Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia SA Wiktor Gromiec

Sędziowie: SA Dorota Rostankowska (spr.)

SA Krzysztof Noskowicz

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Tomaszewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu J. K. (3)

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2019 r.

sprawy

B. L., s. J., ur. (...) w G.

oskarżonego z art. 258 § 1 i § 3 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k.

A. B., s. A., ur. (...) w D.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k.; art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 23 lipca 2018 r., sygn. akt II K 120/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

-

B. L. - 1400 (jeden tysiąc czterysta) złotych,

-

A. B. – 500 (pięćset) złotych

tytułem opłat za postępowanie przed sądem drugiej instancji oraz obciąża każdego z nich połową wydatków tego postępowania;

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Toruniu rozpoznawał sprawę:

1. B. L. oskarżonego o to, że:

I. w okresie od co najmniej dnia 1 sierpnia 2004 r. do co najmniej dnia 4 stycznia 2005 r. na terenie województwa (...) w okolicach K., B., U. i M. oraz na terenie województwa (...) w okolicach G., B., K., C. i S., kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w skład której wchodzili: A. B. do dnia 2 października 2004 roku, R. G., M. N. oraz inne nieustalone osoby, której celem było popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, w tym dokonywanie kradzieży samochodów po uprzednim włamaniu się do nich, tj. o czyn z art. 258 § 1 i § 3 kk,

II. nocą z 4/5 sierpnia 2004 r. w m. O., pow. B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu R. G., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu nieustalonym narzędziem drzwi stojącego w budynku stodoły samochodu marki V. (...), koloru srebrny - metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 35.000 euro, co stanowi mienie znacznej wartości - 156.800 PLN, włamał się do niego, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę A. W. (1) – obywatela Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

III. nocą z 5/6 sierpnia 2004 r. w m. S., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu z R. G., M. N., A. B. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru grafitowy metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 100.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę – U. L. (1) i B. G. - obywateli Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

IV. nocą z 8/9 sierpnia 2004 r. w m. R., gm. K., na parkingu Zajazdu (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu z R. G., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru czarnego, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 140.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę G. K. – obywatela Niemiec oraz (...) z siedzibą w K., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

V. nocą z 10/11 sierpnia 2004 r. w m. B., pow. B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu z R. G., M. N., A. B. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki V. (...), koloru granatowy metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 30.000 euro, co stanowi równowartość – 134.400 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę G. R. – obywatela Holandii, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

VI. nocą z 23/24 września 2004 r. w m. G. k/S., pow. K., na terenie Ośrodka (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu z R. G., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki V. (...), koloru czarny metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około– 90.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę E. B. i (...) Sp. z o. o w W. - (...) w L., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

VII. nocą z 2/3 października 2004 r. w C., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu z R. G., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki M. (...), koloru czarnego, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około – 165.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę R. i R. Ł. – obywateli Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

VIII. nocą z 7/8 listopada 2004 r. w U., gm. M., przy ul. (...), na terenie Ośrodka (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu z R. G., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki B. (...), koloru czarnego, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około– 180.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę E. O. i (...), tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

IX. nocą z 7/8 listopada 2004 r. w U., gm. M., przy ul. (...), na terenie Ośrodka (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu z R. G., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru ciemnozielony metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około– 160.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę (...) z siedzibą w Z., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

X. nocą z 20/21 listopada 2004 r. w m. M., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu z R. G., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki B. (...), koloru czarny metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około–240.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę H. Y. (1) i H. Y. (2) – obywateli Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

XI. nocą z 3/4 stycznia 2005 r. w G., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, działając wspólnie i porozumieniu z R. G., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru zielony metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około–38.360 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę F. S. (1) – obywatela Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

2. M. N. oskarżonego o to, że:

XII. w okresie od co najmniej dnia 1 sierpnia 2004 r. do co najmniej dnia 4 stycznia 2005 r. na terenie województwa (...) w okolicach K., B., U. i M. oraz na terenie województwa (...) w okolicach G., B., K., C. i S., wziął udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez B. L., do której należeli: R. G., A. B. do dnia 2 października 2004 roku i inne nieustalone osoby, której celem było popełnianie przestępstw przeciwko mieniu w tym dokonywanie kradzieży samochodów po uprzednim włamaniu się do nich, tj. o czyn z art. 258 § 1 kk,

XIII. nocą z 4/5 sierpnia 2004 r. w m. O., pow. B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu nieustalonym narzędziem drzwi stojącego w budynku stodoły samochodu marki V. (...), koloru srebrny - metalik, o numerze rejestracyjnym(...)i wartości około 35.000 euro, co stanowi mienie znacznej wartości - 156.800 PLN, włamał się do niego, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę A. W. (1) – obywatela Niemiec, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary 3 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Elblągu z dnia 14 marca 1995 roku, sygn. II K 117/94, za czyny z art. 210 § 1 d. kk i art. 156 § 2 d. kk w zw. z art. 10 § 2 d. kk i art. 60 § 1 d. kk, którą to karę odbywał od 14 czerwca 1994 roku do dnia 1 sierpnia 1995 roku oraz od dnia 4 kwietnia 1998 roku do dnia 16 lutego 2000 roku, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk oraz art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

XIV. nocą z 5/6 sierpnia 2004 r. w m. S., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G., A. B. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru grafitowy metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 100.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę – U. L. (1) i B. G. - obywateli Niemiec, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk, jak w punkcie XIII, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

XV. nocą z 8/9 sierpnia 2004 r. w m. R., gm. K., na parkingu Zajazdu (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru czarnego, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 140.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę G. K. – obywatela Niemiec oraz (...) z siedzibą w K., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk, jak w punkcie XIII, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

XVI. nocą z 10/11 sierpnia 2004 r. w m. B., pow. B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G., A. B. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki V. (...), koloru granatowy metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 30.000 euro, co stanowi równowartość – 134.400 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę G. R.– obywatela Holandii, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk, jak w punkcie XIII, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

XVII. nocą z 23/24 września 2004 r. w m. G. k/S., pow. K., na terenie Ośrodka (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki V. (...), koloru czarny metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około– 90.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę E. B. i (...) Sp. z o. o w W. - (...) w L., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk,jak w punkcie XIII, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

XVIII. nocą z 2/3 października 2004 r. w C., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki M. (...), koloru czarnego, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około – 165.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę R. i R. Ł. – obywateli Niemiec, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk, jak w punkcie XIII, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk oraz art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

XIX. nocą z 7/8 listopada 2004 r. w U., gm. M., przy ul. (...), na terenie Ośrodka (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki B. (...), koloru czarnego, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około– 180.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę E. O. i (...), przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk, jak w punkcie XIII, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk oraz art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

XX. nocą z 7/8 listopada 2004 r. w U., gm. M., przy ul. (...), na terenie Ośrodka (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru ciemnozielony metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około– 160.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę (...)z siedzibą w Z., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk, jak w punkcie XIII, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

XXI. nocą z 20/21 listopada 2004 r. w m. M., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki B. (...), koloru czarny metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około–240.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę H. Y. (1) i H. Y. (2) – obywateli Niemiec, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk, jak w punkcie XIII, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

XXII. nocą z 3/4 stycznia 2005 r. w G., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru zielony metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około–38.360 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę F. S. (1) – obywatela Niemiec, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk,jak w punkcie XIII, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk i art. 64 § 2 kk,

3. R. G. oskarżonego o to, że:

XXIII. w okresie od co najmniej dnia 1 sierpnia 2004 r. do co najmniej dnia 4 stycznia 2005 r. na terenie województwa (...) w okolicach K., B., U. i M. oraz na terenie województwa (...) w okolicach G., B., K., C. i S., wziął udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez B. L., w skład której wchodzili: M. N., A. B. do dnia 2 października 2004 roku oraz nieustalone osoby, której celem było popełnianie przestępstw przeciwko mieniu w tym dokonywanie kradzieży samochodów po uprzednim włamaniu się do nich, tj. o czyn z art. 258 § 1 kk,

XXIV. nocą z 4/5 sierpnia 2004 r. w m. O., pow. B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu nieustalonym narzędziem drzwi stojącego w budynku stodoły samochodu marki V. (...), koloru srebrny - metalik, o numerze rejestracyjnym (...)i wartości około 35.000 euro, co stanowi mienie znacznej wartości - 156.800 PLN, włamał się do niego, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę A. W. (1) – obywatela Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

XXV. nocą z 5/6 sierpnia 2004 r. w m. S., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N., A. B. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru grafitowy metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 100.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę – U. L. (1) i B. G. - obywateli Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

XXVI. nocą z 8/9 sierpnia 2004 r. w m. R., gm. K., na parkingu Zajazdu (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru czarnego, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 140.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę G. K. – obywatela Niemiec oraz (...) z siedzibą w K., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

XXVII. nocą z 10/11 sierpnia 2004 r. w m. B., pow. B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N., A. B. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki V. (...), koloru granatowy metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 30.000 euro, co stanowi równowartość – 134.400 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę G. R. – obywatela Holandii, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

XXVIII. nocą z 23/24 września 2004 r. w m. G. k/S., pow. K., na terenie Ośrodka (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki V. (...), koloru czarny metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około– 90.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę E. B. i (...) Sp. z o. o w W. - (...) w L., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

XXIX. nocą z 2/3 października 2004 r. w C., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki M. (...), koloru czarnego, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około – 165.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę R. i R. Ł. –obywateli Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

XXX. nocą z 7/8 listopada 2004 r. w U., gm. M., przy ul. (...), na terenie Ośrodka (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki B. (...), koloru czarnego, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około– 180.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę E. O. i (...), tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

XXXI. nocą z 7/8 listopada 2004 r. w U., gm. M., przy ul. (...), na terenie Ośrodka (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru ciemnozielony metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około– 160.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę (...) z siedzibą w Z., tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

XXXII. nocą z 20/21 listopada 2004 r. w m. M., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki B. (...), koloru czarny metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około–240.000 PLN, co stanowi mienie znacznej wartości, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę H. Y. (1)i H. Y. (2)– obywateli Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 65 kk,

XXXIII. nocą z 3/4 stycznia 2005 r. w G., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXIII, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru zielony metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około–38.360 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę F. S. (1) – obywatela Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

4. A. B. oskarżonego o to, że:

XXXIV. w okresie od co najmniej dnia 1 sierpnia 2004 r. do dnia 2 października 2004r. na terenie województwa (...) w okolicach K., B., U. i M. oraz na terenie województwa (...) w okolicach G., B., K., C. i S., wziął udział w zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez B. L., w skład której wchodzili: R. G., M. N. i inne nieustalone osoby, której celem było popełnianie przestępstw przeciwko mieniu w tym dokonywanie kradzieży samochodów po uprzednim włamaniu się do nich, tj. o czyn z art. 258 § 1 kk,

XXXV. nocą z 5/6 sierpnia 2004 r. w m. S., przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXXIV, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. i M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki A. (...), koloru grafitowy metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 100.000 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę – U. L. (1) i B. G. - obywateli Niemiec, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

XXXVI. nocą z 10/11 sierpnia 2004 r. w m. B., pow. B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XXXIV, działając wspólnie i porozumieniu z B. L., R. G. i M. N. oraz innymi nieustalonymi osobami, po uprzednim otwarciu drzwi nieustalonym narzędziem włamał się do samochodu marki V. (...), koloru granatowy metalik, o numerze rejestracyjnym (...) i wartości około 30.000 euro, co stanowi równowartość – 134.400 PLN, a następnie po uruchomieniu pojazdu, zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę G. R. – obywatela Holandii, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk,

Wyrokiem z 23 lipca 2018r.w sprawie sygn. akt II K 120/14

1. oskarżonego B. L. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, to jest występku z art. 258 § 1 i § 3 kk i za to na podstawie art. 258 § 3 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności,

2. oskarżonego B. L. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach II – XI aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk i z tym ustaleniem, że:

- odnośnie czynu II wartość skradzionego pojazdu wyniosła 204 600 zł, nie stanowił on mienia znacznej wartości i działał on wspólnie i w porozumieniu z R. G., M. N. i inną nieustaloną osobą,

- odnośnie czynu III wartość skradzionego pojazdu wyniosła 68 700 zł,

- odnośnie czynu IV wartość skradzionego pojazdu wyniosła 103 000 zł i działał on wspólnie i w porozumieniu z R. G., M. N. i inną nieustaloną osobą,

- odnośnie czynu V wartość skradzionego pojazdu wyniosła 184 700 zł,

- odnośnie czynu VI wartość skradzionego pojazdu wyniosła 92 800 zł i działał on wspólnie i w porozumieniu z R. G., M. N. i inną nieustaloną osobą,

- odnośnie czynu VII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 177 400 zł, nie stanowił on mienia znacznej wartości i działał on wspólnie i w porozumieniu z R. G. i M. N.,

- odnośnie czynu VIII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 220 900 zł i nie stanowił on mienia znacznej wartości,

- odnośnie czynu IX wartość skradzionego pojazdu A. (...) nr rej (...) wyniosła 147 100 zł i nie stanowił on mienia znacznej wartości,

- odnośnie czynu X wartość skradzionego pojazdu wyniosła 240 600 zł i nie stanowił on mienia znacznej wartości,

- odnośnie czynu XI wartość skradzionego pojazdu wyniosła 83 400 zł i działał on wspólnie i w porozumieniu z R. G. i M. N.,

i za to na podstawie art. 279 § 1 kk po zastosowaniu art. 91 § 1 kk w zw. z art. 65 kk wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art.33 § 1 § 2 i § 3 kk wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 50 zł,

3. na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk, art. 85a kk art. 86 § 1 kk, art. 91 § 2 kk w miejsce kar pozbawienia wolności orzeczonych w wyroku w punktach 1 i 2 wymierzył oskarżonemu B. L. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności,

4. oskarżonego M. N. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XII aktu oskarżenia, to jest występku z art. 258 § 1 kk i za to po zastosowaniu art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

5. oskarżonego M. N. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XIII – XXII aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk i art. 64 § 2 kk i z tym ustaleniem, że:

- odnośnie czynu XIII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 204 600 zł, nie stanowił on mienia znacznej wartości i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L., R. G. i inną nieustaloną osobą,

- odnośnie czynu XIV wartość skradzionego pojazdu wyniosła 68 700 zł,

- odnośnie czynu XV wartość skradzionego pojazdu wyniosła 103 000 zł i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L., R. G. i inną nieustaloną osobą,

- odnośnie czynu XVI wartość skradzionego pojazdu wyniosła 184 700 zł,

- odnośnie czynu XVII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 92 800 zł i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L., R. G. i inną nieustaloną osobą,

- odnośnie czynu XVIII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 177 400 zł, nie stanowił mienia znacznej wartości i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L. i R. G.,

- odnośnie czynu XIX wartość skradzionego pojazdu wyniosła 220 900 zł i nie stanowił on mienia znacznej wartości,

- odnośnie czynu XX wartość skradzionego pojazdu A. (...) nr rej (...) wyniosła 147 100 zł i nie stanowił on mienia znacznej wartości,

- odnośnie czynu XXI wartość skradzionego pojazdu wyniosła 240 600 zł i nie stanowił on mienia znacznej wartości,

- odnośnie czynu XXII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 83 400 zł i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L. i R. G.,

i za to po zastosowaniu art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku na podstawie art. 279 § 1 kk po zastosowaniu art. 91 § 1 kk, art. 65 kk i art. 64 § 2 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

6. na podstawie art. 91 § 2 kk i art. 86 § 1 kk po zastosowaniu art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku w miejsce kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonego M. N. w punktach 4 i 5 wyroku orzekł karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

7. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 i § 3 kk, art. 70 § 2 kk, art.73 § 2 kk po zastosowaniu art. 4 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku warunkowo zawiesił wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w wyroku wobec oskarżonego M. N. na okres próby wynoszący 5 lat i oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora,

8. oskarżonego R. G. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXIII aktu oskarżenia, to jest występku z art. 258 § 1 kk i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

9. oskarżonego R. G. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XXIV – XXXIII aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk i z tym ustaleniem, że:

- odnośnie czynu XXIV wartość skradzionego pojazdu wyniosła 204 600 zł, nie stanowił on mienia znacznej wartości i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L., M. N. i inną nieustaloną osobą,

- odnośnie czynu XXV wartość skradzionego pojazdu wyniosła 68 700 zł,

- odnośnie czynu XXVI wartość skradzionego pojazdu wyniosła 103 000 zł i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L., M. N. i inną nieustaloną osobą,

- odnośnie czynu XXVII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 184 700 zł,

- odnośnie czynu XXVIII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 92 800zł i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L., M. N. i inną nieustaloną osobą,

- odnośnie czynu XIX wartość skradzionego pojazdu wyniosła 177 400 zł, nie stanowił mienia znacznej wartości i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L. i M. N.,

- odnośnie czynu XXX wartość skradzionego pojazdu wyniosła 220 900 zł i nie stanowił on mienia znacznej wartości,

- odnośnie czynu XXXI wartość skradzionego pojazdu A. (...) nr rej (...) wyniosła 147 100 zł i nie stanowił on mienia znacznej wartości,

- odnośnie czynu XXXII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 240 600 zł i nie stanowił on mienia znacznej wartości,

- odnośnie czynu XXXIII wartość skradzionego pojazdu wyniosła 83 400 zł i działał on wspólnie i w porozumieniu z B. L. i M. N.,

i za to na podstawie art. 279 § 1 kk po zastosowaniu art. 91 § 1 kk, art. 65 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz na podstawie 33 § 1 § 2 i § 3 kk wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 50 zł,

10. na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk, art. 85a kk art. 86 § 1 kk, art. 91 § 2 kk w miejsce kar pozbawienia wolności orzeczonych w punktach 8 i 9 wyroku wymierzył oskarżonemu R. G. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

11. oskarżonego A. B. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie XXXIV aktu oskarżenia, to jest występku z art. 258 § 1 kk i za to na podstawie art. 258 § 1 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

12. oskarżonego A. B. uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XXXV – XXXVI aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 kk i z tym ustaleniem, że:

- odnośnie czynu XXXV wartość skradzionego pojazdu wyniosła 68 700 zł,

- odnośnie czynu XXXVI wartość skradzionego pojazdu wyniosła 184 700 zł,

i za to na podstawie art. 279 § 1 kk po zastosowaniu art. 91 § 1 kk, art. 65 kk wymierza mu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie 33 § 1 § 2 i § 3 kk wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na 10 zł,

13. na podstawie art. 85 § 1 i § 2 kk, art. 85a kk art. 86 § 1 kk, art. 91 § 2 kk w miejsce kar pozbawienia wolności orzeczonych w punktach 11 i 12 wyroku wobec oskarżonego A. B. orzekł karę łączną roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

14. na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności okresy tymczasowego aresztowania:

- B. L. od dnia 30 marca 2006 roku godz.12.50 do dnia 29 stycznia 2008 roku godz.13.00,

- A. B. od dnia 5 maja 2006 roku godz. 13.00 do dnia 28 sierpnia 2006 roku godz.13.00,

- R. G. od dnia 10 maja 2006 roku godz. 15.10 do dnia do dnia 11 września 2006 roku godz.15.10,

15. zasądził od Skarbu Państwa (Kasy Sądu Okręgowego w Toruniu) na rzecz adwokata P. C. (1) kwotę 4080 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej M. N. z urzędu oraz 23 % tej kwoty tytułem podatku VAT należnego za świadczoną obronę, zwolnił oskarżonych B. L., A. B., M. N. i R. G. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatkami poniesionymi w toku postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonych: B. L. i A. B. zaskarżając go w całości na korzyść obu oskarżonych i zarzucając mu:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku, mianowicie art.7 kpk, art. 4 kpk, art. 5 § 2 k.p.k. art. 410 kpk i 424 §1 pkt 1 kpk,

a) przez całkowicie dowolne oparcie orzeczenia o winie A. B. i B. L. tylko na niekonsekwentnym, nie znajdującym oparcia w pozostałym materiale dowodowym, pomówieniu ze strony współoskarżonego M. N., przy jednoczesnym pominięciu dowodów przemawiających na korzyść A. B. i B. L., które w sposób zdecydowany wykluczają prawdziwość twierdzeń pomawiającego, które mają charakter wyłącznie koniunkturalny, ukierunkowane w sposób oczywisty na osiągnięcie niskich kar w toczących się wobec niego postępowaniach (G. i T.), w których realnie groziły mu bardzo surowe kary, biorąc pod uwagę zarówno wagę zarzucanych mu przestępstw jak też odpowiedzialność w warunkach recydywy wielokrotnej, w sytuacji gdy tenże nie poddał swoich wyjaśnień weryfikacji w trakcie postępowania sądowego, co pozwoliłyby pozostałym oskarżonym na wykazanie ich nieprawdziwości,

b) poprzez zaniechanie dokonania analizy materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności poprzez zaniechanie rozważenia, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, okoliczności wynikających z każdego z zebranych w sprawie dowodów, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie wszystkich oskarżonych, zastępując, w pisemnym uzasadnieniu wyroku taką analizę połączoną z dokonaniem wyczerpującej oceny zeznań świadków, jedynie oświadczeniem o odmowie wiarygodności zeznaniom świadków, którzy podważyli wiarygodność pomówień ze strony M. N. wobec B. L. a w konsekwencji także wobec A. B., w oparciu o pozakodeksowe kryteria, mianowicie dyskwalifikując je z uwagi na powiązania rodzinne i koleżeńskie B. L., które to okoliczności według sądu meriti implikowały odgórne założenie, iż świadkowie ci mówili nieprawdę aby pomóc oskarżonemu L., co więcej zarzucając oskarżonemu i obronie, że nie przedstawiła innych obiektywnych (?) dowodów na potwierdzenie wiarygodności świadków, w konsekwencji przez zaniechanie prawidłowego uzasadnienia swojego stanowiska, czym nie dopełnił podstawowego obowiązku, będącego istotnym składnikiem prawa oskarżonego do rzetelnego procesu, karnego, co doprowadziło do wykluczenia możliwość weryfikacji prawidłowości dokonanych przez sąd ustaleń i zaskarżonego wyroku,

c) poprzez całkowicie dowolne i niczym nieuzasadnione przyznanie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. N., które nie znalazły potwierdzenia w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich, bez uwzględnienia, że tenże oskarżony, swoją postawą w niniejszym procesie, manipuluje organami wymiaru sprawiedliwości, dążąc w sposób oczywisty, do uzyskania korzyści procesowych, w postaci uzyskania bardzo niskich kar, na mocy art. 60§3 kk za przestępstwa znacznie poważniejsze, niż te, które są przedmiotem niniejszego postępowania, do czego w istocie doprowadził w sprawie o sygn. akt IV K 220/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku w której M. N. skorzystał z art. 60 § 3 kk., przy czym jako wręcz kuriozalny należy uznać wniosek Sąd meriti, iż M. N. składając zeznania(?) był osobą bezstronną, niezainteresowaną obciążeniem pomawianych, bowiem o ile M. N. początkowo składając je mógł zasadnie liczyć na korzystny dla niego wyrok w sprawie gdańskiej IV K 220/06, to po wydaniu tego wyroku M. N. nadal podtrzymał swoje zeznania a nie miał on żadnego interesu aby dalej podtrzymywać treść swoich depozycji, narażał się przy tym na działania odwetowe ze strony współoskarżonych, które rzeczywiście dotknęły jego i najbliższych w tym jego dziecko, skoro się zważy, iż nadal pozostawała obawa przed surową karą przed Sądem Okręgowym w Toruniu procedującym w sprawie, także poważnych zarzucanych N. czynów, popełnionych w warunkach art. 64 § 2 k.k., która z całą pewnością zostałaby wymierzona gdyby nadto przyznał się do manipulacji wymiarem sprawiedliwości, składania nieprawdziwych wyjaśnień narażających pozostałych oskarżonych na odpowiedzialność kamą i gdy takie działanie w istocie mu się opłaciło gdyż sąd meriti wymierzył mu łagodną karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, i to w sytuacji gdy prowadzone, na skutek jego zawiadomienia postępowanie przez Prokuraturę Rejonową w Toruniu, w sprawie o sygn. akt 1 Ds. 456/08, mające na celu uwiarygodnienie jego intencji, nie dostarczyło najmniejszych dowodów na prawdziwość depozycji N., iż był on atakowany i szykanowany przez pozostałych oskarżonych i zostało umorzone nawet bez przesłuchania w jakimkolwiek charakterze któregokolwiek z oskarżonych, zaś przesłuchani funkcjonariusze służb konwojujących oskarżonych tych rewelacji nie potwierdzili, co w konsekwencji zasadnym czyni wniosek, że M. N. także w taki sposób prowadził grę z wymiarem sprawiedliwości w celu osiągnięcia łagodnego wymiaru kary, a także wniosek, iż sąd nie zachował niezbędnej, szczególnej ostrożności przy ocenie przedmiotowego pomówienia, mimo iż nie stanowi ono dowodu pełnowartościowego,

d) poprzez całkowicie dowolną i niczym nieuzasadnioną odmowę wiarygodności zeznaniom świadków: A. W. (2), T. S., A. S. (1), B. S., J. W., M. W., A. P., M. L., P. C. (2), J. K. (2), W. W., A. S. (2), J. G., M. C., tylko i wyłącznie na podstawie pozakodeksowego kryterium, mianowicie, że świadkowie ci w większości są rodziną, sąsiadami i znajomymi oskarżonego B. L., w związku z tym już z tego powodu są niewiarygodni i swoimi zeznaniami chcą pomóc B. L., zaś obrona nie przedstawiła innego obiektywnego (?) dowodu na uprawdopodobnienie prawdziwości tych zeznań, który to wniosek musi szokować, skoro się zważy, iż zeznania tych świadków co do okoliczności przez nich wskazanych nie zostały podważone żadnym innym dowodem przeciwnym, w tym wyjaśnieniami oskarżonego M. N. zaś przykładowo, w przypadku pobytu M. L. w dniu 4.08.2004r. na (...) w placówce leczniczej (...) w G. stosownym dokumentem i zeznaniami M. L.,

2. obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 6 kpk, art. 7 kpk, art. 391 §1 kpk i 167 kpk i art.424 §1 pkt 1 kpk, przez:

a) naruszenie prawa do obrony przysługującego oskarżonym poprzez uniemożliwienie bezpośredniego przesłuchania świadków pokrzywdzonych w niniejszej sprawie, mianowicie A. R., G. K., F. S. (2), H. Y., U. L. (2) w celu ustalenia okoliczności związanych z kradzieżą ich samochodów a w konsekwencji uniemożliwienie im zweryfikowania pomówień ze strony M. N., która to okoliczność nabiera niezwykle istotnego znaczenia w sytuacji gdy sąd meriti w sposób bezpodstawny, sprzeczny z zasadami procesowymi odmówił wiarygodności świadkom obrony, którzy wykluczali obecność B. L. w miejscach rzekomo popełnianych przestępstwa, co w konsekwencji wpływało na ocenę wiarygodności tych pomówień także wobec A. B., co do którego pomówienia M. N. okazały się niewiarygodne co do czynów, których popełnienie N. mu przypisywał a okazało się, że w tym czasie A. B. był pozbawiony wolności,

b) naruszenie prawa do obrony przysługującego oskarżonym poprzez oddalenie wniosku obrony o przesłuchanie bezpośrednio przed sądem lub w drodze pomoc prawnej mieszkających za granicą świadków, będących pokrzywdzonymi - A. R., G. K., F. S. (2), H. Y., U. L. (2) - których przesłuchanie było niezbędne dla ustalenia prawdziwego stanu faktycznego, ponieważ zeznania wymienionych świadków zostały złożone we wstępnej części postępowania przygotowawczego, bez udziału obrońców oskarżonych B. L. i A. B., wiele lat temu, są niepełne i budzą poważne wątpliwości, a na podstawie innych dowodów nie można było dokonać ustaleń pozwalających na prawidłowe wyrokowanie w sprawie, zweryfikować prawdziwości pomówień ze strony N. i w to sytuacji gdy Sąd w trakcie długotrwałego, wieloletniego postępowania dysponował takimi możliwościami czasowymi, że przesłuchanie tych świadków, nawet w ramach pomocy sądowej, mogło się odbyć bez uszczerbku dla szybkości postępowania, a z korzyścią dla ustalenia prawdy, w szczególności, w celu ustalenia:

- czy do chwili obecnej zostali ustaleni i ujęci sprawca lub sprawcy kradzieży samochodów należących do pokrzywdzonych, inny niż wskazany w niniejszym postępowaniu skoro się zważy, iż od chwili czynu i przesłuchania świadków upłynęło kilkanaście lat, zaś w tym czasie z opisanych w akcie oskarżenia skradzionych pojazdów odnalazł się V. (...) o nr rej (...), na terenieB. i co jest niezykle istotne tamtejsze władze nie prowadziły żadnego postępowania w celu ustalenia w jaki sposób pojazd ten znalazł się na terenie tego kraju i zadowoliły się informacją, że postępowanie w sprawie kradzieży toczy się na terenie P.oraz humorystycznymi wyjaśnieniam kierowcy tego samochodu w jaki sposób nabył on pojazd, co w konsekwencji nie wyklucza, iż kradzieży dopuściły się inne osoby,

- czy skradzione pojazdy zostały odzyskane, a jeśli tak, to kiedy i gdzie a nadto czy nosiły ślady kradzieży, a jeżeli tak to jakie, a w konsekwencji czy były one zbieżne z tymi, które wskazuje oskarżony N.,

- czy pojazdy były ubezpieczone w czasie kradzieży, a jeśli tak to przez jakie towarzystwo ubezpieczeniowe, czy towarzystwa te prowadziły własne postępowania w sprawie kradzieży pojazdów, czy poczynione ustalenia były zbieżne z tymi które pokrzywdzeni podawali w niniejszym postępowaniu, a w konsekwencji czy te ustalenia były zbieżne z wyjaśnieniami M. N.,

- czy właściciele samochodów uzyskali do chwili obecnej informacje o odzyskaniu pojazdów a jeżeli tak to na terenie jakich krajów i czy w konsekwencji prowadzono tam postępowania wobec sprawców kradzieży, co uniemożliwiło oskarżonym i ich obrońcom badania tych okoliczności, poprzez zadawanie stosownych pytań pokrzywdzonym, spowodowało pozbawienie ich możliwości realizacji prawa oskarżonych do obrony, zaś w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, brak jest należytego uzasadnienia pominięcia tej części postępowania karnego, w szczególności wykazania, iż wbrew stanowisku obrony dokonywanie ustaleń we wskazanym zakresie było zbędne dla sprawy,

c) poprzez całkowicie dowolne przyjęcie, iż samochody opisane w zarzutach aktu oskarżenia są tożsamymi z samochodami wymienianymi w wyjaśnieniach oskarżonego M. N., mimo iż treść tych wyjaśnień nie zawiera danych pozwalających na dokonanie takiej identyfikacji, a nawet w niektórych wypadkach wyklucza możliwość takiej identyfikacji, ze względu na różnice między opisanym samochodem, a pojazdem skradzionym, zaś sąd pierwszej instancji nie wskazał, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dowodów, które pozwoliły na przyjęcie, że opisane przez pomawiającego pojazdy są tożsame z pojazdami, które zostały skradzione,

3) obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku, mianowicie art. 7 kpk, art. 4 kpk, 5 §2 kpk, art. 410 kpk i art.424 §1 pkt 1 kpk, przez oparcie orzeczenia o winie wyłącznie o pomówienie ze strony M. N., wsparte jedynie na domniemaniach oraz rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonych, dokonanie dowolnej a nie koniecznej, oceny materiału dowodowego i przyjęcie, mimo istnienia poważnych i niewyjaśnionych wątpliwości:

- prawdziwości pomówień ze strony M. N., jako pozwalających wykluczyć prawdziwość wyjaśnień pozostałych współoskarżony chi zeznań świadków obrony, mimo iż M. N. jest niewiarygodny, skoro w swoich wyjaśnieniach pomawiał oskarżonego A. B. o czyny, których tenże bezspornie nie popełnił, bowiem w tym czasie był pozbawiony wolności a nadto w swoich wyjaśnieniach usiłował tendencyjnie w jak największym stopniu obciążać pozostałych oskarżonych, a nadto dziewczynę i ojca oskarżonego B. L., będącego wówczas czynnym prokuratorem (...) w G., przy czym znacząca część tych pomówień - podtrzymana przez oskarżonego N. na rozprawie - nie została uznana za wiarygodną przez prokuratora na etapie postępowania przygotowawczego,

- prawdziwości pomówień ze strony M. N., iż oskarżeni szykanowali go, grozili mu i jego rodzinie w celu wymuszenia zmiany wyjaśnień i w konsekwencji uczynienia z tego pomówienia elementu stanu faktycznego, w sytuacji gdy pomówienia te są ewidentnie nieprawdziwe, skoro się zważy, iż prowadzone postępowanie przez Prokuraturę Rejonową w Toruniu, w sprawie o sygn. akt 1 Ds. 456/08, nie dostarczyło najmniejszych dowodów na prawdziwość depozycji N., postępowanie to zostało umorzone nawet bez przesłuchania w jakimkolwiek charakterze któregokolwiek z oskarżonych, zaś przesłuchani funkcjonariusze służb konwojujących oskarżonych tych rewelacji nie potwierdzili,

4) obrazę przepisów prawa procesowego, mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art.92 k.p.k, art. 424 § 1 k. p.k. i art. 410 k.p.k. uniemożliwiającą prawidłową kontrolę instancyjną orzeczenia, która wynika z tego, że Sąd Rejonowy nie dopełnił obowiązku sporządzenia uzasadnienia wyroku w całości, pomijając w jego treści wskazania na jakich dowodach się oparł, uznając, iż oskarżeni A. B. i B. L. dopuścili się zarzucanych im czynów, jakie fakty i na podstawie jakich dowodów uznał za udowodnione, i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, przywołując je jedynie w sposób sumaryczny,

5) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na:

a) przyjęciu za udowodnione istotnych faktów dotyczących oskarżonego bez należytej podstawy w materiale dowodowym,

b) dokonanie ustaleń sprzecznych z materiałem dowodowym sprawy, a opartych jedynie na dowolnych domniemaniach, a nie na zebranych dowodach,

c) wyciągnięciu dowolnych wniosków sprzecznych z dokonanymi ustaleniami, w szczególności:

- przez przyjęcie, że oskarżony B. L. miał kierować zorganizowaną grupą przestępczą w skład której wchodzili: A. B. R. G. M. N. oraz inne nieustalone osoby, gdy w istocie sąd meriti nie ustalił jakichkolwiek okoliczności o tym świadczących, w tym nie ustalił zawarcia porozumienia skutkującego ustaleniem, iż w ramach tej organizacji będą popełniane przestępstwa, struktur tej grupy, trwałości tych rzekomych struktur przestępczych, nie wykazał czym owa działalność przestępcza różniła się od działania w warunkach art. 18 k.k.,

- przez przyjęcie, że walor wiarygodności w stosunku do M. N. wynika, ze spontaniczności i szczegółowości złożonych wyjaśnień, pomimo że zostały one złożone dopiero po upływie od 1 roku do 1,5 roku i to w innej sprawie, w której ubiegał się on o zastosowanie art.60 § 3 k.k.,

- przez przyjęcie, że dokładny opis zdarzeń wykorzystanych przez sąd meriti w budowaniu przyjętego stanu faktycznego pochodzi od M. N., gdy w istocie oparty on został na zgłoszeniach o popełnieniu przestępstwa, dokonanych przez pokrzywdzonych, skoro się zważy nadto, iż nie było możliwe aby oskarżony N. po upływie tak znacznego okresu czasu (od 1 roku do 1,5 roku), mógł zapamiętać dokładne daty, dane identyfikujące samochody, przy czym jak przyznał to sam N., w sytuacji gdy nie znał się on na samochodach, gdy tymczasem sąd meriti dokonując ustaleń faktycznych w oparciu o pomówienia N., przyjmuje bardzo precyzyjne daty, opisuje modele samochodów, podaje numery rejestracyjne pojazdów,

- przez przyjęcie, że oskarżony A. B. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów, w ramach w/w grupy, w której miał działać w okresie od co najmniej 1.08.2004 r. do 2.10.2004 r., bez wskazania, w oparciu o jakie dowody sąd pierwszej instancji poczynił te ustalenia, skoro przypisał mu jedynie dwa czyny popełnione w sierpniu tego roku,

- przez całkowicie dowolne, jedynie hipotetyczne ustalenie wartości zagarniętego mienia i przyjęcie wartości zagarniętych pojazdów w oparciu o jedynie hipotetyczne ustalenia biegłego, oparte o niejednoznaczne i błędne, nie zweryfikowane o obiektywne dowody, oświadczenia poszczególnych pokrzywdzonych, na skutek zaniechania ustalenia prawdziwej wartości skradzionego mienia, wysokości wypłaconych za skradzione samochody odszkodowań,

- przez przyjęcie w sposób dowolny, iż samochody wymienione w zarzutach są tożsame z pojazdami, o których kradzieży mówi w swoich wyjaśnieniach M. N., mimo iż materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala na taką identyfikację, a sąd meriti zaniechał ustalenia czy skradzione samochody zostały odzyskane przez pokrzywdzonych i czy zostali ustaleni inni sprawcy ich kradzieży,

Nadto z daleko posuniętej ostrożności procesowej zarzucił:

6) rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonym kar pozbawienia wolności, poprzez określenie ich w sposób powodujący wewnętrzną sprzeczność, bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, skoro się zważy, iż taką karę sąd wymierzył M. N. odpowiadającemu w warunkach recydywy wielokrotnej co w konsekwencji doprowadziło do niczym nieuzasadnionej dysproporcji kar i wewnętrznej sprzeczności wyroku.

Wniósł:

1) o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy, poprzez uniewinnienie oskarżonych B. L. i A. B. od popełnienia zarzucanych im czynów,

ewentualnie

2) o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

zaś z daleko posuniętej ostrożności obrończej

3) o zmianę zaskarżonego wyroku i znaczne obniżenie wymierzonych kar pozbawienia wolności przy jednoczesnym warunkowym ich zawieszeniu.

Wyrok w odniesieniu do oskarżonych: M. N. i R. G. uprawomocnił się.

Sąd apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja wywiedziona w powyższej sprawie jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do rozważania zarzutów podniesionych w wywiedzionej apelacji Sąd apelacyjny odniesie się do nawiązania przez skarżącego do poprzednich orzeczeń wydanych w przedmiotowej sprawie, tj. wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z 21.11.2013r. w sprawie II K 680/07 oraz Sądu Okręgowego w Toruniu z 4.09.2014r. w sprawie IX Ka 183/14. Nie może to osiągnąć skutku oczekiwanego przez skarżącego, skoro przedmiotem kontroli instancyjnej nie jest wyrok Sądu Rejonowego w Toruniu a orzeczenie Sąd Okręgowego w Toruniu. Uchybienia zatem jakie – zdaniem Sądu odwoławczego – Sądu Okręgowego w Toruniu - popełnił Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie II K 680/07 (str.9-10 apelacji) pozostają bez wpływ na ocenę zaskarżonego orzeczenia. Sąd okręgowy jako Sąd pierwszej instancji w przedmiotowej nie uchybił wymogom art.442 § 3 kpk. W dalszej części niniejszego uzasadnienia Sąd odwoławczy odniesie się do stanowiska skarżącego w tym zakresie, gdyż stanowi ono również treść zarzutów apelacji. W tym miejscu wskazać jedynie należy, że w postępowaniu toczącym się po uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sąd orzekający nadal korzysta z mającej swą podstawę w art.8 kpk samodzielności jurysdykcyjnej, której to zasady nie wyłącza przepis art.442 § 3 kpk. Dokonana w sposób swobodny ocena dowodów nawet jeżeli nie jest zbieżna ze stanowiskiem Sądu uchylającego poprzednie orzeczenie nie stanowi – wbrew twierdzeniom apelującego – zignorowania wskazań Sądu odwoławczego. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art.442 § 3 kpk, sąd ponownie rozpoznający sprawę jest związany zapatrywaniami prawnymi Sądu odwoławczego i jego wskazaniami co do dalszego postępowania, nie zaś poglądami tego sądu co do oceny dowodów.

Odnosząc się do sformułowanego w apelacji obrońcy oskarżonych zarzutów obrazy art.4 kpk, art.7 kpk, art.410 kpk i art.424 kpk, w pierwszej kolejności należy zauważyć, iż prawidłowość rozstrzygnięcia sprawy zależy od należytego wykonania przez sąd dwóch podstawowych obowiązków.

Pierwszy z nich dotyczy postępowania dowodowego i sprowadza się do prawidłowego – zgodnego z przepisami postępowania karnego – przeprowadzenia dowodów zawnioskowanych przez strony, ale również do przeprowadzenia z urzędu wszelkich dowodów potrzebnych do ustalenia istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Drugi sprowadza się do prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a więc poza zasięgiem rozważań Sądu nie mogą pozostawać dowody istotne dla rozstrzygnięcia kwestii winy. Podstawę zatem wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przy czym w uzasadnieniu wyroku Sąd ma obowiązek wskazać, jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Na Sądzie orzekającym ciąży przy tym obowiązek badania i uwzględniania w toku procesu okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a korzystając z prawa swobodnej oceny dowodów, przekonanie co do winy w zakresie przypisanych mu czynów, powinien logicznie i przekonująco uzasadnić. Uzasadnienie więc winno logicznie wskazywać na jakich dowodach oparł sąd orzekający ustalenie każdego istotnego dla sprawy faktu, a także należycie rozważać i oceniać wszystkie dowody przemawiające za przyjętymi przez sąd ustaleniami faktycznymi lub przeciwnie, wyjaśniać istotne wątpliwości w sprawie i sprzeczności w materiale dowodowym oraz się do nich ustosunkować. Nie ma – zdaniem Sądu apelacyjnego – jakichkolwiek przesłanek pozwalających uznać, iż Sąd okręgowy uchybił którejkolwiek z zasad związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Należy stwierdzić, iż Sąd orzekający po prawidłowy przeprowadzeniu przewodu sądowego, poddał zgromadzony materiał dowodowy wszechstronnej analizie, a tok rozumowania zaprezentował w jasnym, szczegółowym i przekonującym uzasadnieniu. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dokonana została przez Sąd okręgowy z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art. 7 kpk i art.410 kpk, zgodna jest z zasadami wiedzy doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów logicznych ani faktycznych.

Niewątpliwie jednym z podstawowych dowodów, które przesądziły o uznaniu oskarżonych: B. L. i A. B. za sprawców przypisanych im czynów były wyjaśnienia M. N., umownie określane jako pomówienie. Pomówienie jest jednym z rodzajów wyjaśnień osoby zainteresowanej wynikiem procesu. Istnieją dwa rodzaje pomówień. Do pierwszych z nich należą te pomówienia, w których oskarżony zapierając się własnej winy, pomawia inną osobę, przeważnie współoskarżonego, o popełnienie danego czynu i w ten sposób dąży do ekskulpowania własnej osoby. Do drugiego należy pomówienie, które umownie określić można jako pomówienie złożone. Zachodzi ono wtedy, gdy oskarżony przyznając się do winy, twierdzi jednocześnie, że także inna osoba (z reguły współoskarżony) brała udział w przestępstwie, które jest przedmiotem osądu w danej sprawie. W omawianej sprawie mamy do czynienia z drugim rodzajem pomówienia. W jednej i drugiej sytuacji wspomniany dowód jest takim, który ze względu na zainteresowanie osoby pomawiającej inną osobę, powinien być poddany szczególnie wnikliwej ocenie. Sąd apelacyjny podzielając powyższy pogląd, stoi na stanowisku, że w obu wskazanych rodzajach pomówienia dyrektywą naczelną oceny tego dowodu jest zasada swobodnej oceny dowodów uzupełniona wskazaniami celowościowymi, nakazującymi szczególną skrupulatność w jego ocenie i należytą staranność w dokonywaniu na ich podstawie ustaleń faktycznych. Sąd orzekający wymaganiom tym sprostał, jak i nie wykroczył poza reguły określone w zasadzie swobodnej oceny dowodów.

Skarżący nie wykazał aby Sąd oceniając dowody w sprawie, w szczególności wyjaśnienia oskarżonego M. N. uczynił to w sposób sprzeczny z dyrektywami określonymi w przepisie art.7 kpk. Odnosząc się do przedstawionych przez skarżącego kryteriów dowodu z pomówienia (str.19 apelacji) wskazać należy, że problemu tego nie można sprowadzić do określonego, jednakowego dla wszystkich sprawy, katalogu wymogów. Przenosząc je jednak na realia rozpoznawanej sprawy, gdyż odnosił się do nich również Sąd okręgowy (str.23-25 uzasadnienia wyroku), wskazać należy, że:

1.  gdyby informacje były potwierdzone przez pomówionego, nie byłoby potrzeby odnoszenia się do konstrukcji pomówienia, gdyż sąd oparłby swoje ustalenia o wyjaśnienia pomawianego oskarżonego. przyznającego się do winy. Nie jest również tak, że obowiązuje zasada „jeden świadek żaden świadek”, do czego szerzej odniesie się Sąd odwoławczy w dalszej części niniejszego uzasadnienia;

2.  obszerne i szczegółowe wyjaśnienia oskarżonego M. N. dotyczące inkryminowanych zdarzeń znajdują potwierdzenie w dowodach zgromadzonych w toku postępowań związanych z poszczególnymi kradzieżami objętymi zaskarżonym orzeczeniem;

3.  okolicznością, która sama w sobie nie może skutkować zdeprecjonowaniem jego wyjaśnień nie może być również skorzystanie z dobrodziejstwa wynikającego z art.60 § 3 kk, odnosił się również do tego Sąd okręgowy (str.24 uzasadnienia wyroku). Rozważania sądu zyskały pełną aprobatę sądu odwoławczego i brak jest podstaw aby ponownie przytaczać w tym miejscu tę trafną argumentację, skoro skarżący nie podniósł szczegółowych zarzutów w tym zakresie;

4.  okoliczność, że M. N. wyjaśnienia dotyczące przedmiotowej sprawy złożył nie bezpośrednio po zakończeniu przestępczego procederu nie pozbawiają ich waloru spontaniczności. Gdyby iść tokiem rozumowania apelującego, rację bytu straciłby np. przepis art.60 § 4 kk, który pozwala na zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w sytuacji gdy oskarżony w toku aktualnie toczącego się postępowania składa wyjaśnienia dotyczące przestępstw nie objętych tym postępowaniem. Istotne natomiast jest to, że `od pierwszego przesłuchania w przedmiotowej sprawie M. N. składał konsekwentne i szczegółowe wyjaśnienia dotyczące inkryminowanych zdarzeń;

5.  fakt uprzedniej karalności sam w sobie nie dyskredytuje wyjaśnień oskarżonego. Nie jest to bowiem kryterium określone w art.7 kpk, które bierze pod uwagę sąd dokonując oceny wiarygodności dowodu;

6.  wyjaśnienia oskarżonego M. N. są konsekwentne w toku kolejnych przesłuchań. Odnoszenie się przez skarżącego po raz kolejny, również i w tym zakresie do kwestii, które nie zostały objęte niniejszym postępowaniem, nie jest w stanie zakwestionować wiarygodności jego depozycji;

7.  kryterium obciążania samego siebie zostało spełnione w odniesieniu do oskarżonego M. N.. Podobnie i w tym przypadku odwoływanie się do skorzystania przez niego z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w sprawie IV K 220/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku nie przystaje do wskazanego kryterium. Jest to bowiem naturalna konsekwencja wypełnienia warunków z art.60 § 3 kk.

Przepis art.60 § 3 kk nie uzależnia możliwości korzystania z niego od „wagi” przypisanych przestępstw. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może zatem przynieść odwoływanie się do charakteru przestępstw przypisanych oskarżonemu M. N. w sprawie IV K 220/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku.

Aprobaty Sądu apelacyjnego nie zyskało kwestionowanie trafności argumentacji przedstawionej przez Sąd okręgowy co do wiarygodności wyjaśnień M. N. w związku z podtrzymywaniem przez niego wyjaśnień obciążających współoskarżonych w przedmiotowej sprawie w czasie kiedy zapadł już wyrok w sprawie, w której skorzystał on z nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o przepis art.60 § 3 kk. Odwołanie bowiem wyjaśnień nie zniweczyłoby efektu w postaci nadzwyczajnego złagodzenia kary orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z 18.06.2008r. w sprawie IV K 220/06. Podkreślenia wymaga, że nie mogłoby to nastąpić w drodze wznowienia postępowania w oparciu o przepis art.540a pkt 1 kpk. Wyrok bowiem w tej sprawie w odniesieniu do M. N. uprawomocnił się 26 listopada 2009r (k.3163-3164 akt sprawy), zatem w już w czasie rozpoczęcia procesu zakończonego zaskarżonym orzeczeniem upłynął rok o jakim mowa w przepisie art.542 § 5 kpk.

Podnoszona okoliczność, że oskarżeni: B. L. i A. B. nie przyznali się do popełnienia przypisanych im czynów i wyjaśnienia w tym zakresie pozostają w sprzeczności z wyjaśnieniami M. N. sama w sobie nie uzasadnia tezy, że ten ostatni dowód został niewłaściwie oceniony przez Sąd okręgowy. Oskarżony bowiem w polskim procesie karnym ma prawo dowolnie kształtować swoją linię obrony, nie ma obowiązku dostarczać dowodów swojej winy a jego wyjaśnienia podlegają swobodnej ocenie jak każdy inny dowód. Ocena wiarygodności zeznań świadków: członków rodziny i znajomych oskarżonego B. L. dokonana przez Sąd okręgowy zyskała pełna aprobatę Sądu odwoławczego jako dokonana w sposób swobodny, w odniesieniu do pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie. W tym miejscu wskazać godzi się również na te fragmenty depozycji świadków z tego grona, których skarżący zdaje się nie dostrzegać a które poddają wątpliwość wiarygodność wyjaśnień oskarżonego B. L. co alibi na czas popełnienia przypisanych mu przestępstw. I tak świadek J. K. (2) zeznał, że w nocy z 3/4 stycznia 2005r. nie brał udziału w żadnej imprezie z B. L. (k. 2476 akt sprawy); jego zeznania zatem nie mogą skutecznie potwierdzić alibi oskarżonego na czas popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt. XI aktu oskarżenia. Świadek M. W. zeznała, że oskarżony był na spotkaniu towarzyskim u państwa S. 20 listopada 2004r. ale sama świadek uczestniczyła w nim tylko do godz.23 (k.2615 akt sprawy) a zatem jej zeznania nie mogą stanowić potwierdzenia alibi oskarżonego co do czynu zarzuconego mu w pkt. X aktu oskarżenia, który miał miejsce w nocy z 20/21 listopada 2004r. Świadek J. G. zeznała, że oskarżony był na imieninach swojej mamy (mimo, że ma imię M. obchodzi imieniny jako T.), czyli w październiku 2004r. rano (k.3040v akt sprawy); czyn zarzucany mu w pkt. VII aktu oskarżenia miał miejsce w nocy z 2/3 października 2004r., czyli zeznania tego świadka również nie mogą potwierdzić alibi oskarżonego na ten czas. Podnieść jednocześnie godzi się, że imieniny T. są zarówno 3 października jak i 1 października a świadek nie precyzowała daty. Wskazać również należy na to, że świadek J. G. nie była konsekwentna w podawaniu roku tego wydarzenia towarzyskiego.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść wskazanie, że wyjaśnienia oskarżonego M. N. nie znalazły potwierdzenia w innych dowodach bezpośrednich. Sąd apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Katowicach zaprezentowany w wyroku z 21 listopada 2002r. w sprawie II AKa 428/02, OSA 2003/8/89: „ Usuwanie wątpliwości przy ocenie danego dowodu nie musi być dokonywane wyłącznie za pomocą konkretnego i bezspornego dowodu przeciwnego, lecz także za pomocą okoliczności lub wniosków wynikających z logicznego myślenia czy wręcz doświadczenia życiowego”. Przy czym weryfikacja dowodów w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego nie jest jedynie uprawnieniem Sądu, ale jego obowiązkiem, wynikającym z art.7 kpk i niezbędnym dla zrealizowania celów postępowania karnego. Takie właśnie zasady logiki i doświadczenia życiowego pozwalają na pozytywną ocenę wiarygodności wyjaśnień M. N.; ocena tego dowodu nie jest zatem dowolna. W związku z zarzutami apelacji, należy również przypomnieć, że w polskiej procedurze karnej nie obowiązuje reguła „jeden świadek, żaden świadek”. Tym samym wystarczającym dowodem dla ustalenia winy oskarżonego mogą być wyłącznie obciążające wyjaśnienia, czy zeznania jednego oskarżonego lub świadka, pod warunkiem, że zostaną - w wyniku logicznej i zgodnej z doświadczeniem życiowym oceny - przekonująco uznane za wiarygodne. Sąd apelacyjny jako przekonującą i swobodną uznaje dokonaną przez Sąd pierwszej instancji, ocenę wyjaśnień oskarżonego M. N.. Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku pozwala na stwierdzenie, że zostały one poddane należytej analizie i ocenie, a wyprowadzone na tej podstawie wnioski są trafne. Jednym z głównych argumentów mających na celu zdeprecjonowanie tej oceny jest motywacja jaką kierował się M. N., tj. chęć skorzystania w sprawie IV K 220/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku z nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o przepis art.60 § 3 kk. Jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu (str.26), argument ten jest chybiony. Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący, że Sąd okręgowy dokonał oceny wyjaśnień M. N. bez powiązania ich z całokształtem dowodów zgromadzonych w sprawie, a tym samym z góry założył wiarygodność jego wyjaśnień; to apelujący zdaje się dostrzegać jedynie niektóre z dowodów zgromadzonych w sprawie. Skoro po dokonaniu swobodnej oceny wyjaśnień M. N. Sąd uznał je za wiarygodne to logicznym jest, że odmówił waloru wiarygodności całkowicie odmiennym w zasadniczej dla kwestii ich odpowiedzialności karnej wyjaśnieniom oskarżonych: B. L. i A. B., które również poddał swobodnej ocenie. Bulwersujący się z tego powodu skarżący (str.18 apelacji) zdaje się nie dostrzegać istotnej kwestii, że wskazane tam stwierdzenie Sądu okręgowego zostało poczynione właśnie po swobodnej ocenie zarówno wyjaśnień M. N., jak i innych dowodów, w szczególności zawnioskowanych przez obrońcę oskarżonych: B. L. i A. B. dowodów z zeznań świadków: rodziny i znajomych B. L..

Argumentu przemawiającego za uznaniem wyjaśnień oskarżonego M. N. za niewiarygodne nie może stanowić również wskazywana przez obrońcę rzekoma ich niekonsekwencja i brak oparcia w pozostałym materiale dowodowym. Zostały one bowiem zweryfikowane m.in. w oparciu o zasady logicznego rozumowania, szczegółowo zanalizowane i ocenione przez Sąd okręgowy i nie widząc potrzeby powtarzania tej analizy, Sąd odwoławczy do niej się odwołuje. Fakt kradzieży samochodów objętych aktem oskarżenia w przedmiotowej sprawie znalazł potwierdzenie zarówno w zeznaniach pokrzywdzonych, jak i dowodach o charakterze dokumentarnym, w szczególności protokołach oględzin miejsc kradzieży. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do zeznań świadka H. R.. Nie jest bowiem tak jak twierdzi apelujący (str.18 wywiedzionego środka odwoławczego), że świadek ten stwierdził, że do kradzieży jego samochodu doszło przy użyciu lawety. Świadek ów bowiem stwierdził, że policja zasugerowała mu taką formę działania sprawców ale w żaden sposób nie zostało to potwierdzone. (k. 2258 akt sprawy).

Nie sposób podzielić stanowiska skarżącego, że wyjaśnienia M. N. są niewiarygodne, gdyż nie poddał ich on weryfikacji w trakcie postępowania sądowego. Oskarżony ten na etapie postępowania jurysdykcyjnego skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania. Okoliczność ta sama w sobie nie może przemawiać za niewiarygodnością jego wyjaśnień, bardzo szczegółowych i konsekwentnych w toku całego postepowania przygotowawczego, które podtrzymał przed Sądem pierwszej instancji. Dywagacje skarżącego co do motywów przyjęcia takiej postawy procesowej (chęć ukrycia prawdziwego stanu rzeczy – str.22 apelacji) są całkowicie dowolne. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że również i pozostali oskarżeni w tej sprawie korzystali z tego prawa. Oskarżony B. L. odmawiał składania wyjaśnień w toku całego postępowania przygotowawczego (k.488, 496, 1224, akt sprawy), jak i początkowo w toku postępowania jurysdykcyjnego (k.1683, 2103, 2788 akt sprawy) oraz przy ponownym rozpoznaniu sprawy, kiedy również odmówił odpowiedzi na pytania poza pytaniami swojego obrońcy (k.4025 akt sprawy). Także oskarżony A. B. korzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k.651, 1245, 1684, 4025v akt sprawy).

Za całkowicie dowolne, niepoparte bowiem żadną rzeczową argumentacją (sam skarżący uznał to jedynie za „wysoce prawdopodobne” – str.22 apelacji), Sąd odwoławczy uznał twierdzenia apelującego jakoby M. N. dokonywał przestępstw przypisanych również oskarżonym: B. L. i A. B. z innymi sprawcami. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko Sądu okręgowego, że brak jest podstaw do uznania, że oskarżony ten bezpodstawnie obciążał współoskarżonych w przedmiotowej sprawie. W odniesieniu do oskarżonego B. L. Sąd pierwszej instancji wskazał na bezpodstawność sugestii oskarżonego w tym zakresie (str.21, 25, 30 uzasadnienia wyroku), co zyskało aprobatę Sądu odwoławczego. W odniesieniu do oskarżonego A. B. nawet skarżący nie przedstawia powodów, dla których M. N. akurat jego miałby pomówić o czyny, których nie popełnił.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego, tj. zakwestionowania dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny wiarygodności wyjaśnień M. N. nie może przynieść powoływanie się na okoliczność, że w czasie popełnienia części z przestępstw będących przedmiotem rozpoznania w niniejszym postępowaniu A. B. był pozbawiony wolności. Jak wynika z treści wyroku Sądu Rejonowego w Kołobrzegu w sprawie II K 17.03.2006r., oskarżony był pozbawiony wolności w tej sprawie od 2 października 2004r. do 23 marca 2005r. za czyn popełniony pod koniec września 2004r. (k.952v akt sprawy); do pozbawienia wolności w tej sprawie odnosi się również oskarżony A. B. (k.646 akt sprawy). Nie jest zatem tak, że w czasie zarzuconych i przypisanych (podkr.SA) mu w przedmiotowej sprawie czynów oskarżony A. B. był pozbawiony wolności. Na marginesie zatem jedynie, gdyż tej linii obrony oskarżonego nie akcentuje nawet jego obrońca, wskazać należy, że podawanie przez oskarżonego, iż latem 2004r. (nie wie dokładnie kiedy) wyjeżdżał do Szwecji nie może stanowić podstawy uniewinnia go od przypisanych mu w przedmiotowej sprawie przestępstw. Podkreślenia wymaga, że w akcie oskarżenia nie postawiono mu zarzutów wykraczających poza datę 2 października 2004r. a zatem nie sposób uznać aby pozbawienie wolności A. B. we wskazanym wyżej okresie mogło wpływać na ocenę wiarygodności wyjaśnień M. N.. Potwierdzenia w materiale dowodowym nie znalazło stanowisko A. B. jakoby pierwotnie postawiono mu więcej zarzutów niż ostatecznie w akcie oskarżenia (patrz: postanowienia o przedstawieniu zarzutów – k.641-642, 1241-1242 akt sprawy). Z tożsamych względów zakwestionowaniem wiarygodności wyjaśnień M. N. nie może skutkować fakt, że pewne opisane przez niego zdarzenia (np. kradzież A. (...) w złotym kolorze, czy T. (...) do czego odnosi się skarżący na str.14 apelacji) nie zostały objęte aktem oskarżenia w przedmiotowej sprawie. Sąd na tym etapie postępowania nie ma możliwości ingerowania w decyzje procesowe prokuratora, a co za tym idzie, oceny wiarygodności wyjaśnień M. N. w tym zakresie.

Nieskuteczne, w ocenie Sądu apelacyjnego, jest kwestionowanie wiarygodności wyjaśnień M. N. przez pryzmat kradzieży samochodu marki M. (pkt VII aktu oskarżenia). Sąd okręgowy odniósł się do tego (str.26 uzasadnienia wyroku). Odwołując się do pomyłki oskarżonego co do modelu skradzionego samochodu oraz rodzaju jego paliwa wskazać należy, że co do tej ostatniej kwestii (paliwa) w odniesieniu do tego konkretnego samochodu opisanego w pkt. VII aktu oskarżenia M. N. w ogóle się nie odnosił (k.25 akt sprawy). W powołanym natomiast przez skarżącego przesłuchaniu z 15 lutego 2006r. również ogólnie mówił o pewnym typie M., nie o tym konkretnym (k.252 akt sprawy).

Skutku oczekiwanego przez skarżącego, czyli zdeprecjonowania wyjaśnień M. N. nie może przynieść brak podania przez niego konkretnych dat popełnienia przestępstw objętych niniejszym postępowaniem, czy też numerów rejestracyjnych skradzionych samochodów. Co do pierwszej z tych okoliczności wskazać należy, że oskarżony M. N. początek przestępczej działalności objętej niniejszym postępowaniem odniósł do daty swoich urodzin. Co do wszystkich przestępstw objętych niniejszym postępowaniem podał okoliczności ich popełnienia, które były zbieżne z wynikami postępowań toczących się z zawiadomień pokrzywdzonych. Dowody te łącznie pozwoliły na ustalenie stanu faktycznego w zakresie czasu popełnienia kolejnych przestępstw. Na tożsamej podstawie poczyniono ustalenia co do numerów rejestracyjnych skradzionych samochodów. Wskazać nadto należy w tym zakresie na rolę jaką pełnił oskarżony M. N. – jego zadaniem było baczenie czy bezpośredni sprawcy nie zostaną zaskoczeni przez osoby postronne w czasie dokonywania kradzieży – nie budzi zdziwienia, że nie znał numerów rejestracyjnych kradzionych samochodów.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego, tj. zdeprecjonowania wyjaśnień oskarżonego M. N. nie może również przynieść twierdzenie, że nie wynika z nich aby kiedykolwiek została dokonana kradzież samochodu marki A. koloru ciemnozielony metalik. Oskarżony bowiem w swoich wyjaśnieniach nie zawsze wspominał o kolorach skradzionych samochodów.

Przedmiotem rozważań Sądu pierwszej instancji w kontekście oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. N. była również kwestia samochodu jakim miał poruszać się ojciec oskarżonego B. L. (str.19 uzasadnienia wyroku). Zyskały one pełną akceptację Sądu odwoławczego jako zgodne z zasadami logicznego rozumowania. Odnosząc się do tezy skarżącego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania, że ojciec oskarżonego B. L. posiadał samochód A. (...), na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że A. (...) było zarejestrowane na matkę tego oskarżonego (pismo -k.3599-3560 akt sprawy). Skarżący nie wskazał jakie wyjaśnienia oskarżonego M. N. miały obciążyć ówczesną dziewczynę oskarżonego B. L. – świadka A. W. (2). Nie sposób zatem rzeczowo odnieść się do tego zarzutu.

Nie ma racji apelujący twierdząc, że Sąd okręgowy pominął dowody przemawiające na korzyść oskarżonych: A. B. i B. L.. Sąd ocenił bowiem wszystkie dowody przeprowadzone w sprawie (a zatem nie pominął jakiegokolwiek z nich) a stan faktyczny oparł na tych uznanych za wiarygodne, co jest postąpieniem prawidłowym. Wskazał również dlaczego nie dał wiary określonym dowodom, w tym przemawiającym na korzyść oskarżonych. Na marginesie wskazać należy, że dowody te, na które wskazuje skarżący w uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego (str.3, 19 apelacji) odnoszą się jedynie do oskarżonego B. L., w żadnym zaś stopniu do oskarżonego A. B..

Skutku oczekiwanego przez apelującego nie może przynieść odwoływanie się do okoliczności, że oskarżony M. N. w sprawie IV K 220/06 Sądu Okręgowego w Gdańsku skorzystał z nadzwyczajnego złagodzenia kary w trybie art.60 § 3 kk. Odmowa uznania za wiarygodne wyjaśnień tylko dlatego, że oskarżony składa je w celu skorzystania z tej instytucji pozbawiałaby ją sensu istnienia w Kodeksie karym. Nie jest również tak, że wyjaśnienia te należy z góry uznawać za w pełni wiarygodne. Podlegają one, jak każdy inny dowód swobodnej ocenie Sądu orzekającego, również w odniesieniu do innych dowodów, zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Takiej też ocenie, również w kontekście skorzystania z art.60 § 3 kk, zostały poddane wyjaśnienia M. N..

Nie ma racji skarżący twierdząc, że Sąd okręgowy zaniechał dokonania analizy materiału dowodowego zebranego w sprawie. Uczynił to bowiem bardzo wnikliwie w zgodnie z postulatem apelującego, tj. we wzajemnym ze sobą powiązaniu. To skarżący zdaje się dostrzegać jedynie dowody przemawiające na korzyść oskarżonych: B. L. i A. B., a w zasadzie tego pierwszego, gdyż jeżeli chodzi o argumenty na poparcie apelacji wywiedzionej co do oskarżonego A. B., jest ich nieporównanie mniej. Jest to oczywiście zgodne z interesem oskarżonych, których skarżący reprezentuje ale dalekie od obiektywizmu w ocenie dowodów, którym musiał się wykazać i uczynił to, Sąd okręgowy. Całkowicie sprzeczne z treścią uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia jest twierdzenie skarżącego jakoby Sąd okręgowy dokonał oceny zaoferowanych przez obrońcę dowodów w oparciu o pozakodeksowe kryteria, tj. powiązania rodzinne i koleżeńskie z oskarżonym B. L.. Na str. 18 części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia Sąd pierwszej instancji wyraził bowiem wprost pogląd: „Sam fakt, że zeznania potwierdzające alibi oskarżonego składali jego najbliżsi, ich bliskie osoby nie deprecjonuje z góry tych dowodów” (podkr. SA). Sąd okręgowy również i te dowody ocenił w sposób swobodny, w powiązaniu z pozostałymi zgromadzonymi w sprawie i – co wymaga podkreślenia – zgodnie z zasadami logiki (str.17-23 uzasadnienia wyroku); ocena ta zyskała pełną aprobatę Sądu drugiej instancji. Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący, że Sąd okręgowy nie uzasadnił swego stanowiska. Trafnie Sąd ten wskazał na czas w jakim tej treści zeznania pojawiły się w procesie i wpływ tej okoliczności na ocenę ich wiarygodności (str.18-19 uzasadnienia wyroku).

Przymiotu nieprawidłowości nie zawiera akcentowane przez skarżącego (str.2 apelacji) sformułowanie sądu, że obrona nie przedstawiła innych obiektywnych dowodów na potwierdzenie wiarygodności świadków (str.18 uzasadnienia wyroku). Zapis ten należy bowiem odczytywać w całokształcie oceny dowodów dokonanej przez sąd. Dla przykładu można tu wskazać dowód w postaci zeznań świadka M. L., według których oskarżony B. L. spędził noc z 4/5 sierpnia 2004r. wraz z nią na (...). Sąd okręgowy dał wiarę tym zeznaniom w części w jakiej stanowią podstawę uznania, że świadek w tym czasie korzystała z pomocy medycznej we wskazanym miejscu. Sąd czynił również starania celem ustalenia czy, a jeżeli tak to kto wówczas towarzyszył świadkowi. Lekarz udzielający pomocy na dzień pozyskiwania tej informacji nie dysponował wiedzą w tym zakresie (k.4272 akt sprawy). Sąd zatem uznał, opierając się na zasadach logicznego rozumowania i uzasadniając swoje stanowisko, że zeznania świadka M. L. co do tego, że oskarżony B. L. towarzyszył jej w owym czasie, a co za tym idzie, nie mógł popełnić przestępstwa przypisanego mu w pkt 2 tiret pierwsze zaskarżonego orzeczenia, uznał za niewiarygodne. Swobodnej ocenie zostały również poddane zeznania świadków wskazanych w pkt. 1.d apelacji. Ponownie podkreślenia wymaga, że fakt związków z oskarżonym B. L. sam w sobie nie przesądził o uznaniu ich za niewiarygodne w zakresie zasadniczym dla jego odpowiedzialności karnej. Ponowie również wskazać należy, że podważenie wiarygodności dowodu nie musi mieć zawsze oparcia w dowodzie przeciwnym, może bowiem opierać się na zasadach logiki, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Skutecznego podważenia wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. N. nie może stanowić odwołanie się do umorzenia przez prokuraturę postępowania w związku z groźbami kierowanymi wobec niego i jego rodziny. W realiach rozpoznawanej sprawy nadużyciem ze strony skarżącego jest twierdzenie, że postępowanie w sprawie 1 Ds. 456/08 Prokuratury Rejonowej w Toruniu nie dostarczyło „najmniejszych dowodów” na szykanowanie M. N. w związku ze składaniem wyjaśnień w sprawie będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Podkreślenia bowiem wymaga, że jeden z funkcjonariuszy Policji przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego w sprawie 1 Ds. 456/08, L. W. zeznał, że w czasie doprowadzania na rozprawę B. L. groził M. N. i zostało to zgłoszone sędzi przewodniczącej wówczas rozprawie (k.4506-4507 akt sprawy). Nie jest w przedmiotowej sprawie rzeczą Sądu apelacyjnego ocena słuszności wydania postanowienia o umorzeniu śledztwa w sprawie 1 Ds. 456/08 (k.4520-4524 akt sprawy) w świetle zgromadzonych dowodów ale wskazać również należy na powody, dla których M. N. nie chciał kontynuować tego postępowania: z jednej strony obawa o najbliższych, z drugiej- zaprzestanie gróźb (k.4502-44504 akt sprawy). W ocenie Sądu apelacyjnego nie została zatem potwierdzona teza skarżącego o manipulowaniu wymiarem sprawiedliwości przez oskarżonego M. N..

Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał również zarzut naruszenia prawa do obrony oskarżonych B. L. i A. B., w szczególności poprzez nieprzesłuchanie bezpośrednio przed sądem pokrzywdzonych – obcokrajowców; nie doszło zatem również do obrazy art.391 § 1 kpk i art.167 kpk. Trafnie Sąd okręgowy, w oparciu o przepis art.170 § 1 pkt. 3 i 5 kpk oddalił wniosek dowodowy w tym przedmiocie wyczerpująco uzasadniając tę decyzję (k.4642 akt sprawy). Sąd pierwszej instancji przedstawił zatem rzeczowe, merytoryczne i znajdujące oparcie zarówno w realiach sprawy jak i przepisach prawa argumenty swojej decyzji procesowej w omawianej kwestii. Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący (str.16 apelacji), że powodem wydania postanowień o oddaleniu wniosków dowodowych w tym zakresie było „hołdowanie stanowisku”, że kraje które przed przystąpieniem do Unii Europejskiej nazywane były krajami zza żelaznej kurtyny miały wówczas bardzo utrudnione możliwości w korzystaniu z pomocy prawnej innych państw. W ocenie Sądu odwoławczego przesłuchanie pokrzywdzonych nie doprowadziłoby do „ustalenia okoliczności związanych z kradzieżą ich samochodów” w sposób bardziej precyzyjny niż to poczyniono w oparciu o dowody w postaci znajdujących się w aktach sprawy protokołów ich przesłuchania oraz inne dowody zgromadzone w sprawie. Skarżący podnosząc zarzut zawarty w pkt.2a petitum apelacji nie wskazał jaki wpływ na ocenę dowodu w postaci zeznań rodziny i bliskich oskarżonego B. L. miałoby mieć bezpośrednie przesłuchanie na rozprawie pokrzywdzonych w sprawie obcokrajowców; Sąd apelacyjny zaś zaistnienia takiego związku nie stwierdza, ani w odniesieniu do oskarżonego B. L., ani tym bardziej oskarżonego A. B., którego zeznania członków rodziny i znajomych współoskarżonego B. L. w ogóle nie dotyczą. Z uwagi na powyższe bez znaczenia pozostaje czas w jakim obrońca wnioskował o przeprowadzenie tych dowodów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że przepis art.170 § 1 pkt 5 kpk ma zastosowanie nie tylko wówczas, gdy strona występuje z wnioskiem dowodowym na końcowym etapie postępowania. Oczywistym jest, że przesłuchanie wszystkich wskazanych w apelacji pokrzywdzonych obcokrajowców przedłużyłoby postępowanie, skoro wniosek w tym zakresie został złożony w toku postępowania zakończonego zaskarżonym orzeczeniem przez obrońcę oskarżonych: B. L. i A. B. 10 listopada 2017r. (k.4422 akt sprawy) a zatem raczej w końcowej fazie postępowania jurysdykcyjnego. Podkreślenia również wymaga, że przepis art.170 § 1 pkt 5 kpk nie był jedyną podstawą oddalania omawianego wniosku dowodowego. Sąd okręgowy uznał bowiem, że dowody te nie są przydatne dla stwierdzenia podanej przez wnioskującego okoliczności; Sąd odwoławczy w pełni podziela ten pogląd. Wnioskując o ustalenie w drodze przesłuchania wskazanych w pkt. 2 a) i b) apelacji pokrzywdzonych czy zostali ujęci sprawcy kradzieży ich samochodów skarżący zdaje się nie dostrzegać, że dwaj z nich zostali już prawomocnie skazani w niniejszej sprawie. Żadnego wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonego B. L. nie ma – w ocenie Sądu apelacyjnego – kwestia odnalezienia na Białorusi jednego z samochodów objętych niniejszym postępowaniem (pkt 2 tiret pierwsze wyroku). Z uznanych za wiarygodne wyjaśnień M. N., które w tym zakresie nie są kwestionowane również przez skarżącego wynika, że skradzione samochody były przechowywane w „dziuplach”, gdzie czekały na nabywców oferujących cenę satysfakcjonującą oskarżonego B. L.. Nie dziwi zatem, że jeden ze skradzionych samochodów został odnaleziony na Białorusi. Okoliczności jego nabycia o jakich mówił białoruski posiadacz tego pojazdu (nabycie przy drodze od przypadkowej osoby – k.4570 akt sprawy) w żaden sposób nie wskazują na konieczność słuchania bezpośrednio przed sądem pokrzywdzonych tymi kradzieżami, w szczególności celem ustalenia sprawców kradzieży. Ponownie podkreślenia wymaga, że żaden z pokrzywdzonych nie był świadkiem inkryminowanych zdarzeń. Wskazać również w tym miejscu godzi się, że na rozprawie 29 listopada 2016r. Sąd okręgowy na zgodny wniosek stron (w tym skarżącego na niej obecnego) uznał zeznania wskazanych w apelacji pokrzywdzonych za ujawnione bez odczytywania (k.4027 akt sprawy).

W ocenie Sądu apelacyjnego w przedmiotowej sprawie zostały spełnione wymogi związane z kompletowaniem materiału dowodowego. Chybionym zatem jest zarzut nieuzupełnienia materiału dowodowego o ustalenia czy skradzione samochody zostały odzyskane, czy nosiły ślady kradzieży i czy w postępowaniach towarzystw ubezpieczeniowych (jeżeli były prowadzone) pokrzywdzeni składali tożsame zeznania co do okoliczności utraty pojazdów; okoliczności bowiem pozostają bez wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonych: B. L. i A. B. w przedmiotowej sprawie. Wskazać w tym miejscu należy, że podawane przez M. N. okoliczności kradzieży przedmiotowych pojazdów są zbieżne z materiałem dowodowym dotyczącym tych kradzieży w czasie, gdy jeszcze nie zostali ustaleni ich sprawcy. Na materiał ten składają się zeznania pokrzywdzonych i innych świadków oraz dowody o charakterze nieosobowym (np. protokoły oględzin miejsc kradzieży). Dowodów tych skarżący zdaje się nie kwestionować w wywiedzionym środku odwoławczym. Odpowiedzi na pytania dotyczące ubezpieczeń skradzionych samochodów znajdują się, czego skarżący zdaje się nie dostrzegać, w aktach sprawy. Kwestie te są poruszane zarówno w zeznaniach świadków (k. 97, 141, 174v, 195v, 235v, 445, 2840, 3018v, akt sprawy), jak i dokumentach (k.72, 395-399, 402, 2265-2268, 4580, akt sprawy). Z uwagi na fakt, że w sprawie nie orzeczono obowiązku naprawienia szkody, kwestia czy odzyskano skradzione samochody pozostaje bez wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia. Z tego względu brak jest podstaw do przesłuchania pokrzywdzonych bezpośrednio przed Sądem. Tym bardziej, że w wypadku wypłaty odszkodowania wszelkie sprawy związane ze skradzionymi samochodami przejęły firmy ubezpieczeniowe. Całkowicie chybionym jest zarzut braku odniesienia się przez Sąd okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia do kwestii oddalenia wniosków dowodowych obrońcy oskarżonych: B. L. i A. B.. Uzasadnienie to bowiem znajduje się w aktach sprawy, w postanowieniu w przedmiocie wniosku (k.4642 akt sprawy). Jest ono jasne i w pełni wyczerpujące, brak jest zatem podstaw do uznania, że winny znaleźć rozwinięcie w uzasadnieniu wyroku.

Chybionym jest zarzut dowolności w przyjęciu przez Sąd okręgowy, że samochody opisane w zarzutach aktu oskarżenia są tożsamymi z tymi, o których wyjaśniał oskarżony M. N.. Dowód ten jest zbieżny z innymi dowodami dotyczącymi przedmiotowych kradzieży. Wskazać tu należy na protokoły czynności wykonanych na miejscu zdarzeń oraz eksperymenty procesowe z udziałem oskarżonego M. N.. Przedmiotem rozważań Sądu okręgowego, zaakceptowanych przez Sąd apelacyjny, były również kwestie pewnych rozbieżności w wyjaśnieniach tego oskarżonego co do opisu skradzionych samochodów (str.26 uzasadnienia wyroku).

Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskały zarzuty apelacji związane ze sposobem sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia (pkt 4 petitum apelacji). Na wstępie wskazać należy, że chybionym było powołanie w zakresie tego zarzutu obrazy przepisu art.92 kpk, który jest przepisem ogólnym. Jego odpowiednikiem w odniesieniu do wyroku wydanego po przeprowadzeniu rozprawy jest przepis art.410 kpk, przepis szczególny w odniesieniu do art.92 kpk. W realiach rozpoznawanej sprawy nie doszło jednak również i do obrazy tego przepisu, podobnie jak przepisu art.7 kpk, do czego Sąd odwoławczy odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu. Sąd okręgowy o tyle nie sporządził uzasadnienia swojego wyroku w całości, że zgodnie z treścią przepisu art.423 § 1a kpk, nie uczynił tego w sposób szczegółowy w odniesieniu do oskarżonych: M. N. i R. G., co do których nie złożono wniosku o jego sporządzenie. W pozostałym zakresie dokonał tego w sposób prawidłowy, pełny i pozwalający na kontrolę instancyjną. W szczególności, wskazał na jakich dowodach i z jakich powodów oparł poczynione ustalenia faktyczne, wskazał dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Odniósł się również do każdego z tych dowodów a zatem nie sposób uznać, jak twierdzi skarżący (str.6, 11 apelacji), że dokonał tego w sposób sumaryczny. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy (gdyż nie doszło do obrazy art.424 kpk), że zgodnie z treścią przepisu art.455a kpk niespełnienie wymogów uzasadnienia określonych w art.424 kpk nie może skutkować uchyleniem wyroku. Podkreślenia wymaga, że trafny zarzut obrazy przepisów postępowania musi wykazać zarówno, że do uchybienia określonemu przepisowi doszło, jak i że miało to wpływ na treść orzeczenia (art.438 pkt 2 kpk). To, że skarżący nie zgadza się z dokonaną przez Sąd okręgowy oceną dowodów zgromadzonych w sprawie oraz poczynionymi na ich podstawie ustaleniami faktycznymi nie implikuje uznania, że uzasadnienie wyroku jest źle sporządzone, a co więcej – że winno to skutkować wzruszeniem zaskarżonego orzeczenia. Reasumując, uzasadnienie wyroku Sądu okręgowego w przedmiotowej sprawie zostało sporządzone prawidłowo. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może zatem przynieść powoływanie się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, sądów powszechnych oraz trybunałów międzynarodowych, gdyż stanowiska tam zaprezentowane nie mają odniesienia do realiów rozpoznawanej sprawy. Na marginesie zatem jedynie podnieść należy, że wskazane orzeczenia zapadły przed wejściem w życie wspomnianego wyżej przepisu art.455a kpk.

Nie ma również racji skarżący zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisu art.5 § 2 kpk. Zdaniem Sądu drugiej instancji, sąd orzekający bowiem w żadnej mierze nie naruszył zasady in dubio pro reo. Zasada określona w art.5 § 2 kpk nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. W szczególności jest to widoczne w następującym poglądzie Sądu Najwyższego: „Zasada in dubio pro reo odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie wolno jednak rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego” (wyrok Sądu Najwyższego z 25.06.1991r. w sprawie WR 107/91, OSNKW 1992/1-2/14). Przede wszystkim należy bowiem podnieść, iż wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości sądu, a nie strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych oraz że za nietrafną należy uznać interpretację zasady in dubio pro reo, jako powinności czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. Dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15.07.2010r. w sprawie II AKa 183/10, Przegląd Orzecznictwa Sądu Apelacyjnego w Gdańsku nr 3/2010). W przedmiotowej sprawie Sąd okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art.7 kpk i art.410 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

W ocenie Sądu odwoławczego apelacja nie przytoczyła takich okoliczności, które mogłyby podważać prawidłowy wniosek Sądu pierwszej instancji, co do winy oskarżonych w przypisanych im czynach.

Odnosząc się natomiast do zarzutu opartego na podstawie określonej w art.438 pkt 3 kpk należy stwierdzić, że Sąd okręgowy poddał zgromadzony materiał dowodowy wszechstronnej analizie, a tok rozumowania zaprezentował w przekonującym uzasadnieniu. W przeciwieństwie do apelacji opartej na wybiórczo wskazanych okolicznościach podstawę zaskarżonego wyroku stanowi całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej. W ocenie Sądu odwoławczego apelacja nie przytoczyła takich okoliczności, które mogłyby podważyć prawidłowe ustalenia Sądu pierwszej instancji. Trzeba zarazem podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Z uwagi na fakt, że Sąd okręgowy nie dopuścił się błędów w gromadzeniu i ocenie materiału dowodowego, chybione są zarzuty obrońcy oskarżonych: B. L. i A. B. błędów w ustaleniach faktycznych jakich miał się dopuścić Sąd pierwszej instancji w konsekwencji błędów dotyczących oceny dowodów. Doszło zatem do poczynienia prawidłowych ustaleń w zakresie czynów przypisanych oskarżonym.

Nie jest trafny zarzut nieustalenia przez Sąd okręgowy okoliczności świadczących o kierowaniu przez oskarżonego B. L. zorganizowaną grupą przestępczą. Sąd ten bowiem uczynił to w sposób jasny i przekonujący na str.39-44 części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia. Wskazać w tym miejscu należy, że „zorganizowana grupa przestępcza” to grupa posiadająca strukturę, składająca się z trzech lub więcej osób oraz działająca w porozumieniu w celu popełnienia przestępstwa lub przestępstw dla uzyskania korzyści. Struktura zaś to grupa, która została utworzona nie w sposób przypadkowy w celu popełnienia przestępstwa ale która nie musi posiadać formalnie określonych ról dla swoich członków, ciągłości członkostwa czy rozwiniętej struktury. Ustawa nie wymaga wysokiego poziomu zorganizowania. Wystarcza zatem nawet niski poziom organizacji, który stwarza możliwość łatwiejszego dokonywania przestępstw. Zorganizowana grupa mająca na celu dokonywanie przestępstw nie musi posiadać trwałej struktury pionowej (z przywódcą kierującym działalnością), może bowiem cechować się strukturą poziomą, z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących działalność według ustalonych reguł i tym, że jej grono nie nawiązuje kontaktu dla dokonania pojedynczych przestępstw, lecz z góry zakłada systematyczne popełnienie możliwie wielu przestępstw. W przedmiotowej sprawie zorganizowana grupa przestępcza miała jednak przywódcę kierującym jej działalnością i był nim, w świetle uznanych za prawidłowe ustaleń Sądu okręgowego, oskarżony B. L.. Wobec faktu, że skarżący wbrew treści uzasadnienia wyroku twierdzi, że nie doszło do ustalenia okoliczności w omawianej kwestii wystarczającym jest odniesieniem się przez Sąd odwoławczy do uzasadnienia wyroku Sądu okręgowego (str.39-44), którego wywody zyskały jego pełną akceptację. Zachowania oskarżonych wskazujące na działania w zorganizowanej grupie przestępczej a w odniesieniu do oskarżonego B. L., na kierowanie tą grupą, opisane również zostały w stanie faktycznym, w odniesieniu do konkretnych przestępstw im przypisanych. Wskazać tu należy na zadania jakie poszczególni członkowie grupy wykonywali w jej ramach (stanie na czatach, typowanie samochodów do kradzieży, wypłacanie wynagrodzenia przez oskarżonego B. L. pozostałym członkom grupy). Podnoszona przez skarżącego wzajemna pomoc jako element działania grupy przejawia się choćby w wynajęciu mieszkania M. N. przez oskarżonego B. L.; wynajem ten jest okolicznością niekwestionowaną w niniejszym postępowaniu. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd okręgowy wskazał na podstawie jakich dowodów poczynił te ustalenia (uznane za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego M. N.). O wspomnianych przez Sąd okręgowy rozrywkach osób będącymi członkami grupy oraz spędzaniu wolnego czasu świadczą nadto dowody w postaci zdjęć (k.1077 akt sprawy) oraz wyjaśnienia np. oskarżonego A. B. (k.1245-1246 akt sprawy). Okoliczność, że oskarżeni funkcjonowali również w ramach normalnych układów rodzinnych, koleżeńskich i sąsiedzkich i w ich ramach wspólnie spędzali czas nie implikuje uznania, że jednocześnie popełniali przestępstwa w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i w tym właśnie gronie także spędzali czas. Wskazać należy, że źródłem tej więzi było właśnie działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, co w ocenie Sądu apelacyjnego może stanowić uzasadnienie użytego przez Sąd okręgowy określenia „odrębność od społeczeństwa”. Nie jest to przecież jednoznaczne z tym, że tylko w takich ramach i układzie towarzyskim funkcjonowali poszczególni członkowie grupy. Nie ma racji skarżący twierdząc (str.14 apelacji), że oskarżony M. N. w swych wyjaśnieniach nie wskazał innych członków grupy. Oskarżony bowiem wskazywał na te osoby, w szczególności na role jaki w niej pełnili. Okoliczność, że nie znał ich nazwisk nie może skutkować zdeprecjonowaniem jego wyjaśnień w tym zakresie. Podkreślenia bowiem wymaga, że uznanie działania w zorganizowanej grupie przestępczej nie wymaga ustalenia, że wszyscy jej członkowie znają się. Członek grupy bowiem musi jedynie mieć świadomość, że istnieją inne osoby, które w jej ramach wykonują określone zadania, nie musi natomiast ich wszystkich znać. Nie poddaje zatem w wątpliwość wiarygodności wyjaśnień M. N. okoliczność, że nie znał on wszystkich członków grupy, skoro np. rola niektórych z nich polegała na typowaniu (z dala od miejsca zamieszkania oskarżonego) samochodów do kradzieży. Okoliczność, że organa ścigania nie zdołały procesowo ustalić tożsamości tych osób oraz objąć ich postępowaniem karnym sama w sobie nie implikuje uznania, że wyjaśnienia oskarżonego M. N. w tym zakresie są niewiarygodne. Ponownie wskazać tu należy na zasady logicznego rozumowania, którymi również musi kierować się Sąd oceniając dowody zgromadzone w sprawie. Bezpośredni sprawcy kradzieży jechali na miejsce postoju samochodów, które nie znajdowały się na terenie T.. Nie szukali ich a jechali w ściśle określone miejsca. Musieli zatem mieć wcześniej wiedzę na temat tych pojazdów. Zgodne z zasadami logiki są zatem wyjaśnienia M. N. w których podał, że część członków grupy obserwowało samochody i typowało pod kątem możliwości ich kradzieży. Brak innych zarzutów apelacji w tym zakresie zwalnia Sąd apelacyjny do dalszych rozważań w tym zakresie.

Z gruntu chybionym jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mający polegać na uznaniu za wiarygodne lub odmowie tej wiarygodności określonego dowodu (str.7 apelacji). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być bowiem ewentualnie konsekwencją określonej oceny dowodu a nie jej istotą. W związku z powyższym należy w tym miejscu odnieść się do poczynionej we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia oceny rozważań Sądu okręgowego dotyczących wyjaśnień oskarżonego M. N., również w kontekście skorzystania przez niego z dyspozycji art.60 § 3 kk. Dodać jedynie należy, że czas jaki minął między inkryminowanymi zdarzeniami a złożeniem wyjaśnień przez tego oskarżonego nie jest tak długi aby należało podzielić ocenę skarżącego kwestionującego ich rzetelność. Za dowolną zatem przyjąć należy tezę apelującego, że ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie w istocie zostały poczynione w oparciu o zgłoszenia o popełnieniu przestępstw, nie zaś w oparciu o wyjaśnienia M. N.. Teza ta pozostaje w sprzeczności choćby z wynikającą z akt sprawy sekwencją zdarzeń procesowych. Otóż, jak wynika z owych akt, dopiero po złożeniu wyjaśnień przez M. N. organy ścigania zaczęły dołączać do akt prowadzonego postępowania akta spraw, o których wyjaśniał wskazany oskarżony. A zatem Sąd okręgowy ustalił stan faktyczny zarówno w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego M. N., jak i pozostały materiał dowodowy, w szczególności dokumenty zgromadzone w aktach spraw poszczególnych kradzieży będących przedmiotem niniejszego postępowania.

Za trafne w realiach rozpoznawanej sprawy uznać należy poczynione przez Sąd okręgowy ustalenie co do okresu w jakim oskarżony A. B. działał w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez B. L. (co najmniej od 1.08.2004r. do 2.10.2004r.). Skutecznego argumentu kwestionującego stanowisko Sądu okręgowego w tym zakresie nie może stanowić podnoszona przez apelującego okoliczność, że oskarżonemu A. B. przypisano jedynie popełnienie dwóch przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w sierpniu 2004r. Podkreślenia bowiem wymaga, że udział w zorganizowanej grupie przestępczej jest przestępstwem formalnym, co znaczy, że do wypełnienia jego znamion wystarcza sama bierna przynależność, bez popełniania innych czynów zabronionych. Wobec powyższego nie jest trafna argumentacja obrońcy, że skoro oskarżonemu A. B. nie postawiono zarzutów popełnienia przestępstw z art.279 § 1 kk w okresie po 10 sierpnia 2004r., do 2 października 2004r. to niezasadnym było przypisanie mu popełnienia przestępstwa z art.258 § 1 kk również w tym okresie. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może zatem przynieść kwestionowanie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. N. poprzez powołanie się na to, że oskarżonemu A. B. przypisano jedynie dwa przestępstwa z art.279 § 1 kk popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez oskarżonego B. L., gdyż w pozostałym okresie oskarżony A. B. był pozbawiony wolności. Oskarżony ów bowiem był pozbawiony wolności w okresie od 2 października 2004r. do 23 marca 2005r. (k.952 akt sprawy) a zatem po upływie okresu, w jakim działał w zorganizowanej grupie przestępczej o jakiej mowa w zaskarżonym orzeczeniu.

Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał również zarzut dowolnego ustalenia wartości skradzionych samochodów. Sąd okręgowy bowiem dokonał tego w oparciu o opinię biegłego, która nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Szczegółowość tej opinii (k.4289-4373 akt sprawy) powoduje, że ogólnikowe zarzuty skarżącego co do tego, że jest niezweryfikowana przez obiektywne dowody nie mogą zostać uznane za skutecznie wartość dowodową tej opinii podważające.

Odnosząc się do poczynionych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia rozważań dotyczących oceny wyjaśnień M. N. wskazać należy na bezzasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych jakich miał się dopuścić Sąd pierwszej instancji w zakresie tożsamości pojazdów, które zostały skradzione.

Przed przystąpieniem do rozważania zarzutów podniesionych w zakresie kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych: B. L. i A. B. wskazać należy, że niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar wymierzona za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu oraz nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary określonych w art.53 kk. Przepis ten określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary.

Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary lub środków karnych, których dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary.

Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art.53 § 1 kk jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art.115 § 2 kk i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art.115 § 2 kk - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu.

Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych lub wychowawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę.

Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczone kary mają bowiem za zadanie wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 9.05.2002r. w sprawie II Aka 526/01 stwierdził: „Istota prewencyjnego oddziaływania kary polega na wpływaniu - także poprzez jej niezbędną, to jest konieczną surowość - na kształtowanie postaw moralnych, organizujących społeczeństwa, wiarę w nie i ufność w celowość przestrzegania norm systemy te tworzących (zob. KZS 3/91 poz.8). Orzeczona kara winna zatem mieć także wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. (...) Kara jest również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie pożądanych postaw. Chodzi bowiem o to, aby nawet osoby skazane wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa” (KZS 2002/10/69). Pogląd taki znajduje potwierdzenie w ugruntowanym i zachowującym swą aktualność orzecznictwie Sądu Najwyższego (patrz: wyrok składu 7 sędziów z 25.02.1981r. w sprawie V KRN 343/80, OSPiKA 1981/11/199; wyrok z 30.12.1977r. w sprawie V KR 190/77, OSNKW 1978/4/44; wyrok z 22.03.1974r. w sprawie IV KRN 6/74, OSNKW 1974/7-8/134; wyrok z 15.10.1982r. w sprawie IV KR 249/82, OSNKW 1983/6/41).

Sąd pierwszej instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art.438 pkt 4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie wspomnianych wyżej dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 kk. Na gruncie art.438 pkt.4 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco niewspółmierną”, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Innymi słowy zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – a więc, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Mając na względzie, by rozmiar represji karnej był w pełni adekwatny do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonych i winy oraz spełniał swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także by uwzględniał wpływ, jaki orzeczone kary powinny wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, jak i potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawca jest sprawiedliwie karany, Sąd apelacyjny nie znalazł podstaw do obniżenia kar orzeczonych przez Sąd okręgowy wobec oskarżonych: B. L. i A. B.. Sąd ten trafnie wskazał na okoliczności obciążające i łagodzące mające wpływ na wymiar kary (str.50-54 uzasadnienia wyroku).

Nie ma racji skarżący twierdząc, że w przedmiotowej sprawie doszło do wewnętrznej sprzeczności wyroku w zakresie kar orzeczonych wobec poszczególnych oskarżonych. Sąd okręgowy bowiem uwzględnił wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające dotyczące każdego z oskarżonych i przydał im należytą wagę. Wpływu na wysokość orzeczonych kar nie ma podnoszony przez apelującego czas trwania postępowania w niniejszej sprawie. Podkreślenia wymaga, że oskarżonemu B. L. przypisano współudział w okresie 5-ciu miesięcy w kradzieży samochodów łącznej wartości przekraczającej 1,5 mln zł, oskarżony A. B. natomiast w sierpniu 2004r, współdziałał w kradzieży dwóch samochodów łącznej wartości ponad 0,25 mln. zł. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść również porównanie kar orzeczonych wobec oskarżonych: A. B. i M. N.. Podkreślenia wymaga, że ten ostatni nie tylko przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, ale również złożył szczegółowe wyjaśnienia, które podtrzymywał w toku całego (wieloletniego jak zauważył sam skarżący) postępowania. Jest to bardzo istotna okoliczność łagodząca przy wymiarze kary. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego wyrażonym m.in. w zachowującym swą aktualność wyroku z 15.03.1978r. w sprawie V KR 24/78: „Jeżeli sprawca przestępstwa ujawnia z własnej woli swój udział w przestępstwie, czyniąc to zwłaszcza w sytuacji, gdy organy ścigania o jego udziale nie wiedzą, to takie zachowanie powinno być w zasadzie potraktowane jako istotna okoliczność łagodząca” (OSNKW1978//9/97). Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 10.04.1987r. w sprawie IV KR 94/87: „Jeżeli oskarżony sam dostarcza organom ścigania i wymiaru sprawiedliwości dowodów swojej winy i są to dowody przesądzające jego odpowiedzialność karną, to takie przyznanie należy traktować jako ważką okoliczność łagodzącą”. Oskarżony A. B. natomiast nie przyznał się do popełnienia przypisanych mu czynów. Nie stanowi to oczywiście okoliczności obciążającej przy wymiarze kary ale powoduje, że w jego przypadku nie zaistniała istotna okoliczność łagodząca jaką jest przyznanie się do popełnienia przypisanych czynów i złożenie wyjaśnień uznanych za wiarygodne. Brak innych zarzutów apelacji w tym zakresie zwalnia Sąd odwoławczy od szerszych rozważań co do kar orzeczonych wobec oskarżonych: B. L. i A. B.. Wskazać również należy, że wymierzając tym oskarżonym kary łączne pozbawienia wolności, Sąd okręgowy zastosował najkorzystniejszą dla nich zasadę ich łączenia, tj. zasadę absorbcji. Wymiar kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego B. L. bezprzedmiotowym czyni rozważania co do tego czy zasługuje on na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia jej wykonania. W przypadku zaś oskarżonego A. B., mimo że wymiar kary łącznej nie przekracza 2 lat, również brak jest postaw do orzeczenia jej z warunkowym zawieszeniem wykonania. Ilość oraz ciężar gatunkowy okoliczności obciążających przy jednoczesnym istnieniu jednej tylko (skarżący również innych nie wskazuje) okoliczności łagodzącej (str.53 uzasadnienia wyroku) uniemożliwia przyjęcie, że orzeczenie wobec tego oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania spełniłoby wskazane wyżej dyrektywy wymiaru kary i cele jakie ma osiągnąć.

Wobec powyższego oraz nie stwierdzając zaistnienia przesłanek z art.439 kpk i art.440 kpk, Sąd apelacyjny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym Sąd apelacyjny orzekł na mocy art.626 § 1 kpk w zw. z art.633 kpk, art.1, art.2 ust. 1 pkt 4 i 5, art.3 ust.1 i art.6 Ustawy o opłatach karnych obciążając nimi oskarżonych: B. L. i A. B. w częściach związanych z ich w nim udziałem. Uznał bowiem, że brak jest postaw do zwolnienia ich od obowiązku ich ponoszenia.