Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2019r

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Marta Przybylska

Protokolant st. sekr. sąd. Ilona Pilarczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Turku M. W.

po rozpoznaniu dnia 14.06.2018r., 27.09.2018r, 19.11.2018r, 12.06.2019r

sprawy D. K. (1)

syna P. i A. z d. K.

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że

w dniu 12 lutego 2017r w C. w woj. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wynikające z art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1, art. 20 ust. 3 pkt 1 ppkt d i art. 24 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 2017.128 tj) w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki B. (...) o nr rej. (...) nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych, przekroczył dopuszczalną prędkość i na prostym odcinku drogi stracił panowanie nad pojazdem i zjechał na lewy pas ruchu przeznaczony do jazdy z kierunku przeciwnego, przez co doprowadził do zderzenia z jadącym prawidłowo z przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...), w następstwie czego pasażerka samochodu marki B. (...) K. K. (1) doznała obrażeń ciała w postaci urazu czaszkowo – mózgowego, na skutek którego zmarła, kierujący samochodem osobowym marki A. (...) F. B. doznał obrażeń ciała w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej, stłuczenia barku i ramienia lewego, stłuczenia klatki piersiowej oraz stłuczenia nosa, które naruszyły prawidłowe funkcje narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni, pasażerka tego pojazdu K. K. (2) doznała obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania kości krzyżowej z urazem splotu krzyżowego o typie pęcherze neurogennego, złamania obojczyka prawego, złamania paliczka proksymalnego kciuka prawego, złamania III, IV i V kości śródstopia prawego, złamania kompresyjnego kręgów Th 11 i Th 12 oraz wstrząśnienia mózgu, które naruszyły prawidłowe funkcje narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni, natomiast pasażer samochodu A. (...) M. B. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rozerwania krezki jelita krętego, rozerwania krezki esicy, złamania kości nosa, wieloodłamowego złamania trzonu żuchwy z częściowym zwichnięciem zębów, krwiaka okularowego oka prawego, otarć naskórka stopy lewej oraz rany palca II stopy prawej, które stanowią ciężki uszczerbek za zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu

tj. o czyn z art. 177§1 i 2 kk

1.  uznaje oskarżonego D. K. (1) za winnego tego, że w dniu 12 lutego 2017r w C. w woj. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wynikające z art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1, art. 22 ust 1 i 4 oraz art. 39 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 2018.1990 ze zm.) w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki B. (...) o nr rej. (...) przewoził pasażerkę K. K. (1), która nie korzystała w czasie jazdy z pasów bezpieczeństwa i na prostym odcinku drogi stracił panowanie nad pojazdem i zjechał na lewy pas ruchu przeznaczony do jazdy z kierunku przeciwnego, przez co doprowadził do zderzenia z jadącym prawidłowo z przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...), w następstwie czego pasażerka samochodu marki B. (...) K. K. (1) doznała obrażeń ciała w postaci urazu czaszkowo – mózgowego, na skutek którego zmarła, kierujący samochodem osobowym marki A. (...) F. B. doznał obrażeń ciała w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej, stłuczenia barku i ramienia lewego, stłuczenia klatki piersiowej oraz stłuczenia nosa, które naruszyły prawidłowe funkcje narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni, pasażerka tego pojazdu K. K. (2) doznała obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania kości krzyżowej z urazem splotu krzyżowego o typie pęcherze neurogennego, złamania obojczyka prawego, złamania paliczka proksymalnego kciuka prawego, złamania III, IV i V kości śródstopia prawego, złamania kompresyjnego kręgów Th 11 i Th 12 oraz wstrząśnienia mózgu, które naruszyły prawidłowe funkcje narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni, natomiast pasażer samochodu A. (...) M. B. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rozerwania krezki jelita krętego, rozerwania krezki esicy, złamania kości nosa, wieloodłamowego złamania trzonu żuchwy z częściowym zwichnięciem zębów, krwiaka okularowego oka prawego, otarć naskórka stopy lewej oraz rany palca II stopy prawej, które stanowią ciężki uszczerbek za zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu to jest czynu wyczerpującego znamiona art. 177 § 1 i 2 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 42 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B prawa jazdy w strefie ruchu lądowego na okres 5 (pięciu) lat,

3.  na podstawie art. 43 § 3 kk nakłada na oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu,

4.  na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka od oskarżonego D. K. (1) na rzecz pokrzywdzonych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę :

- M. B. (1) kwotę 10.000 ( dziesięć tysięcy) złotych

- F. B. kwotę 10.000 ( dziesięć tysięcy) złotych

- K. B. kwotę 10.000 ( dziesięć tysięcy) złotych

- E. K. kwotę 20.000 ( dwadzieścia tysięcy) złotych

- D. K. (2) kwotę 20.000 ( dwadzieścia tysięcy) złotych

5.  zasądza od oskarżonego D. K. (1) na rzecz M. B. (1) kwotę (...),00 (dwa tysiące czterysta dwanaście) złotych i F. B. kwotę 1944 ( tysiąc dziewięćset czterdzieści cztery) złote tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

6.  zasądza od oskarżonego D. K. (1) na rzecz E. K. i D. K. (2) kwoty po 1944 ( tysiąc dziewięćset czterdzieści cztery) złote tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

7.  zasądza od oskarżonego D. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę (...),88 ( dwanaście tysięcy dziewięćset trzydzieści 88/100) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.

SSR Marta Przybylska

Sygn. akt II K 146/18

UZASADNIENIE

Oskarżony D. K. (1) ma 21 lat. Jest kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżony jest z zawodu technikiem samochodowym. D. K. (1) jest zatrudniony w firmie (...) jako kierowca z dochodem 2000 – 3000 zł miesięcznie Oskarżony nie był wcześniej karany za przestępstwa. Była karany za wykroczenia w ruchu drogowym.

Dowód : wyjaśnienia oskarżonego k. 286 – 287, 421 – 422, 438, 638, karta karna k. 297, 480 zapytanie o ukaranie k. 636, wywiad środowiskowy k. 537 - 538

D. K. (1) w dniu 12 lutego 2017 r. kierował samochodem osobowym marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Oskarżony poruszał się drogą wojewódzką (...) w kierunku miejscowości K.. Oskarżony jechał z K. K. (1), która siedziała na fotelu pasażera z przodu i nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa. D. K. (1) poruszał się z prędkością dozwoloną administracyjnie na przedmiotowym odcinku drogi. Kierujący był trzeźwy. Samochód był sprawny technicznie.

F. B. kierujący samochodem osobowym marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poruszał się drogą wojewódzką (...) prawym pasem ruchu w kierunku miejscowości K.. F. B. jechał razem z K. B. ( wówczas K.), która siedziała na fotelu pasażera z przodu oraz z bratem M. B. (1), który siedział na tylnej kanapie na środku. Wszyscy byli zapięci w pasy bezpieczeństwa. F. B. poruszał się z prędkością dozwoloną administracyjnie na przedmiotowym odcinku drogi. Kierujący był trzeźwy. Samochód był sprawny technicznie.

Dowód : wyjaśnienia oskarżonego k. 286 – 287, 421 – 422, 438, 638, notatka urzędowa k. 4 – 6, protokół użycia alkotesu k. 8, 10, świadectwo wzorcowania k. 9, 11 protokół oględzin pojazdu k. 12 – 15, 72 – 76, protokół oględzin miejsca k . 26 – 28 , dyspozycja usunięcia pojazdu k. 30 – 35, kopia dokumentów k. 53, notatka o zdarzeniu drogowym k. 162, sprawozdanie z badana toksykologicznego k. 185 – 191, opinia W. G. k. 318 – 344, 394 – 398, 800 – 801, sprawozdanie z badań genetycznych k. 377 – 387, zeznania świadka D. K. (2) k. 639 – 640v, M. B. (1) k. 641, E. K. k. 642, F. B. k. 22 – 23, 348 – 349, 686 W. P. k. 687v – 688, P. K. (1) k. 689

Do przedmiotowego zdarzenia doszło około godziny 19.30 na drodze wojewódzkiej W 470 na odcinku T. - M. w miejscowości C.. Warunki atmosferyczne w chwili wypadku wskazywały na porę nocną z niewielkim zachmurzeniem, bez obecności opadów atmosferycznych oraz porywów wiatru. Temperatura powietrza wynosiła -5° C. Szerokość jezdni w miejscu zdarzenia wynosiła 6,7 m, droga składała się z dwóch pasów ruchu położonych na płaskim terenie o nawierzchni asfaltowej na prostym odcinku drogi. W chwili zdarzenia stan nawierzchni był czysty i gładki. Nawierzchnia była wilgotna. Pobocze miejscami pokrywały warstwy śniegu.

Oskarżony D. K. (1) w chwili zdarzenia poruszał się z prędkością administracyjnie dopuszczalną. Kierując samochodem marki B. (...) nie upewnił się czy przeciwnym pasem ruchu porusza się pojazd, zjechał na przeciwległy pas ruchu, a następnie odbił w prawo na pas ruchu którym się poruszał, gdzie doszło do zderzenia z nadjeżdżającym z przeciwka samochodem osobowym A. (...). Bezpośrednio przed zderzeniem pokrzywdzony F. B. wykonał manewr obronny w celu uniknięcia zderzenia z samochodem B. (...) odbijając kierownicą w lewo .

Dowód : wyjaśnienia oskarżonego k. 286 – 287, 421 – 422, 438, 638, notatka urzędowa k. 4 – 6, protokół oględzin pojazdu k. 12 – 15, 72 – 76, protokół oględzin miejsca k . 26 – 28 , dyspozycja usunięcia pojazdu k. 30 – 35, szkic miejsca wypadku k 108, protokół odtworzenia płyty k. 79 – 80, 94 protokół zatrzymania rzeczy k. 81 – 83, protokół przeszukania k. 84 – 85, 125 – 127, materiał podglądowy k. 95 – 104, 129 – 132, 136 – 139, 143 – 150, 154, notatka o zdarzeniu drogowym k. 162, opinia W. G. k. 318 – 344, 394 – 398, 800 – 801, sprawozdanie z badań genetycznych k. 377 - 387 zeznania świadka D. K. (2) k. 639 – 640v, M. B. (1) k. 641, E. K. k. 642, M. K. (1) k. 1 – 2, 643, M. Z. k. 16 – 17, 643, K. P. k. 109, 643v – 644, T. P. k. 112 – 113, 644, F. B. k. 22 – 23, 348 – 349, 686 W. P. k. 687v - 688

W wyniku zdarzenia K. K. (1) doznała obrażeń w postaci urazu czaszkowo – mózgowego, skutkiem którego była śmierć mózgu i zgon poszkodowanej w dniu 16 lutego 2017r. Obrażenia wystąpiły również w postaci rozległych zasinień i otarć naskórka na bocznej powierzchni prawej stopy oraz w mniejszym stopniu na przyśrodkowej powierzchni prawej stopy, w okolicy podbródkowej po stronie prawej, przedniej powierzchni lewego podudzia, masywnego wylewu krwotocznego w tkankach miękkich oraz obrzęku w okolicy czołowej oraz w okolicy potylicznej, obrzęku i masywnego wylewu krwotocznego w okolicy skroniowej i ciemieniowej po stronie prawej, obecności krwi w przestrzeni podajęczynówkowej i w komorach mózgu stanowiących pozostałości krwiaka w przestrzeni podtwardówkowej na powierzchni lewej półkuli mózgowej, wylewów krwotocznych w obrębie obu półkul mózgowych oraz w obrębie pnia mózgu.

Dowód : dokumentacja medyczna 54 – 60, protokół oględzin zwłok k. 179 - 183 zeznania świadka D. K. (2) k. 639 – 640v, E. K. k. 642

F. B. w wyniku zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości promieniowej lewej, stłuczenia głowy, nosa, barku lewego i klatki piersiowej. Po urazie przebywał w Szpitalu w T.. Przebywał na Oddziale Ortopedii z powodu złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej. W stosunku do pokrzywdzonego zastosowano leczenie w postaci repozycji złamania oraz unieruchomienie przedramienia poprzez gips na okres 5 – 6 tygodni. Doznane obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie jego narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni.

Dowód : dokumentacja medyczna k. 88 – 89, 584 - 586opinia k. 166, zeznania świadka M. B. (1) k. 641, F. B. k. 22 – 23, 348 – 349, 686, E. B. k. 732

Pokrzywdzony M. B. (1) doznał obrażeń w postaci rozerwania krezki jelita krętego oraz krezki esicy, krwiaków zaotrzewnowych okolicy esicy, złamania kości nosa, wieloodłamowego złamania trzonu żuchwy z częściowym zwichnięciem zębów, krwiaka okularowego oka prawego, otarć naskórka stopy lewej i rany palca II stopy prawej. Bezpośrednio po wypadku wystąpiła u niego ostra niewydolność oddechowa. W pierwszej fazie po wypadku leczył się w Wojewódzkim Szpitalu (...) w K. na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii, przekazany do (...) K., gdzie był hospitalizowany z powody niewydolności oddechowej. Przebywał tam do dnia 16 lutego 2017r. Następnie leczył się w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w K. na Oddziale (...) od dnia 16 lutego 2017r. do dnia 21 lutego 2017r. wypisany z skierowaniem do Oddziału Klinicznego (...) Szczękowo – Twarzowej w P.. Bezpośrednio po przebywał do dnia 25 lutego 2017r. w Szpitalu (...) w P. na Oddziale Klinicznym (...) Szczękowo – Twarzowej, gdzie przeszedł zabieg osteosyntezy stabilnej minipłytkowej żuchwy. Bezpośrednio po zabiegu operacyjnym przebywał do dnia 28 lutego 2017r. w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w K. na Oddziale (...). Ponownie trafił na Oddział (...) w dniu 04 marca 2017r. gdzie przebywał do dnia 09 marca 2017r. z rozpoznaniem bóli okolic L – S kręgosłupa, stanu po urazie wielonarządowym oraz bóli okolicy lędźwiowej prawej. Doznane obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie jego narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni.

Dowód : dokumentacja medyczna k. 219 – 253, 587 – 635, opinia k. 254 zeznania świadka M. B. (1) k. 641, F. B. k. 22 – 23, 348 – 349, 686

Pokrzywdzona K. B. doznała obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania kości krzyżowej z urazem splotu krzyżowego o typie pęcherza neurogennego, złamania obojczyka prawego, paliczka proksymalnego kciuka prawego, III, IV i V kości śródstopia prawego, kompresyjnego kręgu Th 11 i Th 12 oraz wstrząśnienia mózgu. Doznane obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie jego narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni. Przebywała od dnia 13 lutego 2017r. do dnia 20 lutego 2017r. w Wojewódzkim Szpitalu (...) w K. na Oddziale (...) do dnia 03 marca 2017r. leczona w (...) Szpitalu (...) we W. na Oddziale (...)

Dowód: dokumentacja medyczna k. 268 – 274, 772 – 782, opinia k. 275 zeznania świadka M. B. (1) k. 641, M. Z. k. 16 – 17, 643 F. B. k. 22 – 23, 348 – 349, 686, K. B. k. 687 v,

Oskarżony D. K. (1) doznał obrażeń w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 286 – 287, 421 – 422, 438, 638, opinia k. 163

W wyniku zaistniałego wypadku drogowego pojazd marki B. (...) uległ deformacji w postaci uszkodzenia zderzaka przedniego, pasa przedniego, pokrywy silnika, błotnika przedniego prawego oraz lewego, prawego i lewego reflektora, popękanej szyby czołowej, pogiętego dachu, urwanych progów, uszkodzeniu drzwi tylnych prawych i lewych, uszkodzeniu przednich oraz tylnych błotników, wyrwanego zawieszenia, uszkodzeniu prawego przedniego koła z rozcięciem opony, wyciekiem płynów eksploatacyjnych, uszkodzeniem wewnątrz pojazdu oraz wystrzeleniem poduszki powietrznej od strony kierowcy.

W pojeździe marki A. (...) uszkodzeniu uległ wyrwany z mocowani, zdeformowany zderzak przedni, rozbite i wyrwane z mocowania reflektory przednie. Zdeformowana i wgnieciona do środka pokrywa silnika, zbita szyba czołowa, uszkodzony pas przedni, wgnieciony błotnik przedni lewy, uszkodzony i zdeformowany błotnik przedni prawy, wyrwane z mocowania i zdeformowane drzwi prawe przednie, uszkodzenia wewnętrzne konsoli pojazdu, uszkodzony fotel przedni, wyciek płynów eksploatacyjnych, uszkodzonych drzwi lewych przednich oraz wystrzelonej poduszki powietrznej kierowcy.

Dowód : protokół oględzin pojazdu k. 12 – 15, 72 – 76, protokół oględzin miejsca k . 26 – 28 , dyspozycja usunięcia pojazdu k. 30 – 35, materiał podglądowy k. 95 – 104,129 – 132, 136 – 139, 143 – 150, 154 zeznania świadka M. B. (1) k. 641, M. K. (1) k. 1 – 2, 643 M. Z. k. 16 – 17, 643 F. B. k. 22 – 23, 348 – 349, 686 W. P. k. 687v – 688, opinia W. G. k. 318 – 344, 394 – 398, 800 – 801,

Po zdarzeniu oskarżony sam wysiadł z samochodu. Cały czas był przytomny. Na pytanie strażaków przybyłych na miejsce zdarzenia podał, że doszło do zblokowania kierownicy w jego samochodzie.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 286 – 287, 421 – 422, 438, 638, zeznania świadka W. P. k. 687v - 688

W trakcie postępowania przygotowawczego oskarżony D. K. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu wskazując, że w czasie jazdy doszło między oskarżonym, a K. K. (1) do kłótni i pokrzywdzona powiedziała „zaraz razem zginiemy”, a następnie pociągnęła za kierownicę. D. K. (1) nie był w stanie określić, czy było to jedną ręką czy dwiema. Oskarżony wskazał, iż pokrzywdzona trzymała kierownicę 2 – 3 sekundy. Co do dalszego przebiegu zdarzenia oskarżony wskazał, iż więcej nie pamięta i ocknął się po zderzeniu w rowie. Oskarżony wskazał, iż w dniu zdarzenia podał strażakom, że zblokowała mu się kierownica, ponieważ nie chciał aby K. K. (1) poniosła konsekwencje spowodowania wypadku. Dopiero po jej śmierci uznał, że należy powiedzieć jaki był rzeczywisty przebieg wydarzeń.

Zdaniem Sądu oświadczenie oskarżonego w zakresie nie przyznania się do winy oraz wyjaśnienia wskazujące, iż to K. K. (1) spowodowała swoim zachowaniem przedmiotowe zdarzenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym i zdaniem Sądu stanowi linię obrony przyjętą przez oskarżonego. Przedstawiona przez oskarżonego wersja wydarzeń jest najbardziej korzystna z punktu widzenia jego obrony, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zdaniem sądu D. K. (1) jako zawodowy kierowca, który uczestniczy w nieformalnych rajdach samochodowych (co potwierdzają załączone przez pełnomocnika pokrzywdzonych filmy) doskonale wiedział już w chwili zdarzenia, iż nie doszło do zblokowania się jego kierownicy. Nie musiał zatem znać treści opinii biegłego co do stanu technicznego pojazdu. Oskarżony do chwili śmierci pokrzywdzonej nikomu nie podawał , iż to K. K. (1) miała swoim zachowaniem zmienić tor jazdy samochodu marki B. (...). Sam oskarżony nie był w stanie podać w jaki sposób dokładnie miała ona chwycić kierownicę – jedną ręką czy dwoma. Oskarżony zasłaniał się również niepamięcią w zakresie dalszego przebiegu zdarzenia. Nie sposób uznać wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne. Gdyby przyjąć wersje oskarżonego, że K. K. (1) chciała zmienić tor jazdy pojazdu to nie kierowała by kołem w lewą stronę jak wskazuje oskarżony, a jedynie w prawą. Wynika to z postury pokrzywdzonej, wielkości samochodu i naturalnego ułożenia ciała. Wychylając się z fotela pasażera nie była ona w stanie skutecznie przeciwstawić swojej siły sile oskarżonego który trzymał kierownicę obydwoma rękami. Oskarżony miał zatem wystarczająco siły aby odeprzeć ruch ze strony pokrzywdzonej. Nadto ślady daktyloskopijne umiejscowione są po obydwu stronach kierownicy, charakterystyczne dla osoby prowadzącej pojazd. Dodatkowo jadąc jako pasażer nie była ona w stanie zobaczyć czy z przeciwnego kierunku jadą pojazdy, a co za tym idzie, że celowo spowoduje kolizję drogową. Skręt w prawą stronę z pewnością doprowadziłby do uderzenia pojazdu w pobocze czym miała – według wyjaśnień oskarżonego - kierować się pokrzywdzona.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. B. (1), F. B. i K. B.. Sąd uznał zeznania złożone przez pokrzywdzonych na rozprawie za wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym. Zeznania te nie były wymuszane i stanowiły swobodną oraz wyczerpującą relację uczestników zdarzenia dotyczącą jego przebiegu oraz sposobu ich leczenia po zdarzeniu. Pokrzywdzeni w swych zeznaniach opisali zaobserwowany przez siebie dokładny przebieg zdarzenia i opisali poszczególne jego fazy. Sąd uznał za wiarygodne ich zeznania odnośnie przebiegu zdarzenia oraz zachowania się poszczególnych jego uczestników. Sąd uznał również za wiarygodne podawane przez kierującego wartości prędkości z jaką się poruszał. Kierujący podał ostatnią odnotowaną prędkość kierowanego przez siebie pojazdu. Trudno bowiem przyjąć, iż w momencie zagrożenia kierujący pojazdem obserwował wskazania prędkościomierza, a nie zajmował się podejmowaniem manewrów obronnych. Zresztą jak wynika z opinii biegłego kierujący samochodem A. (...) zdążył jedynie wykonać manewr obronny skrętu kierownicą w lewo chcąc uniknąć najechania przez kierującego samochodem B. (...), co może wskazywać, że został całkowicie zaskoczony manewrem wykonanym przez D. K. (1). Różnice w zeznaniach dotyczą jedynie tego czy w momencie gdy F. B. zobaczył światła oskarżonego to czy lewym pasem przed oskarżonym poruszały się inne samochody. Wynika to zapewne z dynamiki zdarzenia i nerwowej atmosfery w jego trakcie i nie ma znaczenia dla ustalenia okoliczności stanowiących istotę aktu oskarżenia.

Za wiarygodne sąd uznał zeznania D. K. (2), E. K. i M. R. i brat pokrzywdzonej opisywali skąd dowiedzieli się o wypadku, jak zachowywał się wówczas wobec niech oskarżony i jakie leczenie zostało podjęte wobec ich córki. Ich zeznania zostały potwierdzone przez W. C., która opisała spotkanie rodziców pokrzywdzonej z oskarżonym w szpitalu po zdarzeniu oraz ich relacje z D. K. (1) w czasie trwania jego związku z K.. Wskazali również, jakim leczeniem zostali objęci oni sami. Opisali jaką osobą była K. i ich stosunek do związku pokrzywdzonej z D. K.. Podkreślali, iż nie mieli z córką kłopotów wychowawczych oraz że nie korzystała ona z pomocy psychologa. Zaprzeczyli jakoby córka miał dokonywać samookaleczeń. Wskazali także , że w dniu zdarzenia pokrzywdzona zakończyła związek z oskarżony i oddała mu wszystkie otrzymane od niego prezenty. Zeznania w tym zakresie potwierdzają zeznania koleżanki pokrzywdzonej P. K. (1) oraz protokół sekcji zwłok w którym nie ujawniono żadnych blizn świadczących o dokonywanych okaleczeniach. Załączone przez oskarżonego wydruki wiadomości sms, zdaniem sądu nie kwestionują wiarygodności w/w świadków. Pokrzywdzona była osobą młodą, która w okresie dojrzewania jak każdy nastolatek impulsywnie reaguje na wszelkie niepowodzenia. Ponadto nie ma żadnych dowodów potwierdzających, iż udo uwidocznione w wiadomości ( ka. 725 – 726) to część ciała K. K. (1).

Za niewiarygodnie, ale jednocześnie nie mające wpływu na treść orzeczenia należało uznać zeznania A. P., M. B. (2), P. O. oraz M. K. (2) na okoliczność zachowania pokrzywdzonej w dniu 26 sierpnia 2016r. oraz jej relacji z D. K. (1) w czasie trwania ich związku. Zdaniem sądu zeznania świadków - kolegów oskarżonego mają na celu przedstawienie K. K. (1) jako osoby wybuchowej i niestabilnej emocjonalnie. Pozostają one jednak w sprzeczności z zeznaniami A. K., która zaprzeczyła jakoby w tym dniu widziała jakiekolwiek obrażenia ciała u syna oraz dokumentacji medycznej Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w K. w której zawarty jest zapis o pobiciu M. K. (2) i D. K. (1) w tym dniu. Zeznania w/w świadków, którzy wskazywali, iż nie pamiętali w jaki sposób oskarżony relacjonował przebieg przedmiotowego zdarzenia również nie polega na prawdzie. Świadkowie jako bliscy koledzy oskarżonego przyszli go odwiedzić i nie sposób przyjąć, iż D. K. (1) nie relacjonował im w ogóle przebiegu zdarzenia czy tez relacjonował go w sposób dla siebie najbardziej korzystny.

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania A. K. i P. K. (2) - rodziców oskarżonego, którzy opisywali w jaki sposób oskarżony relacjonował przebieg przedmiotowego zdarzenia. Matka wskazała, iż syn podał, że K. wypięła się z pasów i obiema rękami chwyciła prawą stronę kierownicy i cały czas trzymała ją kręcąc w lewo. Syn zaś wykonał manewr obronny w lewo żeby nie iść na czołówkę. Zeznania te pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami samego oskarżonego, który w swych wyjaśnieniach nie powiedział nic o wypinaniu się pokrzywdzonej z pasów oraz wskazał, że pokrzywdzona chwyciła za kierownicę, ale nie wiedział czy jedną czy obydwoma rękami. Podał też że nie pamięta co było dalej. Dodatkowo zeznania te pozostają w sprzeczności z rzeczowym materiałem dowodowym z którego wynika że do zderzenia pojazdów doszło na pasie ruchu którym poruszał się oskarżony - czyli musiał on wykonać manewr skrętu w prawo. Za niewiarygodne należało uznać również zeznania P. K. (2), który wskazał jedynie, iż usłyszał od syna, że K. chwyciła za kierownicę i więcej się tym nie interesował „ bo nie jemu to sądzić”. Zdaniem sądu zeznania ojca oskarżonego miały na celu potwierdzenie wersji wskazanej przez D. K. (1), jednak świadek nie chciał wskazać okoliczności ,które mogły by zostać poddane w wątpliwość w świetle zgromadzonego materiału dowodowego.

Sąd uznał za wiarygodne, lecz nie przedstawiające szczególnej mocy dowodowej sąd uznał zeznania świadka S. D. oraz nagranie z monitoringu prowadzonego przez nią lokalu V. w M.. Z zapisu monitoringu nie wynika, iż oskarżony i K. K. (1) byli w tym dniu w w/w lokalu. Fakt ten potwierdzają jedynie zeznania w/w świadka, które sąd uznał za wiarygodne albowiem świadek wskazał z jakiego powodu rozpoznała pokrzywdzoną i D. K. (1). Podkreślenia jednak wymaga, iż bez znaczenia dla ustalenia przebiegu zdarzenia pozostaje fakt, gdzie przez wypadkiem przebywał oskarżony z pokrzywdzoną i w jakim celu..

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania M. K. (1), M. Z. oraz W. P. - strażaków oraz K. P. i T. P. odnośnie ułożenia pojazdów po zdarzeniu i zachowania pokrzywdzonych i D. K. (1). Świadkowie podali, iż oskarżony samodzielnie wysiadł z samochodu, był przytomny i rzeczowo odpowiedział na zadawane mu pytania. Świadkowie wskazali, iż nie widzieli u oskarżonego żadnych obrażeń ciała. Podali, iż D. K. (1) był w szoku – prosił aby pomóc jego pasażerce.

Zeznania pokrzywdzonych oraz E. B. w zakresie doznanych przez pokrzywdzonych obrażeń znajdują pełne potwierdzenie w przedstawionej do akt dokumentacji medycznej i opiniach biegłego z zakresu medycyny sądowej oraz sporządzonego protokołu otwarcia zwłok K. K. (1). W opiniach tych potwierdzone zostały obrażenia jakich doznali pokrzywdzeni w wyniku zdarzenia. Sąd uznał wskazane opinie za trafne i przydatne dla rozstrzygnięcia jako sporządzone zgodnie z zasadami sztuki w zakresie stanu zdrowia pokrzywdzonych i doznanych przez nich urazów oraz mechanizmu ich powstania.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Zostały one wystawione przez uprawnione do tego organy i opisują one stan pojazdów, warunki drogowe i atmosferyczne w miejscu wypadku oraz wykonywane przez oskarżonego połączenia telefoniczne po oddaleniu się z miejsca zdarzenia. Wiarygodność dokumentów stanowiących rzeczowy materiał dowodowy nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd w pełni dał wiarę ustaleniom poczynionym w opiniach biegłego W. G., który w oparciu o dostępny rzeczowy i osobowy materiał dowodowy dokonał wszechstronnej analizy okoliczności i miejsca zdarzenia oraz postępowania kierujących pojazdami, które brały udział w zdarzeniu. W ocenie sądu opinie wydane przez biegłego, dokonane po analizie wszystkich dowodów zebranych w sprawie są rzetelne, jasne i sporządzone zgodnie z zasadami sztuki oraz wzajemnie się uzupełniają. Należy zauważyć, iż biegły przy rekonstrukcji zdarzenia analizował okoliczności podane przez świadków oraz rzeczowy materiał dowodowy zebrany w sprawie , a swoje stanowisko przedstawione w opiniach konsekwentnie podtrzymał w trakcie rozprawy. Zeznania i opinie sporządzone przez biegłego w oparciu o całokształt rzeczowego i osobowego materiału dowodowego, sporządzone zostały w oparciu o specjalistyczną wiedzę w zakresie rekonstrukcji zdarzeń drogowych oraz mechanizmów ich powstania i wynikających z nich uszkodzeń i jako takie zasługują na uznanie ich za w pełni wiarygodne.

Sąd uznał również za wiarygodną opinię z przeprowadzonych badań genetycznych. Opinia ta wskazuje czyje ślady zostały zabezpieczone na kierownicy, poduszce powietrznej i fotelu kierowcy pojazdu B. (...) , jednak nie udało się określić w jakim okresie czasu ślady te powstały.

Sąd zważył, co następuje :

Oskarżony D. K. (1) swym zachowaniem wyczerpał ustawowe dyspozycje art. 177 § 1 i 2 kk albowiem w dniu 12 lutego 2017r w C. w woj. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wynikające z art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1, art. 22 ust 1 i 4 oraz art. 39 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 2018.1990 ze zm.) w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki B. (...) o nr rej. (...) przewoził pasażerkę K. K. (1), która nie korzystała w czasie jazdy z pasów bezpieczeństwa i na prostym odcinku drogi stracił panowanie nad pojazdem i zjechał na lewy pas ruchu przeznaczony do jazdy z kierunku przeciwnego, przez co doprowadził do zderzenia z jadącym prawidłowo z przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...), w następstwie czego pasażerka samochodu marki B. (...) K. K. (1) doznała obrażeń ciała w postaci urazu czaszkowo – mózgowego, na skutek którego zmarła, kierujący samochodem osobowym marki A. (...) F. B. doznał obrażeń ciała w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej, stłuczenia barku i ramienia lewego, stłuczenia klatki piersiowej oraz stłuczenia nosa, które naruszyły prawidłowe funkcje narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni, pasażerka tego pojazdu K. K. (2) doznała obrażeń ciała w postaci wieloodłamowego złamania kości krzyżowej z urazem splotu krzyżowego o typie pęcherze neurogennego, złamania obojczyka prawego, złamania paliczka proksymalnego kciuka prawego, złamania III, IV i V kości śródstopia prawego, złamania kompresyjnego kręgów Th 11 i Th 12 oraz wstrząśnienia mózgu, które naruszyły prawidłowe funkcje narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni, natomiast pasażer samochodu A. (...) M. B. (1) doznał obrażeń ciała w postaci rozerwania krezki jelita krętego, rozerwania krezki esicy, złamania kości nosa, wieloodłamowego złamania trzonu żuchwy z częściowym zwichnięciem zębów, krwiaka okularowego oka prawego, otarć naskórka stopy lewej oraz rany palca II stopy prawej, które stanowią ciężki uszczerbek za zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu

Art. 177 § 1 k.k. stanowi, iż karze podlega ten kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k., natomiast § 2 w/w artykułu zaostarza odpowiedzialność karną sprawcy jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu. Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwałę SN z 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.).

D. K. (1) kierował w dniu zdarzenia samochodem osobowym marki B. (...). Uczestnicy przedmiotowego wypadku drogowego poruszali się na drodze krajowej poza obszarem zabudowanym, na którym obowiązywało, zgodnie z art. 20 ust 3 pkt 1d ustawy prawo o ruchu drogowym, administracyjne ograniczenie prędkości do 90 km/h. Art. 19 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym stanowi, że kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Oskarżony jadąc samochodem osobowym poruszał się z kierunku miejscowości M. w kierunku miejscowości K.. Zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Zgodnie zaś z art. 22 ust 4 w/w ustawy kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony. Oskarżony zjechał na przeciwległy pas ruchu którym poruszał się pojazd marki A. (...). Bezpośrednio przed zderzeniem D. K. (1) wykonał manewr obronny w postaci próby korekty toru jazdy w prawo (próby powrotu na swój pas ruchu). Jednocześnie w czasie zdarzenia pokrzywdzona K. K. (1) wbrew treści art. 39 ust 1 w/w ustawy nie korzystała z pasów bezpieczeństwa. Zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie.

Osobowy materiał dowodowy w postaci zeznań świadków jadących samochodem A. (...) nie wskazuje, aby oskarżony poruszał się zgodnie z przepisami zawartymi w kodeksie drogowym. Rzeczowy materiał dowodowy - lokalizacja śladów na jezdni wskazujących na miejsce zderzenia się pojazdów - jest pełnym potwierdzeniem powyższych ustaleń. D. K. (1) powinien dostosować własną taktykę i technikę jazdy do posiadanych umiejętności w prowadzeniu pojazdu, którym się poruszał.

Zachowanie ostrożności przez D. K. (1) powinno polegać na upewnieniu się o sytuacji przed swoim pojazdem, a w zaistniałej sytuacji dostosowaniu prędkości do prędkości umożliwiającej bezpieczne poruszanie się samochodem B. (...) oraz bezpieczne wykonanie manewru zmiany pasa ruchu. Do takiego zachowania zobowiązywały oskarżonego wyżej wskazane przepisy ustawy prawo o ruchu drogowym. Wskazane uchybienia oskarżonego spowodowały utratę panowania nad prowadzonym pojazdem wynikiem czego był zjazd w lewo na przeciwny pas ruchu, a następnie odbicie w prawo gdzie doszło do zderzenia z pojazdem poruszającymi się w przeciwnym kierunku ruchu. Przekroczenie osi jezdni i zjazd na przeciwległy pas ruchu przeznaczony dla jazdy pojazdów w przeciwnym kierunku ruchu przez oskarżonego, nie pozostawia żadnych wątpliwości.

Biorąc powyższe pod uwagę zebrany w sprawie rzeczowy i osobowy materiał dowodowy pozwala wnioskować, że D. K. (1) kierując samochodem osobowym marki B. (...) poruszał się niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa o ruchu drogowym i swym postępowaniem spowodował zaistnienie przedmiotowego wypadku drogowego. Bezpośrednim związkiem przyczynowo - skutkowym zaistnienia przedmiotowego wypadku drogowego był zjazd samochodem osobowym B. (...) na lewy pas ruchu przez oskarżonego, co w dalszej konsekwencji doprowadziło do zderzenia się z nadjeżdżającym z naprzeciwka poruszający się swoim pasem ruchu samochodem osobowym A. (...). Następstwem czego śmierć na miejscu zdarzenia poniosła K. K. (1), M. B. (1) doznał obrażeń ciała które należy zakwalifikować zgodnie z art. 156§1 pkt 2 kk jako chorobę realnie zagrażającą życiu oraz znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie, a F. B. i K. B. doznali obrażeń które należy zakwalifikować z art. 157 § 1 kk

Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może być zarówno umyślne, jak i nieumyślne, natomiast wynikające stąd skutki dotyczące życia, zdrowia lub mienia muszą być objęte winą nieumyślną. Przesądza to o kwalifikacji wypadku komunikacyjnego jako występku nieumyślnego. Sąd uznał w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, iż D. K. (1) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że nie zachowując należytej ostrożności w danych warunkach ruchu drogowego, nie upewnił się czy może w sposób bezpieczny podjąć manewr zmiany pasa ruchu i zjechał na lewy pas ruchu przeznaczony dla pojazdów jadących z przeciwka. Dodatkowo dopuścił do jazdy pasażerkę, która nie korzystała z pasów bezpieczeństwa.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, będący przedmiotem analizy i oceny Sądu, pozwala na przypisanie oskarżonemu winy, gdyż w czasie swojego bezprawnego i karalnego zachowania, mając możliwość podjęcia decyzji zgodnej z wymogami prawa, nie dał posłuchu normie prawnej. Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego należy ocenić jako duży. Przemawia za tym postawa oskarżonego oraz stopień i rodzaj naruszonego dobra jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji.

Zarzucany oskarżonemu czyn był przez niego zawiniony, brak bowiem jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony w chwili dokonania zarzucanego mu czynu rozumiał jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. Miał zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował młodociany wiek oskarżonego oraz jego uprzednią niekaralność.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu Sąd wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest sprawiedliwa i słuszna w odczuciu społecznym, spełniając tym samym wymogi prewencji generalnej, jak również stanowi zasłużoną dolegliwość, jaka spotyka sprawcę za naruszenie pozostających pod ochroną dóbr. D. K. (1) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, w ten sposób, że dopuścił do jazdy pasażerkę bez zapiętych pasów bezpieczeństwa i nie zachowując należytej ostrożności w danych warunkach ruchu drogowego, nie upewnił się czy może w sposób bezpieczny podjąć manewr zmiany pasa ruchu i zjechał na lewy pas ruchu przeznaczony dla pojazdów jadących z przeciwka. Oskarżony w rażący sposób dopuścił się naruszenia obowiązujących zasad bezpieczeństwa w ruchu. Działanie oskarżonego, które początkowo było umyślne doprowadziło do śmierci pokrzywdzonej K. K. (1) oraz obrażeń ciała które należy zakwalifikować zgodnie z art. 156§1 pkt 2 kk u M. B. (1) oraz z art. 157 § 1 kk u F. B. i K. B.. Oskarżony w toku postępowania nie wyraził skruchy, ani w żaden inny sposób nie próbował podjąć starań w zakresie zadośćuczynienia pokrzywdzonym wyrządzonych krzywd. Nie kontaktował się z pokrzywdzonymi. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony wykazał się lekceważeniem zasad ruchu drogowego, ale także zasad współżycia społecznego, stwarzając zagrożenie dla innych użytkowników ruchu drogowego. Wymierzona kara ma znaczenie zarówno w zakresie indywidualnego oddziaływania kary na sprawcę, jak i także nie pozostaje bez znaczenia z uwagi na względy prewencji ogólnej związanej z wydźwiękiem, jaki zapadły w sprawie wyrok wywołać powinien w środowisku, w którym żyje oskarżony.

Na podstawie art. 42§1 k.k. sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B prawa jazdy na okres 5 lat. Przy wymiarze tego środka sąd wziął pod uwagę te same okoliczności obciążające i łagodzące, które legły u podstaw decyzji o wymiarze kary zasadniczej orzeczonej w niniejszej sprawie. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony wykazał się rażącym lekceważeniem zasad ruchu drogowego, ale także zasad współżycia społecznego, stwarzając poważne zagrożenie dla innych użytkowników ruchu drogowego. Powyższe okoliczności w pełni uzasadniają, więc konieczność surowego potraktowania D. K. (1), zwłaszcza w zakresie orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, co ma istotne znaczenie zarówno w zakresie indywidualnego oddziaływania kary na sprawcę, jak i nie pozostaje bez znaczenia z uwagi na względy prewencji ogólnej związanej z wydźwiękiem, jaki zapadły w sprawie wyrok wywołać powinien w środowisku, w którym żyje. D. K. (1) stwarzając poważne zagrożenie dla innych użytkowników ruchu drogowego poprzez lekceważenie zasad ruchu drogowego powinien był się liczyć z nieuchronną i dotkliwą karą. Chodzi nie tylko o kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, ale w pierwszym rzędzie o cele, które zakaz ma osiągnąć wobec oskarżonego, przede wszystkim cele zapobiegawcze, wysunięte przed cele wychowawcze. Taka hierarchia celów została przyjęta przez ustawodawcę także przy orzekaniu środków karnych (zob. art. 56 k.k. w zw. z art. 53 § 1 k.k.).. Analizując realia przedmiotowej sprawy sąd nie znalazł żadnych wyjątkowych okoliczności, które mogły by wpłynąć na inny wymiar orzeczonego środka karnego. Na podstawie art. 43 § 3 kk sąd nałożył na oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu.

Zgodnie z art. 46§1 k.k. orzekł od oskarżonego D. K. (1) na rzecz pokrzywdzonych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę :

- M. B. (1) kwotę 10.000 ( dziesięć tysięcy) złotych

- F. B. kwotę 10.000 ( dziesięć tysięcy) złotych

- K. B. kwotę 10.000 ( dziesięć tysięcy) złotych

- E. K. kwotę 20.000 ( dwadzieścia tysięcy) złotych

- D. K. (2) kwotę 20.000 ( dwadzieścia tysięcy) złotych

Pokrzywdzeni M. B. (1), F. B. i K. B. w wyniku zdarzenia doznali licznych obrażeń ciała, których skutki są dla nich odczuwalne do dziś, co potwierdza załączona dokumentacja medyczna. Pokrzywdzeni w dalszym ciągu wymagają opieki medycznej. W wyniku zdarzenia śmierć poniosła córka E. K. i D. K. (2). Ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało sądowi. Kryteriami istotnymi przy ustalaniu "odpowiedniej" sumy zadośćuczynienia to np. rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość oraz stopień winy sprawcy (por. wyrok SN z dnia 20. 04.2006r. sygn. akt IV CSK 99/05 publ. LEX nr 198509 oraz teza 2 wyroku sądu apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17.01. 2006r., sygn. akt I ACa 1983/04, publ. LEX nr 186503). Jednym z kryteriów określających "odpowiedniość" zadośćuczynienia jest również jego kompensacyjny charakter (por. wyrok SN z dnia 15.02.2006r. sygn. akt IV CK 384/05 publ. LEX nr 190756). W niniejszej sprawie pokrzywdzeni w następstwie działania oskarżonego doznali obrażeń ciała oraz cierpień psychicznych. Skutkiem obrażeń był odczuwany ból fizyczny. Uwzględniając powyższe Sąd zasądził na rzecz pokrzywdzonych w/w kwoty tytułem częściowego zadośćuczynienia za cierpienia fizyczne i dyskomfort psychiczny związany z doznanymi obrażeniami ciała.

O kosztach sądowych i opłacie sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego, możliwości zarobkowe oraz sytuację osobistą i rodzinną sąd zasądził od oskarżonego kwotę 12930,88 złotych tytułem kosztów sądowych i opłaty na rzecz Skarbu Państwa oraz kwoty 1944 złote na rzecz oskarżycieli posiłkowych E. K., D. K. (2) i F. B. i kwotę 2412 zł na rzecz M. B. (1) tytułem poniesionych przez nich wydatków związanych z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika.

SSR Marta Przybylska