Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 894/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 08 października 2021 roku w sprawie II K 855/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego tj.:

1.  zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego - tj. art. 191§ la k.k. poprzez przyjęcie, że:

- A. S. (1) działał umyślnie zlecając hydraulikowi zaślepienie wskazanych rur w celu pozbawienia pokrzywdzonego dostępu do wody, gdy analiza dowodów przeprowadzonych w sprawie wskazuje, że oskarżony takiej wiedzy nie posiadał,

- w niniejszej sprawie możliwe jest zastosowanie art. 191 § la k.k. w sytuacji gdy, prawnokarna ochrona ujęta w tym przepisie dotyczy lokatorów, zaś pokrzywdzony J. S. jest współwłaścicielem budynku, w którym zamieszkuje;

2. zarzutu obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 k.p.k. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji rozstrzygnięcie wątpliwości pojawiających się w sprawie na niekorzyść oskarżonego, w szczególności w zakresie ustalenia jego świadomości co do zamiaru pokrzywdzenia J. S., w sytuacji kiedy to materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżony miał świadomość, że zaślepiona część instalacji służy do zaopatrywania pokrzywdzonego w wodę zostaną one rozpoznane łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie podnieść należy, że obraza prawa materialnego może stanowić podstawę odwoławczą jedynie wówczas, gdy prawo to zostało wadliwie zinterpretowane przez sąd pierwszej instancji, to jest gdy sąd ten przy prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy wadliwie zastosował określony przepis prawa materialnego, mimo że w okolicznościach danej sprawy nie było to dopuszczalne lub, gdy nie zastosował przepisu prawa materialnego, pomimo że w konkretnym układzie jego zastosowanie miało charakter obligatoryjny. Nie ma natomiast obrazy prawa materialnego wtedy, gdy - jak w omawianym przypadku - apelant w istocie rzeczy kwestionuje przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia ustalenia faktyczne i nie dopatruje się w zachowaniu oskarżonej umyślności działania. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 1978 r., sygn. akt I KR 155/78, OSNKW 1997 r. Nr 12, poz. 233; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 lipca 2001 r., sygn. II AKA 118/01, OSPriP 2002, nr 11, poz. 28; por. też S. Zabłocki, "Postępowanie odwoławcze (…)", Warszawa 1997 r., s.77).

Wbrew wywodom obrońcy oskarżonego sąd pierwszej instancji respektując nakaz wynikający z art. 7 k.p.k. należycie przeprowadził i ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego A. S. (1), a swoje przekonanie co do ich wiarygodności, logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Jak słusznie wywiódł sąd pierwszej instancji oskarżony wiedział, że zleca hydraulikowi Z. P. zaślepienie wylotu przepływu wody do posesji J. S., umiejscowionego za wodomierzem głównym w ramach przyłącza wodociągowego doprowadzającego wodę z gminnej sieci wodociągowej do wewnętrznej instalacji wodociągowej znajdującej się na nieruchomości A. S. (2). Oskarżony użytkował jej obszar od 2014 roku, podczas nieobecności właściciela zamieszkującego w tym czasie na Śląsku. Jak sam przyznał w toku rozprawy głównej w dniu 01 czerwca 2021 roku, wiedział że obaj bracia A. i J. kłócą się o domy, pozostające w zabudowie bliźniaczej oraz przyznał, że jedna z rur instalacji wodociągowej doprowadzała wodę do posesji pokrzywdzonego. Poza tym zaprzeczając odłączeniu tego ostatniego od instalacji wodociągowej wskazał, że wymieniony był pozbawiany dopływu wody, ale tylko wtedy kiedy była potrzeba wymiany zaworów, co trwało zaledwie kilka minut. W dodatku otwarcie przy tym przyznawał, że on sam się tych zabiegów podejmował, nie informując jednocześnie J. S., z powodu nie dostrzegania niedogodności związanych z zakręceniem wody przez tak krótki czas.

Wskazana relacja procesowa pozytywnie weryfikuje twierdzenia pokrzywdzonego J. S. o zakręcaniu dopływu wody do jego posesji przez A. S. (1) w okresach poprzedzających zachowanie inkryminowane aktem oskarżenia, o których to złośliwościach informował Komendę Powiatową Policji w R.. Interwencje funkcjonariuszy policji w miejscu zamieszkania zgłaszającego skutkowały według niego uruchamianiem dopływu wody przez bratanka, będącego sprawcą jej uprzedniego zakręcenia. Przeprowadzone z inicjatywy J. S. w dniach 26 maja 2019 roku i 8 czerwca 2019 roku czynności policyjne z powodu zakręcenia zaworu z wodą przez A. S. (1) i prac wodociągowych przez niego wykonywanych, potwierdziło pismo KPP w R. z dnia 12 sierpnia 2021 roku ( karta 99 akt ).

Znamiennym jest również to, że oskarżony, po wykonaniu prac hydraulicznych, gdy skontaktował się z nim hydraulik Z. P. w celu wyjaśnienia sytuacji pozbawienia właściciela sąsiedniej nieruchomości dostępu do wody, zapewniał wymienionego, że J. S. został powiadomiony, a tym samym uprzedzony o mającej nastąpić przerwie w dostawie wody do jego posesji, a na po parcie swoich twierdzeń przesłał mu pismo autorstwa A. S. (2) z dnia 4 maja 2020 roku o mającej się rozpocząć 18 maja 2020 roku modernizacji instalacji wodnej i CO.

W świetle powyższego chybione jest wskazanie w apelacji na błędne przyjęcie przez sąd merytoryczny, iż działanie oskarżonego nosiło charakter umyślny. Nawet bowiem jeśli przyjąć hipotetyczne założenie, że oskarżony nie był świadomy tego, że swoim działaniem pozbawił wuja J. S. możliwości poboru wody dostarczanej z gminnej sieci wodociągowej, to po rozmowie z hydraulikiem, który w telefonicznym przekazie poinformował go o tym fakcie, winien był podjąć działania zmierzające do przywrócenia poprzedniego stanu rzeczy, zlecając wykonanie stosownych usług hydraulicznych. Tymczasem takowej inicjatywy nie wykazał, a wizytującego go J. S., próbującego nawiązać z nim konwersację wyprosił z zajmowanego budynku i zamknął przed nim drzwi ( zeznania J. S. karta 5 akt ). Mało tego, żadnej refleksji nie wzbudziły w oskarżonym czynności Sądu Rejonowego w Radomsku w sprawie cywilnej I C 497/20 o ochronę naruszonego posiadania, w której sąd ten w dniu 6 sierpnia 2020 roku w ramach zabezpieczenia roszczenia powoda J. S. nakazał pozwanemu A. S. (2) uruchomienie dopływu wody do budynku pierwszego z wymienionych, stwierdzając że odłączenie budynku od instalacji wodociągowej i pozbawienie dostępu do wody pitnej, stanowi samowolne naruszenie posiadania powoda.

Zaprezentowana przez A. S. (1) postawa przekonuje o trafności ustaleń sądu rejonowego, że oskarżony ten miał wiedzę co do tego, że usługa zlecona przez niego hydraulikowi, sprowadzająca się do zaślepienia wylotu przepływu wody na instalacji wodociągowej umiejscowionej na posesji A. S. (2), doprowadzi do wstrzymania dopływu wody do budynku zajmowanego przez pokrzywdzonego J. S.. Natomiast odmienne poglądy skarżącego zaprezentowane w skardze apelacyjnej musiały być potraktowane jako mające charakter wyłącznie polemiczny.

W świetle powyższego za bezpodstawny uznać należało zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k.

Stan niedających się usunąć wątpliwości jest stanem niemożności poczynienia niewątpliwych ustaleń pomimo wykorzystania wszystkich przewidzianych prawem metod i w tym znaczeniu jest kategorią obiektywną. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2015 r., IIIKK 333/14 Legalis, numer 1259812). Tymczasem sąd merytoryczny w rozpatrywanej sprawie nie powziął żadnych wątpliwości, co do sprawstwa i winy A. S. (1) odnośnie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, a tym samym jego działania z zamiarem bezpośrednim pokrzywdzenia J. S..

W błędzie pozostaje również skarżący co do tego, że prawnokarna ochrona ujęta w art. 191 § 1a kk dotyczy tylko lokatorów. Sąd pierwszej instancji zasadnie wywiódł, że ochrona w trybie powołanego przepisu przysługuje osobom korzystającym z zajmowanego lokalu mieszkalnego, posiadającym jakikolwiek tytuł do zajmowania lokalu (własność, najem, ograniczone prawo rzeczowe), jak również takim, które przebywają w nim czasowo za zgodą osoby posiadającej tytuł do lokalu. Oznacza to, że każdy kto włada lokalem mieszkalnym, niezależnie od tego, jakie są podstawy prawne tego władania (o ile w ogóle jakiekolwiek istnieją) uzyskuje ochronę prawną na podstawie rzeczonego przepisu.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. S. (1) od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

3.2.

podniesiony przez obrońcę oskarżonego zarzut obrazy prawa procesowego, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. poprzez orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 500 zł za rzekomą powstałą szkodę, gdy jak sam wskazał sąd meritii, nie można ustalić rzeczywistej wysokości szkody poniesionej przez pokrzywdzonego a sam J. S. nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie, że jakąkolwiek szkodę poniósł, a już na pewno za szkodę nie można uznać ocieplenia rurki

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadny jest podniesiony zarzut, dotyczący w istocie obrazy art. 46 § 1 i 2 k.k.. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu sąd nie może odmówić nałożenia obowiązku naprawienia szkody, jeśli sprawca został skazany, a pokrzywdzony złożył wniosek o odszkodowanie do czasu zamknięcia przewodu sądowego ( w niniejszej sprawie takowy wniosek został złożony we właściwym czasie – karta 52 akt sprawy). Jeśli zaś szkoda nie została w pełni udowodniona, sąd orzeka o tym obowiązku w takim zakresie, w jakim została udowodniona, a w przypadku niemożności ustalenia jej wysokości ( jak w przedmiotowej sprawie ) - zgodnie z art. 46 § 2 k.k. orzeka nawiązkę.

Odstąpienie od nałożenia na sprawcę obowiązku naprawienia szkody lub nawiązki byłoby natomiast uzasadnione tylko wtedy gdyby się okazało, że na skutek przestępczego działania sprawcy, nie wystąpiła po stronie pokrzywdzonego żadna szkoda.

W przedmiotowej sprawie sąd rejonowy uznał, że pokrzywdzony w wyniku popełnionego przestępstwa poniósł szkodę lecz nie można ustalić rzeczywistej jej wysokości.

Pojęcie szkody określone zostało w prawie cywilnym, którego przepisy ( za wyjątkiem zasądzania renty ) w postępowaniu karnym nakazuje stosować art. 46 & 1 k.k.

Cywilistyczne pojęcie szkody jest natomiast rozumiane szeroko, gdyż obejmuje swym zakresem nie tylko poniesione straty ( damnum emergens ), ale i utracone korzyści ( lucrum cessans ), jeśli są one normalnym następstwem przestępnego działania lub zaniechania, a także obejmuje swym zakresem szkodę niemajątkową.

Sąd rejonowy słusznie zatem skorzystał z instytucji nawiązki z art. 46 § 2 kk. Orzeczenie tejże służy bowiem kompensacie szkód i krzywd mających swe źródło w przestępstwie. Jej wysokość winna być miarkowana z uwzględnieniem rozmiaru szkód, ale szczególnie rozmiar krzywdy winien być oceniany przez pryzmat subiektywnych doznań ofiary przestępstwa, sposobu działania sprawcy, jak również tego, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa.

Nie ulega wątpliwości, że w wyniku postępowania oskarżonego pokrzywdzony został pozbawiony dostępu do wody pitnej, w związku z czym zmuszony był wykonać prowizoryczne przyłącze wodociągowe do swojej posesji i tym samym ponieść koszty takiego przedsięwzięcia.

Na etapie wyrokowania zebrane w sprawie dowody nie pozwalały na pełne ustalenie rozmiarów szkody, a przez to orzeczenie obowiązku naprawienia szkody odpowiadającego takiej szkodzie. Dlatego też fakt ten spowodował orzeczenie jedynie nawiązki w trybie 46 § 2 kk. Orzekając ową nawiązkę w kwocie 500 złotych sąd miarkował wysokość tej należności, wskazując że stanowi ona jedynie częściową rekompensatę za doznaną szkodę, zaznaczając przy tym, że istnieje możliwość dochodzenia przez pokrzywdzonego dodatkowych roszczeń w drodze procesu cywilnego. W tym ujęciu postawiony przez skarżącego zarzut wobec kwestionowanego rozstrzygnięcia o nawiązce okazał się być niesłuszny.

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny. Brak było warunków z art. 437 § 2 k.p.k. do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania - nie zaistniała żadna z podstaw wskazanych w powołanym przepisie, a w szczególności bezwzględna przyczyna odwoławcza, czy też konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości

3.3.

podniesiony przez oskarżyciela posiłkowego i jego pełnomocnika zarzut rażącej niewspółmierności ( łagodności ) wymierzonej oskarżonemu kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 10 zł oraz środka kompensacyjnego w kwocie 500 zł, których wymiar nie jest adekwatny do stopnia winy oraz w relacji do celów jakie kara winna spełniać, zwłaszcza w zakresie prewencji indywidualnej i społecznego oddziaływania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie miał zastrzeżeń do rodzaju i wysokości kary zasadniczej orzeczonej wobec oskarżonego.

Zgodnie z art. 53 § 1 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, przy uwzględnieniu karno-materialnych dyrektyw i zasad wymiaru kary. Wskazany przepis wymienia cztery dyrektywy wymiaru kary, które sąd ma obowiązek uwzględnić. Pierwsze dwie z nich to współmierność kary do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, zaś kolejne – realizujące cele kary – to dyrektywa oddziaływania kary na sprawcę oraz dyrektywa społecznego oddziaływania.

Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania, a granice tej swobody zakreśla rażąca niewspółmierność kary (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 czerwca 2016 roku, sygn. akt II AKa 75/16, LEX nr 2171292).

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że sąd rejonowy w procesie wymierzania oskarżonemu A. S. (1) kary, w sposób należyty uwzględnił wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k..

Jakkolwiek oskarżony działał w sposób złośliwy, czerpiąc niejako satysfakcję z poczucia, że udało mu się dokuczyć krewnemu, z którym jest skonfliktowany, nie można pomijać faktu, iż przypisane zostało mu tylko jedno zachowanie skutkujące wyczerpaniem znamion czynu zabronionego przewidzianego w art. 191 § 1a k.k. Poza tym oskarżony nie naraził pokrzywdzonego na znaczne dolegliwości w sferze standardu jego codziennego życia, gdyż wymieniony wykonał tymczasowe prowizoryczne przyłącze doprowadzające wodę do jego posesji od sąsiadki. Popełniając przypisany czyn oskarżony był już wprawdzie osobą skazaną na karę pozbawienia wolności ale za przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i z art. 244 k.k., a więc za przestępstwa innego rodzaju - związane z prowadzeniem pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Słusznie zatem uznał sąd rejonowy, że nie jest on na tyle zdemoralizowany aby zachodziła potrzeba oddziaływania na jego osobę poprzez karę pozbawienia wolności. W przekonaniu sądu odwoławczego wystarczającą do powstrzymania oskarżonego od naruszania porządku prawnego będzie orzeczona zaskarżonym wyrokiem kara grzywny.

Analiza powyższych okoliczności przemawia za uznaniem, że adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jest kara grzywny. Taka reakcja karna powinna w stopniu dostatecznym spełnić cele zapobiegawcze oraz wychowawcze względem osoby sprawcy, jak i swoją rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uświadamiając innym potencjalnym sprawcom że zachowania takie spotykają się ze stosowną reakcją organów ścigania.

Zasługiwały na uwzględnienie, aczkolwiek tylko w ograniczonym zakresie, apelacje skarżących w tej części w której zmierzały do podwyższenia wysokości orzeczonej na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązki. J. S. domagając się zasądzenia odszkodowania w kwocie 2 500 złotych nie wykazał – jak słusznie wywiódł sąd pierwszej instancji – jakie elementy poniesionej szkody miała ona obejmować. Podał, że przy wykorzystaniu węża ogrodowego, który ocieplił wykonał prowizoryczne przyłącze wodociągowe, pozwalające na czerpanie wody z przyłącza wodociągowego zainstalowanego na posesji sąsiadki i na doprowadzanie wody do swojego budynku. Sąd rejonowy zasądził na rzecz J. S. nawiązkę w kwocie 500 złotych, trafnie uznając że ustalenie rzeczywistej szkody poniesionej przez niego inkryminowanym działaniem oskarżonego, nie jest możliwe w procesie karnym.

Przed sądem odwoławczym pokrzywdzony przedstawił dokumenty ( paragon i rachunki obrazujące zakupy za pośrednictwem internetu ) potwierdzające poniesienie kosztów swojego przedsięwzięcia w wysokości 694,05 złotych ( vide k. 204-207). Dlatego sąd odwoławczy uznał za zasadne podwyższenie zasądzonej od oskarżonego na rzecz J. S. nawiązki do 700 złotych – obejmującej udokumentowaną część poniesionej szkody materialnej. Oczywiście aktualne pozostaje stanowisko sądu rejonowego, że pokrzywdzony posiada otwartą drogę do dochodzenia dodatkowych roszczeń związanych z popełnionym przez oskarżonego występkiem w postępowaniu cywilnym.

Prawidłowe jest także ustalenie sądu pierwszej instancji o istniejącej możliwości podłączenia się J. S. do gminnej sieci wodociągowej. Okoliczność ta została potwierdzona pismem Urzędu Gminy w G. z dnia 30 sierpnia 2021 roku ( kart 120 akt sprawy ).

Wniosek

wniosek o wymierzenie oskarżonemu surowszej kary i podwyższenie nawiązki

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest częściowo zasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 08 października 2021 roku w sprawie II K 855/20 w zakresie rozstrzygnięć zawartych w punktach 1, 3,4

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd rejonowy nie dopuścił się żadnego ze wskazanych przez skarżących uchybień. Brak jest zatem podstaw, aby zakwestionować prawidłowość zaskarżonego orzeczenia ( poza wysokością orzeczonej nawiązki ) i uznać je za wadliwe.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana wyroku w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 poprzez podwyższenie nawiązki do kwoty 700 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

W związku z tym, iż pokrzywdzony J. S. w wyniku działania oskarżonego A. S. (1) pozbawiony został dostępu do wody pitnej i zmuszony był wykonać we własnym zakresie tymczasowe przyłącze wodociągowe do swojej posesji i tym samym poniósł koszty takiego przedsięwzięcia w wysokości 694,05 złotych ( vide k. 204-207) sąd odwoławczy uznał za zasadne podwyższenie zasądzonej od oskarżonego na jego rzecz nawiązki do 700 złotych – udokumentowanej części poniesionej szkody materialnej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu w postępowaniu odwoławczym orzeczono w oparciu o przepisy art. art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. i § 17 ust 2 pkt 4 oraz § 14 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz U. 2019 r.poz. 18).

4

Zgodnie z dyspozycją art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. art 616 § 1 k.p.k obciążono kosztami postępowania odwoławczego oskarżonego A. S. (1) , albowiem nie została uwzględniona apelacja wniesiona w jego interesie. Na zasądzone od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze składa się opłata w wysokości 200 zł, stosownie do art. 3, art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. – Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm. – o opłatach w sprawach karnych oraz wydatki w wysokości 615, 22 zł z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu i 20 złotych stosownie do § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym – Dz. U. z 2013 r. poz. 663).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 08 października 2021 roku w sprawie II K 855/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel posiłkowy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie co do kary i środka kompensacyjnego w postaci nawiązki

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie co do kary i środka kompensacyjnego w postaci nawiązki

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana