Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 maja 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Elżbieta Zalewska – Statuch

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku A. C.

z udziałem P. M.

o zmianę kontaktów

na skutek apelacji uczestnika postępowania

od postanowienia Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 22 lutego 2022 roku, sygn. akt III Nsm 304/21

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  ustalić, że każdy zainteresowany ponosi koszty postępowania apelacyjnego w zakresie dotychczas przez siebie wydatkowanym.

Sygn. akt I Ca 143/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie z wniosku A. C. z udziałem P. M. o zmianę kontaktów, zmienił orzeczenie zawarte w punkcie 4 wyroku z 9 listopada 2017 roku w sprawie I 1 C 543/17 Sądu Okręgowego w Sieradzu regulujące kontakty P. M. z synem K. M. M. , ur. (...) w Ł. w ten sposób, że w miejsce tych kontaktów upoważnił ojca do osobiestej syczności z dzieckiem w miejscu zamieszkania małoletniego, w obecności kuratora sądowego: w drugie i czwarte soboty oraz w drugie i czwarte niedziele każdego miesiąca od 12.00 do 14.00 pod warunkiem, że małoletni w obecności obojga rodziców nie wyrazi sprzeciwu co do odbycia kontaktu w ojcem(pkt 1). Sąd zobowiązał A. C. do umożliwienia i nieprzeszkadzania P. M. w realizacji jego uprawnień do kontaktu z synem w warunkach i terminach określonych w orzeczeniu zawartym w pkt 1 postanowienia (pkt 2). Sąd zobowiązał także P. M. do przestrzegania sposobu i terminów kontaktu z synem określonych w orzeczeniu zawartym w pkt 1 postanowienia (pkt 3). Sąd orzekł również o sposobie i zasadach ponoszenia kosztów (pkt 4,5 i 6 postanowienia).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

A. C. wystąpiła z wnioskiem o zmianę kontaktów P. M. z K. M. domagając się ostatecznie aby kontakty odbywały się w jej miejscu zamieszkania, w jej obecności, w każdym miesiącu w drugie i czwarte soboty oraz niedziele. Warunkiem realizacji kontaktu ma być brak sprzeciwu dziecka do jego odbycia. Domagała się także zasądzenia zwrotu kosztów postępowania nieprocesowego.

Uczestnik postępowania do wniosku się nie przyłączył, ostatecznie wnosił o jego oddalenie, zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Wnioskodawczyni i uczestnik postępowania są rodzicami K. M. M. urodzonego (...) w Ł.. Regulacja kontaktów ojca z synem jest zawarta w orzeczeniu Sądu Okręgowego w Sieradzu wydanym 09.11.2017 w sprawie I 1C 543/17.
W tej sprawie uregulowano także kontakty P. M. z innym jego dzieckiem, V. M.. Postanowiono też o władzy rodzicielskiej nad rodzeństwem.

Z urzędu sądowi wiadomo, że po wskazanej sprawie rozwodowej przed sądem opiekuńczym, Sądem Rejonowym w Sieradzu, wszczętych zostało szereg różnych postępowań - procesowych i nieprocesowych - dotyczących małoletnich K. M.
i V. M. (zmiana orzeczenia w przedmiocie władzy rodzicielskiej, kontakty, wykonywanie kontaktów, alimenty, zmiana alimentów). Niektóre z nich są prawomocnie zakończone. W szczególności orzeczeniem Sądu Okręgowego w Sieradzu wydanym
w postępowaniu apelacyjnym w sprawie I Ca 605/19, zmieniającym postanowienie Sądu Rejonowego w Sieradzu wydane 14 listopada 2019 w sprawie I. N. 116/19, dokonano swoistego podziału dzieci między rodziców - K. M. nadal pozostaje pod pieczą matki natomiast V. M. pod pieczą ojca.

W dniu 05 sierpnia 2021 w sprawie I. N. 159/19 uregulowane zostały kontakty A. C. z córką, V. M.. A. C. została uprawniona, wskazanym orzeczeniem, do osobistej styczności z córką poza jej miejscem zamieszkania, w każdy pierwszy i trzeci weekend miesiąca, od soboty, od godziny 10.00, do niedzieli, do godziny 18.00, pod warunkiem, że małoletnia w obecności rodziców nie wyrazi sprzeciwu co do kontaktu z matką.

Na podstawie orzeczenia źródłowego, zawartego w wyroku rozwodowym, P. M. jest uprawniony do kontaktów z synem w pierwszy i trzeci weekend każdego miesiąca - od piątku do niedzieli, niektóre święta wyznaniowe jednej z religii, wakacje letnie i ferie zimowe.

Kontakty matki z córką i kontakty ojca z synem nie odbywają się. Powodem jest sprzeciw córki co do kontaktów z matką i sprzeciw syna co do kontaktów z ojcem – poza miejscem zamieszkania dziecka.

W rozpoznawanej sprawie sąd zajmował się wyłącznie kontaktami ojca z K. M.. Dla realizacji prawa do wzajemnych kontaktów syna z tym rodzicem, w dniu
24 sierpnia 2021 wydane zostało postanowienie, udzielające zabezpieczenia na czas postępowania. Upoważniono ojca do osobistej styczności z synem, poza jego miejscem zamieszkania pod warunkiem, że małoletni, w obecności obojga rodziców, nie wyrazi sprzeciwu co do odbycia kontaktu ojcem; orzeczono, że podczas odbierania K. M., na kontakt z ojcem oraz przez pierwsze dwie godziny kontaktu, będzie obecny kurator sądowy zawodowy. Ponadto na uprawnionego i zobowiązaną nałożone zostały obowiązki, których celem miała być faktyczna możliwość realizacji zabezpieczenia.

Mimo tego rozstrzygnięcia ani raz nie doszło do jego wykonania - z powodu zdecydowanego sprzeciwu K. M.. Małoletni kategorycznie, emocjonalnie, odmawia wyjścia z ojcem, jest zestresowany. Małoletni wiedząc, że ma wyjść z ojcem nie pozwala się nawet odpowiednio ubrać, ucieka, chowa się. Te zachowania małoletniego skutkowały wnioskiem A. C. - o zmianę zabezpieczenia. Orzeczenie zmieniające dotychczasowe zabezpieczenie wydane zostało 28.12.2021. W dacie wydawania postanowienia, kończącego postępowanie w tej sprawie, było ono nieprawomocne.

Sąd przywołał treść art. 92 kro, art. 113 § 1 i 2 kro, art. 113 ¹ § 1 kro, art. 113 ⁵ kro i podkreślił, że rodzice małoletniego zgodnie przyznają, że nie odbywają się kontakty ojca
z synem. Orzeczenie regulujące kontakty pozostaje tylko formalnym zapisem. Wskazują na to zeznania zainteresowanych, a także kuratora T. C., który wykonywał dwukrotnie obowiązki na podstawie orzeczenia o udzieleniu zabezpieczenia z 24 sierpnia 2021. Nie jest możliwe nawet przy udziale kuratora spowodowanie aby małoletni chciał wyjść z ojcem. Także, co sąd wnioskuje z zeznań kuratora, a także rodziców małoletniego (również w zestawieniu z przedstawianymi przez P. M. transkrypcjami rejestracji jego przyjść po dziecko), nie jest możliwe nawiązanie z K. M. spokojnej relacji. Dziecko biega po mieszkaniu, krzyczy, ucieka, chowa się. W sposób wyraźny komunikuje, że nie wyjdzie z ojcem, sprzeciwia się opuszczenia z nim mieszkania. Mimo zarzutów, że dziecko do kontaktów jest nieprzygotowane, np. nie ma założonej odzieży do funkcjonowania na zewnątrz domu (fakty te potwierdzają zeznania wskazanego kuratora) sąd przyjmuje,
że odebranie małoletniego na kontakt nie może się odbywać w sposób gwałcący autonomię dziecka. Jeżeli nie może odbyć się spokojnie to należy tak dostosować kontakty aby powinno odbywać się w sposób spokojny, dziecko powinno znać przyczynę ubrania go i zgodnie z zabezpieczeniem mieć możliwość wyrażenie sprzeciwu co do opuszczenia mieszkania. Nie może być traktowane jako swoistego rodzaju przesyłka dostarczana przez doręczyciela (matkę) do jej odbiorcy (ojca). Nawet w czasie trwania tego postępowania sąd usiłował orzeczeniami: w przedmiocie zabezpieczenia i zmiany zabezpieczenia tworzyć konstrukcje, które mogłyby realnie doprowadzić do spotkań dziecka z ojcem. Jednak na podstawie informacji składanych przez kuratora z przebiegu prób kontaktów, sąd przyjmuje, że P. M. nie zachowywał się jak osoba podchodząca elastycznie do kontaktu z synem tylko jak osoba, która sztywno dąży do realizacji swojego uprawnienia, domagając się „dostarczenia“ mu syna do ogrodzenia. Nie próbuje nawiązać z dzieckiem spokojnej relacji w miejscu, w którym dziecko czuje się bezpiecznie. Mimo możliwości, zaproszeń, co do zasady nie korzysta z wejścia do mieszkania, w którym bez nacisków, spokojnie i stopniowo mógłby nawiązać z synem relację.

W ocenie sądu kontakty ojca z synem (przede wszystkim dla dobra małoletniego) powinny być realizowane. Jednak przy tak długim czasie braku spokojnego kontaktu sąd uznaje, że pożądana przez ojca wyłącznie realizacja dotychczasowego orzeczenia, jest aktualnie niemożliwa. Przy kategorycznej odmowie wyjścia z ojcem, nie ma możliwości, bez poważnego narażenia dobra dziecka, spowodowania realizacji kontaktu poza miejscem zamieszkania małoletniego.

Sąd uważa, że jeżeli P. M. dąży do odnowienia relacji z synem, powinien skorzystać z możliwości, zainicjowania jego spokojnego przebiegu w miejscu zamieszkania syna i przy obecności kuratora sądowego. Pozwoli to na odnowienie (taką nadzieję ma sąd) emocjonalnych relacji między rodzicem a dzieckiem, co w przyszłości może skutkować zmianą kontaktów, która da możliwość wnioskodawcy zabierania syna miejsce zamieszkania małoletniego. Obecność kuratora jest niezbędna wobec wzajemnych zarzutów kierowanych wobec siebie przez zainteresowanych, a także może być pomocna przy ewentualnych postępowaniach w przedmiocie wykonywania kontaktów. Sąd dopuszcza tutaj pozostawienie małoletniemu stosownej autonomii, co nie oznacza swobody, wyrażenia rzeczywistego sprzeciwu. Taką autonomię ma także V. M., z którą kontakty powinna realizować wnioskodawczyni i ta autonomia nie budzi zastrzeżeń P. M..

Dlatego na podstawie Art. 113 ⁵ kro sąd zmienił dotychczasową regulację kontaktów. Terminy kontaktów pozwolą również uniknąć kolizji z kontaktami wnioskodawczyni z córką uregulowanych w sprawie I. N. 159/19.

Kosztami udziału kuratora przy kontaktach obciążył, na podstawie Art. 520 § 1 kpc A. C. i P. M. – co do zasady, po połowie, uznając, że oboje są zainteresowani w regulacji kontaktów ojca z synem i udział kuratora pozwoli, w interesie obojga, na ocenę jakości kontaktów i ich przebiegu. Kuratorowi ryczałt za udział w kontakcie należy się już za gotowość wzięcia w nim udziału. Wobec tego sąd przyjął, że w wypadku gdyby do kontaktu nie doszło z przyczyny sprzeciwu matki dziecka albo sprzeciwu samego dziecka to koszty udziału kuratora powinna ponieść wyłącznie A. C. (także jako osoba wychowująca syna i przez to mająca wpływ na kształtowanie jego postawy; tym bardziej, że w toku postępowania sugerowała, że niechęć dziecka dotyczy wyłącznie wyjść z ojcem). Natomiast gdyby uczestnik postepowania z przyczyn nieusprawiedliwionych nie stawił się na spotkanie z synem to kosztami udziału kuratora powinien on być obciążony.

Na podstawie Art. 520 § 1 kpc sąd oddalił wzajemne wnioski zainteresowanych
o zasądzenie zwrotów kosztów postepowania nieprocesowego. W tej sprawie sąd nie znalazł przesłanek do odstąpienia od zasady wyrażonej tym przepisem. Sąd przyjmuje, że zarówno wnioskodawczyni jak i uczestnik postępowania dążą do tego aby ich syn miał kontakt
z ojcem. Niezależnie od przedstawianych różnych propozycji co do sposobu kontaktów.

Dla rozstrzygnięcia nie miały znaczenia liczne pisma i wydruki składane przez zainteresowanych dotyczące ich wzajemnych relacji, sposobów komunikowania, przekazywanych treści, tworzące w aktach swoistą makulaturę, opinie wydane na potrzeby spraw I Ca 605/19 i I. N. 116/19; potwierdzenia przelewów alimentów; prywatna opinia dotycząca V. M.; odręczne pismo zawierające podpis - V. M. - tutaj należy wskazać, że wnioskodawca w wielu postępowaniach z jego udziałem, angażuje małoletnią córkę. Jej podległość ojcu została oceniona w sprawie I. N. 116/19.

Apelację od powyższego postanowienia złożył uczestnik postępowania, zaskarżając je w części, tj. w zakresie pkt 1 i 6 postanowienia, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia,
tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów w z przekroczeniem zasad logiki, co skutkowało błędami w ustaleniach faktycznych przejawiające się tym, że sąd I instancji:

- nie dostosował orzeczenia do aktualnych relacji rodziców dziecka;

- nie przeprowadził i nie dopuścił dowodu w opinii (...) celem wykazania nagannego zachowania wnioskodawczyni podczas prób realizacji kontaktów uczestnika z synem polegające na braku zaangażowania wnioskodawczyni w wykonywanie orzeczeń, a które to zachowanie przekłada się na postawę dziecka wobec ojca;

-błędna ocenę merytoryczna wniosku i nieprawidłowe stwierdzenie, że uregulowanie kontaktów uczestnika z dzieckiem w sposób wskazany w zaskarżonym orzeczeniu daje rokowania na prawidłową realizację kontaktów;

- błędną ocenę dowodów w postaci oceny zachowania uczestnika podczas nakłaniania dziecka do wykonywania kontaktów z ojcem’

- błędną ocenę zachowania wnioskodawczyni podczas próby realizacji kontaktów przez uczestnika polegającą na braku zaangażowania wnioskodawczyni w wykonanie orzeczenia i dalej idący brak wyciągnięcia przez sąd wniosków na przyszłość płynących z jej zachowania;

2/ naruszenie art. 113 kro przez błędną wykładnię i interpretację, a co za tym idzie nieprawidłowe ustalenie, że uregulowanie kontaktów uczestnika z synem w sposób wynikający z zaskarżonego postanowienia daje rokowania na prawidłową realizację kontaktów i umożliwi uczestnikowi zbudowanie więzi z synem podczas gdy w rzeczywistości przyjęty sposób pogłębi i przyspieszy proces oddalania się dziecka od ojca i uniemożliwi apelującemu nawiązanie z synem jakichkolwiek relacji, co w konsekwencji naruszy jego prawo do utrzymywania kontaktów z dzieckiem.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez ustalenie kontaktów uczestnika z małoletnim synem w ten sposób,
że uczestnik będzie upoważniony do osobistej styczności z synem poza miejscem jego zamieszkania w obecności kuratora w drugi i czwarty weekend każdego miesiąca od 16.00 w sobotę do 16.00 w niedzielę pod warunkiem, że małoletni w obecności obojga rodziców nie wyrazi sprzeciwu co do odbycia kontaktu z ojcem, przy czym zobowiązując jednocześnie matkę dziecka do wydawania małoletniego przygotowanego do kontaktu z ojcem w miejscu wejścia na zajmowaną przez nią posesję, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji,
a także o zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowania kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych.

Wnioskodawczyni wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na jej rzecz od uczestnika kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Dokonując kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy uznał,
iż ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, istotne dla rozstrzygnięcia, nie budzą żadnych wątpliwości. Stąd te ustalenia, jak i poczynione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia rozważania prawne Sąd odwoławczy w pełni podziela
i przyjmuje za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 kpc, Sąd Okręgowy wskazuje,
iż argumentacja przedstawiona dla jego uzasadnienia nie przystaje do desygnatu znaczeniowego przytoczonej normy prawnej.

Ocena czy ustalony stan faktyczny powinien zostać uznany za stanowiący podstawę do ustalenia zmiany kontaktów ojca z dzieckiem w sposób odpowiadający przesłance dobra dziecka stanowi proces subsumpcji, czyli zastosowania prawa materialnego do ustalonych
w sprawie okoliczności faktycznych, nie stanowi zaś elementu ustaleń faktycznych
i związanych z tymi ustaleniami domniemań bądź oceny mocy i wiarygodności dowodów.
W związku z tym powyższy zarzut odnosi się i co najwyżej może być rozpatrywany na płaszczyźnie naruszenia przepisów prawa materialnego.

Wskazać bowiem należy, iż zgodnie z utrwalonym i podzielanym przez Sąd Okręgowy, w składzie rozpoznającym sprawę, poglądem Sądu Najwyższego, skuteczne postawienie zarzutu naruszenia zasad swobodnej oceny dowodów wymaga od strony odwołującej się do niego, aby wykazała, w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów, na czym polegała w odniesieniu do nich nieprawidłowość postępowania sądu w zakresie tej oceny i opartych na niej ustaleń. W szczególności dlaczego przeprowadzonej przez sąd oceny nie da się pogodzić z zasadami logicznego rozumowania i/lub regułami doświadczenia życiowego. Nie jest wystarczającym dla uznania tego zarzutu za trafny, aby strona przeciwstawiła ocenie i ustaleniom faktycznym sądu własnej wersji tychże. W takiej sytuacji bowiem polemika z nimi musiałaby zostać uznana za dowolną, nie uwzględniającą,
że swobodna ocena dowodów przynależy do podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję sądu.

Wobec tego skuteczne podważenie oceny i ustaleń może nastąpić wyjątkowo, gdy nieprawidłowości w tym zakresie po stronie sądu niższej instancji mają rangę oczywistych, takich, które daje się potwierdzić w sposób nie budzący wątpliwości (porównaj - postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., sygn. akt IV CKN 970/00, opublikowane w zbiorze orzecznictwa LEX nr 52753, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II CKN 572/99, opublikowane w zbiorze orzecznictwa LEX nr 53136).

Tego rodzaju zasadniczych nieprawidłowości Sąd Rejonowy, w rozważanym zakresie, nie dopuścił się i na ich istnienie -w sposób powiązany z przedstawioną wykładnia przepisu -nie wskazuje apelujący, co wyklucza uznanie tego zarzutu za usprawiedliwiony.

Ponadto skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Wyrażenie przez stronę odmiennego poglądu co do oceny poszczególnych dowodów jest prawem strony, jednakże możliwość przedstawienia innej wersji stanu faktycznego, nie świadczy jeszcze o nadużyciu swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów wyrażonych w art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Lektura apelacji wskazuje natomiast, iż skarżący nie kwestionuje faktów lecz ich jurydyczną ocenę sprowadzającą się do rozstrzygnięcia kwestii adekwatności, w ustalonych okolicznościach sprawy, przyjętego przez Sąd Rejonowy czasu i sposobu utrzymywania kontaktów ojca z synem, generalnie uznając wyższość preferowanych przez siebie rozwiązań. Przedmiotem sporu nie jest to czy ojciec powinien widywać syna, ale to kiedy i gdzie może to czynić w sposób, który nie prowadzi do pogwałcenia autonomii dziecka, które w sposób zdecydowany zgłasza sprzeciw co do realizacji kontaktów z ojcem poza miejscem swojego zamieszkania.

W zakresie zarzutu nieprzeprowadzenia dowodu z opinii I Opiniodawczego Zespołu (...) przy Sądzie Okręgowym w Sieradzy wskazać należy, iż apelujący reprezentowany przez pełnomocnika takiego wniosku w toku postepowania przed sądem pierwszej instancji nigdy nie zgłosił a brak było potrzeby by sąd rejonowy czynił to z urzędu zwłaszcza w sytuacji w której w ocenie apelującego dowód ten miałby zmierzać do wykazania nagannego zachowania wnioskodawczyni podczas prób realizacji kontaktów dziecka z ojcem polegającego na braku zaangażowania wnioskodawczyni w wykonywanie orzeczeń, a które to zachowanie przekłada się na postawę dziecka wobec ojca.

W odniesieniu do powyższego wskazać należy, iż nawet przy wykazaniu przez apelującego bierności wnioskodawczyni nie zostanie usunięta zasadnicza przeszkoda
w możliwości zmiany orzeczenia w kierunku przez niego postulowanym, wynikająca
z aktualnego stanu relacji jakie wiążą dziecko z ojcem i tego jak małoletni odbiera kontakty
z ojcem poza miejscem swojego pobytu.

Jeśli bowiem obowiązkiem sądu jest wydanie rozstrzygnięcia uwzględniającego jako priorytet oceny przede wszystkim dobro dziecka (art. 113 ⁵ k.r.o.) to nie do przyjęcia jest postawa ojca, niedostrzegającego rzeczywistych możliwości funkcjonowania syna i stawiania mu nieadekwatnych wymagań co do miejsca w jakim kontakty miałyby być realizowane, a na tę cechę apelującego zwracali uwagę specjaliści z (...) przy Sądzie Okręgowym w Sieradzu, opiniujący w sprawie I Ca 605/19 (opinia główna i uzupełniająca k. 89- 112). Biegli podkreślali, że uczestnik nie wnika w emocje i przeżycia dzieci w sposób empatyczny a praca z psychologiem nie poskutkowała u niego poszerzeniem świadomości rodzicielskiej. Apelujący pomija także cel długofalowy jakim jest możliwość rodzicielskiego oddziaływania i to, że odbudowanie relacji jest procesem długotrwałym, który wymaga cierpliwości i uwagi, adekwatnej do możliwości emocjonalnych sześcioletniego dziecka. Co więcej – nierealnym oczekiwaniem skarżącego jest by w kontakcie 24-godzinnym z noclegiem poza miejscem zamieszkania dziecka uczestniczył kurator.

Sąd pierwszej instancji uznał obecność kuratora za niezbędną przy realizacji kontaktów z dzieckiem w miejscu zamieszkania wnioskodawczyni z uwagi na wzajemność zarzutów kierowanych przeciwko sobie przez rodziców chłopca. Uczestnik nie wyjaśnia natomiast czemu miałaby służyć obecność kuratora przy realizacji kontaktów określonych w sposób zgodny z wnioskami jego apelacji, ani tego w jaki sposób zamierza przełamać opór dziecka i jednocześnie zapewnić mu odpowiednie dla jego potrzeb wsparcie. Uczestnik skupia się na krytycznej ocenie zachowania matki dziecka, jednocześnie bagatelizując znaczenie obecnej więzi syna z matką, a jego aktualne oczekiwania zagrażają poczuciu bezpieczeństwa chłopca.

W takiej sytuacji trudno negować ocenę Sądu Rejonowego, zwłaszcza,
że kontrpropozycja apelującego sprowadzałaby się do akceptacji jego prawa do władczego określenia czasu i miejsca jaki uznawałaby on za odpowiedni do realizacji kontaktów z synem. Zaznaczenia wymaga również to, że kontakty zostały ustalone w miejscu zamieszkania dziecka, ale bez obecności matki. Jej jedyną powinnością jest umożliwienie ojcu kontaktu z synem i nieprzeszkadzanie w jego wykonaniu. Uczestnik nie powinien natomiast w bierności matki upatrywać jej odpowiedzialności za przyszłą jakość relacji
z synem.

Z przytoczonych względów Sąd Odwoławczy uznał, iż w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym, ocenionym zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 233 k.p.c.
sąd pierwszej instancji właściwie zastosował wskazane w uzasadnieniu przepisy prawa materialnego, co skutkowało oddaleniem apelacji jako całkowicie bezzasadnej na podstawie art. 385 k.p.c. w zw.

z art. 13 § 2 k.p.c., o czym orzeczono jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2
na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.,