Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 140/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 30 grudnia 2021 r., sygn. akt II K 446/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

--------------

----------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mający wpływ na treść wyroku przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że:

- B. C. i K. M. w dniu 28 maja 2021 r. w J., powiat (...), województwo (...), wzięli udział w pobiciu I. G. w ten sposób, że B. C. szarpała i przytrzymywała I. G., a w tym czasie K. M. zadał jej co najmniej jedno uderzenie laską, a następnie uderzenia laską zadawała jej B. C., w wyniku czego pokrzywdzona doznała stłuczenia obu przedramion i stłuczenia dłoni prawej, przez co narazili ją na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k.;

- B. C. i K. M. w dniu 28 maja 2021 r. w J., powiat (...), województwo (...), znieważył I. G. w jej obecności poprzez używanie w stosunku do pokrzywdzonej obelżywych sformułowań, obrażając jej osobiste uczucia;

- w dniu 28 maja 2021 r. w J., powiat (...), województwo (...), kierowali pod adresem I. G. groźby karalne pozbawienia jej życia i zniszczenia mienia, które to groźby wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnione obawy, że zostaną spełnione.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

2. Ponadto z ostrożności procesowej obrońca oskarżonych zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonych kar jednostkowych ograniczenia wolności oraz kary łącznej 10 miesięcy ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

3. Naruszenie prawa materialnego – art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. poprzez brak określenia w pkt 3 części dyspozytywnej wyroku wymiaru godzinowego nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Co do zasady Sąd Odwoławczy zaaprobował przyjęte przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące przebiegu przedmiotowego zdarzenia, które znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materialne dowodowym (chociaż w wyroku Sądu II instancji zmieniony został opis i kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonym w pkt 1 części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia).

Oczywistym jest że w sytuacji, kiedy sąd dysponuje dowodami, których treść jest ze sobą sprzeczna – np. zeznaniami świadka - pokrzywdzonej i wyjaśnieniami oskarżonych, którzy nie przyznają się do popełnienia zarzucanego im czynu (do czego oczywiście mają prawo w ramach przysługującego im prawa do obrony), to nadanie waloru wiarygodności jednemu z tych dowodów oznacza automatyczne odrzucenie jako podstawy ustaleń faktycznych dowodów przeciwnych. W przedmiotowej sprawie Sąd ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób całościowy i odpowiadający wymogom art. 7 k.p.k., a zatem z zachowaniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

Zaskakującym jest jednak, iż Sąd Rejonowy nie zweryfikował prawidłowości przyjętej na etapie postępowania przygotowawczego kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonym w pkt I zaskarżonego wyroku jako realizującego znamiona występku z art. 158 § 1 k.k., zwłaszcza wobec treści opinii dotyczącej charakteru obrażeń doznanych przez pokrzywdzoną, która stanowiła podstawę poczynionych w badanej sprawie ustaleń faktycznych. Zgodnie z treścią powołanej opinii sporządzonej przez specjalistę chirurga M. G. (k. 38) I. G. w wyniku zdarzenia z dnia 28 maja 2021 r. doznała stłuczenia obu przedramion (otarcia skóry) oraz stłuczenia dłoni prawej (obrzęk okolicy II kości śródręcza prawego). Obrażenia te zostały określone przez opiniującego lekarza jako powodujące naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni, co powinno skutkować zmianą przyjętej na początkowym etapie postępowania kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonym czynu na art. 157 § 2 k.k. Przemawia za tym także specyfika przedmiotowego zdarzenia: pokrzywdzoną była młoda, zdrowa i z założenia sprawna fizycznie kobieta – funkcjonariuszka Policji, zaś sprawcami osoby, które ze względu na wiek i stan zdrowia, pomimo podjęcia ataku przy użyciu laski, nie były w stanie realnie zagrozić życiu i zdrowiu pokrzywdzonej. Jak wynika z zeznań samej I. G. (k. 116), udało jej się skutecznie odeprzeć atak oskarżonych i odebrała im laskę, którą zadawali jej ciosy. Trudno zatem przyjąć, aby zaatakowanie przez nich I. G. miało pociągnąć za sobą skutki, o których mowa w art. 158 § 1 k.k., tj. narażeniem jej na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k.

W wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej Sąd II instancji odmiennie, aniżeli uczynił to Sąd Rejonowy, ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 216 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przypisanego B. C. i K. M. w pkt 2. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wydanego rozstrzygnięcia w sposób lakoniczny stwierdził, iż stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonym czynów ocenił jako umiarkowany, jednak bez odniesienia się do konkretnych okoliczności wskazanych w art. 115 § 2 k.k.

Przypomnieć w tym miejscu należy, iż katalog okoliczności wyznaczających stopień społecznej szkodliwości czynu określony przez ustawodawcę w treści przepisu art. 115 § 2 k.k. ma charakter zamknięty. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Normatywne wyliczenie okoliczności ujętych w tym przepisie jest wyczerpujące. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody. Pierwsza okoliczność wiąże się bezpośrednio z przedmiotem ochrony danego typu czynu zabronionego, wyrażonym w sposób rodzajowy w typologii kodeksu karnego. Wysoka – in abstracto – wartość dobra chronionego nie przesądza jednak samoistnie o wysokim stopniu społecznej szkodliwości czynu, a naruszenie dobra o najwyższej wartości w prosty sposób nie wyznacza najwyższego stopnia społecznej szkodliwości czynu ( zob. R. Zawłocki, Pojęcie i funkcje..., s. 198; E. Plebanek, Materialne określenie przestępstwa, Warszawa 2009, s. 264). Decyduje o tym kompleksowa ocena wszystkich elementów składających się na ocenę karygodności czynu. Z drugiej strony – ustalenie, że konkretny czyn jest społecznie szkodliwy w znikomym stopniu, nie pomniejsza wartości dobra chronionego, lecz jest wyrazem oceny, iż dobro to naruszone zostało w niewielkim stopniu ( wyrok SN z 4.10.2002 r., V KKN 199/01 , LEX nr 56829). Społeczną szkodliwość czynu wyznaczają także sposób i okoliczności popełnienia czynu. Okoliczności popełnienia czynu odnoszą się nie tylko do tych, które wynikają ze znamion czyn zabronionego. Należy uwzględnić całą sytuację faktyczną, w jakiej te znamiona zostały zrealizowane ( K. Buchała, Prawo karne materialne, Warszawa 1980, s. 201 za: Stefański Ryszard A. (red.), Zabłocki Stanisław (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz do art. 1 – 166, WKP 2017). Uwzględniając specyfikę przedmiotowej sprawy właśnie sposób i okoliczności popełnienia czynu powinny być eksponowane przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości, co oczywiście nie umniejsza rangi dóbr prawnie chronionych naruszonych przez oskarżonych. Biorąc pod uwagę okoliczności popełnienia czynu przypisanego oskarżonym w pkt 2. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku trudno przyjąć, aby groźby wypowiadane przez B. C. i K. M. wzbudzały u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, na co wpływ miała również wynikająca w sposób jednoznaczny ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dysproporcja pomiędzy siłą i sprawnością fizyczną I. G. a oskarżonymi – zwłaszcza iż pokrzywdzona sama przyznała, iż wcześniej tego rodzaju „groźby” ze strony oskarżonych ignorowała (k. 116v). Także znieważenie oskarżonej słowami uważanymi powszechnie za obelżywe w realiach przedmiotowej sprawy powinno być oceniane przez pryzmat zamiaru i motywacji oskarżonych, na które niewątpliwie miał wpływ ich stan zdrowia, w tym upośledzenie B. C. i związana z nim skłonność do zachowań agresywnych w sytuacjach stresowych. Powołane wyżej okoliczności przemawiały za przyjęciem, iż stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 216 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przypisanego oskarżonym w pkt 2 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku był znikomy, co pociągnęło za sobą konieczność uchylenia w tej części orzeczenia Sądu Rejonowego i umorzeniem postępowania w tym zakresie.

Ad. 2

Odnosząc się do zasadności podniesionego zarzutu w pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż zgodnie z dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 k.k., sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Chociaż kary 8 miesięcy ograniczenia wolności, wymierzonej zresztą przy zastosowaniu art. 37a k.k. jako kara łagodniejszego rodzaju aniżeli wynikająca z granic ustawowego zagrożenia za czyn z art. 158 § 1 k.k., nie sposób uznać za niewspółmiernie i rażąco surową, to jednak dokonana w wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej zmiana opisu oraz kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonym w pkt 1. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, zakwalifikowanego jako wypełniający znamiona z art. 157 § 2 k.k. w oczywisty sposób rzutowała także na ocenę stopnia społecznej szkodliwości tego czynu.

Zgodnie z § 2 powołanego art. 53 k.k., okolicznościami mającymi wpływ na rodzaj i wymiar kary są m.in. właściwości i warunki osobiste sprawcy, a wydaje się, że okoliczności te nie zostały wzięte w należytym stopniu pod uwagę przy wyborze rodzaju kary wymierzonej oskarżonemu K. M.. Jak wynika z akt badanej sprawy i na co zresztą wskazywał Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wydanego orzeczenia, oskarżony jest osobą w podeszłym wieku i o znacznym stopniu niepełnosprawności, niewidomą i poruszającą się o lasce, co stanowi oczywistą przeszkodę do wykonywania przez niego nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w ramach kary ograniczenia wolności. Z tego względu Sąd Odwoławczy zdecydował o zmianie rodzaju wymierzonej K. M. kary na grzywnę w wymiarze 30 stawek dziennych po 10 złotych każda.

Z kolei B. C. jest upośledzona umysłowo, funkcjonuje na poziomie osoby upośledzonej umysłowo w stopniu umiarkowanym, występuje i niej skłonność do reagowania w sposób agresywny na sytuacje stresowe, co także nie może pozostać bez wpływu na wymiar orzeczonej wobec niej kary. Z tego względu Sąd II instancji obniżył karę wymierzoną B. C. za czyn z pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku do 2 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

Kary w takim wymiarze w przekonaniu Sądu Odwoławczego czynią zadość wszystkim wymogom określonym w art. 53 k.k., realizując jednocześnie cele zarówno z zakresu prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Ad. 3

Istotnie, Sąd Rejonowy określając w pkt 3 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku wymiar kary łącznej ograniczenia wolności nie wskazał wymiaru nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, do wykonywania której zobowiązani zostali oskarżeni, a co powinien uczynić zgodnie z regulacją art. 35 § 1 k.k. Ponieważ jednak Sąd Okręgowy w wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej w pkt II wydanego przez siebie orzeczenia stwierdził, iż rozstrzygnięcie o karze łącznej z pkt 3 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku straciło moc, zarzut obrońcy dotyczący obrazy prawa materialnego, tj. art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. stał się bezprzedmiotowy, podobnie jak zarzut rażącej surowości wymierzonej oskarżonym kary łącznej.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, ewentualnie o złagodzenie orzeczonych kar jednostkowych ograniczenia wolności oraz kary łącznej 10 miesięcy ograniczenia wolności oraz o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Chociaż nie było podstaw do wydania w stosunku do oskarżonych wyroku uniewinniającego, zmiana zaskarżonego wyroku w pkt 1. części dyspozytywnej w zakresie opisu oraz kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonym czynu skutkowała obniżeniem wymiaru kary ograniczenia wolności orzeczonej wobec B. C. do 2 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie oraz wymierzeniem K. M. kary grzywny w wysokości 30 stawek dziennych przy określeniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych. W przekonaniu Sądu Odwoławczego kary w takim wymiarze w pełni odpowiadają dyrektywom zawartym w art. 53 k.k., uwzględniając w należyty sposób stopień winy oraz społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonym czynu, jak i właściwości i warunki osobiste sprawców. Kary te uznać należy również za adekwatne względem celów zapobiegawczych i wychowawczych, które mają osiągnąć w stosunku do skazanych, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Uchylenie zaskarżonego wyroku w pkt 2. części dyspozytywnej i umorzenie postępowania o czyn z art. 216 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ze względu na znikomą społeczną szkodliwość czynu (art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.) skutkowało stwierdzeniem, iż rozstrzygnięcie o karze o karze łącznej z pkt 3 zaskarżonego wyroku straciło moc.

Orzeczenie o kosztach postępowania, w tym nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym, zostało wydane według norm przepisanych.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w zakresie pkt. 5 i 6 części dyspozytywnej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazane punkty zaskarżonego wyroku zawierały rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed Sądem I instancji, które nie były kwestionowane w wywiedzionym środku odwoławczym i jako trafne i prawidłowe podlegały utrzymaniu w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonych B. C. i K. M. w ten sposób, że:

1. w miejsce czynu przypisanego oskarżonym w pkt 1 części dyspozytywnej:

- uznał oskarżoną B. C. za winną tego, że w dniu 28 maja 2021 r. w J. powiat (...) województwo (...) uderzyła laską w rękę I. G. powodując u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia prawej dłoni z obrzękiem w okolicy II kości śródręcza prawego naruszające u pokrzywdzonej czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni tj. czynu z art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył oskarżonej karę 2 (dwóch) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując ją do wykonania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie;

- uznał oskarżonego K. M. za winnego tego, że w dniu 28 maja 2021 r. w J. powiat (...) województwo (...) uderzał laską po ciele I. G. powodując u niej obrażenia ciała w postaci stłuczenia obu przedramion z otarciem skóry naruszające u pokrzywdzonej czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni, tj. czynu z art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

2. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar zaliczył oskarżonym:

- oskarżonej B. C. na poczet kary ograniczenia wolności okres zatrzymania od dnia 28 maja 2021 r., godz.: 18:55 do dnia 29 maja 2021 r., godz.: 17:01;

- oskarżonemu K. M. na poczet kary grzywny okres zatrzymania od dnia 28 maja 2021r., godz.: 18:55 do dnia 29 maja 2021r., godz.: 16:52.

Zwięźle o powodach zmiany

Weryfikując słuszność podniesionych przez obrońcę oskarżonych zarzutów apelacyjnych, Sąd Odwoławczy dokonał zmian w opisie i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonym w pkt 1. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Zmiana ta – jak już wspomniano – pociągała za sobą konieczność obniżenia wymiaru kary ograniczenia wolności wobec B. C. oraz zmiany rodzaju kary wymierzonej K. M., który ze względu na wiek i stan zdrowia nie jest w stanie wykonywać nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne. Z tego względu Sąd Odwoławczy wymierzył mu za ten czyn karę grzywny.

W wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej Sąd II instancji doszedł także do przekonania, iż przypisany oskarżonym B. C. i K. M. w pkt 2. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku czyn z art. 216 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. cechował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, co skutkowało uchyleniem pkt 2. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i umorzeniem postępowania o ten czyn oraz stwierdzeniem, iż rozstrzygnięcie o karze o karze łącznej z pkt 3 zaskarżonego wyroku straciło moc.

Zmiana wymiaru kary ograniczenia wolności wobec B. C. oraz rodzaju kary wymierzonej K. M. skutkowały koniecznością dostosowania rozstrzygnięcia z pkt 4 zaskarżonego wyroku dotyczącego zaliczenia na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar okresów rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Sąd Odwoławczy zdecydował o uchyleniu zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynu przypisanego B. C. i K. M. w pkt 2. części dyspozytywnej i umorzeniem postępowania o czyn z art. 216 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. ze względu na znikomy stopień jego społecznej szkodliwości (art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.).

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

V

VI

Sąd Odwoławczy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. Ł. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonej B. C. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Ponadto Sąd Odwoławczy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. Ł. kwotę 516,60 złotych, w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego K. M. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Wysokość zasądzonych kwot Sąd ustalił na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Powołany przepis określa stawkę minimalną za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją, która wynosi 420 złotych, którą to zgodnie z § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia uzupełniono o obowiązującą aktualnie stawkę podatku od towarów i usług.

W oparciu o art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Odwoławczy stwierdził, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w sprawie w części, której postępowanie zostało umorzone, ponosi Skarb Państwa i mając na względzie trudną sytuację majątkową oskarżonych, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił B. C. i K. M. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w pozostałej części, obciążając nimi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonym odpowiedzialności za zarzucane im przestępstwa

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana