Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2021 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny-Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Anna Koźlińska

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Pilichowska-Miodek

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2021 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. S.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa –Krowodrzy w Krakowie

z dnia 24 czerwca 2019 roku sygnatura akt I C 2631/16/K

1.zmienia zaskarżony wyrok nadając mu następujące brzmienie :

,,I. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 48 000 zł( czterdzieści osiem tysięcy złotych ) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 31 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2016 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty;

II. oddala powództwo w dalej idącym zakresie;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 4817 zł ( cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV. nakazuje ściągnięcie od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Krakowa-Krowodrzy w Krakowie kwoty 2400 zł (dwa tysiące czterysta złotych ) tytułem opłaty od pozwu od uiszczenia której powód był zwolniony oraz kwoty 583,02 zł ( pięćset osiemdziesiąt trzy 02/100 złotych ) tytułem poniesionych w sprawie wydatków .”

2. oddala apelację w dalej idącym zakresie;

3. przyznaje biegłemu sądowemu lekarzowi med. M. Ś. wynagrodzenie w kwocie 179,71 zł( sto siedemdziesiąt dziewięć 71/100 złotych) tytułem wynagrodzenia za udział w rozprawie odwoławczej;

4. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1800 zł ( tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;

5. nakazuje ściągnięcie od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Krakowie kwoty 2400 zł (dwa tysiące czterysta złotych ) tytułem opłaty od apelacji od uiszczenia której powód był zwolniony oraz kwoty 503,61 zł ( pięćset trzy 61/100 złotych ) tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

SSO Anna Koźlińska

UZASADNIENIE

wyroku SO w Krakowie z dnia 28 października 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Krakowa –Krowodrzy w Krakowie wyrokiem z dnia 26 czerwca 2019 roku oddalił w całości powództwo Z. S., który domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 48.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 listopada 2012 roku.

W uzasadnieniu pozwu podawał, że w dniu 2 maja 2008 r. podczas jazdy motocyklem marki S. o numerach rejestracyjnych (...) po drodze z B. w stronę R. w miejscowości V. doszło do zderzenia z jadącym w tym samym kierunku pojazdem rolniczym – traktorem o numerze rejestracyjnym (...). W wyniku w/w zdarzenia powód doznał licznych obrażeń ciała, w tym silnego bólu kręgosłupa i zawrotów głowy, natomiast od 2010 roku objawy zaczęły się nasilać. We wskazanym okresie występujący u powoda ból był nasilony do tego stopnia, że przez okres pół roku uniemożliwiał chodzenie i powodował niedowład nóg. Ze względu na bardzo rzadko występującą jednostkę chorobową – cysty synowialne lędźwi utrudniona była diagnoza powoda i ustalenie przyczyny dolegliwości. Powód wskazał, że wobec gwałtownego pogorszenia stanu zdrowia skutkującego niemożnością podjęcia przez niego jakiejkolwiek pracy zwrócił się do strony pozwanej, z którą zawarł umowę grupowego ubezpieczenia na życie nr (...) nr umowy (...) o wypłatę należnego odszkodowania. Wskutek zawartej umowy ubezpieczenia powód ubezpieczył kartę kredytową wydaną przez Bank (...) S.A. na wypadek niezdolności powoda do pracy i z tego tytułu opłacał składkę w kwocie około 125 zł miesięcznie. Strona pozwana odmówiła realizacji ochrony ubezpieczeniowej, powołując się na brak orzeczenia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o całkowitej niezdolności powoda do pracy.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując że zgodnie z art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem trzech lat, a powód otrzymał decyzję odmowną z dnia 15 października 2012 r. zatem trzyletni okres przedawnienia upłynął w dniu 15 października 2015 r. Dodatkowo podniosła, że świadczenie, którego domaga się powód jest nienależne gdyż u powoda nie wystąpiło zdarzenie objęte ochroną ubezpieczeniową, ponieważ powód objęty był ochroną ubezpieczeniową z tytułu wystąpienia śmierci oraz niezdolności do pracy rozumianej jako całkowita i trwała niezdolność ubezpieczonego do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej spowodowanej chorobą lub uszkodzeniem ciała i zgodnie z obecną wiedzą medyczną nie rokującą możliwością odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż bezsporne pomiędzy stronami było, że strony łączyła umowa ubezpieczenia grupowego na życie nr (...) nr (...), w ramach której powód ubezpieczył kartę kredytową C. i opłacał składkę miesięczną w kwocie 125 zł. Do wskazanej umowy zastosowanie miały ogólne warunki ubezpieczenia (...) stanowiące integralną część zawartej umowy.

Dodatkowo bezsporne pomiędzy stronami było, że w dniu 2 maja 2008 r. powód doznał wypadku komunikacyjnego.

Ponadto Sąd pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 8 października 2012 r. powód zgłosił stronie pozwanej (...) niezdolność do pracy spowodowaną wypadkiem komunikacyjnym.

W pismach z dnia 15 października 2012 r., 6 listopada 2012 r., 15 lipca 2013 r., 19 kwietnia 2013 r. (...) odmówiło wypłaty świadczenia z powodu wykluczenia przez lekarza orzecznika ZUS całkowitej i trwałej niezdolności do pracy.

W dniu 7 sierpnia 2012 r. w ramach przeprowadzonej konsultacji neurologa rozpoznano u powoda ucisk korzeni nerwów rdzeniowych i splotów nerwowych, choroby krążka międzykręgowego, silne bóle i zawroty głowy.

W dniu 17 lutego 2015 r. u powoda stwierdzono zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, w szczególności odcinka lędźwiowego, torbiele synowialne na odcinku L4/L5 okresowo przemieszczające się oraz niestabilność wielopoziomową. Ponadto w dniu 25 lutego 2015 r. stwierdzono u powoda trudności z chodzeniem, które uniemożliwiają podjęcie pracy. Powód leczony był specjalistycznie w (...), w której zdiagnozowano chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, dyskopatie lędźwiową, chromanie rdzeniowe oraz zastosowano leczenie farmakologiczne. W okresie od 5 kwietnia 2016 r. do 11 kwietnia 2016 r. powód został poddany leczeniu wobec objawów obustronnej rwy kulszowej i lędźwiobólu w przebiegu kręgozmyku L4/L5 oraz wtórnej stenozy kanału kręgowego w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Powód został zoperowany drogą lamienctomii L5 obustronnej facetectomii L4/L5, obustronnego usunięcia przepukliny jądra miażdżystego odbarczono korzenie rdzeniowe. Cierpiał na dnę moczanową. Dolegliwości bólowe zmniejszyły się. W październiku 2016 r. powód został poddany rehabilitacji celem terapii po przebytej operacji kręgosłupa lędźwiowego. Z zaświadczenia Gabinetu (...) zaświadczenia wynikało, że powód wymaga długotrwałej rehabilitacji. Od 2011 r. stan zdrowia powoda pogorszył się w związku z niedowładem nóg. Obecnie powód nie pracuje. Przyjmuje leki przeciwbólowe i przeciwzapalne. Do czasu wypadku powód był aktywny zawodowo. Może prowadzić samochód, jednak nie może przebywać dłużej niż 30 minut w pozycji stojącej. Zażywa silne leki przeciwbólowe, sterydy, leki uspokajające. Nie może podnosić ciężkich rzeczy, wymaga pomocy w codziennych czynnościach. Powód prowadził działalność gospodarczą, której prowadzenie zawiesił pod koniec listopada 2012 r.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z § 2 ust. 3 i § 3 OWU (...) odszkodowanie z tytułu łączącej strony umowy przyznaje się jedynie w przypadku śmierci ubezpieczonego oraz niezdolności ubezpieczonego do pracy, zaś za niezdolność do pracy uznaje się całkowitą i trwałą niezdolność ubezpieczonego do pracy zarobkowej spowodowaną chorobą lub uszkodzeniem ciała i nie rokującą możliwości odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej.

Sąd pierwszej instancji ustalił nadto, że wyrokiem z dnia 21 listopada 2013 r. zasądzono od Z. S. na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 55.480,32 zł z odsetkami umownymi w wysokości 24% w skali roku liczonymi od dnia 17 października 2012 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu przedmiotowego wyroku wskazano, że Z. S. zaprzestał spłaty kredytu wskutek ciężkiej choroby kręgosłupa która pozbawiła go możliwości wykonywania pracy. Spółka (...) S.A. w piśmie z dnia 6 listopada 2012 r. odmówiła uznania roszczenia powoda powołując się na okoliczność, że przedłożona przez niego dokumentacja nie świadczy o tym, aby powstał u niego stan całkowitego i trwałego inwalidztwa uniemożliwiającego podjęcie jakiejkolwiek pracy.

Biegła sądowa z zakresu neurologii w wykonaniu odezwy sądu pierwszej instancji, stwierdziła w sporządzonej opinii, że u powoda występuje choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną i lędźwiową oraz ustaliła, że powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wymiarze 15%. Badaniem fizykalnym stwierdzono spłycenie lordozy szyjnej i lędźwiowej, wyszczuplenie uda i podudzia prawego, asymetrie odruchów głębokich z kończyn dolnych oraz niedoczulicę w zakresie ramienia prawego i prawego podudzia. Przed wypadkiem z dnia 2 maja 2008 r. u powoda występowały okresowo dolegliwości bólowe kręgosłupa, leczone doraźnie. Biegła wskazała, że zmiany zwyrodnieniowe istniały przed urazem, jednak ich nasilenie nie dawało nasilonych i przewlekłych dolegliwości bólowych. W ocenie neurologicznej uraz z dnia 2 maja 2008 r. nasilił wcześniej występujące dolegliwości bólowe oraz postęp choroby zwyrodnieniowej. Biegła stwierdziła, że rokowanie co do wyleczenia jest niekorzystne. Nie stwierdzono objawów rozciągowych, stwierdzono że powód porusza się samodzielnie. Od dnia 1 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. przyznano powodowi prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W części obejmującej rozważania prawne sąd pierwszej instancji wyjaśnił, iż nie zasługiwał na uwzględnienie podniesiony przez stronę pozwaną zarzutem przedawnienia roszczenia. Roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu, gdyż postępowanie likwidacyjne zostało zakończone w dniu 15 lipca 2013 r., a termin przedawnienia roszczenia rozpoczął swój bieg na nowo w związku z zakończeniem postępowania o zawezwanie do próby ugodowej w dniu 16 grudnia 2015 r.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego w niniejszej sprawie mógł być stosunek wynikający z umowy ubezpieczenia zawartej pomiędzy powodem a pozwanym (art. 805 k.c.). Przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowę wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej. Do powstania odpowiedzialności ubezpieczyciela tj. obowiązku świadczenia, niezbędnym wymogiem determinującym wypłatę odszkodowania jest zaistnienie przewidzianego w umowie wypadku określonego w praktyce wypadkiem ubezpieczeniowym.

Istotą sporu w przedmiotowym zakresie było ustalenie czy wskutek zderzenia drogowego powód trwale utracił zdolność do pracy, a tym samym czy powodowi przysługuje odszkodowanie z tytułu umowy ubezpieczenia łączącej strony.

Biegła z zakresu neurologii nie stwierdziła u powoda całkowitej niezdolności do pracy, w konsekwencji czego sąd rejonowy stwierdził, że powód pomimo spoczywającego na nim ciężaru dowodu nie wykazał okoliczności faktycznych uzasadniających istnienie stanu całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu § 2 ust. 3 i § 3 OWU.

Powód w apelacji od powyższego wyroku wnosząc o jego zmianę i uwzględnienie powództwa zarzucił naruszenie przepisów:

-art. 233 par. 1 kpc w związku z art. 278 par. 1 kpc poprzez błędne przyznanie pełnej wiarygodności opinii biegłych podczas gdy nie odpowiadały one w pełni odezwie oraz były niespójne i niepełne ;

-art. 233 kpc w związku z art. 328 par. 2 kpc poprzez oparcie rozstrzygnięcia na opinii biegłej podczas gdy pozostaje ona w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym;

Nadto apelujący zarzucił:

- błędne ustalenie odnośnie 15 % uszczerbku na zdrowiu podczas gdy powód jest osobą całkowicie niezdolną do pracy;

-naruszenie art. 65 par. 1 i 2 kc poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na niesłusznym przyjęciu, że w sprawie nie zachodzi całkowita niezdolność powoda do pracy w rozumieniu par 2 ust.3 i par 3 OWU podczas gdy przyjąć należało, że strony miały na uwadze niezdolność do pracy uniemożliwiającą spłatę zadłużenia związanego z ubezpieczeniem;

- błędne oddalenie wniosków dowodowych powoda o przesłuchanie biegłej podczas gdy złożone do akt opinie zawierały wymagając wyjaśnienia rozbieżności.

Strona pozwana wnosiła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów .

Sąd Okręgowy zważył .

Apelacja okazała się uzasadniona albowiem trafne okazały się zarzuty naruszenia art. 233 kpc w związku z art. 278 kpc, oraz zarzut oparcia rozstrzygnięcia na niepełnej opinii biegłej. Ocena zarzutów apelacyjnych wymagała zgodnego z wnioskami apelującego uzupełnienia postępowania dowodowego celem wyjaśnienia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, do czego jak słusznie zarzucił apelujący, nie była przydana opinia sporządzona na etapie przed sądem pierwszej instancji. Sąd rejonoy uchybił regulacjom zawartym w treści przepisów art. 233 kpc w związku z art. 278 kpc przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia opinię biegłej neurolog M. K. albowiem po pierwsze powód zgłaszał w odniesieniu do niej zarzuty, które nie zostały wyczerpująco wyjaśnione, a po drugie pominął to, że opinia nie zawierała odpowiedzi na pytania, które w związku z tezą dowodową dotyczącą ewentualnej trwałej niezdolności do pracy, winny być jej przedmiotem . Wobec bezsporności faktu związania stron umową ubezpieczenia, oraz wobec przyjętej przez stronę pozwaną strategii obrony w niniejszym procesie polegającej na kwestionowaniu zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego przy jednoczesnym nie odniesieniu się do wysokości żądanej kwoty, zasadniczą istotną dla rozstrzygnięcia kwestią pozostawało jedynie, to czy powód wykazał będącą skutkiem stanu zdrowia, trwałą i całkowitą niezdolność do pracy zaistniałą w okresach objętych postanowieniami umowy ubezpieczenia .

Sąd drugiej instancji na podstawie opinii biegłego sądowego ortopedy i traumatologa M. Ś. z dnia 12 lutego 2021 roku oraz ustnych uzupełniających wyjaśnień biegłego podczas rozprawy w dniu 14 października 2021 roku ustalił, że powód w okresie pomiędzy 2 maja 2008 roku a 12 października 2012 roku pozostawał nieprzerwanie przez okres 180 dni trwale i całkowicie niezdolny do pracy, a nadto pozostawał trwale i całkowicie niezdolny do pracy w dniu 12 października 2012 roku oraz jest trwale i całkowicie niezdolny do pracy w chwili obecnej. Trwała i całkowita niezdolność do pracy w okresie 180 dni liczonych od 2 maja 2008 roku był spowodowana złamaniem koski bocznej podudzia prawego a w okresie od listopada 2011 roku do chwili obecnej jest spowodowana schorzeniami kręgosłupa lędźwiowego i szyjnego.

Okoliczności stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia apelacyjnego obejmują zatem poprawnie ustalone przez sąd pierwszej instancji fakty związane z datą wypadku, przebiegiem leczenia i rehabilitacji, zgłoszeniem zdarzenia ubezpieczycielowi, treścią OWU oraz opisane powyżej ustalenie wystąpienia u powoda trwałej i całkowitej niezdolności do pracy w opisanych okresach. Niesporną okolicznością faktyczną stanowiącą element podstawy rozstrzygnięcia odwoławczego jest także wysokość ustalonego dla powoda limitu dla Karty Kredytowej wynoszącego 48 000 złotych.

Wspomniana opinia biegłego M. Ś., wbrew zarzutom strony pozwanej, mogła być podstawą ustalenia istotnej dla rozstrzygnięcia okoliczności wymagającej wiadomości specjalnych, a nadto wbrew stanowisku strony pozwanej, zaprezentowane w niej wnioski znajdują podstawę w poprzedzających je wywodach. Biegły opisał zarówno skutki złamania jak i konsekwencje zdiagnozowanych u powoda schorzeń kręgosłupa, które z uwagi na będące ich efektem ograniczenia w funkcjonowaniu narządów ruch, powodują trwałą i całkowitą niezdolność do pracy.

Na marginesie wspomnieć można, że pełnomocnik strony pozwanej pomimo zawnioskowania o wezwanie biegłego na rozprawę celem ustanego wyjaśnienia zgłaszanych w zarzutach wątpliwości, pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie, nie stawił się.

W świetle ustalonego w postępowaniu odwoławczym stanu faktycznego zaskarżony wyrok musiał zostać zmieniony zgodnie z wnioskami apelacyjnymi albowiem powód wykazał, zaistnienie uzasadniającego roszczenie zdarzenia ubezpieczeniowego. Wysokość świadczenia ubezpieczeniowego żądanego przez powoda nie wymagała dowodzenia albowiem strona pozwana nie zaprzeczyła twierdzeniom odnoszącym się do zapisów OWU, w oparciu o które powód wyliczył żądaną kwotę.

Przepis art. 805 par. 1 kc stanowi, iż przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się w zakresie działania swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. W przedmiotowej sprawie wysokość świadczenia do spełnienia którego zobowiązał się ubezpieczyciel, została określona par. 9 OWU C. jako limit kredytu ustalonego dla Karty Kredytowej Ubezpieczonego lub równowartość w złotych polskich 20 000 USD według kursu średniego obowiązującego w banku w dniu zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego. Powód określił wysokość żądanej kwoty w odniesieniu do przyznanego limitu karty kredytowej, czego pozwana nie podważała ( pozew oraz pismo k.113).

Przedmiotem umowy było życie i zdrowie ubezpieczonego, a zakres ubezpieczenia obejmował między innymi niezdolność ubezpieczonego do pracy( par. 3 pkt 2 podpunkt 2 OWU). Niezdolność do pracy to wedle postanowień umowy ubezpieczenia ( par. 2 pkt3) całkowita i trwała niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej spowodowana chorobą lub uszkodzeniem ciała, nie rokująca zgodnie z aktualną wiedzą medyczną możliwości jej odzyskania. W par. 9 OWU zdefiniowano świadczenie ubezpieczeniowe stwierdzając, iż świadczenia z powodu niezdolności do pracy powstaje po upływie 180 dni udokumentowanego nieprzerwanego trwania niezdolności do pracy która rozpoczęła się w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej a przed ukończeniem przez ubezpieczonego 65 roku życia, istniała w momencie wystąpienia z roszczeniem i trwa nadal. Z kolei w par. 10 pkt 2 OWU ustalono, iż w przypadku powstania niezdolności do pracy ubezpieczony obowiązany jest złożyć zgłoszenie, zaświadczenie o wysokości salda, kopię wniosku o kartę, dokumentację dotyczącą przebiegu leczenia oraz dokument stwierdzający okoliczności zajścia wypadku oraz orzeczenie lekarskie potwierdzające niezdolność do pracy lub orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o uznaniu ubezpieczonego za całkowicie niezdolnego do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej i potwierdzające fakt pozostawania całkowicie niezdolnym do pracy.

Nie ustalenie trwałej i całkowitej niezdolności powoda do pracy w toku procesu przed sądem pierwszej instancji, nie było skutkiem braku po stronie powoda inicjatywy dowodowej lecz skutkiem oparcia rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji na nie w pełni wartościowej opinii.

W świetle zacytowanych postanowień umowy ubezpieczenia, należało zgodzić się z apelującym co do tego, że opinia przyjęta przez sąd pierwszej instancji za dowód mający stanowić podstawę ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, nie miała dostatecznych ku temu walorów. Opinia biegłego sądowego co do zasady, pomimo jej specyficznego charakteru, jak każdy inny środek dowodowy, podlega ocenie sądu na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd nie dokonuje jednak oceny wiarygodności opinii, lecz ocenia ją pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności, mogąc pomijać ewentualne oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Oceniając opinię biegłego sąd powinien uwzględniać takie kryteria, jak poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Przede wszystkim jednak opinia winna zmierzać do ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności zakreślonych twierdzeniami strony, która z przedstawianych faktów zamierza wysnuć korzystne dla siebie skutki prawne.

Trudno zatem mając na uwadze specyficzny charakter dowodu z opinii biegłego, nie zgodzić się z zarzutem apelującego, wyrażającym przekonanie, że choć fakty objęte twierdzeniami powoda nie zostały ustalone, nie było to skutkiem jak stwierdził sąd rejonowy bierności dowodowej powoda lecz skutkiem uznania przez sąd pierwszej instancji za pełnowartościowy dowód opinii nie w pełni zgodnej z tezami wniosku dowodowego, a co więcej niezgodnej treścią zlecenia sądu. Zgodnie z brzmieniem art. 278 par. 1 kpc sąd w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia opinii. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego w sprawie materiału w sytuacji gdy niezbędna jest do tego specjalistyczna, nieznana sądowi wiedza. Zasięganie opinii biegłych jest wymagane wówczas, gdy ocena ustalonych faktów, wykracza poza dostępną sądowi wiedzę. Dążąc do ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia faktów związanych ze zdolnością powoda do pracy, sąd pierwszej instancji słusznie sięgnął po dowód z opinii biegłego sądowego albowiem to w jego gestii pozostawały niedostępne sądowi wiadomości specjalne z dziedziny medycyny. Jednak czyniąc złożoną do akt opinię podstawą ustaleń w oparciu o które ocenił żądanie pozwu, sąd rejonowy nie uwzględnił tego, że treść opinii i jej wnioski ( kontestowane zresztą przez powoda ) nie były w pełni zbieżne z odezwą, co znamienne zredagowaną adekwatnie do wniosków powoda. Powód już w pozwie w tezie dotyczącej opinii biegłego domagał się ustalenia czy skutkiem wypadku i chorób na które cierpi jest trwale niezdolny do pracy w okresie od maja 2008 roku do chwili obecnej. Tymczasem biegła w opinii z września 2019 roku po pierwsze skoncentrowała się na ustaleniu stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, co nie było jej zlecone, a jednocześnie w zasadzie nie udzieliła odpowiedzi na żadne z zadanych przez sąd pytań. Powyższych wad nie konwalidowała opinia uzupełniająca biegłej ( k.181) nie tylko zawierająca błąd co do daty opinii zasadniczej ale przede wszystkim w dalszym ciągu nie zawierająca odpowiedzi na pytania zadane w odezwie z dnia 5 maja 2017 roku.

Uzupełnione na etapie odwoławczym postępowanie dowodowe, które potwierdziło zaistnienie przesłanek obligujących ubezpieczyciela do spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego skutkowało zasądzeniem na rzecz powoda kwoty roszczenie głównego.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie jedynie co do odsetek żądanych za okres od dnia 14 listopada 2012 roku do dnia 31 października 2015 roku tj dnia doręczenia stronie pozwanej wniosku o zawarcie ugody.

Powód ma co do zasady rację wskazując na treść przepisu art. 817 par. 1 kc, który obliguje ubezpieczyciela do wypłaty odszkodowania w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia. Faktem jest też to, że zawiadomienie takie powód złożył w dniu 11 października 2012 roku i już po trzech dnia otrzymał odpowiedź z odmową wypłaty.

Problem jednak w tym, że w okolicznościach niniejszej sprawy ubezpieczyciela nie można uznać za pozostającego w opóźnieniu co do wypłaty świadczenia od dnia następnego po upływie 30 dni od zgłoszenia zdarzenia. Powód we wniosku o wypłatę świadczenia z dnia 11 października 2012 roku po pierwsze nie sprecyzował swojego żądania co do wysokości kwoty, a po drugie nie było wśród dokumentów przedstawionych na dowód zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego takiego z którego wynikałaby jego trwała i całkowita niezdolność do pracy. Oczywiście nie zwalniało to ubezpieczyciela z obowiązku podjęcia działań nakierowanych na jej ustalenie, z drugiej jednak strony nie można pomijać tego, że sam powód dopiero w października 2015 roku zdecydował się na zawezwanie pozwanej do zawarcia ugody, a następnie po upływie kilku kolejnych miesięcy zdecydował się na wytoczenie powództwa. Wprawdzie przy dołożeniu należytej staranności było się możliwe wyjaśnienie wszelkich okoliczności już w dniu 11 lipca 2013 roku kiedy o działający na zlecenie ubezpieczyciela lekarz M. B. proponując potrzymanie decyzji odmownej i odwołują się do badania przeprowadzonego przez lekarza medycyny pracy stwierdził braki w dokumentacji , których uzupełnienia stron pozwana mogła i winna była zażądać. Problem jednak w tym, że i wówczas żądanie powoda pozostawało nieokreślone kwotowo.

W wyroku z dnia 6 lipca 1999 roku III CKN 315/98 Sąd Najwyższy wyraził pogląd zgodnie z którym zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nieobjętych jego decyzją odmowną jeśli poszkodowany po jej otrzymaniu nie lub wcześniej nie określił kwotowo swojego roszczenia. Zatem choć ustalenie odpowiedzialności ubezpieczyciela było możliwe już po badaniu, które miało miejsc w dniu 2 lipca 2013 roku, zasądzenie odsetek od tej daty nie byłoby prawidłowe albowiem powód dopiero w dniu 30 października 2015 roku tj. w dniu doręczenia stronie pozwanej odpisu zawezwania do ugody określił kwotowo swoje roszczenie.

O zmianie wyroku orzeczono na zasadzie art. 386 par. 1 kpc.

O oddaleniu apelacji orzeczono na zasadzie art. 385 kpc.

Zmiana rozstrzygnięcia w wyniku którego powództwo zostało prawie w całości uwzględnione skutkowała adekwatną do wyniku sprawy zmianą orzeczenia o kosztach procesu. Na podstawie art. 100 kpc zdanie 2 sąd obciążył całością kosztów postępowania stronę pozwaną, albowiem powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Na zasądzoną kwotę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda w minimalnej stawce wraz z opłatą skarbową wyliczone zgodnie z par. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych DZ. U. 2015 . 1804 ( w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu na podstawie par.2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz. U. poz. 1667). Powód postanowieniem z dnia 2 września 2016 roku (k.34) został w całości zwolniony od kosztów sądowych wobec czego na podstawie przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Dz.U.2020.775, kosztami sądowymi, których powód nie miał obowiązku uiścić tj. opłatą od pozwu oraz wydatkami na opinie biegłych tymczasowo pokrytymi przez Skarb Państwa, obciążono jako przegrywającą stronę pozwaną.

Podobnie kosztami postępowania odwoławczego, które prawie w całości wygrał powód, obciążono stronę pozwaną, zasądzając od niej na rzecz powoda zwrot kosztów zastępstwa radcowskiego w minimalnej stawce na podstawie przepisów art. 100 kpc w związku z art. 391 par. 1 kpc oraz par. 2 pkt 5 w związku z par. 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (DZ. U. 2015 . 1804 ) oraz nakazując ściągnięcie od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa nie pokrytych kosztów sądowych na które złożyła się opłata od apelacji oraz wydatki na opinię biegłego, o czym orzeczono biorąc podstawę przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Dz.U.2020.775.

SSO Anna Koźlińska