Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie, wniesionym w dniu 25 lipca 2018 r. ( data według prezentaty biura podawczego Sądu) Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul. (...) w I. domagała się zasądzenia od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 30.394,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając wywiedzione roszczenie, powodowa Wspólnota wskazała, że obejmuje zarządem nieruchomość położoną przy ul. (...) w I., której współwłaścicielem wraz z udziałem nieruchomości wspólnej jest pozwana Spółka, przez co obowiązana jest ona partycypować w spłacie zadłużenia względem wykonawcy remontu ww. nieruchomości A. A. (1). Podała, że z uwagi na brak możliwości zaciągnięcia kredytu na spłatę zadłużenia względem A. A. (1), powodowa Wspólnota podjęła w dniu 31 maja 2016 r. uchwałę o nr 30/16, na mocy której każdy z właścicieli lokali dobrowolnie zobowiązał się uczestniczyć w spłacie owego zadłużenia. Podała również, że powyższa uchwała została zaskarżona przez część właścicieli lokali, niemniej Sąd Okręgowy w Bydgoszczy oraz Sąd Apelacyjny w Gdańsku w sprawach o sygn. akt I C 450/16 i sygn. akt V ACa 239/17 uznały ją za zgodną z prawem, a roszczenia tych właścicieli lokali jako niezasadne, zostały oddalone. Wyjaśniła również, że wierzyciel powodowej Wspólnoty wszczął przeciwko niej postępowanie egzekucyjne, które prowadził komornik sądowy w B. J. D. w sprawie o sygn. akt Km 787/16. Egzekwowany dług został jednak spłacony z wpłat właścicieli lokali, których podstawą była podjęta uchwała nr 30/16. Całe zobowiązanie powodowej Wspólnoty względem jej wierzyciela zostało ostatecznie spłacone. Powodowa Wspólnota wskazała również, iż dwukrotnie wystosowała do pozwanej Spółki notę księgową obejmującą należność w wysokości odpowiadającej udziałowi w długu pozwanej Spółki, przy czym każda z tych not pozostała bezskuteczna. Wreszcie powodowa Wspólnota podała, iż roszczenie dochodzone pozwem obejmuje należność główną, jak i skapitalizowane odsetki ustawowe od tej należności. ( pozew – k. 2-9).

Kolejno, w piśmie procesowym z dnia 26 września 2018 r. ( data według nadania przesyłki poleconej) powodowa Wspólnota ograniczyła powództwo wobec dokonania przez pozwaną Spółkę wpłaty w dniu 20 września 2018 r. kwoty 26.630,45 zł. Wskazała przy tym, że wpłata pozwanej Spółki jest całą kwotą umieszczoną w rozliczeniu zobowiązań powodowej Wspólnoty, stanowiącym załącznik nr 31 do pozwu i jest uwidoczniona w rubryce nr 14, a także w nocie księgowej nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r., stanowiącej załącznik nr 37 do pozwu – jako należność główna. Zarazem powodowa Wspólnota podtrzymała żądanie co do zapłaty kwoty skapitalizowanych odsetek ustawowych w wysokości 3.764,01 zł, wyszczególnionej w treści noty księgowej w osobnej pozycji. Podsumowując powodowa Wspólnota podała, że ogranicza swoje roszczenie względem pozwanej Spółki do pozostałej niezapłaconej i dochodzonej kwoty stanowiącej różnicę między kwotą 30.394,46 zł a zapłaconą kwotą 26.630,45 zł oraz odsetek ustawowych liczonych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (w odniesieniu do kwoty 26.630,45 zł odsetki naliczane do dnia 20 września 2018 r., natomiast w odniesieniu do kwoty 3.764,01 zł do dnia zapłaty). Powodowa Wspólnota żądała również zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. ( pismo procesowe powódki z dnia 26.09.2018 r. – k. 114).

W odpowiedzi na pozew oraz pismo procesowe powodowej Wspólnoty z dnia 26 września 2018 r. pozwana Spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od powodowej Wspólnoty kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Według pozwanej Spółki, przywoływane przez powodową Wspólnotę wyroki Sądów zobowiązywały wyłącznie ją, a nie pozwaną Spółkę, która jest odrębnym bytem prawnym, a nadto że wyroki Sądów, w których jako strona bierna wskazana była powodowa Wspólnota, nie mogły powodować wymagalności zapłaty środków przez pozwaną Spółkę. Skoro w załączonej do pozwu noty księgowej nr (...) z 18 lipca 2018 r. wynika, że traci moc nota księgowa nr (...), to w ocenie pozwanej Spółki niezasadne jest naliczanie odsetek z datą wsteczną, sprzed daty wymagalności noty z dnia 18 lipca 2018 r. Pozwana wyjaśniła również, że po otrzymaniu noty, sporządzonej po wydaniu wyroku Sądu Apelacyjnego, zapłaciła na rzecz powodowej Wspólnoty należność główną w kwocie 26.630,45 zł, jednakże nie w terminie do dnia 24 lipca 2018 r., gdyż powodowa Wspólnota zataiła fakt wniesienia pozwu. W tym czasie strony prowadziły negocjacje co do zapłaty żądanej przez nią kwoty, co winno znaleźć – według pozwanej Spółki – odzwierciedlenie w orzeczeniu dotyczącym kosztów niniejszego procesu na zasadzie art. 101 k.p.c. Zdaniem pozwanej Spółki, naliczanie odsetek od dnia 12 lipca 2016 r. jest niezasadne. ( odpowiedź na pozew – k. 121-122).

Do zamknięcia rozprawy w dniu 08 lipca 2019 r. stanowiska stron procesu nie uległy zmianom. ( protokół rozprawy z dnia 08.07.2019 r. – k. 152-152v; pismo procesowe pozwanej z dnia 04.06.2019 r. – k. 149; pismo procesowe powódki z dnia 13.02.2019 r. – k. 142-143).

Za podstawę wyroku Sąd Rejonowy przyjął następujące ustalenia:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej zwana „pozwaną Spółką) pozostaje właścicielem lokalu użytkowego o nr 1, położonego w budynku przy ul. (...) w I., dla którego Sąd Rejonowy w Inowrocławiu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...). Udział pozwanej Spółki w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia nie służących do wyłącznego użytku właścicieli lokali stanowi (...). ( dowód : wydruk księgi wieczystej nr (...) - k. 78-83v; KRS pozwanej Spółki – k. 89-98).

W budynku położonym przy ul. (...) w I. działa Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul. (...) w I. (dalej zwana „powodową Wspólnotą). ( okoliczność bezsporna ).

Powodowa Wspólnota prowadziła z A. A. (1) proces sądowy, którego przedmiotem była zapłata należności za wykonanie na rzecz Wspólnoty prac związanych z ociepleniem budynku Wspólnoty. W wyniku tego procesu wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 02 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 381/15 zasądzono od powodowej Wspólnoty na rzecz A. A. (1) kwotę ponad 200.000,00 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi oraz koszty procesu. W chwili uprawomocnienia się ww. wyroku powodowa Wspólnota nie dysponowała jednak odpowiednimi środkami pieniężnymi na zaspokojenie zasądzonych należności. Podjęte próby uzyskania kredytu bankowego przez Wspólnotę okazały się bezskuteczne. Jednocześnie istniała obawa, że w wypadku wszczęcia przez ww. wierzyciela postępowania egzekucyjnego, powodowa Wspólnota zostanie dodatkowo obciążona wysokimi kosztami tego postępowania. Zarząd powodowej Wspólnoty, a w szczególności A. B. (1) nakłaniał członków powodowej Wspólnoty, aby z własnych środków zapłacili wszystkie kwoty wynikające z wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 02 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 381/15. A. B. (1) obliczył wysokość wpłat przypadających na poszczególnych właścicieli lokali, stosownie do ich udziału w nieruchomości wspólnej. W tej kwestii początkowo powodowa Wspólnota Mieszkaniowa nie podjęła stosownej uchwały. Istniało jednak zagrożenie, że wobec braku spłaty długu z środków pieniężnych właścicieli lokali powodowa Wspólnota nie będzie mogła regulować swych bieżących należności. W okresie do dnia 27 kwietnia 2016 r. członkowie powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej wpłacili komornikowi sądowemu A. Z., prowadzącemu egzekucję przeciwko A. A. (1) sumę 152.000,00 zł na poczet zajętych względem powodowej Wspólnoty wierzytelności. Takich wpłat nie dokonała m.in. pozwana Spółka. Kolejno, w dniu 30 maja 2015 r. odbyło się posiedzenie zarządu powodowej Wspólnoty, na którym omówiono kwestię spłaty zadłużenia. Na tym zebraniu podjęto decyzję o podjęciu w drodze indywidualnego zebrania głosów uchwał dotyczących m.in. sytuacji powodowej Wspólnoty i spłaty zadłużenia na rzecz A. A. (1). W dniu 31 maja 2016 r. powodowa Wspólnota Mieszkaniowa w ramach indywidualnego głosowania podjęła m.in. uchwałę oznaczoną nr 30/2016 w sprawie zobowiązania osób, które nie uregulowały należności z tytułu wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 381/15 do dokonania zapłaty oraz zobowiązanie biura E. J. (...) względnie Członków Zarządu powodowej Wspólnoty do wystawienia na ich nazwiska (nazwę) not księgowych zobowiązujących do zapłaty o następującej treści „Z uwagi na fakt nie dokonania zapłaty z tytułu wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 381/15 przez osoby reprezentujące około 26% udziałów powodowej Wspólnoty, zobowiązuje się Panią K., M. i K. M., Państwa A. i J. G., Państwa M. i R. C., Państwa E. i B. M. oraz (...) Sp. z o.o. do uregulowania przedmiotowych należności. Zobowiązuje się biuro E. J. (...) względnie Członków Zarządu powodowej Wspólnoty do wystawienia na nazwiska (nazwę) osób wymienionych w § 1 uchwały, not księgowych zobowiązujących do zapłaty.”. Kolejno, w dniu 21 czerwca 2016 r. A. A. (1) wniósł do komornika sądowego J. D. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko powodowej Wspólnocie na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 02 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 381/15. Domagał się w nim wyegzekwowania od powodowej Wspólnoty kwoty 48.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty. Wskazana kwota stanowiła pozostałe do zapłaty zadłużenie po potrąceniu kwot dotąd wpłaconych przez członków powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej komornikowi sądowemu A. Z.. Aby uniknąć zajęcia należności z tytułu zaliczek wpłacanych przez członków powodowej Wspólnoty na poczet kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej i funduszu remontowego, członek zarządu A. B. (1) zapłacił całą kwotę egzekwowaną przez komornika sądowego J. D., co skutkowało zakończeniem postępowania egzekucyjnego. Ponadto, właściciele lokali, poza m.in. pozwaną Spółką, pokryli należności sądowe zasądzone od powodowej Wspólnoty w sprawie z powództwa A. A. (1). Kolejno, pozwem z dnia 27 czerwca 2016 r. właściciele lokali powodowej Wspólnoty R. C. i B. M. wystąpili do Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z pozwem o uchylenie m.in. uchwały oznaczonej nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. Po rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Bydgoszczy wydał w dniu 29 listopada 2016 r. wyrok w sprawie o sygn. akt I C 450/16, w którym m.in. oddalił powództwo w sprawie uchylenia uchwały oznaczonej nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. Powyższy wyrok został zaskarżony przez powodów apelacją. Po rozpoznaniu sprawy odwoławczej Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 239/17 oddalił apelację powodów. ( dowód : lista głosowania – k. 77; wydruk księgi wieczystej nr (...) - k. 78-83v; KRS pozwanej Spółki – k. 89-98; wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 17.12.2014 r. sygn. akt I C 646/11 wraz z uzasadnieniem – k. 13-25; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10.04.2018 r. wraz z uzasadnieniem – k. 26-37; wykaz zajęć skierowanych do powodowej Wspólnoty w okresie od 2014 r. do 2015 r. – k. 38; zajęcie wierzytelności z dnia 06.05.2015 r. względem A. A. - k. 39-40; zajęcie wierzytelności z dnia 30.05.2016 r. względem A. A. – k. 41-42; pismo powodowej Wspólnoty z dnia 27.04.2016 r. – k. 43; wykaz wpłat z dnia 10.05.2016 r. – k. 44; uzupełnienie wykazu wpłat z dnia 12.07.2016 r. – k. 45; pismo powodowej Wspólnoty z dnia 07.06.2016 r. – k. 46-48; pozew o uchylenie uchwały nr 30/2016 z dnia 31.2016 r. – k. 49; apelacja od wyroku SO w Bydgoszczy – k. 50; pismo A. A. skierowane do powodowej Wspólnoty z dnia 20.06.2016 r. – k. 51-52; wniosek A. A. o wszczęcie egzekucji przeciwko powodowej Wspólnoty – k. 53-54; pełnomocnictwo – k. 55; zawiadomienie o wszczęci egzekucji przeciwko powodowej Wspólnocie w sprawie o sygn. Km 787/16 – k. 56; wezwanie do zapłaty należności w sprawie o sygn. Km 787/16 – k. 57; zajęcie rachunku z dnia 23.07.2018 r. w sprawie o sygn. Km 787/16 – k. 58-60; zajęcie wierzytelności powodowej Wspólnoty z dnia 21.06.2016 r. w sprawie o sygn. Km 787/16 – k. 62-65; pismo komornika sądowego z dnia 29.06.2016 r. w sprawie o sygn. Km 787/16 – k. 66; potwierdzenie przelewu kwoty 62.000,00 zł przez A. B. w sprawie o sygn. Km 787/16 – k. 67; zawiadomienie o umorzeniu egzekucji z wierzytelności i praw w sprawie o sygn. Km 787/16 – k. 68; pismo komornika sądowego z dnia 14.07.2016 r. w sprawie o sygn. Km 787/16 – k. 69; pismo powodowej Wspólnoty z dnia 17.06.2016 r. – k. 70-71; potwierdzenie zapłaty kwoty 3.270,00 zł przez A. B. – k. 72; pismo powodowej Wspólnoty z dnia 11.07.2016 r. – k. 73; wykaz wpłat na rzecz SO w Bydgoszczy z dnia 04.08.2016 r. – k. 74; zestawienie kosztów – k. 75; wezwanie A. B. skierowane do powodowej Wspólnoty – k. 84).

W dniu 27 maja 2018 r. powodowa Wspólnota skierowała do pozwanej Spółki korespondencję e-mail, w której poinformowała o zakończeniu sprawy o uchylenie m.in. uchwały oznaczonej nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. Zarazem powodowa Wspólnota przesłała skany wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 29 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt I C 450/16 oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 239/17. Powodowa Wspólnota zażądała jednocześnie, by pozwana Spółka zajęła ostateczne stanowisko odnośnie kwestii obciążenia jej należnościami zasądzonymi w sprawie z powództwa A. A. (1) przeciwko powodowej Wspólnocie. ( dowód : wydruk korespondencji e-mail z dnia 27.05.2018 r. – k. 144).

Zarazem, powodowa Wspólnota skierowała do pozwanej Spółki pismo, datowane na 25 maja 2018 r., w którym także poinformowała o zakończeniu sprawy o uchylenie m.in. uchwały oznaczonej nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. Wspólnota przesłała także kopię wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 239/17. ( dowód : pismo powodowej Wspólnoty z dnia 25.05.2018 r. – k. 145).

Następnie, w dniu 25 czerwca 2018 r. dział księgowy powodowej Wspólnoty sporządził rozliczenie zobowiązań powodowej Wspólnoty przypadających na właścicieli lokali a dotyczących należności zasądzonych w prawomocnym wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 02 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 381/15. Rozliczenie to uzależniało wysokość zobowiązania m.in. od udziału lokalu członka powodowej Wspólnoty w nieruchomości wspólnej oraz wysokości doczasowych wpłat właścicieli lokali bądź ich braku. Z rozliczenia tego wynikało, iż pozwana Spółka zobowiązana jest zapłacić na rzecz powodowej Wspólnoty należność w wysokości 26.630,45 zł. ( dowód : rozliczenie zobowiązań właścicieli lokali powodowej Wspólnoty z dnia 25.06.2018 r. – k. 76).

Kolejno, pismem z dnia 18 lipca 2018 r. powodowa Wspólnota skierowała do pozwanej Spółki wezwanie do zapłaty kwoty 30.394,46 zł zakreślając w nim termin na zapłatę owej należności do dnia 24 lipca 2018 r. Wraz z wezwaniem powodowa Wspólnota przedstawiła pozwanej Spółce notę księgową oznaczoną nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r., która dotyczyła zadłużenia pozwanej Spółki wynikającego z wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 17 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt I C 646/11 i wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 lutego 2016 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 381/15. Nadto nota księgowa obejmowała koszty postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądowego J. D. w sprawie o sygn. akt Km 787/16. W nocie księgowej oznaczonej nr (...) wskazano, iż z powyższego tytułu obciążono pozwaną Spółkę kwotą 26.630,45 zł oraz odsetkami ustawowymi należnymi za okres od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia sporządzenia przedmiotowej noty, tj. 18 lipca 2018 r. w wysokości 3.764,01 zł. Jednocześnie wskazano, iż moc traci nota księgowa oznaczona nr (...) z dnia 21 marca 2017 r. ( dowód : wezwanie do zapłaty z dnia 18.07.2018 r. – k. 85; pełnomocnictwo – k. 86; nota księgowa nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r. korygująca notę księgową nr (...) z dnia 21.03.2017 r. – k. 87; potwierdzenie nadania przesyłki pocztowej – k. 88).

W dniu 24 lipca 2018 r. pozwana Spółka, w odpowiedzi na wezwanie z dnia 18 lipca 2018 r. skierowała do powodowej Wspólnoty wiadomość e-mail, w której zażądała przedstawienia odpowiednich dokumentów potwierdzających obowiązek zapłaty przez pozwaną Spółkę należności ujętych w nocie księgowej oznaczonej nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r., a w szczególności uchwały zobowiązującej właścicieli lokali do spłaty długu powodowej Wspólnoty i innych. Zaznaczyła również, że po zapoznaniu się z tymi dokumentami pozwana Spółka przedstawi jej stanowisko. Rzeczona wiadomość została odebrana przez powodową Wspólnotę w dniu 27 lipca 2018 r. ( dowód : wydruk korespondencji e-mail z dnia 24.07.2018 r. – k. 134; wydruk korespondencji e-mail z dnia 27.07.2018 r. – k. 133).

W dniu 25 lipca 2018 r. ( data według prezentaty biura podawczego Sądu) powodowa Wspólnota wystąpiła przeciwko pozwanej Spółce z pozwem, w którym domagała się zasądzenia od pozwanej Spółki kwoty 30.394,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. ( dowód : pozew – k. 2-9).

Żądane przez pozwaną Spółkę w wiadomości e-mail z dnia 24 lipca 2018 r. dokumenty zostały wysłane przez powodową Wspólnotę w dniu 31 lipca 2018 r. zaś pozwana Spółka odebrała je w dniu 03 sierpnia 2018 r. ( dowód : wydruk korespondencji e-mail z dnia 09.08.2018 r. – k. 132).

W wiadomości e-mail z dnia 09 sierpnia 2018 r. pozwana Spółka zapewniła, że zapozna się z dokumentami przesłanymi przez Wspólnotę. ( dowód : wydruk korespondencji e-mail z dnia 09.07.2018 r. – k. 131).

Dopiero pismem z dnia 05 września 2018 r. pozwana Spółka poinformowała powodową Wspólnotę, iż dokona wpłaty należności głównej wynikającej z noty księgowej nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r. w wysokości 26.630,45 zł. Jednocześnie pozwana Spółka zaznaczyła, iż kwestionuje zasadność żądania zapłaty na rzecz powodowej Wspólnoty odsetek ustawowych od ww. kwoty. ( dowód : pismo pozwanej Spółki z dnia 05.09.2018 r. – k. 115).

Zapłata przez pozwaną Spółkę należności głównej w kwocie 26.630,45 zł nastąpiła dopiero w dniu 20 września 2018 r. Powyższa kwota została przekazana w tym dniu na rachunek bankowy prowadzony na rzecz powodowej Wspólnoty. ( okoliczność bezsporna ).

W piśmie procesowym z dnia 26 września 2018 r. ( data według nadania przesyłki poleconej) powodowa Wspólnota ograniczyła powództwo w zakresie dochodzonej należności głównej wobec dokonania przez pozwaną Spółkę wpłaty w dniu 20 września 2018 r. kwoty 26.630,45 zł. ( dowód : pismo procesowe powodowej Wspólnoty z dnia 26.09.2018 r. – k. 114).

Do chwili obecnej pozwana Spółka nie uiściła na rzecz powodowej Wspólnoty dochodzonych pozwem odsetek ustawowych od uiszczonej już w toku procesu należności głównej. ( okoliczność bezsporna ).

Podstawę poczynionych w sprawie ustaleń – niespornych pomiędzy stronami, przyznanych według art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c. – stanowiły przedstawione przez strony dokumenty prywatne i urzędowe (w tym ich kserokopie), które nie były kwestionowane i co do których nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności, dla których należałoby odmówić im wiarygodności. W ocenie Sądu dokumenty te są w pełni jednoznaczne i przekonujące.

Sąd pominął wniosek dowodowy powodowej Wspólnoty z zeznań świadka J. K., na okoliczność sporządzenia rozliczenia długu pozwanej Spółki i jego prawidłowości, a także z przesłuchania stron, z ograniczeniem do powodowej Wspólnoty na okoliczność stanu faktycznego sprawy albowiem na rozprawie w dniu 08 lipca 2019 r. pełnomocnik powodowej Wspólnoty cofnął owe wnioski dowodowe. Co więcej, okoliczności jakie miały wykazać zeznania świadka J. K. okazały się bezsporne na gruncie sprawy niniejszej. Wysokość należności głównej ujęta w rozliczeniu datowanym na 25 czerwca 2018 r. ( k. 76) nie była kwestionowana przez pozwaną Spółkę, a nadto należy mieć na uwadze to, że pozwana Spółka ostatecznie uznała roszczenie co do należności głównej wskazanej w owym rozliczeniu, co przełożyło się na ograniczenie powództwa powodowej Wspólnoty wyłącznie do roszczenia odsetkowego. Z kolei przesłuchanie członków zarządu powodowej Wspólnoty w charakterze strony nie było konieczne, gdyż wszelkie istotne elementy stanu faktycznego Sąd ustalił w oparciu o jednoznaczne i przekonujące dokumenty przedstawione do akt sprawy, w tym wydruki korespondencji e-mail między stronami (art. 308 k.p.c.).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo powodowej Wspólnoty, w kształcie ostatecznie nadanym mu pismem procesowym z dnia 26 września 2018 r. zasługuje na uwzględnienie w części.

Na gruncie niniejszej sprawy powodowa Wspólnota wniosła o zasądzenie od pozwanej Spółki kwoty 30.394,46 zł obejmującej należność główną w wysokości 26.630,45 zł oraz skapitalizowane odsetki ustawowe od ww. kwoty za okres od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia 18 lipca 2018 r., a nadto domagała się zasądzenia dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie od ww. sumy za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wobec uiszczenia przez pozwaną Spółkę w toku procesu należności głównej w wysokości 26.630,45 zł w dniu 20 września 2018 r., powodowa Wspólnota pismem procesowym z dnia 26 września 2018 r. zmodyfikowała pozew w ten sposób, że cofnęła powództwo co do kwoty 26.630,45 zł i ostatecznie wniosła o zasądzenie skapitalizowanych odsetek ustawowych od ww. sumy za okres od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia 18 lipca 2018 r. a nadto domagała się zasądzenia dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie od ww. sumy za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Wobec powyższego Sąd na rozprawie w dniu 08 lipca 2019 r. umorzył postępowanie w zakresie powództwa obejmującego należność główną w wysokości 26.630,45 zł na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. i art. 203 § 1 k.p.c., uznając, że brak było podstaw do uznania cofnięcia powództwa za niedopuszczalne, jako że nie było ono sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego jak i nie zmierzało do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.), albowiem decyzja o cofnięciu pozwu w powyższym zakresie była pokłosiem uregulowania przez pozwaną Spółkę tego roszczenia w dniu 20 września 2018 r., a więc jeszcze przed wyznaczeniem pierwszej rozprawy w sprawie.

Odnosząc się do stanowisk stron na kanwie niniejszego procesu, trzeba na wstępie wyjaśnić, że obowiązki właścicieli lokali zawiera ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (zwana dalej „u.w.l.”), która określa sposób ustanawiania odrębnej własności samodzielnych lokali mieszkalnych, lokali o innym przeznaczeniu, prawa i obowiązki właścicieli tych lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną. Przepis art. 17 u.w.l. wprowadził zasadę, pozwalającą wyłączyć właścicieli lokali z zakresu odpowiedzialności solidarnej, nie uszczuplając jednocześnie praw innych osób. Zgodnie z tą zasadą zbiór właścicieli lokali (jako całość wspólnoty mieszkaniowej) w całości odpowiada za zobowiązania dotyczące nieruchomości wspólnej (zatem przepis ma na celu to, żeby żaden wierzyciel nie został niezaspokojony), ale każdy z właścicieli odpowiada za te zobowiązania jedynie w takiej części, jaki posiada udział we współwłasności (nie można więc od niego dochodzić zapłaty większej części długu obciążającego wspólnotę).

Zarazem bezspornym w sprawie jest to, iż pozwana Spółka pozostaje właścicielem lokalu użytkowego o nr 1 położonego w budynku przy ul. (...) w I., dla którego Sąd Rejonowy w Inowrocławiu, V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...). Udział pozwanej Spółki w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia nie służących do wyłącznego użytku właścicieli lokali stanowi (...).

Na kanwie niniejszej sprawy obowiązek zapłaty pierwotnie dochodzonej należności głównej w wysokości 26.630,45 zł po stronie pozwanej Spółki kreowała uchwała oznaczona nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. podjęta w ramach indywidualnego głosowania właścicieli lokali zrzeszonych w powodowej Wspólnocie. Obowiązek ten okazał się być bezsporny, albowiem został zrealizowany przez pozwaną Spółkę w toku niniejszego procesu – w dniu 20 września 2018 r. Należy przy tym zaznaczyć, iż powyższa uchwała została zaskarżona przez grono właścicieli lokali powodowej Wspólnoty, którzy nie chcieli partycypować w spłacie długu powodowej Wspólnoty względem jej wierzyciela A. A. (1). Niemniej jednak powództwo o uchylenie tejże uchwały zostało prawomocnie oddalone w całości, czego dowodem są przedstawione przez powodową Wspólnotę wyroki Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 29 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt I C 450/16 oraz Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 239/17. Bez wątpienia powyższe rozstrzygnięcie Sądu, do którego zaskarżono uchwałę oznaczoną nr 30/2016 z dnia 30 maja 2016 r. miało znaczenie prejudycjalne dla przedmiotowego sporu, a tym samym badanie okoliczności zasadności takiej uchwały na gruncie niniejszej sprawy było niedopuszczalne.

Zaznaczenia wymaga również to, iż pozwana Spółka nie kierowała względem powyższej uchwały żadnych zarzutów. Jej obrona procesowa skupiła się w zasadzie na podważeniu stanowiska powodowej Wspólnoty odnośnie daty wymagalności zapłaty należności, której obowiązek zapłaty kreowała owa uchwała, a tym samym skupiła się na kwestii dochodzonych pozwem należności ubocznych, w tym skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie ujętych w sumie wyrażonej w petitum pozwu.

Należy podzielić stanowisko pozwanej Spółki, iż uchwała oznaczona nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. sama w sobie nie nakładała na nią obowiązku bezzwłocznej zapłaty należności w konkretnej wysokości, a jedynie stwierdzała obowiązek zapłaty. W świetle dochodzonego roszczenia o należności uboczne niezbędne zatem było ustalenie terminu, w jakim pozwana Spółka zobowiązana była uiścić dochodzoną pozwem należność.

Analiza treści uchwały oznaczonej nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. prowadzi do wniosku, że nakładała ona na powodową Wspólnotę obowiązek sporządzenia dla każdego z właścicieli lokali, w tym i dla pozwanej Spółki odpowiedniej noty księgowej, w której określony zostanie termin zapłaty przypadającej na każdego z właścicieli lokali, w tym i pozwaną Spółkę, należności. Z okoliczności sprawy wynika, iż wysokość należności przypadających na poszczególnego właściciela lokalu, w tym i pozwaną Spółkę została ustalona w zestawieniu sporządzonym przez dział księgowy powodowej Wspólnoty w dniu 25 czerwca 2018 r. ( k. 76). W toku postępowania powodowa Wspólnota nie przedstawiła żadnego innego dokumentu księgowego, w którym dochodzona pozwem należność główna zostałaby określona we dacie wcześniejszej. Ponadto, powodowa Wspólnota nie złożyła do akt sprawy noty księgowej oznaczonej nr (...) z dnia 21 marca 2017 r., którą to notę finalnie odwołała (tj. wskazała na utratę przez nią mocy) w nocie księgowej oznaczonej nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r. ( k. 87). Z tej przyczyny Sąd uznał, iż ostateczna wysokość należności, jaka przypada na pozwaną Spółkę, została określona dopiero w nocie księgowej z dnia (...) z dnia 18 lipca 2018 r. ( k. 87), przesłanej pozwanej Spółce przesyłką pocztową w dniu 18 lipca 2018 r. ( k. 88). Co więcej, dopiero owa nota oznaczona nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r. określała termin, w jakim pozwana Spółka winna była uiścić należność główną. Ujęto w niej, że kwota 26.630,45 zł winna został uiszczona w nieprzekraczalnym terminie do dnia 24 lipca 2018 r. na rachunek bankowy powodowej Wspólnoty szczegółowo wskazany w owym dokumencie ( k. 87). Wtrącić przy tym należy, iż pozwana Spółka nie kwestionowała faktu otrzymania wezwania do zapłaty datowanego na 18 lipca 2018 r. ( k. 85) oraz załączonej do niego noty księgowej oznaczonej nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r. Mimo otrzymania wezwania do zapłaty wraz z rzeczoną notą pozwana Spółka popadła w zwłokę w zapłacie należności głównej. Faktyczna zapłata kwoty 26.630,45 zł nastąpiła w dniu 20 września 2018 r., a więc dopiero w toku niniejszego procesu.

W ocenie Sądu pozwana Spółka nie wskazała żadnej istotnej przyczyny takiej zwłoki. Wprawdzie powoływała się na okoliczność tego, iż została niejako zaskoczona wytoczeniem powództwa w momencie gdy, prowadziła jeszcze z powodową Wspólnotą negocjacje, jednakże Sąd doszedł do wniosku, iż wymiana korespondencji e-mail, której treść przedstawiona została przez pozwaną Spółkę nie ma znaczenia dla ustalenia wysokości i daty wymagalności zapłaty należności głównej. W ocenie Sądu wymiana korespondencji prowadziła jedynie do odwleczenia w czasie faktycznej zapłaty. Trzeba zauważyć, że już w dniu 25 maja 2018 r. powodowa Wspólnota skierowała do pozwanej Spółki pismo, w którym poinformowała o zakończeniu sprawy o uchylenie m.in. uchwały oznaczonej nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. Zarazem powodowa Wspólnota przesłała kopię wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 239/17. ( k. 145). Co więcej, w dniu 27 maja 2018 r. powodowa Wspólnota skierowała do pozwanej Spółki korespondencję e-mail, w której poinformowała o zakończeniu sprawy o uchylenie m.in. uchwały oznaczonej nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. Zarazem powodowa Wspólnota przesłała skany wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 29 listopada 2016 r. w sprawie o sygn. akt I C 450/16 oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2018 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 239/17 ( k. 144). Następnym krokiem powodowej Wspólnoty było sporządzenie noty księgowej oznaczonej nr (...) z dnia 2018 r. i przesłanie jej pozwanej Spółce. W owym czasie pozwana Spółka doskonale znała zaistniały stan rzeczy, w tym szczególności okoliczności związane z podjęciem uchwały o nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r. Już sama analiza uzasadnienia jednego z wyroków, jakie zostały do tego czasu przesłane pozwanej Spółki mogła dostatecznie wyjaśnić podstawy roszczenia wysuwanego przez powodową Wspólnotę względem pozwanej Spółki. Tym samym, skoro zapłata należności głównej nie nastąpiła do dnia do 24 lipca 2018 r., określonego w nocie księgowej oznaczonej nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r., nieuprawnione są w zarzuty pozwanej Spółki odnośnie rzekomego zatajenia przed nią wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie.

Należy wskazać, iż suma skapitalizowanych odsetek ustawowych od należności głównej ujęta w żądaniu pozwu wynosiła 3.764,01‬ zł, co wynika z pomniejszenia kwoty dochodzonej w pozwie (tj. kwoty 30.394,46 zł) oraz kwoty należności głównej (tj. 26.630,45 zł).

Trzeba również zaznaczyć, iż wskazana wyżej suma (tj. 3.764,01 zł) miała odpowiadać odsetkom ustawowym skapitalizowanym od należności głównej w okresie od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia 18 lipca 2018 r., co zostało zresztą ujęte w nocie księgowej oznaczonej nr (...) z dnia 18 lipca 2018 r.

W ocenie Sądu zobowiązanie do zapłaty przez pozwaną Spółkę kwoty 26.630,45 zł, wynikające z uchwały nr 30/2016 z dnia 31 maja 2016 r., którego wysokość została dookreślona w nocie księgowej oznaczonej nr (...) r. z dnia 18 lipca 2018 r. jest zobowiązaniem o charakterze bezterminowym, przewidzianym w art. 455 k.c., to jest takim, w którym termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania. W myśl tego przepisu świadczenie z takiego zobowiązania powinno zostać spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W nocie księgowej oznaczonej nr (...) r. z dnia 18 lipca 2018 r. powodowa Wspólnota wyznaczyła pozwanej Spółce termin na uregulowanie należności głównej na dzień 24 lipca 2018 r. Zarazem wskazała, iż poprzednia nota księgowa oznaczona nr (...) z dnia 21 marca 2017 r. (nieprzedstawiona do akt niniejszej sprawy), rzekomo określająca tożsamy obowiązek (co jednak zakwestionowała pozwana Spółka) traci swą moc ( k. 87). W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał, iż pozwana Spółka pozostawała w zwłoce należności głównej dopiero od dnia 25 lipca 2018 r. a więc od dnia następnego po bezskutecznym upływie terminu wyznaczonego na zapłatę.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd oddalił żądanie w co do kwoty 3.764,01 zł, to jest w zakresie kwoty, jaka miała odpowiadać skapitalizowanym odsetkom ustawowym od należności głównej w okresie od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia 18 lipca 2018 r. Sąd nie miał bowiem wątpliwości co do tego, że w tym czasie pozwana Spółka nie pozostawała w zwłoce z zapłatą kwoty 26.630,45 zł, zaś termin na zapłatę tejże należności upływał pozwanej Spółce dopiero z dniem 24 lipca 2018 r. Zgodnie zaś z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Na gruncie sprawy niniejszej nie można zatem stwierdzić, iż do dnia 18 lipca 2018 r. istniały jakiekolwiek przeterminowane odsetki ustawowe należne powodowej Wspólnocie.

Bez wątpienia jednak powodowej Wspólnocie należne są od pozwanej Spółki odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od należności głównej, zaspokojonej przez pozwaną Spółkę w toku procesu. Okres, w którym pozwana Spółka pozostawała w zwłoce w zapłacie kwoty 26.630,45 zł należało określić od dnia 25 lipca 2018 r. – a więc od daty wniesienia pozwu, do dnia faktycznej zapłaty – a więc do dnia 20 września 2018 r. O tych odsetkach Sąd orzekł na podstawie przytoczonego już wcześniej art. 455 k.c. oraz art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. Wysokość odsetek za opóźnienie należało natomiast ustalić na podstawie art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym z dniem 01 stycznia 2016 r., według którego to przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, w oparciu o powołane wyżej przepisy prawa, orzeczono jak w punktach 1. oraz 2. sentencji wyroku.

Odnosząc się do rozstrzygnięcia o kosztach niniejszego procesu, należy zaznaczyć, iż w pozwie z dnia 25 lipca 2018 r. powodowa Wspólnota domagała się zasadzenia należności głównej w kwocie 30.394,46 zł oraz odsetek ustawowych od tej kwoty za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Niemniej jednak, z uwagi na fakt, że w toku procesu pozwana Spółka niejako uznała roszczenie co do kwoty 26.630,45 zł uiszczając ją na rachunek bankowy powodowej Wspólnoty w dniu 20 września 2018 r., powodowa Wspólnota ograniczyła swoje roszczenie o należność główną do kwoty 3.764,01 zł odpowiadającej skapitalizowanym odsetkom ustawowym od należności głównej za okres od dnia 12 lipca 2016 r. do dnia 18 lipca 2018 r. oraz wniosła o zasądzenie odsetek ustawowych w wysokości za opóźnienie od kwoty 26.630,45 zł za okres od dnia wniesienia pozwu (tj. 25 lipca 2018 r.) do dnia faktycznej zapłaty (tj. 20 września 2018 r.).

Tymczasem Sąd oddalił powództwo o zapłatę kwoty 3.764,01 zł oraz uwzględnił roszczenie o odsetki ustawowe w wysokości za opóźnienie od kwoty 26.630,45 zł za okres od dnia 25 lipca 2018 r. do dnia 20 września 2018 r. natomiast w zakresie kwoty 26.630,45 zł umorzył postępowanie z uwagi na cofnięcie pozwu w tym zakresie, co spowodowane było zapłatą tejże kwoty przez pozwaną Spółkę w toku procesu.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że powodowa Wspólnota wygrała sprawę w 87,616%, zaś przegrała ją 12,384%, co wynika z faktu, iż uzasadnione było w sprawie żądanie o zapłatę 26.630,45 zł. Dokonując zestawienia tejże kwoty z kwotą 30.394,46 zł otrzymujemy taki właśnie stosunek – a więc 87,616% do 12,384%.

Orzekając o kosztach procesu Sąd miał zatem na uwadze art. 100 k.p.c., dokonując tym samym stosunkowego ich rozdzielenia. W żadnym razie nie sposób bowiem uznać, iż wartość oddalonego żądania jest nieznaczna.

Trzeba wskazać, że powodowa Wspólnota poniosła koszty procesu w łącznej wysokości 5.137,00 zł (w tym: kwotę 1.520,00 zł opłaty od pozwu, kwotę 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwotę 3.600,00 zł wynagrodzenia pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym – zgodnie z § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, według stanu na dzień 25 lipca 2018 r.), z kolei pozwana Spółka poniosła koszty procesu w łącznej wysokości 3.617,00 zł (w tym kwotę 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwotę 3.600,00 zł wynagrodzenia pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym – zgodnie z § 2 ust. 5 ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości). Łącznie koszty procesu poniesione przez obie strony procesu wyniosły kwotę 8.754,00 zł. Koszty jakie powinna ponieść powodowa Wspólnota wyniosły zatem kwotę 1,084,08 zł, zaś pozwana Spółka – kwotę 7.669,92 zł. Dokonując stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu oraz uwzględniając koszty procesu jakie strony winny ponieść oraz jakie poniosły, Sąd zasądził od pozwanej Spółki na rzecz powodowej Wspólnoty kwotę 4.052,92 zł tytułem zwrotu należnych jej kosztów procesu, o czym orzekł jak w punkcie 3. sentencji wyroku.

Na koniec wypada wyjaśnić, iż w zakresie żądania zapłaty kwoty 26.630,45 zł, pierwotnie ujętej w petitum pozwu to pozwana Spółka uznana została przez Sąd za przegraną. Trzeba zaznaczyć, że zasadniczo w wypadku cofnięcia pozwu obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego, na jego żądanie, obciąża powoda bez względu na przyczynę cofnięcia (art. 203 § 2 k.p.c.). Tym niemniej dopuszczalne jest odstępstwo od tej reguły w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 § 1 k.p.c.) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt II CZ 208/11, Legalis nr 491861). Odstępstwo, o którym mowa w poprzednim akapicie w realiach niniejszej sprawy niewątpliwie zachodzi właśnie co do pierwotnie dochodzonej kwoty 26.630,45 zł. W dniu 25 lipca 2018 r., a więc w dniu wytoczenia powództwa kwota ta była już wymagalna. Ponadto stanowisko pozwanej Spółki odnośnie konieczności jej uiszczenia na rzecz powodowej Wspólnoty uległo zmianie dopiero we wrześniu 2018 r., gdyż dopiero w dniu 20 września 2018 r. powyższa kwota została przekazana na rachunek bankowy powodowej Wspólnoty. Powodowa Wspólnota cofnęła zatem pozew wobec zapłaty przez pozwaną Spółkę należności i dlatego to właśnie pozwaną należało uznać za stronę przegrywającą tenże spór w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. Biorąc pod uwagę datę wniesienia pozwu w niniejszej sprawie oraz datę wymagalności dochodzonego roszczenia powództwo uznać należało za uzasadnione, a zatem istniały podstawy do odstępstwa od przepisu art. 203 § 2 k.p.c. i zasądzenia od pozwanej na rzecz powodowej Wspólnoty kosztów procesu przezeń poniesionych.

Mając na uwadze wszystkie przytoczone w niniejszym uzasadnieniu okoliczności faktyczne i prawne, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Sygn. akt I C 4639/18

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron (bez pouczenia).

W., 29 lipca 2019 roku