Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Mirosława Molenda-Migdalewicz

Protokolant: Katarzyna Awsiukiewicz

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2014 r. w Legnicy

sprawy z wniosku W. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o ponowne przeliczenie emerytury

na skutek odwołania W. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 6 lipca 2012 roku

znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 1459/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lipca 2012 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił W. S. prawa do ponownego przeliczenia emerytury. Powołując się na treść art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wskazał, iż do wniosku z dnia 14 czerwca 2013 r. wnioskodawca nie załączył nowych dowodów, ani nie przedstawił żadnych okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji o przyznaniu emerytury, a które miałyby wpływ na wysokość tego świadczenia.

Odwołanie od powyżej decyzji złożył W. S. domagając się przeliczenia emerytury poprzez uwzględnienie okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych w oparciu o treść decyzji Powiatowego Urzędu Pracy załączonej do akt ubezpieczeniowych oraz wynagrodzenia, jakie uzyskiwał w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) od 7 listopada 1968 r. do 25 maja 1969 r. w oparciu o wpis zawarty w legitymacji ubezpieczeniowej.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie. Wskazał, iż w aktach ubezpieczeniowych wnioskodawcy znajduje się zaświadczenie z dnia 24 lipca 2006 r. wystawione przez Powiatowy Urząd Pracy L., z którego wynika, że W. S. pobierał zasiłek dla bezrobotnych w okresie od 1 lutego 2002 r. do 4 czerwca 2002 r. Tymczasem z treści świadectwa pracy sporządzonego w dniu 31 stycznia 2007 r. przez (...) S.A. z siedzibą w W. wynika, że w dniu 3 czerwca 2002 r. wnioskodawca podjął zatrudnienie. Organ rentowy argumentował dalej, że obowiązujące przepisy dotyczące świadczeń emerytalno-rentowych nie przewidują możliwości uwzględnienia przy ustalaniu wysokości emerytury kwoty 14.696,16 zł wypłaconej wnioskodawcy tytułem wynagrodzenia w latach 1968-1969 w przypadku niemożliwości rozgraniczenia, którego roku kwota ta dotyczy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od dnia 5 września 1963 r. do 24 października 1966 r. W. S., urodzony w dniu(...) odbywał praktyczną naukę zawodu w Zakładach (...) w P.. We wskazanym zakładzie pracy wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w okresie od 1 lipca 1966 r. do 24 października 1966 r. Następnie, w okresie od 25 października 1966 r. do 17 października 1968 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Do pracy w Zakładach (...) w P. W. S. powrócił w dniu 17 listopada 1968 r., gdzie pozostawał w zatrudnieniu do 24 maja 1969 r.

Dowody: - przesłuchanie wnioskodawcy, k. 20v;

- książeczka wojskowa, k. 39-50;

- akta osobowe: angaże; umowa o pracę z dnia 06.11.1968 r.

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wnioskodawcy w okresie od 5 września 1963 r. do 31 grudnia 1968 r. kształtowała się następująco:

- od 5 września 1963 r. do 31 grudnia 1963 r. – 0 zł;

- w roku 1964 – 0 zł;

- w roku 1965 – 0 zł;

- od 1 stycznia 1966 r. do 30 czerwca1966 r. – 0 zł;

- od 1 lipca 1966 r. do 24 października 1966 r. – 3.109,00 zł (w okresie od 1 kwietnia 1963 r. do 31 lipca 1966 r. wynagrodzenie minimalne wynosiło 750,00 zł miesięcznie; w okresie od 1 sierpnia 1966 r. do 30 listopada 1970 r. wynagrodzenie minimalne wynosiło 850,00 zł miesięcznie);

- od 25 października 1966 r. do 31 grudnia 1966 r. – 0 zł;

- w roku 1967 r. – 0 zł;

- od 1 stycznia 1968 r. do 6 listopada 1968 r. – 0 zł;

- od 7 listopada 1968 r. do 31 grudnia 1968 r. – 1.530,00 zł;

- od 1 stycznia 1969 r. do 24 maja 1969 r. – 4.059,00 zł.

Dowody: opinia z dnia 02.05.2013 r., k. 55-81.

W okresie od 1 lutego 2002 r. do 4 czerwca 2002 r. wnioskodawca pobierał zasiłek dla bezrobotnych w łącznej wysokości 2.364,70 zł.

Dowody: - indywidualna karta zasiłków, k. 14;

- opinia biegłego z zakresu ubezpieczeń społecznych z dnia 2 maja 2013 r., k. 55-81.

Ustalenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru:

L.P.	Z ROKU KALENDARZOWEGO	PODSTAWA WYMIARU SKŁADEK NA UBEZPIECZENIE SPOŁECZNE { W ZŁ }	KWOTA ROCZNA PRZECIĘTNEGO WYNAGRODZENIA OGŁOSZONEGO ZA DANY ROK KALENDARZOWY { W ZŁ }	STOSUNEK PODSTAWY WYMIARU SKŁADEK DO ROCZNEGO PRZECIĘTNEGO WYNAGRODZENIA { %} [ 3 : 4
a	b	c	d	e
1	1987	538916	350208	153,88
2	1988	820924	637080	128,86
3	1989	3466112	2481096	139,70
4	1990	11869442	12355644	96,06
5	1991	16932318	21240000	79,72
6	1992	40572880	35220000	115,20
7	1993	87152800	47940000	181,80
8	1994	96710200	63936000	151,26
9	1995	14252,33	8431,44	169,04
10	1996	14057,94	10476	134,19
11	1997	14606,76	12743,16	114,62
12	1998	15373,47	14873,88	103,36
13	1999	19495,15	20480,88	95,19
14	2000	17960,76	23085,72	77,80
15	2001	20980,00	24742,2	84,79
16	2002	17299,10	25598,52	67,58
17	2003	26340,00	26417,64	99,71
18	2004	22838,61	27474,84	83,13
19	2005	19788,13	28563,48	69,28
20	2006	22613,33	29726,76	76,07

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, wyliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych (1987-1996) wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie prawa do emerytury (1987-2006) wyniósł 134,97 %.

Dowody: opinia z dnia 02.05.2013r., k. 55-81.

Decyzją z dnia 31 stycznia 2007 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał W. S. prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym od dnia 28 stycznia 2007 r. Wysokość świadczenia ustalono przy uwzględnieniu przeciętnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1989 r. do grudnia 1998 r., okresów składkowych w wymiarze 41 lat i 3 miesięcy, okresów nieskładkowych w wymiarze 6 miesięcy oraz wskaźnika podstawy wymiaru w wysokości 85,54%.

Decyzją z dnia 19 marca 2007 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił ponownie wysokość emerytury należnej W. S.. Wysokość świadczenia ustalono przy uwzględnieniu przeciętnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od stycznia 1987 r. do grudnia 1996 r., okresów składkowych w wymiarze 41 lat i 5 miesięcy, okresów nieskładkowych w wymiarze 6 miesięcy oraz wskaźnika podstawy wymiaru w wysokości 134,97%.

Emerytura wnioskodawcy była przez organ rentowy kolejnymi decyzjami przeliczana i waloryzowana.

W wyniku rozpoznania wniosku W. S. z dnia 26 marca 2012 r., decyzją z dnia 16 kwietnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym. Wysokość świadczenia ustalono przy uwzględnieniu podstawy wymiaru emerytury stanowiącej podstawę wymiaru wcześniej przyznanej emerytury, okresów składkowych w wymiarze 44 lat i 9 miesięcy, okresów nieskładkowych w wymiarze 6 miesięcy oraz wskaźnika podstawy wymiaru w wysokości 134,97%.

W dniu 14 czerwca 2012 r. wnioskodawca złożył wniosek o ponowne przeliczenie emerytury poprzez uwzględnienie okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych od 3 czerwca 2002 r. do 4 czerwca 2002 r. oraz wynagrodzenia, jakie uzyskał w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) od 7 listopada 1968 r. do 25 maja 1969 r.

/bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie W. S. podlegało oddaleniu.

Zgodnie art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2009.153.1227) emerytura wynosi:

1)24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2)po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3)po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

- z uwzględnieniem art. 55.

Stosownie do treści art. 53 ust. 3 ustawy emerytalnej, emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury. Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym (ust. 4).

Jak wynika z art. 111 ust. 1 ustawy emerytalnej, wysokość emerytury oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy emerytalnej, podstawę wymiaru emerytury stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (ust. 2).

Jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy (ust. 2a).

Przy ustalaniu minimalnego wynagrodzenia, które podlega uwzględnieniu przy obliczaniu podstawy wymiaru, wynagrodzenie to przyjmuje się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy oraz do okresu pozostawania w ubezpieczeniu pracowniczym. Jeżeli pracownik nie może udowodnić wysokości uzyskanego wynagrodzenia, a z dokumentów wynika, że pozostawał w zatrudnieniu w ramach stosunku pracy przez cały rok kalendarzowy – do ustalenia podstawy wymiaru winno być przyjęte minimalne wynagrodzenie za cały rok. W sytuacji, gdy pracownik wskazuje do ustalenia podstawy wymiaru rok, za który może przedłożyć zarobki za część roku, a za pozostałą jego część – nie ma takiej możliwości do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty winny być przyjęte udokumentowane zarobki za część roku, a następnie uzupełnione minimalnym wynagrodzeniem za okres, w którym pracownik pozostawał w ubezpieczeniu pracowniczym, ale nie mógł przedłożyć dokumentów potwierdzających wysokość osiągniętego wynagrodzenia. W przypadku ustalania minimalnego wynagrodzenia za okres krótszy niż miesiąc dzieli się to wynagrodzenie przez faktyczną liczbę dni miesiąca, a następnie mnoży się przez liczbę dni, w których pracownik pozostawał w stosunku pracy.

Minimalnego wynagrodzenia nie uwzględnia się za okresy, w których pracownik nie otrzymywał wynagrodzenia (przebywał na urlopie bezpłatnym, odbywał zasadniczą służbę wojskową) oraz za okresy pozostawania bez pracy, które zostały zaliczone jako okresy ubezpieczenia osobie przywróconej do pracy na podstawie wyroku sądu.

Jednocześnie wskazać należy, że przy ustalaniu podstawy wymiaru obowiązuje rozporządzenia Rady Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe. Zgodnie z § 21 ust. 1 tego rozporządzenia, środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. W postępowaniu sądowym mogą natomiast zostać przyjęte dowody pośrednie, pozwalające ustalić najbardziej uprawdopodobnioną wysokość wynagrodzenia.

Wskazać należy również, że do końca 1998 r. składki były odprowadzane od funduszu wynagrodzeń podlegającego oskładkowaniu, a nie od wynagrodzeń indywidualnych.

Generalnie rzecz biorąc, w myśl obowiązujących do 1990 r. przepisów podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne stanowiły te składniki wynagrodzenia, które w myśl przepisów o klasyfikacji wynagrodzeń zaliczane były do osobowego funduszu płac. Tak więc do podstawy wymiaru świadczenia przyjmuje się te składniki wynagrodzenia, które w rozumieniu przepisów o podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne obowiązujących we wskazanym przez wnioskodawcę okresie podlegały składce na ubezpieczenie społeczne bez względu na to, czy faktycznie składka została opłacona i bez względu na formę opłacania składki.

Wobec powyższego, przy ocenie, które składniki wynagrodzeń należy przyjąć do podstawy wymiaru emerytury lub renty należy brać także pod uwagę :

-

w okresie od 19.10.1968 r. do 31.12.1976 r. uchwałę nr 103 Rady Ministrów z dnia 25 maja 1971 r. w sprawie składników funduszu płac i pozostałych wynagrodzeń z tytułu pracy w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M.P. Nr 131, poz. 196);

-

w okresie od 01.01.1977 r. do 31.12.1983 r. rozporządzenie Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie dostosowania niektórych przepisów o ubezpieczeniu społecznym i ubezpieczeniu rodzinnym do zasad określających składniki funduszu płac (Dz. U. Nr 40 poz. 239);

-

w okresie od 01.01.1977 r. do 31.12.1983 r. uchwałę nr 158 Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1976 r. w sprawie składników funduszu płac (M.P. Nr 43, poz. 212);

-

w okresie od 01.01.1984 r. do 31.12.1989 r. uchwałę Nr 33 Rady Ministrów z dnia 25 marca 1983 r. w sprawie klasyfikacji wynagrodzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej (M.P. Nr 15, poz. 85);

-

w okresie od 01.01.1984 r. do 31.12.1989 r. zarządzenie Nr 21 Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 18 maja 1984 r. w sprawie klasyfikacji składników wynagrodzeń (Dz. U. GUS Nr 3, poz. 6).

Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci akt osobowych i ubezpieczeniowych wnioskodawcy oraz opinii biegłej sądowej z zakresu ubezpieczeń społecznych z dnia 2 maja 2013 r. Sąd uznał, iż decyzja organu rentowego dotycząca ustalenia wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia jest prawidłowa. Wskazać należy, iż wskaźnik podstawy wymiaru świadczenia wyliczony w decyzji z dnia 6 lipca 2012 r. z 10 kolejnych lat kalendarzowych (1987-1996) wybranych z 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie prawa do emerytury (1987-2006), a więc przy uwzględnieniu podstawy wymiaru emerytury stanowiącej podstawę wymiaru wcześniej przyznanej emerytury wyniósł 134,97 %. Jak wynika natomiast z treści opinii biegłej z zakresu ubezpieczeń społecznych na dzień wydania zaskarżonej decyzji jest to najkorzystniejszy wskaźnik dla ubezpieczonego.

W oparciu o treść opinii z dnia 2 maja 2013 r. Sąd ustalił ponadto, iż bez wpływu na wysokość wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia wyliczonego przez organ rentowy pozostaje dokonana przez biegłą z zakresu ubezpieczeń społecznych weryfikacja wynagrodzenia, jakie W. S. uzyskiwał w latach 1963-1969 oraz w roku 1979.

Wskazać należy, iż biegła, na podstawie wskazanych przepisów prawnych oraz dokumentacji zawartej w aktach osobowych w postaci świadectw pracy, angaży oraz książeczki wojskowej prawidłowo ustaliła, że w okresie od dnia 5 września 1963 r. do 24 października 1966 r. W. S. odbywał praktyczną naukę zawodu w Zakładach (...) w P., w okresie od 1 lipca 1966 r. do 24 października 1966 r. oraz od 17 listopada 1968 r. do 24 maja 1969 r. był zatrudniony we wskazanym zakładzie pracy na podstawie umowy o pracę, zaś w okresie od 25 października 1966 r. do 17 października 1968 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Co istotne, wnioskodawca nie udokumentował wynagrodzenia, jakie uzyskiwał we wskazanych okresach. Jakkolwiek ubezpieczony przedłożył legitymację ubezpieczeniową, z której treści wynikało, iż w roku 1968 i 1969 r. na jego rzecz wypłacono 14.696,16 zł, to jednak nie w oparciu o treść legitymacji ubezpieczeniowej nie sposób było ustalić, którego roku dotyczy wskazana kwota.

W świetle powyższych ustaleń, w opinii z dnia 2 maja 2013 r. biegła prawidłowo ustaliła, iż za okres faktycznie wykonywanego zatrudnienia wnioskodawcy w ramach umowy o pracę, tj. za okres od 1 lipca 1966 r. do 24 października 1966 r., od 7 listopada 1968 r. do 31 grudnia 1968 r. oraz od 1 stycznia 1969 r. do 24 maja 1969 r. należało przyjąć wynagrodzenie minimalne proporcjonalnie do okresu pozostawania przez w ubezpieczeniu pracowniczym. Obowiązując przepisy nie zezwalają bowiem na przyjęcie minimalnego wynagrodzenia za okres odbywania praktycznej nauki zawodu, okres zasadniczej służby wojskowej oraz dni ustawowo wolnych po odbyciu zasadniczej służby wojskowej. W konsekwencji Sąd ustalił, iż we wskazanych okresach wnioskodawca nie osiągnął wynagrodzenia.

Z uwagi na fakt, iż wnioskodawca nie udokumentował wynagrodzenia również za okres zatrudnienia od 9 lipca 1979 r. do 31 grudnia 1979 r. biegła, stosownie do treści art. 15 ustawy emerytalnej przyjęła wynagrodzenie minimalne w wysokości 10.336,00 zł również za wskazany okres.

Sąd miał na uwadze, iż w oparciu o dowody pośrednie w postaci angaży, w których wskazano stawkę godzinową należną wnioskodawcy za wykonaną pracę, przy uwzględnieniu ustawowego wymiaru czasu pracy jaki obowiązywał w latach 1963-1969 biegła ustaliła wysokość wynagrodzenia, jakie W. S. mógł uzyskiwać w okresach, z które przyjęto wynagrodzenie minimalne. Istotnej jest jednak, że w aktach osobowych nie znajdowały się karty czasu pracy ubezpieczonego, a także dokumentacja płacowa. Z uwagi na powyższe nie sposób było ustalić w jakim wymiarze ubezpieczony świadczył pracę w poszczególnych miesiącach oraz czy w okresie zatrudnienia wystąpiły okresy urlopów bezpłatnych lub zasiłków chorobowych i w jakim wymiarze. Wynagrodzenie ustalone przez biegłą z pominięciem powyższych danych cechowało się zbyt dużym stopniem hipotetyczności, a zatem nie mogło stanowić podstawy wyliczenia wskaźnika podstawy wymiaru emerytury.

Niezależnie od powyższego należało zauważyć, iż w piśmie z dnia 22 sierpnia 2013 r. organ rentowy wskazał, iż hipotetyczne wyliczenie WWPW z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu dla wnioskodawcy, z uwzględnieniem wynagrodzeń przyjętych przez biegłego lata 1968-1969 oraz 1979 z uwzględnieniem minimalnego wynagrodzenia oraz wynagrodzenia wyliczonego na podstawie dowodów pośrednich znajdujących się w aktach osobowych W. S. wynosi 133,94 %. Nadal najkorzystniejszym wskaźnikiem jest zatem wskaźnik w wymiarze 134,97 %, wyliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych z okresu 1987-1996.

Odnosząc się do kwestii przeliczenia emerytury poprzez uwzględnienie okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych biegła, w oparciu o treść zaświadczenia z dnia 24 lipca 2006 r. oraz pismo Powiatowego Urzędu Pracy w L. z dnia 2 lutego 2007 r. (z którego wynikało, że z uwagi na treść art. 76 ust. 4 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy PUP nie posiada możliwości ustalenia wielkości świadczenia nienależnie pobranego) prawidłowo ustaliła, że w okresie od 1 lutego 2002 r. do 4 czerwca 2002 r. wnioskodawca pobrał zasiłek dla bezrobotnych w wysokości 2.364,70 zł. Jak wynikało z treści opinii z dnia 2 maja 2013 r. powyższe pozostaje jednak bez wpływu na wysokość wskaźnika, według którego jest ustalona podstawa wymiaru wypłacanej emerytury, jak też alternatywnych wskaźników obliczonych z uwzględnieniem wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia przebytego przez wnioskodawcę do 31 grudnia 2011 r.

Po przeanalizowaniu materiału dowodowego Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować rzetelność i prawidłowość sporządzonej opinii biegłej z zakresu ubezpieczeń społecznych. W ocenie Sądu sporządzona w sprawie opinia jest jasna i zupełna a wnioski końcowe są spójne, logiczne i przekonująco uzasadnione. Trafność wniosków zawartych w opinii potwierdza treść decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 lipca 2012 r., z której wynika, iż na dzień wydania zaskarżonej decyzji najkorzystniejszy dla ubezpieczonego do obliczenia podstawy wymiaru emerytury był wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 10 lat kalendarzowych (od 1987 do 1996), wynoszący 134,97%.

Z powyższych względów na podstawie art. 477 ^{( 14 )}§ 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie W. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Oddział w L. 6 lipca 2012 r. znak(...).