Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSR Joanna Kucal

Protokolant

stażysta Magdalena Migulla

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 1503/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. K.

I. W dniu 18 kwietnia 2020r. w R. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości stwierdzonym pomiarami na analizatorze wydechy typu A. - Sensor IV CM o nr fabrycznym (...): I - 1,11 mg/l, II – 1,09 mg/l oraz pomiarami na analizatorze wydechu typu A. 9510 (...): I - 1,16,mg/l, II - 1,16,mg/l w ruchu lądowym prowadził motor marki Y. o numerze rejestracyjnym (...), wynik badania retrospektywnego wskazuje za zawartość alkoholu we krwi w przedziale czasowym 16:40 - 17:30 na poziomie 2,7 - 2,5 promila.

II. W dniu 18 kwietnia 2020r. w R. na ulicy (...) użył przemocy fizycznej w postaci odepchnięcia oraz poprzez szarpanie się z nimi, chwytanie i ciągnięcie ich za umundurowanie służbowe, naruszając przez to ich nietykalność cielesną, wobec funkcjonariuszy policji z Komendy Miejskiej Policji w R., a to sierżanta sztabowego M. T. oraz starszego sierżanta J. W., naruszając w ten sposób nietykalność cielesną tych funkcjonariuszy podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, oraz w celu zmuszenia funkcjonariuszy policji z Komendy Miejskiej Policji w R., a to sierżanta sztabowego M. T. oraz starszego sierżanta J. W. do zaniechania podjętej przez nich prawnej czynności służbowej w postaci zatrzymania M. K., jako osoby podejrzanej o prowadzenie w stanie nietrzeźwości pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I.1.

W dniu 18 kwietnia 2020r. od godzin porannych M. K. spożywał alkohol w miejscu zamieszkania w R. na ul. (...). Tego dnia naprawiał swój motor marki Y. o numerze rejestracyjnym (...). Po południu wsiadł na niego i wykonał jazdę próbną po podwórku w celu sprawdzenia działania hamulców i światła. Około godziny 16.40 wsiadł ponownie na motor i prowadził go na ulicy (...). Dojeżdżając do posesji sąsiadów R. G. i A. K. najechał na przydrożny krzew dekoracyjny i tracąc panowanie nad pojazdem przewrócił się wraz z nim na jezdnię.

zeznania świadka R. G.

k. 150-150v, 36

zeznania świadka A. K.

k. 150v-151, 54

zeznania świadka Ł. B.

k. 162v-163

częściowe wyjaśnienia oskarżonego

k. 148v-149, 38-39, 40-41

I.2.

Huk uderzającego w ziemię pojazdu dobiegł do R. G. i A. K., którzy w tym czasie przebywali na swoich posesjach. R. G. stał za budynkiem w odległości około 20-30 metrów, a A. K. siedział pod altaną ogrodową oddaloną około 10 metrów od ulicy (...). Obaj mężczyźni po upadku motoru podeszli pod ogrodzenie przy ulicy (...) i dostrzegli wstającego z ziemi sąsiada M. K., który odjechał tzw. „wężykiem” w popłochu w kierunku swojej posesji. Mężczyzna bezpośrednio przez odjazdem obejrzał się tylko z tyłu na rękę. Po tym jak oskarżony kierujący motorem się oddalił, A. K. podszedł do swojego zaparkowanego przed domem pojazdu, aby sprawdzić ewentualne uszkodzenia wywołane zdarzeniem. Wówczas R. G. oświadczył, że nie będzie dłużej tolerował zachowania M. K., a za aprobatą żony stwierdził, że zawiadomi o zdarzeniu Policję. R. G. spojrzał wówczas na zegarek, który pokazywał godzinę 16.45.

zeznania świadka R. G.

k. 150-150v, 36

zeznania świadka A. K.

k. 150v-151, 54

częściowe wyjaśnienia oskarżonego

k. 148v-149, 38-39, 40-41

I.3.

Około godziny 16.50 z polecenia dyżurnego funkcjonariusze Policji z K. w R. w osobach sierżanta sztabowego M. T. oraz starszego sierżanta J. W. udali się do miejsca zamieszkania oskarżonego. Zastali go na tarasie swojej posesji. Mężczyzna zaprzeczył, aby miał kierować motorem marki Y., który był w tym czasie zaparkowany w garażu. Funkcjonariusze dostrzegli, że motor był zabrudzony i posiadał wiele widocznych uszkodzeń. Zwrócili także uwagę na dłonie mężczyzny, które nosiły świeże zadrapania i ślady krwi. Natomiast z jego ust wyczuli silną woń alkoholu. W związku z tym poinformowali go o podstawie interwencji oraz konieczności przeprowadzenia badania stanu trzeźwości. Mężczyzna początkowo zgodził się na wykonanie tego rodzaju czynności służbowych.

zeznania świadka J. W.

k. 149v-150, 33-34

zeznania świadka M. T.

k. 149v, 31-2

protokół oględzin pojazdu

k. 25

notatka urzędowa

informacja policji

k. 29

k. 194

załącznik do notatki urzędowej

k. 4

II.1.

Gdy na posesji zjawiła się znajoma oskarżonego, wówczas wycofał się on z udzielonej wcześniej zgody. Funkcjonariusze Policji wezwali go do zachowania zgodnego z prawem, oskarżony natomiast stał się agresywny i gwałtownym ruchem rąk odepchnął ich od siebie. Wobec tego zastosowano środki przymusu bezpośredniego w postaci obezwładnienia w celu jego zatrzymania. Oskarżony cały czas się szarpał i odpychał od siebie funkcjonariuszy, czynił to również, gdy miał już założone na ręce kajdanki. W czasie obezwładniania chwytał i ciągnął M. T. oraz J. W. za umundurowanie służbowe.

zeznania świadka J. W.

k. 149v-150, 33-34

zeznania świadka M. T.

k. 149v, 31-2

zeznania świadka Ł. B.

k. 162v-163

częściowe wyjaśnienia oskarżonego

k. 148v-149, 38-39, 40-41

załącznik do notatki urzędowej

k. 4

I.4.

O godzinie 17.30 M. K. został zatrzymany, a następnie przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badania dwukrotne przeprowadzone urządzeniem posiadającym ważne świadectwo wzorcowania o nazwie A.-Sensor IV CM dały wynik o godzinie 17.39 – 1,11 mg/l oraz o godzinie 18.13 – 1,09 mg/l. Oskarżony w trakcie badań oświadczył, że w ciągu ostatnich 24 godzin spożył piwo w ilości 1,5 litra. Kolejne badanie przeprowadzono w K. w R. urządzeniem posiadającym ważne świadectwo wzorcowania o nazwie A. nr 9510 D. dało wynik: o godzinie 18.13 – 1,16, o godzinie 18.20 – 1,16 mg/l, o godzinie 18.56 – 1,07 mg/l, o godzinie 19.27 – 1,06 mg/l.

W dniu 19 kwietnia 2020r. o godzinie 13.45 oskarżony został zwolniony.

protokół zatrzymania

k. 1, 30

protokoły badania trzeźwości

k. 27, 28

świadectwa wzorcowania

k. 2, 3

I.5.

W toku dochodzenia podejrzany M. K. przyznał, że w dniu zdarzenia spożył jeszcze 0,5 litra wódki z zawartością alkoholu etylowego 40 %.

częściowe wyjaśnienia oskarżonego

k. 148v-149, 38-39, 40-41

I.6.

Wyniki przeprowadzonych badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wskazują, że oskarżony zakończył spożywanie alkoholu najpóźniej o godzinie 16.39. W czasie badania była już u niego zakończona faza wchłaniania alkoholu z przewodu pokarmowego i występowała faza eliminacji alkoholu z organizmu. Poziom alkoholu w jego organizmie o godzinie 16.40 wynosił od 2,5 ‰ do 2,7 ‰.

opinia biegłego – rachunek retrospektywny na zawartość alkoholu etylowego

k. 83-85

opinia biegłego z zakresu toksykologii S. Ł.

k. 174-178

I.7., II.2.

Oskarżony nie był dotychczas karany za przestępstwa, w tym przestępstwa skarbowe.

karta karna

k. 172

I.8., II.3

Oskarżony w przeszłości był karany mandatem karnym kredytowanym za wykroczenia drogowe związane z przekroczeniem prędkości w dniu 18 sierpnia 2019r. oraz za niezastosowanie się do sygnałów świetlnych w dniu 7 listopada 2019r.

informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

k. 44

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

xxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxx

xxxxxxx

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

I.1-2

zeznania świadka R. G.

Zeznania sąsiada oskarżonego i naocznego świadka zdarzenia w zakresie czynu z pkt. I są logiczne, kategoryczne, konsekwentne i zgodne z zeznaniami świadka A. K.. Z tych względów zasługują na miano wiarygodnego źródła dowodowego. Świadek podał, że oskarżony odjechał motorem tzw. „wężykiem”, co sugeruje, że mógł być pod wpływem alkoholu. Wskazał zarazem, że taka brawurowa i nieodpowiedzialna jazda nie była pierwszym incydentem w życiu oskarżonego, dlatego zdecydował się ukrócić ten proceder ze względu na niebezpieczeństwo jakie stworzył dla osób przebywających w miejscu zdarzenia. Odnośnie czasu zdarzenia podał stanowczo, że była to godzina 16.45, gdyż patrzył wtedy na zegarek – co doprecyzował na rozprawie głównej (ta część jego zeznań znajduje dodatkowo potwierdzenie w godzinie w jakiej policjanci udali się na interwencję – około godziny 16.50, oraz upływem czasu od zdarzenia a przyjazdem Policji podanym przez A. K. – 15-20 minut). Sąd nie znalazł żadnych powodów, aby uznać jego zeznania za niewiarygodne. Świadek nie był w żaden sposób skonfliktowany przed zdarzeniem z oskarżonym, a swoim zawiadomieniem wyraził jedynie brak tolerancji jego bezprawne zachowanie.

I.1-2

zeznania świadka A. K.

Zeznania sąsiada oskarżonego i naocznego świadka zdarzenia w zakresie czynu z pkt I są logiczne, niesprzeczne wewnętrznie i klarowne, a do tego korelują z wersją zdarzenia przedstawioną przez świadka R. G.. Świadek jest osobą zupełnie obcą dla oskarżonego, dlatego nie miał żadnych podstaw, aby bezpodstawnie go obciążać swoimi zeznaniami. Świadek sprecyzował na rozprawie głównej, że w pierwszych swoich zeznaniach podał orientacyjną godzinę zdarzenia - 15.40, albowiem nie patrzył wówczas na zegarek tylko była to zwyczajowa pora picia kawy z żoną. Natomiast wskazał stanowczo, że od zdarzenia do przyjazdu Policji minęło około 15-20 minut. Dlatego jego zeznania nie cechuje odmienność w zakresie godziny zdarzenia podanej przez R. G., co należało wyraźnie zasygnalizować.

I.3., II.1.

zeznania świadków: J. W. i M. T.

Zeznania funkcjonariuszy Policji są spójne, wzajemnie ze sobą korespondują, tworząc jasny obraz podjętych wobec oskarżonego czynności służbowych. Wynika z nich, że od oskarżonego była wyczuwalna silna woń alkoholu z ust, co spowodowało podjęcie wobec niego dalszych czynności, które wywołały agresję i przemoc fizyczną. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby odmówić im wiary.

I.1., II.1.

zeznania świadka Ł. B.

Zeznania sąsiada oskarżonego są logiczne i niesprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, a zatem zasługują na przymiot wiarygodnego źródła dowodowego. Świadek wskazał, że widział jak oskarżony wyjeżdża ze swojej posesji po godzinie 15.00 i opisał okoliczności interwencji Policji.

I.1-2, II.1, I.5

częściowe wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia w części, w której przyznał się do spożywania w dniu zdarzenia alkoholu (wszystkie jego wyjaśnienia złożone w sprawie), w tym wódki (drugie i trzecie wyjaśnienia) oraz jazdy motorem po ulicy (...) (drugie i trzecie wyjaśnienia jako zgodne we wskazanym zakresie), a także opisał swoje zachowanie przed zdarzeniem (drugie i trzecie wyjaśnienia jako zgodne we wskazanym zakresie), a nadto w zakresie czynu z punktu II aktu oskarżenia (jako fakty przyznane) są niesprzeczne do materiału dowodowego i z tego względu należało dać im wiarę. Ostatecznie bowiem oskarżony nie kwestionował spożywania w dniu zdarzenia alkoholu, co więcej twierdził, że nie czynił tego po godzinie 16.00, a także jazdy motorem i przewrócenia się na nim w okolicach posesji świadków A. K. i R. G. oraz użycia przemocy fizycznej wobec interweniujących tym dniu funkcjonariuszy Policji.

I.3.

protokół oględzin pojazdu

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania.

I.4.

protokół zatrzymania

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania.

I.4.

protokoły badania trzeźwości

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania.

I.4.

świadectwa wzorcowania

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania.

I.6.

opinia biegłego – rachunek retrospektywny na zawartość alkoholu etylowego

Opinia jasna, wewnętrznie niesprzeczna i spójna. Biegła przyjęła, że w przedziale czasowym 16:40 - 17:30 zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego wynosiła 2,7 - 2,5 ‰, co uzasadniła przeprowadzonym rachunkiem retrospektywnym. Wykluczyła jednocześnie możliwość spożycia wódki po zdarzeniu ze względu na eliminacje alkoholu z organizmu oskarżonego już w czasie badania.

I.6.

opinia biegłego z zakresu toksykologii S. Ł.

Opinia klarowna, pełna, wewnętrznie niesprzeczna, stanowiąca uzupełnienie ww. opinii o czas bezpośrednio przed zdarzeniem. Wyniki biegłego odnoszące się do stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego z godziny 16.40 są tożsame do ww. opinii, podał bowiem wartość 2,59 ‰ do 2,75 ‰, przy czym wyliczył większe stężenie o godzinie 15.40 (2,69 ‰ do 2,95 ‰). Jednocześnie na podstawie wyliczeń biegły ustalił, że spożyty przez oskarżonego między godziną 15.40 a 16.00 alkohol w postaci wódki 0,5 litra marki K. oraz jedno piwo marki T. doprowadziły do stężenia alkoholu w jego organizmie w wartości przekraczającej 0,25 mg/l. Biegły przyjął również, że oskarżony zakończył spożywanie alkoholu 1-1,5 godziny przed badaniem.

I.3., II.1.

załącznik do notatki urzędowej

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania.

I.3.

notatka urzędowa

informacja policji

Dokumenty urzędowe, brak podstaw do kwestionowania.

I.7., II.2.

karta karna

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania.

I.8., II.3

informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania.

informacja policji

Dokument urzędowy, brak podstaw do kwestionowania.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

I.2., I.6.

częściowe wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia w części, tj. pierwsze wyjaśnienia (z wyjątkiem okoliczności spożywania od rana alkoholu w postaci piwa), w którym zaprzeczył kategorycznie prowadzeniu motoru po ulicy (...) w dniu zdarzenia i opis swojego zachowania w tym dniu w domu są sprzeczne nie tylko z zeznaniami naocznych świadków, ale również z jego późniejszymi wyjaśnieniami, w których je wycofał (na rozprawie głównej wskazał, że był wówczas pod wpływem alkoholu), drugie i trzecie wyjaśnienia w zakresie czasu wyjechania z posesji motorem na ulicę (...) oraz spożywanego alkoholu, są niewiarygodne jako sprzeczne z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Oskarżony mija się w tym zakresie całkowicie z prawdą, albowiem z zeznań naocznych świadków wynika, że do zdarzenia doszło po godzinie 16.00 (tej wersji wydarzeń nie sprzeciwiają się również zeznania świadka Ł. B., albowiem twierdził, że widział oskarżonego po godzinie 15.00), a skoro do godziny 16.00 spożywał alkohol – jak twierdziła przed sądem obrona, zatem musiał kierować pojazdem po spożyciu alkoholu. Za tą wersją wydarzeń przemawia dodatkowo postawa oskarżonego w czasie interwencji Policji, gdyż uchylał się świadomie od przeprowadzenia badania na zawartość alkoholu w jego organizmie (bądź też próbował odwlec to w czasie). Od samego początku oskarżony zmieniał swoje wyjaśnienia tak, aby obrać dla siebie jak najkorzystniejsze rozwiązanie, o czym świadczą skrajnie odmienne wyjaśnienia pierwsze i drugie, a nawet wyjaśnienia złożone przed interweniującymi policjantami (zaprzeczał kierowaniu motorem), albowiem liczył się z konsekwencjami swojego czynu, które dotknęły go również w sferze zawodowej. Również początkowo wskazana ilość spożytego alkoholu, tj. 1,5 litra piwa nie odpowiadała wynikom przeprowadzonego badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu (opinie biegłego). Ponadto jego twierdzeniu o spożyciu alkoholu w postaci wódki i piwa po zdarzeniu przeczą wnioski biegłego o czasie zakończonego spożywania alkoholu w zbiegu z zeznaniami wiarygodnego świadka R. G.. Zdaniem sądu niekonsekwencja jego wyjaśnień (począwszy od zaprzeczenia w ogóle prowadzeniu w dniu zdarzenia motoru, po różne wersje czasu spożywanego alkoholu, rodzaju alkoholu, a także czasu jazdy tym pojazdem) sugeruje, że oskarżony obierał sobie dowolną linię obrony w ewidentnym celu uniknięcia odpowiedzialności karnej za zarzucany mu występek z art. 178a § 1 k.k.

I.2, I.6.

zeznania świadków D. P. i W. P.

Zeznania świadków złożone prawie rok po zdarzeniu sąd uznał za niewiarygodne w zakresie podanej przez nich godziny jazdy oskarżonego motorem marki Y., tj. około godziny 15.00. Wprawdzie W. P. sprecyzowała, że mogła ujrzeć oskarżonego około godziny 15.40 jednakże są to godziny podane orientacyjnie, świadkowie nie patrzyli wówczas na jakikolwiek miernik czasu. Ponadto, znaczny upływ czasu od zdarzenia mógł spowodować, że mylnie przyjęli godzinę 15 zamiast 16. Zresztą nie jest to aż tak znaczna odległość czasowa i świadkowie mogli zwyczajnie pomylić się, bądź rzeczywiście taki czas mieć na swojej uwadze, skoro sam oskarżony ostatecznie przyjął taką godzinę jazdy motorem. W tym zakresie ich zeznania nie mogą wypierać wiarygodnych zeznań naocznych świadków, przesłuchanych w niedalekim odstępie czasu od zdarzenia. Zdaniem sądu świadkowie, będący sąsiadami oskarżonego (i przez niego zawnioskowani na okoliczność przebiegu zdarzenia) nie chcieli ponad miarę obciążać go swoimi zeznaniami, z których wynikało, że nic nie wskazywało na fakt pozostawania oskarżonego w tym dniu pod wpływem alkoholu, albowiem co innego wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie – w szczególności wyniki badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Pozostała część zeznań omawianych świadków była w zasadzie w sprawie nieistotna i z tego względu sąd uznał je za niemające znaczenia dla ustaleń faktycznych w sprawie.

zeznania świadka N. K.

Zeznania świadka okazały się nieprzydatne do czynienia ustaleń faktycznych. Świadek była nieobecna w domu w czasie zdarzenia, nie widziała nawet jak oskarżony spożywał tego dnia alkohol. Sam fakt, że zastała ojca około godziny 16.40 śpiącego na tarasie nie oznacza, że do zdarzenia nie doszło. Trzeba wskazać, że świadek składała zeznania po upływie roku od zdarzenia i wskazany przez nią czas również jest orientacyjny, a miała o nim wiedzę zapewne od swojego chłopaka D. C., przesłuchanego przez funkcjonariuszy Policji w toku dochodzenia. Zważyć trzeba, że jako córka oskarżonego miała interes w tym, aby nie zeznawać na niekorzyść oskarżonego.

zeznania świadka D. C.

Zeznania świadka również okazały się niemające znaczenia dla ustaleń faktycznych. Świadka w czasie zdarzenia nie było w domu, a fakty przez niego podawane są nieistotne w sprawie, albowiem odnoszą się do sytuacji po zdarzeniu.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1), 2)

M. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Mając na względzie ustalenia faktyczne poczynione w oparciu o analizę materiału dowodowego ocenianego swobodnie, sąd doszedł do przekonania, że sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie zarzucanych jemu czynów nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

W sprawie bezsporna była kwestia sprawstwa czynu z art. 222 § 1 k.k. i art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Przede wszystkim przyznanie się oskarżonego do popełnienia tego czynu nie budziło wątpliwości w świetle zeznań funkcjonariuszy Policji dokonujących czynności służbowych z udziałem oskarżonego. Dlatego sąd uznał w pełni zasadny zarzut stawiany w pkt. II aktu oskarżenia.

Odpowiedzialności karnej za występek opisany w art. 222 § 1 k.k. podlega ten, kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Naruszenie nietykalności cielesnej jest natomiast zachowaniem będącym formą fizycznego oddziaływania na ciało człowieka, które nie jest przez niego akceptowane. Oprócz uderzenia może to być przykładowo zachowanie polegające na szarpaniu, popychaniu, przytrzymywaniu, szczypaniu, ciągnięciu za włosy, uciskaniu, kłuciu, potrącaniu łokciem, polewaniu wodą albo opluciu.

Nie ulega wątpliwości, że oskarżony poprzez szarpanie, chwytanie i ciągnięcie za umundurowanie służbowe sierżanta sztabowego M. T. oraz starszego sierżanta J. W. wyczerpał wszystkie znamiona przedmiotowe czynu z art. 222 § 1 k.k. Nie czynił tego jednak bez powodu. Celem czynności sprawczych, który przyświecał oskarżonemu podczas naruszenia nietykalności pokrzywdzonych funkcjonariuszy Policji było przede wszystkim to, aby zaprzestali oni wykonywania czynności związanych z jego zatrzymaniem, o czym został odpowiednio wcześniej poinformowany.

Odpowiedzialności karnej za czyn z art. 224 § 2 k.k. podlega natomiast ten, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego, albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej.

Zdaniem sądu oskarżony naruszając nietykalność cielesną wyczerpał również znamiona występku opisanego w przepisie art. 224 § 2 k.k. poprzez zastosowanie przemocy fizycznej wobec funkcjonariuszy Policji w celu zaniechania prawnej czynności służbowych.

Zachowania oskarżonego w dniu 18 kwietnia 2020r. wobec interweniujących funkcjonariuszy Policji stanowiły w istocie jeden czyn zabroniony w rozumieniu art. 11 § 2 k.k. Stosowanie kwalifikacji kumulatywnej z art. 11 § 2 k.k. w wypadku wyczerpania przez oskarżonego znamion zarówno przepisu art. 222 § 1 k.k., jak i art. 224 § 2 k.k. uzasadnione jest również tym, że czyn określony w art. 224 § 2 k.k. jest przestępstwem formalnym bezskutkowym i uwzględnienie w kwalifikacji prawnej normy art. 222 § 1 k.k. stanowi istotne dopełnienie prawnomaterialnej oceny podjętego przez sprawcę działania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 października 2003 r., sygn. akt II AKa 259/03, Prok. i Pr. 2004, nr 8, poz. 17).

Oskarżyciel publiczny zarzucił oskarżonemu również występek z art. 178a § 1 k.k., do którego oskarżony się nie przyznał. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów, z uwzględnieniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, pozwoliła sądowi uznać za zasadny i ten czyn zarzucany w pkt. I aktu oskarżenia. W sprawie bezsporne było spożywanie przez oskarżonego alkoholu, do czego sam się przyznał. Do ustalenia natomiast pozostało to czy oskarżony kierował motorem marki Y. po ulicy (...) już po spożyciu alkoholu w postaci wódki i piwa oraz to, czy spożyty przez niego alkohol doprowadził go do stanu nietrzeźwości.

Na sprawstwo oskarżonego w powyższym zakresie wskazywały w szczególności zeznania naocznych świadków, uznanych za wiarygodne, z których wynika, że oskarżony w przedmiotowym dniu jechał motorem marki Y. po ul. (...) około godziny 16.45, a nie jak utrzymywała obrona w granicach godziny 15.00. Jak wskazano już przy ocenie zeznań świadka R. G., podał czas zdarzenia w oparciu o zegarek, który w czasie zdarzenia posiadał przy sobie. Podobną godzinę sąd wyprowadził na podstawie zeznań A. K., który podał, że od zdarzenia do przyjazdu Policji minęło około 15-20 minut, a także notatki urzędowej, z której wynika, że M. T. oraz J. W. udali się na miejsce zdarzenia około godziny 16.50. Zatem nie sposób nie przyjąć za wiarygodną godzinę podaną przez świadka R. G.. Ponadto dostrzeżony przez niego sposób kierowania motorem, tj. jazda tzw. „wężykiem”, świadczy o tym, że oskarżony mógł znajdować się pod wpływem alkoholu.

Dla ustaleń w zakresie stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego niezbędne okazały się wyniki opinii biegłych dopuszczonych w niniejszej sprawie. Biegli sądowi postawili podobne wnioski co do wysokości stężenia alkoholu o godzinie 16.40. Tak ustalona godzina zdarzenia pozwalała wykluczyć spożywanie alkoholu przez oskarżonego po zdarzeniu, a przed wykonanymi badaniami przez funkcjonariuszy Policji. Skoro, jak wynika z opinii biegłego S. Ł., spożywanie alkoholu mogło nastąpić najpóźniej o godzinie 16.39 (1-1,5 godziny przed pierwszym badaniem) – sam zresztą oskarżony wraz z obrońcą (pismo procesowe – k. 164) utrzymywali, że nastąpiło to do godziny 16.00 – a do zdarzenia według ustalonego stanu faktycznego doszło około godziny 16.45, to oczywiste jest, że oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości.

Podkreślić przy tym trzeba, że już samo spożycie wódki marki K. i piwa marki T. prowadzi do stężenia przekraczającego 0,25 mg/l, o czym każdy dorosły człowiek, zwłaszcza kierowca, powinien wiedzieć, a dodatkowo wynika to z opinii biegłego S. Ł. (k. 117v). Więc niezależnie od wniosków zawartych w opinii tego biegłego, co do których zresztą obrona nie zgłaszała żadnych zarzutów, trzeba stwierdzić, że zarzucany przez oskarżyciela publicznego czyn z art. 178a § 1 k.k. jest również w pełni zasadny.

Przedmiotem ochrony przepisu z art. 178a § 1 k.k. jest bezpieczeństwo ruchu lądowego, wodnego, powietrznego. Jest to przestępstwo formalne i polega na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego.

Stan nietrzeźwości w rozumieniu Kodeksu karnego zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość (art. 115 § 16 k.k.). Na podstawie wykonanych badań oraz opinii biegłych sąd ustalił, że stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego wynosiło 2,5 ‰ - 2,7 ‰,. Zawartość alkoholu znacznie zatem przekroczyła u oskarżonego dolną granicę określającą stan nietrzeźwości. Oskarżony prowadząc pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości naruszył jedną z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i stopień jej naruszenia ocenić należy jako znaczny. Ponadto, w tym przypadku znacznie została przekroczona wartość, powyżej, której ustawodawca przyjął, że kierowanie pojazdem mechanicznym stwarza tak poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa uczestników ruchu drogowego, iż zachowanie kierującego należy kwalifikować jako przestępstwo.

Oskarżony kierując motorem marki Y. o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 18 kwietnia 2020r. w R. na ulicy (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości na poziomie 2,5 ‰ - 2,7 ‰, ustalonym na podstawie przeprowadzonych po zdarzeniu pomiarów na analizatorze wydechy typu A. - Sensor IV CM o nr fabrycznym (...): I - 1,11 mg/l, II – 1,09 mg/l oraz pomiarami na analizatorze wydechu typu A. 9510 (...): I - 1,16,mg/l, II - 1,16,mg/l, wyczerpał wszystkie znamiona ustawowe przestępstwa z art. 178a § 1 k.k.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

xxxx

xxxxxxxxxxxxx

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

xxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxx

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

xxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxxxx

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

☐

1.7.  Uniewinnienie

xxxxxxxxxx

xxxxxxxxxxxxx

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K.

1,2

I, II

Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanych czynów oskarżonemu sąd wziął pod uwagę, że oskarżony swoim zachowaniem godził w dobro prawne o doniosłym znaczeniu jakim jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, nietykalność cielesna każdego człowieka, jego godność i dobre imię, czy poszanowanie funkcjonariuszy publicznych Sąd miał także wzgląd na sposób i okoliczności popełnienia czynów oraz postać zamiaru (umyślnie). Oskarżonemu można przypisać winę w chwili popełnienia czynów, bowiem uzasadnionym było wymagać od niego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie jakiekolwiek przesłanki uniemożliwiające mu przypisanie. Oskarżonemu można zatem zarzucić, że mając możliwość wyboru sposobu postępowania nie dał posłuchu normie prawnej. Oskarżony w chwili czynów mógł rozpoznać ich znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. Oskarżony jest osobą pełnoletnią, posiadającą odpowiednie doświadczenie życiowe i rozeznanie. W konsekwencji Sąd uznał, iż stopień winy oskarżonego jest równy stopniowi społecznej szkodliwości czynów.

Przy wymiarze kar jednostkowych sąd kierował się tym, aby nie przekraczały one stopnia winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynów. Sąd wziął po uwagę cele zapobiegawcze, a także wychowawcze, jakie kary powinny spełnić wobec oskarżonego, uwzględnił również potrzeby prewencji ogólnej, szczególnie w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd wziął pod uwagę motywację oskarżonego, sposób jego zachowania, w szczególności zaś, iż przypisane mu czyny popełnił w sposób umyślny. Sąd miał na uwadze rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw, ale również uwzględnił to, iż oskarżony nie był wcześniej karany.

Mając zatem na względzie wyżej wskazane okoliczności, sąd wymierzył oskarżonemu

- na mocy art. 178a § 1 kk karę 6 miesięcy pozbawienia wolności

- na mocy art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk karę 4 miesięcy pozbawienia wolności

M. K.

3

1, 2

Biorąc pod uwagę zwartość czasową między poszczególnymi czynami, za które orzeczono oskarżonemu kary jednostkowe podlegające łączeniu, jak i rodzaj dóbr chronionych prawem, które swoim działaniem naruszył oskarżony wypełniając znamiona każdego z przypisanych mu czynów, Sąd połączył wyżej wymienione kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Zdaniem sądu, kara ta spełni swój cel zarówno w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Kara ta jest odpowiednim środkiem, aby uzmysłowić oskarżonemu naganność jego zachowania i w ten sposób zapobiec ponownemu popełnieniu przez niego przestępstwa. Jednocześnie tak orzeczona kara łączna pozbawienia wolności jest wystarczająca dla osiągnięcia celu w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i ugruntowania w nim przekonania o konieczności przestrzegania przepisów prawa. Zatem również ze względu na społeczne oddziaływanie kary jest ona adekwatna.

M. K.

3

4

Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna wyrażająca się w przekonaniu, że nie popełni on ponownie przestępstwa i będzie przestrzegał porządku prawnego. O pozytywnej prognozie, uzasadniającej zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności decyduje bowiem całościowa ocena przesłanek wskazanych w art. 69 § 2 kk. W związku z tak postawioną prognozą Sąd na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat. Wyznaczony okres próby pozwoli na wszechstronną weryfikację postawy oskarżonego, w tym ustalenie czy wdrożył się w przestrzeganie przepisów prawa i zasad współżycia społecznego i czy zastosowane wobec niego w niniejszej sprawie dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary było słuszne.

M. K.

5

1

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 lat. Orzekając na ten środek karny Sąd wziął pod uwagę przytoczone powyżej dyrektywy wymiaru kary zgodnie z art. 56 k.k. Zastosowanie tego środka karnego w przypadku popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji w stanie nietrzeźwości jest obligatoryjne, zaś orzeczenie go na okres 4 lat jest okresem koniecznym, a jednocześnie wystarczającym, aby oskarżony zrozumiał skutki swego czynu i wysokie niebezpieczeństwo, jakie dla innych uczestników ruchu drogowego pociąga jego czyn. Oskarżony prowadząc pojazd mechaniczny w stanie znacznego upojenia alkoholowego stanowił realne zagrożenie nie tylko dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, ale również dla życia i zdrowia jego uczestników.

M. K.

7

1

Na mocy art. 43a § 2 k.k., sąd orzekł w obligatoryjny środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 6.000 zł. Świadczenie pieniężne ma charakter wyraźnie represyjny i stanowi dla sprawcy dodatkową dolegliwość finansową zbliżoną w swym charakterze do grzywny. Środek ten pełni funkcję związaną z potrzebą kształtowania świadomości prawnej, będąc wyrazem tego, że sprawca popełniając czyn zabroniony powinien spotkać się z pewną i nieuchronną formą dolegliwości.

M. K.

8

2

Na mocy art. 46 § 2 kk, wobec złożenia przez pokrzywdzonych wniosku, orzeczono wobec oskarżonego środek kompensacyjny w postaci nawiązek w kwotach po 1.000 zł na rzecz pokrzywdzonych M. T. i J. W..

Sąd określając wysokość nawiązki miarkował ją pod względem negatywnych konsekwencji jakich doznali pokrzywdzeni w związku z przestępstwem, w tym stopnia agresji i brutalności, których stali się ofiarami.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K.

6

5

Na mocy art. 63 § 4 kk zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 18 kwietnia 2020r. do dnia 17 sierpnia 2021r.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

9

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe tj. wydatki w kwocie 472 złotych, na które złożyły się koszt uzyskania karty karnej, ryczałt za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, koszty opinii biegłych. Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych Sąd obciążył oskarżonego opłatą w wysokości 180 złotych od wymierzonej kary łącznej pozbawiania wolności.

1.1Podpis

Sędzia Sądu Rejonowego Joanna Kucal