Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 listopada 2021r. Sąd Rejonowy nakazał stronie pozwanej Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. (...) oraz ul. (...) w S. opróżnić, opuścić i wydać stronie powodowej S. (...) w W., lokal niemieszkalny składający się z kotłowni, pomieszczenia socjalno – gospodarczego oraz WC, o łącznej powierzchni (...) m ^{( 2)}, położony przy ul. (...) w S., dla którego Sąd Rejonowy w W. prowadzi księgę wieczystą nr (...) oraz orzekł o kosztach procesu

W apelacji od powyższego wyroku strona pozwana zarzuciła:

I.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

- art. 5 kc,

- art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc

- art. 222 § 1 w zw. zart. 45 i art. 46 § 1 kc

II. naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 kpc,

Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz koszów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja strony pozwanej nie ma żadnych uzasadnionych podstaw, a Sąd Okręgowy, jak już wskazano, podziela zarówno dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne, jak i podziela jego ocenę dowodów oraz rozważania prawne, nie dostrzegając jakiejkolwiek potrzeby ich powtarzania, a których apelacja skutecznie nie podważa.

Przede wszystkim wskazać należy, że aby zarzucić skutecznie naruszenie przepisu prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c., skarżąca powinna przede wszystkim wskazać, jaki konkretnie dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy sąd uznał za wiarygodny i mający moc dowodową albo za niewiarygodny i niemający mocy dowodowej i w czym przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów. Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla niego oceny materiału dowodowego (zob. mi. in. postanowienie SN z 10 stycznia 2002 r. sygn. II CKN 572/99, Lex nr 53136, wyrok SN z 18 stycznia 2002 r. sygn. I CKN 132/01, Lex nr 53144, Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 czerwca 2013 r. I ACa 221/13). Gdy zatem skarżąca nie precyzuje konkretnie, które z dowodów sąd uznał za wiarygodne i mające moc dowodową albo za niewiarygodne i niemające mocy dowodowej i w czym dokładnie przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, to już z tej przyczyny omawiany zarzut naruszenia prawa procesowego nie mógł podlegać uwzględnieniu. Natomiast niezależnie od tego zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów jest w zupełności poprawna i dokonana, wbrew stanowisku pozwanej, bez naruszenia wymogów przewidzianych w powyższym przepisie art. 233 § 1 kpc. Za trafny uznać należy bowiem pogląd wyrażany tak w orzecznictwie Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych, że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. m. in. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00 oraz Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 stycznia 2012 r. I ACa 1482/11). Takiego zarzutu nie można zaś postawić i nie czyni tego skutecznie, w świetle wyżej wskazanych kryteriów skarżąca, dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie zebranych dowodów. Zarówno bowiem tezy zarzutu apelacji naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc, jak i lakoniczne, ogólne oraz niekonkretne wywody jego uzasadnienia, stanowią w istocie pozbawioną podstaw polemikę z prawidłową, jak już wskazano, oceną dowodów Sądu Rejonowego, a z uwagi na wskazany charakter tej polemiki trudno się do niej jakkolwiek merytorycznie odnieść. Z tych zatem przyczyn podniesiony zarzut naruszenia prawa procesowego, nie miał żadnych uzasadnionych podstaw.

Nie miały również żadnych podstaw zarzuty naruszenia prawa materialnego. Przede wszystkim wskazać należy, że prawo własności objętego żądaniem pozwu lokalu niemieszkalnego jest wpisane do księgi wieczystej nr (...), wpis ten ma charakter konstytutywny, a prawo to dotychczas nie zostało wykreślone, a zatem istnieje (zob. też m. in. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2008r., III CZP 152/07) i takiego stanu faktycznego ani prawnego z pewnością w żaden sposób nie podważa przedłożone przez pozwaną postanowienie Starosty (...) nr (...) z 20 stycznia 2020r. odmawiające wydania zaświadczenia o samodzielności lokalu, wydane w postępowaniu administracyjnym, na wniosek pozwanej, a od którego to rozstrzygnięcia nie złożyła ona środka zaskarżenia, na co wskazywał w swoich rozważaniach Sąd pierwszej instancji i które to rozważania, w kwestii powyższego rozstrzygnięcia administracyjnego i jego znaczenia prawnego w sprawie niniejszej, Sąd Okręgowy w całości podziela, nie dostrzegając jakiejkolwiek potrzeby ich powtarzania, a z którymi apelująca nawet nie usiłowała wejść w jakąkolwiek rzeczową, merytoryczną polemikę. Z tych zatem przyczyn zarzuty apelacji naruszenia przepisów art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc oraz art. 222 § 1 w zw. z art. 45 i art. 46 § 1 kc, także nie miały żadnych uzasadnionych podstaw.

Również nie miał żadnych podstaw zarzut apelacji naruszenia przepisu art. 5 kc i również w tym przedmiocie Sąd Okręgowy w całości podziela argumentację rozważań uzasadnienia Sądu pierwszej instancji, do której apelująca, mimo podniesienia powyższego zarzutu, nawet w żaden rzeczowy i skonkretyzowany sposób się nie odnosi, co czyni również bezprzedmiotowymi szersze rozważania Sądu Odwoławczego w tej kwestii, gdy nadto Sąd również nie dostrzega względów, które jakkolwiek przemawiałby za przyjęciem zasadności powyższego zarzutu nadużycia prawa przez stronę powodową w związku z wystąpieniem w niniejszej sprawie z żądaniem eksmisji.

Z powyższych zatem względów, gdy zarzuty apelacji pozwanej nie podważyły trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego i uzasadniającej je argumentacji jak i mając na uwadze powyższą argumentację, apelacja, ta nie mogła podlegać uwzględnieniu.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc, oddalił apelację (pkt I), a o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł w myśl art. 98 § 1 i 3 kpc (pkt II). O zwrocie pozwanej nadpłaconej opłaty od apelacji orzeczono na podstawie art. 27 pkt 11 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy z 25 lipca 2005. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz. U. z 2020r., poz. 755 ze zm.)

Uzasadnienie wyroku sporządzono w myśl dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 kpc, zgodnie z którym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

(...) Ś., dnia (...).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)