Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 grudnia 2021r. Sąd Rejonowy zasądził od strony pozwanej T. (...) w W. na rzecz powoda T. P. kwotę 5925,07 zł. z odsetkami ustawowymi oraz orzekł o kosztach procesu.

W apelacji od powyższego wyroku strona pozwana zarzuciła:

I.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

- art. 361 w zw. z art. 822 § 1 kc i art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003r. o Ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych,

- art. 826 § 1 kc w zw. z art. 354 § 1 kc,

- art. 826 § 1 kc, art. 362 kc i art. 16 ustawy z 22 maja 2003r. o Ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 354 § 2 kc,

II. naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 kpc,

Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz koszów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja strony pozwanej nie ma żadnych uzasadnionych podstaw, a Sąd Okręgowy, jak już wskazano, podziela zarówno dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, jak i podziela jego ocenę dowodów oraz rozważania prawne, nie dostrzegając jakiejkolwiek potrzeby ich powtarzania, a których apelacja skutecznie nie podważa.

Nie jest zatem przede wszystkim uzasadniony zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc. Zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów jest bowiem w zupełności poprawna i dokonana, wbrew stanowisku powoda, bez naruszenia wymogów przewidzianych w powyższym przepisie art. 233 § 1 kpc. Za trafny uznać należy bowiem pogląd wyrażany tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m. in. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00 oraz Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012 r. I ACa 1482/11). Takiego zarzutu nie można zaś postawić i nie czyni tego skutecznie, w świetle wyżej wskazanych kryteriów skarżąca, dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie zebranych dowodów. Zarówno bowiem tezy zarzutu apelacji naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc, jak i wywody jego uzasadnienia, stanowią w istocie pozbawioną podstaw polemikę z prawidłową, jak już wskazano, oceną dowodów Sądu Rejonowego.

Natomiast prawidłowość poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych w istocie implikowała bezzasadność zarzutów naruszenia prawa materialnego. Nie mają zatem usprawiedliwienia zarzuty apelacji dotyczące wysokości stawki godzinowej za wynajem pojazdu przyjętej przez powoda na kwotę 246 zł brutto za dzień, a trafnie uznanej za uzasadnioną przez Sąd Rejonowy. Zatem również w ocenie Sądu Okręgowego zastosowana przez powoda stawka najmu auta zstępczego (246 zł brutto za dzień), uwzględniając jego segment, nie była zawyżona, mając na uwadze realia rynkowe, jak i wiedzę opartą także na innych licznych, toczących się przez Sądem sprawach o podobnych stanach faktycznych. Sąd podziela przy tym prezentowane w judykaturze stanowisko, że poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najkorzystniejszych na rynku ofert najmu samochodów, a wybrana przez niego oferta wcale nie musi nawet odpowiadać rynkowej przeciętnej cenie, co przecież wymagałoby jej precyzyjnego ustalenia, a jedynym wymogiem jest aby owa przyjęta przez poszkodowanego cena nie była rażąco zawyżona w stosunku do tychże cen występujących na rynku. Chodzi zatem jedynie o to, aby poszkodowany uniknął wyboru ofert, które już niejako prima facie będą ewidentnie rażąco wysokie, a stwierdzenie tego nie będzie wymagało czynienia czasochłonnych ustaleń. Za taką rażąco wysoką nie można zaś było z pewnością uznać wyżej wskazanej stawki zastosowanej przez powoda. Odnośnie natomiast podnoszonej przez skarżącą kwestii zaproponowania przez nią poszkodowanemu zorganizowania najmu pojazdu zastępczego za stawkę 125 zł brutto za dzień i tym samym kwestii obowiązku minimalizacji przez niego szkody, to przede wszystkim wskazać należy, że jeżeli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu - we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów - skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te - w zakresie nadwyżki - będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za "celowe i ekonomicznie uzasadnione". W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się np. z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017r., III CZP 20/17). Tymczasem pozwana w niniejszej sprawie, jak wynika z materiału dowodowego, w tym formularza zgłoszenia szkody i nagrania rozmowy na płycie (...) (k. (...), poinformowała jedynie poszkodowanego o wysokości stawki najmu przez nią zorganizowanego i możliwości podstawienia auta zastępczego. Trafnie natomiast wskazał Sąd pierwszej instancji, że ubezpieczyciel nie poinformował poszkodowanego o innych istotnych warunkach najmu, tj. m.in. ewentualnym udziale własnym poszkodowanego w potencjalnych szkodach wynajmowanego auta, limicie odległości, czasie trwania, opłacie nie tylko za podstawienie ale i odbiór auta. Skutkiem tego poszkodowany nie miał pełnego obrazu sytuacji, który pozwałaby mu na podjęcie decyzji co do kontynuacji najmu u powoda czy też jego rozpoczęcia u pozwanej. Tymczasem to właśnie pozwany jako profesjonalista, gdy chce zorganizować najem i traktuje takie czynności i interes poszkodowanego z należytą atencją, powinien przedstawić mu wyczerpująco wszystkie warunki i w przypadku tak podjętych działań przez ubezpieczycieli, ich stanowisko jest uwzględniane i żądanie wynajmującego auto, ponad stawkę zaoferowaną przez ubezpieczyciela, podlega w postępowaniach sądowych oddaleniu.

Nie ma również uzasadnienia stanowisko pozwanej dotyczące bezzasadności żądania powoda zwrotu kosztów czyszczenia i dezynfekcji auta, gdyż przeprowadzenie takich czynności bez wątpienia w pełni już uzasadniała panująca epidemia koronawirusa, a wobec ich niezbędności (a co nie było przecież kwestią np. jedynie estetyki), ich poniesienie przez ubezpieczyciela, jako pokrywającego wszystkie celowe koszy będące skutkiem zdarzenia ubezpieczeniowego, było jak najbardziej uzasadnione.

Z powyższych zatem względów, gdy zarzuty apelacji pozwanej nie podważyły trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego i uzasadniającej je argumentacji jak mając na uwadze powyższą argumentację, apelacja, ta nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację (pkt I), a o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł w myśl art. 98 § 1 i 3 kpc (pkt II).

Uzasadnienie wyroku sporządzono w myśl dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 kpc, zgodnie z którym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sygn. akt II Ca 89/22 Ś., dnia (...)r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)