Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2022 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu - Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Leszek Osiński

Protokolant: sekr. sądowy Ewa Romanowska

w obecności oskarżyciela - funkcjonariusza Policji J. Z.

po rozpoznaniu dnia 21 czerwca 2022 roku

sprawy A. J.

syna K. i K. z domu S.

urodz. (...) w B.

obwinionego o to, że: w dniu 26 listopada 2021 roku ok. godz. 18.10 w K. na ul. (...) powiat (...) (...), będąc w stanie po użyciu alkoholu prowadząc pojazd m-ki C. o nr rej (...) zjechał na przeciwny pas ruchu uderzając w prawidłowo jadącego z przeciwnego kierunku samochodem m-ki B. o nr rej. (...) czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i w tym samym miejscu i czasie prowadził pojazd m-ki C. o nr re. (...) będąc w stanie po użyciu alkoholu 0,20 mg/l w wydychanym powietrzu

tj. o wykroczenie z art. 86§ 2 kw i 87§1 kw

ORZEKA:

I.  uznaje obwinionego A. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 86 § 2 kw oraz art. 87 § 1 kw i za to po myśli art. 9 § 1 kw i mając na uwadze treść art. 2 § 1 kw na mocy art. 87 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i § 3 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 500,00 (pięćset) złotych;

II.  na mocy art. 87 § 3 kw w zw. z art. 29 § 1 i 2 kw orzeka wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B na okres 1 (jednego) roku;

III.  na mocy art. 29 § 4 kw zalicza obwinionemu na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 26 listopada 2021 roku,

IV. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami postępowania w sprawie w kwocie 100,00 (sto) złotych.

II W 10/22

UZASADNIENIE

26 listopada 2021 roku A. J. prowadził pojazd mechaniczny marki C. o numerze rejestracyjnym (...) w K. przy ulicy (...). Poruszał się pasem w kierunku B.. Z przeciwnego kierunku, w stronę T., jechał swym samochodem marki B. (...). Wraz z nim w pojeździe podróżowała J. S.. W pewnym momencie auto A. J. zjechało na przeciwny pas ruchu, uderzając w prawidłowo jadący samochód B. prowadzony przez M. J.. Po zderzeniu A. J. wysiadł z pojazdu i położył się na chodniku. Następnie wsiadł do swojego auta. Na miejsce wezwano karetkę pogotowia i patrol policji. Kierowcy zostali poddani badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie M. J. przyniosło wynik 0,00. Wyniki badań A. J. przedstawiały się następująco:

1.  godzina 18.24 – 0,18 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu;

2.  godzina 18,26 – 0,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu;

3.  godzina 18,46 – 0,14 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Podczas badania, A. J. podał do protokołu, iż 25 listopada 2021 roku w godzinach 20.00 – 24.00 spożył pół litra wódki i 1 piwo.

O godzinie 20.00 pobrano od A. J. próbkę krwi celem badania na zawartość alkoholu. Badanie przyniosło wynik 0,14 promila alkoholu we krwi.

Dowód:

- protokoły badania na zawartość alkoholu – k. 3, k. 5;

- opinia z przeprowadzonych badań krwi – k. 42;

- protokoły oględzin – k. 7-8, k. 15-16;

- zeznania świadka M. J. – k. 17v.-18, k. 83-84;

- zeznania świadka J. S. – k. 20v.-21, k. 85.

Obwiniony A. J. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż alkohol pił dnia poprzedniego. Spożył wówczas pół litra wódki na troje oraz 1 piwo. Ponadto w dniu zdarzenia kilkukrotnie spożył preparat A.. W związku z dolegliwościami po przyjęciu szczepionki przeciwko grypie, przyjmował A. na łyżce oraz płukał nim gardło (k. 83).

Oceniając wyjaśnienia obwinionego, sąd zważył, iż werbalnie A. J. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W swych wyjaśnieniach złożonych przed sądem wskazał jednakże, iż wyniki badań na zawartość alkoholu mogły być związane ze spożyciem przez niego w dniu zdarzenia preparatu A.. Depozycje w tym zakresie wzbudzają zasadnicze wątpliwości. Należy wszak wskazać, iż A. J. nie wskazywał na spożycie A. podczas badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Podał wówczas, iż dzień wcześniej w godzinach wieczornych spożył pół litra wódki i 1 piwo (k. 3v.). W ocenie sądu wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie uznać należy za niewiarygodne. Wersja o spożyciu A. powstała na użytek postępowania przed sądem. Nie sposób wszak przyjąć, iż o tak ważnej okoliczności obwiniony zapomniał w dniu zdarzenia. Wyjaśnienia o spożyciu preparatu A. powstały w celu uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Relacja obwinionego w tym zakresie razi naiwnością i stanowi nieudolną próbę wskazania na powód stanu obwinionego w dniu zdarzenia. Sąd zważył ponadto, iż nawet przyjęcie wersji obwinionego za wiarygodną nie mogło zwolnić go od odpowiedzialności. Wiedzą powszechnie dostępną jest wszakże, iż preparat A. jest lekiem sporządzonym na bazie alkoholu. Z ulotki dołączanej do opakowania preparatu wynika, iż zawiera 67% etanolu (alkoholu). Przy zastosowaniu zalecanego dawkowania po każdym przyjęciu doustnym leku w ilości 10-15 kropli do organizmu zostanie wprowadzone do 0,46 g etanolu, co jest równoważne 7,24-10,86 ml piwa (5%) i 3,02-4,53 ml wina (12%). Ze względu na zawartość etanolu lek A. może wywierać wpływ na ośrodkowy układ nerwowy. Dlatego też, nie zaleca się prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn po zastosowaniu doustnym leku (źródło: (...) Zatem nawet przyjmując, że obwiniony spożywał A. w dniu zdarzenia, okoliczność tę należy uznać za obciążającą. Świadczy ona o nieodpowiedzialności i lekkomyślności obwinionego, który jednego dnia przyjął szczepionkę przeciwko grypie i tego samego dnia spożywał alkohol. Następnie zaś „kurował się” preparatem z dużą zawartością alkoholu i prowadził samochód. Obwiniony nie potrafił przyznać, iż prowadzenie pojazdu było wynikiem nadużycia alkoholu, stworzył wersję, której nie podawał w dniu zdarzenia. Jego tłumaczenia są pokrętne i nie świadczą dobrze o jego postawie w sprawie.

W odróżnieniu do wyjaśnień obwinionego, zeznania świadka M. J. oraz świadka J. S. okazały się w pełni wiarygodne. Wskazani świadkowie opisali przebieg zdarzeń, wskazując na dziwne zachowanie obwinionego świadczące o spożyciu alkoholu. Przypuszczenia świadków potwierdziły się podczas badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Sekwencja zdarzeń w dniu wypadku, przedstawiona przez świadków, była bezsporna. Nie ulega wszak wątpliwości, iż pojazd obwinionego nagle, niespodziewanie zjechał na przeciwny pas ruchu, uderzając w auto prowadzone przez M. J.. Nagłość tego manewru nie pozostawiała kierowcy B. żadnych szans na uniknięcie kolizji.

Wątpliwości nie budziły także wyniki badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Wszystkie trzy badania analizatorem wydechu wskazały na stan po użyciu alkoholu. Obwiniony podczas badania przyznał, iż dzień wcześniej spożywał alkohol. Urządzenie A.-Sensor miało aktualne badania wzorcowania, działało prawidłowo. Zważyć przy tym należy, iż badania wykonano tuż po zdarzeniu. Krew pobrano zaś dopiero o godzinie 20.00. Alkohol był już wówczas eliminowany z organizmu obwinionego. Stąd wynik 0,14 promila (k. 42). Brak podstaw, aby wynik ten kwestionować. W przedmiotowej sprawie miarodajne pozostają zaś – co oczywiste – badania wykonane tuż po zdarzeniu.

Sąd uznał za wiarygodne protokoły sporządzonych oględzin miejsca zdarzenia oraz oględzin pojazdów, a także dokumentację fotograficzną. Stanowią one uzupełnienie zeznań świadków, którzy opisali przebieg zdarzenia. Żadna ze stron nie kwestionowała tej dokumentacji.

Mając na uwadze przedstawiony powyżej materiał dowodowy, sąd uznał obwinionego A. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości, iż w momencie prowadzenia pojazdu mechanicznego obwiniony znajdował się w stanie po użyciu alkoholu. Fakt ten został potwierdzony w drodze badań na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Obwiniony przyznał przy tym, iż w dniu poprzedzającym jazdę spożywał dobrowolnie alkohol. Jego zachowanie wyczerpało zatem znamiona wykroczenia z art. 87 § 1 kw. W trakcie jazdy A. J. doprowadził także do spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Ustalono wszak ponad wszelką wątpliwość, iż podczas jazdy, zjechał nagle na przeciwny pas ruchu, doprowadzając do zderzenia z prawidłowo jadącym z przeciwka pojazdem M. J.. Manewr ten nie był uzasadniony żadnymi okolicznościami obiektywnymi, niezależnymi od obwinionego. Zapewne wynikał z osłabienia zdolności psychomotorycznych, związanego ze stanem obwinionego. To zaś przesądza o niezachowaniu należytej ostrożności. Swoim zachowaniem A. J. spowodował realne niebezpieczeństwo dla innych uczestników ruchu drogowego. Jego zachowanie należy wobec tego ocenić także przez pryzmat przepisu art. 86 § 2 kw.

Uznając obwinionego A. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. wykroczenia z art. 87 § 1 kk i art. 86 § 2 kw, sąd po myśli art. 9 § 1 kw i mając na uwadze treść art. 2 § 1 kw na mocy art. 87 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 500 złotych. Co istotne, zmiana przepisów kodeksu wykroczeń, obowiązująca od 1 stycznia 2022 roku (Ustawa o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw z dnia 2 grudnia 2021 r. Dz.U. z 2021 r. poz. 2328) przewiduje za czyn z art. 87 § 1 kw karę aresztu albo karę grzywny nie niższą niż 2.500 złotych. Popełnienie czynu przed datą wejścia w życie wskazanej noweli nakazywało zastosowanie ustawy uprzednio obowiązującej jako względniejszej dla sprawcy (art. 2 § 1 kw in fine). Obowiązujący wówczas art. 87 § 1 kw przewidywał za czyn z art. 87 § 1 kw karę aresztu albo grzywny nie niższa niż 50 złotych. W przekonaniu sądu orzeczona kara grzywny jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Należy w tym miejscu przypomnieć, iż zachowanie obwinionego było nieodpowiedzialne i lekkomyślne, a przy tym niezwykle niebezpieczne. Dość wskazać, iż swoim zachowaniem obwiniony doprowadził do czołowego zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem, w którym znajdowało się dwoje bardzo młodych ludzi. W tym stanie rzeczy kara grzywny prawidłowo oddaje wagę czynu, nie razi swą surowością i jest dostosowana do możliwości płatniczych obwinionego.

Popełnienie czynu z art. 87 § 1 kw pociąga konieczność orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów (art. 87 § 3 kw). Orzeczenie w tym zakresie ma charakter obligatoryjny. Lekkomyślne i nieodpowiedzialne zachowanie obwinionego wymaga jego czasowej eliminacji z grona uczestników ruchu drogowego. Dodać trzeba, iż obwiniony zdawał się bagatelizować i usprawiedliwiać swoje postępowanie, tłumacząc je w sposób niedorzeczny i nieudolny spożyciem preparatu A.. Świadczy to o tym, iż nie nabrał krytycznego stosunku do popełnionego czynu. W jego zachowaniu brak krytycznej refleksji, co stanowiłoby rękojmię zachowania zgodnego z prawem w przyszłości. Sąd zważył także, iż środek karny zakazu prowadzenia pojazdów orzeka się na okres od 6 miesięcy do 3 lat (art. 29 § 1 kw). Orzeczenie w niniejszej sprawie środka karnego w wymiarze 1 roku nie może być uznane za nazbyt surowe. Sąd miał w tym przypadku na uwadze okoliczności czynu i stopień stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu. Decydując o wymiarze środka karnego, sąd miał na uwadze sytuację rodzinną obwinionego. Zważyć jednak należy, iż to obwiniony jest winien zaistniałej sytuacji. Ponosi wyłączną odpowiedzialność za pogorszenie komfortu życia członków swojej rodziny. Obecnie swoją argumentacją próbuje zrzucić odpowiedzialność za ten stan na sąd. Sąd pozostaje w przekonaniu, iż orzeczenie środka karnego w dolnej granicy ustawowego zagrożenia byłoby niczym nieuzasadnioną gratyfikacją dla obwinionego i abstrahowałoby od okoliczności przedmiotowej sprawy.

Na poczet orzeczonego środka karnego zaliczono obwinionemu okres zatrzymania prawa jazdy od 26 listopada 2021 roku (art. 29 § 4 kw).

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 119 § 1 kpw, zasądzając od obwinionego kwotę 50 złotych tytułem opłaty i obciążając go wydatkami w sprawie w kwocie 100 złotych. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu, w którym sprawstwo i wina obwinionego zostały dowiedzione. Obwiniony osiąga stały dochód. Zapłata kosztów nie narazi go na istotny uszczerbek w utrzymaniu.