Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant Justyna Gdula

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2014 roku

sprawy T. P.

obwinionego z art.92§1 kw.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Trzebnicy

z dnia 15 października 2013 r. sygn. akt II W 1116/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 200 złotych za II instancję.

UZASADNIENIE

T. P. obwiniony został o to, że w dniu 23 kwietnia 2012r. około godziny 9:30 w T. na ulicy (...) kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku "zakaz wjazdu" i jechał drogą jednokierunkową w kierunku przeciwnym do nakazanego,

tj. o czyn z art.92§1 kw.

Sąd Rejonowy w Trzebnicy wyrokiem z dnia 15 października 2013r., sygn. akt II W 1116/13:

I.  uznał obwinionego T. P. za winnego tego, iż w dniu 23 kwietnia 2012r. w godzinach rannych w T. na ulicy (...) kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku "zakaz wjazdu" i jechał drogą jednokierunkową w kierunku przeciwnym do nakazanego tj. wykroczenia z art.92§1 kw. i za to na podstawie art.92§1 kw. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 2000 (dwa tysiące) złotych;

II.  na podstawie art.118§1 kpw. i art.627 k.p.k. w zw. z art.119 kpw. i art.3 ust.1 w zw. z art.21 pkt.2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych oraz opłatę w kwocie 200 złotych;

Powyższy wyrok zaskarżył w całości na korzyść obwinionego, jego obrońca zarzucając:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że w miejscu opisanym we wniosku o ukaranie ustawiony był znak „zakaz wjazdu", skoro zarówno z oględzin miejsca jak i planu organizacji ruchu drogowego wynika, iż tego znaku jak i żadnego innego znaku zakazu w chwili zdarzenia nie było,

2)  błąd co do ustalenia sprawstwa obwinionego na podstawie zeznań świadka, który wskazał obwinionego jako sprawcę dopiero na rozprawie,

3)  błąd co do ustalenia sprawstwa obwinionego na podstawie zeznań świadka, podczas gdy z obiektywnych dających sie do ustalenia dowodów (oględzin miejsca, planu organizacji ruchu) wynika, iż w miejscu opisanym przez świadka nie było znaku "zakazu wjazdu" ani "zakazu skrętu w lewo",

4)  błąd co do ustalenia sprawstwa obwinionego na podstawie zeznań świadka, który zeznał, że sprawca dopuścił się czynu o godzinie 8.30 naruszając znak „zakaz skrętu w lewo", podczas gdy we wniosku o ukaranie zarzucono obwinionemu, że o godzinie 9.30 nie zastosował się do znaku „zakaz wjazdu",

5) naruszenie przepisów postępowania tj. art.170§1 pkt.5 k.p.k. w zw. z art.39§2 k.p.w. poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 15 października 2013r. wniosku dowodowego w postaci planu organizacji ruchu drogowego jako zmierzającego do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy wniosek dowodowy został złożony w piśmie obrońcy z dnia 30 lipca 2013r. (a więc dwa i pół miesiąca przed rozprawą), a Sąd Rejonowy zwrócił się do właściwego urzędu o nadesłanie tego planu już w sierpniu 2013r. (a więc dwa miesiące przed rozprawą), a następnie nie dopilnował aby urząd w terminie odpowiedział na wezwanie (plan organizacji ruchu do akt wpłynął dwa tygodnie po wydaniu wyroku),

6)  naruszenie art.4 k.p.k. w zw. z art.8 k.p.w.w. a także art.168 k.p.k. oraz 170§2 k.p.k. w zw. z art.39§1 i 2 k.p.w.w. poprzez oparcie wyroku o zasady doświadczenia życiowego sędziego, który twierdzi, że posiada „dokładną wiedzę" o organizacji ruchu drogowego w miejscu zdarzenia i jednoczesnym pominięciu dowodu z planu organizacji ruchu drogowego, podczas gdy z planu organizacji ruchu oraz oględzin miejsca zdarzenia wynika, że ani w dniu zdarzenia ani w dniu wyrokowania znaków „zakaz wjazdu" ani „zakaz skrętu w lewo" w miejscu zdarzenia nie było,

7)  naruszenia zasady określonej w art.4 k.p.k. w zw. z art.8 k.p.w.w. poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego ograniczonego do subiektywnych dowodów niekorzystnych dla obwinionego (zeznania świadka) i pominięcie bardzo istotnego, obiektywnego dowodu w postaci planu organizacji ruchu przemawiającego na korzyść obwinionego,

8)  naruszenia art.173§1 i 3 k.p.k. w zw. z art.39§1 i 2 k.p.w.w. poprzez okazanie obwinionego świadkowi do rozpoznania na rozprawie w warunkach wyłączających możliwość wyboru, a wręcz sugerujących wskazanie obwinionego jako sprawcy, tym bardziej że rozpoznanie nastąpiło po 17 miesiącach od chwili czynu, a samo wskazanie nastąpiło na pytanie sądu,

9)  naruszenie art.7 k.p.k. w zw. z art.8 k.p.w.w. poprzez błędną ocenę dowodu w postaci informacji z Urzędu Miejskiego w T. z dnia 20.02.2013r. poprzez wyciągnięcie z niego wniosku, że potwierdza on sprawstwo obwinionego, podczas gdy z notatki wynika jedynie, że brak jest przesłanek sugerujących, że do spotkania nie doszło, czyli w sytuacji gdy brak jest dowodów na to, że spotkanie się odbyło, a tym bardziej brak jest jakiegokolwiek dowodu, że na spotkaniu osobiście był obwiniony,

10)  rażąco wygórowany wymiar kary wymierzonej obwinionemu,

11) nieuzasadnione uzależnienie wysokości kary wymierzonej obwinionemu od nieprecyzyjnego podania wysokości zarobków obwinionego.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

I.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu oraz obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania, a także zasądzenie na rzec obwinionego zwrotu kosztów obrony, w tym kosztów zastępstwa prawnego;

II.  ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wniesiona w sprawie apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł żadnych błędów w procedowaniu niniejszej sprawy przez Sąd I instancji, w szczególności takich, na jakie wskazują podnoszone zarzuty wywiedzionej apelacji.

Zebrany materiał dowodowy został przez Sąd orzekający oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt stanowił wystarczającą podstawę, aby uznać obwinionego za winnego przypisanych mu czynów. Zarzuty obrońcy zmierzające do wykazania, że wyrok wydany w sprawie jest efektem jednostronnej i dowolnej, nie zaś swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji – że oparty jest na błędnych ustaleniach faktycznych, są w ocenie Sądu Odwoławczego całkowicie chybione.

Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia pozwala stwierdzić, że Sąd I instancji dokonał poprawnej oceny zgromadzonych dowodów, natomiast stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty wskazując, którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił.

Wywody Sądu w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł także zasadności podnoszonego przez apelującego zarzutu odnoszącego się do błędów w ustaleniach faktycznych. Warunkiem efektywnego zakwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd orzekający w przedmiotowym postępowaniu byłoby wykazanie, iż w procesie rekonstruowania stanu faktycznego Sąd uchybił dyrektywom ujętym w treści art.7 kpk, a zatem oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy czy też pominął dowody w sprawie istotne, sporządził uzasadnienie wewnętrznie niespójne, sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączając tym samym możliwość merytorycznej jego oceny przez sąd odwoławczy. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może natomiast osiągać celu zamierzonego przez wnoszącego środek odwoławczy, jeżeli sprowadza się w swej istocie do polemiki z rozważaniami sądu I instancji, zawartymi w pisemnych motywach wyroku (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi w z dnia 24 maja 2007 r., II AKa 70/07, Prok.i Pr.-wkł. 2008/7-8/55, KZS 2008/7-8/103).

Tak jest w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego wymowa całokształtu przeprowadzonych dowodów jest jednoznaczna i nie pozostawia żadnych wątpliwości co do trafności ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd meriti.

Należy podkreślić, iż to właśnie wersja wydarzeń ustalona przez Sąd orzekający, a wynikająca z konsekwentnych zeznań M. T., w powiązaniu z częściowymi wyjaśnieniami obwinionego oraz informacją Urzędu Miejskiego w T. układa się w spójną i logiczną całość.

Przekonanie Sądu Rejonowego o wiarygodności tych dowodów i niewiarygodności wyjaśnień obwinionego, w których zaprzeczał swojemu sprawstwu w odniesieniu do przypisanego mu czynu, pozostaje pod swoistą ochroną art.7 kpk, gdyż poprzedzone zostało ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i zgodne jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Skarżący nie wskazał jakiejkolwiek nieprawidłowości w rozumowaniu, której konsekwencją było przyjęcie przez Sąd Rejonowy takiej a nie innej wersji zdarzeń. Przeciwstawienie zaś ocen i ustaleń poczynionych przez Sąd orzekający własnym poglądom na poszczególne dowody oraz wyłącznie polemiczne twierdzenia o jednostronnej ocenie materiału dowodowego w takiej sytuacji nie wystarczają, aby przekonać do przyjętego przez obrońcę stanowiska.

Sąd meriti z należytą starannością w pisemnym uzasadnieniu przedstawił argumenty, dla których odmówił waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego uznając je za stanowiące przyjętą przez niego linię obrony.

Tę ocenę Sąd Okręgowy w całości podziela.

Zauważyć należy, iż stanowisko przedstawione przez obrońcę obwinionego w złożonym środku odwoławczym stanowi jedynie polemikę z Sądem I instancji, który szczegółowo argumentował swoje twierdzenia oraz przedstawił sposób rozumowania i dojścia do przedstawionych, a zaskarżonych przez obwinionego wniosków.

Strona skarżąca nie przedstawiła przy tym żadnych innych, nie rozważonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności, które byłyby w stanie podważyć prawidłowe rozstrzygnięcie.

W świetle powyższych konstatacji, Sąd Okręgowy nie znalazł uzasadnienia dla zarzutów podniesionych w apelacji.

Mając na względzie, iż wniesiony środek odwoławczy skierowany był przeciwko rozstrzygnięciu o winie obwinionego, dokonano również kontroli zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze, w pełni podzielając stanowisko sądu meriti w zakresie wymiaru kary, która jakkolwiek surowa, to w kontekście rażącego lekceważenia przepisów ruchu drogowego, oraz narażenia przez obwinionego innych uczestników poruszających się prawidłowo po drodze publicznej, jawi się jako adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez T. P., nie nosi cech rażącej niewspółmierności.

W świetle powyższego zaskarżony wyrok Sądu I instancji na podstawie art.437§1 kpk. w zw. z art.109§2 kpw. został utrzymany w mocy.

Orzeczenie zwarte w punkcie II wyroku znajduje podstawę w treści art.119 kpw w zw. z art.636§1 kpk oraz art.21 pkt.2 w zw. z art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. /Dz. U. z 1983r. Nr 49 poz.223 z późn. zm./