 lit. c) została wskazana wprost kwota odsetek naliczonych od udzielonego kredytu. Ponadto, w § 1 ust. 5 umowy wskazano, że kwota odsetek może ulec zmianie, w przypadku zmiany wysokości oprocentowania określonego w § 2 ust. 1 umowy.

Pozwany kwestionował również załączony do pozwu wyciąg bankowy sporządzony na podstawie art. 95 prawa bankowego, podnosząc, że jest to dokument prywatny. Należy zaznaczyć, że wysokość dochodzonej przez powoda kwoty została określona, nie tylko w wyciągu bankowym, ale również w szczegółowym rozliczeniu kredytu ( k. 101-103). Natomiast wszystkie dokumenty przedstawione do akt sprawy, podlegały ocenie Sądu orzekającego zgodnie z dyspozycją przepisu art. 233 k.p.c. W tym miejscu należy przetoczyć stanowiska Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych:

- „Wprawdzie wyciąg z ksiąg banku nie jest już uznawany za dokument urzędowy w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 1 a prawa bankowego) zawiera jednak złożone w szczególnej formie oświadczenie wiedzy uprawnionych osób dotyczące danych zaksięgowanych w księgach rachunkowych i w powiązaniu z umową kredytową (…) może stanowić wystarczający dowód dla potwierdzenia dokonania czynności prawnej i jej treści.” (uzasadnienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10.01.2018 r., sygn.. akt I ACa 1041/18),

- „Zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego prawidłowo i zgodnie z kompetencją ustawową banku wynikającą z art. 95 ust. 1 ustawy z 1997 r. Prawo bankowe wyciągu z ksiąg rachunkowych kredytodawcy nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przed bank wynika fakt zawarcia umowy kredytu, jego wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty, a także wykaz i sposób zarachowania kilkunastu dokonanych przez dłużnika wpłat.” (uzasadnienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29.10.2020 r. sygn. akt V ACa 647/19).

W niniejszej sprawie Sąd nie znalazł podstaw do odebrania waloru wiarygodności dokumentom przedstawionym przez powoda, a pozwany nie wykazał skutecznie, aby dokumenty te były nieprawdziwe bądź ich treść była niezgodna z stanem faktycznym. Powód, wobec kwestionowania przez pozwanego treści wyciągu bankowego przedstawił szczegółowe rozliczenie kredytu konsumenckie. Tym samym, to na pozwanym teraz zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał ciężar udowodnienia, że dane te są z jakich przyczyn niewiarygodne, a on nawet nie stawił się na terminie rozprawy aby wypowiedzieć się w tym zakresie. Tym samym pozwany temu obowiązkowi nie sprostał.

Pozwany podniósł również zarzut zawarcia w umowie ubezpieczenia klauzul abuzywnych, w których upatrywał sprzeczności umowy z dobrymi obyczajami i rażącym naruszeniem interesów konsumenta. Wskazywał przede wszystkim na § 6 umowy dotyczący ustalania opłat i prowizji oraz wypowiedzenia umowy w przypadku braku akceptacji wartości zmienionej tabeli.

Zgodnie bowiem z art. 385 ¹ k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, które kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami lub rażąco naruszając jego interesy, nie są wiążące, jeżeli nie zostały uzgodnione indywidualnie. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, co w szczególności odnosi się do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta (§ 3). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „wszelkie klauzule sporządzone z wyprzedzeniem będą klauzulami pozbawionymi cechy indywidualnego uzgodnienia i okoliczności tej nie niweczy fakt, że konsument mógł znać ich treść”, przy czym uznanie, że treść danego postanowienia umownego została indywidualnie uzgodniona wymagałoby wykazania, że „konsument miał realny wpływ na konstrukcję niedozwolonego (abuzywnego) postanowienia wzorca umownego”, a „konkretny zapis był z nim negocjowany” (vide wyrok SA w Warszawie z 14 czerwca 2013 r. w sprawie VI ACa 1649/12 oraz wyrok SA w Poznaniu z 6 kwietnia 2011 r. w sprawie I ACa 232/11).

Poza twierdzeniami pozwanego dotyczących braku indywidualnego uzgodnienia postanowień umownych między stronami w zakresie § 6 nie zostało wykazane w jakim konkretnie zakresie naruszono jego interes w tym przedmiocie i jak wpłynęło to na nieważność umowy. Nawet gdyby przyjąć że § 6 ust. 3 umowy mógłby stanowić klauzule niedozwoloną to nie pływa to w żaden sposób na zakres obowiązków majątkowych pozwanego w tym procesie. Zgodnie z tą regulacją jedna ze stron stosunku jest „zmuszona” przyjąć nową Tabelę opłat i prowizji albo zwrócić natychmiast całą kwotę kredytu (która, to kwota z pewnością została już wykorzystana). W związku z czym konsument może być postawiony w sytuacji, gdy ma hipotetyczną możliwość odrzucenia zmian zaproponowanych przez bank, jednakże faktycznie takiej możliwości jest pozbawiony – skoro strona umowy zawiera umowę kredytu na okres kilku, a czasem kilkunastu lat to z reguły oznaczana, że nie ma środków finansowych, które natychmiast mógłby wpłacić na rzecz banku. Powyższe postanowienie mogłoby zostać uznane za niedozwolone w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. jako sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interes konsumenta, o ile by nie zostałoby z nim indywidualnie uzgodnione. Niemniej jednak, uznanie postanowienia wskazanego przez pozwanego za abuzywne nie miałoby i tak wpływu na wynik niniejszego postępowania. Przedmiotem niniejszego sporu jest fakt wypowiedzenia umowy o kredyt konsumencki z powodu zaniechania przez pozwanego w spłacie rat kredytu, a nie wypowiedzenie umowy z uwagi na brak akceptacji dla nowej Tabeli powoda określającej wysokości opłat i prowizji. Pozwany nie stawiając się na rozprawę pozbawił powoda możliwości dowiedzenia swoich racji. Ponadto, jak już podkreślono, nie wykazano w żaden sposób że do zmiany Tabeli w ogóle doszło i wpłynęło to w jakikolwiek sposób na powiększenie obowiązków majątkowych pozwanego. Z tego względu zarzut ten okazał się również chybiony.

Pozwany również zarzucał powodowie stosowanie nieuczciwych praktyk rynkowych, co upatrywał w tym, że Bank udzielił pozwanemu kredytu mimo braku pozytywnej przesłanki do zaciągnięcia zobowiązania jaką jest zdolność kredytowa. Zgodnie z art. 70 ustawy prawo bankowe przez zdolność kredytową rozumie się zdolność do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w umowie. Kredytobiorca jest obowiązany przedłożyć na żądanie banku dokumenty i informacje niezbędne do dokonania oceny tej zdolności. Powód dokonał oceny zdolności kredytowej pozwanego, na podstawie jego sytuacji finansowej wynikającej z przedłożonych przez niego dokumentów. Początkowo, pozwany spłacał zaciągnięty kredyt, a więc jego możliwości finansowe na dzień zawarcia umowy umożliwiały regulowanie zobowiązań wobec powoda. Wskazać też trzeba, że udzielenie kredytu osobie nie mającej zdolności kredytowej nie ma wpływu na ważność umowy. Bank naraża się jedynie na negatywne konsekwencje ze strony nadzoru finansowego, to bowiem bank poniesie ryzyko związane z dokonaniem analizy niewłaściwie lub zaniechaniem tego obowiązku. Postępowanie w przedmiocie zdolności kredytowej kredytobiorcy, które musi poprzedzić zawarcie umowy kredytu, ma zabezpieczyć bank przed ewentualnym zagrożeniem spłaty kredytu i innych opłat lub jego brakiem.

Kolejny zarzut dotyczył tego, że wysokość pozakodeksowych kosztów kredytu jest zbyt wysoka, przez co niezgodna z przepisami ustawy o kredycie konsumenckim. Na tej podstawie pozwany złożył, po otrzymaniu pozwu, oświadczenie powodowi o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego zawartego w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim. W art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim zostały zawarte szczegółowe wytyczne dotyczące ustalania wysokości kosztów pozaodsetkowych kredytu oraz ich maksymalną wysokość. Wskazać bowiem należy, że dokonanie obliczeń zgodnie z wzorem wskazanym w przepisie ustawy nie wymaga wiedzy specjalnej, a jedynie zastosowania kilku podstawowych działań matematycznych. Powód w piśmie procesowych ( k. 85 ) dokonał wyliczeń na podstawie art. 36a ustawy prawo bankowe, które Sąd uznał za właściwe i rzetelne. Powyższe wyliczenia jednoznacznie wskazują, że nie doszło do naruszenia powołanego wyżej przepisu, a więc nie została przekroczona maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, która uzasadniałaby zastosowanie przepisu art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim. Ponadto, przepis ten wskazuje również inne sytuacje kiedy kredytodawca ponosi konsekwencje właśnie w postaci kredytu darmowego i jest to naruszenie przepisu art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c ustawy o kredycie konsumenckim. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wykazał również aby doszło do naruszenia jakiegokolwiek innego przepisu ustawy wskazanego w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim. W związku z powyższym złożone przez pozwanego oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego nie jest skuteczne.

Ostatnim zarzutem, który zostanie omówiony i który jest najistotniejszy z punktu widzenia niniejszego powództwa jest to, czy doszło do skutecznego wypowiedzenia przez bank umowy kredytu konsumenckiego. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego uznać trzeba, że powodowy bank skutecznie wypowiedział łączącą stronę umowę kredytu. Wobec zaprzestania spłaty kredytu bank wezwał pozwanego do zapłaty, poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, a następnie złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem okresu wypowiedzenia, które zostało doręczone pozwanemu. Korespondencja kierowana przez powoda była adresowana na adres pozwanego wskazany w umowie i na ten sam adres na jaki doszło do skutecznego doręczenia pozwu. Pozwany kwestionował, że potwierdzenie nadania wezwania do zapłaty, to za mało, aby uznać, że wezwanie to dotarło do adresata. Jak słusznie zauważył pozwany, gdyby wezwanie do zapłaty nie zostałoby doręczone, wówczas doszłoby do zwrotu przesyłki do nadawcy. Powód, jako profesjonalista zdaje sobie sprawę z tego, że brak właściwego wysłania wezwania do zapłaty, wypowiedzenie umowy i złożenie pozwu o zapłatę do Sądu wiązałby się dla niego z negatywnymi skutkami procesowymi. Nadmienić należy, że mimo otrzymania oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu pozwany nie skontaktował się z powodem, w celu wyjaśnienia przyczyn złożenia takiego oświadczenia, skoro jak twierdzi nie otrzymał wezwania do zapłaty. To pozwany powinien zgodnie z art. 6 k.c. wykazać, że takiego wezwania nie otrzymał, a mógł to przecież uczynić chociażby poprzez złożenie zeznań – mimo wezwania na rozprawę nie stawił się, a więc dobrowolnie zrezygnował z takiej możliwości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że roszczenie powoda jest zasadne w całości i z tych względów – na podstawie art. 69 ustawy Prawo bankowe w zw. z art. 471 k.c. orzekł jak w punkcie I wyroku. W ocenie Sądu powód wykazał, iż zadłużenie dochodzone niniejszym pozwem wynosi łącznie 183.901,69 zł tj. w wysokości 164.260,91 zł tytułem niespłaconego kapitału, 8.618,04 zł tytułem odsetek umownych za korzystanie z kapitału w okresie od dnia 20.12.2019 r. do 12.07.2020 r. oraz kwoty 11.022,74 zł tytułem odsetek za opóźnienie od dnia 20.12.2019 r. do dnia 11.02.2021 r., jest rzeczywistym zadłużeniem pozwanego, które nie zostało przez niego spłacone. Nadto, od wskazanej kwoty kapitału należały się odsetki w wysokości odsetek maksymalnych (czyli w wysokości wynikającej z umowy) zaś od należności odsetkowej należały się odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu (czyli 12 lutego 2021 r.) zgodnie z art. 481 k.c.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. poprzez obciążanie pozwanego obowiązkiem ich zwrotu na rzecz powodów w całości, z uwagi na przegranie procesu.

Koszty procesu po stronie powoda obejmowały uiszczoną opłatę od pozwu ( opłata uiszczona w elektronicznym postępowaniu upominawczym w wysokości 2.189 zł oraz opłata w kwocie 7.007 zł wniesiona na rachunek bankowy Sądu Okręgowego w Olsztynie) oraz opłata za pełnomocnictwa (17 zł).

Z tego względu Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.213 zł, o czym orzekł jak w punkcie II wyroku.