Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Ubezpieczona A. G. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 07.10.2020r., którą to przyznano jej prawo do zasiłku chorobowego od dnia 16.07.2020r. do 31.07.2020r. od podstawy wymiaru wynoszącej 2.586,63 zł.

Uzasadniając powyższe wskazała, że z treści wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku (sygn. akt III AUa 408/20) wynika, że w okresie od 01.04.2019r. do 31.05.2019r. była ubezpieczona. Podała również, że od 16.07.2020r. do 31.07.2020r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, natomiast organ rentowy przyznał zasiłek chorobowy od podstawy wymiaru 2.586,63 zł, podstawę ustalił na zasadach ogólnych, z tym że nie uwzględnił wyroku ww. wyroku. A. G. podała, iż w ww. sprawie Sąd uznał, że stanowisko organu rentowego było bezprawne nie tylko w okresie od 01.04.2019r. do 31.05.2019r., ale również po tym czasie.

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. (ZUS), reprezentowany przez radcę prawnego, w odpowiedzi na ww. odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając prezentowane stanowisko organ rentowy wskazał, iż z posiadanej dokumentacji wynika, że A. G. podlega nieprzerwanie ubezpieczeniu chorobowemu od 22.09.2014r. Podał nadto, że poprzednia niezdolność do pracy trwała do 03.05.2019r., przy czym kolejne zachorowanie nastąpiło w dniu 16.07.2020r., tj. po przerwie dłuższej niż 3 miesiące kalendarzowe od poprzedniego świadczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. G. prowadzi działalność gospodarczą: Praktyka Psychologiczna A. G.. Od dnia 22.09.2014r. podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

Bezsporne.

Od dnia 16.07.2020r. A. G. była niezdolna do pracy. Poprzednia niezdolność do pracy trwała do dnia 03.05.2019r., a zatem przerwa była dłuższa aniżeli 3 miesiące kalendarzowe.

Bezsporne.

Na mocy Decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 07.10.2020r. przyznano A. G. zasiłek chorobowy od dnia 16.07.2020r. do 31.07.2020r. od podstawy wymiaru wynoszącej 2.586,63 zł.

Podstawa wymiaru przysługującego zasiłku chorobowego za ww. okres została ustalona z uwzględnieniem przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za okres pełnych 12 miesięcy poprzedzających miesiąc powstania niezdolności do pracy, tj. z okresu od lipca 2019r. do czerwca 2020r., (łącznie to kwota 35.971,20 zł : 12 m-cy = 2.997,60 zł) po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej podstawy wymiaru. W ten sposób organ rentowy ustalił, że podstawa wymiaru zasiłku chorobowego wynosi 2.586,63 zł (czyli podstawa wymiaru to kwota 2.997,60 zł; - 13,71% = 2.586,63 zł).

Dowód: akta organu rentowego – Decyzja (...) Oddział w S. z dnia 7.10.2020r. nr (...); pismo z dnia 07.09.2020r.

Na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 21.01.2020r., sygn. akt V U 1108/19, z odwołania A. G. od decyzji ZUS z dnia 01.07.2019r. zmieniona została decyzja ZUS w ten sposób, że stwierdzono, iż ubezpieczona podlegała dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu również w okresie od 01.04.2019r. do 31.05.2019r.

Ww. orzeczenie jest prawomocne.

Dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 21.01.2020r., sygn. akt V U 1108/19 – akta sprawy V U 1108/19 – k. 23; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29.04.2020r. – k. 49 załączonych akt V U 1108/19.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej od powyżej wskazanej decyzji organu rentowego nie jest zasadne, a zatem zasługiwało na oddalenie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. 2020, poz. 870) - zwanej dalej Ustawą - zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Jak stanowi przepis art. 48 ust. 1 ww. ustawy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

W przypadku ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi zadeklarowana kwota, podlegającego ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż okres, o którym mowa w art. 48 ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi suma:

1) przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz

2) kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy ( art. 48a ust. 1 pkt 11 i 22 ww. Ustawy).

Zaznaczyć jednak potrzeba, że podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe (art. 43 ww. Ustawy).

Organ rentowy na mocy Decyzji z dnia 7.10.2020r. przyznał ubezpieczonej A. G. zasiłek chorobowy od dnia 16.07.2020r. do 31.07.2020r. od podstawy wymiaru wynoszącej 2.586,63 zł. Podstawa wymiaru przysługującego zasiłku chorobowego za ww. okres została ustalona z uwzględnieniem przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za okres pełnych 12 miesięcy poprzedzających miesiąc powstania niezdolności do pracy, tj. z okresu od lipca 2019r. do czerwca 2020r.

Zaznaczyć przy tym należy, że w niniejszej sprawie bezsporna była okoliczność, że od dnia 16.07.2020r. A. G. była niezdolna do pracy, zaś jej poprzednia niezdolność do pracy trwała do dnia 03.05.2019r., a zatem niekwestionowanym przez obie strony jest fakt, że przerwa pomiędzy niezdolnościami do pracy była dłuższa aniżeli 3 miesiące kalendarzowe. Stąd, zważywszy na powyżej wskazane regulacje prawne, podstawę wymiaru zasiłku organ rentowy powinien ustalić na nowo, co też uczynił. Jak wskazano bowiem powyżej, podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe.

Co do ustalenia samej wysokości podstawy wymiaru zasiłku, słusznie organ rentowy ustalił, że podstawa wymiaru zasiłku chorobowego wynosi 2.586,63 zł (czyli podstawa wymiaru to kwota 2.997,60 zł; - 13,71% = 2.586,63 zł ). Przyjąć należało: 35.971,20 zł : 12 m-cy = 2.997,60 zł, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% tej podstawy wymiaru. Wyliczenia wartości podstawy wymiary są zatem prawidłowe. Wspomnieć wypada, że sam sposób wyliczenia wysokości podstawy wymiaru, nie był kwestionowany przez ubezpieczoną.

Nadto, w treści odwołania ubezpieczona podnosiła zarzut, że organ rentowy nie uwzględnia w żaden sposób orzeczenia Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 21.01.2020r., w sprawie sygn. akt V U 1108/19. Z akt załączonych do akt głównych przedmiotowej sprawy wynika, że na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 21.01.2020r., sygn. akt V U 1108/19, z odwołania A. G. od decyzji ZUS z dnia 01.07.2019r. zmieniona została decyzja ZUS w ten sposób, że stwierdzono, iż ubezpieczona podlegała dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu również w okresie od 01.04.2019r. do 31.05.2019r. Ww. orzeczenie jest prawomocne (vide: wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 21.01.2020r., sygn. akt V U 1108/19 – akta sprawy V U 1108/19 – k. 23; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29.04.2020r. – k. 49 załączonych akt V U 1108/19).

Analiza akt sprawy wskazuje, że wbrew twierdzeniom ubezpieczonej, organ rentowy uwzględnia i respektuje ww. orzeczenie, bowiem uznaje trwanie ww. ubezpieczenia A. G., stosuje się do niego, nie kwestionując w żaden sposób tej okoliczności. Wspomnieć wypada na marginesie, że w samej treści odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazuje, iż ubezpieczona podlega nieprzerwanie ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 22.09.2014r. (k. 5).

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów, w tym znajdujące się w aktach organu rentowego. Zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów Sąd uznał jako wiarygodne, albowiem zostały sporządzone w przepisami przewidzianej formie, przez uprawnione do tego osoby. Ich treść również nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Z uwagi na powyższe ustalenia oraz rozważania, Sąd oddalił odwołanie ubezpieczonej na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., o czym orzekł w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku.

Biorąc pod wzgląd powyższe ustalenia oraz rozważania, w szczególności mając na względzie całokształt przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych w sprawie wniosków, Sąd uznał, w niniejszej sprawie zachodziły przewidziane w przepisie art. 148 ¹ k.p.c. podstawy do wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym, a przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego, w kwocie 180 zł Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015.1804), w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania. Tym samym, Sąd zasądził od A. G. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. kwotę 180 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzekł w punkcie drugim części dyspozytywnej wyroku.