Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1206/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie o sygn. II K 1298/20.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

J. K.

Sytuacja majątkowa

Niekaralność

Informacja e - (...) k.966

Karta karna - k.967

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Sytuacja majątkowa

Niekaralność

Informacja e - (...) k.966

Karta karna - k.967

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, to jest:

1) art. 374 § 1 k.p.k. w zw. z art. 117 § 2, 175 § 1 i 2 k.p.k., 167 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. - poprzez przeprowadzenie rozprawy podczas której nastąpiło zamknięcie przewodu sądowego w sytuacji, w której oskarżony w związku z pandemią koronawirusa został zatrzymany na lotnisku, wykonał test w momencie, w którym było to możliwe, co zostało odrzucone przez Sąd jako niedostatecznie usprawiedliwiona przyczyna nieobecności, co stanowiło naruszenie prawa oskarżonego do obrony.

2) art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w postaci:

- wyjaśnień oskarżonego J. K., zeznań pokrzywdzonej i świadków, wydruków wiadomości załączonych do akt, nagrań rozmów poprzez uznanie, że wyjaśnienia oskarżonego nie są zgodne z prawdą i nie korespondują z całością pozostałego materiału dowodowego w sprawie podczas, gdy lektura wiadomości i odsłuchanie nagrań wskazuje, iż kontakt między stronami dotyczył małoletniego dziecka, był wyrazem wzajemnego nastawienia do siebie stron w związku z rozpadem relacji i postępowaniem rozwodowym, a zeznania świadków zainteresowanych wynikiem sprawy nie zasługują na danie im przymiotu wiarygodności.

Powyższe błędy doprowadziły do błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na treść wyroku, polegających na uznaniu, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn stypizowany w art. 190a § 1 kk i skazania oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Wszystkie podniesione przez obrońcę oskarżonego zarzuty były bezzasadne i nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu, oskarżony od dawna wiedział o toczącym się przeciwko niemu postępowaniu, będąc prawidłowo zawiadamiany o terminach rozprawy. W tym w dniu 21 czerwca 2021 r. (k.751), kiedy otworzono przewód sądowy, odczytano wyjaśnienia nieobecnego oskarżonego i przesłuchano pokrzywdzoną, po czym przerwano rozprawę do dnia 28 czerwca 2020 r., kiedy przesłuchano świadków, o czym oskarżony dowiedział się z własnej inicjatywy w dniu 22 czerwca 2021 r. (k.776). Zdaniem Sądu Okręgowego miał zatem wystarczająco dużo czasu, żeby przebywając w pracy za granicą zorganizować swój powrót do Polski. Tym bardziej, że kraj, w którym się wcześniej znajdował była Norwegia, a więc położony stosunkowo blisko i oferujący dogodne połączenia, w tym lotnicze. Tymczasem oskarżony przyleciał dopiero w dniu 27 czerwca 2021 r. w godzinach popołudniowych, to jest o godz. 16.35 (k.781-781v, 782-784). Nie miał aktualnego testu na (...)19, co skutkowało automatyczną kwarantanną, o czym - jako osoba wracająca z zagranicy - musiał wiedzieć i wziąć to pod uwagę. Mimo to nie podjął żadnych działań w celu zwolnienia się z niej, co było możliwe dzięki wykonaniu testu na lotnisku bądź w dowolnym innym miejscu. Oskarżony sam przyznał, że po wylądowaniu został o tym poinformowany (k.781-781v). W tym miejscu wskazać należy, że nie stanowiło to w tamtym czasie żadnego problemu. Wręcz przeciwnie, z uwagi na obowiązujące przepisy tego typu punktów było bardzo dużo (k.921-923) i jedynie od oskarżonego zależało czy z nich skorzysta, a co za tym idzie czy stawi się na rozprawę. Oskarżony był jednak bierny, dopiero w dniu 28 czerwca 2021 r. o godz. 8.35 dzwoniąc do sądu i wnosząc o odroczenie rozprawy (k.779), jednocześnie nie podejmując żadnych czynności z tym związanych.

Jeśli nawet miał jeszcze jakieś wątpliwości, to w dniu 28 czerwca 2021 r. o godz. 11.30, w wykonaniu zarządzenia sędziego referenta, dokładnie poinstruowano go telefonicznie, co ma zrobić, jednocześnie wskazując, że nie widzi on podstaw do odroczenia rozprawy (k.780). Ta rozpoczęła się w dniu 28 czerwca 2021 r. o godz. 12.30, a zakończyła o godz. 16.10, a więc blisko 24 godziny po wylądowaniu oskarżonego w Polsce. Przed zamknięciem przewodu sądowego Sąd Rejonowy zweryfikował jeszcze czy oskarżony nadesłał jakieś dokumenty, co mogłoby skutkować przerwaniem bądź odroczeniem rozprawy i ewentualnym powtórzeniem przeprowadzonych czynności. Okazało się jednak, że żadna korespondencja od oskarżonego nie wpłynęła (k.796). Z tych względów nie można uznać, żeby doszło do naruszenia jego prawa do obrony. Zdaniem Sądu Okręgowego to on, świadomie i dobrowolnie, nie podjął żadnych działań zmierzających do zakończenia kwarantanny i stawienia się na rozprawie. Winnego zaistniałej sytuacji oskarżony winien zatem upatrywać w sobie, a nie w Sądzie Rejonowym. Na marginesie wskazać należy, że oskarżony nie stawił się również na rozprawę apelacyjną w dniu 16 maja 2022 r., informując za pośrednictwem obrońcy, że przebywa na kontrakcie w Niemczech i do dnia 19 czerwca 2022 r. wróci do Polski. Obrońca miał dowiedzieć się o tym dopiero w dniu rozprawy (k.973). Także o tym terminie został prawidłowo zawiadomiony, odbierając przesyłkę w dniu 21 kwietnia 2022 r. (k.968), a więc również z odpowiednim wyprzedzeniem. Powyższe wskazuje jedynie na symulowanie przez oskarżonego zainteresowania niniejszym postępowaniem i jego celowe przedłużanie. Gdyby oskarżony naprawdę chciał w nim uczestniczyć, to byłby obecny.

Odnosząc się do drugiego zarzutu, przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, „prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo”.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że „na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd Rejonowy w sposób właściwy, zgodny z regułami art. 7 kpk, ocenił zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy i poczynił trafne ustalenia faktyczne, uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Apelacja w tym zakresie stanowiła jedynie subiektywną ocenę zaistniałych okoliczności i gołosłowną polemikę z zaskarżonym wyrokiem, przecząc zgromadzonemu materiałowi dowodowemu i nie zawierając żadnych argumentów pozwalających na wzruszenie kwestionowanego orzeczenia.

Skarżący podniósł, że Sąd Rejonowy dokonał jednostronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, nie uwzględniając prowadzonej korespondencji i rozmów, jak również nie biorąc pod uwagę toczącego się postępowania rozwodowego i posiadania wspólnego małoletniego dziecka. Tymczasem wzięto to wszystko pod uwagę. Wprawdzie oskarżony interesował się synem, jednak sposób, częstotliwość i następstwa kontaktu, w którym co naturalne musiała pośredniczyć pokrzywdzona, powodowały że uporczywie ją nękał. Otóż oskarżony chciał wiedzieć absolutnie wszystko o życiu nie tylko małoletniego dziecka, ale też pokrzywdzonej, chcąc mieć wpływ na ich codzienne funkcjonowanie w niemal każdym aspekcie. Przykładowo kiedy tylko pokrzywdzona chciała wyjechać z synem, to każdorazowo musiała go o tym informować. W przeciwnym razie oskarżony szukał ich, a po ustaleniu miejsca pobytu zawiadamiał Policję, uważając że pokrzywdzona ma wręcz taki obowiązek i twierdząc niezgodnie z prawdą, że małoletniemu dziecku grozi niebezpieczeństwo. Jednocześnie oceniał, pouczał, krytykował i groził, w tym ograniczeniem praw rodzicielskim, ingerując w jej prawa, w tym do podejmowania własnych decyzji, prywatności i spokoju. Co znamienne, oskarżony wcale nie był tak zaangażowanym rodzicem, na jakiego się kreował, po rozstaniu z pokrzywdzoną nieczęsto spędzając czas synem i wykorzystując jego osobę do ingerencji w jej życie, a przy okazji dezawuowania jej jako człowieka, żony i matki.

W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób uznać, żeby wiadomości oskarżonego o przykładowej treści „ok 19 jade do wwl sprawdzic czy maly przebywa w miejscu gdzie powinien”, „jestem pod domem gdzie powinien przrbywac C.. Ciemno w oknie, auta brak. Czy C. jest tam gdzie powinien byc? Czy jest w trakcie przygotowania do snu?”, „Wciaz nie mogę się do Ciebie dodzwonić a probuje już trochę. Prosze o wyjaśnienie co się dzieje?”, „dzwoniłem dzwonkiem i nikt nie otwiera. Widac tylko ruszające się firanki. Vcy C. jest w domu?”, „Jest jego pora do spania. Jako rodzic pełnoprawny pytam po raz ostatni. Vzy C. jest tam gdzie powinien tzn (...)? Czekam 5 minut na odpowiedz i będę zmuszony jednak poprosic o pomoc” (k.77), „Gdzie jest C.? Znowu od kilku godzin nie mogę się z nim skontaktowac od kilku godzin. Czekam do 15 i zglaszam zaginiecie ponownie” (k.78), „Gdzie się znajduje? Adres. Masz obowiazek podac mi adres gdzie przebywa. Nawet gdybym miał ograniczone prawa ten obowiazek dalej obowiazuje. Czekam do 15. Potem zaginiecie zgłaszam”, „prosze oddzwonić w celu przekazania informacji o stanie zdrowia dziecka. wspomnialem o tym by udac sie do z C. do lekarza. Czekam na wyjasnienia” (k.417), „Jeszcze jedno. C. juz jest za duzy by spqc z mamusia. Wiec prosze cos z tym zrobic!” (k.428), „masz obowiazek ze mna rozmawiać odnosnie syna i twoim obowiazkiem jest udzielic odpowiedzi na kazde moje pytanie zwiazane z synem. Tego nie robisz. Na dodatek rzucasz sluchawka w trakcie gdy zadaje pytanie. Zadam wyjasnien!” (k.475) czy „Znow malego gdzies ciagasz. Znow „zapomnialas” mnie poinformowac, ze C. spedza noc poza miejscem zamieszkania. Slychac było dlatego tak szybko rzucilas sluchawka i nie dalas mi się pozegnac z synem. Pewnie znowu tym autem na tych starych oponach…” (k.579) były prawidłowe i nie stanowiły uporczywego nękania pokrzywdzonej. Oskarżony nawet nie starał się porozumieć z pokrzywdzoną, mając wobec niej nieustanne oczekiwania, żądania i pretensje. Traktował ją jak przedmiot. Tymczasem to pokrzywdzona jest rodzicem wiodącym, z którym zamieszkuje dziecko, mając prawo podejmować na co dzień szereg decyzji go dotyczących bez konsultowania się z oskarżonym, a co za tym idzie bez uzyskiwania jego zgody. Oskarżony zupełnie tego nie rozumiał.

Wskutek zachowań oskarżonego doszło do tego, że chcąc ich uniknąć pokrzywdzona poddawała się jego woli, stając się niemal jego zakładniczką. Mimo rozstania, które powinno przecież umożliwić jej rozpoczęcie nowego rozdziału swojego życia wciąż, każdego dnia i o każdej porze, musiała liczyć się z obecnością oskarżonego. Ciągłe telefony, wiadomości i inne zachowania sprawiły, że jej życie stało się nie do zniesienia. Relacjonowała to nie tylko pokrzywdzona, ale również świadkowie będącymi członkami jej rodziny. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego zeznania tych osób były nie tylko spójne i logiczne, ale też spontaniczne i wyważone. Osoby te, tak jak pokrzywdzona, mogły przedstawić oskarżonego w znacznie gorszym świetle, przypisując mu szereg zachowań, które nie miały miejsca. Nie uczyniły tego, wskazując jedynie na to, co faktycznie wiedziały, widziały czy słyszały. Nie zmienia tego fakt, że częściowo była to wiedza pośrednia, uzyskana od pokrzywdzonej. To, że równolegle toczyło się postępowanie rozwodowe również nie miało tu żadnego znaczenia. Skoro oskarżony i pokrzywdzona się rozstali, to oczywistym jest, że ich relacje nie były prawidłowe. Pokrzywdzona starała się jednak współpracować z oskarżonym z uwagi na małoletnie dziecko, co ten wykorzystywał przeciwko niej. Zachowanie oskarżonego niewątpliwie było umyślne i cechowało się zamiarem bezpośrednim. Oskarżony wręcz zapowiadał, że pokrzywdzona nie będzie mogła się od niego uwolnić, bo nie pozwoli jej na normalne funkcjonowanie. Jednoznacznie pokazuje to, co tak naprawdę było jego celem.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z opisanych wyżej względów wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.2

Prokurator zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku, polegający na błędnym przyjęciu, iż po stronie skazanego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, pozwalająca na orzeczenie wobec w/w kary 1 roku pozbawienia wolności z jej warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, podczas gdy charakter i okoliczności popełnionego przez niego czynów, jego wysoki stopień społecznej szkodliwości, postawa oskarżonego w toku postępowania przemawiały za orzeczeniem wobec niego kary pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut prokuratora był zasadny i zasługiwał ma uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 69 § 1 i 2 kk sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, oskarżonemu wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby. Uzasadniając to orzeczenie Sąd Rejonowy wskazał, że groźba zarządzenia wykonania kary spowoduje, że oskarżony będzie respektował porządek prawny, a co za tym idzie cele kary zostaną osiągnięte. Ponadto oskarżony nie był uprzednio karany i nie jest zdemoralizowany.

Zdaniem Sądu Okręgowego takie rozstrzygnięcie nie spowoduje zmiany postępowania oskarżonego, a co za tym idzie zmiany życia pokrzywdzonej, która - co widoczne było również podczas rozprawy apelacyjnej - znajduje się na granicy swojej psychicznej wytrzymałości. Oskarżony nie wyciągnął żadnych wniosków z zainicjowania niniejszego postępowania, cały czas zachowując się tak samo. Wskutek tego wszczęto kolejne postępowanie o ten sam czyn obejmujące dalszy okres. Oskarżony nie respektował również orzeczonego wobec niego środka zapobiegawczego. Nie przestraszył się też tymczasowego aresztowania. Wreszcie żadnej refleksji nie wzbudziło w nim wydanie nieprawomocnego wyroku. Wręcz przeciwnie, można dojść do wniosku, że jedynie umocniło to w oskarżonym poczucie, że nie poniesie poważnych i odczuwalnych konsekwencji swojego postępowania. Powyższe okoliczności, ilość i częstotliwość przestępczych zachowań, jak również ich długotrwałość i skutki, co przekładało się na znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości, przemawiały za wymierzeniem oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Jeśli oskarżony nie szanuje pokrzywdzonej, będącej matką jego dziecka i orzeczeń sądu, zwracającego mu uwagę na nieprawidłowości w jego postępowaniu, nie obawiając się pociągnięcia do odpowiedzialności karnej, to nie zasługuje na dobrodziejstwo tej instytucji, która powinna być stosowana w uzasadnionych wypadkach. Zdaniem Sądu Okręgowego w przypadku oskarżonego nie sposób przyjąć, żeby istniała pozytywna prognoza kryminologiczna, skoro w dalszym ciągu uporczywie nękał pokrzywdzoną.

Wobec powyższego, biorąc pod uwagę przede wszystkim postawę oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, uchylając punkty 2 i 3 dotyczące warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności i związanej z tym grzywny. Dopiero tak ukształtowana kara spełni swoje cele indywidualne i generalne, będąc ze wszech miał zasłużona i sprawiedliwa. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z jego treści pkt. II, a w pozostałym zakresie utrzymanie orzeczenia w mocy.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z opisanych wyżej względów wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie o sygn. akt II K 1298/20.

Zwięźle o powodach zmiany.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że w przypadku oskarżonego nie można mówić o pozytywnej prognozie kryminologicznej przemawiającej za warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. W związku z tym uchylono punkt 2 dotyczący rozstrzygnięcia w tym zakresie. Jednocześnie uchylono punkt 3 dotyczący kary grzywy związanej z w/w instytucją, która ostatecznie nie została zastosowana. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

J. K.

III

Mając na uwadze wynik procesu, oskarżony powinien ponieść wszelkie koszty, jakie wygenerowało jego postępowanie. Z tego tytułu zasądzono od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty za obie instancje i obciążono go pozostałymi wydatkami. Biorąc pod uwagę, że oskarżony pracuje i uzyskuje dochody, to uiszczenie tych należności nie powinno stanowić dla niego żadnego problemu.

7.  PODPIS

SSR (del) Tomasz Morycz SS0 Adam Bednarczyk SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie o sygn. II K 1298/20

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie o sygn. II K 1298/20

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana