Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 02 sierpnia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Magdalena Berczyńska – Bruś

po rozpoznaniu w dniu 02 sierpnia 2021 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej we W.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej we W. kwotę 6 371,55 zł (sześć tysięcy trzysta siedemdziesiąt jeden 55/100 złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 marca 2018r do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 102,28 zł (jeden tysiąc sto dwa 28/100 złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

4.  zwraca powodowi kwotę 512,00 zł (pięćset dwanaście złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś

Sygn. akt. V GC 13/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna we W., pozwem wniesionym w dniu 5 listopada 2018r. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwot:

⚫

307,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 września 2018r. do dnia zapłaty,

⚫

8.542,86 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 marca 2018r. do dnia zapłaty

oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z kwotą 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 9 marca 2018r. doszło do kolizji drogowej, wskutek której uszkodzeniu uległ pojazd marki O. (...) o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego, który uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił poszkodowanemu kwotę 4.076,07 zł tytułem odszkodowania. Powodowa spółka wskazała, iż jej legitymacja czynna do wystąpienia z powództwem w niniejszej sprawie wynika z zawartych przez nią umów cesji. Nadto powódka podniosła, iż dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę między kosztem naprawy wynikającym z kosztorysu sporządzonego na zlecenie powódki z kwotą odszkodowania wypłaconego przez pozwanego ubezpieczyciela, a także zawiera koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy.

W dniu 20 listopada 2018r. starszy referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu V Wydziale Gospodarczym w sprawie V GNc 5840/18 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w dniu 17 grudnia 2018r. wniósł sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Nadto, pozwany wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował umowę cesji zawartą przez powodową spółkę oraz podniósł, iż do naprawy przedmiotowego pojazdu wystarczające było zastosowanie części zamiennych bez logo producenta pojazdu. Nadto, pozwany zakwestionował konieczność sporządzenia przez powodową spółkę prywatnej wyceny.

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt V GC 13/19.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 marca 2018r. doszło w O. do zdarzenia drogowego, na skutek którego uszkodzeniu uległ pojazd stanowiący własność poszkodowanego D. M. marki O. (...) o nr rej. (...). Uszkodzeniu uległa lampa, zderzak, halogen, mocowanie zderzaka, nadkole, mocowanie zderzaka, spryskiwacz reflektora. Samochód mógł odjechać z miejsca zdarzenia. Poszkodowany zgłosił szkodę u pozwanego, który zaproponował mu naprawę w (...) serwisie (...) w K.. Poszkodowany nie zgodził się z kosztorysem pozwanego, wycena była zaniżona. D. M. chciał wykonać naprawę samodzielnie i otrzymać pieniądze za naprawę od pozwanego na konto. Samochód był wyprodukowany w 2008r., serwisowany był w normalnym warsztacie w O..

Dowód: zeznania świadka D. M. (00:08:22 – 00:24:11 minuta

rozprawy z dnia 23 sierpnia 2019r.k.98v akt)

Pismem z dnia 22 marca 2018r. pozwany poinformował poszkodowanego o przyznaniu odszkodowania w kwocie 4.076,07 zł.

Dowód: pismo pozwanego z 22.03.2018r. (k. 15-16 akt)

W dniu 19 lipca 2018r. doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności pomiędzy D. M. a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w O. W.., na podstawie której poszkodowany zbył na rzecz cesjonariuszowi wierzytelność przysługującą mu od pozwanego ubezpieczyciela z tytułu poniesienia kosztów naprawy pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...). Poszkodowany zawiadomił pozwanego ubezpieczyciela o przelewie wierzytelności.

Dowód: umowa cesji z dn. 19.07.2018r. (k. 33-35 akt)

W dniu 20 lipca 2018r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. W.. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której nastąpiło przekazanie wierzytelności przysługującej cedentowi z tytułu kosztów naprawy pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) przysługującej od ubezpieczyciela – Towarzystwa (...).

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z 20.07.2018r. (k. 23-25 akt)

W dniu 23 sierpnia 2018r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 8.850,36zł tytułem dopłaty do odszkodowania wyliczonego zgodnie z prywatną kalkulacją zleconą przez powoda oraz kwoty 307,50 zł tytułem kosztu sporządzenia przedmiotowej kalkulacji. W treści pisma powód zarzucił pozwanemu m.in. bezpodstawne naliczenie 5% rabatu na materiał lakierniczy oraz 5% obniżenie ceny części zamiennych, zaniżoną stawkę roboczogodziny, zastosowanie nieoryginalnych części zamiennych.

Dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z 23.08.2018r. ( k. 17-19 akt)

Uwzględniając stawkę za roboczogodzinę w okresie wystąpienia szkody na kwotę 100,00 zł oraz stan rzeczowy zgodny z kosztorysami stron przy użyciu nowych części oryginalnych typu O oraz technologii producenta pojazdu koszt naprawy pozwalający na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wynosi 12.137,31 zł.

Z uwagi jednak na fakt, iż okres eksploatacji pojazdu wynosił 118 miesięcy (powyżej 6 lat, 72 miesiące) można użyć do naprawy części typu (...). Koszt naprawy przy tych samych założeniach co powyżej z użyciem części typu O i (...) wynosi 10.447,62 zł brutto.

Stosowanie do naprawy części typu P i pochodnych nie pozwoli na naprawę pojazdu zgodnie z technologią producenta pojazdu.

Dowód: opinia biegłego sądowego mgr. inż. P. L. (k. 112-138 akt)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów, zeznań świadka D. M. i opinii biegłego sądowego mgr. inż. P. L..

Przy ustalaniu wysokości odszkodowania należnego powodowi Sąd pominął przedłożony przez niego kosztorys naprawy, opracowany na jego zlecenie, gdyż zgodnie z obowiązującym orzecznictwem stanowi on jedynie umotywowane stanowisko strony (tak wyrok SN z dnia 09.05.2007r., II CSK 77/07, L., wyrok SA w Warszawie z dnia 27.09.2011r., I ACa 133/11, L.).

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powództwo w znacznym stopniu zasługiwało na uwzględnienie.

W kwestii zarzutu pozwanego ubezpieczyciela odnośnie braku legitymacji procesowej powoda należy wskazać art. 509 k.c. Zgodnie z przytoczonym przepisem wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Zgodnie natomiast z treścią art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Nie sposób zgodzić się z pozwanym, iż brak przedłożenia załącznika do umowy cesji miałby wpływ na jej ważność, a w konsekwencji na brak legitymacji powoda do występowania w niniejszej sprawie. Załącznik ten, zgodnie z umową cesji zawiera cenę nabycia przedmiotowej wierzytelności i zgodnie z zapisem umowy i stanowi tajemnicę handlową niepodlegającą ujawnieniu bez zgody cesjonariusza.

Kwestia odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela za szkodę w pojeździe jest uregulowana w art. 822 k.c. Zgodnie z § 1 powołanego przepisu przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie natomiast z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.) w związku z art. 1 pkt 1 tej ustawy, odszkodowanie należne od zakładu ubezpieczeń odpowiadającego w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdów ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela jest tożsamy z zakresem odpowiedzialności cywilnoprawnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym wynikającym z przepisów kodeksu cywilnego określających zakres odpowiedzialności odszkodowawczej.

Stosownie do treści przepisu art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (§ 1). W tych granicach w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2). Naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Gdyby jednak przywrócenie stanu poprzedniego było nie możliwe, albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.). Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W przedmiotowej sprawie bezsporna była odpowiedzialność sprawcy kolizji za skutki zdarzenia z dnia 9 marca 2018r. Sprawca kolizji posiadał zawartą u pozwanego umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zatem to ubezpieczyciel co do zasady odpowiadał za uszkodzenie pojazdu poszkodowanej, co w niniejszej sprawie pozostawało poza sporem. Sporny natomiast był koszt naprawy uszkodzonego pojazdu.

Z uwagi na konieczność wyliczenia wysokości kosztów naprawy uszkodzonego na skutek zdarzenia z dnia 9 marca 2018r. pojazdu, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny mechaniki samochodowej. Biegły wskazał, iż w przypadku użycia do naprawy uszkodzonego pojazdu części oryginalnych typu O zgodnie z technologią producenta i przy cenie robocizny wynoszącej w okresie powstania szkody 100,00 zł netto, koszt naprawy uszkodzeń pojazdu pozwalający na przywrócenie go do stanu sprzed zdarzenia wynosi 12.137,31 zł brutto. Z uwagi jednak a okres eksploatacji pojazdu wynoszący 118 miesięcy (powyżej 6 lat) można użyć do naprawy pojazdu części typu O i (...) (części oryginalnych zamiennych). Wówczas przy stawce za roboczogodzinę w kwocie 100,00 zł netto koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wynosi 10.447,62 zł brutto. Biegły uznał ten koszt za zasady i ekonomicznie uzasadniony mając na uwadze zarówno wiek i stan pojazdu. Biegły stwierdził, iż zastosowanie do naprawy części typu P i pochodnych nie pozwoliłoby na naprawdę pojazdu zgodnie z technologią producenta pojazdu.

Sąd podzielił opinię biegłego i uznał, iż koszt naprawy przy użyciu części typu (...) i O był najbardziej racjonalnym wariantem naprawy samochodu. Sąd stosownie do stanowiska biegłego uznał, iż koszty naprawy pojazdu wyniosły 10.447,62 zł brutto, Sąd uznał więc za zasadne roszczenie powoda stanowiące różnicę między tak ustalonym kosztem naprawy a wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem, i orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo.

Spór między stronami istniał również w zakresie przysługiwania powodowi uprawnienia do domagania się od pozwanego zwrotu kosztów prywatnej kalkulacji w kwocie 307,50 zł.

Zgodnie z przepisem art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zdaniem Sądu brak jest adekwatnego związku przyczynowego między kosztami sporządzenia prywatnej kalkulacji a zdarzeniem drogowym z dnia 9 marca 2018r. Powód jest podmiotem gospodarczym trudniącym się skupywaniem wierzytelności wobec zakładów ubezpieczeń. Zarówno koszt zakupu wierzytelności od poszkodowanego, jak i koszt sporządzenia kalkulacji pozwalającej na sformułowanie żądania pozwu, zdaniem Sądu stanowią koszt prowadzonej działalności gospodarczej i nie mają wpływu na wysokość odszkodowania. Sytuacja powoda różni się od sytuacji poszkodowanego, który zleca opracowanie kalkulacji kosztów naprawy niezależnemu podmiotowi jeszcze w toku prowadzenia postępowania likwidacyjnego przez zakład ubezpieczeń w celu obrony swoich praw, ewentualnego odwołania od decyzji o wypłacie zaniżonego odszkodowania. Ten dodatkowy koszt powiększa jeszcze wyrządzoną mu szkodę i zasługuje na rekompensatę. Brak jest natomiast zdaniem Sądu związku przyczynowego pomiędzy kosztami cesjonariusza trudniącego się zawodowo dochodzeniem roszczeń, poniesionymi w celu ustalenia często zawyżonych kosztów naprawy. Takie koszty, nie będące w związku ze szkodą wyrządzoną poszkodowanemu nie są w adekwatnym związku przyczynowym, za który odpowiedzialność ponosi pozwany. W tym zakresie powództwo również podlegało oddaleniu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 359 kc, art. 481 § 1 kc oraz art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr124, poz.1152 z późn. zm.).

Orzeczenie o kosztach postępowania wydano na podstawie art. 100 zd.1 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, stosunkowo je rozdzielając.

Sąd uwzględnił powództwo w 71,99 %. Na koszty postępowania złożyły się opłata sądowa w kwocie 443 zł, wynagrodzenie biegłego w wysokości 1.088 zł i wynagrodzenia pełnomocników stron ustalone w kwotach po 1.800 zł w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. z 2015r. poz. 1804 ze zm.) wraz z opłatami skarbowymi od pełnomocnictw. Łącznie koszty postępowania wyniosły 5.165 zł, co oznacza, że powód powinien ponieść 28,01 % kosztów, czyli kwotę 1.446,72 zł, a poniósł koszty w kwocie 2.548 zł (opłata sądowa od pozwu, wynagrodzenie pełnomocnika i 288 zł z zaliczki uiszczonej na poczet wynagrodzenia biegłego).

Różnicę tych kwot pozwany winien zwrócić powodowi.

Sąd zwrócił również powodowi niewykorzystaną część zaliczki, uiszczonej przez niego na poczet wynagrodzenia biegłego.

sędzia Magdalena Berczyńska-Bruś