Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 września 2020 r., wydanym w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w punkcie 1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.515,35 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty; w punkcie 2. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.043,00 zł tytułem kosztów procesu; w punkcie 3. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 332,06 zł tytułem zwrotu wydatków pokrytych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

(wyrok k. 126, uzasadnienie k. 133-135v.)

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na wybiórczej ocenie dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej R. P., w szczególności pominięcie części opinii uzupełniającej dowodzącej, iż:

a. średnia stawka 1 rgb dla klasy pojazdu uszkodzonego R. (...) wynosi 157,00 zł, z pominięciem stawek stosowanych w serwisach (...), co należy uznać za w pełni zasadne, gdyż pojazdy R. nie należy do grupy pojazdów P.,

b. uszkodzony pojazd R. (...) mógł być naprawiony zgodnie z wytycznymi producenta za kwotę 150,00 zł/rbg lub niższą, w kilku autoryzowanych serwisach na terenie Ł. — zatem wg. kosztorysu i wyliczeń pozwanego,

2. naruszenie prawa procesowego, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. przez dowolną i niewszechstronną ocenę dowodu z opinii biegłego skutkującą pominięciem, a w konsekwencji nienadaniem właściwej rangi ustaleniu, że stawka za 1 rbg przyjęta przez powoda jest niewspółmiernie wysoka w stosunku do cen stosowanych przez inne warsztaty z regionu i najbliższych okolic,

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 822 § 1 kc w zw. z art. 824 ¹ § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie za uzasadnione nadmiernych w istocie kosztów naprawy pojazdu marki R. o nr. rej. (...) w wysokości 27.387,24 zł, co skutkowało przyznaniem odszkodowania w zawyżonej kwocie 2.515,35 zł;

4. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 2 k.c. oraz art. 826 § 1 k.c. oraz w zw. z art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. UFG i PBUK przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że zasadne są koszty naprawy z uwzględnieniem stawki za 1 rbg w wysokości 180 zł netto, podczas gdy tak ustalony koszt nie jest niezbędny ani ekonomicznie uzasadniony i tym samym wykracza poza adekwatny związek przyczynowy.

Mając na względzie powyższe, pozwany wniósł o zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w całości oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

(apelacja k. 144-146)

W odpowiedzi na apelację pozwanego, powód wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu przed Sądem II instancji, według norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację k. 161)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wykazała, że Sąd Rejonowy w sposób należyty przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, a zgromadzony w toku procesu materiał dowodowy ocenił wszechstronnie, z zachowaniem reguł określonym w art. 233 § 1 k.p.c. oraz trafnie wyjaśnił podstawę prawną przyjętego rozstrzygnięcia. Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne.

W pierwszej kolejności koniecznym jest odniesienie się do sformułowanych w apelacji zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego w postaci m.in. wybiórczej oceny dowodu z opinii biegłego nie znajdują żadnego uzasadnienia. Zarzuty pozwanego sprowadzały się do kwestionowania ustalonej przez Sąd Rejonowy stawki za roboczogodzinę.

Wskazać należy, że Sąd I instancji w żadnym miejscu swych rozważań nie pominął ustaleń biegłego poczynionych w zakresie średniej stawki 1 rbg, z pominięciem stawek stosowanych w serwisach (...), dla klasy pojazdu uszkodzonego R. (...). Sąd Rejonowy uznał jedynie, za wyznaczającą granice odpowiedzialności pozwanego, stawkę przyjętą przez powoda i w sposób szczegółowy uzasadnił swoje stanowisko w tym zakresie. Argumentacja pozwanego, przedstawiona na poparcie stawianych zarzutów, stanowi jedynie polemikę z tym stanowiskiem. Podkreślić bowiem warto, że nie ma podstaw do tego, aby rynkowości stawki za roboczogodzinę oceniać przez jej średnią wartość.

Zgodnie z wytycznymi wyznaczonymi w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r. wydanej w sprawie III CZP 32/03 stawki rynkowe muszą zawierać się w konkretnym przedziale, a koszty naprawy będą konieczne i ekonomicznie uzasadnione, jeżeli dokonujący naprawy w tym przedziale się mieści. Pozwany zdaje się nie zauważać, iż w przedmiotowej sprawie w istocie znacznie ma to czy stawka zastosowana przez warsztat powoda odpowiadała jakości jego usługi i nie była nadmiernie wygórowana. W tym zakresie pozostaje zatem bez znaczenia ta część opinii, która wylicza średnią stawkę roboczogodziny dla ASO na rynku (...), skoro konieczne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy determinuje stosowanie stawki mieszczącej się w granicach stawek stosowanych na rynku lokalnym, a nie średniej stawki.

Ustaleń w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy, który był między stronami sporny, to jest stawki za roboczogodzinę, sąd dokonał na podstawie opinii biegłego, który w sposób stanowczy i pewny wypowiedział się co do spornej kwestii. Wnioski biegłego są logiczne i przekonywujące, a Sąd I instancji wnikliwie przeanalizował przedłożone przez biegłego opinie i wypowiedział się co do ich wartości dowodowej. Wskazać przy tym należy, że opinia biegłego podlega swobodnej ocenie dowodów, a przy jej ocenie sąd zobligowany jest stosować kryteria szczególne, które stanowią poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania wyrażonego w niej stanowiska. Ocena wartości opinii biegłego dokonana przez Sąd Rejonowy w świetle argumentacji zawartej w uzasadnieniu nie budzi wątpliwości.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt II CKN 817/00, Lex nr 56906).

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób należyty wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacja pozwanego nie wykazuje uchybień w rozumowaniu sądu, które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny. Naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu przesłanek tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna - czego, zdaniem Sądu Okręgowego, skarżący we wniesionej apelacji nie uczynił.

Przechodząc do oceny zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego wskazać należy, iż nie były one zasadne i w rzeczywistości stanowią powielenie zarzutów dotyczących naruszenia prawa procesowego.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że zastosowana przez warsztat powoda stawka w wysokości 180,00 zł netto za roboczogodzinę odpowiadała stawkom, jakie występowały na lokalnym terenie, a tym samym nie może być uznana za nadmierną.

Co więcej rację ma Sąd I instancji wskazując na uprawnienie poszkodowanego do wyboru warsztatu samochodowego mającego dokonać naprawy, co skutkuje koniecznością ustalenia kosztów naprawy według cen stosowanych właśnie przez ten warsztat naprawczy w związku z naprawą indywidualnie oznaczonego pojazdu mechanicznego.

W takich okolicznościach Sąd Rejonowy prawidłowo w oparciu o przepisy art. 361 § 1 i 2 k.c. i art. 822 § 1 k.c. oraz art. 824 ¹ § 1 k.c. uznał wobec bezsporności faktu powstania szkody po stronie powoda (następcy prawnego poszkodowanych właścicieli pojazdu) oraz istnienia przesłanek odpowiedzialności cywilnej pozwanego, iż stronę pozwaną obciąża obowiązek poniesienia niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdów, ustalonych według cen występujących na lokalnym rynku.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł uchybień zaskarżonego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu.

W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności wskazanych zarzutów sformułowanych przez apelującego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanego jako przegrywającego apelację w całości na rzecz powoda kwotę 450 zł. Kwota ta stanowi wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego adwokatem ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego za pośrednictwem PI.