Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 maja 2014r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia: SO Marek Walentynowicz

Sędziowie: SO Grzegorz Polewiak

SO Renata Rzepecka-Gawrysiak (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Dzierżyńska

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. w Koszalinie Katarzyny Słodzińskiej

po rozpoznaniu w dniu 05 maja 2014r. sprawy

A. L.

oskarżonego z art. 245 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie XIII Zamiejscowy Wydział Karny w Sławnie

z dnia 13 stycznia 2014 roku sygn. akt XIII K 148/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie
z punktu II o środku karnym,

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. T. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym,

4.  zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt: V Ka 145/14

UZASADNIENIE

A. L. został oskarżony o to, że:

w styczniu 2013 r. w S., w celu wpływu na zeznania świadka S. M. przesłuchiwanego w toku postępowania sądowego o sygn. akt XIII K 32/13 przed Sądem Rejonowym w Koszalinie XIII Zamiejscowy Wydział Karny w Sławnie, używał wobec niego gróźb popełnienia przestępstwa na jego szkodę, które to groźby wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia,

tj. o czyn z art. 245 kk.

Sąd Rejonowy w Koszalinie XIII Zamiejscowy Wydział Karny w S. wyrokiem z dnia 13 stycznia 2014r. w sprawie sygn. akt XIII K 148/13:

I.  uznał oskarżonego A. L. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu to jest występku z art. 245 kk i za to na podstawie art. 245 kk skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 41a§l i 4 kk w związku z art. 43§ l kk orzekł wobec oskarżonego zakaz kontaktowania się i zbliżania na odległość do 100 metrów do pokrzywdzonego S. M. przez okres 10 lat,

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata T. T. kwotę 672 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

IV.  zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym nie wymierzył mu opłaty.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego.

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art.427 § l i 2 kpk oraz art 438 pkt 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia a polegający na wyrażeniu poglądu, iż dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające do uznania za udowodniony fakt popełnienia przez A. L. występku z art. 245 kk jakkolwiek dowody i okoliczności ocenione we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą do przeciwnego wniosku.

Podnosząc ten zarzut na podstawie art. 427 § l kpk wniósł, aby Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok przez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu występku, ewentualnie uchylił wyrok i przekazał sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie, choć zaskarżony wyrok uległ zmianie na korzyść oskarżonego.

Na wstępie zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie apelujący zarzucił rozstrzygnięciu sądu pierwszej instancji uchybienie w postaci błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mogącego mieć wpływ na treść wyroku, a stawiając ten zarzut , uchybienie to upatruje w błędnej ocenie materiału dowodowego niezgodnej z zasadami określonymi w art.7 kpk, która to ocena miała doprowadzić sąd do dokonania błędnych ustaleń faktycznych. Z treści apelacji wynika, że zdaniem apelującego, sąd błędnie przyjął jako podstawę ustaleń faktycznych zeznania pokrzywdzonego S. M., co do którego wiarygodności apelujący zgłasza wątpliwości związane ze stanem zdrowia pokrzywdzonego tj. jego zdolności postrzegania, zapamiętywania zdarzeń i ich odtwarzania.

Wbrew twierdzeniom apelującego wnioski sądu w zakresie ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego wynikają z prawidłowych ustaleń faktycznych.

Oczywistym jest w tej sprawie, że zasadniczym dowodem obciążającym oskarżonego są zeznania pokrzywdzonego S. M., które właśnie z uwagi na stan zdrowia świadka poddane zostały przez sąd orzekający szczególnie wnikliwej ocenie i to z uwzględnieniem treści dokumentacji medycznej z leczenia świadka oraz opinii biegłego psychologa i neurologa. Ocena ta miała na celu wykluczenie wersji zmyślenia zdarzenia z udziałem oskarżonego przez pokrzywdzonego czy konfabulowania .

Stwierdzić należy w wyniku kontroli odwoławczej, że wnioski sądu orzekającego o prawdziwości depozycji świadka są prawidłowe. Słusznie stwierdza sąd pierwszej instancji, że niewątpliwie stan zdrowia świadka w sposób istotny wpływa na procesy postrzegania i odtwarzania przez niego postrzeżeń, co jest widoczne w treści zeznań świadka składanych po raz kolejny. Im późniejsze zeznania, tym są one mniej dokładne, co wiąże się z pogarszaniem się stanu zdrowia świadka, który to stan jest postępujący. Zauważyć jednak należy, że niemożność odtworzenia zdarzenia przez pokrzywdzonego w toku tego postępowania jest obiektywna – spowodowana chorobą, a nie stanem zmyślenia zdarzenia. Za przyjęciem poglądu, iż zdarzenie z udziałem oskarżonego miało miejsce i nie zostało zmyślone przez pokrzywdzonego jest układ szeregu faktów, łączących się w logiczną całość. To przede wszystkim pierwsze zeznania świadka S. M. złożone w toku postępowania przed sądem w sprawie XIII K 32/13 (k. 4 ), w których świadek po raz pierwszy informuje w sposób emocjonalny, że w związku ze złożeniem tych zeznań w sprawie rozboju na jego szkodę , oskarżony A. L. groził mu, żądając wycofania sprawy. W zeznaniach tych pokrzywdzony podał istotne szczegóły zdarzenia, fakt, że oskarżony był wówczas na przerwie w karze, że był w towarzystwie kolegi- syna F. K., a zdarzenie to widziała żona świadka. Podane przez świadka fakty zostały zweryfikowane pozytywnie. Świadek J. M. -żona pokrzywdzonego potwierdziła fakt spostrzeżenia spotkania męża z A. L. i K., choć nie słyszała rozmowy. Oskarżony potwierdził fakt przebywania w towarzystwie P. K. w czasie pobytu na przepustce z zakładu karnego w okolicach miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, choć zaprzeczył rozmowie ze S. M..

Fakty te we wzajemnym powiązaniu prowadzą do wniosku o prawdziwości zeznań pokrzywdzonego, które choć z upływem czasu coraz bardziej skromne w treści są konsekwentne. Skoro zatem zeznania pokrzywdzonego oceniane z całą wnikliwością i wiedzą, w tym przy wykorzystaniu wiadomości specjalnych nie zostały zdyskredytowane, stanowią one pełnowartościowy materiał dowodowy mogący stanowić podstawę ustaleń sądu. Apelujący, co wynika z treści środka odwoławczego, nie stawia żadnych zarzutów do opinii biegłych, które to opinie podzielił sąd pierwszej instancji.

Ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji nie zostały zatem skutecznie zakwestionowane przez apelującego, a zdaniem sądu odwoławczego sąd pierwszej instancji stan faktyczny w sprawie ustalił prawidłowo, dokonał jego właściwej subsumcji pod odpowiednią normę prawną i należycie wykazał winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu zabronionego z art. 245kk.

Apelacja obrońcy nie mogła zatem przynieść oczekiwanego rezultatu w postaci zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego.

Sąd odwoławczy z urzędu ocenił jako niezasadne orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu kontaktowania i zbliżania na odległość do 10 metrów do pokrzywdzonego S. M. przez okres 10 lat (punkt II sentencji wyroku). Jako podstawę prawną tego rozstrzygnięcia sąd pierwszej instancji wskazał przepis art. 41 a § 1 i 4 kk, który w katalogu przestępstw za które można orzec ten środek karny nie przewiduje przestępstw przeciwko wymiarowi sprawiedliwości.

Zdaniem sądu odwoławczego uzasadnienie orzeczenia tego środka karnego realną możliwością podjęcia przez oskarżonego podobnych zachowań wobec świadka w przyszłości nie jest zasadne, musiałoby ono bowiem zakładać udział S. M. jako świadka w postępowaniach przez 10 lat, co jest irracjonalne. Z tego powodu należało uchylić rozstrzygnięcie o środku karnym.

Z kolei sąd odwoławczy w pełni podziela zaprezentowaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu zachowania, a także ustalenia w zakresie braku pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego.

Mając powyższe na względzie, sąd odwoławczy podzielił również stanowisko sądu pierwszej instancji także w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

Sąd Okręgowy nie uznał zatem wymierzonej oskarżonemu kary za rażąco niewspółmierną w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk.

Zgodnie z powyższym na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił rozstrzygniecie o środku karnym z punktu II wyroku.

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, uznając apelację obrońcy oskarżonego za oczywiście bezzasadną.

Z uwagi na wykonaną obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. T. T. kwotę 516,60 złotych.

O kosztach sądowych za II instancję Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 636 kpk w zw. z art. 634 kpk i 624 § 1 kpk, mając na uwadze aktualną sytuację materialną oskarżonego.