Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Jaśle I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Grzegorz Wanat

Protokolant: st. asyst. sędz. Alicja Szpak

po rozpoznaniu 27 lipca 2021 roku w J.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko K. B.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 633/20 upr.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Jaśle z dnia 27 lipca 2021 r.

Powód (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. w pozwie skierowanym przeciwko pozwanemu K. B. domagał się zasądzenia kwoty 5.102,34 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 4.781,30 zł oraz zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że strony łączyła umowa pożyczki konsumenckiej zawarta w dniu 19.11.2018 r. o nr (...). Powód wskazał, że pozwany zobowiązał się do zwrotu wypłaconych środków wraz z oprocentowaniem i innymi opłatami, z czego nie wywiązał się. Na dochodzoną sumę składa się kwota 4.781,30 zł tytułem niespłaconego kapitału, 297,04 zł tytułem odsetek, 24 zł tytułem opłaty za monit o stanie zadłużenia.

Pozwany zaprzeczył okolicznościom pozwu, zarzucając, że nie łączy go
z powodem żadna umowa. W szczególności zarzucił, że podpis widniejący na kserokopiach przedstawionych przez powoda nie jest jego podpisem, jak również, że rachunek bankowy wskazany jako rachunek do przelania kwoty pożyczki nie należy do niego. Wywodził, że stał się ofiarą oszustwa w ten sposób, że jego dane osobowe zostały bez jego wiedzy wykorzystane (k. 27 - 29).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 19.11.2018 r. działający w imieniu (...) . U. S.A. pośrednik (...) z siedzibą w J. wystawił polisę nr (...) na rzecz pozwanego K. B. jako ubezpieczającego. Przedmiotem ubezpieczenia miało być mienie pozwanego – budynek mieszkalny, budynek gospodarczy, ruchomości oraz OC w życiu prywatnym. W polisie przewidziano płatność składki za ubezpieczenie w kwocie 335 zł na wskazany rachunek G. T..U. S.A. (...) częścią formularza polisy jest umowa pożyczki „Twoja umowa s. (...)” o nr (...). Umowa ta stanowi w § 2, że (...) Sp. z o. o. udziela pozwanemu pożyczki w kwocie 3.500 zł (całkowita kwota pożyczki) na warunkach w niej określonych. Zgodnie z zapisem § 2 ust. 2 umowy kwota pożyczki miała zostać przelana na dwa rachunki bankowe wskazane przez konsumenta - pierwszy z nich to rachunek ubezpieczyciela wskazany w polisie
i drugi wskazany w poleceniu zapłaty jako rachunek bankowy pozwanego. Zarówno polisa, jak i umowa pożyczki wraz ze zgodą na uruchomienie polecenia zapłaty zostały sygnowane podpisem K. B. (dowód: kserokopia polisy nr (...) wraz z umową pożyczki nr (...) – k. 17 - 18).

W dowód wykonania umowy ubezpieczenia wraz z umową pożyczki powód wygenerował dokument elektroniczny z własnego systemu „smart11”, w którym wskazano, że kwota 3.165 została w dniu 20.11.2018 r. wypłacona na rachunek wskazany w poleceniu zapłaty (rachunek klienta) i kwota 335 zł na rachunek (...) .U. S.A. widniejący w polisie (dowód: wydruk potwierdzenia – k. 21).

Sąd zważył co następuje.

Powództwo podlegało oddaleniu.

Zgłoszone w sprawie roszczenie oparte zostało na treści art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1083), zgodnie z którym przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, której kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi - w zw. z art. 720 § 1 k.c., z którego wynika obowiązek zwrotu przez pożyczkobiorcę otrzymanych sum.

W niniejszym postępowaniu, pozwany kwestionował istnienie wierzytelności opisanej w pozwie. Podnosił, że nie zawierał umowy pożyczki
z powodem, a podpisy na kserokopiach przedłożonych w poczet materiału dowodowego nie są jego podpisami.

W ocenie Sądu, powód nie zdołał wykazać, że wierzytelność we wskazanej kwocie oraz ze wskazanego tytułu faktycznie istnieje, a zatem że powód posiada legitymację czynną do wystąpienia z przedmiotowym żądaniem zapłaty.

Powód nie wykazał bowiem, aby wykonał na rzecz pozwanego zobowiązanie w postaci wypłaty środków pożyczki, czy to na rzecz ubezpieczyciela, czy to na rachunek pozwanego. Okoliczność ta została zaprzeczona przez stronę pozwaną, a powód w tym zakresie przedstawił jedynie pochodzący od niego samego wydruk potwierdzenia płatności (por. k. 21)
z systemu „smart11”. Wobec stanowiska pozwanego, dokument ten Sąd uznaje za niewystarczający dla wykazania faktu spełnienia świadczenia powoda jako pożyczkodawcy.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego, podnoszącego sfałszowanie jego podpisów na umowie pożyczki, Sąd miał na uwadze, że dokument, z którego powód wywodzi swoje roszczenie (jego kserokopia) jest dokumentem prywatnym, o jakim mowa w art. 245 k.p.c. do którego zastosowanie znajduje art. 253 k.p.c. stanowiący, że jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać.

Z powyższych przepisów wynika, że przedstawiona przez powoda
(a złożona w aktach na kartach 17/2 – 18) kserokopia umowy jest dowodem zawarcia przez strony umowy pożyczki oraz jej treści, a pozwany, który kwestionował podpis na dokumencie twierdząc, że nie pochodzi od niego winien tę okoliczność udowodnić. Dowodem takim mogła być np. opinia biegłego, którego to dowodu pozwany nie zgłosił, wobec czego zarzut pozwanego pozostał nieudowodniony.

Niezależnie jednak od przyjęcia za udowodniony faktu zawarcia umowy pożyczki, Sąd zważył, iż sama przedłożona kserokopia umowy nie daje podstaw do wnioskowania o wykonaniu płynących z niej zobowiązań, a to przede wszystkim co do faktu przekazania pozwanemu środków finansowych
z pożyczki. Powód, znając stanowisko pozwanego kwestionujące ten fakt, nie przedstawił w tym zakresie wystarczających dowodów do uwzględnienia powództwa. Należy zważyć, że w sytuacji, gdy jedyny pisemny dowód wykonania umowy pożyczki (wydruk komputerowy – k. 21) staje się wątpliwy pojawia się konieczność wykazania okoliczności, z której strona wywodzi skutki prawne innymi dowodami.

Niewątpliwie wydruki komputerowe mogą stanowić dowód
w postępowaniu cywilnym, co wynika z przyjętej powszechnie wykładni przepisów art. 308 k.p.c., wydruk komputerowy stanowi bowiem inny środek dowodowy, o którym mowa w art. 308 k.p.c., 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Tym niemniej, Sąd uznał omawiany wydruk za niewystarczający do przyjęcia, że pozwany otrzymał świadczenie z umowy pożyczki.

Należy zauważyć, że załączony przez powoda wydruk pochodzi wyłącznie od niego, jest wydrukiem z wewnętrznego sytemu firmy, świadczącej usługi płatnicze, niespełniającym jednak wymogów określonych w art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe.

Tymczasem, kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia powód powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego w postaci zwrotu pożyczki (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., I ACa 285/12).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie ww. przepisów Sąd oddalił przedmiotowe powództwo w całości jako nieudowodnione.