Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 9/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r., sygn. (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

Z uwagi na złożenie wniosków o uzasadnienie wyroku Sądu II instancji przez obrońców oskarżonych B. C. i R. R. (1) , zakresem tego uzasadnienia, zgodnie z art. 423 § 1 a k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k., objęto analizę zarzutów i argumentacji zawartych w apelacjach wymienionego wnioskujących obrońców oraz rozstrzygnięć dotyczących wymienionych oskarżonych.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

5.

1.

2.

3.

Apelacja obrońcy oskarżonego B. C. , adwokata M. S.:

Obraza przepisów postępowania – art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez pominięcie przy wymiarze kary dowodu z dokumentów w postaci listów gratulacyjnych, załączonych do pisma obrońcy z dnia (...) r., co miało wpływ na niedostateczne uwzględnienie pozytywnych cech osobowych oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, a w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary rażąco surowej.

Rażąca niewspółmierność kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. R. (1) , adwokata P. K.:

Uznanie oskarżonego za winnego czynu z art. 56 ust. 1 i 3 i art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., pomimo że oskarżony został już prawomocnie skazany za ten sam czyn ciągły, w innej sprawie karnej, a to wyrokiem Sądu Rejonowego P. (1) w P. z dnia (...)

Błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że pomiędzy czynem objętym wyrokiem Sądu Rejonowego P. (1) w P. z dnia (...), a czynem będącym przedmiotem niniejszego postepowania – opisanym w pkt 5 części rozstrzygającej wyroku – występują różnice na płaszczyźnie czasowej i podmiotowej, a w konsekwencji uznanie, że zachowania opisane w zaskarżonym wyroku i wymienionym wyroku w sprawie (...), nie stanowiły składnika jednego czynu ciągłego.

Rażąca niewspółmierność kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której adekwatny wymiar nie powinien przekroczyć 1 roku pozbawienia wolności lub ograniczyć się wyłącznie do samoistnej kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2.

Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji obrońcy oskarżonego B. C. – brak było podstaw do jeszcze łagodniejszego potraktowania sprawcy w kontekście wymiaru kary, w szczególności do wnioskowanego w apelacji wymierzenia mu za przypisany mu czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 2 k.k., kary 1 roku pozbawienia wolności.

Podkreślenia wymagało zaś, że trafnie oceniając, że oskarżony zasługuje na nadzwyczajne złagodzenia kary, przewidziane w art. 60 § 2 pkt 2 k.k., Sąd I instancji należycie uwzględnił przy wymiarze kary wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące w odniesieniu do oskarżonego. W szczególności, apelujący obrońca nie podniósł żadnej okoliczności o charakterze łagodzącym, która nie zostałby już wcześniej uwzględniona przez Sąd I instancji. I tak, na korzyść oskarżonego – a zatem zgodnie z intencją jego obrońcy – uwzględnione zostały okoliczności dotyczące sposobu funkcjonowania oskarżonego przed i po popełnieniu czynu, wskazujące na brak jego demoralizacji, w tym uprzednią niekaralność oskarżonego, jak również jego postawę w trakcie procesu, w szczególności przyznanie się do winy i podjęcie współpracy z organami ścigania. Okoliczności te w pełni uzasadniały zastosowanie wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Brak było jednakże podstaw do tego by nadawać im dalej jeszcze idącą wymowę łagodzącą.

W szczególności – wbrew stanowisku apelującego – podstawy takie nie wynikały ze wskazanych w apelacji dokumentów w postaci listów gratulacyjnych, załączonych do pisma obrońcy z dnia (...) r. (k. 1600-1604). Dokumenty te wskazywały bowiem na osiągnięcia oskarżonego na kolejnych etapach jego edukacji w roku (...), a zatem w czasie gdy oskarżony miał odpowiednio: 11, 16 i 20 lat. Nie sposób przyjąć zaś – jak chciał apelujący – jakoby fakt, że oskarżony w dzieciństwie i wczesnej młodości miał osiągnięcia edukacyjne, umniejszał zakres jego zawinienia w zakresie przypisanego mu czynu, dokonanego w roku (...), gdy oskarżony miał lat blisko 24, czy też wskazywał na takie jego właściwości i warunki osobiste, które nakazywałyby aktualnie orzec wobec niego karę jeszcze łagodniejszą niż 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przeciwnie – uznać można było, że skoro oskarżony miał w dzieciństwie i wczesnej młodości obiektywne warunki do prawidłowej socjalizacji (na co wskazywał fakt wzmiankowanych osiągnięć edukacyjnych), w dorosłym życiu winien on prezentować postawę bardziej odpowiedzialną i unikać kryminogennych środowisk i zachowań.

W kontekście powyższych uwag, nie sposób mówić o zarzuconym przez apelującego pominięciu wymienionych dokumentów w rozumieniu art. 410 k.p.k. Dokumenty te bowiem – jakkolwiek, jako złożone do akt sprawy przez obrońcę wraz z jego pismem procesowym, wprowadzone zostały do procesu w trybie art. 394 k.p.k. – nie zawierały okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w przedmiocie kary.

Dalszemu łagodzeniu wobec oskarżonego C. represji karnej sprzeciwiały się przy tym wskazane przez Sąd I instancji – a niesłusznie bagatelizowane przez obrońcę – przesłanki o charakterze obostrzającym. Przypomnieć spośród nich należało chociażby fakt, że oskarżonemu w niniejszym postępowaniu przypisane zostało popełnienie dwóch odrębnych czynów z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Co więcej, jego rola w przypisanym mu przestępczym procederze narkotykowym – wbrew stanowisku apelującego – nie była bynajmniej mniej istotna, niż role innych uczestników tego procederu. Wagi tej roli nie umniejszał przy tym fakt działania oskarżonego C. w charakterze pośrednika przy transakcjach narkotykowych pomiędzy oskarżonymi R. i P.. Jego pośrednictwo było bowiem w tym wypadku warunkiem koniecznym dla sprawnej realizacji przestępstw i zapewnienia skutecznego rozprowadzania narkotyków w różnych środowiskach i zagwarantowania ich przepływu pomiędzy poszczególnymi osobami zajmującymi się wprowadzaniem ich do obrotu.

Dodać należało, że wskazana istotna rola oskarżonego C. w przypisanym mu przestępczym procederze, powodowała, że orzeczenie wobec niego kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie uchybiało wymogowi wewnętrznej sprawiedliwości wyroku. W szczególności – wbrew stanowisku apelującego – wymogu takiego nie naruszał fakt, że kolejni w łańcuchu dostaw sprawcy – A. B. i K. O. rozprowadzających narkotyki do indywidualnych konsumentów, skazani zostali w innej sprawie karnej (o sygn. (...) Sądu Okręgowego w P.) na kary pozbawienia wolności (odpowiednio: 2 lat oraz 3 lat pozbawienia wolności) z warunkowym zawieszeniem ich wykonania (na okresy odpowiedni: 6 lat i 8 lat). Zauważyć bowiem należało, że gdyby nie udział oskarżonego C. w łańcuchu dostaw narkotyków, środki te nie docierałyby do wskazanych sprzedawców indywidualnych.

Wystąpienie w przypadku oskarżonego wskazanych okoliczności, sprzeciwiało się orzeczeniu wobec niego kary łagodniejszej niż 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w szczególności postulowanej przez apelującego kary 1 roku pozbawienia wolności.

Ad. 4.

W pierwszej kolejności zauważyć należało, że apelujący obrońca oskarżonego R. R. (1) nie kwestionował ustaleń faktycznych leżących u podstaw przypisania temu oskarżonemu, w pkt 5 części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku, przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 i art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. W szczególności, apelujący nie negował faktu wprowadzenia przez oskarżonego R. R. (1) do obrotu 400 g marihuany i to na terenie P., poprzez przekazanie tego środka oskarżonemu M. P., w określonych partiach i za określone kwoty, za pośrednictwem oskarżonego B. C.. Apelujący nie zakwestionował też w żaden sposób ustalenia Sądu I instancji w zakresie daty popełnienia tego czynu, która – po modyfikacji opisu czynu zaproponowanego w akcie oskarżenia, gdzie jako czas działania sprawcy wskazano okres od (...) r. (pkt IV części historycznej zaskarżonego wyroku i pkt LI a.o.) – oznaczona została na okres od (...) r. Dodać też należało, że Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw uwzględnianych z urzędu, które nakazywałyby poddać w wątpliwość wskazane ustalenia faktyczne, leżące u podstaw skazania z pkt 5 zaskarżonego wyroku. Fakty te uznać zatem należało za bezsporne.

Bezsporna w sprawie była też okoliczność – podkreślana przez apelującego obrońcę, a znana też Sądowi I instancji – że oskarżony R., wyrokiem Sądu Rejonowego P. (1) w P. z dnia (...), prawomocnie skazany został za czyn z art. 56 ust. 3 w zw. z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k., polegający na wprowadzeniu przez tego oskarżonego, na terenie P., w okresie od (...) r., do obrotu znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany, udostępniając ją P. L..

Apelujący obrońca, w ramach omawianego zarzutu, zakwestionował wyłącznie ustalenie przez Sąd I instancji, że zachowania oskarżonego opisane w pkt 5 części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku oraz w wyroku Sądu Rejonowego P. (1) w P. z dnia (...), nie stanowiły składnika jednego czynu ciągłego. Dodać należało, że Sąd Okręgowy stanowisko takie wyraził już w toku rozprawy głównej w sprawie (...), kiedy to postanowieniem z dnia (...) r. (k. 1864), oddalił wniosek obrońcy o umorzenie postępowania, oceniając, że czyn będący przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, nie stanowi elementu czynu ciągłego, przypisanego oskarżonemu we wskazanej innej sprawie karnej i wykluczając tym samym wystąpienie przesłanki umorzenia postępowania, o której mowa w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. ( res iudicata).

Wbrew zarzutowi apelacji, takie stanowisko Sądu I instancji nie straciło swej aktualności i było prawidłowe.

Wskazania wymagało – co apelujący zdawał się tracić z pola widzenia – że przeszkoda procesowa wymieniona w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. aktualizuje się dopiero wówczas, gdy zarówno zachowania prawomocnie osądzone i uznane za czyn ciągły, jak i później ujawnione, zostały objęte jednym, tym samym zamiarem sprawcy. Zamiaru popełniania przestępstw określonego rodzaju, czy ogólnego projektu popełnienia dwóch lub więcej czynów zabronionych nie można utożsamiać z zamiarem popełnienia czynu ciągłego, o którym mowa w art. 12 § 1 k.k. Brak jest podstaw do zakwalifikowania jako czyn ciągły dwóch lub więcej zachowań, które nie są ujęte jednym z góry powziętym zamiarem, lecz zostały zrealizowane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego z nich, lecz nie istniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania. Niezbędnym warunkiem przyjęcia konstrukcji przestępstwa ciągłego jest ustalenie, że w chwili podjęcia przez sprawcę pierwszego zachowania miał on zamiar podjęcia wszystkich zachowań składających się na tenże czyn ciągły (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia (...)).

Tymczasem w ocenianym przypadku, brak było jakichkolwiek podstaw dowodowych i faktycznych, które nakazywałyby przyjąć i to bez wątpliwości, że podejmując w marcu 2018 r. zachowania polegające na wprowadzeniu do obrotu 800 g marihuany poprzez udostępnienie tego środka P. L., oskarżony R. obejmował swoim zamiarem również to, że następnie, od (...) r. wprowadzać będzie do obrotu marihuanę poprzez przekazanie 400 g tego środka oskarżonemu P., za pośrednictwem oskarżonego C..

Wbrew przekonaniu apelującego, dla wykazania, że oba te czyny popełnione zostały przez oskarżonego w ramach jednego, z góry powziętego zamiaru, z całą pewnością nie wystarczał sam fakt tożsamości rodzajowej tych czynów (wprowadzanie do obrotu narkotyków), wspólnego miejsca podejmowania przestępczych zachowań (teren jednego miasta), czy objęcie nimi tego samego rodzaju środka odurzającego (marihuana).

Na działanie oskarżonego R. w obu ocenianych przypadkach w ramach jednego, z góry powziętego zamiaru nie mógł wskazywać też czas popełnienia obu czynów, jako że okres działań sprawczych jednego z czynów nie zawierał się w okresie popełnienia drugiego. Z całą pewnością przestępcze zachowania oskarżonego R. objęte niniejszym postepowaniem, nie mogły być uznane za później ujawnione elementy tego samego zbioru zachowań sprawcy, zamykającego się w jednym chronologicznie okresie. Przestępcze zachowania oskarżonego objęte niniejszą sprawą, podejmowane przezeń w okresie od (...) r. stanowiły co najwyżej pewne kontinuum czasowe jego wcześniejszych zachowń, objętych inną sprawą karną, podejmowanych w okresie od (...) r. Taki układ chronologiczny zdarzeń nie wystarczał jednakże dla stwierdzenia, jakoby zachowania późniejsze były kontynuacją jednego zamiaru, który oskarżony powziąć miał już w (...) r.

Z drugiej zaś strony, w przypadku każdego z analizowanych czynów – czego apelujący zdawał się nie dostrzegać – zachodziły okoliczności wskazujące na istotne różnice w sposobie ich popełnienia, w szczególności, w każdym z tych przypadków narkotyki udostępniane były innym osobom, zajmującym się dalszą ich dystrybucją w odmiennych środowiskach; w przypadku czynu objętego niniejszą sprawą, odbiorcą narkotyków był oskarżony P., zaopatrujący A. B. i K. O. rozprowadzających narkotyki na terenie Ś.; w przypadku zaś czynu będącego przedmiotem osądu w sprawie (...), odbiorcą był P. L.. Nadto w przypadku czynu objętego niniejszą sprawą karną, przekazanie narkotyków oskarżonemu P. odbywało się przy udziale dodatkowego pośrednika (oskarżonego C.).

Wszystkie te okoliczności wskazywały, że oskarżony R. w przypadku obu ocenianych czynów działał co prawda z takim samym zamiarem w odniesieniu do każdego z nich, lecz nie istniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania. Tym samym brak było podstaw do uznania – jak chciał apelujący – jakoby czynności sprawcze oskarżonego R. objęte niniejszą sprawą karną stanowiły element czynu ciągłego, za który oskarżony został prawomocnie skazany w postępowaniu(...) (...).

Ad. 3.

W pierwszej kolejności zauważyć należało, że omawiany zarzut, nie został przez apelującego zakwalifikowanych do którejś z przewidzianych ustawą kategorii wad orzeczenia. Sformułowany on został opisowo, jako wadliwość zaskarżonego wyroku, polegająca na przypisaniu oskarżonemu R. R. (1) przestępstwa w pkt 5 tego wyroku, pomimo że oskarżony został już prawomocnie skazany za ten sam czyn ciągły, w innej sprawie karnej, a to wyrokiem Sądu Rejonowego P. (1) w P. z dnia (...). W uzasadnieniu apelacji, jaj autor powołał się jednakże na przesłankę ujęta w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., wywodząc, że w przypadku oskarżonego R. doszło do jej realizacji.

Nakazywało to rozpoznać ten zarzut, jako zarzut obrazy prawa procesowego – art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Okazał się on jednak oczywiście bezzasadny.

Jak wskazano powyżej, apelujący obrońca nie wykazał, jakoby zachowania oskarżonego opisane w pkt 5 części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku oraz te, objęte wyrokiem Sądu Rejonowego P. (1) w P. z dnia (...), stanowić miały elementy jednego czynu ciągłego.

Brak zatem było podstaw do uznania, jakoby w ocenianym przypadku postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się. Tym samym, prowadząc niniejsze postępowanie karne przeciwko oskarżonemu R. i wydając wobec niego wyrok skazujący, obejmujący czyn przypisany mu w pkt 5 zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd I instancji nie naruszył przepisów art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.

Ad. 5.

Sąd Apelacyjny nie podzielił też stanowiska apelującego obrońcy oskarżonego R. R. (1) , wyrażonego w zarzucie ewentualnym rażącej surowości kary. Brak było bowiem podstaw do jeszcze łagodniejszego potraktowania sprawcy w kontekście wymiaru kary, w szczególności do wnioskowanego w apelacji wymierzenia mu kary 1 roku pozbawienia wolności bądź też samoistnej kary grzywny.

Również w przypadku tego oskarżonego, Sąd I instancji trafnie oceniając, że oskarżony zasługuje na nadzwyczajne złagodzenia kary, przewidziane w art. 60 § 2 pkt 2 k.k., należycie uwzględnił przy wymiarze kary wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące w odniesieniu do oskarżonego. Apelujący obrońca nie podniósł zaś żadnej okoliczności o charakterze łagodzącym, która nie zostałby już wcześniej uwzględniona przez Sąd I instancji. I tak, na korzyść oskarżonego uwzględnione zostały okoliczności dotyczące sposobu funkcjonowania po popełnieniu czynu, w tym jego postawę w trakcie procesu, w szczególności przyznanie się do winy, złożenie obszernych i przydatnych przy wyrokowaniu wyjaśnień oraz podjęcie współpracy z organami ścigania. Okoliczności te w pełni uzasadniały zastosowanie wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Brak było jednakże podstaw do tego by nadawać im dalej jeszcze idącą wymowę łagodzącą.

W szczególności – wbrew stanowisku apelującego – podstawy takie nie wynikały z faktu orzeczenia wobec oskarżonego we wspomnianej wyżej innej sprawie karnej (Sądu Rejonowego P. (1) w P. o sygn. (...)), kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności. Zważyć bowiem należało, że wymienione skazanie obejmowało wcześniejszy chronologiczne czyn oskarżonego, zaś przestępstwa przypisanego mu w zaskarżonym wyroku dopuścił się on w ramach niejako kontynuacji przestępczego procederu narkotykowego. Zaś w chwili wyrokowania w niniejszej sprawie, oskarżony R. miał już status osoby wcześniej karanej.

Dalszemu łagodzeniu wobec oskarżonego C. represji karnej sprzeciwiały się przy tym – niesłusznie bagatelizowane przez obrońcę – przesłanki o charakterze obostrzającym. Wskazania wymagała chociażby istotna rola oskarżonego R. w przestępczym procederze, bez którego udziału przekazywanie narkotyków kolejnym osobom w łańcuchu wprowadzania tych środków do obrotu, nie byłoby możliwe.

Wystąpienie w przypadku oskarżonego R. wskazanych okoliczności, sprzeciwiało się orzeczeniu wobec niego kary łagodniejszej niż 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w szczególności zaś postulowanej przez apelującego kary 1 roku pozbawienia wolności bądź też grzywny, przewidzianej przepisami art. 60 § 6 pkt 3 k.k., jako kara nadzwyczajnie złagodzona.

Wniosek

Apelacja obrońcy oskarżonego B. C. , adwokata M. S.:

O zmianę zaskarżonego wyroku w części, poprzez wymierzenie oskarżonemu za przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 powołanej ustawy przy zastosowaniu art. 60 § 2 pkt 2 k.k. – kary 1 roku pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. R. (1) , adwokata P. K.:

O uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postepowania.

Ewentualnie – o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze poniżej 1 roku pozbawienia wolności lub samoistnej katy grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 2.

Apelujący obrońca oskarżonego R. R. (1) nie wykazał podstaw faktycznych i prawnych, stanowiących przesłanki uznania czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku, za element przestępstwa ciągłego przypisanego oskarżonemu w innej sprawie karnej.

Stąd wniosek apelującego o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i umorzenie postępowania z uwagi na przesłankę powagi rzeczy osądzonej, nie mógł zostać uwzględniony.

Ad. 1 i 3.

Apelujący obrońcy oskarżonych B. C. i R. R. (1) nie wykazali również wadliwości rozstrzygnięć w przedmiocie kary. W szczególności, apelujący obrońca pierwszego z wymienionych nie wykazał podstaw faktycznych i prawnych, które wskazywałyby na potrzebę dalszego łagodzenia kary orzeczonej w warunkach nadzwyczajnego jej złagodzenia na podstawie art. 60 § 2 pkt 2 k.k.

Stąd brak było podstaw uzasadniających postulowaną we wnioskach apelacji modyfikację orzeczonych wobec oskarżonych kar.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Pominięcie przez Sąd I instancji przepisu regulującego kwestię wyboru stanu prawnego w sytuacji, gdy w chwili popełnienia czynów przypisanych oskarżonym obowiązywał inny stan prawny niż w chwili orzekania.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Jak wynika z przepisów art. 455 k.p.k., nie zmieniając ustaleń faktycznych, sąd odwoławczy poprawia błędną kwalifikację prawną niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Sąd odwoławczy zobligowany był zatem rozważyć z urzędu kwestię uzupełnienia podstawy prawnej skazania i wymiaru kary, co skutkowało potrzebą uzupełnienia podstawy prawnej orzeczenia w przedmiocie winy i kary (co szerzej omówione zostało w części 5.2 niniejszego uzasadniania).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1 Pkt 2

0.1wyroku

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżone orzeczenie w całości – poza uzupełnieniem jego podstawy prawnej

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W pierwszej kolejności zauważyć należało, że sprawstwo i wina oskarżonych B. C. i R. R. (1) (podobnie jak trzeciego z oskarżonych, M. P., w przypadku którego nie wnioskowano o uzasadnienie wyroku Sądu II instancji) co do przypisanych im czynów nie było w ogóle kwestionowane w apelacjach ich obrońców, a Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu.

Nadto apelujący obrońca oskarżonego R. R. (1) nie zdołał skutecznie zakwestionować konkluzji Sądu I instancji o braku podstaw do uznania czynu przypisanego temu oskarżonemu za element przestępstwa ciągłego, za które skazano go w innej sprawie karnej.

Wobec tego, rozstrzygnięcia w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonych zasługiwały na aprobatę.

Prawidłowe okazało się także, stanowiące następstwo rozstrzygnięcia w przedmiocie sprawstwa i winy, zawarte w zaskarżonym wyroku, orzeczenie o karze. Wskazać przy tym należało, że kwestionowanie rozstrzygnięć o karze zgłoszone w ramach zarzutów (w tym ewentualnego) apelacji obrońców (w tym wspomnianej apelacji obrońcy oskarżonego M. P., w której podniesiono wyłącznie zarzut skierowany przeciwko orzeczeniu o karze), okazało się niezasadne. Sąd Apelacyjny nie znalazł zaś podstaw uwzględnianych z urzędu, do tego by podzielić stanowisko wynikające z kierunku wszystkich omawianych apelacji, jakoby wymierzone oskarżonym kary były rażąco nadmiernie surowe.

Na aprobatę zasługiwały także pozostałe rozstrzygnięcia zawierające się w zakresie orzeczenia o karze, których apelujący nie kwestionowali.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1 Pkt 1

0.0.2 wyroku

Przedmiot i zakres zmiany

Podstawa prawna rozstrzygnięć zawartych w pkt 1, 2, 4 i 5 części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku – poprzez uzupełnienie ich podstawy prawnej o wskazanie, że przepisy stanowiące podstawę prawną skazania i wymiaru kary zastosowano w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak wynika z przepisów art. 455 k.p.k., nie zmieniając ustaleń faktycznych, sąd odwoławczy poprawia błędną kwalifikację prawną niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

W przedmiotowej sprawie, w chwili orzekania przez Sąd I instancji obowiązywały przepisy dotyczące wymiaru kary za przestępstwo ciągłe, w brzmieniu nadanym przepisami art. 38 ustawy z dnia (...) r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 (Dz. U. 2020.1086), a zatem w brzmieniu obowiązującym od dnia (...) r.

W chwili wyrokowania obowiązywał zatem dodany wspomnianą wyżej nowelizacją, przepis art. 57b k.k., stanowiący, że skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1 k.k., sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia. Oznaczało to, że w chwili wyrokowania, w odniesieniu do sprawcy czynu ciągłego, zastosować należało obligatoryjne nadzwyczajne obostrzenie kary, którego do dnia (...) r., a zatem w chwili popełnienia przypisanych oskarżonym czynów, ustawa karna nie przewidywała.

Jak zaś wynika z art. 4 § 1 k.k., jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że poprzedni stan prawny, obowiązujący w chwili przypisanych oskarżonym czynów, który w odniesieniu do sprawcy czynu ciągłego nie przewidywał obligatoryjnego nadzwyczajnego obostrzenia kary, był dla oskarżonych względniejszy. W takiej sytuacji, art. 4 § 1 k.k. nakazywał zastosować do rozstrzygnięcia sprawy przepisy uprzednio obowiązujące, jako że były one dla oskarżonych korzystniejsze.

Zauważyć następnie należało, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie zawarto rozważań w przedmiocie wyboru stanu prawnego stosowanego przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy. Sąd I instancji nie wskazał jednakże, jakoby orzekane wobec oskarżonych kary ukształtowane zostały przy zastosowaniu instytucji obligatoryjnego nadzwyczajnego obostrzenia.

Wynikało stąd, że dokonany przez Sąd I instancji wybór stanu prawnego, regulującego orzekanie kary za czyn, o który mowa w art. 12 § 1 k.k., okazał się de facto finalnie trafny, a jedynie nie dano temu wyrazu w podstawie prawnej skazania i wymiaru kary oraz uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W tej sytuacji, podstawę prawną wyroku należało uzupełnić o wskazanie, że w odniesieniu do wszystkich oskarżonych, przepisy stanowiące podstawę prawną skazania i wymiaru kary, zastosowano w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

0.0.1 Pkt 3

Wyroku

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., po uwzględnieniu sytuacji majątkowej oskarżonych, w tym perspektywy odbywania przez nich kar o charakterze izolacyjnym, która nakazywała przyjąć, że pokrycie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonych zbyt uciążliwe.

Z tych samych względów, na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o kosztach sądowych w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 ze zmian.), zwolnieniem od kosztów objęto opłatę za drugą instancję.

7.  PODPIS

P. M. (1) P. G. M. Ś.